Islamski Front Ocalenia
| ||
| ||
| Data założenia | 18 września 1989 | |
| Data rozwiązania | marzec 1992 (delegalizacja) | |
| Ideologia polityczna | islamizm | |
Islamski Front Ocalenia, Front islamique du salut, al-Jabhah al-Islāmiyah lil-Inqādh (arab.الجبهة الإسلامية للإنقاذ,) – fundamentalistyczne algierskie ugrupowanie polityczne powstałe na fali przemian demokratycznych w 1989 roku. Wywodziło się ideowo z Bractwa Muzułmańskiego. Jego założycielem i charyzmatycznym przywódcą był szejch Abbassi Madani oraz Ali Belhadj. W 1990 zdecydowanie wygrał wybory regionalne głosząc skrajne hasła islamistyczne, nawołując do wprowadzenia w Algierii szariatu[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Środowisko związane z przyszłym Frontem działało początkowo nielegalnie. Ideologicznie wywodziło się z Bractwa Muzułmańskiego, którego członkowie napłynęli do Algierii z Egiptu w 1971 roku. Grupa od początku stałą się skupiskiem krajowych grup islamistycznych. Celem nurtu było utworzenie republiki islamskiej na wzór Iranu. W postulowanej przez organizację republice miało obowiązywać prawo szariatu a rolę konstytucji miał pełnić Koran. W 1988 roku środowisko islamistyczne dołączyło się do spontanicznych antyrządowych protestów, obejmując w nich kierownictwo. 18 września 1989 roku korzystając z mających miejsce przemian demokratycznych, islamiści powołali legalnie funkcjonujący Islamski Front Ocalenia. W 1990 roku Front wygrał wybory terytorialne w połowie okręgów. Wiosną tego samego roku islamiści ogłosili strajk generalny, który przerodził się w starcia ze zwolennikami rządzącego Frontu Wyzwolenia Narodowego. Przywódcy Frontu, Abbassi Madani oraz Ali Belhadj zostali aresztowani, co nie zmieniło ich stosunkowo dużego poparcia społecznego. W wyborach parlamentarnych, które odbyły się w 1991 roku, odnieśli oni sukces, osiągając 47–8% głosów. W 1992 roku grupa została pozbawiona władzy i zdelegalizowana przez armię[2][1][3].
Zwycięstwu wyborczemu islamistów sprzeciwiło się wojsko. W styczniu 1992 roku zmusiło do dymisji prezydenta Szadlia Bendżedida. Miejsce prezydenta przejęła junta wojskowa, z której inicjatywy w marcu 1992 roku wybory z 1991 roku unieważniono a parlament rozwiązano. Islamiści odpowiedzieli na delegalizację terroryzmem. 26 września 1992 roku fundamentaliści dokonali ataku na lotnisku w Algierze. Zginęło 9 przypadkowych osób a 128 zostało rannych. Z rąk islamisty zginął też przewodniczący junty Mohammed Boudiaf. Junta zareagowała na terroryzm ponownym osadzeniem w więzieniu liderów Frontu[3][2].
Na krótko po nie dopuszczeniu Islamskiego Frontu Ocalenia do władzy, radykalni działacze islamscy powołali Zbrojną Grupę Islamską. Choć pozostający na wolności przywódcy islamistyczni oficjalnie wzywali do zachowania spokoju i nie stosowania przemocy, partia uległa delegalizacji. Zmienili oni postawę w 1993 roku kiedy to utworzone zbrojne skrzydło Frontu, Islamską Armią Ocalenia. Fundamentaliści tocząc wojnę domową z rządem, stosowały terrorystyczne metody oraz prowadziły masowe mordy na ludności cywilnej. Ugrupowanie partyzanckie złożyły broń około 2000 roku. Rozbity i skompromitowany swoimi brutalnymi metodami ruch islamistyczny nie odbudował w Algierii wpływów. W 2003 roku założyciele Islamskiego Frontu Ocalenia, Abbassi Madani i Ali Belhadj zostali wypuszczeni z więzienia, nie pozwolono im przy tym na prowadzenie działalności politycznej. Rząd także w kolejnych latach nie godził się na zalegalizowanie działalności potencjalnych ugrupowań o fundamentalistycznym charakterze[3][2][1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Łukasz Gołota: Konflikt w Algierii (pol.). psz.pl.
- ↑ a b c Karol Kaźmierczak: Algieria – kraj który nie chce rewolucji (pol.). prawy.pl.
- ↑ a b c Ks. Adam Romejko: Elity władzy Algierii (pol.). romejko.edu.pl.