De kogel is bijna door de kerk: het downloaden van muziek en films uit illegale bron wordt binnen drie jaar strafbaar. Dat schrijft het kabinet in een uitgebreide reactie (zie hier de complete pdf) op het enkele maanden geleden verschenen rapport van de Commissie Gerkens (zie elders op mijn log) Een van de kernpunten van dit rapport was dat een downloadverbod pas zin had als er voldoende legale film- en muziekdiensten waren. Het kabinet draait dit echter om en vindt juist dat legale diensten zonder een verbod geen schijn van kans maken – tegen gratis valt immers lastig te concurreren.
Het is niet de bedoeling dat er massaal jacht wordt gemaakt op de downloadende consument: "Het kabinet wil het downloadverbod niet gebruiken om individuele internetgebruikers het leven zuur te maken, maar juist om de illegale activiteiten van commerciële partijen uit te bannen."
Verder wordt het toezicht op auteursrechtorganisaties sterker en zal de contractuele positie van auteurs en uitvoerende kunstenaars worden verbeterd. Dit houdt bijvoorbeeld concreet in dat (commerciële) downloadsites nog strenger worden aangepakt. Als het downloadverbod inderdaad gestalte krijgt, wordt de Thuiskopieregeling (de heffing op lege cd's en dvd's) afgeschaft.
Enigszins schimmig is nog wel de manier waarop het verbod zou worden gehandhaafd. Volgens de Commissie Gerkens zouden providers hierin een grote rol moeten spelen en actief hun netwerkverkeer en klanten in de gaten moeten houden. Het kabinet is wat terughoudender en vindt dat de huidige wetgeving volstaat. Het is raadzaam, aldus het kabinet, om de technologische ontwikkelingen op de voet te volgen en hier bijtijds op in te spelen. Mmm... hoor ik daar een nieuw op te richten stichting aan komen sluipen?
Tweede Kamerlid Arda Gerkens (SP) reageert voorzichtig enthousiast: ''We zitten aardig op één lijn, daar ben ik heel blij mee. Lang heeft het kabinet een houding van pappen en nathouden volgehouden. De werkgroep werd ingesteld om hier iets aan te doen en heeft duidelijk gezorgd voor meer draagvlak om kritisch te kijken naar de visie op auteursrecht op internet.''
Maar voor het zover is, moet de Tweede Kamer nog over het downloadverbod discussiëren. Ik hoop dat dit een beetje grondig gebeurt, want het aantal haken en ogen is enorm groot - en ik heb geen zin om ze weer voor de zoveelste keer op te sommen. En daarbij: heeft een downloadverbod eigenlijk niet gewoon een tegengesteld effect?
Meer info en bron van de citaten: Webwereld en 3Voor12.
De kogel is bijna door de kerk: het downloaden uit illegale bron wordt binnen drie jaar strafbaar. Dat schrijft het kabinet in een uitgebreide reactie (zie hier de complete pdf) op het enkele maanden geleden verschenen rapport van de Commissie Gerkens. Ik schreef er al eerder over. Een van de kernpunten van dit rapport was dat een downloadverbod pas zin had als er voldoende legale film- en muziekdiensten waren. Het kabinet draait dit echter om en vindt juist dat legale diensten zonder een verbod geen schijn van kans maken – tegen gratis valt immers lastig te concurreren.
Het is niet de bedoeling dat er jacht wordt gemaakt op downloadende consument: "Het kabinet wil het downloadverbod niet gebruiken om individuele internetgebruikers het leven zuur te maken, maar juist om de illegale activiteiten van commerciële partijen uit te bannen." Verder wordt het toezicht op auteursrechtorganisaties sterker en zal de contractuele positie van auteurs en uitvoerende kunstenaars worden verbeterd. Dit houdt bijvoorbeeld concreet in dat (commerciële) downloadsites nog strenger worden aangepakt. Als het downloadverbod inderdaad gestalte krijgt, wordt de Thuiskopieregeling (de heffing op lege cd's en dvd's) afgeschaft.
Enigszins schimmig is nog wel de manier waarop het verbod zou worden gehandhaafd. Volgens de Commissie Gerkens zouden providers hierin een grote rol moeten spelen en actief hun netwerkverkeer en klanten in de gaten moeten houden. Het kabinet is wat terughoudender en vindt dat de huidige wetgeving volstaat. Het is raadzaam, aldus het kabinet, om de technologische ontwikkelingen in de gaten te houden en hier bijtijds op in te spelen. Mmm... hoor ik daar de voetstappen van een nieuw op te richten stichting?
