Η Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group - MACG) υποστηρίζει τους αγώνες των προσφύγων, οι οποίοι ζητούν απλώς τα νόμιμα δικαιώματά τους όσον αφορά την παροχή ασύλου. Καλούμε το συνδικαλιστικό κίνημα στην Αυστραλία, τμήματα του οποίου ενστερνίζονται αρκετά λογικές πολιτικές για τους πρόσφυγες, να πάρουν ενεργό θέση και να οργανώσουν την άμυνα των προσφύγων. Προσβλέπουμε σε μια εργατική επανάσταση που θα δημιουργήσει μια ενιαία ομοσπονδιακή παγκόσμια κοινότητα με ελεύθερη κυκλοφορία για όλους. Εν τω μεταξύ, υποστηρίζουμε τις δράσεις του Close the Camps Action Collective (Ομάδα Δράσης για το Κλείσιμο των Κέντρων) https://www.facebook.com/Close-the-Camps-Action-Collect...4102/.

Αυστραλία-φρούριο σημαίνει ρατσιστικά βασανιστήρια

Στα τέλη του περασμένου χρόνου, το Κέντρο Κράτησης των νησιών Manus έκλεισε. Κυρίως διοικούμενο από την κυβέρνηση της Παπούα-Νέας Γουινέας (PNG), στην πραγματικότητα λειτουργούσε από την κυβέρνηση της Αυστραλίας χρησιμοποιώντας τηλεχειρισμό. Κατά έναν ανεπανάληπτο τρόπο, τον Απρίλιο του 2016 το Ανώτατο Δικαστήριο της PNG διαπίστωσε ότι η ύπαρξη και λειτουργία του Κέντρου παραβιάζει το Σύνταγμα της χώρας, φυλακίζοντας εκεί περίπου 900 άτομα που δεν είχαν διαπράξει κανένα έγκλημα. Αλλά αντί να απελευθερώσουν τους πρόσφυγες που φυλακίστηκαν εκεί, οι κυβερνήσεις συνωμοτούν για να τους κρατήσουν κλειδωμένους, ενώ παράλληλα εξέτασαν εναλλακτικές ρυθμίσεις του ζητήματος.

Οι πρόσφυγες του Manus διαμαρτύρονται επί σειρά ετών. Κατά την περίοδο πριν από το κλείσιμο του Κέντρου, κλιμάκωσαν τις διαμαρτυρίες τους σε μεγάλο βαθμό, αποκτώντας ευρεία δημοσιότητα στην Αυστραλία μέσω των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης και έπειτα κατακλύζοντας τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το νέο Κέντρο Κράτησης βρίσκεται στην πόλη και όχι στην απομονωμένη ναυτική βάση που στέγαζε το παλαιό Κέντρο και έτσι οι πολίτες της PNG είναι βαθιά διαιρεμένοι στο ζήτημα των προσφύγων του Manus. Ορισμένοι είναι πολύ εχθρικοί και έχουν απειλείσει με βία.

Καθώς πλησίαζε η προθεσμία του κλεισίματος και η διαχείριση του κέντρου γινόταν όλο και πιο απελπιστική, η μεγάλη πλειοψηφία των προσφύγων αρνήθηκε να μετακινηθεί. Διατήρησε μια μη βίαιη στάση ενάντια στην κλιμάκωση της βίας από την αστυνομία και το στρατό, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης της PNG, καθώς και από τους άνδρες ασφαλείας που εργάζονταν στο Κέντρο, υπό την καθοδήγηση της αυστραλιανής κυβέρνησης. Ο αγώνας τους προκάλεσε ευρεία συμπάθεια καθώς και μια σειρά διαδηλώσεων από το κίνημα υποστήριξης προσφύγων στην Αυστραλία. Η κυβέρνηση κατέβαλε επιτέλους ένα μικρό τίμημα για την πολιτική της συστηματικής αυτής σκληρότητας.

