Eens in de zoveel tijd zie ik 'm voorbijschuiven op muziekfora en mp3-logs: 'Erotic Dreams', het bootleg-album van Enigma, dat zo'n beetje vlak na 'MCMXC A.D.' zou zijn verschenen, maar nooit officieel is uitgebracht. Het album zou begin jaren negentig zijn opgedoken in Oost-Europa, en langzamerhand zijn uitgegroeid tot een heusverzamelobject.
Ik gebruik inderdaad iets te vaak het woord 'zou', want dit is helemaal geen Enigma-album. Creatieve geesten hebben zelf een alleraardigst hoesje in elkaar geflanst om te verdoezelen dat het in feite om het album 'Temple of Love' van de Nederlandse groep Erotic Dreams gaat. Nu heb ik deze cd in mijn platenkast staan, en inderdaad, nu ik het album na jaren weer eens beluister, zou het met een beetje goede wil kunnen doorgaan voor de muziek waar de Roemeense componist en producer Michael Cretu furore mee maakte. Vooral de eerste track, 'Temple of Love', is een schaamteloos aftreksel van 'Sadeness': de standaard Enigma-beat, Gregoriaanse gezangen, een sfeervolle panfluitsynthesizer... Enkele nummers later duikt er zelfs fluisterende vrouwenzang op om de vergelijking helemaal compleet te maken.
'Erotic Dreams' werd in 1998 uitgebracht door Dino Music, om, als ik mij niet vergis, mee te liften op de vleugels van het gelijknamige soft-erotische programma, waarin wulpse dames allerlei wulpse dingen deden met elkaar, onder begeleiding van zweverige dance (dream house werd dat toen genoemd). Achter Erotic Dreams scholen Jan Dekker, Ruud van Es en Rob Papen en laatstgenoemde twee maakten weer deel uit van de Nederlandse synthesizergroep Peru, die als Nova in 1982 een verrassingshitje scoorden met het instrumentale 'Aurora'. Volg je het nog? Ik vond het album in ieder geval via deze Russische site - geinig om weer eens te horen. Mocht het downloaden niet al te snel gaan, geef gerust een gil, is er vast wel ergens een Rapidshare-link op te snorren.
(Overigens: de link op de Russische site leidt naar MegaUpload; als de teller bijna bij nul is aangekomen, komt er een advertentie voor de downloadlink te staan; je kunt deze zonder scrupules wegklikken.)
Nu alle kopieerbeveiligingen inmiddels (met meer of minder moeite) gekraakt zijn, is het tijd voor weer wat nieuws: geheugenchips met ingebouwde beveiliging. Fabrikant SanDisk heeft de zogenoemde TrustedFlash-technologie ontwikkeld, waarmee geheugenkaartjes met deze chip (de 'gruvi') rechtstreeks worden voorzien van een Digital Rights Management-systeem. Ofzo. Het komt er in ieder geval op neer dat op zo'n chip honderden liedjes passen, die niet te kopiëren zijn. De nieuwe chip is vooralsnog bedoeld voor mobiele telefoons.
Platenmaatschappijen kunnen de chip volstouwen met bijvoorbeeld fragmenten van muziek, waarna de gebruiker via internet tegen betaling de beveiliging kan verwijderen om het hele nummer te horen. Simpelweg je gsm open maken om de chip te hacken heeft geen zin: daglicht beschadigt de chip, bovendien verandert om de vijf seconden de beveiligingscode. Een lege Gruvi Music Card met een capaciteit van 64 MB kost 12,50 dollar. In november verschijnt een speciale TrustedFlash-kaart van 256 MB met vier albums van de Rolling Stones (waaronder 'A Bigger Bang') voor bijna 50 dollar.
Het is natuurlijk de bedoeling dat alle draagbare muziekspelers, telefoons en weet ik wat nog meer met dergelijke chips worden uitgerust. Zo lang het mp3-formaat (dat niet te beveiligen is) nog welig tiert, Microsoft, Sony en Apple ruzieën over het juiste formaat (wma, atrac of aac), je nog steeds zonder problemen audio-cd's kunt rippen en verspreiden en niemand behalve de muziekindustrie zit te springen op beveiligde muziek, dit nieuwe initiatief weinig kans van slagen heeft. En daarbij: ik geloof dat niemand het Gruvi-concept nog echt helemaal snapt... Meer info hier.
De Muziek 10 Daagse heb ik nooit zo goed begrepen. Tien dagen per jaar 'feest' in de platenzaak om de verkoop te stimuleren. En als extraatje kreeg je bij besteding van een bepaald bedrag (dat altijd net iets hoger lag dan de prijs van een enkele cd) een gratis cd - leuk om één keer te draaien, maar daarna gedoemd om gebruikt te worden als onderzetter, want veel soeps stond er nooit op. Dit jaar (van 5 tot en met 15 oktober) pakt men het anders aan en krijg je bij je aanschaf van minimaal 15 euro een cd die nu w?l de moeite waard lijkt: 'Made in Holland', waarop Nederlandse artiesten hun favoriete Nederpop-klassieker coveren.
De tracklisting is veelbelovend (tussen haakjes de titel en de originele vertolker): Jan Smit ('Het Werd Zomer', Rob de Nijs), Guus Meeuwis ('15 Miljoen Mensen', Fluitsma en van Thijn), Blof ('Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder', Ramses Shaffy), Brainpower & Frank Boeijen ('Zwart Wit'), Di-rect ('Iedereen Is Van De Wereld', The Scene), De Dijk ('Meneer De President', Boudewijn de Groot), Ali B en Bots ('Wat Zullen Wij Drinken'), Trijntje Oosterhuis ('Am I Losing You Forever', Mai Tai), Acda en de Munnik ('De Glimlach Van Een Kind', Willy Alberti), Krezip ('Venus', Shocking Blue) en Ferry Corsten (remix van 'De Bestemming', Marco Borsato).
Op de Muziek 10 Daagse-site kun je fragmenten (24 seconden slechts) van alle nummers beluisteren, en vooral naar Brainpower & Frank Boeijen, De Dijk, Trijntje Oosterhuis en Ferry Corstens trance-versie van Marco Borsato ben ik wel nieuwsgierig geworden. Overigens kon ik nergens op de site vinden of je 'Made in Holland' ook bij de aanschaf van een dvd cadeau krijgt, maar dat merk ik wel in de winkel neem ik aan...
