Announcement from the Occupied Polytechnic School of Athens / Call Out for International Solidarity to N.Romanos by Void Network // Aνακοίνωση της Συνέλευσης Κατάληψης Πολυτεχνείου / Διεθνές Κάλεσμα Αλληλεγγύης στον Ν.Ρωμανό από το Κενό Δίκτυο

8.000 anarchists and 2.000 ultra leftists march in Athens for N.Romanos

Riots in Athens for N.Romanos

Anarchist demontration in the centre of Athens

Nikos Romanos at the hospital salutes the comrades at the entrance

daily demos infront of the hospital

Athens: Second announcement
from the occupied Polytechnic School after Exarchia riots, 2/12/2014

On the 2nd of December 2014, a demonstration took place in solidarity with anarchist comrade Nikos Romanos, prisoner on hunger strike since the 10th of November, demanding the granting of educational furloughs. Today’s march saw participation of thousands of people, some of whom later headed for the occupied Polytechnic School.
For us, the occupied ground of the Athens Polytechnic School is not a value in itself. On the contrary, it is yet another piece on the mosaic of dignity and resistance against all those who want to turn society into a graveyard. It is a piece on the mosaic of resistance against the modern-day totalitarianism that spreads its power over our lives; from the anarchists who have gone on a hunger strike, the mobilizations against maximum security prisons, and the hunger strikers from Syria, to all those who are fighting for dignity and freedom across the world.
We call on everyone in struggle to take any necessary initiative towards the vindication of hunger striker Nikos Romanos: from faculty occupations, to production blockades; from breaches of the media omerta, to attacks against the guardians of order.

Let’s rise to the challenge of our time in the face of state repression, contrary to rationales that want us to remain passive spectators and voters. Uncompromising solidarity with Nikos Romanos, who is on hunger strike since 10/11, and hunger strikers in solidarity Yannis Michailidis (since 17/11), Andreas-Dimitris Bourzoukos (since 1/12) and Dimitris Politis (since 1/12).

IMMEDIATE RELEASE OF ALL ARRESTEES FROM TONIGHT’S CLASHES

THE OCCUPATION STAYS UNTIL VICTORY IN THE STRUGGLE OF NIKOS ROMANOS

Assembly of the occupied Polytechnic School
Athens, 2/12/14



 
Call Out for 
International Solidarity to N.Romanos 
by Void Network

In 2/12/2014 about 10.000 people marched in Athens in one of the most massive demonstrations of the last couple of years in solidarity to anarchist Nikos Romanos, who is kept imprisoned by the Greek state. Demos took place in almost all major cities of Greece at the same time.
Nikos Romanos was only 15 years old when his name first became known to the Greek public. Romanos was close friend with Alexandros Grigoropoulos, the unarmed pupil who was shot dead by a policeman in the Athens neighborhood of Exarheia. Romanos watched his friend die in front of his eyes after being shot through the heart. The shooting proved to be the spark that lit a tinderbox of rage and triggered rioting in the capital and other Greek cities against police violence. The shooting proved to be the spark that lit a tinderbox of rage and triggered rioting in the capital and other Greek cities against police violence.
Several years later Nikos Romanos was arrested together with a group of young men for a double armed robbery in the city of Kozani. The police and other state organs have tried to link the armed robbery to the anarchist group “Revolutionary Organization of the Conspiracy of Cells of Fire,” but Romanos claims that while he is an anarchist and anti-establishment he is not a member of this group. Romanos was subsequently convicted of participation in the robberies although the court accepted his claim of not being a member of the armed guerrilla group. As such he was convicted on charges of armed robbery as opposed to terrorism. Since the 10th of November, Romanos has been on hunger strike demanding the right to be allowed to attend university
Last spring while in prison, Romanos studied for and took the pan-Hellenic high school exams earning high enough marks to gain a place at a top Athens polytechnic university in business management.
At the time, the Justice Ministry had praised him and other inmates for their academic success and was to award Romanos a prize of 500 euros. However Romanos refused to attend a ceremony to accept the prize from the Justice Minister, saying that doing so would violate his principles.
Regardless, at the time the Justice Minister Charalambos Athansiou stated that, “the state does not make distinctions on the issue of studies. He is praiseworthy for following the advice of his teachers and working hard to gain a place at an institution of higher education.” However despite this praise, the door subsequently was shut on Romanos’ putative academic career when the relevant prison council denied his application for prison leave to attend classes. According to the law, a special magistrate must rule in favor of the prison leave. However in Romanos case he ruled that, given his criminal record, he posed a flight risk. Following the denial of his prison leave Romanos launched his hunger strike, releasing a long statement reaffirming his anarchist principles and explaining his motivation.
 
Void Network invites all friends and comrades in Athens to participate at the occupation of Polytechnic school in solidarity to the hunger striker Nikos Romanos. The struggle of the anarchist Nikos Romanos for freedom and dignity is being shown the real face of the establishment, offering to all of us the opportunity to understand that democracy doesn’t exists, to see that behind its democratic façade the establishment is based in various forms of the same authoritarian and oppressive state, ruled by the economic and political powers that govern this world, protecting for centuries the monetary system, serving the accumulation of wealth, effecting widespread social control, reproducing exploitation and expanding entrenched inequalities.
 
We invite our international friends and comrades throughout the world to organise, mobilise and intensify their struggle against the totalitarianism of the state and market, against all established authorities, against all these politicians, judges and businessmen that prey on and destroy our lives. We Will Fight Back! We Will Never Surrender!
Death to the Tyrants! 
Viva la Liberta!    

VOID NETWORK
[Theory, Utopia, Empathy, Ephemeral Arts]
http://voidnetwork.blogspot.com




Aνακοίνωση της 
Συνέλευσης Κατάληψης Πολυτεχνείου

Σήμερα, στις 2/12, πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Νίκο Ρωμανό, απεργό πείνας από 10/11 με σκοπό τη δικαίωση του αιτήματός του για παροχή εκπαιδευτικών αδειών. Η πορεία πλαισιώθηκε από χιλιάδες κόσμο, μέρος του οποίου κατευθύνθηκε στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο.

Για εμάς το κατειλημμένο έδαφος του ΕΜΠ δεν έχει αξία από μόνο του. Είναι ακόμη μια ψηφίδα αξιοπρέπειας και αντίστασης απέναντι σε όσους θέλουν μια κοινωνία νεκροταφείο. Είναι μια ψηφίδα αντίστασης στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό που απλώνεται στις ζωές μας, από τους αναρχικούς απεργούς πείνας και τις φυλακές υψίστης ασφαλείας μέχρι τους Σύριους απεργούς πείνας και όσους αγωνίζονται σε όλο τον κόσμο για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.

Καλούμε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους να πάρουν κάθε αναγκαία πρωτοβουλία για τη νίκη του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Από καταλήψεις σχολών μέχρι το μπλοκάρισμα της παραγωγής. Από το σπάσιμο της μιντιακής ομερτά μέχρι τις επιθέσεις στους φύλακες της τάξης.

Να σταθούμε στο ύψος των καιρών μας απέναντι στην κρατική καταστολή, ενάντια σε λογικές που μας θέλουν απαθείς θεατές και ψηφοφόρους. Αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη στον Ν. Ρωμανό, απεργό πείνας από 10/11, και στους αλληλέγγυους απεργούς πείνας Γ. Μιχαηλίδη (17/11), Α.Δ. Μπουρζούκο (1/12) και Δ. Πολίτη (1/12).

