"Οι Mέρες της Οργής: Για την επίθεση στο Παρίσι και τον πόλεμο που μαίνεται" Κενό Δίκτυο

ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
[Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
http://voidnetwork.blogspot.com

Οι Mέρες της Οργής: Για την επίθεση στο Παρίσι και τον πόλεμο που μαίνεται

«Όχι μόνο η λογική των αιώνων αλλά και η παράνοια τους πέφτει πάνω μας» , Φρίντριχ Νίτσε

Μπορεί να μιλήσει κανείς για τα γεγονότα στο Παρίσι χωρίς να πει απλά τα αυτονόητα; Έχουν πάντως και τα τελευταία τη σημασία τους, τουλάχιστον ως αφετηρία.
Σε συνάρτηση με την επίθεση που έγινε στον Λίβανο πριν λίγες ημέρες, η πολύνεκρη επίθεση στο Παρίσι επιβεβαίωσε κάτι που γνωρίζαμε ήδη: η ζωή των «Δυτικών», ό, τι και να σημαίνει πλέον αυτός ο όρος, βαραίνει περισσότερο από των υπολοίπων λαών ή για την ακρίβεια των λαών που συνθέτουν τον «Τρίτο Κόσμο». Είναι αν μη τι άλλο θετικό ότι αυτή η ασυμμετρία στην αξιολόγηση της ζωής παρατηρείται και από μη ιδιαίτερα πολιτικοποιημένους ανθρώπους. Επίσης, αν και ως διαπίστωση δεν αρκεί για να εξηγηθούν οι μαζικές δολοφονίες, τουλάχιστον βοηθάει να καταλάβουμε γιατί κάποιοι, κάπου μπορεί να αισθάνονται ένα αίσθημα δικαίωσης.

Αν πάντως θέλουμε να αναλύσουμε σε βάθος το φαινόμενο της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας πρέπει να αποφύγουμε δυο αναγωγές: πρώτον, να ρίξουμε το ανάθεμα στον «Ισλαμοφασισμό» και ακόμα χειρότερα «στο Ισλάμ»· δεύτερον, αφού φυσικά καταδικάσουμε με αποτροπιασμό την επίθεση, να πούμε ότι «φταίνε οι Αμερικάνοι» ή, λίγο πιο ραφιναρισμένα, ο Ιμπεριαλισμός. Όχι ότι αυτές οι θέσεις είναι λάθος. Αν και η έννοια του Ισλαμοφασισμού δεν βοηθάει πολύ, είναι ξεκάθαρο ότι το Ισλαμικό Κράτος διακονεί τον αυταρχισμό και εχθρεύεται τη διαφορετικότητα. Εξίσου σαφές είναι ότι η θρησκευτική πίστη υποδαυλίζει και επικυρώνει φαντασιακά τη βία του εν λόγω μορφώματος· η επίθεση στο Παρίσι άλλωστε δεν είναι το πρώτο έγκλημα που γίνεται στο όνομα ενός Θεού. Το να αποσπάσουμε όμως μια ουσιοκρατικά οριζόμενη «θρησκεία» από τα ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά της συγκείμενα εμποδίζει από το να κατανοήσουμε το φαινόμενο του τζιχαντισμού στην ιστορικότητα του. Το ISIS δεν φύτρωσε στο χώμα μια αφηρημένης πίστης αλλά παράγεται ιστορικά μέσα σε δεδομένες κοινωνικές, πολιτισμικές και πολιτικές σχέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο η γεωπολιτική του ιμπεριαλισμού, που ενόσω συντελεί στη δημιουργία ενός διογκούμενου χάους στη Μέση Ανατολή δεν σταματά να επενδύει στο ένοπλο Ισλάμ, αποτελεί προϋπόθεση για την ανάδυση και εξάπλωση του τζιχαντισμού και συγκεκριμένα του Ισλαμικού Κράτους. Το τελευταίο όμως, και οι ενέργειες που το συγκροτούν ως αυτό που είναι, δεν μπορεί να αναχθεί στις αρνητικές του ιστορικές συνθήκες, λες και τα ιστορικά υποκείμενα, εν προκειμένω οι τζιχαντιστές, είναι αυτόματα που δρουν ανακλαστικά. 

Η βία γεννάει βία, αλλά αυτό το αξίωμα δεν υπονοεί μια άμεση αιτιακή ανταπόκριση μεταξύ ιμπεριαλισμού και τζιχαντισμού. Η επίθεση στο Παρίσι δεν ήταν καθόλου τυφλή αλλά δεν είχε και κάποιον πρόδηλο ιμπεριαλιστικό στόχο. Αντίθετα, δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι τα σημεία των επιθέσεων έφεραν άλλους ευρύτερους «αντί-δυτικούς» συμβολισμούς. Για να κατανοήσουμε το περιεχόμενο της τζιχαντιστικής βίας πρέπει να ανιχνεύσουμε τις θετικές της επενδύσεις, τους τρόπους που η ορθολογικότητα και η παράνοια της επενδύονται στο κοσμοϊστορικό πεδίο. 
Ο τζιχαντισμός αποτελεί συνάρμοση ροών οι οποίες ξεκινώντας από ένα μοριακό επίπεδο απεδαφικοποιήσεων κατέληξαν, στη μορφή του Ισλαμικού Κράτους, να εδαφικοποιήσουν μια νέα τάξη Δικαίου. Το Ισλαμικό Κράτος, σε αντίθεση με την Αλ Κάιντα, δεν είναι μια νομαδική μηχανή πολέμου αλλά, όπως ακριβώς δηλώνει το όνομα του, μια αναδυόμενη πολιτική κοινότητα της οποίας η καθημερινή λειτουργία – και ας μην λησμονούμε ότι έχει παραχθεί μια λειτουργική καθημερινότητα - θεμελιώνεται και νομιμοποιείται σε μία ιστορική μορφή δικαιοσύνης. Η τελευταία έχει ιδιάζουσες δομές αξίας, ορθότητας, μέριμνας κα πρόνοιας, αλλά αναμφίβολα ως ιστορική μορφή χαρακτηρίζεται από την περίοπτη θέση που δίνει στη βία ως δραστηριότητα οργανικά δεμένη με την αρετή και τη λύτρωση. Ούτε όμως αυτή η σύνδεση είναι καθαυτή ιστορικά πρωτότυπη ή ίδιον ενός θρησκευτικού φαντασιακού, αφού έχει προσλάβει κοσμικές μορφές ήδη από τη Γαλλική Επανάσταση. Το θέμα εδώ δεν είναι να κάνουμε εύκολες αναλογίες και ισοπεδωτικές συγκρίσεις που, βάζοντας στο ίδιο καζάνι τον τζιχαντισμό με τον Ιακωβινισμό, καταλήγουν σε εύκολες όσο και αδιέξοδες φιλελεύθερες απολογητικές. 

Το ζητούμενο είναι ότι αν θέλουμε να κατανοήσουμε τον τζιχαντισμό και τι είναι προβληματικό με αυτόν δεν μπορούμε να το κάνουμε απλά σε ένα αφηρημένο επίπεδο αποκήρυξης της σχέσης δικαιοσύνης και βίας, ούτε καν δικαιοσύνης και Τρόμου. 
Ούτε θα βρούμε την απάντηση στον «σκοταδισμό» καθώς ο σύγχρονος τζιχαντισμός είναι ένα μετά-νεωτερικό φαινόμενο. Τραβάει φυσικά από το παρελθόν, αλλά αυτό που βρήκε στον Μεσαίωνα, στη μορφή του Χαλιφάτου, είναι ένα εναλλακτικό τρόπο να είναι κάποιος σύγχρονος, ανταγωνιστικό σε άλλες εκδοχές (μετά)νεωτερικότητας. Από αυτή την άποψη δεν πρέπει να μας διαφεύγει η κεντρικότητα που κατέχει το διαδίκτυο στη δράση του Ισλαμικού Κράτους. Τα βίντεο που ανεβάζονται στο YouTube δεν είναι ψηφιακές καταγραφές βίας αλλά βία που (ανα)παράγεται ψηφιακά για εμάς. Και αν κάποιοι νιώθουν αποτροπιασμό μπροστά στο θέαμα κάποιοι έλκονται από αυτό. Ο τζιχαντισμός αυτή τη στιγμή εμπνέει και κινητοποιεί κόσμο, ιδιαίτερα νέους άντρες που βρίσκουν σε αυτόν μια παραγωγική φαντασίωση που τους προσφέρει ταυτότητα, επιβεβαίωση του αντρισμού τους αλλά και ρόλο σε έναν ιερό πόλεμο που φτάνει στο ύψος ενός κοσμοϊστορικού δράματος. Και όπως κατέδειξαν και οι πρόσφατες επιθέσεις, αυτή η φαντασίωση δεν εμπνέει μόνο φτωχούς από τις υποδεέστερες τάξεις του Τρίτου Κόσμου αλλά και νέους προλετάριους ή και μεσοαστούς από τα μητροπολιτικά κέντρα της Ευρώπης. Όπως η εξάπλωση του τζιχαντισμού στον Αραβικό κόσμο και τη Μέση Ανατολή δεν μπορεί να κατανοηθεί έξω από την ιστορική πορεία του σοσιαλισμού και της Αριστεράς σε αυτά τα μέρη, έτσι και τα ριζώματα που αποκτά στην Ευρώπη δεν μπορούν να κατανοηθούν έξω της παρακμής της εργατικής ταυτότητας και των επαναστατικών ιδεολογιών.

Αν λοιπόν μας απασχολεί το φαινόμενο του τζιχαντισμού είναι αφενός γιατί μας εισάγει στα πολύπλοκα μονοπάτια που συνδέουν τη δικαιοσύνη με τον τρόμο, την επιθυμία για αλλαγή με τον φανατισμό, τη λύτρωση με τη βία και αφετέρου επειδή η κατανόηση του μας επιβάλει να αντικρίσουμε το φάσμα μιας ιστορικής ήττας σε όλο της το εύρος και το βάθος. Σίγουρα όμως όχι επειδή είναι ο άμεσος εχθρός μας και ακόμα λιγότερο ένας ιός στον οποίο η Ευρώπη και «η Δύση» οφείλουν να αντισταθούν μην αφήνοντας να μολύνει τις αξίες και τον τρόπο ζωής τους. Μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί η θέση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ή «δυτικά» κράτη όπως αυτά της Γαλλίας και των ΗΠΑ αποτελούν φορείς και θεματοφύλακες του Διαφωτισμού. Ό, τι και να είναι ο τζιχαντισμός ως σύμπλεγμα ροών παραγωγικής επιθυμίας αποκτά την ιστορική του υλικότητα μέσα σε έναν εν εξελίξει πόλεμο του οποίου η βία ενορχηστρώνεται από τα ιμπεριαλιστικά κράτη και τη Διεθνή του Κεφαλαίου. Από αυτή τη σκοπιά, η επίθεση στο Παρίσι είναι ένα θραύσμα που εκθέτει ζωές σε μια βία όπου άλλες ζωές είναι έκθετες καθημερινά. Αυτό είναι και που τρομάζει ίσως περισσότερο: ότι ο πόλεμος που μαίνεται απλώνει την παράνοια του πάνω σε αυτούς που τον έβλεπαν ως εικόνα στις ειδήσεις.

