Ook Stichting Brein let op de kleintjes. Een bezoekje aan Muziek Museum (waar je voornamelijk krakende vinyl-rips van Nederlandse artiesten uit de jaren zestig en zeventig kon vinden) zorgde voor een verrassing: na een dreigend mailtje van Brein heeft de site-eigenaar eieren voor zijn geld gekozen en zijn weblog offline gehaald. Na een snel rondje internet bleek dat ook een aantal andere muziekweblogs een dergelijke mail had ontvangen en zichzelf op zwart heeft gezet.
Begrijp me niet verkeerd: ik snap best dat Stichting Brein onverdroten jacht maakt op grote torrentsites of muziekfora waar de nieuwste cd's nog voor de releasedata zijn te downloaden – dit valt ook niet goed te praten. Lange tijd werden echter de kleine webblogs met rust gelaten; wie puur voor de lol allerlei vinyl-rips van ouwe meuk online zet, kon vooralsnog zijn gang gaan. Tenminste, als je je bezighoudt met niet al te bekende artiesten en genres. Als je muziek van grote namen als de Rolling Stones, U2 en de Beatles aanbiedt, lijkt het wel alsof Brein wakker schrikt en haastig in actie komt.
Ik heb het desbetreffende Brein-mailtje eens goed doorgenomen (een kopie vind je aan het slot van deze entry) en verbaasde me over de inhoud. Het komt op me over alsof iemand een Word-macro heeft geschreven, waarbij je alleen het mailadres en de juiste url hoeft in te vullen. Ik citeer: ''Wij hebben vastgesteld is dat u zich via uw website (http://www.willekeurigesite.nl) bezighoudt met het middels links op het Internet beschikbaar stellen van muziekbestanden zonder dat daartoe toestemming is verleend door de rechthebbenden. Met de verspreiding van deze bestanden via uw website [...] maakt u inbreuk op de auteursrechten en naburige rechten van de betrokken auteurs, uitvoerende artiesten en producenten. Deze handelwijze is onrechtmatig jegens de rechthebbenden en als inbreukmaker bent u aansprakelijk voor de schade die zij daardoor lijden. Opzettelijke inbreuk is bovendien strafbaar als misdrijf.''
Lees meer »
Eigenlijk dacht ik dat krontjong gewoon Indonesische rock was met wat Javaanse invloeden, maar na een bezoekje aan de Pasar Malam in Den Haag moest ik mijn beeld drastisch bijstellen... Tijd voor een duik in het verleden! Begin 17e eeuw waren er verschillende handelsroutes naar het Verre Oosten. Een van de bekendste routes liep via Portugal. Op deze manier kwamen niet alleen typische Europese invloeden in Azië terecht, maar ook de Europeanen zelf.
Een groot aantal Portugezen besloot zich te vestigen in met name Indonesië. Vanuit uitvalsbasis Malakka onderhielden zij handelsrelaties met India, China en enkele Indonesische eilanden. Nadat de Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC) de Portugezen een kopje kleiner had gemaakt, werden zij overgebracht naar het nieuw-gestichte handelscentrum van de VOC, Batavia.
In 1611 schonk de VOC de zogenoemde mardijkers (vrijgelaten Afrikaanse, Indiase en Aziatische slaven van de Portugezen, die zich tot het Christendom hadden bekeerd) een stuk land. Dit gebied, kampong Toegoe, lag ongeveer 12 kilometer ten noordoosten van Batavia en ontwikkelde zich tot een smeltkroes van allerlei culturen. De inwoners van Toegoe ontwikkelden een geheel eigen muziekcultuur: een mix tussen Portugese, Javaanse en Polynesische tradities. Oftewel: de krontjong. Dit genre werd door zeelui uit de nabijgelegen havenstad Tandjong Priok verder verspreid.
Krontjong wordt traditioneel gespeeld op twee krontjongs (vijfsnarige ukeleles), gitaar, viool, fluit, percussie, eventueel een contrabas of cello en een zanger(es). Aanvankelijk werd er enigszins neerbuigend gedaan over krontjong, maar langzamerhand gingen tallozen overstag. Krontjong is anno 2007 voor elke Indo en veel Nederlanders met Indisch bloed de muziek van hun geboortegrond. Echte krontjongartiesten waren er nauwelijks in Nederland - op een paar uitzonderingen na, zoals George de Fretes (1921-1981), een Nederlander met Molukse wortels, die wereldberoemd werd met zijn Royal Hawaiian Minstrels.
Vanzelfsprekend loop ik met grote stappen door de krontjonggeschiedenis; wie nieuwsgierig is geworden, vindt hier meer informatie. Luister tijdens het lezen naar 18 krontjongklassiekers (onder meer 'Eiland Ambon' van De Fretes en 'Krontjong Si Kapok' van R. Maroeti) – 128 kbps, 50 MB.
Een opmerkelijk artikel in de gratis openbaarvervoerkrant De Pers vanochtend. Naja, het stuk zelf was niet zo schokkend (hier de tekst), wel dat de redactie het artikel kennelijk nieuwswaardig genoeg vond om pontificaal op de voorpagina te zetten: 'Steeds meer webloggers hebben last van blogstress'. Oftewel: regelmatig webloggen (lees: iedere dag/week een nieuwe entry) kan een zware belasting vormen ''Want,'' zo schrijft De Pers, ''een weblog bijhouden vereist doorzettingsvermogen. En het mag natuurlijk overal over gaan. Maar daar zit tevens een valkuil: je hebt de kat gehad, de nieuwe fiets en je buurman, maar waar moet je nu in ‘s hemelsnaam weer over schrijven?''
Ik kan me inderdaad voorstellen dat de 'leuke voorvallen' na verloop van tijd opdrogen, maar gelukkig heb ik zelf geen lifelog, laat staan een kat – regelmatig een stukje tikken over muziekgerelateerde zaken bezorgt me in ieder geval geen stress. Mijn probleem heeft veeleer te maken met tijdgebrek. Maar goed, ik heb vooralsnog niemand horen klagen...