Στα τέλη Νοέμβρη, με μια κτηνώδης αστυνομική επίθεση, κατέστη δυνατή η απομάκρυνση των 600 εναπομεινάντων διαδηλωτών. Ενώ οι διαδηλώσεις έχουν έκτοτε σβήσει, οι ειδήσεις συνεχίζουν να διαρρέουν. Το Κέντρο έκλεισε, ενώ πολλά από τα νέα καταλύματα ήταν ακόμα υπό κατασκευή και ακατοίκητα. Ενώ από τεχνικής άποψης οι πρόσφυγες δεν "κρατούνταν" εκεί (μπορούν να φύγουν και να ξανάρθουν), η ζωή τους εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ρυθμισμένη και το κλείσιμο του Κέντρου αποτελεί πρόσχημα για τον περιορισμό και την περικοπή των παρεχόμενων υπηρεσιών προς αυτούς. Ο φόβος για την εχθρική υποδοχή που περιμένει τους πρόσφυγες στην πόλη είναι πλέον υπαρκτός και οι συνθήκες στο νέο κατάλυμα είναι επίσης κακές. Σε ένα μπλοκ ακατέργαστα ακόμα λύματα τρέχουν στο δρόμο - ακριβώς ένα πράγμα που κάνει τους γείτονες… ευτυχείς!

Τα βασανιστήρια σε βάρος των προσφύγων του Manus όπως και αυτά σε βάρος των προσφύγων του Nauru είναι πράγματα που η αυστραλιανή κυβέρνηση θα ήθελε να ξεχάσει ο καθένας. Η θριαμβευτική ρητορική σχετικά με τα "Κυρίαρχα Σύνορα" είναι λίγο πιο δύσκολο να διατηρηθεί όταν οι αγώνες των προσφύγων αναγκάζουν το ανθρώπινο κόστος αυτής της πολιτικής να γίνει περισσότερο εμφανής και δημόσια. Η πολιτική της Αυστραλίας-Φρουρίου σημαίνει αναγκαστικά ρατσιστική βία εναντίον εκείνων που η πολιτική αυτή επιδιώκει να αποκλείσει. Η μεταχείριση αυτή των προσφύγων του Manus και του Nauru ισοδυναμεί με βασανιστήρια μεγάλης κλίμακας. Και τα δύο μεγάλα κόμματα στην Αυστραλία είναι άμεσα υπεύθυνα γι’ αυτό.

Η Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group - MACG) υποστηρίζει τους αγώνες των προσφύγων, οι οποίοι ζητούν απλώς τα νόμιμα δικαιώματά τους όσον αφορά την παροχή ασύλου. Καλούμε το συνδικαλιστικό κίνημα στην Αυστραλία, τμήματα του οποίου ενστερνίζονται αρκετά λογικές πολιτικές για τους πρόσφυγες, να πάρουν ενεργό θέση και να οργανώσουν την άμυνα των προσφύγων. Προσβλέπουμε σε μια εργατική επανάσταση που θα δημιουργήσει μια ενιαία ομοσπονδιακή παγκόσμια κοινότητα με ελεύθερη κυκλοφορία για όλους. Εν τω μεταξύ, υποστηρίζουμε τις δράσεις του Close the Camps Action Collective (Ομάδα Δράσης για το Κλείσιμο των Κέντρων) https://www.facebook.com/Close-the-Camps-Action-Collect...4102/.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ
ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ ΕΔΩ

*Δημοσιεύτηκε στο δελτίο της MACG "The Anvil" (“Το Αμόνι”) το οποίο μπορείτε να διαβάσετε και να κατεβάσετε από εδώ: https://melbacg.files.wordpress.com/2018/02/anvil-20180...#8232;

**Μετάφραση: “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”.

The Melbourne Anarchist Communist Group supports the struggles of refugees, who are simply demanding their legal rights to asylum. We call on the union movement in Australia, sections of which have quite reasonable refugee policies, to act on them and come to the refugees' defence. We look forward to a workers' revolution which will create a single federal world community with freedom of movement for everyone. And in the meantime, we support the work of the Close the Camps Action Collective: https://www.facebook.com/Close-the-Camps-Action-Collect...4102/.

Late last year, the Manus Island Detention Centre was closed. Nominally run by the Papua New Guinea Government, it was in reality operated by the Australian Government using remote control. Inconveniently, in April 2016 the PNG Supreme Court found that the centre violated the PNG Constitution by imprisoning almost 900 people who had not committed any crime. Instead of releasing the refugees imprisoned there, the governments conspired to keep them locked up while taking their time coming up with alternative arrangements.

The Manus refugees have been protesting their treatment for years. In the run-up to the closure, they escalated their protests greatly, getting wide publicity in Australia via social media and then breaking into the mass media. The new accommodation is located in the town, rather than on the isolated naval base that housed the Detention Centre, and the PNG citizens on Manus are deeply divided over the refugees. Some are very hostile and have issued threats.