Και πάλι έτσι είναι απαραίτητο να πούμε (αυτά που θα έπρεπε να είναι) αυτονόητα. Όσο και αν δεν πρέπει να υποτιμάμε τον βίαιο μεσσιανισμό του τζιχαντισμού, σε αυτόν τον πόλεμο το άμεσο πρόβλημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι το Ισλαμικό Κράτος αλλά η παραγόμενη εθνική ομοψυχία που κάνει ένα κοινοβούλιο να τραγουδά μαζί τον εθνικό ύμνο· που ενοποιεί μια κοινωνία ως βαλλόμενο (και ενδεχόμενα επιτιθέμενο) πολιτικό σώμα· που νομιμοποιεί την παρουσία του στρατού στους δρόμους· που μετατρέπει την επισφάλεια της καθημερινότητας σε νεύρωση για ασφάλεια από εξωτερικούς εχθρούς. Πρόβλημα είναι η κλιμάκωση του αυταρχισμού, το κλείσιμο των συνόρων, η ξενοφοβία και η δαιμονοποίηση του Άλλου. Και φυσικά η λιτότητα, η φτωχοποίηση, το παθολογικό άγχος, η εγκατάλειψη, ο αποκλεισμός, η περιθωριοποίηση, η έλλειψη προοπτικής και μέλλοντος.

Δεν ζούμε σε έναν διπολικό κόσμο εντός του οποίου καλούμαστε να διαλέξουμε στρατόπεδα. Ακόμα λιγότερο, «η Δύση» δεν αποτελεί το στρατόπεδο του Λόγου και της Δημοκρατίας. Πέρα από τον τζιχαντισμό και τον ιμπεριαλισμό που επιδιώκει μέσα από τον ολοκληρωτισμό του τεχνικού συστήματος να ενοποιήσει τον κόσμο μέσα στο τεχνοολοκληρωτικό κοσμοσύστημα, υπάρχουν τα κινήματα, η εν συγκροτήσει, νέα παγκόσμια αντικουλτούρα, και οι ταξικοί αγώνες. Πέρα από τη Διεθνή του Κεφαλαίου υπάρχει και το πολυεθνικό προλεταριάτο, υπάρχουν και οι καταπιεσμένοι - άτομα, ομάδες, λαοί. Πέρα από, και ενάντια στο, Ισλαμικό Κράτος υπάρχει και το Κομπάνι. Μπορεί αυτές οι ροές αγώνα να μη στοιχειοθετούν ακόμα έναν δομημένο τρίτο πόλο αλλά σίγουρα σκιαγραφούν μια μορφή δικαιοσύνης που ούτε υπάγει τη ζωή στον μυστικισμό της ανταλλακτικής αξίας και των Αγορών, ούτε στον άλλο μυστικισμό, αυτόν  της βίας και της δύναμης. Η θέση η δική μας δεν μπορεί παρά να είναι μέσα στις μονάδες παραγωγής αυτής της νέας και ανταγωνιστικής ιστορικής μορφής, της μόνης εν τέλει που αξίζει το όνομα της.

ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
[Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
http://voidnetwork.blogspot.com

Κενό Δίκτυο: Το Χρονικό μιας Ήττας / Εκλογές 2015 // Void Network: Chronicle of a Defeat / Greek Election s 2015

“Η μεγάλη ήττα, σε όλα τα πράγματα, είναι να ξεχνάς προπαντός τι σε έκανε να ψοφήσεις […] Άμα βρεθούμε στο χείλος της τρύπας, δεν πρέπει να κάνουμε ούτε τους καμπόσους, ούτε όμως να ξεχάσουμε, πρέπει να τα διηγηθούμε όλα κατά λέξη…”

Céline, Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας


Κάθε κατάτμηση της ιστορίας σε περιόδους είναι ριψοκίνδυνη και, έως ένα βαθμό, αυθαίρετη. Παρόλα αυτά, η υπογραφή ενός νέου Μνημονίου από μια κυβέρνηση που αποκλείεται να συγκυβερνούσε έξω από την αξίωση πολιτικής εκπροσώπησης των αγώνων ενάντια στο μνημόνιο και η συνακόλουθη προκήρυξη εκλογών ώστε να συγκροτηθεί μια νέα κυβέρνηση που θα υλοποιήσει τις προβλεπόμενες πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης, δικαιολογεί τον ισχυρισμό ότι κλείνει μια περίοδος κατά την οποία ο κοινωνικός και πολιτικός ανταγωνισμός συμπυκνώθηκε και σφραγίστηκε από το δίπολο “μνημόνιο/αντιμνημόνιο”. Εκ των πραγμάτων, για όποιον επηρεάζεται από τις “μνημονιακές” πολιτικές, και ακόμα περισσότερο για όποιον βρέθηκε στο δρόμο απέναντι στην υλοποίηση τους, ένας απολογισμός του τι έγινε παίρνει τη μορφή της εξιστόρησης μιας ήττας. Επειδή όμως το κλείσιμο μιας περιόδου υπονοεί άνοιγμα μιας άλλης, ένας τέτοιος απολογισμός δεν κοιτάει μόνο πίσω αλλά και μπροστά, μεταβαίνοντας από αυτό-που-έγινε σε αυτό-που-μπορεί-να-γίνει.

Μέσα στους κύκλους της αναρχίας, της αυτονομίας και της άκρας αριστεράς είναι διαδεδομένη η απαξίωση του αντιμνημονιακού κινήματος ως “μικροαστικού όχλου” ή “διαταξικού χυλού”. Φυσικά, καθαυτό το γεγονός της “διαταξικότητας” όχι μόνο δεν είναι ιστορικά πρωτότυπο – το κάθε άλλο – αλλά ήταν και πλήρως αναμενόμενο. Το Μνημόνιο (από το “1” έως το “3”) αποτελεί απαραίτητη νομική έκφραση μιας καθόλα πραγματικής διαδικασίας, “αληθινό” όσο και η κατά 25% πτώση του βιοτικού επιπέδου που επικύρωσε. Στο βαθμό που αυτή η πτώση δεν αφορούσε μόνο μια τάξη αλλά διάφορες κοινωνικές ομάδες – ιδιαίτερα τα λεγόμενα “λαϊκά στρώματα” (μισθωτούς, ανέργους, ελεύθερους επαγγελματίες, συνταξιούχους, μικροϊδιοκτήτες) – ήταν αναπόφευκτο ότι οι ροές άρνησης των πολιτικών λιτότητας και υποτίμησης θα έπαιρναν τη μορφή μιας ετερογενούς – ή αλλιώς “διαταξικής” – συνάρμοσης.[1] Έπεται ότι ως εμπειρική διαπίστωση η κατηγορία της διαταξικότητας στερείται νοήματος.

Φυσικά, επειδή κάτι παράγεται ιστορικά, εν προκειμένω το αντιμνημονιακό κίνημα, (ή πιο συγκεκριμένα το περιλάλητο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου) δεν σημαίνει ότι πρέπει και να το αποδεχτούμε. Οφείλουμε εν τούτοις να κατανοήσουμε τα γιατί του. Επειδή, όμως, δεν είμαστε ουδέτεροι θεατές αλλά επιθυμητικά υποκείμενα που εμπλέκονται σε αυτό που προσπαθούν να κατανοήσουν υπάρχει πάντα μπροστά μας η παγίδα να εντάσσουμε και εξηγήσουμε αυτό που έγινε μέσα από τις προϋποθέσεις της δικής μας επιθυμίας· φερειπείν, αν θεωρούμε προϋπόθεση για να γίνει αυτό που θέλουμε την “ορθή” ταξική συνείδηση, η έλλειψη της να εξηγεί το ότι δεν έγινε αυτό που θέλαμε. Μέσω αυτής της κυκλικής – και εντελώς αντί-διαλεκτικής – λογικής, που συγχέει είναι και δέον, πραγματικό και επιθυμία, δεν αποτυγχάνουμε μόνο να κατανοήσουμε επαρκώς γιατί έγινε αυτό που έγινε -δηλαδή πως παράχθηκε ιστορικά· εξίσου σημαντικά, όσοι αγώνες δεν εναρμονίζονται στα “πρέπει” μας ερμηνεύονται με αρνητικούς όρους, με βάση αυτό που τους λείπει. Έτσι, η ιστορία μετατρέπεται σε θλιμμένο χρονικό μιας Έλλειψης ενώ στην πορεία εξαφανίζεται η όποια θετικότητα των αγώνων, οι μικρές αρνήσεις και οι μεγάλες προσδοκίες, οι γραμμές έντασης και φυγής που παρήχθησαν, οι μορφές παρέμβασης και επιρροής στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.

