Roy Orbison
|
||
 |
||
| Imię i nazwisko | Roy Kelton Orbison | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 kwietnia 1936 Vernon |
|
| Data i miejsce śmierci | 6 grudnia 1988 Hendersonville |
|
| Instrumenty | gitara, wokal | |
| Gatunki | rock, pop | |
| Zawód | muzyk, piosenkarz, autor piosenek | |
| Aktywność | 1954–1988 | |
| Wytwórnie płytowe | Sun, Monument, MGM, London, Mercury, Asylum, PolyGram, Virgin | |
| Powiązania | Traveling Wilburys, Teen Kings, The Wink Westerners, Class of '55 | |
| Strona internetowa | ||
Roy Kelton Orbison (ur. 23 kwietnia 1936 w Vernon w Teksasie, zm. 6 grudnia 1988 w Hendersonville w Tennessee[1]) – amerykański piosenkarz i wokalista rockowy związany z gatunkiem rock and roll. Orbison, będąc jednym z pionierów rock and rolla, przyjął zupełnie inny kierunek, niż jego koledzy i konkurenci. Nie posiadając charyzmy scenicznej ani okazałej prezencji, skupił się na stronie muzycznej i tekstowej swych piosenek. Obdarzony ciekawym, operowym głosem, śpiewał miłosne piosenki, stawiając się w pozycji odrzuconego. Łącząc to ze swymi cechami fizycznymi, udało mu się wykreować obraz "sympatycznego przegranego". Największymi przebojami w jego karierze były „Blue Bayou”, „I Drove All Night”, „Running Scared”, „Crying”, „In Dreams”, „It's Over”, „Dream Baby”, „Only The Lonely”, „Candy Man”, „Mean Woman Blues”, „Ooby Dooby” oraz jego największy hit, a jednocześnie najbardziej rockowa piosenka „Oh, Pretty Woman”.
Od połowy lat sześćdziesiątych do końca osiemdziesiątych kariera artysty uległa załamaniu. Wydawane albumy nie cieszyły się popularnością. Nie udały się także próby kariery aktorskiej. Na scenę powrócił niespodziewanie, zaproszony do udziału w nagraniach supergrupy folkrockowej Traveling Wilburys, w której obok Boba Dylana, Toma Petty'ego, George'a Harrisona i Jeffa Lynne'a nagrał znakomicie sprzedający się album z przebojem „You Got It”. Przypomniany publiczności nagrał nowy solowy album, tym razem bardzo dobrze przyjęty. Odradzającą się karierę artysty przerwała nagła śmierć na zawał serca.
Jego ostatni koncert odbył się w Highland Heights w Cleveland, 4 grudnia 1988 - dwa dni przed śmiercią.
Twórczość Orbisona była inspiracją dla członków grupy The Beatles, grupa ta w początkowym okresie swojej twórczości wzorowała się licznymi melodiami z piosenek Orbisona. W roku 1987 Roy Orbison został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[2], natomiast w styczniu 2010 roku otrzymał gwiazdę na słynnej Hollywood Walk of Fame.
Życie prywatne[edytuj]
Z Claudette Orbison (zginęła potrącona przez ciężarówkę w 1966 roku) miał trzech synów, najstarsi spłonęli w pożarze ich domu rodzinnego w Tennessee w 1968, najmłodszego (Wesley Orbison, urodzony w 1965 roku) wychowywali rodzice Roya. Rok później Roy Orbison poślubił poznaną w brytyjskim klubie Niemkę, Barbarę Wilhonnen Jacobs. Z nią w ciągu kilku lat doczekał się również dwóch synów. Barbara Orbison poświęciła się trosce o spuściznę po mężu. Nakładem założonej przez nią wytwórni Orbison Records ukazało się kilka pośmiertnych kompilacji płyt Roya z nagraniami studyjnymi i koncertowymi.
Dyskografia Roya Orbisona[edytuj]
- 1961 Lonely And Blue
- 1961 Roy Orbison At The Rockhouse
- 1962 Crying
- 1962 Roy Orbison's Greatest Hits
- 1962 Orbiting With Roy Orbison and Bristow Hopper
- 1963 In Dreams
- 1964 Early Orbison
- 1964 More Of Roy Orbison's Greatest Hits
- 1965 There Is Only One Roy Orbison
- 1965 Orbisongs
- 1966 The Orbison Way
- 1966 The Classic Roy Orbison
- 1967 Roy Orbison Sings Don Gibson
- 1967 The Fastest Guitar Alive
- 1967 Cry Softly Lonely One
- 1969 Roy Orbison's Many Moods
- 1969 The Original Sound Of Roy Orbison
- 1970 The Great Songs Of Roy Orbison
- 1970 Hank Williams – The Roy Orbison Way
- 1970 Zig Zag (soundtrack)
- 1972 Roy Orbison Sings
- 1972 All-Time Greatest Hits Of Roy Orbison
- 1972 Memphis
- 1973 Milestones
- 1974 I'm Still In Love With You
- 1975 The Living Legend Of Roy Orbison
- 1976 Regeneration
- 1977 Roy Orbison's Greatest Hits
- 1977 In Dreams
- 1977 More Of Roy Orbison's Greatest Hits
- 1977 The Very Best Of Roy Orbison
- 1979 Laminar Flow
- 1980 Roadie (soundtrack)
- 1982 My Spell On You
- 1985 Class Of 55
- 1985 Insignificance (soundtrack)
- 1986 Blue Velvet (soundtrack)
- 1986 The Great Roy Orbison
- 1987 In Dreams – The Greatest Hits
- 1987 Less Than Zero (soundtrack)
- 1987 Hiding Out (soundtrack)
- 1988 For The Lonely
- 1989 Mystery Girl
- 1989 Our Love Song
- 1989 Best Loved Standards
- 1989 Rare Orbison
- 1989 The All-Time Greatest Hits of Roy Orbison
- 1989 A Black And White Night Live
- 1989 Classic Roy Orbison 1965-1968
- 1989 The Singles Collection 1965-1973
- 1989 The Sun Years
- 1990 The Legendary Roy Orbison
- 1990 Rare Orbison II
- 1992 King Of Hearts
- 1994 Shades Of Roy Orbison
- 1996 The Very Best Of Roy Orbison
- 1997 Combo Concert
- 1997 Interview CD
- 1998 Live At The BBC
- 1998 A Black And White Night
- 1999 Roy Orbison – The Anthology
- 2000 Live At Austin City Limits
- 2002 Love Songs
- 2002 Love Album
- 2003 Ballads
Przypisy
- ↑ Richie Unterberger: Roy Orbison Biography (ang.). www.allmusic.com. [dostęp 2016-07-02].
- ↑ Roy Orbison: inducted in 1987 (ang.). The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01].
Linki zewnętrzne[edytuj]
- The Official Roy Orbison website
- Roy Orbison Danmark
- Roy Orbison w bazie Notable Names Database (ang.)