As the closure deadline approached and centre management became more desperate, the vast majority of refugees refused to move. They maintained their non-violent stance in the face of escalating violence from the PNG police and military, directed by the PNG Government, and the security guards at the centre, ultimately directed by the Australian Government. Their struggle sparked widespread sympathy and a series of demonstrations by the refugee support movement in Australia. The Government was at last paying a small price for its policy of systematic cruelty.

In late November, a brutal police assault succeeded in removing the 600 remaining protestors. While protests have since died down, news continues to trickle out. The centre was closed while much of the new accommodation was still under construction and uninhabitable. While technically the refugees are not “detained” there (they can come and go), their lives are still highly regulated and closure has been a pretext for cutting back and removing services. Fears about the hostile reception awaiting the refugees in the township have been validated, while conditions in the new accommodation are poor. One block even has raw sewage running down the street – just the thing to make the neighbours happy!

The torture of the refugees on Manus and the similar torture visited on the refugees on Nauru are things that the Australian Government would like everyone to forget. Triumphant rhetoric about “Sovereign Borders” is a little harder to maintain when the struggles of refugees force the human cost of those policies into public view. A Fortress Australia policy necessarily means racist violence against those the policy seeks to exclude and the treatment of refugees on Manus and Nauru amounts to torture on a grand scale. Both major parties in Australia stand condemned over this.

The Melbourne Anarchist Communist Group supports the struggles of refugees, who are simply demanding their legal rights to asylum. We call on the union movement in Australia, sections of which have quite reasonable refugee policies, to act on them and come to the refugees' defence. We look forward to a workers' revolution which will create a single federal world community with freedom of movement for everyone. And in the meantime, we support the work of the Close the Camps Action Collective: https://www.facebook.com/Close-the-Camps-Action-Collect...4102/.

FREE THE REFUGEES
LET THEM STAY
BRING THEM HERE

*Article published in "The Anvil" which can be found and downloaded at https://melbacg.files.wordpress.com/2018/02/anvil-20180...#8232;

Η Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group - MACG) πιστεύει ότι η καλύτερη άμεση αντίδραση στον φασισμό είναι ένα διεθνιστικό εργατικό κίνημα αντίστασης με τη μορφή ενός ενιαίου μετώπου. Στο πλαίσιο αυτό, μπορούμε να προτείνουμε μια ελευθεριακή κομμουνιστική λύση στις πολλές κρίσεις του καπιταλισμού. Συμμετέχουμε στην Καμπάνια κατά του Ρατσισμού και του Φασισμού (Campaign Against Racism and Fascism - CARF) επειδή, αν και έχει σοβαρές ατέλειες, κάνει κάποια καλή δουλειά και είναι το μόνο ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης που έχουμε στη διάθεσή μας αυτή τη στιγμή. Ελπίζουμε να συμβάλουμε στην επίλυση των προβλημάτων του, κυρίως στην απομόνωσή του από το συνδικαλιστικό κίνημα, αγωνιζόμενοι για έναν κόσμο όπου ο φασισμός θα σταλθεί μόνιμα στον κάδο των αχρήστων της ιστορίας.

Ο φασισμός, με διάφορες μορφές, βρίσκεται σε άνοδο στις πιο προχωρημένες δυτικές αλλά και σε ορισμένες υποανάπτυκτες χώρες. Η έκταση της ανόδου αυτής σχετίζεται με την ιστορία και την κατάσταση της κάθε μίας κοινωνίας.

