http://www.cafemorgenland.net/archiv/2009/2009.06.06_epanandi.htm
(Το κείμενο αυτό παρουσιάστηκε σε περιορισμένη μορφή στην εκδήλωση ενάντια στον αντισημιτισμό στις 6/6/2009, που οργανώθηκε από το terminal 119 στον «κοινωνικό χώρο για την ελευθερία», στη Θεσσαλονίκη. Το δημοσιεύουμε στην πλήρη του μορφή)
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Το παρακάτω κείμενο είναι κάθε άλλο παρά αντικειμενικό και ουδέτερο, ούτε κρατάει ίσες αποστάσεις από τα γεγονότα, από τις ομάδες και τα άτομα στα οποία αναφέρεται. Αντίθετα είναι μονόπλευρο, γεμάτο προκαταλήψεις και μονομερείς συμπάθειες και αντιπάθειες. Με άλλα λόγια δεν θα αρέσει σε κανένα από όσους και όσες διέπονται από τέτοιες αρχές. Θα προτείναμε πάντως να το ακούσουν και αυτά τα άτομα, τουλάχιστον για να ξέρουν μετά τι θα βρίζουν.
Ξεκίνησε λοιπόν ο Χανς, μέχρι τότε αθόρυβος και φιλήσυχος πολίτης (ούτε καν οι γείτονες του τον έδιναν σημασία) την μεγάλη του αποστoλή από το μακρινό Αμβούργο ως την βαλκανική Θεσσαλονίκη, με μοναδικό σκοπό να ψάξει, να ανακαλύψει τον Σαμουήλ και την οικογένεια του, να τους συλλάβει και να τους αμπαρώσει σε ένα ειδικά για αυτό το σκοπό επιταγμένο τρένο, να τους μεταφέρει σε ένα μέχρι τότε μέρος άγνωστο σχεδόν της Πολωνίας, ειδικά επιλεγμένο για αυτό το σκοπό, στο Άουσβιτς και να τους θανατώσει σε έναν ειδικά για αυτό το σκοπό φτιαγμένο θάλαμο, με ένα ειδικά για αυτό τον σκοπό κατασκευασμένο θανατηφόρο αέριο, το Ζίκλον Β.
Ούτε καν σκέψεις του στιλ, «αρκετούς μάζεψα, ας τον αφήσω τον Σαμουήλ και την οικογένεια του, ούτε καν τους ξέρω και ας την κάνω λούφα». Τίποτε από όλα αυτά. Ο Χανς, μάζωξε απτόητα και με ακραία υπερβολή, επιμονή και αυτοθυσία όλους όσοι ήταν εβραίοι ή όσους θεώρησε αυτός και οι όμοιοι του σαν εβραίους.
Αυτή η διαδικασία, την οποία μόλις περιγράψαμε, πραγματοποιήθηκε έξι εκατομμύρια φορές, με μικρές παραλλαγές, σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Αυτές οι παραλλαγές δεν έγιναν φυσικά για να σπάσει η μονοτονία της εξόντωσης, αλλά για να εντατικοποιηθεί και να γίνει αποτελεσματικότερος αυτός ο ιδιάζων τρόπος παραγωγής νεκρών. Έτσι για παράδειγμα, στην ημερήσια διάταξη ήταν στην αρχή οι εκτελέσεις με τυφεκισμό , μετά τις περιόρισαν γιατί μερικοί γερμανοί στρατιώτες είχαν ψυχολογικά προβλήματα λόγω της άμεσης επαφής με τα θύματα τους. Έβαλαν τότε σε εφαρμογή τα καμιόνια του θανάτου, αυτά που συνδέανε την εξάτμιση με το ερμητικά κλειστό κουβούκλιο της καρότσας του φορτηγού, ώστε οι έγκλειστοι του να εξοντώνονται από τα καυσαέρια του φορτηγού.
Τεχνικά προβλήματα που παρουσιάζονταν, τα λύνανε με την απαράμιλλη γερμανική τους ευαισθησία. Απόσπασμα από μια αναφορά του αξιωματικού των SS, Rauff προς την κεντρική διοίκηση:
«Βερολίνο, 5 Ιουνίου 1942
Θέμα: τεχνικές αλλαγές στην λειτουργία του παραγόμενου οχήματος.
Από τον Δεκέμβρη του 1941 έγινε για παράδειγμα μόνο με 3 Φορτηγά, η επεξεργασία 97 χιλιάδων, χωρίς να εμφανιστούν προβλήματα στα φορτηγά. Οι μέχρι τώρα εμπειρίες μας όμως, οδηγούν σε ορισμένες αλλαγές για καλυτέρευση των οχημάτων:
1. Για να αποφύγουμε την υπερπίεση όταν τα καυσαέρια απλώνονται γρήγορα στο κουβούκλιο, πρέπει να γίνουν 2 ανοίγματα 10χ1 εκατοστών στο πάνω μέρος του πισινού τοιχώματος. Αυτά θα πρέπει να έχουν από έξω κρεμαστά καπάκια ώστε να ανοιγοκλείνουν μόνα τους όταν υπάρχει υπερπίεση.
2. Το γέμισμα του φορτηγού γίνεται κανονικά με 9-10 (άτομα) ανά τετραγωνικό μέτρο. Στα μεγάλα ειδικά καμιόνια όμως της μάρκας Σάουρερ, είναι τόσο μεγάλη ποσότητα αδύνατη, όχι λόγω υπερφόρτωσης αλλά λόγω δυσκολίας για μανουβράρισμα του φορτηγού. Θα πρέπει λοιπόν η πλατφόρμα να κοντύνει κατά ένα μέτρο και όχι να λιγοστέψει ο αριθμός του φορτίου. Αν λιγοστέψει μόνο ο αριθμός του φορτίου, θα πρέπει το φορτηγό να χρειαστεί περισσότερο χρόνο λειτουργίας, διότι η εξάπλωση του μονοξείδιου του άνθρακα διαρκεί περισσότερο, μιας και θα πρέπει να γεμίσουν οι κενοί χώροι. Αντιθέτως, το κόντεμα της καρότσας θα επιφέρει λιγότερο χρόνο λειτουργίας αφού δεν θα υπάρχουν πια κενοί χώροι.
3. Οι συνδέσεις των σωλήνων ανάμεσα στην εξάτμιση και στο κουβούκλιο σκουριάζουν συχνά, μια και τις καταστρέφουν τα υγρά που εκκρίνονται. Για να το αποφύγουμε αυτό, θα πρέπει να γίνεται η εισδοχή των σωλήνων από την οροφή προς τα κάτω. Έτσι θα αποφευχθεί η επίδραση των υγρών.
4. Για να γίνεται πιο εύκολα ο καθαρισμός της καρότσας με το χέρι, πρέπει να τοποθετηθεί στο πάτωμα της καρότσας ένα καπάκι μεγέθους 200 μέχρι 300 χιλιοστών μαζί με ένα γυριστό σιφόνι, ώστε και κατά την διάρκεια της λειτουργίας του φορτηγού, να φεύγουν τα υγρά. Στο σιφόνι να μπει ένα κόσκινο, ώστε οι χοντρές βρωμιές να μαζεύονται και να καθαρίζονται από το μεγάλο καπάκι που υπάρχει.
5. ...
6. Τα φώτα μέσα στην καρότσα πρέπει να προστατευτούν καλύτερα. Το σιδερένιο συρματόπλεγμα πρέπει να μπει ψηλά στις λάμπες έτσι ώστε να μην μπορεί να καταστραφεί. Έχει γίνει πρόταση να βγουν οι λάμπες, γιατί τάχα μου δεν είναι απαραίτητες. Από την εμπειρία μας όμως αποδείχτηκε ότι όταν κλείνουν οι πόρτες και σκοτεινιάζει ο χώρος, τότε όλο το φορτίο μαζεύεται στις πόρτες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το φόρτωμα συνωστίζεται στην πόρτα, ψάχνοντας στο σκοτάδι για φως, πράγμα που δυσκολεύει το κλείσιμο της. Εκτός αυτού κάνουν πολύ θόρυβο όταν πέφτει σκοτάδι. Για αυτό είναι απαραίτητο να ανάβουν τα φώτα πριν και κατά την διάρκεια της λειτουργίας του φορτηγού.
7....».
Σε αυτά προστέθηκαν και τα προβλήματα της αποτελεσματικότητας αυτής της μεθόδου. Όχι ότι επιζούσε κανείς, αλλά ο αριθμός αυτών που εξοντώνανε καθημερινά με αυτό τον τρόπο και ο αριθμός αυτών που έφτανε με τα τρένα καθημερινά από όλη την Ευρώπη ήταν δυσανάλογος... με άλλα λόγια δεν προλάβαιναν την «επεξεργασία του υλικού» όπως λέγανε στην γλώσσα τους.
Αυτό το φαινόμενο θα το γνωρίζετε ίσως και από την βιομηχανική παραγωγή, την γνωστή ως χωρητικότητα της παραγωγής. Όταν οι εγκαταστάσεις δεν φτάνουν για να γίνει μια επεξεργασία ενός προϊόντος σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, τότε πρέπει και να επεκταθούν οι εγκαταστάσεις και να γίνουν πιο αποτελεσματικές, ώστε στο ίδιο χρονικό διάστημα να πολλαπλασιαστεί η παραγωγή, στην προκειμένη περίπτωση η παραγωγή πτωμάτων. Για καθαρά ορθολογιστικούς λόγους λοιπόν και όχι από κτηνωδία ή από σαδισμό μπήκε σε εφαρμογή η λειτουργία των θαλάμων αερίου και των κρεματορίων.
Ταυτόχρονα εγκαθίδρυσαν στην γερμανική κοινωνία μια νέα επαναστατική τάξη πραγμάτων, νέους τρόπους παραγωγής (βιομηχανική εξόντωση ανθρώπων), νέες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, τις σχέσεις της λαϊκής κολεκτίβας. Η λαϊκή κολεκτίβα («volksgemeinschaft στα γερμανικά) στην οποία μετατράπηκε η γερμανική κοινωνία δεν ήταν ένας προπαγανδιστικός μύθος αλλά μια βιωμένη, πολυτελής πραγματικότητα για την συντριπτική πλειοψηφία των γερμανών.