Een ander nieuwtje dan: een Japanse rechtbank heeft vorige week besloten dat het voor privé-gebruik opslaan van muziek op een server illegaal is. De dienst 'Image City' stelde gebruikers in staat hun favoriete, legale cd's te rippen en vervolgens te uploaden naar een server. Handig, want op deze manier heb je onderweg of waar dan altijd de beschikking over je muziek. De tracks waren alleen toegankelijk voor de gebruikers en konden niet worden gedeeld of door anderen gedownload. Niets mis mee, zou je zeggen. De Japanse Music Copyright Association oordeelde anders. Zij vond dat het copyright van de platenmaatschappijen werd geschonden en spande een rechtszaak aan. Vreemd genoeg stelde de rechter de Japanse stichting in het gelijk. Ik kan even niet bedenken welke onderbouwing de rechter in kwestie heeft gehanteerd, maar hij zal ongetwijfeld wel zo zijn diepzinnige redenen hebben gehad. Meer info vind je in dit artikel op de site van The Inquirer.
Dr. Timothy Leary (1920-1996) werd door de Amerikaanse president Richard Nixon ooit omschreven als een van de gevaarlijkste mensen ter wereld. Voor hippies en anderen die experimenteerden met geestverruimende middelen, was hij echter een held, een culticoon. Dankzij het baanbrekende werk van Leary werd de in 1938 door de Zwitser Albert Hofmann ontwikkelde drug lyserginezuurdiëthylamide (oftewel lsd) wereldberoemd.
Het begon allemaal toen Leary tijdens een vakantie in Mexico in aanraking kwam met psychedelische paddestoelen. De intense en vervreemdende paddotrip zou zijn leven veranderen. Samen met Hardvard-collega Richard Alpert startte hij een reeks omstreden experimenten. Studenten kregen betaald om onder gecontroleerde omstandigheden drugs te gebruiken, waarbij Leary en Alpert vrolijk meededen. Na enkele geruchtmakende artikelen en de aanhoudende negatieve publiciteit, was voor het Harvard-bestuur de maat vol en werden Leary en Alpert 'wegens wanprestaties' in 1963 ontslagen. Leary ontwikkelde zich tot de spreekbuis van de hippiegeneratie en zag in het gebruik van lsd een middel om te ontsnappen uit de vastgeroeste ketenen van het dagelijkse leven.
De gewezen hoogleraar reisde de wereld rond, schreef talloze boeken over bewustzijnsverandering en de psychedelische revolutie en werkte samen met artiesten als Ash Ra Tempel en John Lennon. Bovenal propageerde hij het gebruik van lsd. Niet iedereen was daar even over te spreken; de drug werd wereldwijd in de ban gedaan (ook in Nederland, waar de regering bang was dat provo's het door het drinkwater in Amsterdam zouden mengen). Na diverse keren te zijn veroordeeld wegens drugsbezit, belandde Leary uiteindelijk in 1970 in de gevangenis.
Lees meer »
Als je op jonge leeftijd niet aan bepaalde zaken bent blootgesteld, wordt het later nooit meer wat. Dit gaat niet alleen op voor bijvoorbeeld salami (in mijn geval), maar ook voor sciencefiction, horror en fantasy. Wie nog nooit een aflevering van (pak 'm beet) Star Trek: The Next Generation heeft gezien en al zappend in een uitzending valt, vindt het allemaal maar raar gedoe. Ik was een jaar of twaalf toen ik de film 'Conan the destroyer' (1984) zag. En als je het mij vraagt, is dit precies de goede leeftijd voor een film over de gelijknamige woeste barbaar (Arnold Schwarzeneggers doorbraak in Hollywood), kwaadaardige tovenaars, een mythisch monster en een schone prinses.
Natuurlijk, als je terugkijkt is de eerste film ('Conan the Barbarian' uit 1982) beter en een stuk rauwer. De opvolger is familievriendelijker, bevat meer komische elementen en heeft weinig weg van de oorspronkelijke verhalen van Robert E. Howard. Maar goed, ik vond het toen geweldig en vooral de muziek is me al die jaren bijgebleven. Componist van dienst was Basil Poledouris (1945-2006), die bekend is geworden dankzij zijn epische muziek voor onder andere 'Red Dawn' (1984), 'RoboCop' (1987), 'The Hunt for Red October' (1990) en 'Starship Troopers' (1997). De muziek die hij maakte voor de beide Conan-films weet perfect de juiste snaar te raken. Het klinkt allemaal bijzonder krachtig, met aanzwellende strijkers, flink gebeuk op trommels, af en toe een rustmomentje en precies voldoende exotische ingrediënten om een sword & sorcery-atmosfeer te scheppen.
De soundtrack voor 'Conan the destroyer' duurt een ruim half uurtje en bevat een hoop herhaling; het Conan-thema komt in diverse varianten voorbij zetten. Nu is dat normaal gesproken reden tot kritiek, maar niet deze keer. Bij het horen van de aanzwellende trompetjes en de paukenslagen zwelt je borst automatisch fier op en krijg je onweerstaanbaar de behoefte je in een lendendoek te hijsen en er met je zwaard op los te hakken. Bij Chrom! Luister zelf (320 kbps, 77 MB).
Hier stond eerst een fragment uit 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raapleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes of Bol.com.
Geinig, zo schrijf je nooit over de Griekse zanger en zo komt hij opeens twee keer per week aanschuiven. Oftewel: hoe een mailtje van verbolgen lezeres Thea ervoor heeft gezorgd dat ik nu naar het album 'Attitudes' (1982) van Demis Roussos aan het luisteren ben. Araglin.nl-lezer Arjan wees me op het bestaan van dit album, dat, als ik de reacties mag geloven, een prachtige cover bevat van 'House of the rising sun', een oud Amerikaans folkliedje (wellicht het bekendst in de uitvoering van The Animals uit 1964). Trouw bezoeker Peter Dekker hielp me weer eens uit de brand en scharrelde de lp op.
In tegenstelling tot wat door sommigen gedacht wordt, heb ik helemaal niets tegen Demis of diens muziek. Niet geheel mijn smaak, maar ik ben alleszins bereid om daar verandering in te brengen. 'Attitudes' werd uitgebracht in 1982 en als ik de diverse internationale hitlijsten er eens bij pak, valt direct op dat dit album het einde betekende van een uiterst succesvol Demis Roussos-decennium. Op 'Attitudes' werkte Demis samen met zijn goede vriend Vangelis, en hoewel dit in het verleden de nodige hits opleverde, flopte het album genadeloos. Single 'Follow Me' was her en der in Europa een bescheiden hitje, maar daar bleef het bij.
