Η κόρη μου κι εγώ την επισκεφθήκαμε την παραλία αυτό το καλοκαίρι και είχε κι αυτή υποκύψει στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη. Όμορφα εξοπλισμένη, παρείχε τώρα σούσι, εκλεκτά γεύματα, καφέδες και κοκτέιλ που σερβίρονται σε σύγχρονες ξαπλώστρες και βολικά μαξιλάρια κι ένα μίνι mall για τα ψώνια. Ήταν εκπληκτική και θύμιζε το Μαλιμπού, θαυμάζω και σέβομαι την προσπάθεια και την επένδυση, αλλά δεν μπορούσα να την απολαύσω. Πήραμε ένα καφέ και νερό και φύγαμε βιαστικά. Πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο, έριξα μια ματιά στην ταβέρνα με τα λαδερά και τα τηγανητά φαγητά. Ο μουσάτος ιδιοκτήτης της τον οποίον γνωρίζαμε για πολλά χρόνια δεν φαινόταν πουθενά. Ήταν εντελώς άδεια.

Από τις 11:15, το πρωί της Μ. Τρίτης, 26 Απριλίου 2016, μέχρι σήμερα μετράμε 6 μήνες και στο λιμάνι του Πειραιά μια απίστευτη υπόθεση καθημερινής παράνοιας βρίσκεται σε εξέλιξη! Πρόκειται για την ημιβύθιση του πλοίου Παναγία Τήνου στην προβλήτα της πύλης Ε4. Το άτυχο καράβι παρουσίασε στα ξαφνικά εισροή υδάτων, πήρε κλίση στα δεξιά και άρχισε να βυθίζεται. Στο σημείο βρέθηκαν δύο ρυμουλκά, προχώρησαν σε απάντληση του νερού από το εσωτερικό του και από τότε το μισοβυθισμένο ταλαίπωρο σκαρί γίνεται μια ακόμη θλιβερή ατραξιόν του Πειραιά. Η υπόθεση βρίσκεται σε δικαστική διερεύνηση και η πόλη, σα να μην έφταναν τα προβλήματά της, βρήκε έναν ακόμη λόγο να μην κοιτά προς το λιμάνι και τη θάλασσα.

Ο Γιώργος Φασουλέτος, με καταγωγή από την καρδιά της Καρπάθου, το Απέρι, ήταν στην ηλικία που το αίμα χοχλάζει, στα 22 του, τότε μόλις είχε μάθει ότι οι Ιταλοί έψαχναν ντόπιους, για να τους ντύσουν καραμπινιέρους του Ιταλικού στρατού κι έτσι πήρε εύκολα την απόφαση να ξενιτευτεί από το νησί. Δουλειές δεν υπήρχαν και η ανέχεια έβαζε τα χέρια της κι έσπρωχνε την οργάνωση μιας απόδρασης από έναν τόπο στενό, που άρχισε να μοιάζει με ανοιχτό ιταλικό κρατητήριο.

Ήταν στη Χίο. Το νησί το ακριτικό, μυροβόλο, αγιότοκο, με πολύτιμη συμβολή στους απελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους, εστία Ναυτοσύνης, με εξέχουσα θέση στις άλλες ναυτομάνες της Ελλάδας. Έτσι όπως το αποκάλεσε ο Καπετάν Παναγιώτης Τσάκος, που μαζί με την οικογένειά του -τον πάντα με χαμόγελο Νίκο, τη γοητευτική Σίλυα, τα παιδιά τους- ήταν οι οικοδεσπότες σ΄αυτό το ταξίδι. Φροντίδα όλων τους κι όλων μας να βοηθήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του - και βέβαια από τους ισχυρούς έχουμε πολύ περισσότερες απαιτήσεις - να ξεφύγει η Ελλάδα από την κρίση.

Στην καρδιά μιας εποχής που το είδωλο έχει αποκτήσει κυρίαρχο, ίσως πρωταγωνιστικό ρόλο, κάποιοι ζωγράφοι-πορτραιτίστες επιμένουν να δουλεύουν παραδοσιακά, διαβάζουν και αποτυπώνουν στους καμβάδες τους χαρακτήρες από άγνωστα περαστικά πρόσωπα και έχουν μονάχα έναν μεγάλο εχθρό, τον αδυσώπητα βιαστικό χρόνο του πελάτη.

Η Αμοργός το φθινόπωρο είναι ήσυχη, όπως είναι τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Σε αυτό ίσως μεγάλη μερίδα ευθύνης έχει η έλλειψη αεροδρομίου, το μακρύ ταξίδι από τον Πειραιά αλλά και οι αραιές ακτοπλοϊκές συνδέσεις. Αποτελεί όμως έναν παράδεισο για όλους εκείνους που αναζητούν την ηρεμία αλλά και την περιπέτεια. Αξιοσημείωτο είναι το ότι ο πληθυσμός της Αμοργού στην απογραφή του 2011 παρουσιάζει μια αύξηση της τάξης των 114 κατοίκων, κάτι που δείχνει πως πολλοί επιστρέφουν και επιλέγουν να κάνουν εκεί τις οικογένειές τους, παρά τις όποιες αντικειμενικές δυσκολίες.