Tweede Kamerlid Arda Gerkens (SP) reageert voorzichtig enthousiast: ''We zitten aardig op één lijn, daar ben ik heel blij mee. Lang heeft het kabinet een houding van pappen en nathouden volgehouden. De werkgroep werd ingesteld om hier iets aan te doen en heeft duidelijk gezorgd voor meer draagvlak om kritisch te kijken naar de visie op auteursrecht op internet.''
Maar voor het zover is, moet de Tweede Kamer nog over het downloadverbod discussiëren. Ik hoop dat dit een beetje grondig gebeurt, want het aantal haken en ogen is enorm groot - en ik heb geen zin om ze voor de zoveelste keer op te sommen. En daarbij: heeft een downloadverbod eigenlijk niet gewoon een tegengesteld effect?
Meer info en bron van de citaten: Webwereld en 3Voor12.
Het lijkt me een ongemakkelijke spagaat: aan de ene kant wil je je als artiest (althans, zo lijkt het me tenminste) vernieuwen en grenzen verleggen, aan de andere kant is het zaak om niet te vervallen in ‘experimenteren om het experimenteren’ of halfslachtige pogingen om hip over te komen. Sommige muzikanten doen al jaren hetzelfde en dat is wel zo handig: je weet wat je kunt verwachten. Anderen slaan voortdurend onontgonnen wegen in en zorgen ervoor dat elk album een verrassing is. Het Franse duo Air valt een beetje tussen wal en schip.
In 1998 debuteerden ze met het briljante ‘Moon Safari’, dat Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel sindsdien niet meer overtroffen hebben. Het lijkt wel alsof de twee Fransen na uitstapjes met ‘The Virgin Suicides’ (2000), ‘10.000 Hz Legend’ (2001), ‘Talkie Walkie’ (2004) en het in 2007 verschenen ‘Pocket Symphony’ eindelijk weer thuis zijn gekomen. ‘Love 2’ sluit namelijk naadloos aan op ‘Moon Safari’: ladingen analoge synths en een softfocus-sfeertje vol ontluikende seksualiteit. Af en toe gaat het tempo omhoog ('Bee A Bee', 'Eat My Beat') en duikt er een pompend gitaartje op, maar over het algemeen is de stemming totaal ontspannen (met zelfs een heus popliedje in de vorm van 'Sing Sang Sung').
Het is alsof er opeens een zitkuil in de woonkamer is verschenen, iemand lichtgevende sterretjes op het plafond heeft geplakt, de hippe designlamp opeens is vervangen door een ouderwets gezellige lava-variant en hee, kijk nou! Silvia Kristel schuift verleidelijk glimlachend aan – tjonge, als het nu niet gezellig wordt... En als Dunckel voor het volgende album niet zelf achter de microfoon kruipt om halfslachtig te fluisterzingen, maar enkele getalenteerde Franse zangeressen opscharrelt, kan het feest echt helemaal losbarsten.
Overigens: op zaterdag 6 februari is Air live te bewonderen in de Amsterdamse Paradiso. De voorverkoop gaat morgen (zaterdag 31 oktober) van start.
Zo hèhè. Is me dat onthaasten of niet?! Ik was afgelopen anderhalve week vrij en had wilde plannen: alle tijd om te loggen, cd's te recenseren, te twitteren en wat dies meer zij. In theorie dan, want in de praktijk kwam hier niet zo veel van terecht en heb ik eigenlijk vrij weinig zinvols uitgevoerd - heerlijk! Zo heb ik eindelijk eens Mark Ververs 'Ik heb nergens spijt van' gelezen, het vuistdikke boekwerk over het leven van Dennis Overweg. Beter bekend als Dikke Dennis, de kleurrijke Amsterdamse ex-taxichauffeur, ex-skinhead, piercer, tatoeëerder (zie Tattooshop 666) en notoir cocaïnegebruiker.
Ik kende hem natuurlijk als boegbeeld en vaste 'stadionspeaker' van rockband Peter Pan Speedrock. Beroemd en berucht was het moment waarop Dennis het podium beklom tijdens een Peter Pan Speedrock-concert om 'Schoppenaas' te brullen, zijn weergaloze versie van Motörheads 'Ace of Spades' – om halverwege het nummer vaak al zijn kleren uit te trekken, naakt over het podium te rollen, zijn microfoon wegkoppend, om tot slot enthousiast het publiek in te springen (hier een mp3'tje). Voor de argeloze zapper is hij wellicht beter bekend van de Telfort- en Hans Anders-reclamespotjes, zijn optredens in de Nachtsuite en de talloze programma's waarvoor hij wordt gestrikt.