Υπονοούν, άραγε, αυτές οι παραδοχές κάποια άκριτη αποδοχή των αντιμνημονιακών αγώνων; Καθόλου. Αν η διαταξικότητα ως εμπειρική διαπίστωση δεν έχει κριτικό χαρακτήρα, ως πολιτική κριτική ενέχει πολλά βάσιμα στοιχεία· πάνω από όλα, η πολιτική αφήγηση που επικράτησε σε διάφορες αποχρώσεις – δεξιές και αριστερές – εντός της αντιμνημονιακής συνάρμοσης χαρακτηριζόταν από έναν εθνολαϊκισμό που αφενός νομιμοποιούσε τα συμφέροντα κοινωνικών ομάδων που ωφελήθηκαν τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης και του εκσυγχρονισμού μέσω των προνομιακών (πελατειακών) σχέσεων που απέκτησαν με το κράτος-κόμμα και αφετέρου εμπόδιζε την παραγωγή εσωτερικών αποκλίσεων που θα προέκριναν τα ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και πολιτικού μετασχηματισμού προς όφελος των υποτελών τάξεων. Τα προβλήματα με την κριτική ξεκινάνε όταν αρχίζει να τίθεται ως έπρεπε των αγώνων άρα και ως βασική έλλειψη τους, η (μη) πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης και η (μη) κάθοδος της στους δρόμους ως συνειδητή και αυτόνομη δύναμη.[2] Για να αποφευχθεί εδώ μια ιδεαλιστική συνάρθρωση επιθυμίας και πραγματικού πρέπει να απαντηθούν ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Γιατί η προοπτική μιας πολιτικά συγκροτημένης εργατικής τάξης εμφανίστηκε μόνο ως μειοψηφική προτροπή χωρίς αποδέκτη και όχι ως πρακτική δυνατότητα που εγγραφόταν σε μια μαζική ροή; Γιατί σήμερα ο μόνος δημοφιλής πολιτικά αντί-λόγος στον νεοφιλελευθερισμό είναι ο (αριστερός ή δεξιός) λαϊκισμός ενώ όσο πιο εργατιστικός ένας λόγος τόσο πιο περιθωριακός είναι; Ελλιπής ταξική συνείδηση, είναι η εύκολη απάντηση. Τι σημαίνει όμως ακριβώς αυτό; Αν αφορά μια προβληματική κατανόηση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, είναι δύσκολο όντως να αρνηθεί κανείς τη φτώχεια και το χαμηλό επίπεδο του δημόσιου λόγου. Αν από την άλλη υπονοείται κάποια “προλεταριακή αυθεντικότητα” σε αντιπαραβολή με τον “μικροαστισμό” του αντιμνημονιακού όχλου, κινούμαστε στα πλαίσια ενός κανονιστικού ιδεαλισμού. Όσοι κατέβηκαν στο δρόμο μια χαρά “συνείδηση” των συμφερόντων τους είχαν είτε ως μικροϊδιοκτήτες, μισθωτοί ή άνεργοι· δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις κορυφώσεις του αντιμνημονιακού αγώνα, που μορφολογικά θα μπορούσε να αποτελεί το ξέσπασμα μιας μαζικής εξέγερσης, – η 12η Φεβρουαρίου – συνέβη τη μέρα ψήφισης της μείωσης του βασικού μισθού και του επιδόματος ανεργίας. Αυτή όμως η συνείδηση εντάσσεται και διαχέεται στις ροές όπου τα εργατικά στρώματα συναρμόζονται με αυτό το ετερογενές πλήθος που μοιράζεται μεταξύ του πολλά (χρέη, υποχρεώσεις, εξαρτήσεις, επισφάλεια, ματαιωμένες προσδοκίες) αλλά και που το χωρίζουν αρκετά ώστε να μη συγκροτεί (πολιτική) τάξη όσο μια “αόρατη πλειοψηφία” – την οποία και η έννοια του Λαού προσπαθεί να φέρει στη δημόσια σφαίρα, με όλα τα προβλήματα και τους αποκλεισμούς που περιέχονται.[3]

Φυσικά, η ποσότητα δεν είναι και ποιότητα. Ακόμα περισσότερο, εφόσον η επιθυμία είναι μια παραγωγική διαδικασία τίποτα δεν εμποδίζει να επιχειρηθεί αυτό που τώρα μοιάζει ανέφικτο να γίνει εφικτό. Αυτή δεν είναι και η ουσία κάθε πολιτικής χειραφέτησης; Από την άλλη, επειδή δεν μπορούμε να υπερπηδήσουμε την ιστορία – δηλαδή τις υλικές συνθήκες στις οποίες ζούμε – η “πολιτική ανασυγκρότηση της τάξης”[4] δεν μπορεί να γίνει με όρους του παρελθόντος αλλά πρέπει να αντιμετωπίσει μια πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα: τον κατακερματισμό και τη διαφοροποίηση των εργατικών τάξεων που έχει προσλάβει διεθνή έκταση, τη διευρυμένη επισφάλεια, την εξάπλωση δουλειών που δεν παράγουν κανένα “class-pride”, την παρακμή του κοινωνικού κόσμου της εργασίας και των κοινοτήτων που τον αναπαρήγαγαν, τις σύγχρονες μορφές και τεχνικές εξουσίας, εξάρτησης και υποκειμενικοποίησης που τέμνουν παραδοσιακούς ταξικούς διαχωρισμούς, τη σύμφυση ανθρώπινου/τεχνικού και υποκειμένου/αντικειμένου σε ροές και μορφές που δυσκολεύουν τη θεμελίωση ενός πολιτικού προτάγματος στη “ζωντανή εργασία” κ.α. Σε κάθε περίπτωση, η “συνείδηση” είναι μια υλική διαδικασία συμμετοχής σε έναν δεδομένο κόσμο· εφόσον αυτός ο κόσμος δεν αποτελεί στατική διαρρύθμιση πραγμάτων αλλά ροές έντασης (συλλογικών και ατομικών, οργανικών και ανόργανων) σωμάτων, η συνείδηση, ως μια τέτοια σωματική ροή, υπόκειται σε διαδικασίες μεταλλαγής και ριζοσπαστικοποίησης οι οποίες όμως συντελούνται μόνο εν τω γίγνεσθαι του κόσμου άρα και των αγώνων που παράγονται ιστορικά. Έξω από αυτό το πλαίσιο, κάθε αναφορά σε “ταξική συνείδηση” ως αυτό-αναγνώριση που εμπεριέχει αυταπόδεικτες αλήθειες και κανονιστικές συμπεριφορές είναι απλά ιδεαλισμός (είτε ρομαντικής είτε ορθολογικής απόχρωσης) που έρχεται από τον 19ο αιώνα.

Επιστρέφοντας λοιπόν στους αντιμνημονιακούς αγώνες, στη δεδομένη συγκυρία της ελληνικής κοινωνίας όπως έβγαινε από 20 χρόνια “εκσυγχρονισμού”, δεν θα μπορούσε να παραχθεί ιστορικά κάτι άλλο από ένα κοινωνικά και πολιτικά ετερογενές κίνημα που συναρμοζόταν στη βάση ενός αρνητικού παρανομαστή – ενάντια δηλαδή στο Μνημόνιο. Συγχρόνως, επειδή ένα σημαντικό κομμάτι αυτών που βγήκαν στους δρόμους ήταν υλικά και ψυχικά προσδεμένοι στους όρους ζωής τους, αναμενόμενα ήθελαν να τους υπερασπίσουν ή να τους αποκαταστήσουν.[6] Ο αναγκαστικά αμυντικός χαρακτήρας που προσέλαβε το αντιμνημονιακό κίνημα όμως δεν εξάντλησε τη δυναμική του· επειδή οι πολιτικές διαμεσολαβήσεις που επικύρωναν τους υπάρχοντες όρους ζωής διαλύονταν μέσα από το Μνημόνιο – με πλέον χτυπητό παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ – μια τέτοια υπεράσπιση/αποκατάσταση απαιτούσε και έναν μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος, ανοίγοντας έτσι ένα ορίζοντα αλλαγής.

Εντός αυτού του δυναμικού πεδίου αναδείχθηκαν μειοψηφικά κομμάτια που επένδυσαν την επιθυμία για άρνηση και αλλαγή με ριζοσπαστικό και συγκρουσιακό περιεχόμενο, συντελώντας, ειδικά όσον αφορά το συγκρουσιακό στοιχείο, ώστε και η μάζα των αγωνιζομένων να πάει πολύ πέρα από την αφετηρία της. Δεν πρέπει να υποτιμάμε την παρουσία αυτών των μειοψηφιών ούτε τις εκτεταμένες συγκρούσεις ως υλική υπενθύμιση και κατώφλι μιας δυνατότητας· ποτέ δεν συναρμόστηκε όμως μια πολιτική δύναμη ικανή να γίνει φορέας ενός επαναστατικού μετασχηματισμού. Στην κρίσιμη μάζα του το αντιμνημονιακό κίνημα διατήρησε τον συντηρητικό (υπό την έννοια της επιθυμίας συντήρησης μιας υπάρχουσας συνθήκης) και ρεφορμιστικό χαρακτήρα του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα άλλο από αυτό που έγινε, ούτε είναι άχρηστες τέτοιες υποθέσεις στο πλαίσιο επινόησης νέων πολιτικών ακολουθιών, στρατηγικών και τακτικών. Όσο όμως ανοιχτοί και αν ήταν οι αγώνες σε περαιτέρω ροές ριζοσπαστικοποίησης οι ψυχικές, υλικές και πολιτικές συνθήκες για μια κοινωνική (και δη ελευθεριακή-κομμουνιστική) επανάσταση απλά δεν υπήρχαν.

Η όποια δυναμική μετασχηματισμού συνεπώς παρέμεινε κατά βάση ενταγμένη στο τρίπτυχο άρνησης/ αποκατάστασης/αλλαγής, το οποίο, διαποτισμένο με όλα τα σχετικά (μίκρο- ή μάκρο-) συμφέροντα και προσδοκίες, όριζε τις ροές επιθυμίας που συνέθεταν το αντιμνημονιακό κίνημα, όπως και τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις, εντάσεις και αντιφάσεις του. Αυτό το τρίπτυχο μπορεί να ανιχνευθεί σε όλα τα ορόσημα του κινήματος: στην αγριεμένη μάζα της 5ης Μάη του ΄11, στις πλατείες της αγανάκτησης[7] αλλά και της δημοκρατικής παραγωγής (όπως και του διαχωρισμού “πάνω και “κάτω” Συντάγματος), στην εξεγερτική έκρηξη της 12ης Φεβρουάριου του ΄12, στο Όχι του δημοψηφίσματος. Από αυτά τα “μεγάλα” συμβάντα μέχρι τις “μικρές” αντιστάσεις – τις αρνήσεις αξιολόγησης και πληρωμών, τις επανασυνδέσεις κλπ – το εν λόγω τρίπτυχο παρήχθη ως υλική δύναμη που παρεμπόδιζε την υλοποίηση του Μνημονίου και που δεν προκάλεσε απλά τεράστια κρατική καταστολή αλλά ώθησε το ντόπιο και διεθνές κατεστημένο σε συνεχείς πολιτικούς ελιγμούς και αναδιατάξεις.