Η κατάσταση είναι πιο σοβαρή στην Ευρώπη, όπου οι ψευδαισθήσεις των φιλελεύθερων καπιταλιστών για το "τέλος της ιστορίας" έχουν αποτύχει τόσο σκληρά. Μαζικά φασιστικά κόμματα έχουν εμφανιστεί στην Αυστρία, το Βέλγιο, τη Φινλανδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, την Ουγγαρία, την Ιταλία, τις Κάτω Χώρες, τη Σουηδία και την Ουκρανία. Στην Αυστρία, οι φασίστες μπήκαν ακόμη και στην κυβέρνηση, ενώ στην Ουκρανία ήταν επίσημα μέρος της κυβέρνησης για κάποιο χρονικό διάστημα μετά τις διαδηλώσεις του Euromaidan. Επιπλέον, οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας αποτελούνται από σκληρά εθνικιστικά συντηρητικά στοιχεία της Δεξιάς. Οι κυβερνήσεις αυτές μοιράζονται μερικά από τα χαρακτηριστικά του φασισμού και εφαρμόζουν τμήματα του προγράμματος των φασιστών. Εν τω μεταξύ, η ρωσική κυβέρνηση συνεργάζεται ανοιχτά με τους φασίστες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Δύο παράγοντες είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά. Πρώτον, η Ευρώπη είναι πιο προσιτός προορισμός απ’ ό,τι η Αυστραλία, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ για τους μετανάστες από τον Τρίτο Κόσμο που φεύγουν από τη φτώχεια και την καταπίεση. Είναι παραδοσιακά πηγή μετανάστευσης και όχι προορισμός για μετανάστες. Ως εκ τούτου, πολλές κοινωνίες αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά προκλήσεις στις οποίες εμπλέκονται βαθιά εθνικιστικά ρεύματα. Η καπιταλιστική τάξη δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτό χρησιμοποιώντας τις όποιες πολιτιστικές ανησυχίες για τους μετανάστες ώστε να εκτρέψει τη λαϊκή οργή, για να μην γίνουν οι ίδιοι στόχοι. Οι φασίστες είναι σε θέση να φέρουν το ρατσισμό των καπιταλιστών σε ένα λογικό συμπέρασμα, υποστηρίζοντας σθεναρά αυτό που συνήθως υπονοούν οι καπιταλιστές.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ είναι ένα ουτοπικό σχέδιο που στοχεύει στην επίλυση του θεμελιώδους προβλήματος της Ευρώπης - το γεγονός ότι οι δυνάμεις και οι σχέσεις παραγωγής έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα ασφυκτικά όρια του εθνικού κράτους. Ενώ το πρόβλημα καταντά ανυπόφορο κάτω από τον καπιταλισμό, δεν υπάρχει νόμος της ιστορίας που να λέει ότι δεν μπορεί κάποιος να δοκιμάσει. Έτσι, το κάνει η ΕΕ.

Αυτό που συνέβη στην Ευρώπη είναι ότι το σχέδιο οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης έχει παγιδευτεί ενώ βρίσκεται στη μέση του δρόμου της. Οι καπιταλιστές έχουν καταλάβει ότι δεν μπορούν να οδηγήσουν αυτό το σχέδιο περισσότερο, ενώ η επιστροφή στην ασυντόνιστη εθνική αυτονομία θα προκαλέσει οικονομική καταστροφή. Από την άλλη πλευρά, η σημερινή μορφή της ΕΕ είναι δυσλειτουργική, προκαλώντας τόσο νεοφιλελεύθερη λιτότητα όσο και άσκοπη γραφειοκρατία. Οι φασίστες προωθούν μια λύση - να κόψουν τον Γόρδιο δεσμό της ΕΕ και να κάνουν να πληρώσει κάποιος άλλος το κόστος της διάλυσής της. Αυτή είναι μια συνταγή για τον πόλεμο εναντίον τόσο του εξωτερικού όσο και του εσωτερικού εχθρού. Τα κόμματα του πολιτικού κέντρου, εν τω μεταξύ, είναι σαν τα καγκουρό στους προβολείς - καταδικασμένα να μένουν εκεί που βρίσκονται, “παγωμένα” και σε ακινησία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το εδραιωμένο δικομματικό σύστημα εμπόδισε την εμφάνιση ενός μαζικού φασιστικού κόμματος, αλλά υπάρχει πληθώρα νέων φασιστικών ομάδων που προσπαθούν να επωφεληθούν από τις κοινωνικές τοξίνες που απελευθερώνει ο Donald Trump. Οι ΗΠΑ έχουν τις δικές τους πολιτιστικές ανησυχίες γύρω από τη μετανάστευση. Συγκεκριμένα, οι ρατσιστές ανησυχούν για τις δημογραφικές τάσεις που δείχνουν ότι σε κάποια μελλοντική ημερομηνία οι λευκοί (μια κατηγορία που υπόκειται σε κινητούς και αντικρουόμενους ορισμούς, ούτως ή άλλως) θα πάψουν να είναι η πλειοψηφία της κοινωνίας και θα είναι απλώς μια ρευστή πλειονότητα. Για μια ακόμη φορά, σε μια κοινωνία που βασίζεται στη γενοκτονία, τη δουλεία και τον βίαιο ρατσισμό, οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν τους μετανάστες και τις εθνοτικές μειονότητες ως αιτία δυσαρέσκειας και οι φασίστες φέρνουν τον ρατσισμό του καπιταλιστή στο λογικό του συμπέρασμα. Ενώ το αυξανόμενο φασιστικό ρεύμα δεν έχει ακόμη λάβει σαφή οργανωτική μορφή, υπάρχουν ανησυχητικά σημάδια ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μπορεί να είναι ευάλωτο σε φασιστικό “εισοδισμό”.