Opvolger 'Reflection' (1984) bevatte covers van bekende soulliedjes uit de jaren vijftig en zestig (je weet wel, van die evergreen als 'Stand by me' en 'When a man loves a woman') en naar verluidt is deze lp rampzalig slecht. Het lijkt me dan ook geen pretje om Demis met zijn karakteristieke walvissenstem oude soulnummers te horen zingen.
Hoe dan ook, 'Attitudes' is lang zo slecht niet. Het album ademt dankzij Vangelis een synthetische (en behoorlijk gedateerde) sfeer, waar de stem van Roussos zo'n beetje over heen zwalkt. Prijsnummers zijn 'Follow Me' en de inderdaad zeer bijzondere cover van 'House of the rising sun', dat grondig binnenstebuiten is gekeerd en is omgetoverd tot een bombastisch synthesizer-epos. Luister zelf (128 kbps, 35 MB). O ja, meer Demis-info vind je elders op mijn log.
Tijd voor weer eens een lekker kosmisch krautrockalbum. Zo'n album dat je tijdens het luisteren meeneemt op een bezwerende trip naar de uiterste, rafelige randen van ons melkwegstelsel. Je bent niet aan boord van een hypermodern ruimteschip met de nieuwste snufjes, maar bent beland op een gammel verkenningsschip dat met soldeer en plakband aan elkaar wordt gehouden en rakelings langs planeetoppervlakken scheert, lava-erupties en kometengordels ternauwernood ontwijkend... Ehhh, mijn verbeelding slaat weer eens op hol, want zo extreem kosmisch is Michael Bundts 'Just Landed Cosmic Kid' nu ook weer niet.
Over Michael Bundt kon ik niet zo heel veel informatie vinden. Hij was midden jaren zeventig bassist bij Nine Days Wonder, maakte hij deel uit van de progressieve rockgroep Tritonus en bracht hij tussen 1977 en 1980 drie solo-albums uit met puur elektronische muziek. Tegenwoordig werkt Bundt voornamelijk als producer en is hij onder meer verantwoordelijk voor het succes van de zangeres Silke Hauck (het Duitse antwoord op Norah Jones, om het maar eens oneerbiedig te verwoorden). Maar goed, interessanter zijn natuurlijk zijn drie elektronische lp's: 'Just Landed Cosmic Kid' (1977), 'Electri City' (1980) en 'Neon' (1980).
Zijn debuut is een eigenaardige mengeling van analoge kosmische klanken, sequencer-experimenten en licht jazzy uitstapjes. 'Tropic of Night Frost' is bijvoorbeeld een pulserende track met een hoop rustgevende bliepjes en een declamerende vrouwenstem (let trouwens op de dikke vette synth die er na vier minuten in knalt), terwijl 'The Brain of Oskar Panizza' met een beetje goede wil valt te omschrijven als een embryonaal housenummer. Op opvolger 'Electri City' gaat het er een stuk vreemder aan toe, met allerhande geluidseffecten en rare geluidjes à la Jean-Jacques Perrey, die vooral op de zenuwen werken. 'Neon' heb ik niet weten op te sporen, dus als iemand de lp nog op zolder heeft liggen?
Luister naar een vinyl-rip van 'Just Landed Cosmic Kid' en 'Electri City' (respectievelijk 128 en 192 kbps, samen 94 MB). De geluidskwaliteit van 'Just Landed' laat af en toe wel wat te wensen over, vooral in de wat rustiger passages knettert het dat het een lieve lust is, maar dat heeft ook wel weer zijn charme. En daarbij: een gegeven paard enzo.
Onlangs schreef ik over de voorstellen van de NVPI om het (aansporen tot het) downloaden van muziek streng aan te pakken en strafbaar te stellen. Deze voorstellen zijn een lachertje in vergelijking met het wetsvoorstel van de Amerikaanse procureur generaal Alberto Gonzales. Nu is het zo dat Amerikanen die muziek downloaden de wet overtreden en één tot maximaal tien jaar gevangenisstraf boven het hoofd hangt.
Gonzales wil nog een stap verder gaan en niet alleen de straffen verhogen, maar ook pogingen om te downloaden gelijkstellen aan het downloaden zelf: "It is a general tenet of the criminal law that those who attempt to commit a crime but do not complete it are as morally culpable as those who succeed in doing so." Zodra het vermoeden bestaat die iemand illegaal aan het sponsen is, is het volgens Gonzales geoorloofd om diens internetverkeer af te tappen en computer in beslag te nemen. Let wel: ook als iemand misschien illegaal bezig is.
Opmerkelijk is verder dat het gebruik van illegale software kan leiden tot levenslange gevangenisstraf als ''the defendant knowingly or recklessly causes or attempts to cause serious bodily injury." Gonzales noemt hierbij het voorbeeld van een ziekenhuis waar illegale software wordt gebruikt, waardoor patenten letsel oplopen. Verreikende voorstellen, maar zo te lezen kan Alberto Gonzales op de steun rekenen van de Bush-regering en (maar dat is geen verrassing) de Amerikaanse entertainmentindustrie. Hier en hier meer informatie over The Intellectual Property Protection Act of 2007.
Grappig genoeg las ik in het (nogal tegenvallende) muzikale themanummer van Bright (dat hippe lifestyle blaadje met minstens één keer per pagina het woord 'Apple' of 'iPod') een artikel over de oprichters van 's werelds bekendste torrentsite ThePiratebay.org, die openlijk een bom leggen onder het copyrightmodel. Dergelijke regels stammen uit 'de oude economie'. ''Copyrights gaan niet in de eerste plaats over geld verdienen, maar over censuur en het vormen van een monopolie,'' aldus Piratebay-oprichter Gottfried Svartholm. Tja, zo kun je het ook zien natuurlijk. Oftewel: het is dweilen met de kraan open.
Het leuke van een weblog is dat de drempel om een reactie achter te laten of een mail te sturen bijzonder laag is. Zo af en toe ontvang ik dan ook mailtjes van lezers die blij zijn met een bepaald album of me voorzien van enkele geripte lp's. En dat is natuurlijk hartstikke leuk. Vreemd genoeg krijg ik steeds meer mail van mensen die menen direct met een artiest in conclaaf te zijn; in de loop der tijd ben ik aangezien voor onder andere Boney M-danser Bobby Farrell, Johan Timman, de groep Mycelium, de meidenband KUS en zelfs actrice Sylvia Kristel. Een kwestie van goed lezen, zullen we maar denken.
