Peter Baumann

Peter Baumann (1953) maakte deel uit van de klassieke line-up van elektro-pioniers Tangerine Dream. Samen met Chris Franke en Edgar Froese stond hij aan de wieg van legendarische lp's als 'Zeit' (1972), 'Atem' (1973), 'Phaedra' (1974) en 'Rubycon' (1975). In 1978 stapte hij officieel uit de band om zich op een solocarrière te storten, die eigenlijk al twee jaar eerder was begonnen met zijn debuut 'Romance '76'. Na de release van opvolger 'Trans Harmonic Nights' (1979) verhuisde Baumnann naar New York. De verhuizing deed hem in muzikaal opzicht weinig goed; 'Repeat Repeat' (1981) en 'Strangers In the Night' (1983) zijn nogal vlakke synthpop-albums met weinig overtuigende zang. Het is sowieso opvallend dat de solo-albums van Baumann over het algemeen dicht aanleunen tegen 'traditionele' popliedjes. Je zou van iemand met zijn achtergrond veeleer breed uitwaaierende excursies naar exotische melkwegstelsels verwachten – of althans, daar had ik mijn hoop op gevestigd.

Midden jaren tachtig richtte hij het label Private Music op, dat aan de wieg stond van het new age-genre en artiesten als Yanni, Suzanne Ciani en Patrick O'Hearn groot maakte. Eind 1992 startte hij samen met kortstondig Tangerine Dream-lid Paul Haslinger en John Baxter het project Blue Room. Het liep allemaal niet zoals gepland; het debuut kwam niet van de grond en Baumann raakte dusdanig gefrustreerd dat hij Private Music verkocht aan BMG en zich terugtrok uit het muziekwereldje. Naar het schijnt woont hij tegenwoordig in Mexico, waar hij geniet van de zon en zijn oude dag.

Hoewel ik het merendeel van zijn lp's in de kast heb staan, ben ik daar niet al te enthousiast over. Leuker is het obscure album 'Welcome to Joyland', dat hij in 1978 uitbracht onder het pseudoniem Leda. Baumann gaat op deze lp enthousiast in de weer met disco-invloeden (inclusief zangeres en lollige sciencefiction-teksten) en vermengt deze met pulserende en tinkelende sequencers in de beste Morodor-traditie. Het klinkt bijzonder aardig en nog geen eens zo heel gedateerd; zet er een flinke beat onder en je hebt een hit. Na ja, bij wijze van spreken dan. Luister zelf (192 kbps, 48 MB – een prima vinyl-rip).