Στην Αυστραλία, οι φασίστες είναι ακόμα περιθωριακοί, έχοντας τον πολιτικό τους χώρο κατηλειμμένο σε μεγάλο βαθμό από το “Ένα Έθνος” της Pauline Hanson. Η Hanson εργάστηκε σκληρά για να αποτρέψει τους φανερούς φασίστες από το να είναι υποψήφιοι τυ κόμματός της, αν και ένας ή δύο έχουν κατάφεραν να το κάουν και είναι σαφές ότι το κόμμα της είναι “μολυσμένο” στη βάση. Οργανωτικά, οι φασίστες στην Αυστραλία έχουν αποδειχθεί… καταστροφή, μια παντομίμα με θέμα "Όλοι θέλουν να είναι Führer". Όμως θα ήταν σοβαρό λάθος να είμαστε χαρούμενοι, διότι μπορεί να έρθει ένας ταλαντούχος ηγέτης αύριο και να τους ενώσει. Επιπλέον, ακόμη και οι αποδιοργανωμένοι φασίστες μπορεί να είναι επικίνδυνοι για τους μουσουλμάνους, τους εβραίους, τους αφρικανούς μετανάστες και άλλους.

Ένα πράγμα που συγκρατεί την εξέλιξη του φασισμού στην Αυστραλία είναι το γεγονός ότι η καπιταλιστική τάξη εδώ συγκρούεται για την υποκίνηση του ρατσισμού. Ενώ όλες οι συνηθισμένες μειονότητες εξακολουθούν να λειτουργούν ως ελκυστικές αναλαμπές για τη δημιουργία εσωτερικής δυσαρέσκειας, υπάρχει ένας εξωτερικός περιορισμός. Η Αυστραλία, ως ευρωπαϊκή βάση αποίκων στην άκρη της Ασίας, είναι ευάλωτη σε καταγγελίες ασιατικών κυβερνήσεων που την χαρακτηρίζουν ρατσιστική, κρατώντας την μακριά από το εμπόριο στην περιοχή. Αυτό αποτελεί καταστροφή για τους Αυστραλούς καπιταλιστές και μέχρι στιγμής είναι πολύ πιο προσεκτικοί και στοχευμένοι στο ρατσισμό τους απ’ ό,τι στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ωστόσο, δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι αυτό θα εξακολουθήσει να ισχύει σε περίπτωση οικονομικής κρίσης.

Η Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group - MACG) πιστεύει ότι η καλύτερη άμεση αντίδραση στον φασισμό είναι ένα διεθνιστικό εργατικό κίνημα αντίστασης με τη μορφή ενός ενιαίου μετώπου. Στο πλαίσιο αυτό, μπορούμε να προτείνουμε μια ελευθεριακή κομμουνιστική λύση στις πολλές κρίσεις του καπιταλισμού. Συμμετέχουμε στην Καμπάνια κατά του Ρατσισμού και του Φασισμού (Campaign Against Racism and Fascism - CARF) επειδή, αν και έχει σοβαρές ατέλειες, κάνει κάποια καλή δουλειά και είναι το μόνο ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης που έχουμε στη διάθεσή μας αυτή τη στιγμή. Ελπίζουμε να συμβάλουμε στην επίλυση των προβλημάτων του, κυρίως στην απομόνωσή του από το συνδικαλιστικό κίνημα, αγωνιζόμενοι για έναν κόσμο όπου ο φασισμός θα σταλθεί μόνιμα στον κάδο των αχρήστων της ιστορίας.

*Το κείμενο αυτό δημοσιεύρται στο πρόσφατο τεύχος του Δελτίου της Melbourne Anarchist Communist Group"The Anvil" (“Το Αμόνι”) που μπορεί κανείς να το βρει και να το κατεβάσει απο εδώ: https://melbacg.files.wordpress.com/2018/02/anvil-20180...b.pdf

**Μετάφραση: “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”.

The Melbourne Anarchist Communist Group believes the best immediate response to Fascism is an internationalist working class movement of resistance in the form of a united front. Within this, we can put forward a libertarian communist solution to the many crises of capitalism. We participate in the Campaign Against Racism and Fascism because, although it has severe flaws, it does some good work and is the only working class united front available to us at the moment. We hope to contribute to solving its problems, most importantly its isolation from the union movement, and fight for a world where Fascism is consigned permanently to the dustbin of history.

