(Rainin' in Paradise by Manu Chao) Are You gonna fight to Save the Earth?

Rainin' in paradise
the new video by our spiritual friend
Manu Chao
directed by Emil Koustouritsa

Are You gonna fight to save the Earth or someone Else will do this for you?

Against the burning of mountain Parnitha / Ενάντια στην καταστροφή της Πάρνηθας

This is a manifesto that announces our participation in the demonstration organised by the Greek Bloggers in front the Greek parliament as an outcry for the burning of the ancient forest of mountain Parnitha in the last week outside Athens...



Our participation in the demonstration outside the Greek Parliament on 8 July in the 8.00 evening time against the arson of Parnitha (that has been called by the sensitive self-organised citizens of Athens) doesn’t nourishes delusions. We stand next to all romantic ecologists, we demonstrate together with them but we do not share the same ideas with them .....
We request nothing from the government…
We do not hope in reforestation of mountain Parnitha… We do not wish a sensitive, human and friendly to the environment government to govern our life… We do not dream the moment that our governors will understand our logic and they will control rightly as also honestly this country…
We know that
the planet Earth is not dying…

the Planet Earth has been murdered

and those that killed her

have names and addresses…
When you stand with the hands stretched out and the eyes weeping in front of these persons perhaps this fact is a participation in the murder of Earth and not a fight for the salvation of her…
In the demonstration for Parnitha (as in the all other demonstrations) it would be supposed we go down in the streets with our fists tightened hard and our eyes full of rage for the governors and the rich people of this world…
The dictatorship of elitist democracy, the blackmail of work, the gross stereotypes, the slave-like apathy toward the state and the mechanisms of economy, the exploitation of each need and each wish and the lust of authoritarians for control and fast enrichment would be supposed to make us understand that not only reforestation or protection of nature will not happen but it will not remain any aspect of our life healthy as long as we continue accepting sovereign authoritarian culture and the culture of insignificance that follows it.
Our aim is not to improve the conditions of our captivity in the current society… When we cry for the burned trees, we cry for our life that was lost together with them … When we cry for the forest that was burned, we cry for our life that was burned with the forest…
Is not other our fate from the fate of the forest… Those that burned the forest for wealth and growth and those that protected the interests of the arsonists, the trespassers and the construction companies for one century are those that burned our life and jailing us in modern death-cities, in the isolation of domestic life, the tele-democracy, the private bank lending, the police brutality and the hypnotic consumption.
Those people that killed the rivers and turned to death the light of the Sun very soon will ask again for our vote in order to continue their work… We should find inside us and in our relations the force to interrupt the growth of this ill world.
We should destroy this existing situation, we have to attack the coercion and the exploitation, we have to deny the demotion of life in miserable survival.
This is a starting line in order to speak for the ecological sensitivity and this is the point where ecology meets with the inversion, the revolt, the insurrection.
We cannot stand as beggars in front of the torturers and the murderers of Earth without fighting the power that created all these situations.
It would be at least contradictory to speak about the salvation of Earth, if simultaneously we don’t attack to what is the cause for her destruction.
We will meet very soon in the streets.

Η συμμετοχή μας στην διαδήλωση έξω από την Βουλή στις 8 Ιουλίου στις 8.00 το βράδυ ενάντια στον εμπρησμό της Πάρνηθας που καλούν οι ευαίσθητοι πολίτες της Αθήνας δεν τρέφει αυταπάτες. Στεκόμαστε δίπλα σε όλους τους ρομαντικούς οικολόγους, διαδηλώνουμε μαζί τους αλλά δεν μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες με αυτούς…..Δεν αιτούμαστε τίποτα από την εξουσία…Δεν ελπίζουμε σε καμία αναδάσωση της Πάρνηθας…Δεν επιθυμούμε έναν ευαίσθητο, ανθρώπινο και φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο διακυβέρνησης της ζωής μας…Δεν ονειρευόμαστε την στιγμή που οι κυβερνήτες μας θα καταλάβουν τα αυτονόητα και θα κυβερνήσουν σωστά και τίμια αυτή τη χώρα…
Γνωρίζουμε ότι
O Πλανήτης Γη δεν πεθαίνει…

