Artigo destacado
|
A real colexiata basílica de Santo Isidoro ou, simplemente, Santo Isidoro de León, é un templo cristián situado na cidade de León, en España. É un dos conxuntos arquitectónicos de estilo románico máis destacados de España, pola súa historia, arquitectura, escultura, e polos obxectos suntuarios románicos que se puideron conservar. Presenta a particularidade de ter un Panteón Real situado ós pés da igrexa, con pintura mural románica e capiteis orixinais, todo o cal fai que sexa peza única do mundo románico da época. O conxunto foi construído e engrandecido durante os séculos XI e XII.
Na súa orixe foi un mosteiro dedicado a san Paio, aínda que se supón que anteriormente se asentaba nos seus cimentos un templo romano. Co traslado dos restos de santo Isidoro, bispo de Sevilla (doutor das Españas), a León, cambiouse a titularidade do templo.
O edificio da igrexa conserva algúns vestixios románicos da primeira construción de Fernando I e Sancha. O panteón e as dúas portas da súa fachada sur, chamadas Porta do Cordeiro e Porta do Perdón, máis a Porta Norte ou Capitular, son as primeiras manifestacións da arte románica nos territorios leoneses. Co transcurso do tempo fixéronse modificacións e engadidos góticos, renacentistas e barrocos.
É Monumento Histórico Artístico desde o 9 de febreiro de 1910.
|
Sobre Galicia
|
O tizón de Nadal ou cepo de Nadal, tamén chamado cachopo de Nadal, é un gran madeiro que na Noiteboa se prende na lareira coidadosamente limpa e varrida. É unha tradición ancestral galega e doutras partes do centro e oeste de Europa ligada a ritos pagáns indoeuropeos e celtas das celebracións do solsticio de inverno. Simboliza destruír o vello para dar paso ao novo.
Esta tradición considérase unha das máis antigas tradicións de Nadal. É un costume que se remonta polo menos ao século XII e que chegou até o século XIX ou comezos do XX, moi espallada en varios países europeos, dende Escandinavia e a Gran Bretaña até os Alpes e a península balcánica e o norte da Península Ibérica, chegando até Galiza. O costume cumpríase na Noiteboa, cando o cabeza da familia –cunha cerimonia determinada, xeralmente un brinde– acendía na lareira un gran tronco de madeira, que se deixaba arder até o día de Reis (Epifanía); os restos do cepo eran preservados, xa que se lles atribuían propiedades máxicas e críase que favorecían a colleita, o gando, a fertilidade e a saúde das mulleres, ademais de protexer fronte aos raios nas treboadas, e moitas veces reutilizábanse para prender o tizón do ano seguinte.
|
Tal día como hoxe no ano...
|
|
|
|
|
Imaxe da semana
|
|
|
Presentación
|
|
|
Participación
|
|
|
Comunidade
|
De acordo coas nosas estatísticas, temos un total de 103 346 contas de usuario rexistradas na Galipedia, e entre elas 255 estiveron activas durante o último mes. Todas as persoas que editan a Galipedia son voluntarias, integrando unha comunidade colaborativa e coordinando os esforzos por medio de proxectos temáticos e diversos espazos de conversa. |
|