Fascism, in various guises, is on the march in most advanced Western countries and some underdeveloped countries. The extent of its rise is related to the history and the state of society in each.

The situation is most severe in Europe, where liberal capitalists' illusions about the “end of history” have been shattered most cruelly. Mass Fascist parties have risen in Austria, Belgium, Finland, France, Germany, Greece, Hungary, Italy, the Netherlands, Sweden and Ukraine. In Austria, they have even entered the government, while in Ukraine they were officially part of the government for a time after the Euromaidan protests. In addition, the governments of Hungary and Poland are hard Right wing national conservatives. They share some of the features of Fascism and are implementing parts of the Fascists' program. Meanwhile, the Russian government openly collaborates with Fascists both at home and abroad.

Two factors have been driving this. Firstly, Europe is a more accessible destination than Australia, Canada and the US for migrants from the Third World fleeing poverty and oppression. It has traditionally been a source of emigration, not a destination for immigrants. Accordingly, many societies are experiencing challenges to deep seated nativist currents for the first time. The capitalist class cannot resist using cultural anxieties about immigrants to divert popular anger so they do not become targets themselves. The Fascists are able to take the capitalists' racism to its logical conclusion, arguing forcefully for what the capitalists usually only imply.

The second factor is the failure of the European Union. The EU is a utopian project, aiming to solve the fundamental problem of Europe – the fact that the forces and relations of production there have far outgrown the suffocating confines of the nation state. While the problem is intractable under capitalism, there is no law of history that says you can't try. Thus the EU.

What has occurred in Europe is that the project of economic and political integration has become trapped half-way. The capitalists have found they cannot drive it further, while a return to unco-ordinated national autonomy would produce economic ruin. On the other hand, the current shape of the EU is dysfunctional, producing both neo-liberal austerity and pointless bureaucracy. The Fascists advance a solution - to cut the Gordian knot of the EU and make somebody else pay the costs of its break-up. This is a recipe for war against both the enemy without and the enemy within. The parties of the political Centre, meanwhile, are like kangaroos in the headlights – doomed if they stay where they are, but frozen into immobility.

In the United States, an entrenched two party system has prevented the emergence of a mass Fascist party, but there is a plethora of new Fascist groups trying to take advantage of the social toxins released by Donald Trump. The US has its own cultural anxieties around immigration. In particular, racists are agitated by demographic trends indicating that at some future date, white people (a category subject to moveable and conflicting definitions anyway) will decrease from being a majority of society to being merely a plurality. Once again, in a society founded on genocide, slavery and violent racism, capitalists use immigrants and ethnic minorities as lightning rods for discontent and Fascists take the capitalists' racism to its logical conclusion. While the growing Fascist current is yet to take clear organisational form, there are worrying signs that the Republican Party may be vulnerable to Fascist colonising.

In Australia, the Fascists are still marginal, having their political space largely taken up by the hard Right half-way house of Pauline Hanson's One Nation. Hanson has worked hard to keep open Fascists off her candidates' list, though one or two have slipped through and it's clear her party is infested with them at the grassroots. Organisationally, Fascists in Australia have proven a disaster, a pantomime on the theme of “Everybody wants to be Führer”. It would be a serious error to be complacent however, because a talented leader could come along tomorrow and unite them. Further, even disorganised Fascists can be dangerous for Muslims, Jews, African immigrants and others.

One thing holding back the development of Fascism in Australia, though, is the fact that the capitalist class here is conflicted about fomenting racism. While all the usual minorities still function as attractive lightning rods for internal discontents, there is an external constraint. Australia, being a European settler outpost on the edge of Asia, is vulnerable to being denounced as racist by Asian governments and locked out of trade with the region. This would be a disaster for Australian capitalists and they have so far been much more careful and targeted in their racism than in Europe and the US. There are, however, no guarantees that this will endure in the event of an economic crisis.

The Melbourne Anarchist Communist Group believes the best immediate response to Fascism is an internationalist working class movement of resistance in the form of a united front. Within this, we can put forward a libertarian communist solution to the many crises of capitalism. We participate in the Campaign Against Racism and Fascism because, although it has severe flaws, it does some good work and is the only working class united front available to us at the moment. We hope to contribute to solving its problems, most importantly its isolation from the union movement, and fight for a world where Fascism is consigned permanently to the dustbin of history.