Tijd voor eens heel wat anders, maar eerst wat achtergrondinformatie. Ik citeer: 'De ukelele is een klein gitaarvormig instrument met vier kunststof snaren. De stemming is verwant aan die van de gitaar; de verhoudingen zijn gelijk zijn aan de hoogste vier snaren van de gitaar, waarbij echter de 'laagste' snaar een octaaf hoger gestemd wordt' (met dank aan Wikipedia).
Goed, de ukelele dus. Een nogal onderschat instrument, dat over het algemeen niet voor vol wordt aangezien. Dat je er echter hele mooie dingen mee kunt doen, bewijst de Hawaiiaanse ukelele-virtuoos Eddie Bush (niet te verwarren met die gelijknamige gladde singer/songwriter uit Amerika). In Nederland is hij niet bijzonder bekend en het wordt tijd om hier verandering in te brengen, want Eddie Bush is een van de meest invloedrijke ukelele-spelers ooit. Hij brak in 1969 door met het album 'A Man and His Ukulele', dat een mix van bevatte van easy listening (inclusief gedateerde orchestratie), traditionele deuntjes en tenenkrommende covers. Dankzij optredens in 'The Tonight Show' van Johnny Carson en zijn samenwerking met onder andere country-legende Johnny Cash steeg zijn ster tot ongekende hoogte. In Hawaii was Bush een gerespecteerd muzikant, in zijn hoogtijdagen meerdere malen per week te bewonderen in bijvoorbeeld de Hilton Hawaiian Village Tapa Room en The Village Luau.
Eddie Bush was meer dan simpelweg een uitmuntend ukelele-speler: hij was namelijk overdag bankier, en bekleedde in de loop der jaren diverse vooraanstaande functies bij enkele grote banken in Hawa?. In 2002 overleed Eddie Bush op 67-jarige leeftijd aan een hartaanval. Zijn muziek weet ukelele-spelers waar ook ter wereld nog steeds te inspireren. En om zijn postume comeback in Nederland een zetje te geven: download 'A Man and His Ukulele' (inclusief hoesje). Ukelele-novieten raad ik aan om het album gedoseerd te beluisteren, of je moet er natuurlijk achter willen komen hoe lang een half uur kan duren...
De grens tussen genialiteit en gekte is soms flinterdun. Neem nu Anna-Varney van Sopor Aeternus. Deze Duitse excentrieke androgyne muzikant is er stellig van overtuigd dat hij een discipel van Saturnus is en in contact staat met diverse geesten ('The Ensemble of Shadows'), die hem als het ware muziek dicteren. Anna-Varney geeft alleen interviews per mail, treedt nooit live op en schijnt maar zeer zelden onder de mensen te komen. Dit is, zacht uitgedrukt, nogal vreemd. De muziek van Sopor Aeternus is dan ook volstrekt eigenzinnig en vormt een genre op zich. Jaarlijks brengt Anna-Varney wel iets nieuws uit en dat is steevast een hele belevenis. Zomer vorig jaar verraste hij vriend en vijand door met het nogal elektronisch getinte 'La chambre d'echo' op de proppen te komen.
Een nieuw album zit er dit jaar niet in, maar wel een bijzonder rariteitenkabinet: 'Like A Corpse Standing In Desperation', een luxueus uitgevoerde box-set met drie niet meer verkrijgbare ep's ('Ehjeh ascher Ejheh', 'Voyager - The jugglers of Jusa' en 'Flowers and Formaldehyde', aangevuld met hele vroege demo's en outtakes), een dvd met videoclips, een 12-inch vinyl single en allerhande parafernalia (onder meer buttons, een T-shirt, een replica van de allereerste Sopor-cassette, en een sticker). Een vreemd allegaartje dat teruggrijpt naar zowel Sopors begindagen als het heden ('Flowers and Formaldehyde' verscheen namelijk eind vorig jaar). Volgens platenlabel Apocalyptic Vision is deze box geboren uit noodzaak; een poging om de talloze illegale (voornamelijk Russische) versies van de genoemde ep's en de exorbitant hoge prijzen een halt toe te roepen.
Vraag is of je veel effect sorteert door de box in een oplage van 3000 stuks op de markt te brengen, maar goed. Het voert te ver om alles uitvoerig te bespreken (dat bewaar ik voor het uitgebreide Sopor Aeternus-artikel dat je elders op mijn log kunt vinden), maar ik heb in ieder geval voldoende om de komende tijd eens lekker muzikaal op te kauwen. Als je nieuwsgierig bent geworden, luister naar 'Saltatio crudelitatis', 'Feralia genitalia' en 'Minnesang' - van iedere ep een track. En trouwens, dit zijn de meest toegankelijke nummers - kun je nagaan hoe de rest klinkt... Bestellen doe je overigens via Infrarot.
Muziek in de middeleeuwen was, zoals zoveel andere dingen, voornamelijk een strikt religieuze aangelegenheid. De kerk had alle touwtjes stevig in handen en stond aan de wieg van vele vernieuwingen (zoals bijvoorbeeld de polyfonie en het notenschrift). Over de muziek die werd gespeeld op straat, tijdens feesten en aan hoven is echter maar weinig bekend. Liederen werden eeuwenlang mondeling doorgegeven, en pas rond 1100, met de opkomst van de troubadourscultuur in Zuid-Frankrijk, duiken de eerste vermeldingen op van liedteksten en rondreizende zangeres en gezelschappen. Jammer is dan
weer dat van veel muziekstukken wel de melodieën bekend zijn, maar niet het ritme. Als je lang vervlogen tijden tot leven wilt brengen, moet je dus een beetje improviseren en dat is precies wat het Engelse Dufay Collective doet. Dit kwartet werd in 1987 opgericht en het lijkt erop alsof ze nu heel langzaam aan het doorbreken zijn; niet alleen tourt de groep zich helemaal suf, ze leverden ook de muziek voor onder andere de film 'A Knight's Tale' en een van hun laatste albums, 'Cancionero', werd zelfs genomineerd voor een Grammy. The Dufay Collective put haar inspiratie uit de middeleeuwen en renaissance en dat levert bijzondere muziek op.
