Rome (stad)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Rome
Roma
Stad in Italië Vlag van Italië
Flag of Rome.svg Wapen van gemeente
Rome (Italië)
Rome
Situering
Regio Lazio, (Latijn: Latium) (LAZ)
Provincie Roma Capitale
Coördinaten 41° 54′ NB, 12° 30′ OL
Algemeen
Oppervlakte 1281 km²
Inwoners (31 dec. 2018) 2.856.133
(2230 inw./km²)
Hoogte 37 m
Overig
Postcode 00100 (algemeen), 00121 tot 00199
Netnummer 06
Aangrenzende gemeenten Albano Laziale, Anguillara Sabazia, Ardea, Campagnano di Roma, Castel Gandolfo, Castel San Pietro Romano, Ciampino, Vaticaanstad, Colonna, Fiumicino, Fonte Nuova, Formello, Frascati, Gallicano nel Lazio, Grottaferrata, Guidonia Montecelio, Marino, Mentana, Monte Porzio Catone, Monte Compatri, Monterotondo, Palestrina, Poli, Pomezia, Riano, Sacrofano, San Gregorio da Sassola, Tivoli, Trevignano Romano, Zagarolo
Beschermheilige Petrus en Paulus
Naam inwoner Romein (it: Romano)
ISTAT-code 058091
Portaal  Portaalicoon   Italië
Historisch centrum van Rome. de bezittingen van de Heilige Stoel in die stad met speciale territoriale rechten en Sint-Paulus buiten de Muren
Werelderfgoed cultuur
Vatican and Rome view from Castel Sant'Angelo.jpg
Land Vlag van Italië Italië Vlag van Vaticaanstad Vaticaanstad
UNESCO-regio Europa en Noord-Amerika
Criteria i, ii, iii, iv, v, vi
Inschrijvingsverloop
UNESCO-volgnr. 91
Inschrijving 1980 (4e sessie)
Uitbreiding 1990
UNESCO-werelderfgoedlijst

Rome (Italiaans: Roma) is de hoofdstad van Italië en het bestuurlijk centrum van de regio Lazio en de Città Metropolitana di Roma Capitale (voorheen de provincie Rome). De stad heeft ca. 2,8 miljoen inwoners, het inwonertal van de metropoolregio bedraagt 3,7 miljoen. Het is de grootste stad van Italië. Door de stad, gelegen in het midwesten van het Apennijns Schiereiland, stromen de Tiber en de Aniene. Bezienswaardig zijn het Colosseum, het Forum Romanum, het Pantheon, de Sint-Pietersbasiliek, de Trevifontein en het Monument van Victor Emanuel II.

Doorheen de geschiedenis van ruim 2700 jaar ontwikkelde de stad zich tot een van de belangrijkste steden van de westerse cultuur. Rome was de hoofdstad van het Romeinse Koninkrijk, de Romeinse Republiek en het Romeinse Keizerrijk. Sinds 1871 is het de hoofdstad van Italië. In de dwergstaat Vaticaanstad, een enclave in de stad, zetelt de paus. Het historisch stadscentrum bevindt zich op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Rome is oorspronkelijk gebouwd op zeven heuvels en strekt zich inmiddels uit tot aan de Tyrreense Zee.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

1rightarrow blue.svg Zie Geschiedenis van Rome voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
De zeven heuvels van Rome.

Over het ontstaan van Rome doen veel verhalen de ronde. Volgens de legende opgetekend door de Romeinse geschiedschrijver Titus Livius (rond 59 v.Chr. - 17 n.Chr.) in zijn geschiedenis van Rome (Latijn: Ab urbe condita; Nederlands: Vanaf de stichting van de stad) is de stad in 753 v.Chr. gesticht door Romulus en Remus. Volgens archeologen ontstond Rome in vier fases:

  1. In de 10e eeuw v.Chr. kwamen er kleine nederzettingen van Latijnen op de Palatijn en op de Esquilijn, twee van de zeven heuvels van Rome.
  2. In de 8e eeuw v.Chr. ontstonden er nieuwe nederzettingen op deze Palatijn, Esquilijn en op de Coelius. De twee nederzettingen op de Palatijn vormden volgens de overlevering samen een Roma Quadrata (Vierkant Rome), zodat ze militair sterker stonden. Er kwam een eerste muur rond de Palatijn. Op de noordelijke heuvel Quirinaal vestigen zich Sabijnen.
  3. In de 6e eeuw v.Chr. kwamen er meer nederzettingen op de drie heuvels. De Etrusken veroverden het geheel, vestigden zich vooral op een vierde heuvel Capitolijn en verenigden de nederzettingen op de vier zuidelijke heuvels tot een stad.
  4. In de laatste fase, tijdens de 4e eeuw v.Chr., breidde de stad zich uit tot het Quirinaal en de twee andere heuvels Esquilijn en Viminaal waar geen nederzettingen waren. Rome kreeg een flinke omvang, doordat de zeven nederzettingen met een muur verbonden werden.
Het Forum Romanum aan de voet van de Palatijnheuvel was het hart van de oude stad Rome.