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ Ν. ΡΩΜΑΝΟΥ

Συνέλευση Κατάληψης Πολυτεχνείου

Αθήνα, 2/12/2014


 
KENO ΔΙΚΤΥΟ: 
Διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης
στον αναρχικό απεργό πείνας Ν.Ρωμανό
 
Στις 12/2/2014 μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των αναρχικών τα τελευταία χρόνια, με περισσότερους από 10.000 ανθρώπους, έλαβε χώρα στην Αθήνα εκφράζοντας αλληλεγγύη προς τον αναρχικό Νίκο Ρωμανό που κρατείται όμηρος από την ελληνική πολιτεία καθώς και προς τους υπόλοιπους αλληλέγγυους απεργούς πείνας Γ. Μιχαηλίδη (από 17/11/14), Δ. Πολίτη και Α. Δ. Μπουρζούκου (από 1/12/2014). Διαδηλώσεις οργανώθηκαν την ίδια βραδιά στις περισσότερες από τις πόλεις της ελληνικής επικράτειας.
 
Ο Νίκος Ρωμανός ήταν μόλις 15 ετών όταν το όνομά του έγινε για πρώτη φορά γνωστό στην ελληνική κοινωνία. Ο Ρωμανός ήταν στενός φίλος με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον άοπλο μαθητή που πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από αστυνομικό στη γειτονιά των Εξαρχείων στις 6/12/2008. Ο Ρωμανός είδε τον φίλο του να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του, αφού πυροβολήθηκε μέσα στην καρδιά. Το αποτρόπαιο γεγονός αποτέλεσε την σπίθα που άναψε την πυριτιδαποθήκη της οργής και προκάλεσε ταραχές στην πρωτεύουσα και σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις ενάντια στην αστυνομική βία και το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς της χώρας.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Ρωμανός συνελήφθηκε μαζί με μια ομάδα νεαρών ανδρών για μια διπλή ληστεία στην Κοζάνη. Η ένοπλη ληστεία αρχικά θεωρήθηκε ότι είχε διαπραχθεί από την αναρχική ομάδα «Επαναστατική Οργάνωση Πυρήνες  Συνωμοσίας της Φωτιάς", ο Ρωμανός ισχυρίστηκε όμως ότι, ενώ είναι αναρχικός και αντικαθεστωτικός δεν ήταν μέλος της ομάδας. Ο Ρωμανός στη συνέχεια καταδικάστηκε για συμμετοχή στις ληστείες, και το δικαστήριο αποδέχθηκε το επιχείρημα ότι ο ίδιος δεν ήταν μέλος της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς».       Ως εκ τούτου έχει καταδικαστεί με την κατηγορία της ένοπλης ληστείας, σε αντίθεση με τις αρχικές φήμες και κατηγορίες για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.              
Ο Nίκος Ρωμανός συνεχίζει να εκφράζει χωρίς συμβιβασμούς τις πολιτικές του απόψεις, που ο ίδιος φαίνεται να υπερασπίζεται με αυταπάρνηση και ισχυρή αυτοδέσμευση  την οποία σκοπεύει να διατηρήσει έστω και αν κάτι τέτοιο τον οδηγεί στον θάνατό του.
 
Από την 10η Νοεμβρίου 2014, ο Ρωμανός είναι σε απεργία πείνας απαιτώντας να λαμβάνει όπως δικαιούται άδειες από την φυλακή ώστε να παρακολουθεί τα μαθήματα του στο πανεπιστήμιο. Την περασμένη άνοιξη, ενώ ήταν στη φυλακή, ο Ρωμανός φοίτησε στο Λύκειο της φυλακής Αυλώνας και έδωσε  πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις στις οποίες με αρκετά υψηλή βαθμολογία κέρδισε μια θέση στα ΤΕΙ Αθήνας, στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων (Τμήμα Υγείας).
Εκείνη την εποχή, το Υπουργείο Δικαιοσύνης εξήρε την ακαδημαϊκή επιτυχία του Ρωμανού και αποπειράθηκε να τον βραβεύσει με ένα έπαθλο 500 ευρώ. Ωστόσο, ο Ρωμανός αρνήθηκε να παραστεί στην τελετή για να δεχθεί το βραβείο από τον Υπουργό Δικαιοσύνης, λέγοντας ότι κάτι τέτοιο θα παραβίαζε τις αρχές του.
Ανεξάρτητα αυτού, κατά τη στιγμή των βραβεύσεων των επιτυχόντων φοιτητών ο Υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Aθανασίου δήλωσε ότι, «το κράτος δεν κάνει διακρίσεις σχετικά με το θέμα των σπουδών. Αυτός είναι αξιέπαινος γιατί ακολουθώντας τη συμβουλή των δασκάλων του εργάστηκε  σκληρά για να κερδίσει μια θέση σε ένα ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης." Ωστόσο, παρά τον έπαινο, η πόρτα του πανεπιστημίου στη συνέχεια έκλεισε στον Ρωμανό όταν το σχετικό Συμβούλιο της φυλακής αρνήθηκε την εφαρμογή του καθεστώτος παραχώρησης άδειας για να παρακολουθήσει τα μαθήματα του. Σύμφωνα με το νόμο, ένας ειδικός δικαστής οφείλει να αποφανθεί υπέρ της άδειας από την φυλακή. Ωστόσο, στην περίπτωση του Ρωμανού αυτός έκρινε ότι, δεδομένου του ποινικού του μητρώου,  τίθεται κίνδυνος για απόδραση. Μετά την άρνηση της φυλακής, ο Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας, δημοσιεύοντας μια μακροσκελή ανακοίνωση όπου επιβεβαιώνει τις αναρχικές του ιδέες και εξηγεί τα κίνητρά της απεργίας πείνας.

Το Κενό Δίκτυο καλεί όλους τους φίλους του στην Αθήνα να συμμετάσχουν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου για αλληλεγγύη προς τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό. Ο αγώνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια έρχεται αντιμέτωπος με το αληθινό πρόσωπο του δημοκρατικού καθεστώτος προσφέροντας σε όλους μας την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι παρά το δημοκρατικό προσωπείο του, το καθεστώς πάντα βασίζεται σε απολυταρχικούς και καταπιεστικούς μηχανισμούς που επιβάλλονται από τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που κυβερνούν αυτόν τον κόσμο, προστατεύοντας εδώ και αιώνες την εγχρήματη οικονομία, την συσσώρευση του πλούτου, τον κοινωνικό έλεγχο, την εκμετάλλευση και την επέκταση της ανισότητας.

Καλούμε τους φίλους μας σε όλο τον πλανήτη Γη να οργανωθούν, να κινητοποιηθούν και να εντείνουν τον αγώνα τους ενάντια στον ολοκληρωτισμό του κράτους και της αγοράς, ενάντια σε όλες τις αρχές, όλους τους πολιτικούς, τους δικαστές και τους επιχειρηματίες κάθε είδους που σχεδιάζουν να καταστρέψουν τις ζωές μας για πάντα. 
Θα αντισταθούμε! Δεν θα παραδοθούμε ποτέ!

Θάνατος στους Τυράννους! 
Zήτω η Ελευθερία!


ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
[Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
http://voidnetwork.blogspot.com 
 

Δημόσια Κατάθεση μιας Αυτόπτου Μάρτυρος της Δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου // Testimony of Eyewitness of the Assassination of Alexis Grigoropoulos

Δημόσια Κατάθεση μιας Αυτόπτου Μάρτυρος της Δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η κοπέλα που μιλά σε αυτή την δημοσίευση έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο μέσα απο το βίντεο της δολοφονίας το οποίο κινηματογράφησε από το μπαλκόνι του σπιτιού της που βρήσκεται ακριβώς πάνω από το σημείο της δολοφονίας και πρόκηται να είναι μια από της βασικές μάρτυρες κατηγορίας του δολοφόνου αστυνομικού Επ.Κορκoνέα. Η μαρτυρία είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο We Are An Image From The Future (Είμαστε Μια Εικόνα Από το Μέλλον) που θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2010 στις Η.Π.Α. από τον Αναρχικό εκδοτικό οίκο ΑΚPrees με την επιμέλεια των A.G.Scwartz, Τάσος Σαγρής, Κενό Δίκτυο.

Δημόσια Κατάθεση μιας Αυτόπτου Μάρτυρος της Δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου
Είμαι μια κάτοικος των Εξαρχείων και το μπαλκόνι του σπιτιού μου βρίσκεται ακριβώς πάνω από το σημείο που δoλοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος
Δεν συμμετέχω σε καμία πολιτική δραστηριότητα. Δεν είμαι μια ακτιβίστρια. Μπορώ να μιλήσω μόνο για τη δολοφονία. Δεν μπορώ να πάρω κάποια θέση σχετικά με όλα τα άλλα πράγματα που συνέβησαν επειδή όλα αυτά τα υπόλοιπα πράγματα είναι πολύ περίπλοκα και δεν έχω σαφείς σκέψεις σχετικά με αυτά.
Τα Εξάρχεια ήταν πάντοτε μια εναλλακτική γειτονιά, μια περιοχή αντι-κουλτούρας. Για πολλά χρόνια ήταν πολύ συχνό φαινόμενο ότι κάτι θα συμβεί σε μια γωνιά του δρόμου στα Εξάρχεια και ξαφνικά όλοι από τις καφετέριες και τα μπαρ και τα πεζοδρόμια θα χυθούν έξω στους δρόμους και θα τρέξουν να δουν τι συμβαίνει. Συνήθως ήταν επεισόδια μεταξύ των ανθρώπων και της αστυνομίας, μάχες ή αντιπαραθέσεις, ύβρεις, συνθήματα. Τα παλιά χρόνια αυτό συνέβαινε πολύ συχνά. Στη συνέχεια, υπήρξε μια περίοδος που αυτό δεν συνέβαινε τόσο πολύ, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται και πάλι. Ο λόγος που βρέθηκα με μια φωτογραφική μηχανή στο μπαλκόνι εκείνη τη νύχτα ήταν επειδή πάντα ήθελα να κινηματογραφίσω μια από αυτές τις αντιπαραθέσεις που λαμβάνουν χώρα κάτω από το παράθυρό μου. Αλλά κάθε φορά που έβγαινα στο μπαλκόνι μου να δω τι συμβαίνει, είχα καθυστερήσει. Μέχρι να πάω πίσω στο εσωτερικό του σπιτιού για να πάρω τη φωτογραφική μηχανή μου ήταν πολύ αργά, είχαν ήδη όλα τελειώσει. Αυτό μου συνέβη πολλές φορές. Και η τελευταία φορά που συνέβη αυτό, είπα στον εαυτό μου, την επόμενη φορά, πρώτα θα αρπάξω την κάμερα και μετά θα βγώ στο μπαλκόνι. Τελικά, δυστυχώς η «επόμενη φορά» αποδείχθηκε ότι ήταν ένα περιστατικό που ποτέ δεν περίμενα να συμβεί.
Δύο χρόνια νωρίτερα, ένας φίλοςμου με επισκέφθηκε από τη Γερμανία και μου ανέφερε την εντύπωση του ότι η αστυνομία εδώ φαίνεται πολύ προκλητική και πολύ επικίνδυνη. Ακόμα κι αν αυτός ήταν τουρίστας, ο τρόπος που συμπεριφέρονταν οι αστυνομικοί τον έκανε να αισθάνεται λιγότερο ασφαλής, τον έκανε να αισθάνεται ότι απηλείται, ότι βρήσκεται σε κίνδυνο. Και όταν αυτός ο φίλος άκουσε αυτό που συνέβη στις 6 Δεκεμβρίου, έγραψε κάπου ότι για αυτόν δεν ήταν καθόλου έκπληξη....
Για εμένα όμως ήταν... Όλες τις προηγούμενες φορές, ποτέ δεν ένιωσα φόβο παρατηρώντας αυτές τις συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων και της αστυνομίας. Ήταν μέρος της καθημερινής ζωής μου στο Εξάρχεια. Ήταν κάτι το σύνηθες. Επειδή πολλοί κάτοικοι και θαμώνες των Εξαρχείων έχουν μια ρητή άρνηση των αρχών, και την εκφράζουν σταθερά και πιστεύουν σε αυτή, κάθε φορά που συνέβαινε κάτι δεν χρειαζόταν να πάρω κάποια συγκεκριμένη θέση, διότι όλα αυτά ήταν ακριβώς ένα μέρος της ζωής μου σε αυτήν την περιοχή. Φυσικά, στα δέκα χρόνια που έχω ζήσει σε αυτό το διαμέρισμα, έχω παρατηρείσει κάθε χρόνο τη σταδιακή αύξηση της παρουσίας της αστυνομίας, την εντατικοποίηση της καταστολής. Οι αστυνομικοί άρχισαν να εμφανίζονται σε κάθε γωνιά της γειτονιάς, σε ομάδες, και επίσης ήταν πάνοπλοι. Η αίσθηση του να παρατηρείς πάνοπλους αστυνομικούς σε πλήρη εξάρτηση να μεταφέρουν πιστόλια, όπλα, γκλόμπς, ασπίδες, δακρυγόνα αέρια, και πολυβόλα- γινόταν όλο και πιο έντονη. Σε αυτή την περίοδο άρχισε να εμφανίζεται στους τοίχους το σύνθημα: "σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το '73."
Στις 6 Δεκεμβρίου ήμουν εδώ, στο διαμέρισμα με το Γερμανό φίλο μου. Αυτός μαγείρευε στην κουζίνα και εγώ ήμουν στο σαλόνι. Ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό «Μπάνγκ»!... Δεν είχα ακούσει κανένα θόρυβο πριν από αυτό. Δεν συνέβαινε τίποτα στους δρόμους, δεν φώναζε κανένας, δεν γινόταν τίποτα. Προειδοποίηση δεν υπήρχε, μόνο ένα «Μπάνγκ»!... Μου φάνηκε ότι ήρθε από κάτω από την οδό, στην αριστερή πλευρά. Παρά την έκπληξη, αυτή τη φορά θυμήθηκα να αρπάξω την κάμερα μου πρώτα. Δεν ήμουν σε πανικό, δεν αισθανόμουν κάτι ασυνήθιστο, πήρα απλά ήρεμα τη φωτογραφική μηχανή και πήγα προς το μπαλκόνι. Εγώ, δεν πίστεψα ότι κάτι εκπληκτικά ασυνήθιστο είχε συμβεί. Κοίταξα έξω, αλλά δεν ενεργοποίησα την κάμερα στην αρχή, διότι τίποτα δεν συνέβαινε. Είδα μερικούς νεαρούς κάτω προς τα αριστερά από το μπαλκόνι μου, καθόντουσαν εκεί όπως κάνουν πάντα. Οι νεαροί αναρχικοί πάντα συχνάζουν σε εκείνη την γωνία αν και αυτό το βράδυ υπήρχαν λιγότεροι από το κανονικό. Και από τη δεξιά πλευρά, στον πάνω δρόμο, είδα ένα περιπολικό να παρκάρει στη γωνία. Μια στιγμή μετά από τότε που κοίταξα το αυτοκίνητο της αστυνομίας, είδα δύο μπάτσους να γυρνάνε πίσω, προς τα κάτω, με τα πόδια, και αυτό ήταν πολύ περίεργο για μένα. Αναρωτήθηκα,....