In tegenstelling tot groepen als Corvus Corax en Tanzwut (die ontzettend lopen te rampetampen op het podium), klinkt het Dufay Collective uiterst beschaafd, waarschijnlijk veroorzaakt door het feit dat leden Paul Bevan, Giles Lewin, Bill Lyons, Susanna Pell en Peter Skuce stuk voor stuk een conservatoriumopleiding hebben genoten. Op hun site doen ze nogal melig, dus ik vermoed dat het live wel meevalt met de braafheid. De groep heeft zo'n negen albums uitgebracht, waarvan ik zelf 'A Dance in the Garden of Mirth' een van de leukste vind; instrumentale middeleeuwse dansliedjes, die nu net zo vrolijk klinken als honderden jaren geleden. Luister zelf: deel 1 en deel 2 (via Rapishare).
Volstrekt overbodig. Dat was mijn eerste gedachte na beluistering van het nieuwe HIM-album 'Dark Light'. De Finnen (aangevoerd door tiener-goth-idool Ville Valo) doen hun uiterste best om hun imago van zwartromantische rockers hoog te houden, maar ik geloof ze gewoon niet. Ik kan me zo voorstellen dat alternatieve meisjes van een jaar of 14 'Dark Light' helemaal grijs zullen draaien en al zwijmelend bij kaarslicht de foto's in het cd-boekje verslinden. Ik haak al af bij de eerste track 'Vampire Heart': 'And love me like you loved the sun, scorching the blood in my vampire heart', zingt Valo in het refrein. Yeah right.
En zo gaat het de rest van het album door: onbenullige, obligate en voorspelbare songteksten over liefde, vlinders en alle verboden en aanlokkelijke verleidingen van de duisternis, omrand door doorsnee gitaarriffjes en een songopbouw waar zelfs Saxon zich voor zou schamen. Toegegeven, de cover van Chris Isaaks 'Wicked Game' op het debuutalbum was geinig, en het onverwachte hitje 'Join Me In Death' (te vinden op opvolger 'Razorblade Romance') was ook best aardig. 'Dark Light' komt echter over alsof de HIM-leden een kunstje opvoeren, en simpelweg hun vorige albums herkauwen. Ville Valo hangt de Jim Morrison van de cybergoth-generatie uit, de overigen bandleden staan er zo'n beetje bij met de handen in de zakken. Op hun website valt niet zo heel veel te beleven, of je moet ontzettend graag de videoclip van 'Wings of a Butterfly' en melige fanfoto's willen bekijken.
Stel je voor: je stopt nu met lezen en loopt naar de voordeur. Buiten is het schemerig, mistflarden dwalen cirkelend boven de grond en vertroebelen je blik. In de verte schommelen enkele lichtjes, die langzaam maar zeker dichterbij komen. Je blijft gebiologeerd staan kijken, totdat je wordt opgeschrikt door een donderend gerommel. In snel tempo schiet een houten wagen voorbij, met daarop enkele rare mannen die in trance op hun instrumenten beuken. Je knippert met je ogen en de wagen is verdwenen. De lichtjes zijn intussen dichterbij gekropen, je hoort belletjes rinkelen, bladeren knisperen en in de verte zie je de wagen weer aanstormen...
Ahum. De nieuwe cd van Sigur Rós doet rare dingen met een mens. 'Takk' (IJslands voor 'dank') laat een wat toegankelijker sound horen, hoewel dit bij Sigur Rós natuurlijk een rekbaar begrip is. De donkere, schuivende en bij vlagen chaotische soundscapes van voorganger '()' gaan nu hand in hand met wat meer sprookjesachtige klanken, zoals we die kennen van 'Agaetis Byrjun'. De tracks golven uit je speakers, met aanzwellende strijkers, korte maar hevige gitaaruitbarstingen, drums als een tropische regenbui, en zelfs een heus fanfare-orkest. Zo af en toe duikt een Radiohead-echo op (vooral in de track 'Gong'), maar bovenal klinkt 'Takk' als Sigur Rós: eigenzinnig, intrigerend en uitermate bijzonder. De teksten zijn weer in het IJslands, hoewel dat weinig uitmaakt: mijn IJslands is nogal roestig.
Op hun officiële site kun je onder meer de prachtige videoclip voor 'Glósóli' bekijken en een aantal mp3'tjes downloaden. En om je helemaal in de stemming te brengen: download ter kennismaking 'Milano' en 'Hufupuka' (26 MB, via Rapidshare).
Wie niet enthousiast opveert bij het horen van 'The Young Ones' (die absurdistische comedyserie uit de jaren tachtig), kan gerust stoppen met lezen en bijvoorbeeld een bezoekje brengen aan muzieksite File Under. Of een andere site naar keuze natuurlijk. Goed. Dat The Young Ones ook muzikaal aan de weg timmerden, was mij bekend. In 1986 scoorde het anarchistische viertal samen met Cliff Richard zelfs een nummer 1-hit met 'Living Doll'.
Wat ik echter niet wist, is dat Neil (Nigel Planer) in 1984 een heus solo-album heeft uitgebracht: 'Neil's Heavy Concept Album'. Neil was de vegetarische hippie in de serie, vol met wazige ideeën en flower power-idealen. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat 'Neil's Heavy Concept Album' grotendeels gevuld is met psychedelische en progressieve poprock, aangevuld met wat humoristische intermezzo's. Ik had het niet verwacht, maar ruim twintig jaar later is het eigenlijk nog steeds een erg leuk album - als je tenminste nog steeds het beeld van die langharige Neil voor de geest kunt halen. Anders is er niets aan. De covers van Traffics 'Hole in My Shoe', Tomorrows 'My White Bicycle', Syd Barretts 'The Gnome', Donovans 'Hurdy Gurdy Man' en The Incredible String Bands 'A Very Cellular Song' zijn geinig, en in 'Golf Girl' duikt zelfs Dawn French nog even op.
