I found out about their hunger strike and the sewing of their lips while surfing through Facebook. It is as if Norwegian journalists have turned mute and they have shut their eyes. Until today there was no news on it in the mainstream Norwegian media.
The two asylum seekers claim that they have only been interviewed by one local paper so far, after the insistence of other Iranian asylum seekers. Even the one Norwegian reporter was threatened by camp authorities and was told that he has no right to talk to or take pictures of the two young Iranians.
On the same night, with the help of a friend, I obtained the phone number of someone who had information about these two young men. I found out that they live in a refugee camp in a remote northern town in Norway. A private company runs the camp.
Pejman Bahadori, who also lives in the refugee camp, arranged my interview for September 26th with Hamid Ghorbani, one of the two young asylum seekers. They have been on a dry hunger strike for the past six days, protesting the way their case is being investigated. They have also sewn their lips shut. Pejman says that Houshang, the other asylum seeker on hunger strike, has weakened from the hunger strike and is unable to leave his room. Of course Hamid was unable to talk either because his lips were sewn shut. We arranged the interview in a way so that I would ask the questions and Hamid would write down the responses for Pejman and he would read the responses to me over the phone. This is the way we conducted the interview, and at the end, I read the whole script to Hamid and he confirmed its accuracy.
The text of the conversation with Hamid Ghorbani, through Pejman Bahadori:
Question: Tell us about yourself
Answer: My name is Hamid Ghorbani and I am 29 years old. I was born in Tehran. I am a high school graduate and I have two daughters in Iran who are three and five years old. They are counting the days until I can give them the good news that my asylum application has been accepted.
I used to own a glassware shop in Tehran. I inherited the capital to open the shop from my father. I am the oldest son in the family. I have one brother and two sisters. Economically we were considered middle class. Currently my wife and two children are in Tehran and there is no one to take care of them.
Question: Why did you leave Iran?
Answer: I left Iran in the aftermath of the June 2009 demonstrations. In 2007 I was identified as one of the culprits who had set a gas station on fire. In June 2009, while I was burning a tire to reduce the effects of tear gas, I was chased by police officers. Due to the traffic, I ended up getting out of my car to escape.
Intelligence officers and the police identified me from my license plate. Since I was not home, they arrested my brother instead. During the interrogations, they amputated my brother’s hand.
Question: How have you been treated by Norwegian officials?
Answer: I escaped an oppressive government in order to seek a little justice that was denied to me all my life. I had heard that Norway is a country that stands by the principals of human rights, regardless of skin color, religion and race. For this reason, I came to this country after I fled Iran. But from the first day I [realized] that [Norway] does not treat Iranians well and it does not take Iranian asylum-seekers seriously. I was told that I had not taken part in enough activism [to qualify for asylum]. They asked me how did all the events [I described] take place in one day? How was it that I was identified in one day?
The truth is that I had previously participated in demonstrations and I believe that the line of questioning [by the Norwegian authorities] was intended to mock me. It is not easy for the Norwegian police to believe that the Iranian police and officials could identify me through my license plate. They said that the Iranian police does not have a coherent system to identify vehicles. During initial interrogations the Norwegian police told me, “In this situation you are innocent, and if you return to Iran, nobody will come after you, so you must return to Iran.” My response was, “If I return and get killed who is responsible?” They replied, “Well, why don’t you go back and we will see what happens!”
Question: Despite the fact that the Norwegian government has objected to the situation of human rights in Iran, why are they trying to return you to Iran?
Answer: They tell me that they are the best country in defending human rights, and in some cases, they realize that even the European Union violates human rights. These empty human rights slogans by the Norwegians have spread all over! This country is so lawless that my public defendant has written a defense without having talked to me; as if he knows that it’s all symbolic and there is no point to it other than filling his own pockets.
Norwegian officials, the police, the camp manager and even the representative from the immigration office claim that I have come to Norway in search of money and food. This is why they are planning to send me and numerous other Iranians who live in refugee camps back to the hell-hole called the Islamic Republic. We are protesting this inhumane decision.
Question: How many days has it been since you went on hunger strike?
Answer: I have been on a dry hunger strike for six days. On the fifth day, because we were in terrible shape, our friends called the immigration office and announced that we are on hunger strike and that our physical condition is deteriorating and thus we need to be transferred to a hospital. One of the immigration officers told them that since our hunger strike is voluntary, the responsibility for our lives is in our own hands and that it is none of their business.