Το έθιμο αυτό κρατά από την εποχή της τουρκοκρατίας και αποτελούσε έναν τρόπο ανταμοιβής του καλύτερου πολεμιστή που ερχόταν να βρει μια καλή γυναίκα να παντρευτεί. Στην ουσία, όμως, υποστηρίζεται πως οι κάτοικοι του χωριού θέλοντας να βρουν μια δικαιολογία να συναντιούνται για να οργανώνουν κάποια πιθανά σχέδια αντίστασης εναντίον των Τούρκων, επινόησαν αυτόν τον θεσμό που αργότερα θα αποτελούσε το πιο ερωτικό έθιμο της Ελλάδας.

Η 5η Οκτωβρίου 1944 είναι η μεγάλη γιορτή της Καρπάθου, μετά από 650 χρόνια το νησί αποφάσισε ολομόναχο, ντύθηκε τη γαλανόλευκη και έφερε τα πάνω-κάτω στο Νότιο Αιγαίο! Όσο κι αν περιγράφουμε την ιστορία πάντα θα υπάρχουν πτυχές που δε μπορούμε, δε φτάνουμε να τις αγγίξουμε κι έτσι κάπως μοιραία στεκόμαστε λιγόψυχοι, ανήμποροι μπροστά σε γεγονότα που άλλαξαν τα χρόνια. Πρόφτασα να μιλήσω με κάμποσους από κείνους που λέμε σήμερα Επαναστάτες, εκείνους που έπιασαν ένα όπλο και έδωσαν τέλος στην Ιταλική κυριαρχία. Κι αν υπάρχει κάτι μαγικό σ΄αυτούς τους ανθρώπους είναι η ειλικρίνεια των προθέσεων! Η αλήθεια τους δε μπορεί, δε γίνεται να γραφτεί ούτε σε τόμους βιβλίων, ούτε και μπορεί να την παραμερίσει το πέρασμα του χρόνου.

Μπορεί να μπήκε ο Σεπτέμβριος, αλλά να σου πω κάτι; Είναι όμορφος μήνας. Είναι μήνας αναδιοργάνωσης και νέων στόχων. Επίσης, έχει υποχωρήσει αυτή η αβάσταχτη ζέστη και τα βράδια είναι τόσο, μα τόσο ευχάριστα δροσερά! Εάν λοιπόν εσύ δεν πήγες πολλές διακοπές φέτος ή εάν απλά είσαι φίλος των αποδράσεων και αναζητάς συνεχώς λίγες μέρες μακριά από την πόλη, η Κρήτη είναι μια ιδανική επιλογή!Είναι υπέροχη όποια εποχή και να την επισκεφτείς, έχει πολλές και ποικίλες δραστηριότητες να κάνεις (πέρα από το κλασικό μπάνιο στη θάλασσα) και φυσικά, έχει ξεχωριστούς ανθρώπους.

Σήμερα τα μόνα φώτα που παρέμειναν σταθερά αναμμένα ήταν αυτά στα φιλμ, γιατί η Τρούμπα των καμπαρέ, των μπαρπουτιέρηδων, των λαθρέμπορων και των σωματέμπορων, μα και κάθε ίχνους μαχαιρώματος, σκοτεινού έρωτα και αχαλίνωτου πάθους, ακόμη κι εκείνη η απαίσια μεικτή μυρωδιά, τσιγάρου, ιδρώτα και μεθυσμένου κάτουρου, τριγύρω από τα κακόφημα στέκια, στέγνωσαν και έφυγαν μακριά. Όλα άλλαξαν διάσταση, τα πήρε μαζί της εκείνη η εποχή σε ένα ταξίδι στο πιο ακατοίκητο παρελθόν. Όχι πως η παρανομία εξαφανίστηκε, βρήκε άλλες διεξόδους, έστησε άλλα πόστα, για να κάνει το παιγνίδι της ακόμη πιο χοντρό και να φέρνει στα αφεντικά της όλο και πιο πολλά κέρδη.