Aan gastmuzikanten geen gebrek, onder andere Rick Biddulph, Dave Stewart, Annie Whitehead en Caravan-frontman Jimmy Hastings dragen hun steentje bij. De meligheid druipt er van af, maar het is soort meligheid waar ik erg om moet lachen en Nigel Planer had zo te horen erg veel lol tijdens de opnames. Je kunt 'Neil's Heavy Concept Album' in deze open dir vinden; mocht deze dir vroegtijdig de geest geven, dan is er gelukkig nog Rapidshare: deel 1 en deel 2.
Huishoudelijke mededeling: wegens een technische storing heeft Araglin.nl er een groot gedeelte van het afgelopen weekend en deze maandag uitgelegen. Als het goed is, is alles weer 'up & running'.
Tijd voor slingers, ballonnen en een heleboel taart! Araglin.nl bestaat namelijk vandaag precies één jaar! Een jaar met precies 395 stukjes (deze niet meegerekend) - een hoop geneuzel over muziek dus. Verbazingwekkend dat dit überhaupt wordt gelezen. Hoewel lijkt alsof dit muzieklog al jaren virtueel suddert, voelt het tegelijk aan alsof het afgelopen jaar is omgevlogen.
De komende tijd zullen er vooral onder de motorkap wat veranderingen plaatsvinden; zo wil ik al geruime tijd een scriptje installeren dat hotlinking tegengaat, ben ik aan het experimenteren met diverse tellers en is het plan om eens te gaan werken met vrolijke kleurtjes en te sleutelen aan diverse templates. Een apart tabbladenonderdeel met archieven en links lijkt me ook wel wat, zoiets als Bob van Mijn Kop Thee in elkaar heeft gesleuteld. Maar ja, ik ben geen webdesigner (integendeel zelfs!) en heb niet zo bijster veel verstand van stylesheets en php-scriptjes, dus dat kan allemaal wel even duren. Als iemand zich geroepen om mij eens uit te leggen hoe ik dit soort dingen kan implementeren; wees mijn gast!
Aan Araglin.nl verandert verder helemaal niets; ik blijf vrolijk doorloggen over de meest uiteenlopende artiesten en genres, waarbij ik niet op een decennium meer of minder kijk. Als je nog iets mist of je afvraagt waarom jouw favoriete artiest maar niet voorbijkomt: laat een reactie achter of stuur een mailtje! Op naar het volgende jaar!
Na de restyling van Oor (en de prijsverhoging) heb ik het muziektijdschrift eigenlijk niet meer gekocht. Vaak genoeg even doorgebladerd in de supermarkt, maar nooit de behoefte gevoeld om 'm daadwerkelijk in mijn mandje te leggen. Ik ben niet de enige geloof ik, want echt goed gaat het niet met Oor. Een maand geleden las ik over financiële problemen (zo kregen freelancers en journalisten niet uitbetaald), en nu lees ik op VPRO's 3voor12 dat Oor samengaat met Aloha, People & Music (dat op zijn beurt weer een combinatie is van Aloha en het gratis Van Leest-blaadje People & Music).
Bladenmanager Paul Evers: ''Ik wil er niet veel over kwijt. Ik kan alleen bevestigen dat de 'nieuwe' OOR er komt. We zitten midden in het proces. Maar dat het een supertitel wordt qua vorm en inhoud, dat is duidelijk. Denk aan het Britse Q-music of Mojo. Het blijft OOR en wordt een glossy, en dikker." Het is de bedoeling de Ooroah al in oktober in de winkels ligt. De fusie heeft waarschijnlijk te maken met de plannen van Tjerk Lammers, voormalig hoofdredacteur van het toenmalige Aloha. Hij wil in november het blad Revolver lanceren en vertelt: "Revolver zal voor 75% bestaan uit artikelen en interviews over popmuziek, en het resterende deel gaat over cultfilms. Een beetje naar het model van de Amerikaanse Uncut."
Het wordt nog druk in de tijdschriftenschappen, want begin volgend jaar moet ook het literaire muziekblad Wahwah het licht zien. Het valt me overigens op dat zo driftig wordt gegooid met illustere buitenlandse voorbeelden; misschien wordt het gewoon eens tijd voor een wekelijks tijdschriftje op Donad Duck-formaat en zonder al te veel poeha.
Even snel een logje tussendoor. Vincent van Wildkamperen kwam met een alleraardigst nieuwtje aanzetten: het Nijmeegse filmhuis Extrapool vertoont op 24 september als enige Nederlandse bioscoop de film 'The Nomi Song' van regisseur Andrew Horn. De documentaire over het leven van de excentrieke zanger en kunstenaar ging begin dit jaar in Amerika in première en kon rekenen op lovende kritieken; zo schreef The Village Voice: "Nomi's particular retro-futurist post-punk synthesis, cartoonish cabaret persona, homemade special effects, high-pop aspirations, and tantalizing near success made him a legendary figure... of downtown bohemia."
Nomi heeft geen hits gescoord in Nederland, zijn albums vielen slechts in de smaak bij een klein aantal liefhebbers en hij wordt in Oors Popencyclopedie (en andere Nederlandse popnaslagwerken die ik in huis heb) niet genoemd. Da's jammer, want Nomi behoort ontegenzeggelijk tot de meest enigmatische figuren die de popmuziek heeft gekend. Hilde de Bruin van Extrapool en de Belgische kunstenaar Messieurs Delmotte denken hier hetzelfde over en proberen Nederland te bewegen tot een Nomi-revival. Mijn zegen hebben ze! Aansluitend op 'The Nomi Song' wordt er in café de Plak een dansavond georganiseerd, waarbij de bezoekers opgedragen wordt om 'iets' met de verschijning van Klaus Nomi te doen. Verkleed gaan als Nomi, Duits praten, opera zingen of gewoon een beetje als een alien rondwaggelen - alles mag. Geinig! Wat links om de boel netjes af te sluiten: de officièle filmsite en de directe link naar de trailer. En als er behoefte is aan wat audio, geef gerust een gil... (Edit: en op verzoek: het debuutalbum van Klaus Nomi uit 1982.)
