Δεν ήταν εύκολο να αποχωριστώ τη ζωγραφιά που μου κρατούσε παρέα για 4 χρόνια. Σήμαινε πολλά για μένα και μόνο καλές στιγμές έφερνε στο μυαλό μου. Ωστόσο οι στιγμές αυτές ανήκουν δυστυχώς στο παρελθόν και έτσι, πέρα από την ανανέωση που έπρεπε κάποια στιγμή να έρθει στο χώρο, είχε έρθει πια η ώρα να κλείσει κι ένας κύκλος.
Καμιά φορά η χαρά κρύβεται στις λεπτομέρειες. Στα μικρά πράγματα που μας φτιάχνουν το κέφι. Και το washi tape βοηθάει πολύ σε κάτι τέτοια .
Για αρκετό καιρό δεν είχα αποφασίσει τι θα την έκανα, μέχρι που μπήκε στη ζωή μου το σπρέι. Δες ποστ με καθρέφτη και θα καταλάβεις. Από οδηγίες δεν έχω κάτι σπουδαίο να σου πω. Έβγαλα τον πίνακα, την καθάρισα πολύ καλά και την έβαψα με σπρέι. Την κρέμασα στον τοίχο και με μπλου-γκλου τακ (ΜΑ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΡΑΦΕΤΙ;;;) έβαλα το φίλο μου τον Άντι Γουόρχολ.
Το πρώτο γλυπτό έχει τίτλο «Ραντεβού». Στο έργο αυτό υπάρχει μια γυναίκα ζωγραφισμένη και δίπλα της κάποια υλικά «άτακτα» τοποθετημένα... Για τους μήνες Μάιο έως και Ιούλιο, στις 08:30 το πρωί, με το φως του ήλιου, τα υλικά αυτά σχηματίζουν τη μορφή ενός άνδρα που πάει να δώσει ένα φιλί στη ζωγραφισμένη γυναίκα. Το δεύτερο γλυπτό λέγεται «Πρόταση Γάμου». Έχει στηθεί σ' ένα σημείο του παραλιακού πεζόδρομου όπου συνηθίζεται να γίνονται γάμοι κατά την περίοδο του καλοκαιριού. Η σκιά ενός άνδρα γονατισμένου που κάνει πρόταση γάμου σε μια ζωγραφισμένη γυναίκα, εμφανίζεται κατά τους ίδιους μήνες με το πρώτο έργο, στις 10:30 το πρωί.
Το κόλπο με τη σακούλα. Καλά, αυτό είναι φο-βε-ρό. Το κάνω χρόνια με πινέλα και βούρτσες. Βάφεις λοιπόν όλη μέρα, είσαι κουρασμένος και λες «δεν την παλεύω άλλο, θα πιω μια μπύρα και θα συνεχίσω αύριο». Και σε εκείνο το σημείο σκέφτεσαι ότι πρέπει να πλύνεις τα σύνεργα και απογοητέυεσαι ακόμα πιο πολύ. Ε λοιπόν όχι! Η ζωή είναι πιο εύκολη! Βάλε πινέλα βούρτσες κλπ σε μια σακούλα, τύλιξέ τα καλά και βάλτα στο ψυγείο.