μα, τί πρόκειται να κάνουν; Έφθασαν στο σημείο όπου το περιπολικό ήταν στην αρχή πριν στρίψουν για να το παρκάρουν, και άρχισαν να προκαλούν τα παιδιά, φωνάζοντας «ελάτε ρε μουνιά, ελάτε ρε μουνιά»! Όταν άκουσα αυτό το φώναξα στον φίλο μου τον Γερμανό, «έλα να δείς! Η αστυνομία ήρθε για να ξεκινήσει καυγά!». Θα είχε μια ευκαιρία να δεί αυτό το συχνό φαινόμενο, τους έλληνες μπάτσους να προκαλούν μια μάχη προσβάλοντας ανθρώπους. Είναι πολύ συνηθισμένο ότι η αστυνομία βρίζει τους ανθρώπους, αλλά αυτό ήταν πάρα πολύ. Ήταν προκλητικοί γιατί παρκάρισαν το αυτοκίνητο της αστυνομίας και ήρθαν με τα πόδια πίσω φωνάζοντας βρισιές. Αυτός είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι ξεκινούν καβγά. Έμοιαζε λες και είναι ένας προσωπικός καβγάς, όχι όπως οι συνήθεις πρόκλησεις και βρισιές της αστυνομίας.
Αμέσως μετά και οι δύο έβγαλαν τα όπλα τους, και οι δύο μπάτσοι τράβηξαν τα όπλα τους!... Αυτό ποτέ δεν αναφέρθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Και μου ήρθε η μία έκπληξη μετά την άλλη. Πρώτα ήρθαν πίσω με τα πόδια, μετά άρχισαν ένα τσακωμό προσβάλωντας τα παιδιά, μετά έβγαλαν τα όπλα τους, και στη συνέχεια στόχευσαν, σε μια στιγμή που δεν υπήρχε καμία πρόκληση και δεν υπήρχε τίποτα που να αποτελεί απειλή για αυτούς, δεν υπήρχει κάποια σύγκρουση και ούτε καν συνέβαινε κάποια αντιπαράθεση. Και τότε πυροβόλησαν. Άκουσα δύο πυροβολισμούς, αλλά δεν μπορώ να πω αν και οι δύο από τους αστυνομικούς πυροβόλισαν ή ο ένας από αυτούς πυροβόλησε δύο φορές. Είναι πιθανό ότι ένας από αυτούς πυροβόλησε δύο φορές. Και μετά γύρισαν την πλάτη τους και απλά έφυγαν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Εμένα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν μου είχε χρειαστεί να κοιτάξω αριστερά, στην ομάδα των παιδιών, γιατί ήταν απίστευτα περίεργη η συμπεριφορά αυτών των δύο αστυνομικών. Δεν ήταν ανάγκη να δω από την άλλη πλευρά, από την πλευρά των παιδιών διότι τίποτα δεν συνέβαινε από εκεί. Και τότε άκουσα τον κόσμο στον δρόμο να φωνάζει ότι ένα παιδί είχε πυροβοληθεί. Και τότε ένιωσα πανικό. Έτρεξα στο εσωτερικό του σπιτιού, άρπαξα το τηλέφωνο, κάλεσα ένα ασθενοφόρο, και πήγα αμέσως κάτω στο δρόμο. Είδα μόνο ένα παιδί να βρήσκεται εκεί, και σοκαρίστηκα. Όλος ο κόσμος φώναζε και πολλοί λιποθυμούσαν. Το παιδί δεν ήταν νεκρό ακόμη, και ένας γιατρός είχε εμφανιστεί και προσπαθούσε να του δώσει τις πρώτες βοήθειες. Στη συνέχεια, το ασθενοφόρο έφτασε και το παιδί πέθανε μέσα στο ασθενοφόρο, νομίζω.
Έμαθα από άλλους ανθρώπους που ήταν εκεί ότι η πρώτη έκρηξη που άκουσα ήταν χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Προφανώς κάποιος είχε ρίξει ένα πλαστικό μπουκάλι στο αυτοκίνητο της αστυνομίας και ίσως τους φώναξε κάτι καθώς περνούσαν και οι αστυνομικοί απάντησαν με τη ρίψη της χειροβομβίδας από το περιπολικό. Αυτά δεν είναι τόσο ασυνήθιστα εδώ. Είναι φυσιολογικό κάποιος να φωνάξει, όλοι στην Ελλάδα φωνάζουν ο ένας στον άλλο. Έτσι, είμαι βέβαιη ότι οι αστυνομικοί δεν είχαν απειληθεί, δεν ήταν σε άμυνα, ούτε σε κατάσταση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αλήθεια, αν ένας αστυνομικός νιώθει μια σοβαρή απειλή, δεν παρκάρει χαλαρός στην επόμενη γωνία και γυρνάει με τα πόδια να ζητήσει το λόγο για ξεκαθάρισμα. Συνήθως, όταν οι αστυνομικοί σε περιπολικό αισθάνονται απειλή ή αισθάνονται σαν να είναι υπό επίθεση φεύγουν, απομακρύνονται. Η αστυνομία δεν ήταν σε θέση άμυνας εκείνη τη στιγμή.
Πήγα πίσω και προσπάθησα να δω το βίντεο στον υπολογιστή μου, αλλά δεν μπορούσα γιατί μου έλειπε κάποιο πρόγραμμα. Γι 'αυτό και χτύπησα την πόρτα του γείτονά μου και του είπα ότι «έχω γράψει κάτι αλλά δεν ξέρω τί είναι. Μπορούμε να δούμε στον υπολογιστή σου τί είναι; » Και είδαμε το βίντεο, και αυτό που αισθάνθηκα, δεν ένιωσα το είχα ξανανιώσει ποτέ στην ζωή μου. Καλέσαμε όλους τους ανθρώπους από όλη τη γειτονιά να κατέβουν κάτω, όλοι, όλοι κατέβηκαν στους δρόμους, και η ενέργεια, η ατμόσφαιρα, ήταν οργή, Οργή!... Η Οργή ξεχείλιζε στους δρόμους, παντού οι άνθρωποι ξεχείλιζαν από τα σπίτια τους στους δρόμους. Όλοι....
Η αστυνομία είχε το θράσος να έρθει εδώ, πάλι σε αυτή τη γωνιά όπου το πρώτο περιπολικό με τους μπάτσους είχε σταματήσει, στο ίδιο σημείο από όπου πυροβόλισαν. Και φυσικά όλοι άρχισαν να τους φωνάζουν, οι νέοι, οι ηλικιωμένοι, κανονικοί άνθρωποι, όλοι τους φωνάζαν «να πάνε στο διάολο». Περίπου δύο ώρες μετά την δολοφονία, είναι αδύνατο να πω ακριβώς σε πόση ώρα, αλλά ήταν περίπου δύο ώρες ήρθε η μυστική αστυνομία. Ήμουν πίσω στο σπίτι μου και άκουγα το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και έλεγαν ότι γίνονται επισόδεια στα Εξάρχεια, ότι η αστυνομία έχει δεχθεί επίθεση και πυροβόλησε σε αυτοάμυνα, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Και οι ταραχές δεν είχαν καν ξεκινήσει ακόμη!... Και από το παράθυρό μου είδα άνδρες χωρίς στολές να εξετάζουν τους τοίχους των κτιρίων γύρω από τη δολοφονία. Η μυστική αστυνομία είχε έρθει για να αναζητήσετε τους κάλλυκες από τις σφαίρες και να ερευνήσει την περιοχή.