Μέχρι σήμερα, ακόμη και άτομα που δεν ήταν ούτε είναι ναζίδες μιλάνε με τις καλύτερες αναμνήσεις για τις βραδιές τους με τις και τους άλλους νεολαίους και νεολαίες γύρω από τη φωτιά της κατασκήνωσης, για τα ομαδικά αθλήματα, για τις ομαδικές εκδρομές τους, για τα τραγούδια τους, για τις κολεκτίβες εργασίας τους στα εργοστάσια, για τις ομάδες αλληλεγγύης στις γειτονιές και στα τετράγωνα πολυκατοικιών κλπ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικονομική απελευθέρωση της γερμανίδας έχει τις ρίζες της στον εθνικοσοσιαλισμό, ότι η εργατική πρωτομαγιά καθιερώθηκε για πρώτη φορά επί Χίτλερ σαν αργία, ότι τα σημερινά συστήματα υγείας, κοινωνικής ασφάλειας, παιδικών σταθμών, φορολογίας κλπ. όλα αυτά δηλαδή που θαυμάζουν οι έλληνες και άλλοι στους γερμανούς, δημιουργήθηκαν και εγκαθιδρύθηκαν επί Χίτλερ.
Ακόμη και η διαλογή σκουπιδιών και η ανακύκλωση (αυτό το από άκρα αριστερά μέχρι άκρα δεξιά αγαπημένο λαϊκό άθλημα σήμερα στην Γερμανία) είναι εφεύρημα όχι των σημερινών πρασίνων και οικολόγων αλλά των εθνικοσοσιαλιστών. Που σημαίνει ότι τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι ποτέ πια δεν πρέπει να μπουν σαν κριτήρια ανθρωπισμού και κοινωνικής απελευθέρωσης, κοινωνικά επιτεύγματα από μόνα τους
Ναι, υπήρχε στα 12 χρόνια κυριαρχίας του εθνικοσοσιαλισμού επαναστατική έξαρση. Η εθελοντική εργασία πχ ήταν ένα μοναδικό φαινόμενο που όσον αφορά την μαζικότητα και την εντατικότητα της ποτέ και πουθενά, από καμία άλλη επανάσταση δεν μπόρεσε να ξεπεραστεί. Τα από τα πάνω και από τα κάτω είχαν καταργηθεί στη συνείδηση των γερμανών πολιτών. Η γερμανική κοινωνία έγινε ένα εθελοντικό συμπαγές , παθιασμένο και συναισθηματικά παραφορτωμένο από επαναστατικές ιδέες και επαναστατική πρακτική. Στις περίφημες μαζικές παρελάσεις βγαίνανε στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες γερμανοί και γερμανίδες, νέοι και γέροι, εργάτες και υπάλληλοι, επιστήμονες και αναλφάβητοι, για να επευφημήσουν τον Αδόλφο, τον αρχηγό της επανάστασης τους...οι λιποθυμιές από το άκρατο παραλήρημα των μαζών ήταν ένα μόνιμο φαινόμενο, τα έξαλλα ουρλιαχτά των γερμανίδων που ικέτευαν τον ηγέτη τους να του χαρίσουν, να του γεννήσουν ένα παιδί σαν δώρο παραμένει μέχρι σήμερα ένα αίνιγμα για ιστορικούς και κοινωνιολόγους.
Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα αυτά τα τεράστια κοινωνικά επιτεύγματα ήταν η εξόντωση 6 εκ. Εβραίων, 500 χιλιάδων Ρομά, εκατοντάδων χιλιάδων αντιφασιστών/αντιστασιακών, ομοφυλόφιλων, «διανοητικά αρρώστων», ρώσων αιχμαλώτων, σλάβων και άλλων «κατώτερων φυλών» με την παράλληλη κατοχή και συστηματικό πλιάτσικο όλης σχεδόν της Ευρώπης. Και επειδή οι γερμανοί εβραίοι ήταν οι πιο ενσωματωμένοι εβραίοι της Ευρώπης, ήταν δύσκολο να τους εντοπίσει η Γκεστάπο όταν τους μάζευαν. Άγγλοι ιστορικοί γράφουν ότι μόνο το 10% ήταν οι ανακαλυφθέντες από την Γκεστάπο, το υπόλοιπο 90% ανακαλύφτηκε από τις καταγγελίες των γειτόνων τους.
Η ρουφιανιά αυτή δεν θεωρούνταν αρνητική αλλά επαναστατικό καθήκον. Όχι ότι δεν θεωρούσαν τη ρουφιανιά σαν κάτι αρνητικό, κάθε άλλο, μόνο όταν επρόκειτο για εβραίους ήταν εντάξει. Οι μύθοι για καταπίεση του γερμανικού λαού κλπ. είναι ένα από τα ελεεινότερα ιστορικά ψέματα. Ο Goldhagen έγραφε στο βιβλίο του «οι πρόθυμοι εκτελεστές του Χίτλερ» πάμπολλες περιπτώσεις, όπου πριν τις εκτελέσεις ο αξιωματικός ρωτούσε τους στρατιώτες του αν επιθυμούν να πάρουν μέρος στο εκτελεστικό απόσπασμα. Τους ελάχιστους που αρνήθηκαν, δεν τους συνέβη απολύτως τίποτε.
Όταν οι γερμανίδες που ήταν παντρεμένες με εβραίους ξεσηκώθηκαν μετά την σύλληψη των συντρόφων τους και έκαναν διαδήλωση τον Μάρτιο του 43 μπροστά στις φυλακές του Βερολίνου στην Rosenstr. για την απελευθέρωση των συζύγων τους, όχι μόνο δεν έγινε καταστολή της διαμαρτυρίας τους αλλά αναγκάστηκαν μάλιστα τα SS να τους απελευθερώσουν. Αυτά τα παραδείγματα μόνον, δείχνουν από την μια ότι οι περιπτώσεις αντίστασης ήταν ελάχιστες και από την άλλη, ότι όσοι ήταν με το καθεστώς δηλαδή η απόλυτη πλειοψηφία, απολάμβανε τότε περισσότερες ελευθερίες από οποιαδήποτε άλλη περίοδο, και από μια συγκεκριμένη πλευρά περισσότερες από σήμερα (σήμερα πχ. απαγορεύεται η θανάτωση μειονοτήτων). Δεν είναι τυχαίο ότι στην καρδιά του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία είχαμε το μικρότερο ποσοστό αντίστασης σε σχέση με όλες ανεξαιρέτως τις κατεχόμενες χώρες. Η Χάνα Άρεντ έγραφε για αυτήν τη μαζική ψύχωση στο βιβλίο της «Ο Άϊχμαν στην Ιερουσαλήμ»:
«Η κατάσταση ενός αντίπαλου του ναζισμού, έμοιαζε με την τύχη ενός κανονικού ανθρώπου, που τον κλείσανε τυχαία σε ένα ψυχιατρείο, στο οποίο όλοι οι ασθενείς του έπασχαν από την ίδια ψυχική μανία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολο να εμπιστεύεσαι τις αισθήσεις σου. Και έτσι υπήρχε η συνεχής πίεση, να πρέπει να συμπεριφέρεσαι ανάλογα με τους κανόνες του άρρωστου περιβάλλοντος, στο οποίο κανένας άνθρωπος δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να χάσει την αίσθηση προσανατολισμού του. Αυτή η κατάσταση απαιτούσε μια επαγρύπνηση, που δεν θα σου επέτρεπε ποτέ, να πέσεις σε αυθόρμητες αντιδράσεις που να κατευθύνουν την καθημερινότητα σου».
Όταν ο γερμανός φρουρός του στρατοπέδου εξόντωσης έκανε την μοιραία διαλογή των μελλοθάνατων, δεξιά για τους θαλάμους αερίων, αριστερά για τα καταναγκαστικά έργα, είχε στην συνείδηση του ότι εκτελούσε το επαναστατικό του καθήκον.
Ακόμη και μετά τον πόλεμο, στις ελάχιστες δίκες που ακολούθησαν, ήταν αδύνατον να διανοηθούν οι κατηγορούμενοι ότι κάνανε κάτι απαίσιο: «Δεν τα έριξα μέσα, τα απέθεσα μέσα», απάντησε διαμαρτυρόμενος για την κατηγόρια ο αστυνομικός Ντουντίν στην ερώτηση του δικαστή εάν είναι πραγματικότητα ότι έριξε τα παιδάκια ζωντανά στον λάκκο ταφής. Αντέδρασε δηλαδή στο θέμα της χειρονομίας και όχι της ουσίας.
Με απλόχερους υπολογισμούς, μόλις και μετά βίας φτάνει κανείς στο μηδέν κόμμα τόσο τις εκατό αυτών που πρόβαλαν αντίσταση (και στους οποίους φυσικά ανήκει όλος μας ο σεβασμός και η εκτίμηση, ανεξάρτητα των πολιτικών τους αποχρώσεων).
Είναι αυτές οι πλευρές του Ολοκαυτώματος που καταδεικνύουν το αδιανόητο, δηλαδή ένα μανιακό, παράλογο έργο σε απόλυτα ορθολογιστικές βάσεις και διαδικασίες εκπλήρωσης του, μαζικό τόσο όσον αφορά τον αριθμό των θυμάτων όσο και τον αριθμό των θυτών, των συμμετεχόντων στην εξόντωση. Διότι, η αναγκαία όπως αναφέραμε πιο πάνω αύξηση της παραγωγής σήμαινε αναγκαστικά και αύξηση του εργατικού δυναμικού σε αυτήν την διαδικασία. Αλλιώς θα ήταν αδύνατον να έχει επιτυχία ένα τέτοιο τεράστιο έργο.
