Antes de chegar á universidade, na química que estudei no bacharelato, aprendín que trans é aquel esteroisómero no cal os substituintes están en lados opostos da dupla ligazón (no caso dos alquenos) ou en caras opostas (no caso dos cicloalcanos). Máis tarde, xa na facultade de Medicina, aprendín que os ácidos graxos trans son aqueles ácidos graxos saturados que teñen unha configuración xeométrica trans. Estes ácidos graxos trans forman graxas trans, que se encontran en alimentos sometidos a procesos de hidroxenación. Estas graxas, que melloran a frescura e textura dos alimentos, son prexudiciais para a saúde, aumentando os niveis de lipoproteínas de baixa densidade (o coñecido como colesterol mao) e o risco de padecer doenzas do corazón e certos cancros.
Ben, antes de continuar, perdoade o tixolo que vos acabei de soltar. Serve para explicar o meu argumento. Todo isto aprendino durante a miña formación, e non só. A xente que non estudase unha carreira de ciencias seguro que ten ouvido falar das malvadas graxas trans algunha vez. En programas destes de saúde da televisión, en anuncios de alimentos superchachis para a saúde que non levan nadiña de graxas trans, ou sairía o tema nalgunha conversa con alguén. Fálase disto abertamente. Sen complexos. Sen tabús. Mais resulta que as graxas non son o único trans que existe.
En ningún momento da miña formación falaron das persoas
trans. Ou, se o fixeron, foi de maneira anecdótica e sen explicar en absoluto o tema. Na televisión, o único referente que existiu foron parodias supostamente humorísticas de homes disfrazados de muller. Na publicidade, nos anuncios, nos programas de saúde... nada. E nas conversas coa xente, o máis achegado foron chistes de
travelos.
Non quero nin pensar cantas veces, por inconsciencia e ignorancia, fixen sentir mal a alguén que non se identificaba co xénero que lle fora imposto pola sociedade. Cantas veces repetín as condutas
tránsfobas que vira, sen saber o que era a
transfobia. Sen saber sequera o que é o xénero e a diferenza que existe entre este e o sexo.
Por todo isto son tan necesarias as campañas como a que está a realizar a asociación
Chrysallis Euskal Herria. Nas paradas de bus de 4 capitais euscaldunas (Donostia, Gasteiz, Bilbo e Iruñea) hai grandes cartaces con nenas e nenos debuxados e o texto
"Hai nenas con pene e nenos con vulva. Así de sinxelo". E realmente é así de sinxelo. Esta campaña é un xeito simple e directo de mostrar a realidade tal e como é. Para dar visibilidade a un colectivo marxinado e deostado. Para educar persoas ignorantes coma min.
Nota: Este artigo é un remake do artigo Trans que publiquei orixinalmente no Portal Galego da Língua. Se a Hollywood lle vai ben facendo remakes, non vexo por que eu non debería facelos. É ou non é?