*Article published in "The Anvil" which can be found and downloaded at https://melbacg.files.wordpress.com/2018/02/anvil-20180...b.pdf

Να αγωνιστούμε λοιπόν από κοινού με τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους όλων των χωρών για να δημιουργήσουμε ένα κοινό διεθνιστικό μέτωπο που θα υψώσει φράγμα στους εθνικισμούς και στον φασισμό, που θα παλέψει ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, που θα βροντοφωνάξει πως δεν θα αφήσει τα αφεντικά μας να μας διαχωρίσουν βάσει εθνικότητας, χρώματος, σεξουαλικής κατεύθυνσης, κατεύθυνσης φύλλου, θρησκείας ή οποιασδήποτε άλλης διαχωριστικής γραμμής. Που θα αγωνιστεί για μία α-κρατική, α-ταξική, α-εθνική ζωή.

Η αναθέρμανση του μακεδονικού ζητήματος αποτέλεσε μια σπάνια ευκαιρία για κάθε λογής εθνικιστικό και φασιστικό κατακάθι να πάρει μια θέση στον δημόσιο λόγο και να προσπαθήσει να προωθήσει τα δολοφονικά πολιτικά του σχέδια. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα εξυπηρέτησαν αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Έγινε φανερό και στους πλέον αφελείς, ότι ο υποτιθέμενα α-κομμάτιστος και α-πολίτικος χαρακτήρας του συλλαλητηρίου, που διαφημίστηκε με τόση επιμέλεια από τα ΜΜΕ, ήταν απλώς μια προβιά που από κάτω της κρύφτηκε το θηρίο -και όπως αποδείχτηκε, δε του πήρε πολύ να νιώσει σίγουρο και να φανερώσει το πραγματικό του πρόσωπο. Κάπως έτσι, οι χρήσιμοι ηλίθιοι μετατράπηκαν σε επικίνδυνους ηλίθιους. Είναι προφανές πως αρκετές τάσεις του ακροδεξιού κι εθνικιστικού χώρου θεωρούν πως ήρθε η ώρα για ένα κοινοβουλευτικό κόμμα της ακροδεξιάς πέρα από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Επίσης προφανές είναι όμως πως από το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας, που αποβλέπει στην ενστάλαξη της συμφιλίωσης με την ταξική και κοινωνική ανισότητα και καταπίεση, δεν ωφελούνται μόνο αυτοί οι κύκλοι αλλά σχεδόν το σύνολο της κυριαρχίας, καθώς η εξάπλωση του εθνικιστικού δηλητηρίου κατακερματίζει την κοινωνική βάση και την αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά της προβλήματα και συμφέροντα, ειδικά σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης.

Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας δεν πρέπει να ικανοποίησαν τους διοργανωτές των 2 συλλαλητηρίων. Παρά τις διθυραμβικές κορώνες τις επόμενες των συλλαλητηρίων μέρες, η προσέλευση κόσμου ούτε κατά διάνοια προσέγγισε αυτή των αντίστοιχων συλλαλητηρίων του 1992, και βέβαια ούτε καν άγγιξε έστω και ένα δέκα τοις εκατό από την οροφή του 1.500.000 που ήθελαν να επιτύχουν οι σε πλήρη κινητοποίηση ακροδεξιοί και εθνικιστικοί κύκλοι. Παρ’ όλα αυτά, αρκετές χιλιάδες πλαισίωσαν και συμμετείχαν στο εθνικιστικό παραλήρημα. Αυτό το γεγονός έθεσε αναπόφευκτα το ερώτημα αν είναι όλοι όσοι συμμετείχαν στις πατριωτικές φιέστες φασίστες. Η απάντηση, κατά την άποψη μας, είναι ότι μπορεί να μην είναι όλοι φασίστες αλλά αποτελούν το κοινωνικό στήριγμα του φασισμού και του εθνικισμού και σίγουρα είναι το πιο δεκτικό σε αυτές τις ιδέες ακροατήριο, ένα προς αξιοποίηση δυναμικό. Και αυτό αναδεικνύεται πιο έντονα από οτιδήποτε άλλο από την ίδια την πραγματικότητα: στα πλαίσια των συλλαλητηρίων φασιστικές ομάδες επιτέθηκαν σε χώρους αγώνα κι ευθύνες έχουν όλοι όσοι διαδήλωναν μαζί τους, όσοι τους ξέπλυναν στις πλατείες νομιμοποιώντας την δημόσια παρουσία τους.

