Ten artykuł dotyczy państwa historycznego. Zobacz też: inne miejsca o nazwie Korea.

Korea

Nazwa Korea używana w:
Korei Południowej	Hanguk (한국; 韓國)
Korei Północnej	Chosŏn (조선; 朝鮮)
Podstawowe informacje
Liczba ludności	71 000 000
Powierzchnia	219 814 km²
Język urzędowy	koreański

Flaga Zjednoczenia, okresowo używana przez oba państwa

Korea – dawne zjednoczone państwo obydwu Korei: Północnej i Południowej, usytuowane na Półwyspie Koreańskim we wschodniej Azji. Graniczy od północy z Chinami i od północnego-wschodu z Rosją. Obszar zamieszkuje jednolita grupa etniczna – Koreańczycy. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, Korea została podzielona na dwa państwa: Republikę Korei (Korea Południowa) oraz Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną (Korea Północna). Od 1948 roku do 1950 (wybuch wojny koreańskiej) granica pomiędzy Koreą Północną a Koreą Południową przebiegała dokładnie przez 38° równoleżnik, jednak od 1953 roku granice uległy zmianie.

Dla reprezentowania Korei na międzynarodowych zawodach sportowych, często używana jest Flaga Zjednoczenia, nie będąca jednak oficjalną flagą żadnego z krajów.

[edytuj] Wprowadzenie do historii Korei

 Osobny artykuł: Historia Korei.

Archeologiczne i paleontologiczne dowody wskazują, że ludzie żyli już na terenach dzisiejszej Korei 70 000 lat temu, a 2,5 miliona lat temu przodkowie człowieka. Przez większą część poprzedniego tysiąclecia, Korea była politycznie jednym państwem z własnym językiem.

W IV oraz V w. p.n.e. istniało państwo Go-Joseon, pokonane w 108 p.n.e. przez chińską dynastię Han. Po tym okresie, w I w. p.n.e., powstały trzy niezależne królestwa – Koguryŏ, Paekche i Silla. Powstanie ich rozpoczęło nowy okres Trzech Królestw Korei, który sporo wniósł dla rozwoju kultury koreańskiej oraz japońskiej.

W dawnych tekstach chińskich Korea nazywana jest Kumsu Kangsan, co oznacza dosłownie "rzeka i góry wyszyte na jedwabiu". Chińczycy wcześnie docenili umiejętność Koreańczyków w produkcji najlepszego jedwabiu na świecie. W wieku VII oraz VIII istniały wodne i lądowe szlaki handlowe z Korei do krajów arabskich. Od roku 751 używano w Korei drewnianych bloków do zapisów. W 1232, na długo przed wynalazkiem Gutenberga, po raz pierwszy zastosowano metalowe ruchome czcionki do publikacji tekstów. Podczas okresu Goreyo przemysł jedwabniczy rozpowszechnił się na całym obszarze, a wyroby ceramiczne zrobione z niebiesko-zielonego szkliwa celadonu stały się koreańską specjalnością. Gwałtowny wzrost kultury w okresie Joseon spowodowany był rozpowszechnianiem się kultury Chin z okresu dynastii Ming. W okresie tym rozwinęła się tradycyjna sztuka i rzemiosła, takie jak ceramika z białego szkliwa caledonu, lepszy jedwab i papier, ubrania oraz wachlarze. W okresie tym powstał także koreański alfabet hangul. Wybudowano i użyto także pierwszy na świecie pancerny statek wojenny.

Obecnie Korea podzielona jest na Republikę Korei oraz Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną.

Północna Korea oficjalnie propaguje politykę samowystarczalności (Dżucze), jednakże jednocześnie zależy mocno od pomocy Chin, Rosji, Korei Południowej oraz ONZ. Dla kontrastu, Korea Południowa, której gospodarka jest wolnorynkowa, jest jedenastym najlepiej rozwiniętym ekonomicznie krajem na świecie. Oba kraje twierdzą, że starają się doprowadzić do zjednoczenia Korei w jedno państwo.

