Anton Zeilinger

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Anton Zeilinger
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 maja 1945
Ried im Innkreis

Zawód, zajęcie

fizyk

Anton Zeilinger (ur. 20 maja 1945 w Ried im Innkreis) – austriacki fizyk doświadczalny, specjalizujący się w interferometrii kwantowej; profesor na Uniwersytecie Wiedeńskim, a wcześniej na Uniwersytecie Leopolda i Franciszka w Innsbrucku. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki za 2022 rok, razem z Johnem Clauserem i Alainem Aspectem.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Zeilinger prowadzi badania nad podstawowymi zjawiskami mikroświata (zwłaszcza stany splątane). W latach osiemdziesiątych wykonał szereg eksperymentów interferencyjnych wykorzystujących neutrony. W 1989 przewidział wraz z Danielem Greenbergerem i Michaelem Horne’m, że splątanie trzech lub więcej cząstek daje korelacje kwantowe absolutnie niezgodne z jakimkolwiek obrazem opartym na pojęciach relatywistycznej fizyki klasycznej (tzw. korelacje GHZ – od nazwisk naukowców). W 1999 roku jego zespół jako pierwszy zrealizował korelacje GHZ w laboratorium. W tym samym roku jego grupa zaobserwowała interferencję fulerenów, czyli molekuł węgla C60. Zeilinger zrealizował kwantową generację kluczy szyfrowych (kwantowa kryptografia) na odległość do ponad stu kilometrów (we współpracy z grupą prof. Haralda Weinfurtera). Najsłynniejszym eksperymentem Zeilingera jest pierwsza kwantowa teleportacja pomiędzy dwoma fotonami, które powstały w dwóch odrębnych aktach emisji (1997)[1][2]. Od 1990 roku współpracuje z fizykami z Uniwersytetu Gdańskiego (z prof. Markiem Żukowskim i jego uczniami). Tematyka tej współpracy to kwantowa komunikacja i kwantowa informacja (między innymi opracowano wspólnie metodę wymiany splątania, 1993, 1995).

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

W 2006 roku przyznano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego[3]. Jest też laureatem innych wyróżnień i nagród, między innymi Nagrody Króla Faisala (2005), nagrody im. Isaaka Newtona (2007), Nagrody Fundacji Wolfa (2010, wraz z Johnem Clauserem i Alainem Aspectem). W 2022 roku wraz z Clauserem i Aspectem otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Bennett, Charles H., Brassard, Gilles, Crépeau, Claude, Jozsa, Richard i inni. Teleporting an unknown quantum state via dual classical and Einstein-Podolsky-Rosen channels. „Physical Review Letters”. 70 (13), s. 1895–1899, 1993. DOI: 10.1103/PhysRevLett.70.1895. 
  2. Dik Bouwmeester i inni, Experimental quantum teleportation, „Nature”, 6660, 390, 1997, s. 575–579, DOI10.1038/37539 [dostęp 2016-08-21].
  3. Doktorzy Honorowi Uniwersytetu Gdańskiego. ug.edu.pl. [dostęp 2016-08-23].
  4. The Nobel Prize in Physics 2022, NobelPrize.org [dostęp 2022-10-04] (ang.).}

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]