Onder de Etrusken werd Rome geregeerd door koningen. Na het verjagen van de laatste koning, Lucius Tarquinius Superbus, werd Rome een republiek tot de laatste eeuw voor Christus. Daarna werd het een keizerrijk. Tijdens de Romeinse Republiek verenigde Rome het Italische schiereiland waarna het Middellandse Zeegebied werd onderworpen. Tijdens het Romeinse Keizerrijk omvatte het rijk delen van West-Europa en van het Midden-Oosten. Rome telde toen, als hoofdstad van dit enorme rijk, meer dan een miljoen inwoners. Vanaf de derde eeuw begon het verval waarna in de loop van de vierde en vijfde eeuw een definitieve splitsing in een West- en Oost-Romeinse Rijk volgde. Byzantium (bekend als Constantinopel) werd de nieuwe hoofdstad nadat de keizerlijke instellingen, de bureaucratie en de politieke en economische elite naar Constantinopel verhuisden. Rome kromp ineen tot een gemiddelde provinciestad.

Tijdens het verval en de uiteindelijke val van het West-Romeinse Rijk slonk de Romeinse bevolking sterk. Rome bleef belangrijk als pauselijke stad. Naast Rome bestuurde de paus een groot gebied om Rome heen: (de Kerkelijke Staat) in Midden-Italië. Tijdens het Westers Schisma in de veertiende eeuw verliet de Paus Rome.

Tijdens de Italiaanse eenwording van 1860 was de Pauselijke Staat, met als hoofdstad Rome, het enige deel van het Italiaanse schiereiland dat niet door het nieuwe Koninkrijk Italië werd ingenomen. De stad bleef met steun van Franse troepen en enkele duizenden Zoeaven (vrijwillige, katholieke soldaten uit heel Europa) nog tien jaar in handen van de paus. In 1870 volgde de Inname van Rome door de Italianen en migreerden velen uit het voormalige Koninkrijk Napels noordwaarts om bij de nieuwe overheid in Rome te werken of in de zich uitbreidende industrie. Hierdoor groeide de stad aanzienlijk. Het duurde tot 1929 voor de paus weer staatshoofd werd over zijn eigen grondgebied door met Benito Mussolini het Verdrag van Lateranen af te sluiten, dat Vaticaanstad oprichtte.

Kort na de Eerste Wereldoorlog was Rome getuige van de groei van het Italiaanse fascisme geleid door Benito Mussolini. In 1922 marcheerden zij naar de stad om het nieuwe Italiaanse rijk uit te roepen en werd een bondgenootschap met nazi-Duitsland aangegaan. Het interbellum groeide de bevolking tot meer dan één miljoen. Op 19 juli 1943 werd de wijk San Lorenzo gebombardeerd door de Anglo-Amerikaanse luchtmacht, wat resulteerde in ongeveer 3.000 doden en 11.000 gewonden, maar dankzij de culturele schatten en het Vaticaan ontsnapte Rome grotendeels aan het tragische lot dat andere Europese steden te beurt viel. Na de val van Mussolini en de door het nieuwe regime van Pietro Badoglio onderhandelde wapenstilstand met de geallieerden op 8 september 1943, bezetten de Duitsers de stad en werd Rome tot open stad verklaard. Rome werd bevrijd op 4 juni 1944.

Geografie[bewerken | brontekst bewerken]

Panorama[bewerken | brontekst bewerken]

Panoramisch uitzicht over Rome uit het westen vanuit de koepel van de Sint-Pieter.
Panoramisch uitzicht over Rome uit het westen vanuit de koepel van de Sint-Pieter.