«Το να εξοντώσεις έναν άνθρωπο είναι θέμα ηθικής. Το να εξοντώσεις όμως έξι εκατομμύρια ανθρώπους είναι θέμα εργατικής ηθικής», έγραφε κάποτε ο W. Pohrt, μια και αυτό απαιτεί υπακοή και αυτοθυσία, τέλεια οργάνωση και ακραία εργατικότητα. Και προπαντός σταθερά, ατσάλινα κίνητρα που δεν καταρρέουν με το πρώτο τεχνικό, κοινωνικό ή ηθικό πρόβλημα που τυχόν εμφανιστεί. Αν αφαιρέσουμε τις διάφορες δευτερεύουσες όπως ονομάζονται αρετές των γερμανών, απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος (υπακοή, πειθαρχεία, οργανωτική ικανότητα.. κλπ.) παραμένει ένα ισχυρό κίνητρο, ένα κίνητρο που άντεξε ακόμη και την ήττα τους, αυτό που έλεγε και έπραττε ο εθνικοσοσιαλισμός και που ασπάσθηκαν εν ψυχή και σώματι οι οπαδοί του: η εκπλήρωση της εθνικής, σοσιαλιστικής επανάστασης και της ιστορικής αποστολής τους, η απελευθέρωση της Γερμανίας και όλου του κόσμου από τον χειρότερο εχθρό της ανθρωπότητας, τον εβραίο. Είναι γνωστοί οι πύρινοι λόγοι του Goebbels και του Χίτλερ για τους σκοπούς της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης τους. Μιλούσαν συνεχώς για αυτήν την ιστορική αποστολή που είχαν αναλάβει. Για το ότι τους είχε ανατεθεί αυτός ο ρόλος της απελευθέρωσης του κόσμου από το εβραϊκό μίασμα.
Διότι σε αντίθεση με τον συνήθη ρατσισμό που υποτιμά τα θύματα του σαν κατώτερους ανθρώπους, ο αντισημιτισμός πρόσθεσε στον αντίπαλο του επιπλέον χαρακτηριστικά, αυτά του σκοτεινού, παντοδύναμου συνωμότη με υπερφυσικές ικανότητες, τέτοιες που τον κάνουν κατάλληλο για να κυριαρχήσει του κόσμου.
Ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση ο εβραίος είναι μέχρι και σήμερα είτε ο ανατροπέας του ισχύοντας συστήματος, το παράσιτο, ο τοκογλύφος, η βδέλλα που ρουφάει το αίμα του απλού λαού, ο εβραιομπολσεβίκος όπως τον ονόμαζαν οι εθνικοσοσιαλιστές, είτε ο καπιταλιστής, ο χρηματιστής, ο υποχθόνιος πράκτορας ξένων συμφερόντων όπως τον ονομάζουν μέχρι σήμερα η αντιφα, μερίδες της ελαρ/ελαν και διάφορα άλλα επαναστατικοποιημένα άτομα και ομάδες.
Έτσι πχ. δεν μας προξενεί καμία εντύπωση που για την πλειοψηφία της αντιφα και των ελαρ/ελαν το ΚΙΣ με τα ελάχιστα μέλη του, μερικές χιλιάδες ανάμεσα σε πάνω από 11 εκατομμύρια, θεωρείται σαν ένας παντοδύναμος μηχανισμός με τις πλεκτάνες του, τις διεθνείς διασυνδέσεις του, τον ύποπτο ρόλο του «στην χώρα μας» κλπ.
Η διαφορά ανάμεσα στο ρατσισμό και τον αντισημιτισμό είναι μετά το Άουσβιτς, ότι οι μεν ρατσιστές λενε «δεν θέλουμε να ζήσετε ανάμεσα μας», ενώ οι αντισημίτες είναι πιο ολιγόλογοι, λενε «δεν θέλουμε να ζήσετε».
Όταν 33 χρόνια αργότερα μια ομάδα της οργάνωσης «επαναστατικοί πυρήνες» της μετά-Άουσβιτς Γερμανίας απήγαγε το 1976 ένα γαλλικό αεροπλάνο της Air France και μετά από ενδιάμεσο σταθμό στην Αθήνα το κατέβασε στο Έντεπε της Ουγκάντα, προέβη σε διαλογή ομήρων. Δεξιά οι εβραίοι, αριστερά οι μη εβραίοι. Οι τελευταίοι αφέθηκαν μερικές μέρες αργότερα ελεύθεροι. Όταν λοιπόν προχώρησαν οι γερμανοί επαναστάτες σε αυτή την διαλογή των περίπου 100 εβραίων από το σύνολο των 250 επιβατών, είχαν την συνείδηση ότι πραγματοποιούσαν επαναστατική πράξη. Και μάλιστα σε αυτή την μοιραία επιλογή είχαμε ένα και μοναδικό θύμα ανάμεσα στους ομήρους, μια επιζήσασα του Άουσβιτς που ενόψει, 33 χρόνια μετά, της επανάληψης της διαλογής από ξανθούς, γαλανομάτηδες γερμανούς, πέθανε από συγκοπή καρδιάς.
Δυστυχώς, η μετέπειτα αυτοκριτική μερίδας των «επαναστατικών πυρήνων» δεν την ξαναφέρνει στην ζωή: «Το κομάντο – έγραφαν στο κείμενο τους «ο Άλμπατρος είναι νεκρός» - έκανε διαλογή ομήρων, οι οποίοι είχαν σαν μοναδικό κοινό τους, ότι ήταν εβραίοι. Κοινωνικά κριτήρια, όπως προσωπική ευθύνη, θέση στην κοινωνία, κριτήρια δηλαδή που εφαρμόζαμε πάντα στην πρακτική μας, δεν παίζανε σε αυτή την περίπτωση κανέναν απολύτως ρόλο. Η διαλογή πραγματοποιήθηκε στη βάση ρατσιστικών γραμμών. Το ότι το μοναδικό θύμα, που δεν επέζησε την απαγωγή του αεροπλάνου ήταν μια πρώην φυλακισμένη στρατοπέδου εξόντωσης, ...άνηκε στην λογική αυτής της πράξης.»
Αυτή την γερμανική πρακτική, την χαρακτήρισαν σαν μοναδική, λίγο σαν μια έννοια που υποδηλώνει την αδυναμία τους να δώσουν μια απάντηση, λίγο σαν ευχή να μην ξαναγίνει ποτέ, να παραμείνει πράγματι μοναδική.
Άλλοι χαρακτήρισαν αυτή τη διαδικασία και ευρηματικότητα των γερμανών σαν διακοπή της ροής του ανθρώπινου πολιτισμού, δίνοντας έτσι στον μέχρι τότε εξελιχθέντα πολιτισμό ένα θετικό χρώμα, αντί να τον αντιμετωπίσουν σαν την λογική του εξέλιξη ή όπως πρεσβεύουμε εμείς, σαν το αποκορύφωμα, το ζενίθ αυτού του πολιτισμού. Διότι δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι αυτή η διαδικασία βιομηχανικής παραγωγής πτωμάτων, δεν έγινε ούτε σε μια υπανάπτυκτη, απολίτιστη χώρα, ούτε από βαρβάρους, αγριάνθρωπους κλπ. αλλά σε μια από κάθε άποψη άκρα εξελιγμένη χώρα, τόσο όσον αφορά τα πνευματικά της επιτεύγματα (Γκαίτε, Σίλερ, Μαρξ....) όσο και την επιστημονική της τεχνολογία κλπ. Και μάλιστα σε μια χώρα όπου ούτε καν ο αντισημιτισμός ήταν ο χειρότερος. Στην Πολωνία πχ αλλά και στην Γαλλία και αλλού ήταν πολύ πιο ανεπτυγμένος.
Όταν λοιπόν σε μια τέτοια χώρα πραγματοποιείται το έγκλημα των εγκλημάτων, είναι το λιγότερο παράλογο να μιλάμε για απολίτιστους, προσβάλλοντας ανεπανόρθωτα τους ανά της γης βαρβάρους, κανιβάλους κλπ.
Εμείς πάψαμε προ πολλού να προσπαθούμε να δώσουμε απάντηση σε αυτό το γιατί και ξεκινάμε από το γεγονός ότι το Άουσβιτς είναι όχι μόνο ένα ανεπανόρθωτο δεδομένο αλλά και ένα καθοριστικό και απόλυτο αφετηριακό σημείο για μας, για να καταμετρήσουμε την ανθρωπότητα, τις ομάδες που κινούνται σε αυτήν και την ιστορία της, τόσο όσον αφορά το παρελθόν της όσο και το παρόν και το μέλλον της. Για αυτό χωρίζουμε τις κοινωνίες σε κοινωνίες πριν και σε κοινωνίες μετά το Άουσβιτς. Έτσι το Άουσβιτς γίνεται αυτομάτως το μέτρο και το σταθμό με το οποίο εκτιμούμε και κρίνουμε καταρχάς τον εαυτό μας αλλά και άτομα και ομάδες, κοινωνίες και εξελίξεις.
«Μετά το Άουσβιτς δεν μπορούν να γραφτούν πια ποιήματα» έγραφε κάποτε ο Αντόρνο. Κανονικά έπρεπε να υπάρξει από την στιγμή που βγήκε προς τα έξω όλη η αλήθεια εξόντωσης, ακριβώς αυτή η διακοπή της ανθρώπινης ιστορίας μέχρι να βρεθεί μια λύση, να παρθούν τα κατάλληλα μέτρα ώστε έστω και μια χαλιναγώγηση να επέλθει. Τίποτε από όλα αυτά. Μετά το Άουσβιτς, η ζωή συνεχίστηκε όπως και πριν. Επιζώντες του Oλοκαυτώματος, που περίμεναν να τους ακούσει η ανθρωπότητα με ανοιχτό το στόμα για αυτά που είδαν και έζησαν, έπρεπε να αποκτήσουν την εμπειρία, ότι τους γύρω τους δεν τους νοιάζει, ότι πρέπει να τα πούνε από οίκτο στα γρήγορα και να πάνε πάλι να κρυφτούν στις τρύπες τους, από εκεί που βγήκαν. Ήταν ένα σύνηθες γεγονός έγραφε η Άρεντ, το να γράφουν διανοούμενοι επιζώντες αισιόδοξα και ελπιδοφόρα άρθρα για την μελλοντική ελεύθερη και ισότιμη κοινωνία και την άλλη μέρα να αυτοκτονούνε.
Έτσι η κατάσταση μετά το Άουσβιτς είναι χειρότερη από πριν. Διότι αν υπήρχε πριν το ελαφρυντικό στοιχείο ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν να το διανοηθεί, να το προβλέψει κανείς και επομένως να το αποτρέψει, σήμερα έχουμε το τρομερό φαινόμενο να υπάρχουμε και να κινούμαστε όπως και πριν, εν γνώσει του Άουσβιτς. Εν γνώσει του Άουσβιτς σημαίνει ότι αυτό γίνεται κομμάτι της καθημερινότητας μας, μας συνοδεύει είτε το θέλουμε είτε όχι, επηρεάζει αυτομάτως τις πράξεις και σκέψεις μας.