Εδώ εντάσσεται και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Όσοι λένε ότι η “πρώτη φορά Αριστερά” ήταν ένα αποκούμπι του συστήματος έχουν δίκιο. Ήταν όντως μόνο μια κυβέρνηση με βάση ένα αριστερό κόμμα που (θα) μπορούσε να συνεχίσει την αναδιάρθρωση μέσω της υπογραφής ενός τρίτου Μνημονίου. Αλλά αν μια διαλεκτική ανάλυση προσπαθεί να κατανοήσει το δομικό και το υποκειμενικό ως τροπικές εκφάνσεις της ίδιας πραγματικότητας και όχι ως διακριτούς παράγοντες, δεν πρέπει να τα συγχέει μεταξύ τους, καταλήγοντας έτσι να αναγιγνώσκει πολιτικές διαδικασίες και γεγονότα -όπως τη διαβόητη διαπραγμάτευση- ως φαινομενικότητες που κρύβουν σκοτεινά σχέδια “των εξουσιαστών”. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στην κυβερνητική εξουσία δεν ήταν καθόλου μέρος κάποιου πλάνου των διεθνών ελίτ και της ντόπιας ολιγαρχίας και για αυτό άλλωστε επί της ουσίας δεν έγινε – όσον αφορά ό, τι αντιπροσώπευε και την έφερε εκεί – ποτέ αποδεκτή. Αν, λοιπόν, στην Ελλάδα, μόνο η “αριστερά του κεφαλαίου” μπορούσε να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο αυτό δείχνει όχι μόνο το βάρος της ιστορίας αλλά και τη δύναμη του αντιμνημονιακού κινήματος. Υπό αυτή την έννοια, η 25η Ιανουαρίου ήταν σαφέστατα μια νίκη του τελευταίου, αφού σηματοδότησε την άνοδο στην κυβέρνηση πολιτικών δυνάμεων που από τα Αριστερά και τα Δεξιά διαμεσολαβούσαν και εξέφραζαν την επιθυμία άρνησης/ αποκατάστασης/αλλαγής.

Το γεγονός όμως, τότε, ότι η κυβέρνηση που εξέλεξε η αντιμνημονιακή συνάρμοση υπέγραψε ένα νέο μνημόνιο, χρησιμοποιώντας μάλιστα όλα τα αντιδημοκρατικά τρικ που υπάρχουν στη φαρέτρα του κοινοβουλευτισμού, συμπυκνώνει αυτό που φάνηκε σε όλες τις άλλες στιγμές-ορόσημα, με τελευταίο πάλι το δημοψήφισμα, δηλαδή την αδυναμία αποτροπής των πολιτικών λιτότητας και υποτίμησης. Υπό αυτή την έννοια, όλες οι εκδηλώσεις της δύναμης του αντιμνημονιακού κινήματος ως συνάρμοση άρνησης/αποκατάστασης/αλλαγής ήταν συγχρόνως εκδηλώσεις της αδυναμίας του και των ορίων του. Το θέμα εδώ δεν είναι να δικαιολογηθεί η κυβέρνηση ρίχνοντας την ευθύνη στο κίνημα, κατά το κλασικό “αυτό θέλει ο κόσμος”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατατρόπωση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και ειδικότερα της προοπτικής μιας αριστερής κυβερνητικότητας που κόμιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στη μη-επιθυμία ρήξης και σύγκρουσης των κυβερνόντων, μια μη-επιθυμία που είναι συνυφασμένη με τον πολιτικό ρεφορμισμό. Με άλλα λόγια, στον πυρήνα της υπογραφής του νέου Μνημονίου υπάρχει μια χαμηλής έντασης επιθυμία, κάτι που δεν πρέπει να προσληφθεί ως ψυχολογικοποίηση αλλά ως ρητή πολιτική κριτική. Η ίδια όμως πολιτική κριτική αφορά και το αντιμνημονιακό κίνημα. Η “μνημονιακή συμμόρφωση” του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς, είναι κάτι παραπάνω από ήττα της επίδοξης νέας σοσιαλδημοκρατίας, του αριστερού κυβερνητισμού και του πολιτικού ρεφορμισμού. Μαζί με όλα αυτά είναι και ήττα των αντιμνημονιακών αγώνων, μια ήττα που αντανακλά την αδυναμία (πραγμάτωσης) της επιθυμίας άρνησης/αποκατάστασης/αλλαγής. Το αντιμνημονιακό κίνημα δεν μπορούσε να αρνηθεί το Μνημόνιο διότι η αλλαγή που επέφερε δεν μπορούσε να υπερασπιστεί και να αποκαταστήσει αυτό που υπήρχε.

Αυτή η ήττα του ρεφορμισμού όχι μόνο ως πολιτική προοπτική αλλά και ως ψυχική επένδυση, είναι επίπονη στις άμεσες επιπτώσεις της αλλά από την άλλη ανοίγει νέους ορίζοντες. Δυστυχώς, στον α/α χώρο και στην άκρα αριστερά υπάρχει η τάση να σταματά η ανάλυση εδώ και να αποδίδεται πλήρως η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και του αντιμνημονιακού κινήματος στον ρεφορμισμό τους (ή ακόμα χειρότερα όσον αφορά τον πρώτο στις δόλιες του εξουσιαστικές προθέσεις). Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι, χωρίς να αναγνωρίζεται, διαπράττεται το σφάλμα που κάνει από τη δική του σκοπιά ο συντηρητικός αναθεωρητισμός αναφορικά με την επαναστατική παράδοση: διαγιγνώσκει ένα φαινόμενο ως εγγενές αποτέλεσμα της εσωτερικής λογικής μιας πολιτικής και ιδεολογικής προοπτικής αγνοώντας έτσι τις ιστορικές συνθήκες.[8] Από μια διαλεκτική σκοπιά, φυσικά, οι τελευταίες δεν είναι καθαρή εξωτερικότητα, αλλά ένα πεδίο που περιέχει τη δράση των υποκειμένων. Από αυτή τη σκοπιά, είναι η εξαρχής συγκαταβατική στάση της κυβέρνησης που συντέλεσε να οδηγηθεί η κατάσταση σε τόσο οριακό σημείο. Ήταν όμως το ενδεχόμενο οικονομικής ασφυξίας και κοινωνικής κατάρρευσης απλά ιδεολογήματα; Όσο σημαντικό και αν είναι να τονίζεται ότι η κρίση δεν αποτελεί φυσικό γεγονός την κάνει αυτό λιγότερο αντικειμενική; Ο κόσμος, πάντως, μπορεί να έχει έλλειμμα κριτικής κατανόησης και μπόλικες αυταπάτες αλλά δεν είναι μπούφοι: κατάλαβαν ότι μια μη-συμφωνία είναι άλμα στην αβεβαιότητα και για αυτό δεν αντέδρασαν μετά τη σύναψη συμφωνίας παρόλο που την είχαν καταψηφίσει στο δημοψήφισμα. Αυτό δεν ακυρώνει το Όχι αλλά το βάζει στη σωστή του διάσταση: ήταν μια στιγμή συλλογικής άρνησης, σημαντική αν ληφθεί υπόψη η περιρρέουσα τρομοκρατία αλλά χωρίς τη δύναμη να πάρει τη μορφή κατάφασης άρα και (τη δεδομένη στιγμή) έναν αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Όταν η ρήξη επενδύεται τόσο ώστε να γίνει πυρηνική έννοια του φαντασιακού είναι εύκολο να υποβαθμίζονται οι πραγματικές επιπτώσεις όπως και ότι δεν είναι όλοι πρόθυμοι να τις αντιμετωπίσουν, ειδικά όταν οι εναλλακτικές που προσφέρονται αδυνατούν να εμπνεύσουν ή να πείσουν ότι θα επιφέρουν κάποια σημαντική βελτίωση της ζωής.

Εδώ βρίσκεται, από τη σκοπιά μιας ριζικής κριτικής στο υπάρχον και η ουσία του ζητήματος: όχι μόνο το ότι οι αγώνες ενάντια στη λιτότητα και την υποτίμηση δεν αποτέλεσαν μονάδες παραγωγής μιας συνολικής εναλλακτικής αλλά και η μεγάλη αδυναμία των διάφορων ριζοσπαστικών/επαναστατικών τάσεων να γίνουν κομιστές μιας τέτοιας εναλλακτικής και να πάνε πέρα από τη συνθηματολογία, μια παθιασμένη όσο και αφηρημένη ρητορική καταστροφής ή μια ρομαντική και αισθητικοποιημένη “άρνηση”.

Υπάρχει πχ. μια επένδυση στους “αδιαμεσολάβητους” ταξικούς αγώνες, ιδιαίτερα στον μαχητικό συνδικαλισμό. Το ερώτημα εδώ δεν είναι αν ο τελευταίος είναι εφικτός, κάτι που άλλωστε απαντιέται καταφατικά στο πρακτικό επίπεδο μέσα στους αγώνες που δίνονται. Όμως ως συνδικαλισμός – ως αγώνας επί των όρων διεξαγωγής της μισθωτής εργασίας – εγγράφεται, αναδύεται και καθορίζεται από μια δεδομένη οικονομική-νομική-πολιτική συνθήκη. Η εντατικοποιημένη διεθνοποίηση των ροών του κεφαλαίου, η χρηματιστικοποίηση, οι διεθνείς θεσμοί και δομές εξουσίας με τους μηχανισμούς επιβολής που διαθέτουν, η κρίση και η υπέρ-συσσώρευση, η υποτίμηση και η λιτότητα ως νομικό-υλική οργάνωση τους, ορίζουν την οικονομική συγκυρία και το δικαιϊκό-πολιτικό πλαίσιο, δηλαδή την πραγματικότητα των όποιων εργατικών αγώνων. Αν ο “αγώνας ενάντια στα αφεντικά” δεν λάβει υπόψη του αυτές τις προκείμενες είναι απλά μια αφαίρεση που υποδύεται το υπέρ-ιστορικό αξίωμα. Πως μέσα στις συνθήκες επιθετικής αναδιάρθρωσης που έχουν παραχθεί στην Ελλάδα, και αδιαφορώντας για το γενικό καθεστώς λιτότητας και ύφεσης που έχει επιβληθεί, είναι δυνατόν να επιτευχθεί μια μη-αποσπασματική ανατίμηση της εργατικής δύναμης; Μπορεί επιμέρους αγώνες να νικήσουν και να δικαιωθούν αλλά ο συνδικαλισμός αναπόφευκτα αναδύεται σε μια πραγματικότητα όπου πολύ χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται είναι το να μην σε εκμεταλλεύονται.[9] Σε τέτοιες συνθήκες η ανάδυση ενός προωθητικού μαζικού εργατικού κινήματος είναι εξαιρετικά δύσκολη. Ακόμα όμως και αν αναπτυσσόταν ένα τέτοιο εργατικό κίνημα αδυνατώ να δω πως μια βαθιά κοινωνική μεταρρύθμιση υπέρ της εργασίας θα μπορούσε να ευδοκιμήσει έξω από την εγγραφή της σε μια συνολικότερη εναλλακτική στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς συσσώρευσης και κυβερνολογικής.