Ήμουν με το γείτονα μου, και του είπα ότι θα κατέβω κάτω. Ήθελα να αντιδράσω με κάποιο τρόπο σε όλα αυτά που έλεγαν στις ειδήσεις. Έτσι πήγα κάτω και είπα ότι «όλα αυτά που λένε στην τηλεόραση είναι ψέματα». Ένας ψηλός γέρος με ένα γλειώδες χαμόγελο με πλησίασε, και είπε, «ναι εε..., και ποιά είσαι εσύ;» Και εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα έναν απόλυτο τρόμο. Επειδή είμαι πολύ αφελής, ένιωσα απλά την υποχρέωση να κατέβω από το σπίτι μου και να πώ την αλήθεια. Αλλά αυτός ο τύπος, με έκανε να νιώσω πραγματκό τρόμο μόλις με πλησίασε. Για αυτό και αποτραβίχτικα και είπα.... «όχι,....εσείς ποιος είστε;» Και μου είπε το όνομά του και τη θέση του. Ήταν ο αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας της αστυνομίας, ο διευθυντής ασφάλειας Αθηνών και ήταν υπεύθυνος για την αυτοψία και την έρευνα της δολοφονίας. Πήρε το όνομα μου και το τηλέφωνο μου, και με ρώτησε αν ήμουν έτοιμη να έρθω στην Γ.Α.Δ.Α. για να καταθέσω, και είπα ναι.
Με ρώτησε τί συνέβη. Τον έφερα στο ακριβές σημείο όπου οι αστυνομικοί στέκονταν όταν άνοιξαν πυρ!.... Και ακριβώς σε εκείνο το σημείο που στάθηκα ήταν που βρήκαν τους κάλληκες από τις σφαίρες. Και με ρώτησε αν είχα ένα όχημα, αν θα μπορούσα να πάω μόνη μου στο τμήμα. Και είπα «δεν έχω» και μου είπαν ότι θα έρθω μαζί τους. Είπα τότε, ότι «ελπίζω δεν θα μας κάψουν ζωντανους μες στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε στην Γ.Α.Δ.Α.» και ο επικεφαλής γέλασε και είπε ότι δεν υπάρχει φόβος. Με κατευθύνω προς μια μεγάλη ομάδα από συγκεντρωμένα Μ.Α.Τ., και βρέθηκα στη μέση μια διμοιρίας Μ.Α.Τ. Ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που οι άνθρωποι επιτέθηκαν.

Ο επικεφαλής εξαφανίστηκε αμέσως, έτρεξε μακριά και με άφησε εκεί ενώ οι άνθρωποι έκαναν επίθεση, και είδα όλα τα όπλα που η αστυνομία είχε πάνω της και φρικάρισα!. Δεν μπορούσα να επικεντρωθώ σε τίποτα άλλο...Και ένιωσα όμως και πόσο ισχυροί είναι οι άνθρωποι...Οι άνθρωποι ήταν γεμάτοι με οργή. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν είχαν επιτεθεί με πέτρες ή μολώτοφ ή με παλούκια, μόνο ότι ήταν ακατανίκητοι...Θυμάμε και ότι εγώ έπρεπε να βγώ από εκεί ανάμεσα απ’τα Μ.Α.Τ. Έτρεξα μακριά μόνη μου και επέστρεψα στο σπίτι μου. Φυσικά περίμενα ότι θα μου τηλεφωνούσαν να με καλέσουν να καταθέσω ως μάρτυρας. Αλλά αυτό δεν το έκαναν ποτέ. Μίλησα με μια δικηγόρο του κινήματος, την κ.Γιάννα Κούρτοβικ. Και αυτή με συνόδευσε στον ανακριτή. Έπρεπε να πάω εγώ να βρώ τον δικαστή, διότι η αστυνομία ποτέ δεν μου τηλεφώνησε για να καταθέσω. Και μετά τη κατάθεση μου, μερικές ημέρες αργότερα, η αστυνομία έκλεισε πάλι όλη την περιοχή για να κάνουν την πραγματογνωμοσύνη που να αποδεικνύουν αν η σφαίρα χτύπησε κατευθείαν το παιδί ή αν εξοστρακίσηκε στο έδαφος. Αυτή ήταν η επίσημη ιστορία, ότι μόνο ο ένας μπάτσος είχε πυροβολήσει και ότι η σφαίρα αναπήδησε στο έδαφοσ και χτύπησε τον Αλέξη... Ο εισαγγλέας, ο φωτογράφος, και ο γραμματέας ήρθαν στο μπαλκόνι μου για να πάρουν φωτογραφίες.

Και όπως ήμουν πάνω στο μπαλκόνι, μπροστά σε όλο τον κόσμο που παρακολουθούσε την διαδικασία φώναξα τον γενικό διευθυντή και του είπα : « Ω!...γειά σας, με παρατήσατε στην μέση της σύγκρουσης και φύγατε την άλλη φορά»...και αυτός είπε : «Δεν σε παράτησα εγω...Εσύ φοβόσουνα ότι θα μας κάψουν ζωντανούς». Και εγώ τότε του απάντησα: «Μην λέτε ψέματα μπροστά σε όλους τους ανθρώπους...»

Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια, που έλεγα στον εαυτό μου πως ζω σε ένα στρατόπεδο, με όλη αυτή την αστυνομία τριγύρω εδώ στα Εξάρχεια. Τώρα μπορώ να πω ότι ζω σε μια εμπόλεμη ζώνη.