Het overgrote merendeel van de mail (niet dat ik er nu zo veel ontvang hoor, een handvol per week) wordt echter gestuurd door mensen die zich opwinden over een bepaald stukje. Ik word uitgemaakt voor van alles en nog wat omdat ik me kritisch uitlaat over hun favoriete artiest of een bepaalde cd maar niets vind. Over het algemeen negeer ik dergelijke berichten (het is blijkbaar lastig om te accepteren dat niet iedereen dezelfde mening is toegedaan), maar soms kan ik me niet inhouden. Zoals vanochtend. Het zonnetje scheen en met een vers kopje koffie binnen handbereik checkte ik mijn mail. Mijn aandacht werd getrokken door ene Thea die schreef: ''Wie U bent, weet ik niet, maar als U niet beter op de hoogte bent m.b.t. het leven van BEROEMDE MENSEN, zoals DEMIS ROUSSOS, kunt U voortaan misschien beter ZWIJGEN!!!''
In een moment van zwakte tikte ik een snelle reply en vroeg haar wat het probleem precies was. Ze antwoordde: ''Het probleem zijn mensen, zoals jij!'' Ik zocht het desbetreffende stukje over de Griekse zanger op en las het nog eens door. Tja, misschien was ik wat te sarcastisch, en had ik per ongeluk de voorzitster van de Demis Roussos-fanclub kwaad gemaakt. Ik stuurde haar een beleefd mailtje waarin ik om opheldering vroeg (wie A zegt...), met de toevoeging dat ik ook de beroerdste niet ben en met alle liefde feitelijke onjuistheden corrigeer. Haar antwoord volgde snel: ''Heb je zelf wel gelezen, wat je allemaal hebt geschreven ? In welk jaar werd Demis Roussos geboren ? (zie Wikipedia ). Dat was 't. Prettig weekend.''
Mmm.. okee, Demis is niet geboren in 1947 maar 1946 (inmiddels aangepast), en ehh... anders nog iets? Rare mensen heb je toch op internet.
Nu was men in die tijd wel wat gewend, maar zelfs voor geharde concertgangers uit de jaren zestig was Arthur Brown (1944) een bijzonder vreemde snuiter. Tijdens optredens droeg hij vuurspuwende helmen en buitenissige outfits, en bracht hij het publiek in verwarring door als een dolle over het podium te hollen en waanzinnige klanken uit te stoten. Hij gaat de muziekgeschiedenis in dankzij die ene hit: 'Fire', dat later talloze keren is gesampled. Zijn debuutalbum 'The Crazy World of Arthur Brown' (1968) is een psychedelische luisterervaring, met een hoofdrol voor organist Vincent Crane en de alle kanten op slingerende stem van Brown. Op kant A is het hel, vuur en verdoemenis wat de klok slaat ("there's only one way out... bathe yourself in fire..."), terwijl kant B minder gestructureerd is, met een sinistere cover van ''I Put a Spell On You' en een manische versie van James Browns 'I've Got Money'. Ronduit bizar is 'Spontaneous Apple Creation', een wazig nummer met net zo wazige geluidseffecten.
Het album verkocht tot verrassing van velen bijzonder goed, maar het succes was van korte duur. In 1969 stapten alle bandleden op en richtte Brown een nieuwe groep op, Kingdom Come. De drie albums die hij onder deze noemer uitbracht waren niet zo heel opzienbarend, zijn podiumact des te meer: de bandleden waren zwaar geschminkt, droegen vreemde pakjes en Arthur Brown leefde zich hartstochtelijk uit op de bühne (zo liet hij zich kruisigen en probeerde hij waar hij maar kon brand te stichten). Eind jaren zeventig ging Brown solo en hield hij zich bezig met allerlei projecten. Hij werkte onder andere samen met Klaus Schulze ('Dune' uit 1979) en The Alan Parsons Project (hij verzorgde de vocalen op 'The Tell Tale Heart', te vinden op 'Tales of Mystery and Imagination' uit 1976), en speelde een rol in de rockopera 'Tommy' van The Who.
Tegenwoordig brengt de 'God of Hellfire' nog steeds albums uit en staat hij regelmatig op de planken – hij werd in 2005 nog uitgeroepen tot 'Showman Of The Year' door Classic Rock Magazine. 'The Crazy World of Arthur Brown' is bijna 40 jaar na dato nog steeds erg vreemd – luister zelf (73 MB, 256 kbps).
''Je schrijft de laatste tijd behoorlijk saaie stukjes,'' zei vriendin Eva terwijl ze zich omdraaide en me vorsend aankeek. ''Hoezo saai?'' wierp ik tegen. ''Nou,'' zei ze, ''van die stukjes over Stichting Brein, kopieergeneuzel en belangenorganisaties word ik niet echt warm.'' ''Ja maar, dat hoort er ook gewoon bij. En daarbij: anders win ik nooit een Dutch Bloggie!'' Vriendin Eva rolde met haar ogen en surfte weer verder. Maar goed. Leuke stukjes dus.
In het gratis openbaar vervoerkrantje De Pers stond gisteren, pal naast een denigrerend artikel over de finale van Hollands Next Top Model, een interview met de Groningse organist Sietze de Vries. Hij is achter het orgel van de Gereformeerde Kerk in Zuidhorn gekropen en heeft in anderhalf uur zestig psalmen omgetoverd tot heuse ringtones. Of beter gezegd: orgeltones.
Het is weer eens wat anders om in plaats van de nieuwste hits of het Omen-thema kerkliederen als 'Evenals een moede hinde / ’t Hijgend hert der jacht ontkomen' of 'Juicht Gode toe, bazuint en zingt' uit je mobieltje te horen schallen. Het resultaat is te beluisteren (en te bestellen voor 35 cent per orgeltone) op de site van het IKON-radioprogramma Musica Religiosa. Laat mij uw ringtone horen, en ik vertel u wie u bent...