Αυτό και μόνο αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο προσπαθούμε να κρίνουμε και να εκτιμήσουμε την ελληνική κοινωνία και συγκεκριμένα τον ρόλο της ελληνικής αριστεράς, τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο όλων τω αποχρώσεων στην αναβίωση και έξαρση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα.
Με αφετηρία λοιπόν και οπτική γωνία το Άουσβιτς πρέπει να παμε πίσω, στην πριν από το Άουσβιτς εποχή, όταν η υλοποίηση της ιδέας να μετονομαστεί ο ρωμιός (όπως επί αιώνες ονομαζόταν ο τοπικός πληθυσμός) σε έλληνα, με όλες τις αποτρόπαιες συνέπειες αυτής της μεταλλαγής γινόταν πραγματικότητα. Βίαιος εξελληνισμός των μη ρωμιών, σφαγές και πογκρόμ, καταπιέσεις όλων των αποχρώσεων μειονοτήτων κλπ.
Με το ξεκίνημα αυτού του κλίματος, ξεκίνησαν και μερικοί πεφωτισμένοι διανοούμενοι, εμπνευσμένοι από τις σοσιαλιστικές ιδέες της εποχής, την δημιουργία των πρώτων αριστερών σχημάτων με κορυφαία την οργάνωση Φεντερατιόν, με τον ηγέτη της Μπεναρόγια, έναν στην Βουλγαρία γεννημένο εβραίο που ανέπτυξε ανατρεπτική δράση στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στην μάδρε Ισραελ, στην Θεσσαλονίκη στην οποία ο εβραϊκός πληθυσμός ήταν και ο πολυπληθέστερος. Φυσιολογικό λοιπόν, να στελεχωθεί η οργάνωση τόσο σε ηγετικές θέσεις όσο και σε μέλη, κύρια από έλληνες εβραίους αλλά και σλάβους και τούρκους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι πολιτικοί εξόριστοι της αριστεράς ήταν ο Μπεναρόγια και ο ηγέτης του συνδικάτου καπνού, ο Σαμουέλ Γιονά που εξορίστηκαν στην Νάξο.
Να τι στέκει στα πρωτόκολλα της δίκης τους, σαν αθέλητο εγκώμιο επαναστατικής πρακτικής σε μια μαρτυρία ενός έλληνοχριστιανού καταδότη. «Ο Μπεναρόγια παραμένει ενταύθα, συνεργαζόμενος μετά του Γιουνά και κατηχών τους εργάτας, λέγων αυτοίς να μη παραδέχονται θρησκείαν, Έθνος, Κυβέρνησιν και Βασιλείς, παριστάνων αυτά ως γελοία και βάρη του εργατικού κόσμου, συνιστών άμα αυτοίς ν' αποφεύγουν την καταβολήν δημοσίων φόρων και την Στρατολογίαν, και εάν τις εξ αυτών δεν συνηθή ν' αποφύγη την Στρατολογίαν, εν καιρώ πολέμου να μη βάλη κατά του αντιμετώπου αδελφού του αλλά κατά του αξιωματικού του, του οδηγήσαντος αυτόν εις το πεδίον της μάχης. Εν τέλει αναφέρω ότι οι ανωτέρω Μπεναρόγιας και Γιουνάς είναι τα μάλα επικίνδυνοι εις την Δημοσίαν Ασφάλειαν» (από την εφημερίδα ελευθεροτυπία, «Ιος της Κυριακής»).
Και για ολοκλήρωση, ο μεν Μπεναρόγια επέζησε και πέθανε σε βαθιά γεράματα στο Τελ Αβίβ το 1979, ξεχασμένος από το σύνολο της ελληνικής αριστεράς, ο δε Γιονά, εξοντώθηκε στο Άουσβιτς.
Το φαινόμενο αυτό, του πρωτοποριακού ρόλου εβραίων στα νέα επαναστατικά κινήματα, δεν ήταν ένα ιδιαίτερο ελληνικό αλλά παγκόσμιο. Ήταν η εποχή που οι εβραίοι της διασποράς, μετά από αιώνες καταπίεσης και διωγμών, απέθεταν τις ελπίδες τους στις νέες ιδέες που υπόσχονταν ισοτιμία και αδελφοσύνη, που υπόσχονταν ένα τέλος στους διωγμούς και την λύτρωση τους από τον θανατηφόρο αντιεβραϊσμό.
Έτσι για να πούμε ένα μόνο παράδειγμα, δεν ήταν καθόλου τυχαίο που όλοι σχεδόν οι ηγέτες της μοναδικής επανάστασης της αριστεράς στην Γερμανία, της Νοεμβριανής επανάστασης του 1918/19 ήταν κύρια εβραϊκής καταγωγής, ούτε ήταν τυχαίο που ο εθνικοσοσιαλισμός κατασκεύασε την κατηγορία για τους αντιπάλους του, αυτή της εβραιομπολσεβίκικης συνωμοσίας.
Δυστυχώς όπως απέδειξε η πράξη μετά δεν είχαμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο λόγος?
Ο αντισημιτισμός δεν ήταν στη καλύτερη περίπτωση θέμα του μαρξισμού και στην χειρότερη ήταν κομμάτι του. Ακόμη και ο ίδιος ο Μαρξ στο κείμενο του «το εβραϊκό ζήτημα» έβλεπε την λύση της λύτρωση των εβραίων από τα δεινά τους στο γεγονός του ξεπεράσματος του εβραϊσμού, με την επιφανειακή αντίληψη, χωρίς εβραίους (με την έννοια όχι φυσικά της εξόντωσης αλλά της υπέρβασης του εβραϊσμού τους) κανένας αντισημιτισμός. Πράγμα που αποδείχτηκε αργότερα απόλυτα λάθος, μια και ο αντισημιτισμός μπορεί να υπάρχει και χωρίς εβραίους. Άσε που άλλοι όπως ο August Bebel πχ. ανακάλυπταν και θετικές, επαναστατικές πλευρές στον αντισημιτισμό, χαρακτηρίζοντας τον σαν «σοσιαλισμό των ηλιθίων». Ούτε καν σκέψη για τη εξάλειψη του ίδιου του αντισημιτισμού. Μέχρι τότε είναι και θα είναι ο εβραϊσμός, η μοναδική δυνατότητα επιβίωσης και άμυνας τους. « Όταν σε επιτίθενται σαν εβραίο. πρέπει να αντισταθείς σαν εβραίος» έγραφε κάποτε η Χάνα Άρεντ. Ούτε σαν αναρχικός αν είσαι αναρχικός ούτε σαν σοσιαλιστής αν είσαι σοσιαλιστής ούτε σαν κάτι άλλο χαρακτηριστικό σου, μια και ο λόγος της επίθεσης δεν είναι η ιδεολογική σου απόχρωση αλλά η καταγωγή σου. «Όταν με συνέλαβαν οι γερμανοί έμαθα ότι είμαι εβραίος. Από τότε είμαι εβραίος» έγραφε ο άθεος Ζαν Άμερυ, ένας επιζώντας του Άουσβιτς αντιστασιακός, με ρωμαιοκαθολική ανατροφή.
Αλλά και σήμερα, ο ισχύων αντικαπιταλισμός της ελαν/εραλ είναι ένα πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη και στερέωση του αντισημιτισμού, λόγω της «συρρικνωμένης αντικαπιταλιστικής αντίληψης», που κυριαρχεί. Η ιδεολογία αυτή βλέπει τον καπιταλισμό περιορισμένο σε 100 ή 1000 κεφαλαιοκράτες. Ο αριθμός αυτός αυξομειώνεται ανάλογα με το πόσο πλατιά (=λαϊκίστικα) «επαναστατικά μέτωπα» θέλεις να χτίσεις και ιδιαίτερα στο τμήμα εκείνο των αιωνίων τοκογλύφων, συγνώμη εννοούμε τους χρηματιστές και τις τράπεζες, με το εντολοδόχο κράτος τους. Αυτή η εγκληματική απλούστευση μπορεί μεν να είναι πρόσφορη για δημιουργία κινημάτων του πάνω και κάτω και να επιφέρει εξεγέρσεις, ακόμη και νίκες σε αυτά τα πλαίσια, είναι όμως σίγουρο ότι ποτέ δεν θα φέρει μια κοινωνική απελευθέρωση, αλλά ίσως και χειρότερες καταστάσεις από τις ήδη υπάρχουσες.
Διότι παραβλέπει ότι οι θύτες στο καπιταλιστικό σύστημα είναι μια τεράστια πλειοψηφία μέσα σε ένα πολύπλοκο πλέγμα από σχέσεις βίας, εκμετάλλευσης, εξόντωσης, παραμόρφωσης της ανθρώπινης υπόστασης, που μετατρέπει το έγκλημα σε προοδευτικό, παραγωγικό και καθημερινό ζωτικό παράγοντα ύπαρξης, στερέωσης και εξέλιξης της κοινωνίας. Με άλλα λόγια η διαφορά του κεφαλαιοκράτη από τον απλό μαγαζάτορα που απασχολεί με μισθούς πείνας, με ρατσιστικές και σεξιστικές ατάκες τις μετανάστριες πωλήτριες του, ή από τον σεξιστή, ομοφοβικό, ρατσιστή εργαζόμενο είναι απλά ποσοτική, μια και ποιοτικά είναι σε πολλές περιπτώσεις ακόμη χειρότερα.. ανάλογα παραδείγματα μπορούμε να πούμε για τους αγρότες, για τους υπαλλήλους, για τους ταξιτζήδες, για τους εισπράκτορες, για τους προλετ-άριους και για όποιον άλλο κλάδο ή κοινωνική ομάδα θέλετε.
Αν μάλιστα προσθέσουμε σε όλα αυτά και τα μαργαριτάρια της «συνομωσίας» και του «αιωνίου θύματος», τότε έχουμε την ολοκληρωμένη έκδοση της αντικαπιταλιστικής/ αντιιμπεριαλιστικής ελληνικής ιδεολογίας.