Ως μέρος μιας τέτοιας συνολικότερης εναλλακτικής προτάσσεται η δημιουργία και επέκταση αυτόνομων αντί-δομών έξω από τα υπάρχοντα θεσμικά πλαίσια. Τι ακριβώς όμως οργανώνουν, διαχειρίζονται και αρνούνται αυτές οι (αντί)δομές; Οι συλλογικές κουζίνες μαγειρεύουν προϊόντα που ακόμα και αν απαλλοτριωθούν έχουν παραχθεί ως εμπορεύματα. Οι καταλήψεις κλέβουν ρεύμα το οποίο παράγεται σε εργοστάσια. Αρνούμαστε να πληρώσουμε εισιτήρια σε μεταφορικά μέσα που θέλουν καύσιμα για να κινηθούν· και ούτω καθεξής. Ακόμα και η επέκταση στην παραγωγή, όπως δείχνει η ΒΙΟ.ΜΕ, με κανένα τρόπο δεν αποσπά μια δομή αυτοδιαχείρισης από την αγορά και τους καταναγκασμούς της πχ. την ανάγκη εύρεσης κεφαλαίου κίνησης. Εδώ ενυπάρχουν δυο κρίσιμα συμπεράσματα: στην παρούσα συγκυρία οι αντί-δομές (α) προϋποθέτουν μια στοιχειωδώς λειτουργική οικονομία άρα και ένα λειτουργικό κράτος· (β) αποτελούν εναλλακτική μορφή αντιμετώπισης της λιτότητας. Υπάρχουν, φυσικά, ποιοτικές διαφορές με άλλες μορφές διαχείρισης της φτώχειας, πχ. αυτές της οργανωμένης φιλανθρωπίας, διαφορές που διακρίνουν τις κινηματικές αντί-δομές ως ανταγωνιστικά εγχειρήματα. Αλλά πρέπει να έχουμε ένα μέτρο των πραγμάτων και του μεγέθους τους. Σημαντικά ως πειραματισμοί, αλλά για κανένα λόγο ακόμα στο επίπεδο διευρυμένης ροής κοινωνικής μεταρρύθμισης ή μετασχηματισμού, τα όποια αυτό-οργανωμένα εγχειρήματα είναι αναγκασμένα να διαπραγματεύονται συνεχώς με τα όρια και τις αντιφάσεις τους.

Φυσικά, η επανάσταση υποτίθεται ότι είναι η λύση σε αυτά τα ζητήματα, το ποιοτικό άλμα που θα ξεπεράσει καταστρέφοντας τις μορφές πραγμάτωσης του κεφαλαίου άρα και τους καταναγκασμούς που προκύπτουν εξ αυτών. Έξω όμως από έναν άκρατο βολονταρισμό ή το αποκαλυπτικό όραμα της παγκόσμιας ανάφλεξης που θα κάψει τον “παλιό κόσμο”, ένα επαναστατικό ξέσπασμα, ακόμα και αν εξελιχθεί σε διεθνές επαναστατικό κύμα, δεν μπορεί να παρακάμψει την ιστορική του πραγματικότητα πχ. το ρόλο που έχει σήμερα το χρήμα στην αναπαραγωγή της (κοινωνικής) ζωής. Είναι ενδιαφέρον εδώ ότι ενώ ενίοτε τονίζεται ως παραδειγματική η μονομερής διαγραφή του χρέους από τους Μπολσεβίκους δεν αποδίδεται το ίδιο βάρος στο ότι μετέπειτα αναγκάστηκαν να ψάξουν νέα δάνεια (αλλά και τεχνογνωσία) από τις καπιταλιστικές δυνάμεις. Στη σημερινή εποχή ηγεμονίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, όπου οι ροές παραγωγής εγγράφονται σε και διαμεσολαβούνται από ροές πίστωσης που εμπλέκουν κάθε επιμέρους δραστηριότητα (είτε παραγωγική είτε καταναλωτική) στα παγκόσμια κυκλώματα του κεφαλαίου, η ανάγκη για δανεισμό θα ήταν ακόμα επιτακτικότερη για μια επαναστατημένη επικράτεια, εφόσον φυσικά δεν θα ήθελε να γνωρίσει καταστάσεις που θα κάνανε το “Μεγάλο Άλμα Εμπρός” να μοιάζει με σχολική εκδρομή. Φυσικά, αυτό θα σηματοδοτούσε εγγραφή σε μια σχέση χρέους, ενώ αντιστρόφως όσο περιοριζόταν ο δανεισμός και επιχειρείτο κάποια μορφή παραγωγικής αυτοδυναμίας θα αναπαραγόταν και κάποια μορφή λιτότητας. Προφανώς, αυτή η λιτότητα δεν θα ήταν ίδια με τη λιτότητα που επιβάλλεται σήμερα ως τεχνική νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου. Αλλά θα παρέμενε μια τεχνητή εν σχέση με τις υπάρχουσες παραγωγικές δυνάμεις υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, με όλες τις εντάσεις που αναπόφευκτα αυτό θα παρήγαγε. Κάτι τέτοιο, εν τέλει, σημαίνει ότι όπως και ο ρεφορμισμός έτσι και η επανάσταση (θα) μετέχει σε μια εκ των βασικών αντιφάσεων της εποχής: ενώ υπάρχουν τεράστιες παραγωγικές και τεχνικές δυνατότητες ο ιστορικός ορίζοντας καθορίζεται από τη διευρυμένη αναπαραγωγή χρέους και λιτότητας.

Όλα αυτά δεν ταυτίζουν την επανάσταση με τον ρεφορμισμό, απλά τονίζουν ότι οι δυο αυτές πολιτικές προοπτικές μοιράζονται την ίδια πραγματικότητα άρα μετέχουν των αντιφάσεων της. Κατά τον ίδιο τρόπο, η παραδοχή ότι η επανάσταση δεν μπορεί απλά να παρακάμψει με μια πράξη βούλησης τον κύκλο της λιτότητας και του χρέους δεν σημαίνει ότι είναι εξ ορισμού καταδικασμένη. Αντιθέτως, ο (ελευθεριακός) κομμουνισμός είναι μια αντικειμενική δυνατότητα της εποχής που όχι μόνο πιστοποιείται ως γίγνεσθαι σε πλείστες διαδικασίες αλλά σχετίζεται άμεσα με την προαναφερθείσα αντίφαση και τις εντάσεις που τη συνοδεύουν και παράγει. Η πραγμάτωση, όμως, μια τέτοιας δυνατότητας δεν μπορεί παρά να αφορά μια μακρά και αβέβαιη διαδικασία που θα πρέπει να διαβεί την ιστορική συγκυρία χωρίς να στηρίζεται μόνο σε ένα ηρωικό ήθος διαρκούς επαναστατικής επιστράτευσης.

Για την ώρα, πάντως, βρισκόμαστε στο χείλος της τρύπας· εκτείνοντας το βλέμμα φαίνεται μια παγκόσμια οικονομία σε κατάσταση νευρικής κρίσης ενώ η εξαθλίωση, η βαρβαρότητα και το κοινωνικό χάος ως αποτελέσματα αλλά και τεχνικές διαχείρισης των παγκόσμιων ροών του κεφαλαίου διευρύνονται. Επικεντρώνοντας στον ελλαδικό χώρο διακρίνεται ο ορίζοντας μιας μακράς λιτότητας και κάμποσα ατομικά και συλλογικά αδιέξοδα. Η εκτίμηση μου είναι ότι, έξω από μια σταθεροποίηση και ανάκαμψη της οικονομίας, ο εσωτερικός ανταγωνισμός θα συμπυκνωθεί σταδιακά στο δίπολο “μέσα/έξω από την Ε.Ε.”, άρα και στο δίπολο Ευρώ/Δραχμή. Όπως και με το “μνημόνιο/αντιμνημόνιο” είναι δεδομένο ότι αυτό το δίπολο εμπεριέχει πολλές παγίδες και όρια όσον αφορά τη βελτίωση της ζωής των υποτελών τάξεων. Αλλά αν όντως παραχθεί ιστορικά θα πρέπει να το διαβούμε προσπαθώντας να διαπραγματευτούμε με αυτά του τα όρια, ανιχνεύοντας τις όποιες δυνατότητες και ορίζοντες (θα) ανοίγονται. Ό, τι όμως και αν βρίσκεται μπροστά μας θα κουβαλάει τις (θετικές και αρνητικές) παρακαταθήκες του αντιμνημονιακού κινήματος, αρνήσεις που αναζητούν τις καταφάσεις τους και ήττες που ζητάνε τη δικαίωση τους, από τη μακρινή 5η Μάη μέχρι την όψιμη 5η Ιούλη.

(Και κάτι σαν) Επίλογος

“Ακόμα και ένα αδιέξοδο είναι καλό αν αποτελεί μέρος ενός ριζώματος”.

G. Geleuze & F. Guattari, Κάφκα: Προς μια ελάσσων λογοτεχνία


Η μη-ανταπόκριση μεταξύ πραγματικού και επιθυμίας αποτελεί οντολογική προϋπόθεση κάθε κοινωνικού μετασχηματισμού άρα και καταστατική συνθήκη της ανθρώπινης ιστορικότητας. Αποτελεί όμως και γενεσιουργό συνθήκη εντάσεων και αντιφάσεων. Όσοι ειδικά επενδύουν σε ένα ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνικής πραγματικότητας καλούνται να ισορροπήσουν στο χάσμα επιθυμίας και πραγματικού, αντιμετωπίζοντας ή απωθώντας το δυσάρεστο (;) γεγονός ότι οι υποτελείς τάξεις συνήθως δεν δρουν όπως θέλουμε. Το ζήτημα εδώ δεν είναι να αντιπαραβληθεί κάποιο “αγνό” κοινωνικό υποκείμενο ή μια “αδιαμεσολάβητη” κοινωνική παρουσία σε “παραμορφωτικές” πολιτικές μεσολαβήσεις και ιδεολογίες με το (υποτίθεται) καταπιεστικό πάθος τους για ολότητα. Τίποτα από ό, τι ειπώθηκε δεν αναιρεί την επιθυμία αλλά και ανάγκη να υποβάλουμε τον κόσμο σε συνολική κριτική, να οραματιζόμαστε έναν άλλο κόσμο και να τον προετοιμάζουμε πρακτικά. Αλλά πρέπει να το κάνουμε χωρίς έπαρση, αναγνωρίζοντας τον περιθωριακό χαρακτήρα των φορέων επαναστατικής ιδεολογίας όπως και το ότι ούτε κατά διάνοια δεν έχουμε επεξεργαστεί επαρκώς τρόπους επίλυσης των τεράστιων δυσκολιών που θέτει η συγκυρία. Ακόμα γονιμότερο, όμως, θα ήταν να αναγνωριστεί ο προβληματικός χαρακτήρας της κατάστασης, καθώς ένα πρόβλημα δεν αποτελεί μια δυσκολία – την οποία απλά πρέπει να ξεπεράσουμε για να φτάσουμε κάπου που γνωρίζουμε – αλλά μια ανοιχτή διαδικασία της οποίας την απάντηση δεν ξέρουμε εκ των προτέρων. Μια τέτοια έλλειψη απάντησης αναπόφευκτα θα βιώνεται ενίοτε με όρους αδυναμίας και αδιεξόδου. Αλλά δεν υπονοεί παραίτηση. Αντιθέτως ίσως επιτρέψει την παραγωγή ενός προγράμματος που θα θεμελιώνεται στην ιστορική συγκυρία αλλά και στις υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις που δρουν εντός της χωρίς να αυταπατάται ότι όλα τα φλέγοντα ζητήματα που τίθενται μπορεί να επιλυθούν εκ των προτέρων.