En nu ik toch met mobieltjes annex mp3-spelers in de weer ben: de NPS is al een tijdje bezig met het uitzenden van hoorspelen naar de Bommel-boeken van Marten Toonder. Het gaat in totaal om 440 delen, dus voorlopig is de koek nog niet op. De verhalen worden voorgelezen door onder andere Hanneke Groenteman, Kitty Courbois en Chantal Janzen, terwijl acteurs in de huid kruipen van de bekende personages als Ollie B. Bommel (Mark Rietman), Tom Poes (Jacob Derwig), Professor Sickbock (Ad van Kempen) en Hiep Hieper (Roeland Fernhout). Geinig natuurlijk, maar nog geiniger is dat je een aantal afleveringen kunt downloaden als podcast (oftewel: handzame mp3'tjes van zo'n 20 MB in 192 kbps). Op de een of andere manier werken de verhalen van Marten Toonder bijzonder rustgevend en vormen ze een ideaal slaapmutsje – als je begrijpt wat ik bedoel...
Meer informatie vind je hier, de podcasts kun je op deze pagina downloaden.
Het is een bijna perfect new wave-popliedje: 'Echo Beach' van de Canadese groep Martha and The Muffins. Een lekker jengelend gitaartje, subtiele synthesizer-accenten, een catchy refreintje, een verrassende saxofoonsolo en de lijzige, onderkoelde stem van zangeres Martha Johnson. Typisch zo'n 'o ja'-nummer op een verzamelcd met vergeten hitjes. De groep werd begin 1977 opgericht in Toronto en later dat jaar verscheen de in eigen beheer uitgebracht single 'Insect Love/Suburban Dream'. De single werd opgepikt door platenmaatschappij Virgin. De Martha and The Muffins-leden werden naar Londen gevlogen en samen met producer Mike Howlett in een studio opgesloten om hun debuutalbum 'Metro Music' (1980) op te nemen. Het album leverde de groep een hit op (het bovengenoemde 'Echo Beach' – hier de videoclip), maar daar bleef het wel zo'n beetje bij. Erg jammer, want 'Metro Music' is een bijzonder fijn album, dat de tand des tijds uitstekend heeft doorstaan.
Je zou de muziek van Martha en haar Muffins voor het gemak kunnen scharen onder de noemer 'new wave', maar daarmee doe je de groep wel enigszins tekort. Gitarist Mark Gane strooit kwistig met karakteristieke riffjes, Andy Haas zorgt voor variatie met zijn saxofoon en achtergrondzangeres Martha Ladly (nog een Martha dus) pakt af en toe haar trombone erbij. Voeg daar nog enkele intelligente teksten aan toe en het is een groot raadsel dat 'Metro Music' geen miljoenenpubliek bereikte. Met opvolgers 'This Is the Ice Age' (1981) en 'Danseparc' (1983) was eveneens niets mis, maar wederom bleef de grote doorbraak uit.
Martha Johnson en Mark Gane verhuisden naar Engeland en namen als M+M nog twee albums op ('Mystery Walk' en 'The World Is a Ball' uit respectievelijk 1984 en 1986 – geen idee of het wat is). Eind jaren tachtig ging M+M roemloos ten onder, met 'Modern Lullaby' (1992) als laatste stuiptrekking. Met 'Metro Music' kwamen de Canadezen in ieder geval meer dan voortvarend uit de startblokken. Luister zelf (192 kbps, 55 MB).
De aandachtige lezer heeft misschien gemerkt dat er de laatste tijd maar weinig recente albumbesprekingen de revue passeren. Niet zonder reden; niet alleen kunnen andere sites dat veel beter, er verschijnt zoveel dat je er bijna een dagtaak aan hebt om het kaf van het koren te scheiden. Voor één album maak ik nu echter een uitzondering: de soundtrack van de romcom 'Music and Lyrics', met in de hoofdrollen Hugh Grant en Drew Barrymore. De film gaat over een vergeten jaren tachtig-popster (Grant) die anno 2007 een comeback probeert te maken, en samen met een beginnend songwriter (Barrymore) een nummer schrijft voor een hip tienersterretje (Haley Bennett). De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik de film niet heb gezien - 'Music and Lyrics' lijkt me echt zo'n film die je eens moet huren voor tijdens een regenachtige zondagmiddag. Maar goed.
Opmerkelijk is dat Hugh Grant en Drew Barrymore daadwerkelijk zelf zingen – net zoals Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon in 'Walk the Line', maar dan een heel stuk slechter. Zo slecht zelfs dat het vermakelijk dreigt te worden. De soundtrack bevat twaalf tracks, waarvan er twee bijzonder leuk zijn: 'Pop! Goes My Heart' (dat in Amerika en Engeland al een grote hit is) en 'Meaningless Kiss'. Eerstgenoemde is een schaamteloze jaren tachtig-pastiche, inclusief klap!-geluid en een lekker synthetische drumsound. 'Meaningless Kiss' is een zo mogelijk nog schaamtelozer Spandau Ballet-imitatie, die nog werkt ook. De rest van het album bestaat uit slaapverwekkende Britney Spears-pop (toen ze nog enigszins bij zinnen was tenminste) en temerige ballads, dus daarvoor hoef je de cd niet te kopen. Grappig feitje: de vocal coach van Hugh Grant was Martin Fry, de zanger van de ooit legendarische 80's-formatie ABC.
Als de soundtrack van 'Music and Lyrics' over een half jaar in de uitverkoopbakken belandt, sla je dan je slag. Kijk intussen naar de vermakelijke videoclip van 'Pop! Goes My Heart', dat oude Wham!-tijden doet herleven. En tot slot nóg een geinig feitje: deze clip zou uit 1984 moeten stammen, maar hilarisch genoeg (ahum) staat Hugh Grant achter een Roland D-50, die pas in 1987 op de markt verscheen...
In tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd (en Stichting Brein je wilt doen geloven), is downloaden in Nederland legaal, ook als de bron illegaal is. Uploaden daarentegen is verboden. Dit houdt dus in dat bijvoorbeeld een toepassing als BitTorrent (waar je tegelijkertijd downloadt en uploadt) illegaal is. Wie via (bijvoorbeeld) Rapidshare zijn muziek binnenhaalt, is volgens de regels van de Nederlandse wet keurig bezig.