Όλο αυτό το συνοθύλευμα και όλοι οι συμμετάσχοντες σε αυτό αποτελούν, στηρίζουν και αναπαράγουν αυτό το σύστημα και τις θανατηφόρες ιδέες του, με τον κατάλληλο καταμερισμό εργασίας, σχέσεων βίας και μοιράσματος της ευθύνης.
Πάμε πίσω στο σημείο που ξεκινήσαμε. Ήδη στο πρώτο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ το 1918 (του μετέπειτα ΚΚΕ), που έγινε με βασικό μοχλό και πρωτοβουλία της Φεντερασιόν, μπήκαν οι βάσεις για τη μετέπειτα εκκαθάριση από τα ανθελληνικά στοιχεία, στη βάση καθαρά του αντισημιτισμού, που έμελλε να έχει ολέθρια αποτελέσματα.
Έγραφε λοιπόν για το συνέδριο ο Νίκος Γιαννιός, στέλεχος της σοσιαλιστικής ένωσης της Αθήνας που πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ.
«Ιδρυταί του ΚΚΕ, τόσον εις τας Αθήνας, όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ’ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν. Δυστυχώς, τα σοσιαλιστικά μας επιχειρήματα δεν εισακούσθησαν εφ’ όσον η εβραϊκή ηγεσία είχε τους ιδικούς της ανθελληνικούς σκοπούς, οι δε γύρω αυτής Έλληνες προλετάριοι ήσαν αγράμματοι και αφελείς. Προσήλθαμε, εν τούτοις, ως μειοψηφία εις το πρώτον σοσιαλιστικόν συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ’ αποχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνομε όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας». (Σταυρίδης, τα παρασκήνια του κκε)
Όταν λοιπόν με αυτά τα ιστορικά βάρη έρχεται σήμερα ο Αλαβάνος και αρνείται το κάλεσμα για την συμμετοχή του στην επέτειο του ολοκαυτώματος, επειδή η ισραηλιτική κοινότητα κάλεσε και τον πρεσβευτή του πιο μισητού κράτους του κόσμου, του Ισραήλ, τότε πρόκειται για την σκυτάλη του αντισημιτισμού που μεταδίδεται από γενεά σε γενεά από αριστερό σχήμα σε αριστερό σχήμα, αρνούμενος το δικαίωμα στους επιζώντες και στους απογόνους τους, να αποφασίζουν οι ίδιοι ποιους θα καλέσουν... αυτό έλλειπε, να αφήσει η ελληνική αριστερά τους εβραίους να κάνουν ότι αυτοί θεωρούν σωστό.
Δεν ήταν ατυχής ο τίτλος της εφημερίδας «Πριν», την περίοδο του πολέμου στο Λίβανο «εβραίοι δολοφόνοι θα πληρώσετε» αλλά επαναστατική απειλή.
Ούτε η προσπάθεια ξηλώματος του άστρου του Δαυίδ από τη συναγωγή της Λάρισας ήταν θέμα απερισκεψίας αλλά αντισημιτικής ανταρσίας.
Δεν ήταν ηλιθιότητα τα συνθήματα στην συναγωγή του Βόλου, αλλά επαναστατική περιέργεια.
Ίδια και παρόμοια με την βεβήλωση του μνημείου του ολοκαυτώματος από το κκε, ίδια και παρόμοια με την διαδήλωση του παμε κάτω από τα γραφεία της ισραηλιτικής κοινότητας Θεσσαλονίκης, στην ιστορική στοά Χιρς.
Όταν νεοέλληνες επετέθησαν ενάντια στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα με μολότοφ, μετά από αντιπολεμική διαδήλωση ενάντια στον πόλεμο στο Λίβανο, προσπαθώντας να μετατρέψουν το κτίριο και τους έγκλειστους ισραηλινούς σε κρεματόριο, καθοδηγούνταν από επαναστατικές εμπειρίες προηγουμένων.
Η αριστερά είναι πρωτοπορία στην σχετικοποίηση του Άουσβιτς, θέλει να το περάσει στην λήθη, να το παραποιήσει σαν προϋπόθεση του δυναμώματος του χώρου της.
Το ότι σε κάθε ευκαιρία χαρακτηρίζει τους εβραίους και το Ισραήλ σαν ναζίδες δεν είναι μόνο ότι δεν τους συγχώρεσε που επέζησαν και θέλει να τους προσβάλει όπου και όποτε μπορεί, αλλά κάτι άλλο, κατά την ταπεινή μας γνώμη ακόμη πιο απαίσιο: Να υποτιμήσει το Άουσβιτς, να το κάνει Γουαντάναμο, να το κάνει Γάζα, να το κάνει τα πάντα. Και να το φέρει εκεί που θέλει, ένα παραπάτημα της ιστορίας, μια παράκαμψη από τον νικηφόρο δρόμο των λαών, ένα παρατράγουδο στην αιώνια ελπιδοφόρα σταδιοδρομία της ανθρωπότητας.
Είναι επομένως αυτονόητο, ότι η μοναδική εφημερίδα που πήρε υπό την προστασία της τον ιρανό πρόεδρο και προσπάθησε να κατευνάσει το κύμα κριτικής ενάντια στη αντισημιτική του ομιλία στο συνέδριο κατά του ρατσισμού πρόσφατα στην Ελβετία, ήταν ο ριζοσπάστης:
«Ας αναφερθεί τέλος, ότι ο Ιρανός ηγέτης δε χαρακτήρισε τελικώς «αμφίσημο και αμφίβολο» το Ολοκαύτωμα των Εβραίων κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως ανέφερε το αρχικό κείμενο της επίσημης ομιλίας του» 22.4.2009 ριζοσπάστης. Αν αυτό σας θυμίζει την φράση με το αν έριξε ή αν απέθεσε τα παιδάκια στο λάκκο, είναι στην λογική του αντισημιτισμού.
Ας δούμε και άλλα πρόσφατα γεγονότα επαναστατικής συμπεριφοράς και έκφρασης.
Όταν βγαίνει η αντιφα και διαλαλεί ότι οι έλληνες εβραίοι είναι πράκτορες ξένης χώρας και υπονομεύουν την εθνική μας υπόσταση, δεν έχει νόημα πια να το αντικρούσουμε αλλά απλά να θυμίσουμε ότι αυτό στην Ελλάδα είναι τόσο παλιό όσο το απόσπασμα του Νίκου Γιοννιά από το 1918, που διαβάσαμε πιο πάνω.
Εν όψει του αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ στο Ηράκλειο Κρήτης, την 1. Απρίλη φέτος,, έβγαλε η ΚΟΕ μια αφίσα όπου πρόβαλε μια λέξη ενάντια στους αιώνιους εχθρούς: «ανεπιθύμητοι». Αυτή η λέξη είναι στα γερμανικά η πασίγνωστη λέξη των εθνικοσοσιαλιστών «Unerwünscht», που μέχρι και σήμερα χρησιμοποιείται σαν σύνθημα πάλης από τους νεοναζίδες.
Άλλοι πάλι είχαν το πρόβλημα ενόψει του προαναφερθέντος αγώνα, πως να καλέσουν σε εθνικιστικές, αντισημιτικές και ρατσιστικές εξάρσεις χωρίς να κατηγορηθούν μετά για εθνικισμό, αντισημιτισμό και ρατσισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έλυσε αυτό το πρόβλημα ως εξής στην προκήρυξη του. «Να καλέσουμε όλους τους φιλάθλους που θα παρακολουθήσουν τον αγώνα να αποδοκιμάσουν με το στρέψιμο της πλάτης τους κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου του Ισραήλ, όχι με ρατσιστικές διαθέσεις, αλλά με πολιτική αποδοκιμασία στα εγκλήματα του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων (και συνεχίζει, για να νίψει εκ των προτέρων τας χείρας του, γνωρίζοντας απόλυτα τι κινητοποιεί). Ως ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι είμαστε ενάντια σε κάθε αντισημιτική – ρατσιστική εκδήλωση». ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου, 31.3.2009
Μερικά χρόνια νωρίτερα, το 2003 διαμαρτύρονταν ο πρόεδρος του συλλόγου ελλήνων ηθοποιών και στέλεχος του ΚΚΕ Βασίλης Κολοβός σε απεργιακή κινητοποίηση στο κρατικό θέατρο βορείου Ελλάδος λέγοντας «Θα πρέπει κάποιος, επιτέλους, να απαντήσει: τι ρόλο παίζει το πανεπιστημιακό κατεστημένο και το εβραϊκό λόμπι». Ο λόγος για το ουρανοκατέβατο «εβραϊκό λόμπι»? Πολύ απλός: Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ, ο Βίκτωρ Αρδίτης ήταν εβραϊκής καταγωγής! Και να είσαστε σίγουροι, αν ο Αρδίτης ήταν ρωμαιοκαθολικός ή ορθόδοξος χριστιανός, αποκλείεται να μίλαγε ο Κολοβός για καθολικό ή ορθόδοξο λόμπι.
Να σημειώσουμε ότι και αυτό με το λόμπι είναι τόσο παλιό όσο και ο ίδιος ο αντισημιτισμός.
Άλλοι πάλι καλούσαν και καλούν σε μποϋκοτάζ των ισραηλινών προϊόντων «μην αγοράζεται προϊόντα από το Ισραήλ» λενε. Ούτε και αυτό είναι κάτι καινούργιο, αλλά ένα αραχνιασμένο σχεδόν σύνθημα, που πριν 50 χρόνια το γράφανε οι ναζίδες στους τοίχους των συναγωγών, των καταστημάτων και των σπιτιών των εβραίων «kauft nicht bei Juden» δηλ. «μην αγοράζεται από τους εβραίους».
Ξέρετε, χωρίς να θέλουμε να πάρουμε τους σημερινούς αυτοαναστατωμένους αντισημίτες υπό την προστασία μας, θα ήταν λάθος να τους κάνουμε κριτική ότι δεν έχουν φαντασία και δημιουργικότητα, επειδή επαναλαμβάνουν συνθήματα που χιλιοειπώθηκαν πριν 50 χρόνια αντί να βγάλουν κάτι δικό τους. Η αιτία είναι ότι οι γερμανοί είχαν με τόσο πάθος και ακραία φαντασία κάνει και πει τα πάντα, ώστε κανείς πια δεν μπορεί να τους ξεπεράσει. Ούτε στις πράξεις τους, αλλά ούτε και στις εκφράσεις τους. Οπότε αυτή η σημερινή μονοτονία και το χασμουρητό που προκαλούν αυτά τα συνθήματα, μπορεί να θεωρηθεί μόνο σαν αντικειμενική αδυναμία, και όχι ότι φταινε οι επαναστάτες μας και οι αντιφαδες μας για την ελεεινότητα και την έλλειψη δημιουργικότητας τους.