Ligging[bewerken | brontekst bewerken]

Satellietfoto van Rome

Rome bevindt zich in de regio Lazio in het midden van Italië. De stad ligt aan de oevers van de Tiber. Het centrum bevindt zich op zeven heuvels ten oosten van de Tiber: de Aventijn, de Capitolijn, de Caelius, de Esquilijn, de Palatijn, de Quirinaal en de Viminaal. De Vaticaanse heuvel, de Janiculum, de Velia en de Pincio horen niet bij dit traditionele zevental, evenmin als de hoogste heuvel van de stad, de Monte Mario, op 139 meter boven het zeeniveau. Naast de Tiber stroomt ook de rivier Aniene door de stad.

Als grens van de stad kan de Grande Raccordo Anulare beschouwd worden, de ringweg die de stad op 10 kilometer afstand van het centrum ontsluit. De gemeente Rome bestrijkt echter een oppervlakte van 1.285 km² en trekt zich uit tot de Tyrreense Zee, die meer dan 20 kilometer van het stadscentrum verwijderd is.

Klimaat[bewerken | brontekst bewerken]

Rome heeft een mediterraan klimaat. Een aangename temperatuur is er van april tot en met juni. In juli en augustus is het er erg warm. In de winter kan de temperatuur onder het vriespunt dalen. Sneeuw is zeldzaam.

Weergemiddelden voor Rome
Maand jan feb mrt apr mei jun jul aug sep okt nov dec Jaar
Gemiddeld maximum (°C) 11,6 13,0 15,0 18,3 22,7 26,7 29,8 29,7 26,3 21,5 16,4 13,0 20,3
Gemiddeld minimum (°C) 3,7 4,4 6,0 8,3 12,0 15,7 18,1 18,2 15,7 11,7 8,0 5,0 10,6
Neerslag (mm) 76 69 66 58 45 34 18 34 71 93 109 93 63,8
Bron: [1]

Bestuurlijke indeling[bewerken | brontekst bewerken]

Rome bestaat uit vijftien deelgemeenten (Municipi). Municipio I is het oude centrum en de achttien andere Municipi liggen er om. Tot 1992 waren er twintig Municipi. In 1992 werd nummer XIV de zelfstandige gemeente Fiumicino en in 2013 slonk het aantal municipi tot 15.[2]

Stadsdeel Inwoners
31 December 2010
Oppervlakte
in km²
Bevolkingsdichtheid
per km²
Kaart
Municipio I - Centro Storico-Prati 201.496 19,91 10.120 The 15 Municipi of Rome
Municipio II - Parioli/Nomentano-San Lorenzo 175.678 13,72 12.849
Municipio III - Monte Sacro 203.395 97,82 2.079
Municipio IV - Tiburtina 178.549 49,15 3.633
Municipio V - Prenestino/Centocelle 243.363 26,97 9.132
Municipio VI - Roma Delle Torri 243.922 113,33 2.151
Municipio VII - San Giovanni/Cinecittà 310.887 46,75 6.650
Municipio VIII - Appia Antica 135.420 47,29 2.863
Municipio IX - EUR 175.925 183,17 960
Municipio X - Ostia 226.084 150,64 1.500
Municipio XI - Arvalia Portuense 152.700 70,87 2.154
Municipio XII - Monte Verde 142.983 73,12 1.955
Municipio XIII - Aurelia 137.633 68,67 2.004
Municipio XIV - Monte Mario 184.911 131,28 1.408
Municipio XV - Cassia Flaminia 157.625 186,70 844

Demografie[bewerken | brontekst bewerken]

Inwonertal[bewerken | brontekst bewerken]

In 330 bedroeg het aantal inwoners ongeveer 1 miljoen. Na de val van het Romeinse Rijk daalde het drastisch. Na circa 1936 steeg het aantal inwoners weer boven het miljoen. Het aantal inwoners binnen de stadsgrenzen van Rome is ongeveer 2,7 miljoen. De agglomeratie Rome telt 4 miljoen inwoners. Rome en Milaan zijn daarmee de meest bevolkte steden van Italië.

Taal[bewerken | brontekst bewerken]

Tegenwoordig spreekt Rome net als in de rest van Italië Italiaans. In de Romeinse tijd was dat als in de rest van het Romeinse Rijk Latijn. Deze taal ontstond in Lazio, de regio waarin Rome ligt. Het huidige dialect van Rome is het Romanesco vol afkortingen en "vieze woorden".