Αυτό που συνέβη τον Δεκέμβριο, δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσε να συμβεί. Παρ 'όλο το συναισθήμα της στρατιωτικής κατοχής που προκαλούσε και προκαλεί η αστυνομία. Για μένα, πάντα υπήρχε ένα όριο, μια τελική γραμμή, και όταν η αστυνομία διέσχισε τη γραμμή αυτή, συνέβει μια ποιοτική αλλαγή. Όλα άλλαξαν. Καθένας κατάλαβε ότι υπάρχει ένας συγκεκριμένος ορίζοντας στα γεγονότα και πέρα από αυτόν όλα είναι διαφορετικά. Έχουμε περάσει αυτό το ορίζοντα. Και τώρα μπορώ να πω ότι δεν είναι πλέον μια σύγκρουση, τώρα είναι πόλεμος.
Σε σύγκριση με πριν από τον Δεκέμβριο, τα πάντα είναι πιο δυνατά. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η τελευταία σταγόνα. Τώρα δεν υπάρχει ανοχή για την αστυνομία. Η δολοφονία ήταν κάτι τόσο εξωφρενικό που οι άνθρωποι αντέδρασαν και ακόμη συνεχίζουν να αντιδρούν. Παίρνουν δύναμη από την οργή που εκφράστηκε κατά τη στιγμή της δολοφονίας. Υπήρχαν πάρα πολλά άλλα προβλήματα εκτός από την αστυνομική βία, και αυτά τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν. Αλλά οι άνθρωποι δεν ανέχονται πλέον ούτε τα υπόλοιπα προβλήματα....

Έτσι, θα είμαι μάρτυρας στη δίκη του αστυνομικού που σκότωσε τον Αλέξη. Ανησυχώ για το πώς θα αισθάνομαι προς το δικηγόρο που τον υπερασπίζεται, γιατί υπερασπίζεται ένα πολύ κακό άτομο. Μετά, άρχισα να ανησυχώ επίσης για την έκβαση της δίκης, διότι εάν αυτός ο αστυνομικός καταλήξει με μόνο δύο ή τρία χρόνια ή κάποια λίγα χρόνια στη φυλακή, δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω. Πώς αντιδράς στην απόφαση μιας τέτοιας δίκης; Πολλά φρικτά πράγματα συμβαίνουν, και ακούμε για αυτά ή τα βλέπουμε στις ειδήσεις, αλλά είναι πολύ διαφορετικό όταν δεις κάτι με τα μάτια σου. Η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι απλώς λόγια, είναι μια σαφής αλήθεια για εμάς, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό, δεν υπάρχει καμία απόσταση από αυτό. Η δολοφονία είναι η απόλυτη αλήθεια, είναι σαν να μου κλέψετε κάτι μπροστά στα μάτια μου και στη συνέχεια να μου πείτε ότι δεν υπήρξε ποτέ. Η δολοφονία αυτή δεν είναι κάτι που ακούσαμε από κάπου αλλού. Και φοβάμαι πάρα πολύ ότι αν δεν καταδικαστεί αυτός ο μπάτσος, ίσως η αντίδρασή μου θα με ρίξει στην φυλακή. Το σκέφτομαι αυτό όλη την ώρα, καθώς ετοιμάζομαι να καταθέσω στην δίκη για την δολοφονία του Αλέξη.

Testimony of Eyewitness of the Assasination of Alexis Grigoropoulos

Testimony of an eyewitness of the assasination of 15 year's old boy Alexis Grigoropoulos from Greek Police that lead to December riots and general social revolt that still going on in Greece. The girl that she speaks in this text unforunately became world famous through the short video she had the bad luck to videotape from her balcony overlooking the spot of the assasination of Alexis and she will be witness against the cop Ep. Korkoneas in his trial. This witness is a fragment from a bigger text and is included in the book "WE ARE AN IMAGE FROM THE FUTURE / The Greek Uprising of December 2009 that will be released in U.S.A. in February 2010 from AK Press and is edited by A.G.Scwartz, Tasos Sagris and Void Network

Testimony of Eyewitness of the Assassination of Alexis Grigoropoulos

I am an Exarchia resident whose balcony overlooks the spot where Alexis Grigoropoulos was murdered

I’m not so involved in any political activities. I’m not an activist. I can only speak about the killing. I can’t take a position on all the other things that happened because all these other things are very complicated and I don’t have clear thoughts on them.

Exarchia has always been an alternative, counterculture neighborhood. For many years it was a frequent occurrence that something would happen on a street corner in Exarchia and suddenly everyone from the cafes and the bars and the sidewalks would pour out into the streets and run to see what was happening. Usually it was incidents between people and police, some fights, confrontations, insults, shouting matches. In the old times it happened very often. Then there was a period when this didn’t happen so much, but in the last years it has started becoming more common again.

The reason that I found myself with a camera on the balcony that night was because I had always wanted to film one of these confrontations that are always taking place below my window. But every time I would come to my balcony to see what was happening, I got delayed. By the time I went back inside to get my camera it was too late, it was already over. This happened to me many times. And the last time that it happened, I said to myself, the next time, first I’ll grab the camera and then I’ll go to the balcony.

And in the end the next time turned out to be an incident that I never expected could happen. Two years earlier a friend visited me from Germany and he mentioned to me that the police here seem very provocative and dangerous. Even though he was a tourist, the way they behaved made him feel less safe, they made him feel endangered. And when this friend heard about what happened on the 6^th of December, he wrote that he wasn’t at all surprised. But I was.

All the previous times, I never got scared observing these fights between people and the police. It was part of my everyday life in Exarchia. It was something commonplace. Because the Exarchia locals express their negation of authority firmly, and they believe in it, whenever something was happening I didn’t need to take a position or make a stand because it was just a part of life in this area. Of course in the ten years that I’ve lived in this flat, I’ve observed year after year a gradual increase in the police presence, an intensification. Policemen began to appear on every corner in the neighborhood, in groups, and also they were armored. The feeling of observing armored police in full riot gear carrying pistols, tear gas guns, and machine guns—it was getting more and more intense. In this period the slogan started to appear on the walls: “on every street corner there are police, the junta didn’t end in ’73.”

On 6 December I was here in the apartment with my German friend. He was cooking in the kitchen and I was in the living room. Suddenly I heard a bang. I hadn’t heard any noises before that. Nothing was happening in the streets, no shouts, nothing. Without warning there was just a bang. It seemed to me that it came from down the street, on the lefthand side. Despite the surprise this time I remembered to grab my camera first. I was not in a panic, I didn’t feel anything unusual, I just calmly got the camera and went to the balcony. I didn’t think anything extraordinary had happened. I looked outside, but I didn’t turn the camera on in the beginning because nothing was happening. I saw a few youths down to the left, sitting like they always do. The young anarchists are always hanging out down there, although this night there were fewer than normal. And on the righthand side, up the street, I saw a police car parked at the corner. One moment after the police car drove off, I saw two cops coming back on foot, and this was very strange to me. I asked myself, what are they going to do? They arrived at the spot where the car had been before, and started provoking the kids, saying come on you pussies! When I heard this I shouted to the German guy, come look! The police came and they’re starting a fight. He would get a chance to see this phenomenon of the Greek cops provoking a fight by insulting people. It’s normal that the police speak bad to people, but this was too much. It was provocative because they parked the police car and they came walking back and shouting challenges. That’s how normal people start a fight. It was like a personal fight, not the usual provocation by police.

Immediately after that they both took out their guns, both the cops. This was never mentioned by the media. And I got one surprise after another. First they came back on foot, then they started a fight by insulting the kids, then they took out their guns, and then they took aim, in a moment when there was no challenge and no threat, there was no fight or confrontation going on. And they shot. I heard two shots but I can’t say if both of them shot or if one shot twice. It’s possible that one of them shot twice. And they turned around and just left, simple as that, as though nothing had happened. Me, until that moment, it didn’t occur to me to look to the left, to the group of kids, because it was all so incredibly strange, the behavior of these two policemen. There was no need to look to the other side because nothing was happening there. And then I heard the people in the street shout that a kid had been shot. And then I felt panic. I ran inside, grabbed the telephone and called an ambulance, and I went down to the street. I saw just one kid lying there, and I was shocked. Everybody was shouting and many people were fainting. The kid wasn’t dead yet, and a doctor had appeared and was trying to administer first aid. Then the ambulance arrived and he died inside in the ambulance, I think.