[edytuj] Zjednoczenie Korei

Strefa zdemilitaryzowana w Korei od strony Korei Północnej

Władze obu krajów bardzo poważnie podchodzą do kwestii zjednoczenia. Szereg rozmów na temat zjednoczenia obu państw koreańskich miało już miejsce, niestety żadna z nich nie przyniosła rozwiązania, głównie ze względu na różnice ideologiczne i polityczne. W świadomości Koreańczyków jednakże nie ginie myśl o kulturowej i narodowej bliskości obu państw, a wiele rodzin podzielonych jest sztuczną granicą. Należy zauważyć, że od czasu formalnego zakończenia wojny koreańskiej w 1953 r. obie Koree nie podpisały traktatu pokojowego, a więc oficjalnie są jeszcze w stanie wojny.

"Most bez powrotu" w Panmundżom (granica pomiędzy Koreami)

Przeszkodą w ponownym zjednoczeniu może być także strach samych Koreańczyków przed potencjalnymi problemami jakie mogą z tego wyniknąć. Obie Koree rozwijają się niezależnie, toteż ich gospodarka znajduje się na innym poziomie. W porównaniu do podobnego zjednoczenia Niemiec zauważyć należy, że stan gospodarki Korei Południowej jest gorszy niż Zachodnich Niemiec, a ekonomia Korei Północnej jest na znacznie gorszym poziomie niż we wschodnioniemieckim odpowiedniku. Kulturowo oba kraje także zaczynają się różnić, jednakże starokoreańskie tradycje i kultura są powszechnie znane.

W 1991 r. na zawodach w tenisie stołowym w Chiba w Japonii drużyny narodowe obu Korei wystąpiły jako jedna drużyna Korei. W roku 2000 na letniej olimpiadzie w Sydney oraz w 2004 w Atenach drużyny południowo- i północnokoreańska wystąpiły na rozpoczęciu pod wspólną flagą. We wszystkich rozgrywkach curlingowych również występują jako jedna reprezentacja. Planowane było całkowite połączenie obu drużyn na letniej olimpiadzie w Pekinie, jednak do tego nie doszło.

[edytuj] Tradycje

 Osobny artykuł: Tradycyjna kultura Korei.

Więzy rodzinne odgrywają olbrzymią rolę w relacjach rodzinnych, a także biznesowych. Kłanianie się jest ciągle dominującym sposobem witania się, choć podawanie ręki zdobywa coraz większą popularność. Tradycyjny koreański system wartości wywodzi się od konfucjanizmu, neokonfucjanizmu, buddyzmu, poszanowania przodków, a także, szczególnie ostatnimi czasy, chrześcijaństwa. Kuchnia koreańska, dzięki stosowaniu ostrych papryczek chilli, jest bardzo pikantna. Żaden koreański posiłek nie obejdzie się bez kimchi oraz, co typowe dla kuchni azjatyckiej, ryżu.

Korea jest znana na świecie także dzięki sztukom walki. Z tego państwa wywodzą się takie sztuki walki, jak: hapkido, hwarangdo, taekkyon, taekwondo i Tukong musul.

[edytuj] Nazwy

W języku koreańskim Korea zwana jest "Hanguk" (한국; 韓國) w Korei Południowej, a "Chosŏn" (조선; 朝鮮) w Północnej. Każda z tych nazw dotyczy także obszaru, na którym jest używana. Nazwa "Korea" lub czasami "Corea" (obie wywodzące się z Koryŏ (고려; 高麗)) jest neutralną nazwą używaną w odniesieniu do obu państw. Chińskie znaki 高麗 w Chinach wymawiane są jako Gāolì, którą Marco Polo zapisał jako Cauli.

[edytuj] Demografia

Półwysep Koreański zamieszkany jest głównie przez Koreańczyków. Występuje także liczna grupa Chińczyków (około 20 000) w Korei Południowej i niewielkie grupy Chińczyków i Japończyków w Korei Północnej. Liczbę mieszkańców obu Korei szacuje się na 71 milionów ludzi.

[edytuj] Geografia

Korea widziana z kosmosu

Korea znajduje się na Półwyspie Koreańskim w północno-wschodniej Azji. Od Chin dzieli ją rzeka Yalu (kor. Amnok) na północy i Morze Żółte na zachodzie. Od Japonii Morze Japońskie na wschodzie. Korea posiada także krótką granicę z Rosją wzdłuż rzeki Tumen.