Nu voert het misschien wat ver om mijn leven als saai te bestempelen, maar tijdens het lezen van de lijvige biografie (of beter gezegd: een gedetailleerde beschrijving van bijna één jaar uit het leven van Dikke Dennis), bekruipt me wel het gevoel dat ik maar weinig meemaak. Het grappige is dat Mark Verver (1969) geen seconde probeert om objectief te blijven en eigenlijk zelf gewoon meespeelt. Verver gaat met Dennis mee naar concerten en festivals, een begrafenis, schoolreünie en hangt rond in de tattooshop van Dikke Dennis in Amsterdam, alwaar hij met iedereen een gesprek aanknoopt, variërend van klanten en dealers, tot ex-vriendinnen en gemeentelijke inspecteurs. Het duurt even, maar op een gegeven moment verandert Mark Verver van 'de schrijver van dat boek' tot een goede vriend, die volledig in vertrouwen wordt genomen.
Lees meer »
12 november 1981, Peoria, Illinois. Het was een koude nacht en Connie Cook kon de slaap niet vatten. Ze lag te woelen in bed en had last van vreemde dromen die ze niet kon plaatsen. Op een gegeven moment merkte ze een vreemd wit licht op voor haar slaapkamerraam. De 34-jarige Connie stond slaapdronken op en tuurde naar buiten. Tot haar grote verbazing zweefde er een heus ruimteschip voor het raam, zacht en heen en weer wiegend alsof de inzittenden haar nauwlettend in de gaten hielden.
Connie stond anderhalf uur in trance voor het raam om vervolgens weer naar bed te gaan en in slaap te vallen. Ze droomde over vier buitenaardse wezens, die in de lucht zweefden en haar goedmoedig toeknikten. De daaropvolgende dagen herhaalde deze droom zich en na verloop van tijd stonden de aliens naast haar bed en vertelden haar afkomstig te zijn van de sterrenhoop Pleiaden, op ongeveer 440 lichtjaar afstand van de aarde. Ze hadden niet de intentie om dood en vernietiging te zaaien, maar kwamen met goede bedoelingen. Hun boodschap moest verspreid worden via muziek en Connie was de uitgelezen kandidaat. Ze sloeg geestdriftig aan het componeren, waarbij de muziek en teksten (zoals: ''By and by we learn to fly / Within each other's heart. / Space and time, the ancient rhyme, / Is overcome in our heart.'') via een telepathische verbinding rechtstreeks uit de Pleiaden naar Illinois werden overgestraald. Naar verluidt kun je haar muziek omschrijven als een mengeling van soft jazz, een klein scheutje rock en een heleboel synthesizers. Door sommigen wordt ze zelfs gezien als een van de eersten die de weg plaveiden voor het genre dat later zou uitgroeien tot new age.
Kan best, want ik heb nog nooit iets van haar gehoord. Op haar website zijn een aantal korte fragmenten te beluisteren, en die klinken ehhh, tja... intrigerend. En als je toch aan het rondneuzen bent, Cook houdt er tevens enkele opmerkelijke theorieën op na over onder andere de aanslagen van 9/11, seksueel misbruik, ufo's en bewustzijnsverruiming. Tja, wat er ook van moet denken, opmerkelijk leesvoer is het allemaal wel. Mocht iemand een lp of cd van haar hebben (kan toch?), laat gerust een reactie achter!
Engeland, eind jaren zestig. Barrington Frost was bijzonder gefascineerd door het oude Egypte. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat Frosts fascinatie uitgroeide tot een regelrechte obsessie. Hij ontpopte zich tot een niet onverdienstelijk Egyptoloog, verdiepte zich in obscure occulte teksten en grimoires, en voerde allerhande magische rituelen uit om in contact te komen met eeuwenoude goden.