Tears rolled down our faces when our friends called the hospital and they were informed that the immigration officers instructed the hospital to not to accept us. This is the pain of helplessness. A doctor and a nurse did come see us on their own initiative and took us to the hospital. In the hospital they informed us that they were unable to inject us with IV because our blood sugar level was too low. Instead, we were given a glass of water to drink over the span of one hour.
Also the ambulances did not help us get back to the camp and we were forced to collect money from other asylum seekers to afford a cab. Please write about this so everyone knows what human rights stands for in Norway!
Question: What happens if you return to Iran?
Answer: I think at the very least we will be arrested, interrogated and jailed. In the end, anything is possible when one considers the lawlessness and instability that exists in Iran’s judiciary. I am sure you have heard about this. What’s waiting for me is torture, rape and execution. Of course I am not saying that this will happen but it is possible. And consider what they did to my innocent brother. He was under interrogation and they amputated his arm.
Question: What would you like to tell to Iranians?
Answer: I just want to say that the claim of human rights by Norway is only a claim and the country does not respect the rights of Iranians at all. They say they are looking for solid documents to be provided by asylum seekers, as if people who run away from their home and their land can bring films and documents along with them. We are not all as lucky as Shirin Ebadi who moved here through her Nobel Peace Prize. Not everyone is a diplomat who cooperated with the Islamic Republic for 30 years and all of a sudden turned into an asylum seeker whose application is easily accepted. It is as if the Norwegians only listen to the noise instead of the deeper issues.
Question: How long will your strike continue?
Answer: We will continue this strike until the human rights of Iranians are not violated. Even if we die, it would be better to die in a country that claims to be a human rights defender than in the unknown dungeons of the Islamic Republic.
Pejman Bahadori is another asylum seeker who has lived in this same camp for the past four years. About the conditions of the camp he states, “There are eight families in four units, with each unit housing two families. In other units there are seven rooms on each floor for singles. Some of the single rooms contain two people, depending on the number of asylum seekers. There are 14 single women and 14 single men living in this camp, each coming from countries like Somalia, Ethiopia, Eritrea, Afghanistan, Eastern Europe, etc. The health conditions in this camp are dismal. The restrooms are in the hallways and there are two showers and two bathrooms shared between 14 rooms. At night, even passers-by can use these facilities.
Also the asylum seekers are not on good terms with each other. There are a lot of religious conflicts. The asylum seekers are all mental. For example if I go to the kitchen and ask a question, I might get pots and pans thrown at me. This place looks more like a mental hospital than a refugee camp, and because of not knowing the language and not understanding their surroundings, people act like they are enemies. The Norwegians completely run away from us. They treat us like we are really mental and that they should avoid us at all costs.
The girls live in a unit that looks like a prison. They do not talk to anyone and there is even an Iranian girl among them. Fear and running away from each other is one of the problems that Norwegian authorities should pay attention to.
Question: Why do all of them have mental problems?
Answer: Everyone is either waiting for responses or they have been rejected. Mentally they are not doing well. We are deprived of social amenities. We are deprived of communication facilities like the internet, TV, etc. They make sure that we are not in contact with the outside world and they like to keep us in the dark. Even if we want to pay for facilities, they do not allow us to do that. In a refugee camp called Skistua Mottak, the city is dark and it is as if humanity has died. Even God does not see all the injustices. This camp has been forgotten by Norwegian authorities. When an asylum seeker’s case is rejected, no one asks about him or her anymore. For Norwegian authorities it is not important whether he or she exists. They told me that my case was rejected twice but I have no idea which judge, translator or expert made such a decision. All I know is that I have been rejected twice. When a person is rejected twice, he or she cannot have a lawyer anymore unless they pay for it with their own money. We are also not allowed to use any facilities. They tell us that our case is closed and it does not exist anymore.
Our presence is not even legal anymore. We do not have an identification card and the only way to identify us is through our health card that has a number imprinted on it. We are also identified by the same number in our camp.
Question: You have interviewed local media. Has that had any effect on the way the camp managers treat you?
Answer: When a Norwegian journalist came, the camp officials did not even allow him to take pictures and they told him that the immigration office does not allow journalists to talk to asylum seekers. They also try to create tension among asylum seekers. For example, they allow those who have been at the camp the longest to use some facilities, but others are not permitted. They also abuse the refugees. They pay 400 kroner for work that consists of heavy lifting.