De NVPI, de brancheorganisatie van de entertainmentindustrie, vindt dit alles maar niets en roept het kabinet op het intellectueel eigendom beter te beschermen. "Toenmalig minister van Jusititie Piet Hein Donner heeft gezegd dat illegaal downloaden 'niet de voorkeur geniet', terwijl het in de meeste Europese landen gewoon onrechtmatig is verklaard. Dat zou hier ook moeten gebeuren", aldus NVPI-directeur Paul Sollevel. Met andere woorden: als het aan de NVPI ligt, wordt het downloaden van muziek zonder daarvoor te betalen strafbaar.
Het is nu ook weer niet de bedoeling een klopjacht te openen op downloaders; het plan is veeleer om een soort bewustwordingscampagne op touw te zetten en mensen aan te pakken die aansporen tot (illegaal) downloaden. ''Nu staat er een handleiding in de Libelle hoe je muziek kunt downloaden van illegale sites, alsof het de normaalste zaak van de wereld is." De brancheorganisatie hoopt op steun van het kabinet, zo blijkt uit het afgelopen vrijdag verschenen jaarmagazine.
Sollevel: "Dit kabinet zet sterk in op het stellen van normen en het uitdragen van de waarden van de rechtsstaat. De ervaringen die de entertainmentindustrie heeft zijn wel eens anders. Als het om respecteren van de waarde van creatie en de rechten van de maker ervan gaat, worden er simpelweg geen normen gesteld. Integendeel. Maar al te vaak wordt het belang van de makers zonder meer - en vaak op oneigenlijke gronden - ondergeschikt gemaakt aan het belang van gebruikers."
Het is zeer de vraag of de vuist van de NVPI hard kan worden gemaakt. Zo wees het Europees Parlement een maand of wat geleden een voorstel van VVD'er Toine Manders af om minimumstraffen voor (illegaal) downloaden in te laten stellen.
Ik ben geen ochtendmens, hoe graag ik het ook zou willen. Dat wil ik nu ook weer niet zeggen dat ik 's ochtends strontchagrijnig ben en mopperend een boterhammetje sta te smeren (niet dat ik überhaupt brood smeer om half acht, maar het gaat om het idee). Het is veeleer zo dat mijn lichaam heel langzaam allerlei opstartroutines afloopt en ik in de tussentijd als een zombie ronddwaal. Na een uur of wat daalt mijn geest in (vaak na het eerste kopje koffie) en begin ik langzaam verstaanbare klanken uit te stoten. Als ik naar het station loop om de trein te halen, heb ik dan ook behoefte aan muziek die niet al te veel aandacht vraagt, maar toch interessant genoeg is om een tijdje naar te luisteren.
En dat is moeilijker dan het lijkt. Van krautrock en andere psychedelische muziek belanden mijn hersenen in een nog diepere REM-slaap. Metal en rock voelen dan weer aan alsof iemand met een hamer op mijn hoofd aan het beuken is, terwijl standaard Top 40-muziek en klassiek op mijn zenuwen werkt. Ik heb een tijdje rondgelopen met de grootste hits van Neil Diamond en dat was precies leuk genoeg voor een week.
En sinds vandaag luister ik op mijn mp3-speler 's ochtends naar Mehdi, een Amerikaanse new age-componist. Ik kocht een tijdje terug enkele van zijn albums in een uitverkoopbak en vreesde het ergste; de covers zagen er behoorlijk kitscherig uit en van de albumtitels ('Instrumental Heaven - Volume Seven' en 'Instrumental Fantasy - Volume 4' bijvoorbeeld) raakte ik niet bijster opgewonden. De muziek viel alleszins mee: melodieuze new age met een hoofdrol voor de piano, enkele exotische instrumenten en een drumcomputer. Mehdi's muziek heeft vlagen wel wat weg van Yanni, Medwyn Goodall en Prabhodi, maar dan met een wat hoger zolderknutselgehalte (niet negatief bedoeld). Lichtelijk muzakkerig, en vooral erg aangenaam op de achtergrond – of 's ochtends vroeg.
Over Mehdi kon ik weinig informatie vinden. Hij woont in Los Angeles en heeft tot dusverre elf onderling inwisselbare albums uitgebracht. De reacties op Amazon zijn laaiend enthousiast en zo heel gek is dat niet. Liefhebbers van eerdergenoemde artiesten moeten hem maar eens een kans geven. Luister ter kennismaking naar enkele tracks van zijn debuutalbum 'Instrumental Dream Volume One' (256 kbps 68 MB) uit 1997.
Hier stond eerst een fragment uit het geweldige 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raapleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes of Bol.com.
Begin jaren zestig was Amerika in de ban van een soort ruimtekoorts. President Kennedy en zijn Russische tegenhanger Chroetsjov vochten een heuse maanoorlog uit (in 1969 volgde de apotheose) en zweepten hun landgenoten op in hun zucht naar de verovering van het heelal. Talloze Amerikanen raakten in die tijd gefascineerd door vreemde planeten, reizen naar andere zonnestelsels en de mogelijkheid dat er misschien wel buitenaards leven zou zijn. Een van hen was de Amerikaanse componist Frank Comstock (1922), die in de jaren veertig furore maakte met zijn swingende arrangementen voor onder andere Les Brown. In de jaren vijftig trok hij naar Hollywood en zette hij een succesvolle carrière op poten als componist voor uiteenlopende tv-shows. Tevens werkte hij samen met bekende namen als Doris Day, Rosemary Clooney en Margaret Whiting.
Maar goed, dat is allemaal niet zo heel bijzonder. De reden waarom ik nu een stukje over hem tik, is zijn lp 'Project Comstock: Music From Outer Space' uit 1962. Comstock stond met name bekend om zijn toch wel wat behoudende en conventionele arrangementen, maar voor dit album liet hij zich voor één keer helemaal gaan. De hoes belooft al veel goeds: een futuristisch ruimteschip vliegt door een oranje nevel, ongetwijfeld een verkenningsvlucht uitgevoerd door intelligente aliens... Het album bevat een mix van min of meer bekende nummers met een 'space age'-sausje. Opvallend is het gebruik van een elektronische theremin, elektrische viool en een novachord (een van de eerste polyfone synthesizers). Uitschieters zijn de drie tracks die Comstock speciaal voor dit album schreef: 'Galaxy' (met een fijn bliepbliep-introotje), 'On The Dark Side of the Moon' (met aanzwellende orgels en een hemelbestormende theremin) en 'Journey to Infinity' (past perfect bij een psychedelische aflevering van Tom & Jerry).