[edytuj] Zobacz też

  Wikimedia Commons ma galerię ilustracji związaną z tematem:
Korea

• Władcy Korei
• Półwysep Koreański
• Korea Południowa
• Korea Północna
• Trzy Królestwa Korei
• Buddyzm w Korei - kalendarium
• Wojna koreańska
• Panmundżom
• Obóz koncentracyjny Yodok

Kim Dzong-un (kor. 김정은 ;ur. 8 stycznia 1983 lub 1984 w Pjongjangu) – trzeci syn Kim Dzong Ila, przywódcy Korei Północnej w latach 1994–2011 i wnuk Kim Ir Sena - Prezydenta KRL-D (zm. 1994); po śmierci Kim Dzong Ila (17 grudnia 2011) de facto przywódca Korei Północnej, od 13 kwietnia 2012 Pierwszy Przewodniczący Narodowej Komisji Obrony , generał armii.

[edytuj] Biografia

Kim Dzong Un urodził się prawdopodobnie w Pjongjangu. Jego matką była Ko Young-hee, zmarła w 2004 trzecia żona Kim Dzong Ila. Matka nazywała go "Królem Porannej Gwiazdy". Kim Dzong Un kształcił się w elitarnej szkole w Korei Północnej, przeznaczonej dla dzieci dygnitarzy Partii Pracy Korei (PPK).

Następnie uczęszczał do Międzynarodowej Szkoły w Bernie w Szwajcarii. Naukę rozpoczął w wieku 11 lat pod pseudonimem^[3]. Oficjalnie jako syn kierowcy z ambasady Korei Północnej w Szwajcarii. Koledzy ze szkoły wspominają, że lubił jeździć na nartach i interesował się koszykówką (pasja zapewne zaszczepiona przez ojca, który także był fanem koszykówki). Młody Kim miał nauczyć się mówić po angielsku i francusku. Po powrocie ze Szwajcarii Kim Dzong Un nie pojawiał się publicznie. Według informacji uzyskanych od szefa kuchni Kim Dzong Ila, Kim Dzong Un był faworyzowany przez ojca, który widział w nim najwięcej swoich cech^{[potrzebne źródło]}.

[edytuj] Desygnowany następca

15 stycznia 2009 południowokoreańska agencja informacyjna poinformowała, że około 8 stycznia 2009 Kim Dzong Il wystosował dyrektywę w sprawie włączenia Kim Dzong Una do kierownictwa PPK i mianował go swoim następcą^[4][5].

26 kwietnia 2009 agencja Yonhap poinformowała, że Kim Dzong Un otrzymał niższe stanowisko w Narodowej Komisji Obrony Korei Północnej^[6]. Najwyższym stanowiskiem w państwie jest stanowisko przewodniczącego tej komisji, na które parlament koreański, również w kwietniu, wybrał ojca Kim Dzong Una – Kim Dzong Ila.

28 września, dzień przed zjazdem Partii Pracy Korei w 2010 r., Kim Dzong Il nadał swojemu synowi (oraz swojej siostrze Kiong Hui) stopnie generalskie. Natomiast podczas zjazdu PPK mianował Kim Dzong Una na dwa wysokie stanowiska partyjne w państwie: wiceprzewodniczącego Centralnej Komisji Wojskowej rządzącej PPK oraz członka Komitetu Centralnego PPK^[7].

[edytuj] Nowy przywódca Korei Północnej

Przeczytaj też: Śmierć i pogrzeb Kim Dzong Ila

Po śmierci Kim Dzong Ila (17 grudnia 2011) 19 grudnia 2011 roku został ogłoszony przez propagandę Korei Północnej „wielkim następcą” zmarłego przywódcy, "wybitnym przywódcą Partii, armii i narodu"^[8], co stanowi zapowiedź objęcia przez niego najwyższych stanowisk w państwie^[9][10]. Kim Dzong Un stanął również na czele komitetu pogrzebowego liczącego 232 osoby^[9][11], a 20 grudnia 2011 oddał hołd ciału ojca.
26 grudnia 2011 został określony przez północnokoreańskie media po raz pierwszy "Niezłomnym Przywódcą Partii, państwa i armii". Tytuł ten dawał mu przywództwo w Partii Pracy Korei^[12].