Στο κατώφλι που ο πραγματισμός συναντά την ουτοπία…

[1] Η ορολογία δεν είναι τυχαία. Το αντιμνημονιακό μπλοκ ήταν μια συνάρμοση και όχι μια “συμμαχία”. Η τελευταία αποτελεί μια πολιτική πράξη μεταξύ δυο ή περισσότερων συλλογικών φορέων στη βάση κάποιων ρητά διατυπωμένων συμφωνιών ή στόχων. Η συνάρμοση αποτελεί μια πιο γενική κατηγορία που αφορά την παραγωγή ιστορικών μορφών μέσα από δυναμικές ροές έντασης και η οποία δεν είναι απαραίτητα προϊόν συνειδητού υπολογισμού και στοχοθεσίας. Ενώ λοιπόν η σύναψη μιας συμμαχίας παράγει μια νέα συνάρμοση δεν είναι κάθε συνάρμοση και μια συμμαχία.

[2] Κάποιες τάσεις φυσικά όταν μιλάνε για την “τάξη μας” και την ανάγκη πολιτικής της συγκρότησης δεν αναφέρονται στην εργατική τάξη αλλά γενικότερα στους “καταπιεσμένους”. Δυστυχώς εδώ τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα, καθώς η καταπίεση, υπαρκτή όσο και αν είναι, είναι τόσο γενική σαν κατηγορία και περιέχει τόσες διαφοροποιήσεις που δεν είναι δυνατόν να θεμελιώσει ένα ταξικό ανήκειν, εφόσον φυσικά δεν χρησιμοποιούμε τον όρο “τάξη” με ένα εντελώς αφηρημένο ή βολονταριστικό τρόπο π.χ. “όσοι αγωνίζονται ενάντια στο κεφάλαιο”. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξουν κοινότητες αγώνα μεταξύ των υποτελών τάξεων, αλλά επειδή μιλάμε πάντα για μια πολλαπλότητα αυτή δεν μπορεί να συγκροτηθεί κάτω από μια υποτιθέμενη ταυτότητα συμφερόντων.

[3] Ο μεγάλος απών από το σχήμα του (εθνικού) Λαού είναι φυσικά και ο μεγάλος απών του αντιμνημονιακού κίνηματος, οι μετανάστες, μια απουσία που καταδεικνύει από μόνη τα όρια αυτού του κινήματος. Πρόκειται για ένα μεγάλο ζήτημα το οποίο δεν ξεμπερδεύεται σε μια υποσημείωση.

[4] Παρεμπιπτόντως, είναι ενδιαφέρον ότι όταν μιλάμε για πολιτική συγκρότηση χρησιμοποιείται πάντα ο ενικός ενώ ιστορικά όταν παράχθηκε ένα ισχυρό ταξικό ανήκειν μέσα στα εργατικά στρώματα, η εργατική τάξη διαφοροποιήθηκε πολιτικά. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.

[6] Ούτε αυτό είναι καινοφανές, όπως και δεν αναιρεί την παραγωγή ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών και τάσεων εντός ενός τέτοιου κινήματος υπεράσπισης/αποκατάστασης. Πρβλ., πχ., την μελέτη των λαϊκών κινημάτων της πρώιμης βιομηχανικής περιόδου από τον Craig Calhoun, The Question of Class Struggle: Social Foundations of Popular Radicalism during the Industrial Revolution, (Chicago: The University of Chicago Press, 1982)

[7] Η ονομασία “Αγανακτισμένοι” προκάλεσε αρκετά επικριτικά και ειρωνικά σχόλια, ως σύμπτωμα υποτίθεται του μικροαστισμού και της ελλειμματικής πολιτικής συγκρότησης και ταξικής συνείδησης των συμμετεχόντων. Όμως, όπως ο Σπινόζα έχει προ πολλού παρατηρήσει, η αγανάκτηση δεν είναι ένα ποταπό ατομικό ή ηθικό συναίσθημα αλλά ένα πολιτικό πάθος ικανό να κινητοποιήσει και εγγραφεί σε συλλογικές διαδικασίες εξέγερσης ή μετασχηματισμού. Για όποιον θέλει να το επιβεβαιώσει αυτό θα συνιστούσα απλά να δει το Θωρηκτό Ποτέμκιν.

[8] Πρβλ. την εξαιρετική μελέτη του Domenico Losurdo, War and Revolution: Rethinking the 20th Century, (London and New York: Verso, 2015).

[9] Σύμφωνα με την ρήση ενός στοχαστή, Γάλλου νομίζω, το όνομα του οποίου τώρα δεν θυμάμαι. Φυσικά αυτή η αντίφαση είναι εγγενής στον καπιταλισμό, αλλά εντείνεται όσο βαθαίνει η πραγματική υπαγωγή της ζωής στο κεφάλαιο.


ΚΕΙΜΕΝΟ: Silence_Infinis / Κενό Δίκτυο

περισσότερες αναλύσεις από το μέλος της συλλογικότητας Κενό Δίκτυο silence_infinis μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://www.provo.gr/author/silence_infinis/ 

Πολιτική Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για την Αναρχική Ομοσπονδία στα πλαίσια των διαδηλώσεων ενάντια στην Δ.Ε.Θ. Political Announcement of the Initiative for the Greek Anarchist Federation against Thessaloniki International Fair

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η ψήφιση του 3ου μνημονίου από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαλύει με τον πιο σαφή τρόπο τις ρεφορμιστικές αυταπάτες. Ελάχιστοι πλέον πιστεύουν πως μέσα στις συνθήκες του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, της Ε.Ε. και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού υπάρχει χώρος για την ικανοποίηση των αναγκών των από-τα-κάτω, μέσω ενός ρεφορμιστικού κυβερνητικού προγράμματος. Η αριστερή κυβέρνηση με ένα προσχηματικό δημοψήφισμα μετέτρεψε την κοινωνική δυναμική του ΟΧΙ σε ένα μεγάλο ΝΑΙ στην εξαθλίωση κι ετοιμάζεται να κατέβει εκ νέου σε εκλογές, δείχνοντας πως γρήγορα έμαθε να χρησιμοποιεί προς όφελός της τους κανόνες του αστικού πολιτικού παιχνιδιού. Την ίδια στιγμή ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ διασπάται, προσπαθώντας να ανανεώσει την πίστη στις δυνατότητες της αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού ενώ συνεχίζει να καλλιεργεί την αυταπάτη της ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων μας σε επίδοξους σωτήρες μέσα από ένα εθνολαϊκό πρόγραμμα ταξικής συνεργασίας. Είναι σαφές όμως πως τόσο ο νεοφιλελεύθερος δρόμος όσο και η κρατικίστικη "εναλλακτική" συγκλίνουν στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της περαιτέρω υποτίμησης της εργασίας και της ζωής μας.

Είναι πλέον πιο επιτακτικό από ποτέ να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορούμε παρά να στηριχτούμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Για να αποτρέψουμε τον κοινωνικό κανιβαλισμό είναι απαραίτητο να οργανώσουμε την αυτοάμυνα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης που θα βασίζονται στην άμεση συμμετοχή και θα κινούνται ενάντια στις φιλανθρωπικές λογικές των κάθε λογής ΜΚΟ και της εκκλησίας, μπορούν να δημιουργήσουν μια ζώνη άμυνας και αναπαραγωγής της τάξης μας στις συνθήκες της κρίσης και της επίθεσης του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα πρέπει να σαμποτάρουμε τους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου και να  περάσουμε στην επίθεση. Με σωματεία βάσης κι εργατικές πρωτοβουλίες που θα κινούνται ενάντια στον γραφειοκρατικό και κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, οργανώνοντας την πάλη στους χώρους δουλειάς, με λαϊκές συνελεύσεις που θα μετατρέψουν τις γειτονιές μας σε εστίες αντίστασης, με πολιτικές συλλογικότητες που θα οργανώνονται σε ομοσπονδιακό επίπεδο, να αναδιοργανώσουμε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής και να  οργανώσουμε την αντεπίθεση μας απέναντι στην κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου. Αναπόσπαστο μέρος της ταξικής αυτοάμυνας είναι και η υπεράσπιση του πιο υποτιμημένου τμήματος της τάξης μας, των μεταναστών και προσφύγων. Δεν πρόκειται να αφήσουμε ούτε σπιθαμή δημόσιου χώρου στους φασίστες που προσπαθούν να βγούνε πάλι στην επιφάνεια, στρατευμένοι (όπως πάντα) στο πλάι των αφεντικών.
Στη φετινή ΔΕΘ κάνουμε την πρώτη κινηματική εμφάνιση της Πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση Αναρχικής Ομοσπονδίας, προτάσσοντας τη συλλογικοποίηση των αναγκών μας και τη συνολικοποίηση των αγώνων της τάξης μας ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Στηρίζουμε τους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, όπως αυτούς των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. και των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, αλλά και όλες τις προσπάθειες αυτοοργάνωσης των από-τα-κάτω με τις οποίες θα πορευτούμε μαζί στη διαδήλωση της ΔΕΘ. Ενάντια σε κράτος, Ε.Ε., ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο βαδίζουμε στον δρόμο της κοινωνικής επανάστασης, της αναρχίας και του κομμουνισμού.

ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Kάλεσμα για την συμετοχή στην διαδήλωση 
ενάντια στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης
ΣΑΒΒΑΤΟ 5/9/2015 ΚΑΜΑΡΑ 6 μ.μ.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ
αναρχική συλλογικότητα Θρυαλλίδα (Αθήνα) - αναρχική συλλογικότητα Καθ' Οδόν (Αθήνα) - αναρχική συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας (Αθήνα) - αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας (Αθήνα) - Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση (Αθήνα) - 
Κενός Κύκλος (Πολιτικό Τμήμα συλλογικότητας Κενό Δίκτυο-Αθήνα) - αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω (Θεσσαλονίκη) - Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη) - αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα (Ηράκλειο Κρήτης) - Ελευθεριακή Πρωτοβουλία ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο No Man's Land (Πάτρα)


Election Boycott against Capital and the State

The approval of the third memorandum by the SYRIZA—ANEL coalition government clearly destroys the reformist delusions. Very few continue to believe that under the domain of global capitalism, the European Union, and contemporary totalitarianism, that government programs could possibly satisfy the needs of the exploited. Through their facetious referendum, the Left government transformed the social effervescence of the “NO” into a resounding “YES” for emiseration. Now they are preparing for new elections, showing how quickly they have learned to take advantage of the rules of the bourgeois political game. In the same moment, a section of SYRIZA has split off, trying to renovate faith in the prospect of leftwing management of capitalism. They continue to cultivate the delusion of delegating the solution of social problems to self-proclaimed saviors, within a populist-nationalist program of interclass collaboration. But it is now clear that the neoliberal path as well as the statist alternative converge in their goals of capitalist growth and the further devaluation of our labor and our lives. 

It is more urgent than ever to understand that we can only rely on our own power. To prevent social cannibalism, it is necessary to organize the self-defense of the exploited and oppressed. Networks of social solidarity based in direct participation that take a position against the philanthropic logic of NGOs and the Church, can create a common field of defense and reproduction of our class in conditions of crisis and the assault of Capital. Simultaneously, we must sabotage the plans of the State and Capital, and organize our attack. With base unions and workers' initiatives that will attack the bureaucratic, state-legitimized syndicalism and organize in the workplace, with public assemblies that will turn neighborhoods into zones of resistance, with federated political groups, with all of these we have to reorganize every aspect of social life, and to organize our attack against the dominance of State and Capital. Inseparable from our self-defense as a class is the defense of the devalued segment of our class: the immigrants and the refugees. We will not allow the fascists to ever again appear in public space, promoting as always the interests of the bosses. 

In this year's Thessaloniki International Trade Fair, we make our first appearance in the movement as the Initiative for the Creation of the Anarchist Federation, emphasizing the collective organizing of our needs and the coalescence of the struggles of our class against contemporary totalitarianism.  We support the uncompromising and independent social and class struggles, such as the struggle of the workers of the self-organized, occupied factory of BIO. ME. that of the residents of Halkidiki against the goldmine in Skouries, and all of the other self-organized initiatives from below, with which we will struggle together against the Thessaloniki International Trade Fair. Against the State, the European Union, local and international capital, we walk towards the social revolution, anarchy, and communism. 

WE WILL NOT LIVE LIKE SLAVES. 
FOR SOCIAL REVOLUTION, 
FREEDOM, AND COMMUNISM—ANARCHY

Open invitation to participate in the demonstration against the Thessaloniki International Fair*, Saturday, 5 September 2015, Kamara, 6pm
*The Thessaloniki International Trade Fair is an annual meeting of investors and business owners, important in the Balkan and east Mediterranean region.



Anarchist Group Thrialida (Fuse) (Athens), Anarchist Group Kathodon (On the Way) (Athens), Anarchist Group from Nea Filadelfia Athens, Anarchist Group Rubicon (Athens), Anarchists for Social Liberation (Athens), Void Circle (Political Section of Void Network, Athens), Libertarian Initiative of Thessaloniki, Anarchist Group Oktana (Crete), Libertarian Initiative Against State and Capital “No Man's Land” (Patras)

Announcement from the Occupied Polytechnic School of Athens / Call Out for International Solidarity to N.Romanos by Void Network // Aνακοίνωση της Συνέλευσης Κατάληψης Πολυτεχνείου / Διεθνές Κάλεσμα Αλληλεγγύης στον Ν.Ρωμανό από το Κενό Δίκτυο

8.000 anarchists and 2.000 ultra leftists march in Athens for N.Romanos

Riots in Athens for N.Romanos

Anarchist demontration in the centre of Athens

Nikos Romanos at the hospital salutes the comrades at the entrance

daily demos infront of the hospital

Athens: Second announcement
from the occupied Polytechnic School after Exarchia riots, 2/12/2014

On the 2nd of December 2014, a demonstration took place in solidarity with anarchist comrade Nikos Romanos, prisoner on hunger strike since the 10th of November, demanding the granting of educational furloughs. Today’s march saw participation of thousands of people, some of whom later headed for the occupied Polytechnic School.
For us, the occupied ground of the Athens Polytechnic School is not a value in itself. On the contrary, it is yet another piece on the mosaic of dignity and resistance against all those who want to turn society into a graveyard. It is a piece on the mosaic of resistance against the modern-day totalitarianism that spreads its power over our lives; from the anarchists who have gone on a hunger strike, the mobilizations against maximum security prisons, and the hunger strikers from Syria, to all those who are fighting for dignity and freedom across the world.
We call on everyone in struggle to take any necessary initiative towards the vindication of hunger striker Nikos Romanos: from faculty occupations, to production blockades; from breaches of the media omerta, to attacks against the guardians of order.

Let’s rise to the challenge of our time in the face of state repression, contrary to rationales that want us to remain passive spectators and voters. Uncompromising solidarity with Nikos Romanos, who is on hunger strike since 10/11, and hunger strikers in solidarity Yannis Michailidis (since 17/11), Andreas-Dimitris Bourzoukos (since 1/12) and Dimitris Politis (since 1/12).

IMMEDIATE RELEASE OF ALL ARRESTEES FROM TONIGHT’S CLASHES

THE OCCUPATION STAYS UNTIL VICTORY IN THE STRUGGLE OF NIKOS ROMANOS

Assembly of the occupied Polytechnic School
Athens, 2/12/14



 
Call Out for 
International Solidarity to N.Romanos 
by Void Network

In 2/12/2014 about 10.000 people marched in Athens in one of the most massive demonstrations of the last couple of years in solidarity to anarchist Nikos Romanos, who is kept imprisoned by the Greek state. Demos took place in almost all major cities of Greece at the same time.
Nikos Romanos was only 15 years old when his name first became known to the Greek public. Romanos was close friend with Alexandros Grigoropoulos, the unarmed pupil who was shot dead by a policeman in the Athens neighborhood of Exarheia. Romanos watched his friend die in front of his eyes after being shot through the heart. The shooting proved to be the spark that lit a tinderbox of rage and triggered rioting in the capital and other Greek cities against police violence. The shooting proved to be the spark that lit a tinderbox of rage and triggered rioting in the capital and other Greek cities against police violence.
Several years later Nikos Romanos was arrested together with a group of young men for a double armed robbery in the city of Kozani. The police and other state organs have tried to link the armed robbery to the anarchist group “Revolutionary Organization of the Conspiracy of Cells of Fire,” but Romanos claims that while he is an anarchist and anti-establishment he is not a member of this group. Romanos was subsequently convicted of participation in the robberies although the court accepted his claim of not being a member of the armed guerrilla group. As such he was convicted on charges of armed robbery as opposed to terrorism. Since the 10th of November, Romanos has been on hunger strike demanding the right to be allowed to attend university
Last spring while in prison, Romanos studied for and took the pan-Hellenic high school exams earning high enough marks to gain a place at a top Athens polytechnic university in business management.
At the time, the Justice Ministry had praised him and other inmates for their academic success and was to award Romanos a prize of 500 euros. However Romanos refused to attend a ceremony to accept the prize from the Justice Minister, saying that doing so would violate his principles.
Regardless, at the time the Justice Minister Charalambos Athansiou stated that, “the state does not make distinctions on the issue of studies. He is praiseworthy for following the advice of his teachers and working hard to gain a place at an institution of higher education.” However despite this praise, the door subsequently was shut on Romanos’ putative academic career when the relevant prison council denied his application for prison leave to attend classes. According to the law, a special magistrate must rule in favor of the prison leave. However in Romanos case he ruled that, given his criminal record, he posed a flight risk. Following the denial of his prison leave Romanos launched his hunger strike, releasing a long statement reaffirming his anarchist principles and explaining his motivation.
 
Void Network invites all friends and comrades in Athens to participate at the occupation of Polytechnic school in solidarity to the hunger striker Nikos Romanos. The struggle of the anarchist Nikos Romanos for freedom and dignity is being shown the real face of the establishment, offering to all of us the opportunity to understand that democracy doesn’t exists, to see that behind its democratic façade the establishment is based in various forms of the same authoritarian and oppressive state, ruled by the economic and political powers that govern this world, protecting for centuries the monetary system, serving the accumulation of wealth, effecting widespread social control, reproducing exploitation and expanding entrenched inequalities.
 
We invite our international friends and comrades throughout the world to organise, mobilise and intensify their struggle against the totalitarianism of the state and market, against all established authorities, against all these politicians, judges and businessmen that prey on and destroy our lives. We Will Fight Back! We Will Never Surrender!
Death to the Tyrants! 
Viva la Liberta!    

VOID NETWORK
[Theory, Utopia, Empathy, Ephemeral Arts]
http://voidnetwork.blogspot.com




Aνακοίνωση της 
Συνέλευσης Κατάληψης Πολυτεχνείου

Σήμερα, στις 2/12, πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Νίκο Ρωμανό, απεργό πείνας από 10/11 με σκοπό τη δικαίωση του αιτήματός του για παροχή εκπαιδευτικών αδειών. Η πορεία πλαισιώθηκε από χιλιάδες κόσμο, μέρος του οποίου κατευθύνθηκε στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο.

Για εμάς το κατειλημμένο έδαφος του ΕΜΠ δεν έχει αξία από μόνο του. Είναι ακόμη μια ψηφίδα αξιοπρέπειας και αντίστασης απέναντι σε όσους θέλουν μια κοινωνία νεκροταφείο. Είναι μια ψηφίδα αντίστασης στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό που απλώνεται στις ζωές μας, από τους αναρχικούς απεργούς πείνας και τις φυλακές υψίστης ασφαλείας μέχρι τους Σύριους απεργούς πείνας και όσους αγωνίζονται σε όλο τον κόσμο για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.

Καλούμε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους να πάρουν κάθε αναγκαία πρωτοβουλία για τη νίκη του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Από καταλήψεις σχολών μέχρι το μπλοκάρισμα της παραγωγής. Από το σπάσιμο της μιντιακής ομερτά μέχρι τις επιθέσεις στους φύλακες της τάξης.

Να σταθούμε στο ύψος των καιρών μας απέναντι στην κρατική καταστολή, ενάντια σε λογικές που μας θέλουν απαθείς θεατές και ψηφοφόρους. Αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη στον Ν. Ρωμανό, απεργό πείνας από 10/11, και στους αλληλέγγυους απεργούς πείνας Γ. Μιχαηλίδη (17/11), Α.Δ. Μπουρζούκο (1/12) και Δ. Πολίτη (1/12).