Sommigen zijn als de dood voor clowns. Kan ik inkomen; ik zie ook weinig humor in die rare flapschoenen, fopneuzen en felgekleurde kleding. En wat sommigen met clowns hebben, heb ik met orgels. Je hebt van die funky orgeltjes waar weinig kwaad in schuilt, of van die grote kerkorgels die gemaakt lijken te zijn voor de muziek van Bach. Allemaal vrij onschuldig. Maar... sommige orgels zijn duister, of liever gezegd: ronduit satanisch. Vooral als de organist uit vrije wil populaire deuntjes verkracht, en dit nog met plezier doet ook - van die 'Stef Meeder speelt 101 leuke Nederlandse liedjes'-muziek. Ik krijg daar direct de meest akelige visioenen bij: The Omen- en The Exorcist-achtige taferelen, met hoofden die worden afgehakt, hysterische lilliputters, gemuteerde zombies die strompelend rond wankelen en een sardonische wetenschapper die achter zijn orgel voor de nodige sfeer zorgt.
Neem nu de muziek van Robert Wolfe. In een grijs verleden bracht hij de cd 'Wurlitzer magic' uit, gevuld met een groot aantal tracks die niet zouden misstaan bij een exorcisme of seance. Tijdens het draaien van deze cd daalde de temperatuur in mijn woonkamer in ieder geval tot onder het vriespunt en begon de tv spontaan te ruisen. Over Robert Wolfe kkon ik niet zo heel veel informatie vinden, behalve dat hij ''is recognised as one of the leading Theatre Organists of the World, he is acclaimed for his sheer artistry and musicality and has played in many different venues both at home and abroad.'' (Bron alhier.)
Jaja, en in zijn vrije tijd offert hij zeker maagden in zijn martelkelder. Luister zelf: 'Wurlitzer magic', 11 tracks met buitengewone orgelmuziek (check vooral de laatste track, een cover van 'Rock around the clock' gecombineerd met 'In the mood') - leuk tijdens elk feestje. Overigens bevat de cd liefst 13 tracks, maar aangezien Rapidshare begint te piepen over bestanden die groter zijn dan 50 MB, heb ik de laatste twee maar weggelaten. Mis je niets aan. En ere wie ere toekomt: collega L-rs zette mij op het spoor van dit 'juweeltje'.
Mijn op flash gebaseerde mp3-spelertje vul ik over het algemeen met vrolijke muziek. Het fietst nu eenmaal lekkerder op (pak 'm beet) Franz Ferdinand en Slayer dan op Bach, hoe mooi de muziek van laatstgenoemde ook is. Dus toen ik vanochtend slaapdronken op mijn fiets stapte en mijn muziekspeler aanzwengelde, verwachtte ik eigenlijk wakker te worden met gierende gitaren en beukende drums. In plaats daarvan kreeg ik het eind vorig jaar verschenen album 'Distances' van H.U.V.A. Networks (Ultimae Records) voorgeschoteld: diepe, bijkans psychedelische ambient, met aanzwellende beats en golvende synthesizerlijnen. Oeps, verkeerde cd naar mijn speler gekopieerd... Het was een bijzonder ritje naar werk; ik had voortdurend het gevoel in een spannende film te zijn beland, met mannen in zwarte pakken en zonnebrillen achter elke lantaarnpaal.
Achter H.U.V.A. Networks schuilen Solar Fields en Aes Dana, oftewel de Zweed Magnus Birgersson en Fransman Vincent Villuis, die dit album hebben gemaakt zonder elkaar ooit in levende lijve gezien te hebben. Via mail en ftp-servers werden de tracks in elkaar geknutseld en het resultaat is een erg fijne ambient-cd die je onweerstaanbaar meezuigt in een hallucinerende wereld, waar klaterende beekjes en prefab-instellingen nu eens niet de boventoon voeren. Op diverse plekken (waaronder hier en hier) kun je de tracks streaming beluisteren en via het onvolprezen Rapidshare zijn vier tracks te downloaden. Het is een wonder dat ik niet van pure ontspanning van mijn fiets ben gevallen...
Joseph Haydn (1732-1809) was een hele vrolijke man, die altijd wel in was voor een geintje - en dat hoor je terug in zijn muziek. Hij groeide op in het grensgebied tussen Kroatië en Hongarije. Dankzij zijn prachtige stem werd hij op achtjarige leeftijd uitgekozen om in Wenen te komen zingen bij het koor van de Sint Stefanuskathedraal. Toen hij de baard in de keel kreeg, werd hij in 1749 het koor uitgeknikkerd. Op 28-jarige leeftijd kwam hij in dienst van de vorstelijke familie Esterhazy. Prins Nicolaus Jozef Esterhazy, de rijkste prins van Hongarije, benoemde Haydn in 1766 tot kapelmeester, een functie die hem verzekerde van een vast inkomen en die hij maar liefst dertig jaar zou bekleden.
Haydn legde de grondslagen van de symfonie en het strijkkwartet, en staat bekend als 'de vader van de symfonie'. Niets voor niets noemden Beethoven en Mozart hem 'papa Haydn'. Na de dood van Esterhazy verhuisde hij naar Wenen en tourde hij regelmatig door Europa. Een van Haydns meest bekende werken is 'Symphony No. 94 in G major' uit 1791, beter bekend onder de bijnaam de 'Surprise Symphony'.
Haydn stond erom bekend vaak grapjes in zijn muziek te verwerken en deze symfonie vormde geen uitzondering: om het publiek bij de les te houden, schreef hij een uptempo stuk, met een luide 'surprise' aan het begin van het tweede gedeelte: na een rustig intro weerklinkt er opeens een eruptie van orkestgeluid (altijd leuk om het publiek op te laten schrikken, nietwaar?), waarna het tempo direct weer naar beneden gaat. Haydn schreef 'Symphony No. 94' speciaal voor zijn eerste concertserie in Londen.
Zie voor meer informatie deze uitstekende Wikipedia-pagina, en luister intussen naar de de 'Surprise Symphony' (via Rapidshare).
Om nog even terug te komen op mijn post over het gothic-artikel in het streng Christelijke tijdschrift Promise: dit artikel is door het Dutch Gothic Messageboard niet bijzonder berustend ontvangen. Diverse mensen hebben een verontwaardigd mailtje naar de Promise-redactie gestuurd, waar nogal bot op werd gereageerd ('Overigens bevestigen de inhoud van de reacties het artikel'), en het werd allemaal nog genanter toen auteur Richard Zevenbergen (die in Braziliè bezig is met zendelingenwerk) zich met een zalvende entry in de discussie mengde: ''Het doet mijn persoonlijk pijn als ik mensen heb beledigd en hebt bevooroodeeld dat is absoluut niet mijn bedoeling geweest met schrijven van mijn scriptie. (sic! sic! sic!)''