28 grudnia 2011 Kim Dzong Un wziął udział w pogrzebie Kim Dzong Ila w Pjongjangu idąc obok auta z trumną zmarłego ojca. 29 grudnia 2011 podczas uroczystości kończących żałobę narodową, został publicznie i oficjalnie przedstawiony jako "Najwyższy Przywódcą Partii, Armii i Narodu" ^{[13] [14][15][16]}. Następnego dnia władze KRLD poinformowały świat iż "nie zmienią swojej polityki" pod kierownictwem nowego przywódcy^[17]. 31 grudnia 2011 poinformowano że "drogi i szanowny" Kim Dzong Un przejął najwyższe dowództwo Koreańskiej Armii Ludowej z rozkazu przywódcy Kim Dzong Ila" dnia 8 października 2011^[18].
W 2012 Kim Dzong Un oficjalnie objął najwyższe stanowiska partyjne i państwowe: 11 kwietnia 2012 został wybrany I Sekretarzem Partii Pracy Korei.^[19], zaś 13 kwietnia - Pierwszym Przewodniczącym Narodowej Komisji Obrony (najwyższe stanowisko w państwie - odpowiednik głowy państwa).^[20]Podczas uroczystości upamiętniającej 100 rocznicę urodzin Kim Ir Sena, która odbyła się w Pjongjangu 15 kwietnia 2012, po raz pierwszy wygłosił publiczne przemówienie w którym zapowiedział kontynuację dotychczasowej polityki.
Po śmierci Kim Dzong Ila komentatorzy przewidywali, iż Kim Dzong Un nie będzie w stanie sprawować samodzielnych rządów, a nawet że może dojść do konfliktu o władzę między przedstawicielami sił zbrojnych i rodzinnym klanem Kimów^[21][22]. Dlatego Kim Dzong Una w sprawowaniu władzy wspiera jego wuj Chang Sung-taek, mąż siostry Kim Dzong Ila, jako bardziej doświadczony polityk^[23].

Uwagi

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• North Korea's secretive 'first family', BBC News, 15 lutego 2007.
• Kim Jong-woong – Leadership Succession, GlobalSecurity.org.
• Rozmowa ze szkolnym kolegą Kim Dzong Una z Szwajcarii
• Wspólny artykuł noworoczny trzech redakcji (gazet „Rodong Sinmun”,„Chosonunmyngun” i „Jonnyongchonwi”)
• Korea Północna – umarł Kim, niech żyje Kim ?

p • d • e Szefowie państw i rządów Azji Szefowie państw Afganistan[1] • Arabia Saudyjska[1] • Armenia • Azerbejdżan • Bahrajn • Bangladesz • Bhutan • Birma[1] • Brunei[1] • Chiny • Republika Chińska (Tajwan)[2] • Cypr[1] • Filipiny[1] • Gruzja • Indie • Indonezja[1] • Irak • Iran[1] • Izrael • Japonia • Jemen • Jordania • Kambodża • Katar • Kazachstan • Kirgistan • Korea Południowa • Korea Północna • Kuwejt • Laos • Liban • Malediwy[1] • Malezja • Mongolia • Nepal • Oman[1] • Pakistan • Rosja • Singapur • Sri Lanka • Syria • Tadżykistan • Tajlandia • Timor Wschodni • Turcja • Turkmenistan[1] • Uzbekistan • Wietnam • Zjednoczone Emiraty Arabskie Szefowie państw nieuznawanych Abchazja • Cypr Północny • Górski Karabach • Osetia Południowa • Palestyna Szefowie rządów Armenia • Azerbejdżan • Bahrajn • Bangladesz • Bhutan • Chiny • Republika Chińska (Tajwan)[2] • Gruzja • Indie • Irak • Izrael • Japonia • Jemen • Jordania • Kambodża • Katar • Kazachstan • Kirgistan • Korea Południowa • Korea Północna • Kuwejt • Laos • Liban • Malezja • Mongolia • Nepal • Pakistan • Rosja • Singapur • Sri Lanka • Syria • Tadżykistan • Tajlandia • Timor Wschodni • Turcja • Uzbekistan • Wietnam • Zjednoczone Emiraty Arabskie Szefowie rządów państw nieuznawanych Abchazja • Cypr Północny • Górski Karabach • Osetia Południowa • Palestyna ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu ↑ 2,0 2,1 Republika Chińska (Tajwan) jest uznawana przez 23 państwa członkowskie ONZ

