flokënaja

Me sa mundim e kishte gjetur atë punë.
Në takimin e parë, sipërmarrësit të punimeve i kishin ngelur sytë mëdyshas te duart e tij. Dukej qartë që nuk ia kishin mbushur syrin gishtat e hollë si prej pianisti. I ishte dukur pakëz si tepër sqimëtar për të bërë muratorin.
E me gjithë dyshimet, më në fund sipërmarrësi e kishte marrë në punë, por nuk haronte ta survejonte kujdesshëm, përgjatë gjithë orarit të punës.

Ai vuri një cigare në rrëzën e veshit dhe pa fytyrën e tij të pasqyruar në xhamin e errët të një makine luksoze që i kaloi afër.
Mjekra i ishte rritur dukshëm, gjithashtu edhe flokët i kishin mbrritur rrrëzë qafës.
Kishte kohë që e kishte lënë pas dore estetikën.
Iu duk e largët ajo kohë ( në të vërtetë kishte qenë vetëm disa muaj më parë ), kur çdo mëngjes përpara se të nisej për në punë, ai zgjidhte me merak nuancën e kollares që do vinte me kostumin e ditës.
Tashmë edhe duart e tij e kishin humbur lëmimin e butë; dy kallo të vegjël kishin zënë vend në rrëzë të pëllëmbës së dorës së tij… edhe thonjtë i ishin ngrënë, e nxirë nga brenda.Rrobat e kishin humbur shkëlqimin edhe pse ai, nuk haronte t’i hekuroste me kujdes.

– Tani më dukesh një murator i vërtetë – i tha, pa dhimbje, fytyrës së tij të hequr, e cila e shihte menduar që nga xhami cilësor i makines që shndriste prej pastërtisë. Shpirti tashmë i ishte zhveshur ndaj çdo lloj emocioni.
Shpirti i tij, tashmë ishte pagëzuar me emërtimin aq domethënës ; ekstrakomunitar.
Shpirtit të ekstrakomunitarit nuk i lejohej sqima. Këtë e kërkonin dukshëm prej tij eprorët.
Ata seç kishin një ndjenjë bezdie nëse ai në orën e pushimit, niste t’u tregonte rreth profesionit për të cilin ishte diplomuar.Ndëronin menjëherë argument ose i jepnin ndonjë punë ekstra.
Këtë gjë e bënin edhe kur qëllonin në praninë ndonjë femre të hijshme. Në prezencë të saj dhe njëkohesisht të ekstrakomunitarit, bëheshin menjëherë grindavecë e cinikë, sidomos kur nuhasnin interesimin e saj për të (ndonjëherë ishte edhe habi e tipit’ ; « e pabesueshme… si është e mundur që jeni ekstrakomunitar ? ).
Natyrisht cinizmi i tyre ishte i paketuar me një mbështjellëse kortezie përsipër.
– Duhet të mësohesh me të gjitha – i thoshte shpesh  vetes ai, – tek e fundit, nuk je asgjë tjetër, veçse një ekstrakomunitar i paligjshëm.
Projektuesi i ndërtesës po tregonte me gisht, i dëshpëruar, njërin cep të saj, ndërsa i bërtiste me zë të lartë sipërmarrësit. Ky i fundit rrinte si pulë e lagur.
Cepi i ndërteses kishte diçka që nuk shkonte, sepse projektuesi nuk kishte lënë gje pa i thënë sipërmarrësit.
Në të vërtetë, ekstrakomunitari e kishte konstatuar me kohë këtë gjë, madje ne pushimin e drekës, ai druajtur kishte nisur t’i shpjegonte sipërmarrësit se çfarë nuk shkonte në projektin e ndërtesës, por kishte marrë një përgjigje të vrazhdë nga sipërmarrësi, përgjigje e llojit ; ” eh bela… po na japin mend dhe ekstrakomunitarët tani…”
Për një çast të vetëm ai kishte haruar se, njëlloj si kallot në pëllembën e dorës… edhe mendtë e tij ishin ekstrakomunitarë…

Ai uli kokën.
Gjithë puna e tij, ishte ndërtimi një muri, të ulët, modest, përreth ndërtesës.
Ndërtimi i një muri të tillë nuk kërkonte ndonjë mjeshtëri të madhe, kushdo mund ta ndërtonte.
– Metamorfozë interesante – mërmëriti me vete, tek hiqte nga veshi cigaren.
E ndezi dhe e thithi me të gjithë mushkeritë.
Në Shqipëri, kishte punuar arkitekt për pesëmbëdhjetë vjet.

©Arlinda G.