Voor John Edwards (aka SimJOHN) is de maat vol; hij heeft de Raad van Journalistiek een brief geschreven, het meldpunt discriminatie op de hoogte gebracht en de Vrije Universiteit ingelicht. En via de VU is Ad Valvas-redacteur Peter Breedveld op het spoor gekomen van dit artikel, en heeft hij een redelijk verhelderend interview met John Edwards op zijn log geplaatst. Het geinige is dan weer dat op Breedvelds log de discussie nog eens dunnetjes over wordt gedaan. Zo schrijf ene Duns: ''Gothics zijn, mijns inziens, een symptoom van het verval van deze beschaving, net als alle andere groepen die zich afzonderen van de samenleving: rappers, randgroep-jongeren, de ongewassen types van links, en wat dies meeer zij. (sic!)''
Hè, wat moet dat toch fijn zijn als je wereldbeeld zo rechtlijnig is... Ik ben benieuwd hoe dit allemaal af gaat lopen.
Ik heb er al vaker over gemopperd en ik ga het nu weer doen: country is in Nederland een ondergeschoven kindje. En dan bedoel ik niet de alt.country-variant (daar besteedt bijvoorbeeld Oor ruimschoots aandacht aan), maar de rechttoe-rechtaan country - mannen met cowboy-hoeden en snorren die over hun trucks zingen en in de plaatselijke kroeg hun verdriet wegdrinken. Ik heb voortdurend het gevoel kansloos achter de feiten aan te lopen, want ik ontdekte pas onlangs de muziek van Joe Diffie, die al in 1990 zijn eerste album 'A Thousand Winding Roads' uitbracht.
Diffie ziet eruit als een vrachtwagenchauffeur, beschikt over een aangename stem en maakt lekker in het gehoor liggende country-rock (afgewisseld met de nodige ballads) - niet wereldschokkend, gewoon aardig. Aanvankelijk roerde de nu 47-jarige Diffie voornamelijk in de grote honky tonk-pot, om op zijn latere albums wat meer rock-invloeden te integreren. Ook Diffie zingt over verscheurde harten (en consumeert daarbij de nodige flessen whisky), zijn pickup-truck en over hoe mooi en geweldig Amerika wel niet is, maar hij valt op door zijn humor en woordspelingen.
Luister tijdens het line-dancen maar eens naar zijn 'Greatest Hits' (Rapidshare) uit 1998, dat een goed overzicht geeft van zijn eerste zes albums en onder andere de in Amerika zeer succesvolle singles 'Third Rock from the Sun', 'John Deere Green' en 'Prop Me Up Beside the Jukebox (If I Die)' bevat. En o ja, als iemand nog een goede Nederlandse country-website weet, dan houd ik me aanbevolen!
Mijn vader is een groot Rolling Stones-fan en in mijn jeugd schalden 'Satisfaction', 'Get off my cloud' en andere hits regelmatig op vol volume door de woonkamer - dit tot ergernis van mijn moeder. Een bijzonder grote fan ben ik niet, maar ik ben de Stones door de loop der jaren wel zo'n beetje blijven volgen. Ik was dan ook nieuwsgierig naar het nieuwe album 'A Bigger Bang'. Volgens de geruchten zou het om hun beste album gaan sinds de jaren zeventig. Maar ja, dat zei men ook van 'Bridges to Babylon' (1997) en 'Voodoo Lounge' (1994) - eigenlijk van elk album dat verscheen na het briljante 'Some Girls' uit 1978.
Deze keer ben ik echter geneigd met de hype mee te gaan; 'A Bigger Bang' is het beste album van de Stones in twintig jaar, en kan zich meten met 'Some Girls', 'Black and Blue' (1972) en 'Exile on Main St.' (1972). Mick Jagger en Keith Richards hebben de strijdbijl begraven, en zijn eindelijk weer eens samen de oefenruimte ingedoken, de teksten zijn ongekend fel en expliciet (in 'Sweet Neo Con' krijgt Bush zelfs een draai om zijn oren), en Ron Wood en Charlie Watts leveren puik werk af. Producers Don Was en The Glimmer Twins hebben de Stones een naturel geluid meegegeven, zonder te vervallen in overbodig hip gedoe.
'A Bigger Bang' komt over als een grootste hits-cd, maar dan zonder de hits. De Stones zigzaggen door hun ruim 45 jaar omvattende oeuvre: album-opener 'Rough Justice' is een stevige rocker (dat wel wat doet denken aan 'You Got Me Rocking'), en daarop volgende 15 tracks laveren tussen vertrouwde Stones-rock ('Oh No, Not You Again', 'Driving too Fast'), Stones-disco ('Rain Fall Down', 'She saw me coming', 'Look What the Cat Dragged In'), Stones-ballads ('Streets of Love', 'Biggest Mistake', 'Laugh, I Nearly Died') en Stones-blues ('Back of My Hand'). En natuurlijk is er ook nog de verplichte Keith Richards-ballad. Wie er ooit aan twijfelde of de Rolling Stones zich nog steeds de Grootste Rockband ter Wereld mogen noemen, hoeft slechts 'A Bigger Bang' in huis te halen. Op hun site kun je overigens het complete album beluisteren.
Zo, hè hè, na enkele drukke dagen eindelijk weer wat rust. Voordat we overgaan tot de orde van de dag, eerst even wat huishoudelijke mededelingen tussendoor: nu Nedstat is overgenomen door webstats4U kan het gebeuren dat er een irritante popup opduikt op sites (waaronder Araglin.nl) die zijn voorzien van een webstats4U-tellertje. Ik surf redelijk dichtgetimmerd en heb nog nergens last van. Mocht er hier toch een popup-advertentie opduiken, meld het even, dan flikker ik de teller subiet van mijn log. Als ik naast comment- en referrer-spam ergens een hekel aan heb...
