Zbigniew Pacelt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Zbigniew Pacelt
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 26 sierpnia 1951
Ostrowiec Świętokrzyski
Sekretarz stanu w Ministerstwie Sportu i Turystyki
Okres od 26 listopada 2007
do 21 listopada 2008
Przynależność polityczna Platforma Obywatelska
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Zbigniew Pacelt (ur. 26 sierpnia 1951 w Ostrowcu Świętokrzyskim) – polski sportowiec i polityk, (pływak i pięcioboista), olimpijczyk, trener, działacz sportowy, poseł na Sejm V, VI i VII kadencji, od 2007 do 2008 sekretarz stanu w Ministerstwie Sportu i Turystyki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Ludowego Lotnictwa Polskiego na warszawskich Bielanach (1970)[1]. W 1975 ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, uzyskując tytuł zawodowy magistra wychowania fizycznego.

Karierę sportową rozpoczynał w sekcji pływackiej KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. W latach 1970–1972 był zawodnikiem AZS Warszawa, zaś w latach 1972–1980 Lotnika i Legii Warszawa. W latach 70. należał do czołówki polskich pięcioboistów nowoczesnych.

Mistrz Polski w pływaniu (200 m zm.: 1967, 1968, 1970, 1971, 1972; 400 m zm.: 1971), dwunastokrotny rekordzista Polski na basenie 25 m i osiemnastokrotny na basenie 50 m. Jako pływak brał udział w Mistrzostwach Europy w Barcelonie w 1970 oraz na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku w 1968 i w Monachium w 1972.

Jako pięcioboista nowoczesny wywalczył tytuł wicemistrza Polski w 1975, dwukrotnie drużynowe Mistrzostwo Świata w 1977 i 1978, brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w 1976.

Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener i działacz sportowy. W latach 1980–1988 był trenerem Legii Warszawa, a następnie szkoleniowcem reprezentacji narodowej w pięcioboju nowoczesnym, m.in. podczas Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992 (dwa złote medale – drużyny i indywidualnie Arkadiusza Skrzypaszka). W 1992 uznany za Trenera Roku w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”.

W latach 1994–2000 kierował Departamentem Sportu Wyczynowego w Urzędzie Kultury Fizycznej i Sportu, a w latach 2001–2002 był wiceprezesem UKFiS. Od 2002 do 2005 był wiceprezesem Polskiej Konfederacji Sportu. Wieloletni wiceprezes Polskiego Związku Pięcioboju Nowoczesnego, członek Zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego, członek Krajowej Komisji ds. zwalczania dopingu w sporcie, członek Zarządu Głównego Akademickiego Związku Sportowego. W latach 1996–2004 pełnił funkcje zastępcy szefa misji, szefa misji i zastępcy szefa delegacji, szefa sztabu przygotowań olimpijskich na kolejnych Igrzyskach Olimpijskich. W 2006 był szefem misji olimpijskiej na Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Turynie.

W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany do Sejmu z okręgu kieleckiego z listy Platformy Obywatelskiej, w październiku tego samego roku wstąpił do tej partii. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 8455 głosów. Od 26 listopada 2007 do 21 listopada 2008 zajmował stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu i Turystyki[2]. W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, dostał 8842 głosy[3]. Bezskutecznie kandydował w wyborach uzupełniających do Senatu w 2014, zajmując 3. miejsce spośród 6 kandydatów[4]. W 2015 został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi[5]. W tym samym roku nie kandydował w kolejnych wyborach do Sejmu.

Jest autorem książki Moje olimpiady czyli Szczęśliwa „13” (Estrella, Warszawa 2011).

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (dwukrotnie) oraz Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1996)[6]. Uhonorowany tytułem honorowego obywatela Ostrowca Świętokrzyskiego (2009). W 2017 nagrodzony medalem Kalos Kagathos[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Alina Kielarska, Danuta Walksberg, Henryka Kapuśniak, Grażyna Goss, Zbigniew Zemka, Sławomir Ignasiak: 40 lat mojego „DWL-otu”. Warszawa: 2003, s. 122. ISBN 83-11-0967-5.
  2. Wiceminister sportu odwołany. wp.pl, 22 listopada 2008. [dostęp 2015-03-21].
  3. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-03-21].
  4. Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2015-03-21].
  5. Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała lista. dziennik.pl, 16 marca 2015. [dostęp 2015-03-21].
  6. M.P. z 1997 r. nr 19, poz. 178
  7. Ogłoszono laureatów medalu „Kalos Kagathos”. uj.edu.pl, 31 lipca 2017. [dostęp 2018-02-26].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]