In short this place is like a prison. For us it is exile within exile. The latest news is that the Norwegian government is working on a project to build cordoned-off camps where even the little communication we currently have with the outside world will be non-existent. This means that those whose applications have been denied will live imprisoned and clueless about the outside world.
If the Norwegian government, like the Russians, had announced that they would not accept any more refugees, we wouldn’t have come here. We are all victims of the human rights claims by Norway.
Question: How many Iranians live in this camp?
Answer: There are six Iranian asylum seekers in the camp. I personally want to go to Greece. I entered from Greece so the police are allowed to send me back there. There is also a person who set the camp on fire in Oslo and he is very scared. Another person has been here for eight years who came from the city of Orumiyeh, Iran. He is always in a state of deep silence as he watches life go by. It’s like he has a dark and heavy shadow over his head. He keeps saying that he has nothing to say. For Norwegian authorities, someone whose application has been denied, from the time they are denied until the day they are sent back to the country of origin, can take up to a lifetime. In the meantime they can stay in the camp and use the limited food and board.
Persian Report by Shahrvand | September 30, 2010
By Abbas Shokri | Translation by Tour Irani | Edited by P2E
گفتگو با پناهجويان بی پناه ايرانی در نروژ
عباس شکری
فریاد خاموش
از اعتصاب غذا و دهان دوختن شان در پرسه زنی های شبانه در فیس بوک آگاه شدم که انگار زبان روزنامه نگاران نروژی گنگ و چشمان شان کور است که تا امروز در رسانه های مهم نروژ از این خبر هیچ چیزی منتشر نشده است. خودشان می گویند که فقط با یک روزنامه ی محلی که به اصرار دیگر ایرانیان ساکن اردوگاه پناهندگی به محل زندگی دو جوان ایرانی آمده بودند، صحبت کرده اند و همان روزنامه نگار هم از سوی مسئولان کمپ تهدید شدند که حق ندارند با این دو جوان ایرانی گفتگو کنند و عکس تهیه کنند.
همان شب با کمک یکی از دوستان شماره تلفنی به دست آوردم که از این دو جوان اطلاعاتی داشت و فهمیدم که در یکی از شهرهای کوچک و دورافتاده ی شمال نروژ در اردوگاه پناهندگی که یک شرکت خصوصی آن را اداره می کند، ساکن هستند.
پژمان بهادری که در همان اردوگاه پناهندگی زندگی می کند، ترتیب گفتگوی من را با “حمید قربانی” یکی از دو جوانی که تا امروز(روز یک شنبه بیست و ششم سپتامبر) شش روز است که در اعتراض به نحوه ی رسیدگی به پرونده شان اعتصاب غذای خشک کرده اند و دهان شان را هم دوخته اند، گفتگو کنم. پژمان می گوید که هوشنگ دیگر جوان اعتصاب کننده از نظر جسمی آن قدر ضعیف شده که نتوانسته از اتاق خود به اتاق او بیاید، البته حمید هم به خاطر نخ هایی که بر دهان دارد، قادر به صحبت کردن نبود و قرار بر این شد که من پرسش را طرح کنم و حمید پاسخ را برای پژمان بنویسد و او برایم بخواند. همین کار را هم کردیم و در پایان هم برای اطمینان از درستی انتقال گفته ها، گوشی تلفن را به حمید دادند و من متن گفتگو را برایش خواندم که تأیید کرد. در زیر متن گفتگوی من با “حمید قربانی” و “پژمان بهادری” را خواهید خواند.
کمی از خودتان بگویید
ـ حمید قربانی هستم 29 ساله، متولد تهران. مدرک تحصیلی ام دیپلم است. متأهل هستم و دو دختر 5 و 3 ساله نیز در ایران در انتظارم روزشماری می کنند که خبر خوش جواب مثبت پناهندگی را به آنها بدهم. در شهر تهران و در منطقه ی خیابان شوش بلور فروشی داشتم که سرمایه اولیه اش را از پدرم به ارث برده بودم. بزرگترین پسر خانواده ام و یک برادر و دو خواهر دارم و از نظر اقتصادی از وضعیت معیشتی متوسطی برخوردار بودیم. اکنون همسر و دو فرزندم در تهران هستند و کسی برای سرپرستی ندارند.