En langzaam maar zeker raakte Frost ervan overtuigd dat hij de reïncarnatie was van de Egyptische farao Ramses de Grote. Hij besloot zichzelf voortaan Ramases te noemen, terwijl hij zijn vrouw de naam Selket gaf. En het bleef niet alleen bij een naamsverandering: Ramases had een boodschap (iets met 'de universele waarheid' en de rol van de mens in de kosmos), die hij enthousiast aan de man probeerde te brengen. Niet door langs de deuren te gaan en folders te verspreiden, maar door muziek te maken. Na twee geflopte singles raakte Ramases bevriend met enkele jonge muzikanten die net een eigen studio op poten hadden gezet, Strawberry Studios. Samen met hen maakte hij de bizarre lp 'Space Hymns' (1971), gevuld met folkachtige liedjes, aangelengd met een flinke scheut psychedelica en geluidsexperimenten. En als kers op de taart was het album voorzien van een schitterende hoes van de hand van bekend kunstenaar Roger Dean.
Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn. Als je wat dieper in de materie duikt, blijken de jonge muzikanten namelijk niemand minder te zijn dan Eric Stewart, Lol Creme, Kevin Godley en Graham Gouldman. Oftewel: de groep die later bekend zou worden als 10cc. In die tijd waren de vier vrienden vooral actief als sessiemuzikanten en brachten ze onder de meest uiteenlopende namen muziek uit. En het is natuurlijk redelijk bijzonder dat een gerenommeerd artiest als Dean een luxueuze uitklaphoes mag ontwerpen voor de debuut-lp van een mafketel als Ramases. Opmerkelijk genoeg, weet niemand er meer het fijne van. Waarschijnlijk is de waarheid achtergebleven in de marihuana-dampen die rijkelijk rondzweefden in de studio, 37 jaar geleden...
Lees meer »
Om er weer even in te komen (nog altijd aan het sleutelen onder de motorkap), een 'vluggertje' tussendoor. Oftewel: een poging om de in de vergetelheid geraakte groep The Vapors weer onder de aandacht te brengen. De Engelse formatie werd in 1978 opgericht door zanger/gitarist Dave Fenton, die aansluiting zocht bij de opkomende new wave-rage. Tijdens een optreden in 1979 zat toevallig The Jam-bassist Bruce Foxton in de zaal. Hij was onder de indruk en vroeg The Vapors om mee te gaan tijdens een tournee van The Jam en natuurlijk hoefde Fenton daar geen seconde over na te denken.
Manager John Weller (vader van Paul) ontfermde zich over de jonge groep en in het najaar van 1979 verscheen de eerste single 'Prisoners', die weinig indruk maakte. Met de tweede single, 'Turning Japanese', was het wel raak. Debuutalbum 'New Clear Days' (1980) deed het eveneens best aardig, maar opvolger 'Magnets' (1981) flopte, waarna David Fenton de handdoek in de ring gooide en zich stortte op een carrière als advocaat.
'New Clear Days' bevat 10 vrolijke wave-tracks, waarbij luchtige onderwerpen worden afgewisseld met wat zwaardere thema's als de nucleaire dreiging. 'Magnets' is minder lichtvoetig; de songs gaan voornamelijk over vervreemding en handelen over nogal vreemde personages (zoals cultleider Jimmie Jones in openingstrack 'Jimmie Jones'). The Vapors zijn voornamelijk de geschiedenis ingaan dankzij 'Turning Japanese' (dat volgens geruchten over excessief masturberen gaat – Fenton ontkent alles), maar het debuut is nog altijd bijzonder aanstekelijk – download een prima vinyl-rip via Rapidshare (160 kbps, 83 MB, inclusief bonustracks).
Als het goed is, gaat in de loop van vandaag de nieuwe Araglin.nl-site live. Araglin 2.0 is een feit! Met grote dank aan Peter Boorsma, die talloze vrije avonden en weekenden heeft opgeofferd om een prachtige nieuwe site in elkaar te knutselen! Niet alleen is de banner vervangen en vind je in de zijbalk aan de rechterkant allerlei hippe fratsen (zoals een tagcloud en live Twitter- en Last.fm-feeds), ook de entry's zelf zijn aangepast. Geen woordenbrij meer, maar keurige alinea's met een witregel - Araglin.nl is nog nooit zo leesbaar geweest!
En hoewel de overgang ogenschijnlijk prima is verlopen, moet er onder de motorkap nog wel een en ander worden afgesteld. Zo functioneert de archievenpagina nog niet naar behoren, werken de interne links niet meer (oftewel de kruisverwijzingen naar entry's elders op Araglin.nl), en zien de oudere stukje (klik vooral eens op 'Lees een willekeurig stukje' onder het zoekvenster) er bijvoorbeeld anders uit. Allemaal zaken die de komende tijd worden aanpakt. Mocht je zelf nog rare dingen tegenkomen, laat gerust een reactie achter of stuur een mailtje! Tips, goede raad en al dan niet opbouwende kritiek is eveneens van harte welkom!