Dennis Rodman
# 10, 70, 73, 91
silny skrzydłowy
Data i miejsce urodzenia	13 maja 1961 Trenton, USA
Wzrost	203 cm
Masa ciała	110 kg
Kariera
Aktywność	1986–2000
Draft	1986, numer: 27 Detroit Pistons

Dennis Keith Rodman (ur. 13 maja 1961 w Trenton, w stanie New Jersey) – były zawodowy koszykarz, grający na pozycji silnego skrzydłowego. Występował w NBA w takich zespołach jak Chicago Bulls, Detroit Pistons, San Antonio Spurs,Los Angeles Lakers, oraz Dallas Mavericks. Kiedy dostał się do NBA w roku 1986, zgłoszony został jako zawodnik o wzroście 203 cm.

[edytuj] Przed NBA

Rodman, który dorastał w Dallas w stanie Teksas, nie myślał o koszykówce w szkole średniej; dopiero jako starszy nastolatek w ciągu jednego roku urósł o 27 cm i był to pierwszy z wielu przełomów w jego życiu. Po ograniczonych występach w barwach Cooke County College w Gainesville, stan Teksas, Rodman grał w barwach Southern Oklahoma State University (liga uniwersytecka NCAA), gdzie dał się poznać zarówno jako strzelec, jak i zawodnik zbierający piłki.

[edytuj] Kariera zawodowa

[edytuj] Detroit Pistons

Detroit Pistons zwrócili na niego uwagę wybierając go w drugiej rundzie draftu z 1986. W owym czasie Pistons byli drużyną z przyszłością prowadzoną przez Isiaha Thomasa (rozgrywający), Joe Dumarsa (rzucający obrońca), Billa Laimbeera (środkowy). Mieli również w drużynie takich graczy, jak Adrian Dantley, Vinnie Johnson, John Salley i Rick Mahorn. Pistons odpadli z fazy play off w roku 1987 pokonani przez Boston Celtics, chociaż Rodman wykonał przyzwoitą pracę powstrzymując gwiazdora "Celtów", Larry'ego Birda.

W 1988 Rodman zbierał więcej piłek i bronił lepiej niż wcześniej. W 1989 jego praca została dostrzeżona i oceniona, a on sam otrzymał nagrodę "Obrońcy Roku", pierwszą z dwóch, które otrzymał z rzędu. Ukończył sezon za Laimbeerem jako drugi w drużynie pod względem liczby zbiórek, a także pomógł Pistons w drodze po pierwszy mistrzowski tytuł dla "Tłoków" pokonać drugi rok z rzędu młodych Chicago Bulls. Następny rok był prawie identyczny, Pistons ponownie pokonali Bulls w Finale Konferencji Wschodniej, zdobywając drugi raz z rzędu mistrzostwo NBA, a Rodman znów otrzymał tytuł Obrońcy Roku. Ponadto Pistons zanotowali 63 zwycięstwa w sezonie zasadniczym ustanawiając rekord klubu.

W 1991 Pistons doznali wstrząsu, kiedy zostali gładko pokonani przez Bulls w Finałach Konferencji Wschodniej. Rodman prowadził w drużynie w zbiórkach, ale to nie wystarczyło. W 1992 Rodman grał, zaliczając średnio 18 zbiórek na mecz i zdobywając pierwszy z siedmiu zdobytych z rzędu tytułów najlepiej zbierającego zawodnika. W jednym ze spotkań zebrał 34 piłki ustanawiając rekord kariery. Rodman nie był ani silniejszy, ani nie miał większego zasięgu rąk od przeciwników. Zamiast tego, używał "prawie naukowego" podejścia, aby obliczyć jak piłka odbije się od kosza lub tablicy i znaleźć się na najlepszej pozycji, żeby ją zebrać. Rok 1993 był drugim sezonem Rodmana, w którym zebrał najwięcej piłek, ale był to jego ostatni rok w Pistons. Po zakończeniu sezonu został sprzedany do San Antonio Spurs za Seana Elliotta.