I found out from other people that the first bang had been a concussion grenade. Apparently someone had thrown a plastic bottle at the police car and yelled an insult as it was passing and the police responded by throwing the grenade from the car. That’s not so unusual here. It’s normal to shout, everyone in Greece is shouting at each other. So I’m sure the policemen hadn’t been threatened, they weren’t defending themselves. Really, if a policeman feels a serious threat, he doesn’t drive down to the next corner then walk back to clean up the situation. Usually when the police feel a threat or feel like they’re under attack, they drive off, they get out of there. The police were not on the defensive at that moment.

I went back up and tried to watch the video on my computer, but I couldn’t because I was missing some program. So I knocked on my neighbor’s door and said I recorded something but I don’t know what it is. Can we put it in your computer so I can see what it is? And we saw the video, and the way I felt, I had never felt that way in my entire life. We called down all the people from the entire neighborhood, everyone, we all came down onto the streets, and the energy, the atmosphere, was one of rage. It was overflowing all the streets, everywhere people were pouring out of their houses onto the streets. Everybody.

The riot police had the gall to come here, back to this corner where the first cop car had stopped, and where the shots were fired. And of course everybody started shouting at them, young people, old people, normal people, everyone was shouting at them to go the hell away.

About two hours after the shooting, it’s impossible to say exactly how long but it was about two hours. The secret police came. I was back in my house listening to the radio and the TV, which were saying there were riots in Exarchia, that the police had been attacked and fired in self-defense, but this wasn’t true. And the riots hadn’t even started yet. And from my window I saw men without uniforms looking at the walls of the buildings around the shooting. The secret police had come to search for the shell casings and the bullets, to investigate the area. I was with my neighbor, and I told him I was going down. I wanted to react somehow to what they were saying on the news. So I went down and I said that what they’re reporting on the television wasn’t true. One tall old guy came up to me with a greasy smile, and said, yes, and who are you? And I felt an amazing fear. Because I’m very naïve, I just felt the obligation to go down and say the truth. But this guy, he terrified me. So I backed off and said, no, who are you? And he told me his name and his position. He was the chief of the secret police agency, and he was in charge of the autopsy and investigation. They took my name and telephone, and they asked me if I was going to come to the central police station to testify, and I said yes.

He asked me what happened. I brought him to the exact point where the policemen were standing when they opened fire. And exactly at that point was where they found the shell casings. And they asked me if I had a vehicle, if I could drive myself to the station. And I said no and they told me I would come with them. I said I hoped the people wouldn’t bomb the police car on the way, and the chief laughed and said have no fear. He directed me to where a large group of riot police were gathered, and I found myself in the middle of a MAT squad. It was right at that moment that the people attacked. The chief disappeared immediately, he ran away and they left me while the people were attacking, and I saw all the guns that the police had and I flipped out. I couldn’t focus on anything, I felt how powerful the people were, they were full of rage. I can’t remember if they were attacking with stones or molotovs or clubs, only that they were overpowering and I had to get out of there. I ran away by myself and came back to my house.

Of course I was expecting that they would call me for an interview as a witness. But they never did. I spoke with a lawyer of the movement, Yianna Kurtovick, she’s one of the members of the Network for the Defense of Political Prisoners and Immigrants. And she brought me to the examining magistrate. I had to go to find the judge because the police never called me to testify. And after I testified, some days later, they closed the whole area to make the official report to prove whether the bullet hit the kid directly or if it richocheted off the ground. That was the official story, that the one cop had fired at the ground and the bullet bounced up and hit him.

The magistrate, the photographer, and the secretary came up to my balcony to take photographs. The chief of the secret police was down in the street. I called out to him, Oh hello, you left me alone last time in the middle of a riot. And he answered, I didn’t abandon you, it was you who was afraid that the rioters would burn us alive. And I said to him, Don’t tell lies in front of all these people.

I remember telling myself some years ago that I lived in a military camp, with all the police around Exarchia. Now I say that I live in a warzone. What happened in December, I never believed that it could ever happen. Despite all the feelings of military occupation provoked by the police. For me, there was always a limit, always a final line, and when the police crossed this line, it was a qualitative change. Everything changed. Everyone understood that there was a certain horizon to the situation and beyond it everything was different. We have passed this horizon. And now I say that it is not a conflict anymore, now it is war.

In comparison with before December, everything is more powerful. The assassination of Alexis was like the cherry on top, the last straw. Now there is no more tolerance for the police. The killing was so outrageous, so far beyond the limits, that the people reacted and still they continue to react. They are getting empowered from the rage that was expressed at the moment of the killing. There were many other problems too besides police brutality, and these problems continue, but the people don’t tolerate these other problems either, not anymore.

So I’ll be in the trial of the policeman who killed Alexis. I was worrying about how I’ll feel towards the defense lawyer, because he’s defending a very bad person. Then I started to worry about the outcome of the trial, because if this cop ends up with only two or three years in jail, I don’t know how I would react. How do you react to the decision of a trial like this? Because many terrifying things are happening, and we hear about them and see them on the news, but it is very different when you saw it with your own eyes. It is not just words, it is a clear truth for you, there is no doubt about this, there is no distance from it. It is such an absolute truth, the assassination, it is like if you steal something from me in front of my eyes and then tell me it never existed. It is not something you just heard about from somewhere else. And I fear very much that if they find this cop not guilty, maybe my reaction will get me thrown in jail. I think about this all the time, as I prepare to testify.

What Does it mean When We Say "Freedom" ? by Panos Papadimitropoulos / Void Network

It is common knowledge in the areas of social sciences, especially social anthropology, that reality constituted symbolically, that the meaning that people give to the world does not reflect a deeper essence of things but is the product of the relationship between what we are talking about and the importance we attribute to it. In this sense, two people can understand the same situation, relationship or event in different ways without necessarily mean that one of them understands the 'thing' "correctly" while the other "wrong."
"Logos" are the words and the meaning we attach to them. As a body of knowledge or opinions about something, "Logos" follows a specific reasoning, but is also a symbolic figure, a way to talk about things in a particular categorization of the world. The various misconceptions or misunderstandings that we see every day especially in the public political discourse stemming in part by it: that different people use the same words or terms to speak about different "things". What does the word "State" means for someone who runs to avoid the police attack on a demonstration and what means for a minister lying to an expensive limousine? What does "security" means for a 15 years old and what for a police officer? What does it mean when we say «Freedom»? Or «Equality»? Who determines what «Freedom» is and how this becomes Free Action? Especially on historical experience and interpretation, usually a set of meanings is what determines the one or the other understanding of a specific event. Thus, the neo-conservative reflexes of some may be led them to understand the recent uprising of last December as a symptom of a society in decline and a state unable to respond to the will of those who run on 'absurd' wrath against property. On the other hand, the libertarian way of approaching the same events observe in them a much-needed break with forces that oppress the individual and the society. The dominant logos of the government and the corporate media-"consequential and moralistic from above" - conflicts with the heterogeneity of those who still dare to speak for the revolution, a process that in Western political culture is equivalent to a different society. The collision of these two "worlds" illustrates the ways in which the meanings are subject to constant renegotiation according to the motives, purposes and ideas of the people. At the same time we observe that culture is a set of meanings which stem from multiple reasons and experiences that create multiple ways to exist in the world.Culture is itself an area of conflict, change and devising of existing meanings. "There are so many ways to live!" ... Are they? Although we can not act or think outside the cultural-historical context in which we live, we can gradually transform the content of the «words» of this world through our actions and decisions. In this way we can walk towards the reclaiming of our lives.
'Community', 'comradeship', 'mutual aid', ‘solidarity’, 'play', 'dissent' are some of the "words" to which we have to give new content because they can probably give rise to actions, thoughts and feelings that will warm our hearts again and bring us closer to the people we love, closer to the social conditions that we want to live. In the age of solitude, of apathy and isolation of human beings our culture may be transformed more fertile through the words and acts of the lovers, the insurgents, the furious for life and freedom, the utopians and the daring dreamers.