Begin 2008 werd Kiss-frontman Paul Stanley voor een artikel in Oor geïnterviewd door Willem Bemboom. Op de vraag of er ooit nog een nieuw album verschijnt, antwoordde Stanley: ''Kissology 4 (een dvd met live-beelden) komt eraan en verder niets. Wat zou het voor zin hebben om iets op te nemen? Zodat iedereen het vervolgens gratis kan overnemen zeker... Ik weet zeker dat niemand naar een concert gaat om nieuwe dingen te horen. Je gaat toch naar de Stones vanwege de klassiekers? Bands nemen een nieuwe plaat op voor zichzelf, en niet voor de fans. Die zal het worst wezen. [...] Nieuw materiaal is een teleurstelling voor iedereen.''
Ik verbaasde me destijds nogal over deze ferme uitspraken, maar gelukkig is niets veranderlijker dan een Kiss-zanger/gitarist: want elf jaar na het belabberde 'Psycho Circus' verrast de groep vriend en vijand met 'Sonic Boom', een nieuw album, met elf gloednieuwe tracks. En om alles en iedereen gelijk maar de wind uit de zeilen te nemen: voor diepgang ben je nog altijd bij Kiss aan het verkeerde adres, subtiliteiten zijn ver te zoeken en de heren Simmons en Stanley mogen dan wel respectievelijk 60 en 57 jaar zijn, kennelijk is dat nog niet te oud om je onder te smeren met make-up en jezelf te hullen in capes en andere buitenissige kleding.
En van mij mogen ze, graag zelfs! Ik ben dol op rechttoe rechtaan rock en onbenullige songteksten over vrouwen, feestjes en snelle auto's. De boog kan niet altijd gespannen zijn, nietwaar? 'Sonic Boom' trapt sterk af met het voor Kiss-begrippen verrassend eigentijds klinkende 'Modern Day Delilah', gevolgd door meezingstamper 'Russian Roulette' (refrein: This is Russian Roulette / One pull of the trigger is all you're gonna get / The deck is loaded when I like what I see / You're gonna lose it all, eventually), en de jaren tachtig feestrock van 'Never Enough'.
Lees meer »
Bijna drie jaar geleden werd ik verliefd op een stem. Ik werd door vriendin Eva meegesleept naar een optreden van ene Signe Tollefsen in het kleine Utrechtse cafeetje Flitz. Ik had nog nooit van haar gehoord en haar naam deed me denken aan een hoogblonde Scandinavische zangeres, die weemoedige liedjes zingt over fjorden, zeehonden en lang vervlogen Viking-tijden. De Amerikaans-Nederlandse Signe woont echter gewoon in Utrecht en in haar liedjes is geen zeehond te bekennen.
De 28-jarige zangeres studeerde kortstondig filosofie in Engeland, stapte vervolgens over naar klassieke zang om uiteindelijk een opleiding zang en gitaar aan het conservatorium in Amsterdam af te ronden. Tussendoor toerde ze in 2005 als support act van Stephen Malkmus door Europa en won ze in 2006 de publieksprijs en de prijs voor de beste artiest bij de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter.
Maar in ieder geval: tijdens het concert in café Flitz slaagde ze er moeiteloos in om iedereen stil te krijgen. En da's best knap: een warme, rokerige kroeg vol geroezemoes en mensen die een bordje nasi naar binnen proberen te werken, is niet echt de meest geschikte plek voor melancholieke, akoestische liedjes. Maar goed, wat wil je ook met zo'n stem: Signe klinkt als een lekker warm dekentje om dicht tegen aan te kruipen, als een warm kopje chocomel na een lange herfstwandeling. Ik bleef haar met een scheef oog volgen, geduldig wachtend op haar debuutalbum – dat eigenlijk bij toeval het licht heeft gezien. Toen Signe namelijk vorig jaar een gratis concert gaf in het Amsterdamse Vondelpark, stond er toevallig een Amerikaanse producer in het publiek, die behoorlijk onder de indruk was van haar optreden – ook al hoorde hij slechts het laatste liedje.
Lees meer »
De laatste tijd schrijf ik wat minder over de activiteiten van stichting Brein, websites die offline worden gehaald, rechtszaken die worden aangespannen en onderzoekers die over elkaar heen buitelen met elkaar tegensprekende onderzoeken – het is schrijven tegen de bierkaai. De nieuwe plannen van Buma/Stemra kan ik echter niet negeren. Begin vorig jaar probeerde Buma het ook al en anderhalf jaar later is het tijd voor wederom een poging. Buma/Stemra heeft namelijk een nieuw betaalmodel geïntroduceerd voor het gebruik van muziek op het internet.