[edytuj] Przemiana

W 1993 opuściła go żona, Anicka, zabierając ze sobą ich córkę - Alexis. Wydarzenie to było dla Rodmana wielką traumą. Pewnej nocy podczas sezonu 1992/93 Dennis został znaleziony na parkingu pod halą gdzie grają Pistons - The Palace of Auburn Hills na przedmieściach Detroit, gdzie siedział w swojej półciężarówce z naładowaną strzelbą. Potem przyznał w jednej z dwóch swoich autobiografii, że "była to noc kiedy zabił starego Dennisa i pozwolił wyłonić się nowemu Dennisowi". Nowy Dennis miał nie być już nieśmiały lecz bezkompromisowy i pełen wiary w siebie.

[edytuj] San Antonio Spurs

W San Antonio Rodman kontynuował swoją pracę jako "czyściciela tablic", przez co pozwolił środkowemu Davidowi Robinsonowi na zdobywanie większej liczby punktów, dzięki czemu ten ostatni zdobył tytuł najlepszego strzelca ligi. W ten sposób po raz pierwszy zawodnicy z jednej drużyny zwyciężyli w klasyfikacji liczby zdobywanych punktów i zbieranych piłek, ale nie był to ostatni raz Rodmana. W następnym sezonie Rodman pomógł San Antonio wygrać 62 spotkania, ustanawiając w ten sposób rekord klubu, a także dotrzeć do Finałów Konferencji Zachodniej.

Niestety, jego nieobliczalne życie poza parkietem, włączając w to krótki, ale głośno publicznie komentowany związek z Madonną, a także wybryki na parkiecie, takie jak farbowanie włosów, sprawiły, że działacze Spurs mieli go dość. Decyzję władz "Ostróg" o rozstaniu z Rodmanem przesądziło nieprzybycie "Robaka" z resztą drużyny na decydujący piąty mecz Finałów Konferencji Zachodniej.

[edytuj] Chicago Bulls

Po sezonie Rodman został oddany do Chicago Bulls za środkowego Willa Perdue, aby zapełnić wielką dziurę, która powstała po odejściu z "Byków" silnego skrzydłowego Horace'a Granta. Bulls z Rodmanem i Michaelem Jordanem, który wrócił z emerytury, poprawili się w sezonie zasadniczym o 25 zwycięstw, z 47 na 72 ustanawiając rekord wszech czasów w lidze NBA. Później w fazie play off Bulls łatwo poradzili sobie w drodze do Finałów Ligi NBA i zdobyli mistrzostwo ligi. Rodman, Michael Jordan i Scottie Pippen znaleźli się w Pierwszej Drużynie Najlepszych Obrońców (All-Defensive First Team). Po raz pierwszy w historii trzech graczy tej samej drużyny znalazło się w pierwszym składzie. Rodman był najlepszym w lidze w zbiórkach (piąty rok z rzędu), a Jordan był najlepszym strzelcem, drugi przypadek w historii, kiedy koledzy z drużyny byli najlepszymi w punktach i zbiórkach. Powtórzyli swój sukces w roku 1997 i 1998, a drużyna po raz drugi w ciągu 8 lat zdobyła trzy razy z rzędu tytuł mistrzowski.

Po zakończeniu sezonu Rodman opuścił Chicago, a Bulls rozpoczęli gruntowną przebudowę drużyny. Był to zarazem jego ostatni poważny sezon, gdyż w sezonach 1998/99 i 1999/2000 grał krótko, odpowiednio, w Los Angeles Lakers i Dallas Mavericks. W zespole "Jeziorowców" zagrał w 23 meczach. Rozwiązano z nim kontrakt, gdyż podczas swojego siedmiotygodniowego pobytu w drużynie z Los Angeles kilkakrotnie opuszczał lub spóźniał się na treningi, a także odmówił gry w czwartej kwarcie spotkania z Timberwolves tłumacząc się sztywnością mięśni oraz wyjścia trzy dni później na drugą połowę meczu z Blazers z powodu zapalenia łokcia^[1]. W zespole "Renegatów" został zatrudniony kilkanaście dni po przejęciu zespołu przez ekscentrycznego milionera, Marka Cubana. W klubie z Dallas (w tym mieście dorastał) rozegrał swoje ostatnie 12 meczów w NBA.