چرا از ایران خارج شدید؟
ـ بعد از تظاهرات خرداد سال پیش از ایران خارج شدم. در سال 86 در آتش سوزی پمپ بنزین نیایش در تهران نقش مؤثری داشتم و شناسایی شدم. در خرداد88 هم هنگامی که مشغول آتش زدن لاستیک ماشین بودم تا اثر گاز اشک آور را کم کنم، پلیس ها دنبالم کردند و به علت شلوغی مجبور به ترک اتومبیلم شدم و فرار را بر قرار ترجیح دادم.
مأمورهای امنیتی و پلیس از روی شماره ماشین مرا شناسایی می کنندکه چون در خانه نبودم برادرم را دستگیر و زندانی می کنند. در حین بازجویی دست برادرم صدمه می بیند و قطع عضو می شود.
ـ از حکومت زور و جور و ظلم و ستم فرار کرده بودم تا ذره ای عدالت که طی همه ی سال های عمرم ازم دریغ شده بود را احساس کنم. شنیده بودم که کشور نروژ از جمله کشورهایی است که به مبانی حقوق بشر پایبند است و به حقوق انسانی هر کس گذشته از رنگ پوست و مذهب و نژاد، احترام می گذارد. به همین خاطر هم پس از فرار از ایران، به این کشور آمدم، اما از همان روز اول احساس کردم که آنها در مورد ایرانی ها برخورد خوبی ندارند و ایرانی های پناهجو را جدی نمی گیرند. گفتند که فعالیت هایت کم بوده. چطور این اتفاقات یک روزه رخ داده است. یعنی چرا ظرف یک روز شناسایی شده ای. این در حالی بود که من پیش از این هم در تظاهرات شرکت کرده بودم و بر این باور هستم که پرسش آنها با تمسخر بوده. برای پلیس نروژ باورکردنی نیست که پلیس و مقامات ایران از طریق شماره ماشین مرا شناسایی کرده باشند که می گویند؛ پلیس ایران سیستم منسجمی برای شناسایی ماشین ندارد، اما در عین حال پس از بازجویی های اولیه، پلیس به من گفت:”با این اوضاع از نظر ما شما بی گناه هستید و اگر به ایران برگردید، کسی به شما کاری ندارد و باید به ایران برگردید.” در پاسخ این پرسش من که اگر برگردم و کشته شوم چه کسی مسئول جان من است هم می گویند:”حالا شما برگردید تا ببینیم چه می شود”.
با وجود آن که وضعیت حقوق بشر در ایران مورد اعتراض نروژی ها می باشد، چرا قصد دارند شما را به ایران برگردانند؟
ـ می گویند که ما بهترین کشور حامی حقوق بشر هستیم و می دانیم که حتا اتحادیه اروپا هم در مواردی نقض حقوق بشر می کند. این در حالی است که شعار پوچ و توخالی حقوق بشر نروژی ها گوش آسمان را هم کر کرده است. بی قانونی در این کشور چنان رشد کرده که وکیل تسخیری ام بدون گفتگو با من، خودش لایحه ی دفاعی را نوشته و فرستاده که انگار او می داند که این اعتراض ها ظاهری است و نقشی مگر سرازیر شدن پول به کیسه ی او ندارد. مسئولان نروژی؛ پلیس، مدیر کمپ و حتا نماینده ی اداره ی مهاجرت می گویند که شما برای پول و غذا به اینجا آمده اید. به همین دلیل هم قصد دارند که من و ده ها ایرانی دیگر که در اردوگاه های پناهندگی نروژ زندگی می کنند را به جهنم جمهوری اسلامی برگردانند. در اعتراض به این تصمیم غیرانسانی هم ما دست به اعتصاب غذا زده ایم.
الان چند روز است که اعتصاب غذا کرده اید؟
ـ شش روز است که اعتصاب غذای خشک کرده ایم که روز پنجم به علت وخیم بودن حال مان، دوستان به اداره مهاجرت زنگ زدند و توضیح داده اند که اینها در حال اعتصاب غذای خشک هستند و وضع جسمانی شان کاملا خراب است و باید به بیمارستان فرستاده شوند. یکی از مقامات اداره ی مهاجرت در پاسخ گفت:”اعتصاب غذای این ها اختیاری است و مسئولیت جان شان هم به همین دلیل به عهده ی خودشان است. این مورد ربطی به ما ندارد”. درد بی پناهی زمانی اشک مان را در می آورد که وقتی دوستان مان با بیمارستان تماس گرفتند و از آنها کمک خواستند، جواب شنیدند که از اداره ی مهاجرت به ما خبر داده اند که هیچ نوع کمکی به این دو نفر نکنیم، اما یک پزشک و یک پرستار با مسئولیت خودشان به ما سر زدند و ما را به بیمارستان بردند. در آنجا گفتند که نمی توانیم سرم بزنیم چون قند خون مان پایین بوده و تنها یک لیوان آب در ظرف یک ساعت به ما دادند. برای برگرداندن مان به کمپ هم آمبولانس بیمارستان همکاری نکرد و مجبور شدیم از پناهجویان پول جمع کنیم و با تاکسی به کمپ برگردیم.