Cultuur[bewerken | brontekst bewerken]

Bezienswaardig[bewerken | brontekst bewerken]

1rightarrow blue.svg Zie Lijst van bezienswaardigheden van Rome voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Als oude hoofdstad van het Romeinse Rijk en centrum van de Rooms-Katholieke Kerk is Rome rijk aan bezienswaardigheden. Bekende voorbeelden het Romeinse Rijk zijn het Colosseum, het Forum Romanum en het Pantheon. Het wereldberoemde Sint-Pietersplein en de Sint-Pietersbasiliek dateren uit de zestiende eeuw. Van latere datum is de Trevifontein, die in de 18e eeuw zijn huidige vorm kreeg en het toneel vormde van een beroemde scène uit de film La Dolce Vita van Federico Fellini.

Sinds juli 2019 zijn er strengere regels over het gedrag van bezoekers.[3]

Musea[bewerken | brontekst bewerken]

Gebouw van de Capitolijnse Musea

Het oudste museum van Rome is de in 1471 opgerichte Musei Capitolini, dat in aanvulling op de grotere Vaticaanse Musea de belangrijkste kunstcollecties van de stad huisvest.

De Villa Giulia, het zestiende-eeuwse landhuis van Paus Julius III, huisvest een uitgebreide collectie van Etruskische en Romeinse kunst. De Villa Borghese, het paleis van de familie Borghese, stelt de kunstcollectie van deze familie tentoon. Die bestaat vooral uit schilderijen en sculpturen.

In een door Michelangelo ontworpen klooster bevindt zich het Museo Nazionale Romano delle Terme. Hier wordt Griekse en Romeinse kunst tentoongesteld. Ook van belang zijn de galerieën in het Palazzo Doria Pamphili en het Palazzo Colonna, de Renaissancistische bronscollectie in de Palazzo Venezia en de schilderijencollectie van het Palazzo Barberini. Andere belangrijke musea zijn:

Evenementen[bewerken | brontekst bewerken]

Rome kent diverse evenementen:

Sport[bewerken | brontekst bewerken]

In 1960 vonden de Olympische Spelen in Rome plaats.

AS Roma en SS Lazio zijn twee grote Italiaanse voetbalclubs. Roma is de club van de binnenstad, met grote aanhang in de zuidelijke en oostelijke buitenwijken. Lazio is de club van de provincie Lazio en heeft supporters in de noordelijke buitenwijken. De twee clubs delen het Stadio Olimpico. De derde club van Rome is het kleine Cisco Roma, dat inmiddels zelfs niet meer bestaat.

In het Olympisch Stadion werd gevoetbald voor het EK voetbal van 1968 en 1980 en WK voetbal van 1990. In alle gevallen werd er de finale gespeeld. Het stadion is geselecteerd voor het EK voetbal van 2020. Er werden diverse Europese finales in het clubvoetbal gespeeld. In het voormalige Stadio Nazionale PNF werd bij het WK voetbal van 1934 de finale gespeeld. Het Olympisch Stadion werd ook gebruikt voor de organisatie van het WK atletiek 1987.

In 1932 werden in Rome de wereldkampioenschappen wielrennen georganiseerd. De Italiaan Alfredo Binda won er de wegwedstrijd voor beroepsrenners.

Jaarlijks wordt in het voorjaar door dames en heren getennist voor het Tennistoernooi van Rome. Dit internationaal hoog aangeschreven toernooi op gravel wordt afgewerkt in het Foro Italico.

Vertier[bewerken | brontekst bewerken]

Uitgaan[bewerken | brontekst bewerken]

Rome heeft een uitgebreid uitgaansleven. Het Campo de' Fiori en de wijk Trastevere zijn hierom bekend. Cafés zoals in Nederland en België zijn er niet veel, maar typisch Italiaanse koffiebars des te meer. Opmerkelijk is dat, net als in de rest van Italië, drankjes die je staand aan de bar drinkt, goedkoper zijn dan bij een zitplaats of op het terras. Verder zijn er veel restaurants, clubs en discotheken. Er zijn meer dan honderd bioscopen, met Italiaanse en meestal in het Italiaans nagesynchroniseerde buitenlandse films.

Winkelen[bewerken | brontekst bewerken]

Bekende winkelstraten:

Cinecittà Due Centro Commerciale aan de Via Palmiro Togliatti (metro Cinecittà) is een winkelcentrum met onder andere supermarkt, kleding en schoenen.