Natuurlijk, 'Project Comstock' klinkt nu vooral grappig en lang niet zo spacy meer als toen, maar zo tussen de muzieknoten door hoor je nog steeds iets van de huiveringwekkende verwondering die Comstock voor ogen stond. Luister naar een acceptabele vinyl-rip van deze buitenissige lp (192 kbps, 48 MB).
Twee keer eerder werd de marktkoopman door Stichting Brein in de kraag gevat. De eerste keer moest hij zijn voorraadje illegale cd's, dvd's en games inleveren en kwam hij er met een waarschuwing vanaf. De tweede keer moest hij een 'Anti Piraterij Verklaring' ondertekenen, waarin hij op straffe van een boete van 500 euro beloofde het nooit meer te zullen doen. Toen de man voor de derde keer op een markt werd aangetroffen met een stapel vers gekopieerde schijfjes, was de maat vol en eiste Brein een schadevergoeding van 8000 euro en een dwangsom van 1000 euro per aangetroffen illegale kopie. Toen de verkoper aangaf geen geld te hebben, vond Brein dat het het recht had de man voor iedere illegale kopie een dag op te laten sluiten.
Probleem is alleen dat Brein een stichting is (dus zonder enige justitiële rechtsbevoegdheid) en dat deze eis via een civiele procedure afgedwongen moest worden. Een Amsterdamse rechter ging eind vorige week gedeeltelijk akkoord: Brein mag de man één dag opsluiten per tien illegale kopieën, met een maximum van tien dagen per keer dat er illegaal materiaal wordt aangetroffen, en maximaal vijftig dagen. Het laten opsluiten van de piraat kost Brein elf euro en dertig cent.
Nu gaat het mij niet om het feit dat deze marktkoopman wordt aangepakt (dat lijkt me niet meer dan logisch) en via een civiele procedure in de cel belandt (zonder tussenkomst van het Openbaar Ministerie), maar over de gebruikte rekensom: een dag cel per tien kopieën. Ik kon nergens enige onderbouwing vinden en het komt op me over als natte vinger-werk. Je kunt volgens mij niet simpelweg alle gekopieerde dvd's op een hoop gooien onder het mom van 'gekopieerd is gekopieerd' – mijns inziens is het relevant om het soort medium (dvd, audio-cd of wat dan ook), de releasedatum, hoogte van de oplage, geschatte verkoop en noem het maar op bij dit alles te betrekken. Nu blijft het bij een schimmige optelsom. En bovenal: hoe lang duurt het nog voordat eenzelfde optelsom geldt voor digitale varianten? Ik zie Brein er wel toe in staat om een gevangenisstraf van 10 dagen te eisen als iemand 100 mp3'tjes heeft geüpload. Als een rechter ontvankelijk is voor creatief rekenen, volstaat in de toekomst een civiele procedure om een uploader zonder veel moeite achter de tralies te krijgen...
Toen Wayne Hussey en Craig Adams na een opeenstapeling van knallende ruzies in 1985 uit de Sisters of Mercy stapten, ontspon er zich een vermakelijke soap. Sisters-opperhoofd Andrew Eldritch vond dat hij het alleenrecht had op de muziek en al helemaal op de bandnaam. Hussey trok zich er niets van aan. Hij noemde zijn nieuwe groep The Sisterhood en putte live rijkelijk uit het Sisters-repertoire. Eldritch was woedend en om zijn vroegere collega een hak te zetten richtte hij (nog voordat Hussey een album had uitgebracht) een gelegenheidsproject op met dezelfde naam. Met de hulp van Patricia Morrison (die zich later bij de nieuwe line-up van de Sisters zou voegen), Alan Vega, James Ray en drumcomputer Dr. Avalanche sleutelde Eldritch in ijltempo de lp 'Gift' in elkaar, die medio 1986 het licht zag op zijn eigen Merciful Release-label.
Op het album liet Eldritch zijn gevoelens omtrent Hussey de vrije loop (een regel als 'trust lies broken, and the truth is drowned' is in deze context veelzeggend). In de openingstrack 'Jihad' roept bassiste Morrison voortdurend de cijfers 2, 5, 0, 0, 0 – naar verluidt was dit het bedrag dat Hussey en diens Sisterhood zou ontvangen voor het eerste album. Op 'Finland Red, Egypt White' worden de specificaties van een AK-47 voorgelezen en van de overige tracks word je ook niet vrolijk. Hussey ook niet. Hij spande een rechtszaak aan, maar werd in het ongelijk gesteld. Hij noemde zijn band dan maar The Mission, naar het nieuwe Sisters-album dat in de steigers stond. Eldritch lachte in zijn vuistje, verhuisde naar Duitsland en pakte de Sisters of Mercy-draad weer op met 'Floodland' (1987).
En hoewel 'Gift' voornamelijk was bedoeld om Hussey te sarren, klinkt het niet zo slecht als je zou verwachten. De drumcomputer dreunt lekker door en de behoorlijk pissige Eldritch (die niet de lead vocals voor zijn rekening neemt overigens) schreef een vijftal ongegeneerd chagrijnige tracks. Het nummer 'Giving Ground' belandde later in het 'officiële' Sisters of Mercy-repertoire. Luister zelf (320 kbps vbr, 74 MB).
Peter Baumann (1953) maakte deel uit van de klassieke line-up van elektro-pioniers Tangerine Dream. Samen met Chris Franke en Edgar Froese stond hij aan de wieg van legendarische lp's als 'Zeit' (1972), 'Atem' (1973), 'Phaedra' (1974) en 'Rubycon' (1975). In 1978 stapte hij officieel uit de band om zich op een solocarrière te storten, die eigenlijk al twee jaar eerder was begonnen met zijn debuut 'Romance '76'. Na de release van opvolger 'Trans Harmonic Nights' (1979) verhuisde Baumnann naar New York. De verhuizing deed hem in muzikaal opzicht weinig goed; 'Repeat Repeat' (1981) en 'Strangers In the Night' (1983) zijn nogal vlakke synthpop-albums met weinig overtuigende zang. Het is sowieso opvallend dat de solo-albums van Baumann over het algemeen dicht aanleunen tegen 'traditionele' popliedjes. Je zou van iemand met zijn achtergrond veeleer breed uitwaaierende excursies naar exotische melkwegstelsels verwachten – of althans, daar had ik mijn hoop op gevestigd.