خواهش می کنم بنویسید که دیگران هم بدانند، این است ماجرای حقوق بشر نروژی.
اگر به ایران برگردانده شوید، چه اتفاقی خواهد افتاد؟
ـ فکر می کنم کمترین اتفاقی که رخ خواهد داد دستگیر می شویم، بازجویی و زندانی. سرانجام هم با توجه به بی ثباتی سیاست در دادگستری ایران، همه چیز ممکن است. نمونه هایی که حتما شما هم خودتان شنیده اید، چه بوده است؟ شکنجه، تجاوز و اعدام در انتظار من نشسته است. البته نمی گویم حتما همین می شود، اما قابل پیش بینی است. با برادرم که بیگناه بود چه کردند؟ در بازجویی دست او را ناقص کردند. قطع عضو شده و یک دست خود را از دست داده است.
دوست دارید که به ایرانیان چه بگویید.
ـ من می خواهم بگویم که نروژ و حقوق بشرش فقط ادعا است و حقوقی برای ما ایرانی ها قائل نیست. برای دادن پناهندگی مدارک مستند می خواهند، انگار کسی که فرار می کند و خانه و کاشانه را رها، می تواند فیلم و سند با خود بیاورد. مگر همه “شیرین عبادی” هستند که با جایزه ی صلح نوبل بیایند. مگر همه دیپلمات هستند که بعد از سی سال همکاری تازه پناهنده و بلافاصله هم پذیرفته می شوند. گویا فقط بوق و کرنای این کار برای نروژی ها اهمیت دارد و نه نفس کار.
تا کی این اعتصاب را ادامه می دهید؟
ـ ما این اعتصاب را تا زمانی که حقوق بشر در مورد ما ایرانی ها اعمال نشود ادامه خواهیم داد. اگر هم قرار است که بمیرم، بهتر است که در همین کشور مدعی حقوق بشر باشد تا در سیاهچال های بی نام و نشان جمهوری اسلامی.
***
پژمان بهادری پناهنده ی دیگر ایرانی ست که به مدت چهار سال در همین کمپ زندگی می کند. در مورد چگونگی وضعیت اردوگاه می گوید:”هشت خانواده، در دو بلوک که در هر بلوک دو خانواده زندگی می کنند، روز و شب را پشت سر می گذارند. در بلوک های دیگر، در هر طبقه هفت اتاق برای مجردها است که بعضی تک نفره و بعضی هم دونفره اند که بستگی دارد به تعداد پناهجویان. 14زن مجرد و 14 مرد مجرد در این کمپ زندگی می کنند که اهل کشورهای سومالی، اتیوپی، اریتره، افغانستان، اروپای شرقی و … هستند. موقعیت بهداشتی در این اردوگاه افتضاح است. دشتشویی ها در راهروست و هر 14اتاق دو حمام و دو توالت مشترک دارند که شب ها حتا رهگذرها هم می توانند از اینها استفاده کنند.
رابطه پناهنده ها با هم خوب نیست. برخورد مذهبی زیاد است. پناهندگان روانی هستند و اگر مثلا من به آشپزخانه بروم و پرسشی بکنم ممکن است که قابلمه را به سوی من پرت کنند. اینجا بیش از این که کمپ باشد، شبیه به یک مرکز روانی است و به خاطر عدم تسلط به زبان و عدم شناخت، همه انگار که دشمن هم هستند و نروژی های شهر هم اصلا از ما فرار می کنند. انگار که ما واقعا روانی هستیم و دیوانه که از ما دوری می کنند.
دخترها در بلوکی که هستند، مثل زندان است، اصلا با کسی حرف نمی زنند و یک دختر ایرانی هم در میان شان است. ترس و فرار از یکدیگر یکی از مشکلات ماست که باید مقامات نروژی به آن توجه کنند.