Markten[bewerken | brontekst bewerken]

  • Mercato Generale, een groente- en fruitmarkt in het zuiden van Rome aan de Via Ostiense
  • Ponte Milvio aan het einde van de Via Flaminia, voedingsmarkt bekend om zijn vis
  • Campo de 'Fiori, versmarkt
  • Mercato dei Fiori
  • Mercato delle Stampe
  • Mercato di Piazza di San Cosimato
  • Mercato Testaccio
  • Porta Portese, vlooienmarkt op zondag
  • Mercato di Via Sannio
  • Mercato Trionfale

Stadsbestuur[bewerken | brontekst bewerken]

Politiek[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf 12 juni 2013 tot en met 30 oktober 2015 was Ignazio Marino de burgemeester van Rome. Hij is lid van de Partito Democratico en trad af nadat hij in opspraak was gekomen na het indienen van enkele tienduizenden euro's declaraties voor etentjes met zijn familie en vrienden. Hij diende eerder al eens zijn ontslag in vanwege deze kwestie, maar kwam daar enkele weken later op terug, waarop uit protest 26 van de 48 Romeinse gemeenteraadsleden aftraden. De volgende dag stapte hij definitief op. Giovanni Alemanno (Alleanza Nazionale/Popolo della Libertà) was zijn voorganger. Alemanno is voorjaar 2016 officieel in staat van beschuldiging gesteld wegens zijn aandeel in een groot corruptieschandaal. Mede hierdoor heeft de stad Rome een grote schuld opgelopen van vele miljarden euro's en staat zij onder curatele van de landelijke regering.

Rome is tussen 1946 en 1976 en van 1985 tot 1989 bestuurd door de teloorgegane partij Democrazia Cristiana (DC). Van 1976 tot 1985 leverde de Partito Comunista Italiano (PCI) de burgemeester en van 1989 tot 1993 had de teloorgegane Partito Socialista Italiano (PSI) het hoogste ambt van de stad in handen. Van 1993 tot 2001 was Francesco Rutelli (nu Partito Democratico, toen voor Verdi, I Democratici en Margherita) de burgemeester van Rome.

De huidige burgemeester van Rome is Virginia Raggi. Een voormalig advocate en lid van de Vijfsterren Beweging M5S. Ze is daarmee de eerste vrouw op deze post.

Stedenbanden[bewerken | brontekst bewerken]

Rome heeft (onder meer) deze partnersteden:

Verkeer en vervoer[bewerken | brontekst bewerken]

Autoverkeer[bewerken | brontekst bewerken]

De Romeinse hoofdwegen vanuit Rome

Rome is het centrum van een radiaal netwerk van wegen dat ruwweg de lijnen volgt van het oude Romeinse wegennet dat begon bij de Capitolijn en Rome verbond met zijn rijk. Tegenwoordig wordt Rome omcirkeld door een ringweg, de Grande Raccordo Anulare (GRA), op een afstand van ongeveer 10,5 kilometer tot het centrum. De aansluitende autosnelwegen zijn onder meer de autosnelweg A1 (Noord-Zuid, vergelijk de oude Via Tiberina en Via Salaria), A24 (naar het Oosten, Via Tiburtina), A12 (langs de kust naar het noorden, Via Aurelia) en A91 (naar vliegveld Fiumicino).

Luchtvaart[bewerken | brontekst bewerken]

Luchthaven Rome Fiumicino is het drukste vliegveld van Italië.

De luchthaven Rome Fiumicino bij de kustplaats Fiumicino, ook Leonardo da Vinci International Airport genoemd, is de belangrijkste luchthaven van Rome en naar aantal passagiers de grootste van Italië. Rome beschikt daarnaast over een tweede internationale luchthaven: Rome Ciampino, een gecombineerde civiele en militaire luchthaven ten zuidoosten van de stad. Het is de bedoeling dat in de toekomst bij Viterbo, ten noorden van Rome, een derde vliegveld wordt gerealiseerd.

Spoor[bewerken | brontekst bewerken]

Corridor bij het station van Roma Termini.

Dankzij de centrale ligging op het Italiaanse schiereiland is Rome een knooppunt voor spoorverkeer. Station Roma Termini is het belangrijkste station. De internationale treinen (met bestemmingen als Parijs) vertrekken hier. Vanuit Rome vertrekken twee hogesnelheidslijnen, een naar Napels en een naar Florence (en verder naar Milaan en Turijn). Het is tevens een knooppunt voor bus en metro. Kleinere stations zijn Roma Tiburtina, Roma Trastevere, Roma Tuscolana en Roma Ostiense. Omdat Termini een kopstation is stoppen niet alle doorgaande lange afstandtreinen in Termini maar in Tiburtina. Ook sommige voorstadslijnen stoppen niet in Termini.

Tot 2012 werd de afkorting FR gebruikt. De meeste oudere Romeinen spreken echter over de FM (Ferrovia Metropolitana).[4] Er zijn de volgende regionale lijnen waarbij FL staat voor Ferrovia regionale del Lazio (buurtspoor van Lazio).