Ταυτοχρόνως, το έτος 2011, η Κως σημείωνε ρεκόρ τουριστικών αφίξεων φθάνοντας το ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες αφίξεις και κατακτώντας με τον αριθμό αυτό επαξίως τη θέση του τρίτου τουριστικού προορισμού της χώρας, αμέσως μετά τη Ρόδο και την Κρήτη. Ο μεγάλος αυτός αριθμός αφίξεων οδήγησε τα γειτονικά νησιά της Νισύρου και της Καλύμνου σε εκτόξευση του τουρισμού τους. Οι προοπτικές που διαγράφονταν για τον τουρισμό στα τρία αυτά νησιά ανεξαρτήτως της κρίσης που περνούσε και περνάει η χώρα, ήταν πολύ καλές. Πολύ καλές, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπήρχαν αρμόδιοι ικανοί να αντιμετωπίσουν κρίσεις που πιθανόν να προέκυπταν.

Οι μέρες του θέρους στο νησί είναι μεγάλες ή τουλάχιστον μοιάζουν μεγαλύτερες από αυτές της πόλης. Ο χρόνος κυλά βραδύτερα, σεβόμενος τους ρυθμούς ενός τόπου που δε βιάζεται, που ξέρει τιι σημαίνει υπομονή, που έχει μάθει να περιμένει. Να περιμένει τα μποφόρια να πέσουν για να δέσει το πλοίο της γραμμής. Να περιμένει τις σοροκάδες να κοπάσουν για να βγουν τα καΐκια για ψάρεμα. Να περιμένει το γιατρό ή το δάσκαλο να διοριστεί για να γιατρευτούν οι ηλικιωμένοι και να μορφωθούν τα λιγοστά παιδιά του. Να περιμένει τους εφήμερους περιηγητές, τους αναχωρητές της ζωής, να το επισκεφτούν το καλοκαίρι για να γεμίσουν τις κρυμμένες ακροθαλασσιές και τα ζωγραφιστά σοκάκια του.

Οι ελληνικές κοινότητες, πριν το 1922, ελέγχουν το 50% του κεφαλαίου του επενδεδυμένου στη βιομηχανία της Αυτοκρατορίας, το 60% των θέσεων εργασίας στους μεταποιητικούς κλάδους. Κυριαρχούσαν απόλυτα στο εισαγωγικό και το εξαγωγικό εμπόριο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το 1914 το 46% από τους ιδιοκτήτες τραπεζών και τραπεζίτες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν Έλληνες. Την ίδια χρονιά από τις 6.507 βιομηχανίες και βιοτεχνίες της Αυτοκρατορίας το 49% ανήκε σε Έλληνες. Το 1914, Έλληνες ήταν το 52% των γιατρών, το 49% των φαρμακοποιών, το 52% των αρχιτεκτόνων, το 37% των μηχανικών και το 29% των δικηγόρων της Αυτοκρατορίας.

Το 1989, ο γιος του Γιάννη Τζίτζη, Νίκος, παρατά την δουλειά του στα καράβια, αναλαμβάνει την εταιρεία και προχωρεί στον πλήρη εκσυγχρονισμό της, με καινούρια μηχανήματα, σύγχρονο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής και συστηματικό έλεγχο της επεξεργασίας. Λόγω των γνώσεων και της εμπειρίας του, οι σχέσεις με όλους τους παραγωγούς της Αίγινας γίνονται ακόμα πιο στενές και συστηματικές: υπάρχει διαρκής ανταλλαγή πληροφοριών, επιστημονικών αναλύσεων και μεταφορά τεχνογνωσίας (εισάγει για πρώτη φορά βιολογικά λιπάσματα).

Όταν το μπλε το συναντάς μέσα στο άσπρο και ξέρεις, από παιδί που ήσουν, πως εκεί θα ανήκει για πάντα, λεύτερο και σκλαβωμένο. Με αυτό το χρυσαφένιο του ήλιου το μαστίγωμα που κάνει για να του δώσει λάμψη. Τότε ξέρεις πως εκείνη ακριβώς την στιγμή, το μπλε, το άσπρο και το χρυσαφί σου τραγουδούν την πιο όμορφη μελωδία που άκουσαν τα αυτιά σου, αφήνοντας το γλυκό άρωμα, αυτό του κατάλευκου γιασεμιού για να σου κλέψουν ματιές και δάκρυα για αυτή την ευτυχισμένη σου στιγμή, που κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορεί να καταλάβει.

Την επόμενη φορά που θα πας στις Σπέτσες εκεί κάπου στις αρχές Σεπτεμβρίου και θα είσαι ένας από τους χιλιάδες επισκέπτες που κοιτούν τα βεγγαλικά ψηλά στον ουρανό, χαμήλωσε το βλέμμα σου για λίγο στη φωτισμένη πλατεία Ποσειδωνίου και να είσαι σίγουρος ότι θα ξεχωρίσεις κάπου στο πλήθος όλους αυτούς τους μικρούς και μεγάλους συντελεστές αυτού του μοναδικού γεγονότος. Δεν είναι στελέχη εταιρείας event. Είναι όμως περήφανοι για το δικό τους, μοναδικό «γεγονός».