Midden jaren tachtig richtte hij het label Private Music op, dat aan de wieg stond van het new age-genre en artiesten als Yanni, Suzanne Ciani en Patrick O'Hearn groot maakte. Eind 1992 startte hij samen met kortstondig Tangerine Dream-lid Paul Haslinger en John Baxter het project Blue Room. Het liep allemaal niet zoals gepland; het debuut kwam niet van de grond en Baumann raakte dusdanig gefrustreerd dat hij Private Music verkocht aan BMG en zich terugtrok uit het muziekwereldje. Naar het schijnt woont hij tegenwoordig in Mexico, waar hij geniet van de zon en zijn oude dag.
Hoewel ik het merendeel van zijn lp's in de kast heb staan, ben ik daar niet al te enthousiast over. Leuker is het obscure album 'Welcome to Joyland', dat hij in 1978 uitbracht onder het pseudoniem Leda. Baumann gaat op deze lp enthousiast in de weer met disco-invloeden (inclusief zangeres en lollige sciencefiction-teksten) en vermengt deze met pulserende en tinkelende sequencers in de beste Morodor-traditie. Het klinkt bijzonder aardig en nog geen eens zo heel gedateerd; zet er een flinke beat onder en je hebt een hit. Na ja, bij wijze van spreken dan. Luister zelf (192 kbps, 48 MB – een prima vinyl-rip).
Regisseur John Carpenter heeft er (net zoals Dick Maas) een handje van om zelf de muziek te verzorgen voor zijn films. Niet alleen omdat hij precies in zijn hoofd heeft hoe alles moet klinken, maar vooral omdat het een stuk goedkoper is. En daarbij: die synthesizer op zolder moet toch terug worden verdiend, nietwaar? Na enkele vingeroefeningen regisseerde en schreef hij in 1979 de horrorfilm 'Halloween'. Om enkele dollars op het karige budget te besparen, kroop Carpenter achter zijn synthesizer om met een verrassend effectieve soundtrack op de proppen te komen. De film, over de gestoorde moordenaar Michael Myers die ontsnapt uit een gesticht om zijn 'werk' te voltooien, werd een groot succes. 'Halloween' kreeg maar liefst zes vervolgen, lanceerde de carrière van 'scream queen' Jamie Lee Curtis, en zorgde ervoor dat Carpenter opklom tot de bovenste regionen in de Hollywood-hiërarchie.
Voor de score liet de regisseur zich sterk inspireren door de omineuze klanken van Mike Oldfields 'Tubular Bells'; het Halloween-thema kent een vergelijkbaar piano-riedeltje. En zo te horen had Carpenter tevens enkele albums van het Italiaanse Goblin (bekend van hun muziek voor de films van Dario Argento) in de kast staan. Toch werkt het: de simpele synthesizer-aanzetjes, dissonante akkoorden, het tot vervelends toe herhaalde thema, en de aanzwellende lage tonen creëren een sfeer vol onheil en spanning. Alsof elk moment een psychotische, schuimbekkende gek uit de schaduwen kan opduiken om je met een bijl de hersenen in te slaan en vervolgens je schedel leeg te lepelen.
Anno 2007 klinkt de Halloween-score niet bijster origineel meer, maar dat heeft veeleer te maken met het feit dat Carpenters aanpak later zo vaak is overgenomen en nagebootst dat dergelijke klanktapijten bijna gelijkstaan aan slechte horrorfilms uit de jaren tachtig. Maar toch, John Carpenter was een van de eersten die op deze manier te werk ging en de muziek voor Halloween is nog altijd eng – luister zelf (192 kbps, 46 MB – met dank aan L-rs!)
Ze zijn een bescheiden voetnootje in de Engelse muziekgeschiedenis en vielen eigenlijk tussen wal en schip. De Engelse groep The Lotus Eaters kreeg gemakshalve het stempel 'new romantic' opgeplakt (dat gebeurde al snel in die tijd als je er wat apart bijliep), maar Peter Coyle, Jeremy Kelly, Mike Dempsey en Stephen Creese maakten in feite sfeervolle melancholische popliedjes, zonder zich te buiten te gaan aan allerlei modieuze fratsen op het podium.
Eerste single 'The First Picture of You' (1984) werd een hit in Engeland en vormde de blauwdruk van hun sound: de dromerige stem en dito teksten van Coyle, aangevuld door de new wave-achtige gitaarloopjes van Kelly en een aanzwellende synth op de achtergrond. Het debuutalbum 'No Sense of Sin' (1984) bevatte een plezierige mix van midtempo wave en melancholische, folky popliedjes die je meenemen naar Engelse zomers waar je kauwend op een grassprietje en liggend op je rug in een geurig graanveld naar de overtrekkende schapenwolken staart. De lp was in Engeland geen groot succes, maar in Japan en de Filipijnen niet aan te slepen – de Aziatische muzieksmaak blijft een vreemd iets.
In 1985 zag de tweede single 'It Hurts' het licht, waarna de Lotus Eaters het voor gezien hielden. Coyle nam een handvol matig geslaagde solo-albums op, en leek, net zoals zijn oude bandleden, langzaam maar zeker in de vergetelheid te zakken. Totdat de BBC in 1998 'The First Picture of You' uitbracht, gevuld met sessies die waren opgenomen voor de Engelse radio. Dit album zorgde voor een kleinschalige Lotus Eaters-revival, gevoed door de Japanse rerelease van 'No Sense of Sin' (met tien bonustracks). Tot verrassing van velen doken Coyle en Kelly weer de studio in voor een tweede album (het prachtige 'Silentspace'), dat in 2001 uitkwam. Terwijl de muziek van tijdgenoten als Visage en Haircut 100 nu wat gedateerd overkomt, heeft 'No Sense of Sin' weinig aan kracht ingeboet – hoewel het soms wel iets te zoet wordt naar mijn smaak. Luister zelf (160 kbps, 78 MB).
Hier stond eerst een fragment uit het geweldige 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raapleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes of Bol.com.
|
|