چه می شود که همه از نظر روحی با مشکل روبرو می شوند؟
ـ همه در انتظار جواب هستند و یا جواب ردی گرفته اند و از نظر روانی حال شان خوب نیست.
از امکانات اجتماعی محروم هستیم. از امکانات ارتباطی مثل اینترنت، تلویزیون و … محرومیم. کاری می کنند که ما با بیرون در ارتباط نباشیم و بی خبر از دنیا باشیم. خودمان هم حتا اگر بخواهیم تهیه کنیم، به ما اجازه نمی دهند. در اردوگاه پناهندگی Skistua Mottak شهر نارویک انسانیت مرده است و گویا خدا نیز این همه بی مهری را نمی بیند. این اردوگاه از یاد مقامات نروژی رفته است. پناهنده ای که مردود می شود، دیگر کسی حال او را نمی پرسد، بود و نبودش برای نروژ مهم نیست. به خود من گفته اند که شما دو بار منفی گرفته اید و این که کدام قاضی، مترجم یا کارشناس تصمیم گرفته است، من چیزی نمی دانم. فقط می دانم که دو بار پاسخ مردود داده اند. کسانی که دو بار مردود می شوند حق وکیل هم ندارند مگر با پول خودشان. حق هم نداریم که از امکانات استفاده کنیم. می گویند که پرونده شما دیگر وجود ندارد.
حضور ما دیگر حتا قانونی نیست. ما کارت شناسایی نداریم و تنها مدرک شناسایی ما کارت بهداشتی است که روی آن شماره ای دارد و در کمپ هم با همان شماره شناسایی می شویم.
شما از اوضاع اینجا با رسانه های محلی صحبت کردید، تأثیری آیا در رویه و رفتار مدیران کمپ داشت؟
ـ خبرنگار نروژی هم که آمد مسئولان کمپ اجازه ندادند که حتا عکس بگیرند و گفتند که اداره مهاجرت اجازه گفتگو با این پناهجویان را نمی دهد.
بین پناهندگان هم فتنه راه می اندازند. مثلا یکی که قدیمی تر هست، امکاناتی به او می دهند که بین پناهندگان اختلاف بیندازند. یعنی هم سوءاستفاده کاری می کنند؛ ماهی 400 کرون دستمزد برای کاری سنگین و یا دادن کارت باشگاه یا قول های یی که انجام نمی شود.
در یک کلام اینجا مثل زندان است و برای ما تبعید در تبعید درست کرده اند. آخرین خبر این است که دولت نروژ طرحی دارد برای ساختن کمپ های بسته که همین ارتباط اندک را هم محدود کنند. یعنی کسانی که جواب منفی می گیرند، باید در زندانی زندگی کنند و از دنیا هم بی خبر باشند.
دولت نروژ اگر مثل روس ها رسما اعلام کنند که ما پناهنده نمی گیریم من و امثال من هم اینجا نمی آییم که برای نروژ پرستیژ داشته باشد. ماها قربانیان ادعای حقوق بشری نروژ هستیم.
چند ایرانی در این اردوگاه هست؟
ـ کل پناهندگان ایرانی شش نفر هستند. خودم می خواهم به یونان بروم چون من از یونان وارد نروژ شده ام و پلیس می تواند مرا به آنجا بفرستد. یکی هم از اسلو پس از آتش زدن کمپ آمده که خیلی می ترسد. یکی هم هشت سالی می شود که اینجا هست، اهل ارومیه است و معمولا در سکوت سنگینی روزگار را نظاره می کند که سایه ای سنگین و سیاه بر سرش کشیده است و می گوید که جواب ندارم. از نظر مقامات نروژی کسانی که دو بار پاسخ منفی گرفته اند تا زمانی که به کشور دیگر یا کشور خودشان برگشت داده شوند، می توانند حتا اگر تا آخر عمر هم طول بکشد در کمپ بمانند و از جا و غذای محدود استفاده کنند.
* عباس شکری دارای دکترا در رشته ی “ارتباطات و روزنامه نگاری”، پژوهشگر خبرگزاری نروژ، نویسنده و مترجم آزاد و از همکاران شهروند در اسلو ـ نروژ است که بویژه اتفاقات آن بخش از اروپا را پوشش می دهد.