Μόνο στα θέματα που μπήκαν μετά το Ολοκαύτωμα μπορούν κάπως να τους συναγωνισθούν. Έτσι για παράδειγμα έχει πάρει παγκόσμια διάδοση στην ανά της γης αριστερά η εξής λογική και επιχειρηματολογία: Το Ισραήλ και οι εβραίοι της διασποράς εκμεταλλεύονται το Ολοκαύτωμα για ιδιοτελείς, επαίσχυντους σκοπούς. Δηλαδή, οι επαναστάτες μας είναι ενάντια στο Ολοκαύτωμα, και εύχονται πράγματι να μην είχε γίνει ποτέ, όχι επειδή εξοντώθηκαν 6 εκατομμύρια άνθρωποι αλλά επειδή .. το χρησιμοποιεί το Ισραήλ και το «παγκόσμιο εβραϊκό λόμπι» όπως ονομάζουν τους εβραίους της διασποράς σαν .. προπαγάνδα. Ο σύγχρονος διαφωτισμένος αντισημίτης είναι πράγματι ενάντια στο Ολοκαύτωμα και ...ενάντια στους εβραίους.
Η το κλασσικό, «πως είναι δυνατόν, αυτοί που πέρασαν τόσα δεινά να φέρονται έτσι ενάντια στους παλαιστίνιους», δηλώνοντας έτσι την ιστορική άγνοια τους για τα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζίδων: Νομίζουν ακόμη και μέχρι σήμερα ότι αυτά ήταν κέντρα διαπαιδαγώγησης καλής συμπεριφοράς των εγκλείστων τους.
Και πριν αρχίσει κανείς τα περί καλών προθέσεων των αντισημιτών αυτού του είδους, θέλουμε να θυμίσουμε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα έγιναν από καλές προθέσεις.
Σήμερα παρατηρούμε ένα άλλο γνωστό μας από τη Γερμανία φαινόμενο. Την χρησιμοποίηση, όλο και συχνότερα κωδικών για επιφανειακά αθώα αντισημιτική επικοινωνία. Μόνο ένα παράδειγμα πρόσφατο. Μια σειρά από συλλογικότητες της ελαν προχώρησε σε εκδηλώσεις ενάντια - όπως λέγανε και γράφανε στις αφίσες τους -, στο τείχος. Το κωδικό σημείο εμφανίζεται στο γεγονός ότι αυτομάτως όλοι όσοι διάβαζαν τις αφίσες καταλάβαιναν για το περί τίνος πρόκειται. Ούτε για το γνωστό τείχος του Βερολίνου ο λόγος, ούτε για το τείχος στον τσέχικη πόλη Usti nad Labem, που γκεττοποιεί και απομονώνει τους ρομά απο τον υπόλοιπο «καθαρόαιμο» τσέχικο πληθυσμό, ούτε για το τείχος του Μπέλφαστ στην Ιρλανδία που χωρίζει τους καθολικούς από τους διαμαρτυρόμενους, ούτε για το τείχος του Λούλα στο Ρίο ντε Ζανέιρο της Βραζιλίας που απομονώνει τους κατοίκους των Slums από τους ευκατάστατους πολίτες του, αλλά για το ένα και μοναδικό κατακριτέο τείχος στον κόσμο. Η ευγενής προσπάθεια τους να καλυφθούν πίσω από αναρχικές ομάδες από το Ισραήλ που παλεύουν ενάντια στο τείχος, δεν καλυτερεύει αλλά χειροτερεύει την κατάσταση αυτή, μιας και θυμούνται τους εβραίους μόνο όταν είναι χρήσιμοι σαν άλλοθι του αντισημιτισμού τους.
Αν ένα χιλιοστό του παθιασμένου ενδιαφέροντος, που δείχνει πρακτικά σε κάθε ευκαιρία η ελληνική αριστερά και ένα μέρος της ελαν για το μεσανατολικό αφιερώνονταν στην τύχη των ελλήνων εβραίων και των περιουσιών τους, θα είχαμε άλλες καταστάσεις, τουλάχιστον όσον αφορά την ιστορία αυτή. Γιατί εδώ έχουμε δυο πλευρές, που χάρη σε αυτήν ακριβώς την στάση των ελαρ/ελαν παραμένουν μέχρι σήμερα σκοτεινές. Η πρώτη και κυρίαρχη ήταν η ουδετερότητα, απάθεια και στάση σιωπής (που κρατάει μέχρι σήμερα), του οργανωμένου αντιστασιακού κινήματος (ΕΑΜ/ΕΛΑΣ) την περίοδο της κατοχής απέναντι στο Ολοκαύτωμα (για την εκτόπιση και εξόντωση των ελλήνων εβραίων όχι ότι δεν κουνήθηκε ούτε φύλο, αλλά ούτε καν σαν είδηση μπήκε στο σύνολο του τότε αντιστασιακού τύπου). Οι άκρου σεβασμού και θαυμασμού εξαιρέσεις που έλαβαν χώρα σε μια σειρά περιπτώσεις στην Ελλάδα ήταν κύρια από ατομική και τοπική πρωτοβουλία. Αυτό δεν θα το αναπτύξουμε εδώ περισσότερο. Όσα άτομα ενδιαφέρονται μπορούν να ρίξουν μια μάτια σε παλιότερο κείμενο μας «η κρυφή γοητεία του αριστερού αντισημιτισμού». Σήμερα θέλουμε να σταθούμε περισσότερο στο δεύτερο έγκλημα, στην κατάσχεση και στο πλιάτσικο των περιουσιών των ελλήνων εβραίων (Τα παρακάτω στοιχεία είναι από το βιβλίο του Götz Aly «το λαϊκό κράτος του Χίτλερ).
Γερμανοελληνική φιλία και συνεργασία: Η Ελλάδα αριθμούσε το 1941, γύρω στα 7 εκατομμύρια κατοίκους. Το λαϊκό εισόδημα ήταν 60 δις. δραχμές το χρόνο. Για να μπορέσει να πληρώσει το χαράτσι που επέβαλαν οι γερμανοί για να καλύψουν τις ανάγκες του στρατού τους, θα έπρεπε να παραδώσει μέχρι και το 90% του ετήσιου εισοδήματος της, πράγμα που ήταν για όλες τις πλευρές αρνητικό. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί χρήμα. Στην αρχή βοηθήθηκαν οι γερμανοί με το να στέλνουν στην Ελλάδα χρήματα και υλικό από γείτονες κατεχόμενες χώρες, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία. Ακόμη και με ελβετική βοήθεια (διεθνής ερυθρός σταυρός) κατέβαζαν καναδικό σιτάρι με σουηδικά πλοία στα ελληνικά λιμάνια. Επειδή αυτή η λύση ήταν προσωρινή, αποφάσισαν στις 5-2-1943, σε συνεδρίαση στον πύργο-αρχηγείο του Χίτλερ στο Wolfsschanze την κατάσχεση του συνόλου των περιουσιών των ελλήνων εβραίων της Θεσσαλονίκης. Στη συνεδρίαση συμμετείχαν ο Ηitler, ο von Thaden, ο Neubacher και ο Altenburg, με θέμα την «κάλυψη των αναγκών της Βερμαχτ στην Ελλάδα»
Το τερπνόν μετά του ωφελίμου: Τα σχέδια της κατάσχεσης της περιουσίας των ελλήνων εβραίων κατατέθηκαν από τον Άλτενμπουργκ στον τότε πρωθυπουργό Ελλάδας Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο παίρνοντας την συγκατάθεση του.
η διαδικασία και οι συμμετέχοντες: Η ληστεία της εβραϊκής περιούσιας έγινε σε δυο φάσεις. Η πρώτη φάση ξεκίνησε το 1942. Στις 17.οκτοβρη 1942 απαίτησαν οι γερμανοί από την ισραηλιτική κοινότητα, σαν λύτρα για απελευθέρωση των εβραίων που βάλανε σε καταναγκαστικά έργα, 10.000 αγγλικές λίρες. Στις αρχές Νοέμβρη ζήτησαν άλλα 3,5 δις. δραχμές από την κοινότητα, τα οποία λιγόστεψαν στα 2,5 δις. δραχμές, υπό τη προϋπόθεση ότι θα δοθούν σε χρυσό. Αυτά πληρώθηκαν σε δόσεις μέχρι τις 15 Δεκέμβρη ανά 5000 αγγλικές λίρες κάθε δόση. Συνολικά μάζεψαν 25000 αγγλικές η 500.000 γερμ. μάρκα.
Η δεύτερη φάση που ήταν και η πιο πλουσιοπάροχη, ξεκίνησε το Μάρτη του 1943 (στα πλαίσια της προαναφερθείσας απόφασης) με το βίαιο μάζωμα όλων των περιουσιών τους. Πρωτεργάτες από την γερμανική πλευρά ήσαν οι Mertens, von Thaden, Altenburg, , Hahn, Alois Brunner, Wisliceny (οι δυο τελευταίοι ήταν συνεργάτες του Άϊχμαν). Για να κρατηθούν τα προσχήματα και η νομική διαδικασία, μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο πλυσίματος των λαφύρων. Η ελληνική κυβέρνηση ίδρυσε στις 8. Μαρτίου 1943 την υπηρεσία ΥΔΙΠ (υπηρεσία διαχειρίσεως ισραηλιτικής περιούσιας) με διευθυντή τον νομικό Ηλία Δούρο. Στην αρχή ήταν η ΥΔΙΠ κάτω από την γερμανική στρατιωτική διοίκηση, μετά πέρασε στο υπουργείο οικονομικών, με διευθυντή τον Μαυραγάνι. Τα έσοδα από την πώληση των εβραϊκών λαφύρων, καταθέτονταν στο αριθμό λογαριασμού με το νούμερο 707 στην εθνική τράπεζα, στο παράρτημα της στην Θεσσαλονίκη. Το Γενάρη του 1943 παραιτήθηκε ο διευθυντής της εθνικής τράπεζας και αντικαταστάθηκε από τον Χατζηκυριάκο. Σαν υπουργό οικονομίας έβαλε ο Neubacher (ειδικός απεσταλμένος του Χίτλερ) τον Έκτορα Τσιρονικο του οποίου «τα φιλικά προς τους γερμανούς αισθήματα του ήταν υπεράνω κάθε υποψίας» όπως τόνιζε ο ειδικός απεσταλμένος του Χίτλερ. Με την σύμφωνη γνώμη των δυο αυτών πουλούσαν οι χρηματέμποροι στο χρηματιστήριο τις με βία κατασχεμένες περιούσιες των εβραίων. Έτσι όλη η περιουσία πέρασε στα χέρια ελλήνων εμπόρων, μαυραγοριτών, ευκατάστατων για την εποχή εκείνη ελλήνων πολιτών αλλά και δημοτικών αρχών όπως της Θεσσαλονίκης και μετατράπηκε σε χαρτονομίσματα, δηλαδή ρευστοποιήθηκε.