Kort gezegd komt het erop neer dat je voor elk filmpje (van een bij Buma aangesloten artiest) dat je op je site aanbiedt (‘embedt’), je 130 euro betaalt. Per 30 embedded files moet 650 euro worden afgerekend. Dat geldt niet alleen voor commerciële sites, maar ook voor persoonlijke webblogs. Als je dus elke dag een YouTube-filmpje online zet, valt dit volgens Buma/Stemra binnen het segment 'Achtergrondmuziek' en krijg je een rekening thuisgestuurd van 7908 euro per jaar. Waanzin! En dit kan vergaande gevolgen hebben.
Ik citeer 3Voor12: ''Blog je onder een paraplu, dan zit je veilig. Of toch niet? Want als Blog.nl of Hyves.nl straks voor al zijn gebruikers per YouTube-filmpje af mag rekenen, is de conclusie snel getrokken: verboden te embedden op blogs. Freelance schrijvers die onder een eigen url bloggen, kunnen in elk geval rekenen op een brief van Buma, zij zijn immers bedrijfsmatig bezig. Een festival of een popzaal, die zijn geboekte acts aanprijst met YouTube-filmpjes, valt ook onder deze regeling. Ook overstappen op een ander domein dan .nl is niet genoeg om buiten het terrein van Buma te vallen.''
De gemoederen zijn in ieder geval hoog opgelopen. Ik heb de petitie ‘Buma Stemra laat de Bloggers met rust' al getekend en stichting Bits of Freedom, dat zich inzet voor digitale burgerrechten, werkt aan een open brief. En da’s maar goed ook. Buma/Stemra ziet het internet als één grote inkomstenbron en gaat voorbij aan de promotionele waarde. Om nog maar te zwijgen van het feit dat hun voorstellen nieuwe initiatieven grondig de nek omdraaien. Edit 9 oktober: dat is snel! Buma trekt zijn keutel in: niet-bedrijfsmatig embedden mag. Er blijven echter nog voldoende vragen onbeantwoord... Wordt vervolgd.
Achter Volcano Choir schuilen Bon Iver-frontman Justin Vernon en Chris Rosenau en Jon Mueller van de groep Collections of Colonies of Bees. Ik kan nu heel interessant gaan zitten doen over Bon Iver, maar om eerlijk te zijn is hun vorig jaar verschenen debuut 'For Emma, Forever Ago' totaal langs me heen gegaan. Dat komt vooral – denk ik – omdat ik over het algemeen niet zo heel erg warm loop voor introverte singer-songwriters die fragiele liedjes zingen en daarbij heel moeilijk en gekweld kijken. En van de instrumentale experimentele rock van Collections of Colonies of Bees had ik eveneens nog nooit gehoord.
'Unmap' is het eerste wapenfeit van het collectief uit Wisconsin en wat als eerste opvalt is dat de negen tracks alle kanten uitwaaieren. Opener 'Husks and Shells' is een grotendeels akoestisch nummer dat wordt ingekleurd door de hoge, typische stem van Vernon. Het bijna zeven minuten durende 'Sleepymouth' begint eveneens met herhalende gitaarakkoorden en hoge zang, maar heel subtiel worden er elektronische elementen geïntroduceerd en werkt de track toe naar een opzwepend, bijkans psychedelisch crescendo.
En zo wiegt 'Unmap' heen en weer tussen lo-fi elektronica, folk-achtige schetsen en dromerige klanken. De teksten van Vernon zijn associatief en nogal abstract – als hij überhaupt wat zingt. Sommige nummers bestaan namelijk slechts uit herhaalde klanken en uitroepen, zoals bijvoorbeeld 'And Gather'. 'Unmap' is fragmentarisch en bij vlagen nogal experimenteel, maar tegelijkertijd ook ongrijpbaar en sfeervol – een beetje misschien zoals de albums van de IJslandse collega's van Sigur Rós. Typisch van die muziek die totaal niet tot zijn recht komt als je het overdag opzet tijdens een kopje koffie, maar die 's nachts opeens enorm aan zeggingskracht wint. En laat ik deze review nu net in het holst van de nacht aan het tikken zijn... Luister zelf.
|
|