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ Ν. ΡΩΜΑΝΟΥ

Συνέλευση Κατάληψης Πολυτεχνείου

Αθήνα, 2/12/2014


 
KENO ΔΙΚΤΥΟ: 
Διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης
στον αναρχικό απεργό πείνας Ν.Ρωμανό
 
Στις 12/2/2014 μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των αναρχικών τα τελευταία χρόνια, με περισσότερους από 10.000 ανθρώπους, έλαβε χώρα στην Αθήνα εκφράζοντας αλληλεγγύη προς τον αναρχικό Νίκο Ρωμανό που κρατείται όμηρος από την ελληνική πολιτεία καθώς και προς τους υπόλοιπους αλληλέγγυους απεργούς πείνας Γ. Μιχαηλίδη (από 17/11/14), Δ. Πολίτη και Α. Δ. Μπουρζούκου (από 1/12/2014). Διαδηλώσεις οργανώθηκαν την ίδια βραδιά στις περισσότερες από τις πόλεις της ελληνικής επικράτειας.
 
Ο Νίκος Ρωμανός ήταν μόλις 15 ετών όταν το όνομά του έγινε για πρώτη φορά γνωστό στην ελληνική κοινωνία. Ο Ρωμανός ήταν στενός φίλος με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον άοπλο μαθητή που πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από αστυνομικό στη γειτονιά των Εξαρχείων στις 6/12/2008. Ο Ρωμανός είδε τον φίλο του να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του, αφού πυροβολήθηκε μέσα στην καρδιά. Το αποτρόπαιο γεγονός αποτέλεσε την σπίθα που άναψε την πυριτιδαποθήκη της οργής και προκάλεσε ταραχές στην πρωτεύουσα και σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις ενάντια στην αστυνομική βία και το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς της χώρας.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Ρωμανός συνελήφθηκε μαζί με μια ομάδα νεαρών ανδρών για μια διπλή ληστεία στην Κοζάνη. Η ένοπλη ληστεία αρχικά θεωρήθηκε ότι είχε διαπραχθεί από την αναρχική ομάδα «Επαναστατική Οργάνωση Πυρήνες  Συνωμοσίας της Φωτιάς", ο Ρωμανός ισχυρίστηκε όμως ότι, ενώ είναι αναρχικός και αντικαθεστωτικός δεν ήταν μέλος της ομάδας. Ο Ρωμανός στη συνέχεια καταδικάστηκε για συμμετοχή στις ληστείες, και το δικαστήριο αποδέχθηκε το επιχείρημα ότι ο ίδιος δεν ήταν μέλος της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς».       Ως εκ τούτου έχει καταδικαστεί με την κατηγορία της ένοπλης ληστείας, σε αντίθεση με τις αρχικές φήμες και κατηγορίες για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.              
Ο Nίκος Ρωμανός συνεχίζει να εκφράζει χωρίς συμβιβασμούς τις πολιτικές του απόψεις, που ο ίδιος φαίνεται να υπερασπίζεται με αυταπάρνηση και ισχυρή αυτοδέσμευση  την οποία σκοπεύει να διατηρήσει έστω και αν κάτι τέτοιο τον οδηγεί στον θάνατό του.
 
Από την 10η Νοεμβρίου 2014, ο Ρωμανός είναι σε απεργία πείνας απαιτώντας να λαμβάνει όπως δικαιούται άδειες από την φυλακή ώστε να παρακολουθεί τα μαθήματα του στο πανεπιστήμιο. Την περασμένη άνοιξη, ενώ ήταν στη φυλακή, ο Ρωμανός φοίτησε στο Λύκειο της φυλακής Αυλώνας και έδωσε  πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις στις οποίες με αρκετά υψηλή βαθμολογία κέρδισε μια θέση στα ΤΕΙ Αθήνας, στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων (Τμήμα Υγείας).
Εκείνη την εποχή, το Υπουργείο Δικαιοσύνης εξήρε την ακαδημαϊκή επιτυχία του Ρωμανού και αποπειράθηκε να τον βραβεύσει με ένα έπαθλο 500 ευρώ. Ωστόσο, ο Ρωμανός αρνήθηκε να παραστεί στην τελετή για να δεχθεί το βραβείο από τον Υπουργό Δικαιοσύνης, λέγοντας ότι κάτι τέτοιο θα παραβίαζε τις αρχές του.
Ανεξάρτητα αυτού, κατά τη στιγμή των βραβεύσεων των επιτυχόντων φοιτητών ο Υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Aθανασίου δήλωσε ότι, «το κράτος δεν κάνει διακρίσεις σχετικά με το θέμα των σπουδών. Αυτός είναι αξιέπαινος γιατί ακολουθώντας τη συμβουλή των δασκάλων του εργάστηκε  σκληρά για να κερδίσει μια θέση σε ένα ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης." Ωστόσο, παρά τον έπαινο, η πόρτα του πανεπιστημίου στη συνέχεια έκλεισε στον Ρωμανό όταν το σχετικό Συμβούλιο της φυλακής αρνήθηκε την εφαρμογή του καθεστώτος παραχώρησης άδειας για να παρακολουθήσει τα μαθήματα του. Σύμφωνα με το νόμο, ένας ειδικός δικαστής οφείλει να αποφανθεί υπέρ της άδειας από την φυλακή. Ωστόσο, στην περίπτωση του Ρωμανού αυτός έκρινε ότι, δεδομένου του ποινικού του μητρώου,  τίθεται κίνδυνος για απόδραση. Μετά την άρνηση της φυλακής, ο Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας, δημοσιεύοντας μια μακροσκελή ανακοίνωση όπου επιβεβαιώνει τις αναρχικές του ιδέες και εξηγεί τα κίνητρά της απεργίας πείνας.

Το Κενό Δίκτυο καλεί όλους τους φίλους του στην Αθήνα να συμμετάσχουν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου για αλληλεγγύη προς τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό. Ο αγώνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια έρχεται αντιμέτωπος με το αληθινό πρόσωπο του δημοκρατικού καθεστώτος προσφέροντας σε όλους μας την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι παρά το δημοκρατικό προσωπείο του, το καθεστώς πάντα βασίζεται σε απολυταρχικούς και καταπιεστικούς μηχανισμούς που επιβάλλονται από τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που κυβερνούν αυτόν τον κόσμο, προστατεύοντας εδώ και αιώνες την εγχρήματη οικονομία, την συσσώρευση του πλούτου, τον κοινωνικό έλεγχο, την εκμετάλλευση και την επέκταση της ανισότητας.

Καλούμε τους φίλους μας σε όλο τον πλανήτη Γη να οργανωθούν, να κινητοποιηθούν και να εντείνουν τον αγώνα τους ενάντια στον ολοκληρωτισμό του κράτους και της αγοράς, ενάντια σε όλες τις αρχές, όλους τους πολιτικούς, τους δικαστές και τους επιχειρηματίες κάθε είδους που σχεδιάζουν να καταστρέψουν τις ζωές μας για πάντα. 
Θα αντισταθούμε! Δεν θα παραδοθούμε ποτέ!

Θάνατος στους Τυράννους! 
Zήτω η Ελευθερία!


ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
[Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
http://voidnetwork.blogspot.com 
 

Διαδήλωση | Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012 >>> Anarchist Demonstration Athens Greece Sat. 04 Feb. 2012

Void Network

participates at the demonstration

FOR THE ORGANIZING  OF
SOCIAL AND CLASS

COUNTER-ATTACK

AGAINST FEAR & APATHY,

ΑGAINST FORBEARANCE & ASSENT

FOR THE OVERTHROW

OF ECONOMIC

AND POLITICAL ESTABLISHMENT,

FOR SOCIAL REVOLUTION,

FOR A SOCIETY

WITHOUT EXPLOITATION 
& OPPRESSION,

FOR A SOCIETY

OF EQUALITY, SOLIDARITY AND FREEDOM

organized by Anarchist groups, collectives, social centers, occupations,

local assemblies and commrades

in Athens Greece in

Saturday 04 February 2012

starts from sq. Monastiraki at 12

Το Κενό Δίκτυο

συμμετάσχει στην διαδήλωση

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ, 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ,

TON ΦOBO KAI THN AΠΑΘΕΙΑ,

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ 

ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ,

ΓΙΑ THN ΑΝΑΤΡΟΠΗ 

& ΤΗΝ KOINΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ,

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ  ΙΣΟΤΗΤΑΣ, 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

που οργανώνεται

το ΣΑΒΒΑΤΟ 

04 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2012

από την 

ΠΛ. ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΟΥ 

στις 12.00 μ.μ.

από Αναρχικές ομάδές, στέκια,

καταλήψεις, συλλογικότητες, 

τοπικές συνελεύσεις,

σύντροφους και συντρόφισσες

Πολιτική Ανακοίνωση

της συλλογικότητας ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ

για την διαδήλωση 
στις 4 Φεβρουαρίου 2012:

Όταν το «εγώ» γίνεται «εμείς»

Χωρίς κανένα δισταγμό η Κυριαρχία επιτίθεται στα αδύναμα κοινωνικά κομμάτια

Ενάντια στην ψυχρή σιωπή του φόβου

Το απάνθρωπο πρόσωπο της εξουσίας και η κυνική αδιαφορία της για τον πόνο που προκαλεί

αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο και την επίφαση

της «Δημοκρατίας».

Εγγενή στην φύση του κράτους και του κεφαλαίου

είναι ο έλεγχος και η εκμετάλλευση του ανθρώπου

σε όλο τον κόσμο.

Η αστραπή της άγριας γαλήνης

Η ακατέργαστη λάμψη της οργής

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα

στην διασύνδεση του με το πλανητικό καπιταλισμό

παράγει το ύστατο δράμα της Αυτοκρατορίας

το φασισμό φάντασμα – το σύγχρονο ολοκληρωτισμό

ή εμείς ή αυτοί

…με ματιά συλλογική… με αισθήσεις πυρωμένες

Λυσσασμένοι για Ισότητα και Ελευθερία

Να Μην Ζήσουμε Σαν Δούλοι! 


ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ 
[Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
http://voidnetwork.blogspot.com

demonstration report: 
More than 3.500 Anarchists participated at the demonstration organized by an Open Assembly of more than 15 different affinity groups, collectives, occupations, political local, neighbourhood anarchist groups and many comrades. For 4 weeks all these different groups met, organized, co-ordinated action, published one common poster in 3.000 copies, one common comunique in 10.000 copies, 6 different collectives printed their own posters in about 20.000 copies and the Anarchist Assembly for the Self-Organization of the society printed 4.000 posters and 12.000 communiques. All these efforts of all the comrades brought the message of Anarchists out in the streets, the neighbourhoods, the schools and the workplaces. The struggle continues....