Στο εθνικιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης στις 21/1 φασιστικές γκρούπες επιτέθηκαν στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο (όπου απωθήθηκαν από την περιφρούρηση) και την Κατάληψη Libertatia (όπου με την κάλυψη των μπάτσων προχώρησαν στον εμπρησμό του κτιρίου). Επίσης αποπειράθηκαν να επιτεθούν στην αντεθνικιστική συγκέντρωση της Καμάρας ενώ η Χρυσή Αυγή βεβήλωσε και το μνημείο του Ολοκαυτώματος των Εβραίων. Στην Αθήνα στις 4/2 επιτέθηκαν στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ (όπου επίσης απωθήθηκαν από την περιφρούρηση). Τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά του κινήματος όμως δεν τους επέτρεψαν να επεκτείνουν περαιτέρω τη δράση τους καθώς όλοι οι κινηματικοί χώροι περιφρουρούνταν ενώ αντιφασιστικές περιφρουρήσεις και περιπολίες υπήρχαν στα Εξάρχεια και στον Άγιο Παντελεήμονα. Το ευρύτερο αντιφασιστικό κίνημα οφείλει όχι μόνο να καταδικάσει στα λόγια τη φασιστική επιθετικότητα αλλά να τσακίσει ολοκληρωτικά τους φασίστες, τόσο στο πολιτικό όσο και στο υλικό επίπεδο.

Διαχρονικά, οι λαοί των Βαλκανίων έχουν πληρώσει με πολύ αίμα τους εθνικισμούς. Στην παρούσα συγκυρία έχουμε από την εδώ πλευρά των συνόρων μια παράλογη απαίτηση να έχει το ελληνικό κράτος τον κύριο λόγο απέναντι στην ονομασία ενός άλλους έθνους-κράτους. Μια απαίτηση που μετριάζεται από τη θέληση της ΕΕ να εντάξει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας στους κόλπους της και την ανάγκη του ΝΑΤΟ να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής του. Από την άλλη πλευρά των συνόρων βλέπουμε έναν αυξανόμενο εθνικισμό ο οποίος στοχεύει στην δημιουργία και παγίωση του δικού τους «εθνικού μύθου» και συχνά παίρνει εντελώς γελοίες μορφές, σαφώς όμως ούτε ελάχιστα πιο γελοίες από ότι ο «δικός» μας εθνικισμός. Μια ματιά στις φωτογραφίες από τα δύο συλλαλητήρια επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Οι καταπιεσμένοι/ες κι εκμεταλλευόμενοι/ες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας. Οι καταπιεστές μας είναι κοινοί κι έχουν το ίδιο όνομα, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, κι αυτοί είναι το κράτος και το κεφάλαιο. Το μοναδικό που καταφέρνει ο εθνικισμός είναι να διαχωρίζει και να αποπροσανατολίζει τους από-τα-κάτω διευκολύνοντας τα αφεντικά, και αυτή ακριβώς είναι η υπηρεσία που προσφέρει στην κυριαρχία, αυτός είναι ο λόγος που συστηματικά προωθείται και φυτεύεται στην κοινωνική βάση. Εμείς, από την πλευρά μας, θα παλέψουμε για τη διάλυση κάθε διαχωρισμού πάνω στο σώμα των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων. Να αγωνιστούμε λοιπόν από κοινού με τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους όλων των χωρών για να δημιουργήσουμε ένα κοινό διεθνιστικό μέτωπο που θα υψώσει φράγμα στους εθνικισμούς και στον φασισμό, που θα παλέψει ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, που θα βροντοφωνάξει πως δεν θα αφήσει τα αφεντικά μας να μας διαχωρίσουν βάσει εθνικότητας, χρώματος, σεξουαλικής κατεύθυνσης, κατεύθυνσης φύλλου, θρησκείας ή οποιασδήποτε άλλης διαχωριστικής γραμμής. Που θα αγωνιστεί για μία α-κρατική, α-ταξική, α-εθνική ζωή.

ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ
ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ

ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΟΣΟ ΜΑΣ ΝΤΟΠΑΡΟΥΝΕ ΜΕ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΦΥΛΗ

ΚΑΜΙΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΠΑΜΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ 10/3
12:00, ΚΑΜΑΡΑ

Αναρχική Ομοσπονδία

anarchist-federation.gr
info@anarchist-federation.gr
twitter: witter.com/anarchistfedGr