فارسی (افغانستان)

Persian is English word used for Farsi language which is spoken in today’s Iran, Afghanistan, Tajikistan, Uzbekistan and parts of Turkmenistan.

The same way when we have British English, American English, Australian English and Canadian English or the same way we have Egypt Arabic, Saudi Arabia Arabic, Libya Arabic so we do have Afghanistan Persian.

Persian is a united language but the due to spread of the language in large geographical area it creates different accents and flavors. I’ll give you an example. In Britain when people stand on the line to buy a ticket or something, they call it “queue” so they say “stand on the queue”. But in America they say “stand on the line” but Americans know the meaning of “queue” and British know the meaning of “line” they just used different terms for their purpose.

The same way people of Afghanistan and Iran can read each others writing and they use common language but geographically they use different terms for different things.

زبان فارسی از قدیم الایام در سرزمین های امروزی که به نامهای افغانستان، ایران، تاجکستان، ازبکستان یاد میگردند بطور گسترده به آن تکلم میکنند.
تال 70 سال قبل این زبان در شبه قاره هند زبان رسمی بود. این زبان توسط علما، دولت مردان، تجار، شعرا، مراکز تجارتی و داد و ستد و مدارس و دانشگاه ها مروج بود. به نسبت روانی و کامل بودن این زبان و به نسبت اینکه فارسی را هر کسی وقتی یاد بگیرد دیگر از لذت تحریر و تقریر آن سیر نمیشود، این زبان همچنان در حال توسعه است و بر شیرنی اش افزوده میشود.

تقسیم شدن فارسی زبانان ذریعۀ سرحدات سیاسی باعث ظهور اصطلاحات و کلماتی میشود که مختص به همان منطقۀ جغرافیایی میباشد. این پدیده حتی بدون وجود سرحدات و صرف در نواحی جغرافیایی هم بوجود میاید.

با ظهور کیپیوتر (رایانه) به مشکلات جدیدی مواجه شده ایم. قرارگرفتن حروف در صفحۀ کلید و معیار های عددی و واحد های پولی ایجاب داشتن صفحه کلید بخصوص برای هر منطقۀ جغرافیایی میکند. مثلا واحد پولی ایران و افغانستان هرکدام ایجاب داشتن دکمۀ جداگانه را میکند. جداکنندۀ واعداد اعشاری مثلا 5 و 2 دهم به طرق مختلف 5.2 یا 5،2 یا 5/2 نشان داده خواهد شد و این تابع معیار همان مملکت میباشد.

فارسی افغانستان، ایران و تاجیکستان

هر فارسی زبان چه در ایران یا افغانستان یا در تاجیکستان باشد و در چه ازبکستان با زبان و ادب و فرهنگ خوش رابطه قوی غیر قابل گسستن دارند.

هر فارسی زبان در هر گوشۀ با گوش دادن به گفتار متن معمولی یا شعر چه شعر مولوی جلال الدین بلخی باشد و چه شعر خواجه حافظ شیرازی و چه اشعار رودکی سمرقندی باشد، هیچ مشکل ندارند.

در تاجیکستان متاسفانه فرهنگ غنی و ادب فارسی تاجیکی با سقوط شوری، نظام حالم بر تاجیکستان حروف سریلیک (مشابه روسی) را بر مردم تحمیل کرده اند تا فارسی را به حروف سریلیک بنویسند. مثلا جملۀ “من فارسی را دوست میدارم” بصورت “Ман форсиро дӯст медорам.” نوشته میشود که مایۀ تاسف است. در الفبای سریلیک صدا های ه، ج، ق و جود ندارند. فرق میان حروف ص، س، ث و حروف ذ، ز، ظ و حروف ض و د ممکن نیست. نمیدانم چطور کسانیکه این تصمیم را گرفته اند چه جواب به نسلهای آینده خواهند داشت که ایشان را از زبان و فرهنگ و تاریخ درخشتان شان بیگانه میکنند. امید واریم کسانی دلسوز پیدا شوند که الفبای اصیل مردم تاجیک که هما فارسی است را احیا کنند و الفبای رسمی تاجیکستان شود.