Rodman był najlepiej zbierającym zawodnikiem lat 90., zdobył 7 razy z rzędu tytuł obrońcy. Jego prawdopodobnie najbardziej udanym występem była gra podczas Finałów Konferencji Wschodniej przeciwko Orlando Magic, kiedy mierzący 198 cm i ważący 95 kg Rodman wyłączył z gry mierzącego 208 cm i ważącego 107 kg Horace'a Granta, a także pomagał powstrzymywać mierzącego 216 cm i ważącego 150 kg O'Neala, co było kluczem do zwycięstwa Bulls.

[edytuj] Zawodowe zapasy (wrestling)

Rodman walczył w kilku meczach World Championship Wrestling i był członkiem zespołu nWo z Hulkiem Hoganem. Jego pierwszy mecz odbył się 13 lipca 1997 podczas "Bash At the Beach" (coroczny turniej wrestlingu). Wystąpił razem z Hoganem, ale przegrali z Lexem Lugerem i The Giantem. Podczas "Bash At the Beach" 12 lipca 1998 Rodman i Hogan pokonali Karla Malone'a i Diamonda Dallasa Page'a. Jego trzeci i ostatni mecz odbył się 14 sierpnia 1999 podczas "Road Wild" (turniej wrestlingu), a Rodman przegrał z Randym Savage'em.

[edytuj] Ostatnie działania

Rodman był obecny lub brał udział w dwóch różnych konkursach w Finlandii w roku 2005. Latem pojawił się w Sonkajarvi na zawodach w "noszeniu żon", ale zrezygnował z walki w turnieju z powodu kłopotów ze zdrowiem. 6 listopada 2005 rozegrał jeden mecz w barwach Torpan Pojat przeciwko Tapiolan Honka. Zagrał 28 minut, zdobył 17 punktów i zebrał 6 piłek. Piętnaście z 17 punktów zdobył rzutami za 3 punkty (w sumie próbował 13 rzucając zza linii rzutów za 3 punkty). Obecność Rodmana przyciągnęła rekordową liczbę 7420 widzów na mecz Finnish National League (ligi fińskiej).

W styczniu 2006 Rodman pojawił się w "Celebrity Big Brother" (Big Brother Sław) w Wielkiej Brytanii. Wszedł do domu dokładnie o godz. 22.00 5 stycznia tego roku z paczką prezerwatyw i nie wniósł żadnej bielizny. Jeszcze pierwszej nocy zjadł kanapkę z szynką, kończąc spekulacje o tym, że jest wegetarianinem.

[edytuj] Ciekawostki

Rodman był znany ze swojego kontrowersyjnego zachowania i wyglądu, notorycznej skłonności do przeklinania publicznego lub w trakcie telewizyjnych transmisji na żywo podczas trwania jego kariery, ciała przyozdobionego licznymi tatuażami i przekłuciami, a także częstego farbowania swoich włosów na jasny, sztuczny kolor tak długo, aż jego wygląd stał się pospolity.

Poślubił na krótko aktorkę i modelkę Carmen Electrę, a podczas publicznego występu promującego jego autobiografię Bad as I Wanna Be (Tak zły, jak chcę być; w Polsce wydane pod tytułem Zły do szpiku kości) wystąpił ubrany w suknię ślubną. Wyznał wówczas, iż jest biseksualistą, oraz że poślubił samego siebie^[2].

Przydomek "Robak", pod którym znany był w czasie koszykarskiej kariery uzyskał już jako nastolatek. Pseudonim wziął się od tego, że Rodman grając na automatach do gry wił się wokół urządzeń, podkreślając ruchami ciała zaangażowanie w grę.

Wraz z Jean-Claude'em Van Dammem wystąpił w filmie akcji Ryzykanci (Double Team, 1997). Za swój wkład w film otrzymał w 1998 roku trzy antynagrody Złotej Maliny.

16 listopada 2009 roku został aresztowany w Niemczech po tym, jak nie zapłacił rachunku opiewającego na 3 tys. euro za usługi w jednym z niemieckich hoteli^[3].

[edytuj] Odniesienia w kulturze masowej

Polska grupa muzyczna Tuff Enuff stworzyła utwór zatytułowany "Rodman" zawarty na albumie Diablos Tequilos (1997), zainspirowany osobą koszykarza.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Biogram i statystyki Rodmana w oficjalnym serwsie NBA.com (ang.)

Przypisy