Ο Πλανήτης Γη δολοφονείται

και αυτοί που τον σκοτώνουν

έχουν ονόματα και διευθύνσεις…
Το να στέκεσαι με τα χέρια απλωμένα και τα μάτια δακρυσμένα απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους ίσως είναι συμμετοχή στην δολοφονία της Γης και όχι αγώνας για την σωτηρία της…Στην διαδήλωση για την Πάρνηθα (όπως και σε όλες τις άλλες διαδηλώσεις) θα έπρεπε να κατεβαίνουμε στον δρόμο με τις γροθιές μας σφιγμένες και τα μάτια γεμάτα οργή για τους κυβερνήτες και τους πλούσιους αυτού του κόσμου…
Το πραξικόπημα της ελιτιστικής δημοκρατίας, ο εκβιασμός της εργασίας, τα χονδροειδή στερεότυπα, η δουλική απάθεια απέναντι στο κράτος και τους μηχανισμούς της οικονομίας, η εκμετάλλευση κάθε ανάγκης και κάθε επιθυμίας και η αδηφαγία της εξουσίας για έλεγχο και γρήγορο πλουτισμό θα έπρεπε να μας κάνουν να καταλαβαίνουμε ότι όχι μόνο αναδάσωση ή προστασία της φύσης δεν θα συμβεί αλλά δεν θα μείνει ούτε μια πτυχή της ζωής μας υγιείς όσο συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε της κυρίαρχη κουλτούρα και τον πολιτισμό της ασημαντότητας που την συνοδεύει.
Το ζήτημα δεν είναι να βελτιώσουμε τις συνθήκες της αιχμαλωσίας μας στην σημερινή κοινωνία…Δεν λυπούμαστε για τα δέντρα, λυπούμαστε για την ζωή μας που χάθηκε όταν τα δέντρα χάθηκαν μαζί της…Δεν λυπούμαστε για το δάσος που κάηκε, λυπούμαστε για την ζωή μας που κάηκε μαζί με το δάσος…Δεν είναι άλλη η μοίρα μας από την μοίρα του δάσους…Αυτοί που έκαψαν το δάσος για χάρη του πλουτισμού και της ανάπτυξης και αυτοί που προστάτευσαν τα συμφέροντα των εμπρηστών, των καταπατητών και των κατασκευαστικών εταιριών για έναν αιώνα είναι αυτοί που πυρπόλησαν και την ζωή μας φυλακίζοντας μας στις σύγχρονες νεκροπόλεις της απομόνωσης, της τηλεδημοκρατίας, του τραπεζικού δανεισμού, της αστυνομοκρατίας και της αποβλακωμένης κατανάλωσης.
Αυτοί που σκότωσαν τα ποτάμια και έκαναν θάνατο το φως του Ήλιου σύντομα θα ζητήσουν την ψήφο μας για να συνεχίσουν το έργο τους…Πρέπει να βρούμε μέσα μας και μέσα στις σχέσεις μας την δύναμη να διακόψουμε την ανάπτυξη του άρρωστου αυτού κόσμου.
Πρέπει να καταστρέψουμε την υπάρχουσα κατάσταση, να επιτεθούμε σε κάθε καταναγκασμό και εκμετάλλευση, να αρνηθούμε τον υποβιβασμό της ζωής σε μίζερη επιβίωση.
Αυτή είναι μια αφετηρία για να μιλήσουμε για την οικολογική ευαισθησία και πως αυτή συναντιέται με την ανατροπή και την εξέγερση. Δεν μπορούμε να στεκόμαστε σαν ζητιάνοι μπροστά στους βασανιστές και τους δολοφόνους της Γης δίχως να πολεμάμε τις εξουσίες που δημιούργησαν όλες αυτές τις καταστάσεις.
Θα ήταν τουλάχιστον αντιφατικό να μιλάμε για τον αγώνα σωτηρίας της Γης, αν ταυτόχρονα δεν επιτεθόμασταν σε ό,τι ευθύνεται για την καταστροφή της.
Θα συναντηθούμε σύντομα στους δρόμους.