Alan Arkin

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Alan Arkin
Alan Arkin in 2012.
Alan Arkin in 2012.
Algemene informatie
Volledige naam Alan Wolf Arkin
Geboren 26 maart 1934
Land Verenigde Staten
Werk
Jaren actief 1957-
(en) IMDb-profiel
(en) IBDb-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Alan Wolf Arkin (Brooklyn, 26 maart 1934) is een Amerikaans acteur. Hij won voor zijn aandeel in Little Miss Sunshine in 2007 een Academy Award voor Beste Mannelijke Bijrol, nadat hij eerder twee keer voor de Oscar voor beste hoofdrol was genomineerd. Arkin heeft daarnaast meer dan vijftien andere filmprijzen op zijn naam staan, waaronder een BAFTA Award en een Golden Globe.

Biografie[bewerken]

Vroege jaren[bewerken]

Arkin is de zoon van Beatrice Arkin-Wortis, lerares, en David I. Arkin, tekenaar en schrijver, die meestal werkte als leraar.[1] Arkin groeide op in een Joods gezin, maar er werd weinig waarde gehecht aan het geloof; zijn opa aan moeders zijde was een emigrant uit Odessa, Oekraïne.[2] Het gezin verhuisde van Brooklyn naar Los Angeles, Californië, toen Arkin elf jaar was,[2] maar een acht maanden durende staking bij Hollywood, kostte Arkins vader een baan als decorontwerper, die hij graag had willen hebben.

Carrière[bewerken]

Arkin is anno 2008 een van de acht[3] acteurs die ooit een Oscar-nominatie kregen in de categorie "Beste acteur" voor een debuutrol. Hij kreeg deze voor zijn optreden in The Russians Are Coming, the Russians Are Coming in 1966. Twee jaar later werd hij opnieuw genomineerd voor The Heart Is a Lonely Hunter.

Arkin speelt zowel komische als dramatische rollen, die beide door publiek en critici goed worden ontvangen. Films waarin hij speelde en waarvoor hij al dan niet nominaties kreeg, zijn: Wait Until Dark, als de moordende stalker van Audrey Hepburns personage; Catch-22 van regisseur Mike Nichols; The Seven-Per-Cent Solution als Sigmund Freud; Little Murders, geschreven door Jules Feiffer en geregisseerd door Arkin zelf; The In-Laws, met tegenspeler Peter Falk; en Little Miss Sunshine, waarvoor hij zijn derde Oscar-nominatie kreeg in de categorie "Beste bijrol". Op 11 februari 2007 ontving hij een BAFTA Film Award voor "Beste acteur in een bijrol", voor zijn vertolking van opa Edwin Hoover in Little Miss Sunshine. Niet veel later kreeg hij voor deze rol ook een Oscar. De toen 72 jaar oude Arkin was daarmee de op zes na oudste winnaar van de Oscar in de categorie "Beste bijrol". In 2013 werd Arkin wederom genomineerd voor een Oscar, ditmaal voor zijn bijrol in de film Argo.

In 2019 kreeg Arkin een ster op de Hollywood Walk of Fame.

Privéleven[bewerken]

Arkin trouwde drie keer. Met Jeremy Yaffe, met wie hij van 1955 tot 1960 was getrouwd, heeft hij twee zoons: Adam Arkin (1957) en Matthew Arkin (1960), ook acteurs. In 1967 kreeg hij zoon Anthony (Tony) Dana Arkin met actrice en scenarioschrijfster Barbara Dana, met wie hij was getrouwd van 1964 tot midden jaren 90. In 1996 hertrouwde hij met een psychotherapeute.

Filmografie[bewerken]

Externe link[bewerken]

Voorganger:
George Clooney
voor Syriana 		Academy Award voor Beste Mannelijke Bijrol
2006
voor Little Miss Sunshine 		Opvolger:
Javier Bardem
voor No Country for Old Men
Wikimedia Commons
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alan_Arkin&oldid=53975223"