Verder: de gratis online bewaardienst Rapidshare schijnt wat strenger te controleren (lees: direct wissen) op de bestanden die worden geuploaded/aangeboden, vooral als deze veel traffic genereren via een directe link (en dus de aandacht te trekken). Als je door mijn archieven struint op zoek naar Rapidshare-files (wat ik overigens van harte toejuich: zo blijven de links levend - na een maand inactiviteit worden de bestanden namelijk automatisch gewist), kan het gebeuren dat het desbetreffende zipje niet meer beschikbaar is. Gelukkig trekt Araglin.nl ook weer niet zo heel veel bezoekers, dus vooralsnog is er weinig aan de hand. Grootste nadeel van Rapidshare is overigens dat je met een gratis account maar één keer per uur iets mag downloaden (en slechts vijf keer per dag). Inmiddels zijn er diverse eveneens gratis alternatieven opgedoken waar ik nu mee aan het experimenteren ben - binnenkort meer nieuws.
En tot slot (om een beetje gezellig af te sluiten): een geinige popquiz (raad de albumhoes van je favoriete band), een grappig Lego-Starwars-muziekfilmpje, en een prachtig gemaakte 3D-clip (met een boodschap) van de Russische zangeres Natasha Ionova.
Het Duitse The Robocop Kraus timmert al sinds 1998 aan de weg; buiten de grenzen van hun thuisland wil echter niet lukken om door te breken. Platenlabel Epitaph vindt dat daar maar eens verandering in moet komen en is een marketing-offensief begonnen, waarbij de groep nadrukkelijk wordt gepresenteerd als het Duitse antwoord op Franz Ferdinand. The Robocop Kraus maakt net zoals de Schotten van Franz Ferdinand van die hoekige new wave-liedjes, met een af en toe opduikend lullig synthesizertje (positief bedoeld!), maar de sound van de Duitsers is wat ruiger en punkiger. De zanger klinkt als een krolse Robert Smith die erg goed naar The Talking Heads-zanger David Byrne heeft geluisterd, en de overige bandleden hebben kennelijk vooral albums van The Clash en The Faint in de platenkast staan.
Hun nieuwe album 'They think they are The Robocop Kraus!' zou weleens de verdiende doorbraak kunnen betekenen: 12 aanstekelijke en energieke tracks waar de speelvreugde vanaf druipt. Fijne zoemende baslijntjes, stuwende drums, catchy refreintjes, tegen het hysterische aanleunende zang - alles zit erop en eraan. Weliswaar met een knipoog naar het verleden, maar nooit geforceerd hip. Bekijk de video-clip van album-opener en single 'In Fact You're Just Fiction' (QuickTime), en download via hun offici?le site de track 'All the good man'. Op hun release-pagina vind je overigens meer mp3'tjes.
Zo, wat dachten jullie van wat te sponsen? Wie een beetje borstcrawlt door de getijdenstroom van het internet komt voldoende leuks tegen. En terwijl ik me aan het afdrogen ben, een rijtje volstrekt willekeurige Rapidshare-links: Boards Of Canada's 'Twoism' (deel 1 en deel 2), David Gray's 'Life in Slow Motion' (split archive, dus eerst alles downloaden: deel 1, deel 2, en deel 3), Alan Jacksons 'Here in the Real World' (split archive, deel 1 en deel 2, wachtwoord is p4t2e), Elvis Presley's '2nd To None' (deel 1 en deel 2, wachtwoord is ilovesuperman), het debuutalbum van A Flock of Seagulls uit 1982 (deel 1, deel 2 en deel 3), 'The 12-inch Mixes' van Spandau Ballet (deel 1, deel 2 en deel 3), Hayseed Dixie's 'A Hot Piece Of Grass' (wachtwoord is ilovesuperman), Sufjan Stevens' 'Illinois' (deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5, wachtwoord is GTA), 'Retaliation' van Carnivore (de eerste band van Peter 'Type O Negative' Steele, deel 1 en deel 2, wachtwoord is kru5ty), 'Kraftwerk - Singles (1974-2004)' (via Momoshare, zonder beperkingen te downloaden: deel 1, deel 2 en deel 3).
En wat open dirretjes: 'American Idiot' van Green Day, Fleetwood Macs 'Rumours', Radioheads 'Hail to the Thief', 'Silent Alarm' van Bloc Party, Jennifer Lopez' 'Rebirth', Coldplay's 'A Rush of Blood to the Head', 'Tea for Tillerman' van Cat Stevens, 'Apocalyptica plays Metallica', 'Risk' van Megadeath (check de parent voor Star Wars-soundtracks), 'Purple Rain' van Prince, 'Takk' van Sigur Ros en het hilarische 'Bill Cosby talks to kids about drugs' uit 1971. En nu heb ik geen zin meer... As always: zolang de voorraad strekt, verzoekjes mogen in de comments! (En als je nog nooit Rapidshare hebt gebruikt: klik op Free, minuutje wachten en vervolgens het bestand downloaden - na een uur mag je het volgende bestand downloaden.)
Ik ben altijd wel een vrolijk mens, en van het zomernummer van Promise ('voor Bijbels denken in de (gezondheids)zorg) werd ik nog vrolijker. In dit tijdschrift is namelijk een ronduit hilarisch artikel te vinden over gothic, getiteld 'Gothic, een Nieuwe Religieuze Beweging?'. Het gaat om een scriptie van R.A. Zevenbergen (Vrije Universiteit te Amsterdam, Faculteit Godgeleerdheid), dat voor Promise is bewerkt door drs. W.J.A. Pijnacker Hordijk.
Ik citeer: “De gothicbeweging uit zichzelf in het blasfemeren en verkrachten van het christelijke geloof. [...] De muziek bestaat uit wanklanken door middel van semi-akoestische gitaren, een eentonige vaste bas, simpele maar snelle ritmes, met gebruikmaking van synthesizers en elektronische effecten gepaard met een krachtige duistere vocalist. [...] Veel gothicaanhangers hebben een duidelijke eindtijdvisie. Ze geloven dat voor de zondvloed de machten der duisternis over de aarde heersten, waarna deze werden verslagen en onderdrukt, maar in de eindtijd weer zullen opstaan om opnieuw over de wereld te zullen heersen. [...] De grootste wens van een gothicaanhanger is om de dood levend te kunnen ervaren, een ‘levende ondode’ te zijn. [...] Het aderlaten en drinken van bloed gebeurt in de gothicbeweging voornamelijk bij aanhangers die zichzelf als vampieren beschouwen en bij gothicaanhangers die satanisten zijn.