Naast de staatspoorwegen zijn er nog twee normaalsporige regionale spoorlijnen, Rome (Flaminio) - Viterbo en Rome (Porta S.Paolo) - Lido geëxploiteerd door Met.Ro., de maatschappij die de metro exploiteert.

Stads- en streekvervoer[bewerken | brontekst bewerken]

Metrorijtuig op lijn A

De metro van Rome heeft drie lijnen, lijn A, B en C. In vergelijking met andere grote steden is het metronet van Rome klein. Tot de opening van lijn C waren grote delen van het oude centrum niet bereikbaar. Inmiddels zijn 21 stations van lijn C, van Pantano naar San Giovanni, operationeel. Een vierde lijn (D) is gepland. Het probleem bij de aanleg is dat bij het graven steeds weer archeologische vondsten worden blootgelegd die het bouwen tot tientallen jaren vertragen.

Tramnet van Rome

Rome heeft een uitgebreid busnet verzorgd door Trambus SpA. Hiermee wordt ook het oude historische centrum ontsloten, bijvoorbeeld vanaf Roma Termini. Sinds 1877 wordt de stad bediend door een tramnet, dat bestaat uit zes lijnen met een lengte van 51 km. Het tramnet bestaat grotendeels uit een niet gesloten ringlijn in de buitenwijken met een paar uitlopers naar het centrum en een lijn naar het Oosten. Door de verkeerslichten waarbij de tram geen voorrang had, was de rijsnelheid laag. Door de aanleg van vrije trambanen is deze situatie verbeterd. Een flink deel van de tramstellen is voorzien van airco. Lijn 8 heeft zijn eindpunt bij Piazza Venezia dat zo het centrum ontsluit.

Buurtspoorweg Rome - Giardanetti bij Porta Maggiore.

De vroegere trammaatschappij STEFER (Società delle Tramvie e Ferrovie Elettriche di Roma) van Rome had regionale tramlijnen die in het zuidoosten doorreden tot Velletri, Lanuvio, Frascati en andere plaatsen.[5] Naar het Oosten reed de TFE (Tramvie e Ferrovie Economische) naar Tivoli. De vroegere 950 mm sporige buurtspoorweg SFV (Società per le Ferrovie Vicinali) reed in de jaren 1970 tot Fiuggi. Deze lijn is ingekort tot Centocelle in Rome. Al deze spoorstreeklijnen zijn vervangen door het huidige netwerk van streekbussen van Co.Tra.L Spa. Deze streekbussen rijden niet tot in het centrum van Rome, maar komen aan in busstations aan de rand van de stad met goede metro- en/of treinaansluitingen.

Universiteiten[bewerken | brontekst bewerken]

Media[bewerken | brontekst bewerken]

Televisie[bewerken | brontekst bewerken]

Radio[bewerken | brontekst bewerken]

Kranten[bewerken | brontekst bewerken]

Bekende inwoners[bewerken | brontekst bewerken]

1rightarrow blue.svg Lijst van Romeinen

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

De Lage Landen en Rome[bewerken | brontekst bewerken]

Campo Santo dei Teutonici e dei Fiamminghi

Verschillende plaatsen en instellingen in Rome herinneren aan de Nederlandse/Belgische aanwezigheid in Rome door de eeuwen heen.

Zegswijzen[bewerken | brontekst bewerken]

  • Alle wegen leiden naar Rome (It. Tutte le strade portano a Roma).
  • Rome werd niet gebouwd in één dag (Roma non fu costruita in un giorno).
  • Er zijn vele wegen die naar Rome leiden (er zijn meerdere manieren om iets te doen).
  • Hij is in Rome geweest, maar heeft de Paus gemist (hij heeft het belangrijkste laten schieten).
  • Zo oud als de weg naar Rome zijn (heel erg oud zijn).
  • Engels: When in Rome, do as the Romans do (A Roma, comportati come i Romani Gedraag je in Rome zoals Romeinen doen).
  • È come andare da Firenze a Roma per Milano (Het is zoals van Florence naar Rome gaan over Milaan, NL: een mijl op zeven.)
  • Plus Romains que les Romains (Roomser dan de paus)

Wetenswaardig[bewerken | brontekst bewerken]

  • Een cicerone is een gids die tegen betaling bezoekers rondleidt in een stad, een museum, bij archeologische opgravingen of dergelijke, en hen daarbij toelichtingen biedt.[6]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]