Συντηρητικοί αριθμοί μιλούν για ένα κατασχεμένο ποσό πάνω από 1,7 εκ. αγγλικές λίρες (12 τόνους καθαρό χρυσό). Σε αυτό το ύψος υπολόγισε τις κατασχεμένες περιούσιες και το World Jewish Congress, το 1948. Ορισμένα στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτό τον αριθμό των 1,7 εκ.: Σύμφωνα με έναν κατάλογο της εθνικής τράπεζας από το 1944, ήταν τα έξοδα του γερμανικού στρατού τον Ιούνιο του 1942, 250.000 αγγλικές λίρες. Η Ελλάδα θα έπρεπε να πληρώσει δηλαδή 3 εκ. αγγλ. λίρες. Σύμφωνα πάντα όμως με την εθνική τράπεζα, η Ελλάδα πλήρωσε μόνο 1,26 εκ. Τα υπόλοιπα 1,74 εκ. ήταν από τα έσοδα της καταλήστευσης της εβραϊκής περιουσίας.
Η ισραηλιτική κοινότητα υπολόγισε στην δεκαετία του 50 την κλεμμένη περιούσια σε 130 εκατομμύρια μάρκα (δηλαδή σε 46 τόνους χρυσό)! Αυτός ο υπολογισμός δεν έρχεται σε αντίθεση με τον πρώτο, αν υπολογιστούν και τα περιουσιακά στοιχεία που δεν μετατράπηκαν σε χαρτονομίσματα. Για αυτό θεωρούμε τον αριθμό της κοινότητας πιο ολοκληρωμένο. Με αυτά τα χρήματα πάντως, κατάφερε ο γερμανικός στρατός να καλύψει τις ανάγκες του και η Ελλάδα να επιβιώσει οικονομικά, πράγμα που σήμαινε ότι ο πληθυσμός της γλίτωσε έτσι έναν τεράστιο λοιμό, πολύ πιο χειρότερο από τον ήδη επικρατούσα μια και δεν ήταν πια αναγκασμένη να πληρώσει το χαράτσι που της επέβαλαν οι γερμανοί.
Σε αυτά έρχονται να προστεθούν και τα παράπλευρα οφέλη της ελληνικής πλευράς: Οι βίαιες καταλήψεις από έλληνες χριστιανούς των εγκαταλειμμένων σπιτιών αυτών που εκτοπίστηκαν, οι κατασχέσεις των σπιτιών τους και το μοίρασμα τους σε έλληνες πρόσφυγες που κατέκλυσαν την πόλη, οι πωλήσεις των τεμαχίων (μέχρι και τις ταφόπετρες που απόμειναν από το πλιάτσικο του εβραϊκού νεκροταφείου πούλησαν), τα μαγαζιά, τα ιδρύματα κλπ., κλπ.
Γράφει ο Μιχαήλ Μόλχο για τότε. «Έτσι γέμιζαν τα θησαυροφυλάκια τους στην οδο Βελισαρίου με όλα τα λάφυρα του Αλί Μπαμπά. Πάνω στα τραπέζια κείτονταν σε τάξη και σε διαφορετικούς σωρούς δαχτυλίδια με διαμάντια και πανάκριβες πέτρες όλων των ειδών και των αποχρώσεων, Καρφίτσες κοσμήματα, κονκάρδες, άλλα κοσμήματα, βραχιόλια, χρυσές αλυσίδες, δαχτυλίδια γάμου, ρολόγια κάθε μορφής, , νομίσματα, τακτοποιημένα κατά εικόνες και έτος, αμερικανικά και καναδέζικα δολάρια, λίρες, στερλίνες, ελβετικά μάρκα κλ[. Στο πάτωμα ήταν στοιβαγμένα Βάζα, κινέζικες πορσελάνες, μοναδικά αντικείμενα, τεράστιοι σωροί από χαλιά. Σε αυτό το χώρο υπήρχε τόσο πολύ μαζεμένος πλούτος, που ακόμη και η μεγάλη φαντασία του Αλέξανδρου Δουμά δεν θα μπορούσε να τα αντικατοπτρίσει στα μάτια του Μόντε Χρήστο».
Ο Mέρτενς όταν μετά από ένα απερίσκεπτο ταξίδι του μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα συνελήφθη και φυλακίστηκε προσωρινά (μετά παραδόθηκε στην Γερμανία και εκεί αφέθηκε ελεύθερος), άρχισε να διαδίδει για να σώσει το κορμί του, ότι τον κλεμμένο πλούτο δεν τον πήραν οι γερμανοί αλλά ότι τον φόρτωσαν σε ένα καράβι που το βούλιαξαν στο μεσσηνιακό κόλπο στην Πελοπόννησο. Αυτός ο μύθος που φυσικά ταίριαζε σε όλους τους συμμετέχοντας στο έγκλημα μια και τους κάλυπτε, καλλιεργήθηκε και διαδόθηκε επί χρόνια, τόσο συστηματικά και εντατικά, που ακόμη και το κέντρο Σίμον Βίσενταλ έπεσε στην φάκα και τoν πήρε στα σοβαρά. Πολλοί ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν την ανεύρεση του θησαυρού των εβραίων. Τον Αύγουστο του 2000 πραγματοποιήθηκε μεγάλη επιχείρηση κατάδυσης κοντά στο νησάκι Βενετικό, υπό την επιτήρηση της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος. Ακόμη πιο τραγελαφικό, το 2000 ξέσπασε καυγάς ανάμεσα στους επίσημους και ανεπίσημους ανιχνευτές, σε ποιον θα ανήκει ο χρυσός αν βρεθεί. Δηλαδή, ούτε καν σκέψη, έστω και μετά 55 χρόνια, να παραδώσουν τα κλεμμένα στους ιδιοκτήτες τους!
Ένοχη σιωπή
Σήμερα όλοι ασκούν ακραία σιωπή. Και οι γερμανοί καλύπτουν τους έλληνες και οι έλληνες καλύπτουν τους γερμανούς. Κανείς δεν θέλει μετά από τόσα χρόνια να βγάλει στο φως τις βρωμιές αυτές, μια και είναι ένα καυτό σίδερο που θα κάψει πολλούς και στις δυο χώρας. Έτσι, άλλοι από φόβο μην καούν τα πολιτικά τους τζάκια, άλλοι, που διατυμπανίζουν ότι παλεύουν ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και στο κράτος, σιωπούν απέναντι στην ανώτερη μορφή του, στην δολοφονική κρατική ληστεία.. είπαμε.. ήταν απλώς ..η περιούσια των εβραίων.. Έτσι δίπλα στις επιτυχείς προσπάθειες να παρουσιάζουν την χώρα σαν μη αντισημιτική, κρύβοντας και εξοστρακίζοντας εθελοντικά αντισημιτικά γεγονότα και εκφράσεις από τις ειδήσεις (ή δικαιώνοντας δικαστικά τα ακραία φαινόμενα αντισημιτισμού, πχ. πλεύρης) κατάφεραν και εδώ επιτυχώς, να καλύψουν με την σκόνη του χρόνου και με διάφορους μύθους που πλασάρανε, μια από τις πιο βρώμικες ιστορίες της κατοχής.
Θεωρούμε υποχρέωση αυτών που ωφελήθηκαν αντικειμενικά από αυτήν την καταλήστευση, δηλαδή όλων εμάς των απογόνων της γενιάς που λόγω της αποφυγής της λοίμωξης επέζησε και κατά συνέπεια δημιούργησε εμάς, να κάνουμε ότι μας είναι δυνατόν για αποκατάσταση του ιστορικού δικαίου. Ο άμεσος παραλήπτης της απαίτησης μας για επιστροφή των κλεμμένων στους κατόχους τους και στους απόγονους τους, είναι η νομική κληρονόμος των τότε κυβερνήσεων, η ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος. Το αν τα ζητήσει από την Γερμανία ή τους τα χαρίσει ή αν τους καλύψει και πάλι όπως έκανε και στο παρελθόν με τις αποζημιώσεις των θυμάτων είναι άλλο θέμα.
Προϋπόθεση για αυτό το αίτημα είναι να ανοίξουν επιτέλους τα αρχεία των τραπεζών, των υπηρεσιών, των χρηματιστηρίων της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας, καθώς και των υπουργείων για να βγουν στο φως της ιστορίας τόσο οι συνεργάτες των γερμανών, όσο και τα ποσά που καταληστεύτηκαν. Πρέπει να βγουν στο φως τα ονόματα αυτών που άρπαξαν και ιδιοποιήθηκαν τα ακίνητα των ελλήνων εβραίων, όσο μεγάλη και αν θα είναι η έκπληξη από την πληθώρα της αριοποίησης α λα ελληνικά. Οι προσπάθειες του Götz Aly, αλλά και άλλων ιστορικών για πρόσβαση στα ελληνικά αρχεία, απέτυχαν χάρη στη σθεναρή αντίσταση της τράπεζας της Ελλάδας και όλων των άλλων „εμπλεκομένων», που τα κρατάνε ερμητικά κλειστά, εδώ και πάνω από 60 χρόνια.