Lees meer »
Ik was The Proclaimers behoorlijk uit het oog verloren; de Schotse tweelingbroers Craig en Charlie Reid scoorden eind jaren tachtig een handvol grote hits ('Letter from America' en 'I'm Gonna Be (500 Miles)' zullen ongetwijfeld een belletje doen rinkelen), om daarna behoorlijk in de vergeetput te zakken. De broers zouden met persoonlijke problemen kampen en als gevolg daarvan geen liedje meer op papier kunnen krijgen. Midden jaren negentig ging het allemaal weer iets beter, maar jammer genoeg sloeg het prima comeback-album 'Hit the Highway' (1994) niet aan. Na wederom een lange stilte pikte de groep de draad weer op in 2001, om sindsdien om het jaar een nieuwe cd uit te brengen.
En nu is er dan het zesde Proclaimers-album 'Restless Soul'. In feite is er niet zoveel veranderd sinds hun debuut; de brillen en het zware Schotse accent zijn nog altijd aanwezig, en 'Restless Soul' is gevuld met lichtvoetige popliedjes, die laveren tussen folk, pop en rock en stuk voor stuk rond de drie minuten klokken. Het politieke aspect is nagenoeg verdwenen, de veertien tracks gaan voornamelijk over emoties, of liever gezegd het onvermogen van de mens om daar op een juiste manier mee om te gaan. Zo bezingen Craig en Charlie in het titelnummer het jachtige leven van vandaag de dag en het gebrek aan rust en introspectie ? of althans, zo komt het op me over. Een echte kraker zoals 'I'm Gonna Be (500 Miles)' is niet op het album te vinden, in plaats daarvan krijg je een relaxed album voorgeschoteld waarbij met name de fijne samenzang opvalt en je automatisch in een goed humeur komt.
'Restless Soul' is geen overdreven bijzonder album (nieuwe fans zullen The Proclaimers niet aanboren), wel uitermate sympathiek. En als je bent vergeten hoe het allemaal klonk, op hun officiële site kun je diverse (oude) videoclips bekijken.
Het uit Rotterdam afkomstige Elektronische Maschine maakte aanvankelijk naam als de ultieme Kraftwerk-kloon (hoewel de muziek van de groep wel wat speelser en minder gelaagd is dan hun illustere helden) en ik vraag me af of ze dat stempel ooit nog kwijt zullen raken. Elektronische Maschine (Richard de Boer, Jos Visser, Wilco Oome en Jaap van Woerkom) maakt energieke en dansbare synthpop, met een flinke scheut futurepop, een lepeltje trance, een mespuntje techno, en dat alles overgoten met een stevig Kraftwerk-sausje.
De groep werd in 1994 opgericht en heeft tot dusverre vier cd's uitgebracht, gevuld met aanstekelijke electropop-deuntjes. Goed, het klinkt niet bijster origineel allemaal en zodra er in het Duits gezongen wordt, werkt het Nederlandse accent een ietsiepietsie op de lachspieren. Een groep die echter anno 2005 nog steeds druk in de weer is met drumpads, bliepjes en analoge synthesizers kan sowieso op mijn belangstelling rekenen. Het zou helemaal fijn zijn als er ooit nog een vocoder opduikt, maar wat niet is kan nog komen natuurlijk.
Live schijnt Elektronische Maschine een ware happening te zijn, met de nodige kostuumwisselingen, lichtshows en energiek gehamer op keyboards. De groep is regelmatig te bewonderen op podia in Nederland en omstreken (zoals op 30 september in Het Kasteel te Alphen aan de Rijn) en ik denk dat ik ze eerdaags eens een bezoekje ga brengen. Hun officiële site ligt jammer genoeg momenteel even op zijn gat, luister, totdat alles weer gerepareerd is, naar 'Synthetic' en 'Analog/Digital', afkomstig van respectievelijk hun derde ('The key to compute') en tweede album ('Energy').
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de Nederlandse muziektijdschriften de laatste tijd enigszins links heb laten liggen; OOR blader ik zo af en toe door in de boekwinkel (na hun restyling heb ik eigenlijk geen OOR meer gekocht), en datzelfde geldt voor Aloha (dat ik na de fusie met People & Music van Van Leest wel wat minder vind geworden), Heaven en de wat kleinere rock- en metalmagazines. Ik koop eigenlijk alleen regelmatig de Aardschok (voornamelijk vanwege het imposante aantal reviews), en lees daarnaast gratis (maar niet minder interessante) blaadjes als de Fret, Music Minded, LiveXS, MindView en Klassieke Zaken.
Maar ik dwaal af. Op de website van VPRO's 3Voor12 las ik dat er plannen zijn voor een nieuw literair muziektijdschrift, 'Wahwah' (naar het gelijknamige gitaareffectpedaal, neem ik aan). Het eerste nummer zou in februari uit moeten komen, vlak voor de Boekenweek met het thema muziek en literatuur. De oplage wordt waarschijnlijk 5000 stuks en een los nummer kost ongeveer negen euro, inclusief een gratis cd of dvd. De redactie bestaat uit Jan Kuitenbrouwer, Thomas Verbogt, Peter Buwalda en Jasper Henderson. Klinkt niet slecht allemaal, hoewel ik wel hoop dat het geen besmuikt gegniffel wordt om muziek die je eigenlijk niet leuk mag vinden of van die navelstaarderige weemoedige terugblikken naar het verleden (over Bob Dylan enzo).
Zo vertelt Kuitenbrouwer: "Ik zou graag een groot stuk over Brian Wilson willen schrijven, maar ik vroeg me af waar dat dan in zou moeten komen te staan. Een ander voorbeeld: de financi?le ondergang van 2 Unlimited. OOR vervult een functie, maar het is geen echt interessante journalistiek." Tja, meningen verschillen natuurlijk, maar dat stuk over Wilson kan zo in de Aloha ? sterker nog: het heeft er al in gestaan. In ieder geval ben ik benieuwd, nog een half jaartje geduld...
|
|