Όσο θα το αρνούνται, άλλο τόσο θα συνεχίσουμε να τους καταγγέλλουμε ότι συνεχίζουν στην μεταάουσβιτς κοινωνία τους, την συνεργασία τους με τους νομικούς και κοινωνικούς κληρονόμους των εθνικοσοσιαλιστών, τους γερμανούς και το κράτος τους σήμερα. Έτσι γίνεται αυτή η προϋπόθεση το πρώτο και αυτή την στιγμή κυρίαρχο αίτημα προς τις ελληνικές αρχές. Είναι πια καιρός, το σύνθημα «δεν ξεχνάμε τίποτε, δεν συγχωρούμε τίποτε», να επανακτήσει την έννοια που του ανήκει.
Και για να προλάβουμε τις γνωστές από την Γερμανία τάσεις σχετικοποίησης και απαλλαγής των γερμανών από τα εγκλήματα τους: Είναι τουλάχιστον και ιστορικά αλλά και ηθικά απαράδεκτο, να στοχοποιείται η ισραηλιτική κοινότητα για την κάλυψη αυτής της βρωμιάς και να επαναλαμβάνονται τα γνωστά αντισημιτικά κλισέ περί των εβραίων που συνεχώς θέλουν λεφτά από το καημένο το γερμανικό κράτος, σχετικοποιώντας μάλιστα ακόμα και τα εγκλήματα των γερμανών και απαλλάσσοντας τους από την ευθύνη τους, όπως στέκει στο παρακάτω απόσπασμα (και που δεν διαψεύσθηκε μέχρι σήμερα): «Τόσο η ελληνική συντεταγμένη πολιτεία όσο και ο ελληνικός λαός, αλλά και η εβραϊκή κοινότητα της χώρας αποσιωπούν το θέμα της αρπαγής των εβραϊκών περιουσιών, προβάλλουν μύθους που καταρρίπτονται εύκολα από τη διερεύνηση του αρχειακού υλικού και το μόνο που διεκδικούν είναι οι αποζημιώσεις από το γερμανικό κράτος» είπε έπ’ αυτού στην «Κ» η ιστορικός-ερευνήτρια Γαβριέλλα Ετμεκτσόγλου που μετέχει στη συνάντηση. Σύμφωνα με την ίδια, μύθος είναι ότι το εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης καταστράφηκε με πρωτοβουλία και ευθύνη των Γερμανών. «Οι Έλληνες παράγοντες της διοίκησης Μακεδονίας, μεταξύ των οποίων ο γενικός διοικητής Βασίλιος Σιμωνίδης, είπαν στον Μέρτεν πως θέλουν να αξιοποιήσουν αυτή την ευκαιρία ώστε να μεταφερθεί το νεκροταφείο. Υπήρξε ελληνική πρωτοβουλία για την καταστροφή του νεκροταφείου», τόνισε η ίδια («Καθημερινή», 23-05-09 ).
Άσε που στην πρώτη φράση τίποτε δεν στέκει ιστορικά μια και είναι γνωστό ότι η ελληνική πολιτεία μετά από κάτι ψίχουλα-αποζημιώσεις που πήρε από τους γερμανούς μετά τον πόλεμο για τις μαζικές δολοφονίες και καταστροφές ενάντια στον τοπικό πληθυσμό, παραιτήθηκε από όλα τα αιτήματα αποζημίωσης (η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που είχε τις πιο τεράστιες απώλειες ανθρώπινης ζωής και ταυτόχρονα τις πιο ελάχιστες αποζημιώσεις) κάνοντάς τα πλακάκια με την Γερμανία. Ακόμη και οι ελάχιστες προσπάθειες από πρωτοβουλίες επιζώντων και απογόνων τους ( όπως η περίπτωση του Δίστομου), στέφθηκαν με απόλυτη αποτυχία, χάρις στην σθεναρή στάση αυτού του καημένου του γερμανικού κράτους και το σιγοντάρισμα του ελληνικού κράτους. Είπαμε μεν ότι τα πιο ανιστόρητα τα γράφουν ιστορικοί αλλά όχι και έτσι...
Για να μην επαναλαμβανόμαστε: Χωρίς γερμανούς, κανένα Ολοκαύτωμα, χωρίς Ολοκαύτωμα, καμία καταστροφή του νεκροταφείου και κατάσχεση των εβραϊκών περιουσιών. Οι γερμανοί έδωσαν το πλαίσιο (για να κερδίσουν την συνεργασία των ελλήνων) ώστε να μπορέσει η ελληνική πλευρά να πραγματοποιήσει το αίτημα και όνειρο της για το οποίο αγωνίζονταν πάνω από 15 χρόνια, την αρπαγή του εβραϊκού νεκροταφείου. Στην προσπάθεια, θύτες δηλ. «ελληνική συντεταγμένη πολιτεία» και θύματα δηλ. «εβραϊκή κοινότητα» να ριχτούν στο ίδιο καλάθι όσον αφορά το αίτημα για φως σε αυτή την βρωμιά, πρέπει να επισημάνουμε μια μικρή λεπτομέρεια: Το να ζητήσει η ισραηλιτική κοινότητα τα περιουσιακά στοιχεία πίσω, είναι δικαίωμα της, όπως και δικαίωμα της και των μελών της είναι, το αν θα αποφασίσει να εξασκήσει αυτό το δικαίωμα της η όχι. Το να μπει όμως αυτό το αίτημα από τους μη εβραίους έλληνες είναι όχι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση τους όπως αναφέραμε πιο πάνω. Υποχρέωση ηθική και ιστορική. Αυτή είναι μια μικρή μεν, καθοριστική δε διαφορά, γιατί είναι η διαφορά «εφ όλης της ύλης». Τελεία και παύλα.
Κλείνουμε με το απόσπασμα από μια περιγραφή της επίσκεψης ενός νεοέλληνα επαναστάτη από την «κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά» στο Νταχάου, όπου εμπνεύστηκε τόσο από αυτά που είδε, ώστε βιάστηκε να σχετικοποιήσει το Ολοκαύτωμα και να καταφερθεί ενάντια στο Ισραήλ (ακριβώς κάτι τέτοια μας αναγκάζουν να μιλάμε για μανιακό αντισημιτισμό). «Στη γωνία, μία άλλη πύλη μικρότερη, οδηγεί σε ένα άλλο ξεχωριστό οικόπεδο με ένα κτήριο… Η αλληλουχία των θαλάμων του κτηρίου αυτού σχεδιασμένη απλά και λειτουργικά: θάλαμοι αποστείρωσης ρούχων στην άκρη και μετά θάλαμος συγκέντρωσης νεοαφιχθέντων, θάλαμος αερίων, θάλαμος συγκέντρωσης πτωμάτων, κρεματόρια, καμινάδες...Θάνατος στο Νταχάου σήμερα, είναι ό,τι το αποκόβει από τα γκούλαγκ της Σιβηρίας και την Καμπότζη έως το Γκουαντάναμο, το τείχος, την κατοχή και το αίμα στην Παλαιστίνη...(Σύντροφος από την κατάληψη που βρέθηκε στο Νταχάου), 2.4.09.
Αντί για δική μας απάντηση, αφήνουμε τον Ζαν Άμερυ, που αυτοκτόνησε στο Σαλσβούργο το 1978 να απαντήσει. «Η αυτοκρατορία του Χίτλερ θα συνεχίσει να ισχύει καταρχάς σαν ένα ατύχημα της ιστορίας. Τελικά όμως θα καταντήσει απλώς ιστορία, ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη από άλλες δραματικές εποχές, ίσως βουτηγμένη στο αίμα μεν, αλλά παρόλα αυτά μια αυτοκρατορία, που είχε την δική της οικογενειακή καθημερινότητα. Η φωτογραφία του προπάππου με την στολή των ΣΣ θα κρέμεται στο ωραίο σαλόνι και τα παιδιά στο σχολείο θα μαθαίνουν λιγότερο για την ράμπα διαλογής και περισσότερο για τις αξιοθαύμαστες επιτυχίες της ενάντια στην ανεργία.
Ο Hitler, ο Himmler, ο Heydrich, ο Kaltenbrunner, θα ανήκουν στην κατηγορία των ονομάτων όπως ο Ναπολέων, ο Φουχέ, ο Ροβεσπιέρος, ο Σαμτ Γιουστ... Θα τους διδάσκουν και θα τους λενε, ότι αυτό που συνέβη από το 1938 μέχρι το 1945 στην Γερμανία, θα μπορούσε κάτω από ανάλογες συνθήκες να πραγματοποιηθεί παντού – και κανείς δεν θα δώσει σημασία στην λεπτομέρεια, ότι ακριβώς στην Γερμανία και μόνο στην Γερμανία πραγματοποιήθηκε αυτό και πουθενά αλλού.
Σε ένα βιβλίο με τον τίτλο «με το βλέμμα πίσω στο τοίχος του δασούς» γράφει ο αξιωματικός Prinz Ferdinand von der Leyen.. «από έξω μας ήρθε μια πιο φοβερή είδηση. Εκεί είχαν διεισδύσει κομάντο των SS στα σπίτια και πετάγανε από τα παράθυρα των επάνω ορόφων κάτω στο πλακόστρωτο του δρόμου, μωρά, που ούτε καν ακόμα περπατούσαν». Αλλά κάτι τέτοιες πράξεις, που έγιναν από έναν λαό με τόσο υψωμένο πολιτισμό, με οργανωτική σιγουράδα και σχεδόν απόλυτη επιστημονική ακρίβεια ολοκληρώνοντας την δολοφονία εκατομμυρίων ατόμων, θα θεωρούνται μεν ένα λυπηρό γεγονός αλλά σε καμία περίπτωση κάτι το μοναδικό, βάζοντας το δίπλα στην δολοφονική δίωξη των αρμενίων από τους τούρκους ή τις καταστρεπτικές πράξεις βίας των Γάλλων αποικιοκρατών.
Όλα θα αναμιχθούν σε ένα συνοθύλευμα του «αιώνα της βαρβαρότητας». Σαν οι πραγματικά αδίδακτοι και ασυμφιλίωτοι, σαν οι εχθροί της ιστορίας και οι αντιδραστικοί με όλη την σημασία της λέξης θα στεκόμαστε μόνο εμείς. Και θα φαίνεται τελικά σαν ιστορικό ατύχημα ότι μερικοί από εμάς επιζήσαμε» (Ζαν Άμερυ «προκαταλήψεις»).
Café Morgenland, 6-6-2009