text by

Panos Papadimitropoulos / Void Network

[Laboratory for Kosmo-Political Consciousness]

Αποτελεί κοινή γνώση στους χώρους των κοινωνικών επιστημών, και ιδιαίτερα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, ότι η πραγματικότητα συγκροτείται συμβολικά, ότι δηλαδή το νόημα που οι άνθρωποι δίνουν στον κόσμο δεν αντικατοπτρίζει μια βαθύτερη ουσία των πραγμάτων αλλά είναι προϊόν σχέσης ανάμεσα σε αυτό για το οποίο μιλάμε και τη σημασία που εμείς του αποδίδουμε. Υπό αυτήν την έννοια, δύο άνθρωποι μπορούν να κατανοούν την ίδια κατάσταση, σχέση ή γεγονός με διαφορετικούς τρόπους χωρίς αναγκαστικά να σημαίνει ότι ο ένας από τους δύο αντιλαμβάνεται το ‘πράγμα’ «ορθά» ενώ ο άλλος «λανθασμένα». «Λόγος» είναι οι λέξεις και το νόημα που δίνουμε σε αυτές. Ως ένα σώμα γνώσεων ή απόψεων για κάτι, ο «Λόγος» ακολουθεί μια συγκεκριμένη συλλογιστική αλλά αποτελεί ταυτόχρονα ένα συμβολικό σχήμα, έναν τρόπο να μιλήσουμε για τα πράγματα σύμφωνα με μια ορισμένη κατηγοριοποίηση του κόσμου. Οι διάφορες παρανοήσεις ή η ασυνεννοησία που καθημερινά παρατηρούμε ιδίως στο δημόσιο πολιτικό λόγο πηγάζουν εν μέρει και απ’αυτό: ότι διαφορετικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις ή όρους για να εννοήσουν διαφορετικά «πράγματα». Τι σημαίνει η λέξη «Κράτος» για κάποιον που τρέχει να αποφύγει την επίθεση της αστυνομίας σε μια διαδήλωση και τί για έναν υπουργό ξαπλωμένο σε μια ακριβή λιμουζίνα; Τι σημαίνει «ασφάλεια» για έναν 15χρονο και τι για έναν αστυνομικό; Τι σημαίνει όταν λέμε «Ελευθερία»; Ή «Ισότητα»; Ποιος καθορίζει τι σημαίνει «Ελευθερία» και με ποιο τρόπο αυτό γίνεται Ελεύθερη Πράξη;
Ιδιαίτερα όσον αφορά την ιστορική εμπειρία και ερμηνεία, συνήθως ένα σύνολο νοημάτων και εννοιολογήσεων είναι εκείνο που καθορίζει τη μία ή την άλλη πρόσληψη ενός γεγονότος. Έτσι, τα νέο-συντηρητικά αντανακλαστικά ορισμένων μπορεί να τους οδήγησαν στο να αντιληφθούν την πρόσφατη εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη ως σύμπτωμα μιας κοινωνίας που παρακμάζει και ενός κράτους που αδυνατεί να αντιδράσει στη βούληση εκείνων που κινούνται με ‘παράλογη’ καταστροφική μανία εναντίον περιουσιών. Από την άλλη μεριά, η ελευθεριακή οπτική προσεγγίζει τα ίδια γεγονότα από τη σκοπιά μιας πολυπόθητης ρήξης με δυνάμεις που καταπιέζουν το άτομο και την κοινωνία.
Ο κυρίαρχος λόγος του κράτους και των μέσων μαζικής ενημέρωσης- «σοβαροφανής και από τα πάνω ηθικοπλαστικός» - συγκρούεται με την ετερογένεια όσων ακόμη τολμούν να μιλήσουν για την επανάσταση, για μια διαδικασία που στη δυτική πολιτική κουλτούρα ισοδυναμεί με μια διαφορετική κοινωνία. Η σύγκρουση των δύο αυτών «κόσμων» καταδεικνύει τους τρόπους με τους οποίους τα νοήματα υπόκεινται σε συνεχή επαναδιαπραγμάτευση ανάλογα με τα κίνητρα, τους σκοπούς και τις ιδέες των ανθρώπων. Την ίδια στιγμή καταδεικνύεται ότι ο πολιτισμός, ως σύνολο νοημάτων τα οποία πηγάζουν από πολλαπλούς λόγους και εμπειρίες που συγκροτούν πολλαπλούς τρόπους να υπάρχει κανείς μέσα στον κόσμο, αποτελεί ο ίδιος ένα πεδίο σύγκρουσης, μεταβολής αλλά και επινόησης ήδη υπαρχόντων νοημάτων. «Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι να ζήσει κανείς!»…Υπάρχουν ?
Αν και δεν μπορούμε να δράσουμε ή να σκεφτούμε έξω από το πολιτισμικο-ιστορικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε, μπορούμε σταδιακά να μεταμορφώνουμε μέσω της πράξης το περιεχόμενο των λέξεων προς την κατεύθυνση της επανοικειοποίησης της ζωής μας. «Κοινότητα», «συντροφικότητα», «αλληλοβοήθεια», «παιχνίδι», «αμφισβήτηση» είναι μερικές από τις «λέξεις» στις οποίες οφείλουμε να δώσουμε νέο περιεχόμενο διότι πιθανότατα αυτές μπορούν να γεννήσουν πράξεις, σκέψεις, συναισθήματα που θα ζεστάνουν ξανά τις καρδιές μας και θα μας φέρουν πιο κοντά με τους ανθρώπους που αγαπάμε, πιο κοντά στις κοινωνικές συνθήκες που θέλουμε να ζήσουμε. Στην εποχή της μοναξιάς,της απάθειας και της απομόνωσης των ανθρώπων ίσως ο πολιτισμός να μετασχηματίζεται πιο γόνιμα μέσα από το λόγο και τις πράξεις των ερωτευμένων, των εξεγερμένων, των λυσσασμένων για ζωή και ελευθερία, των ουτοπιστών και των τολμηρών ονειροπόλων.

κείμενο :

Πάνος Παπαδημητρόπουλος / Κενό Δίκτυο

[Εργαστήριο Κοσμο-Πολιτικής Συνείδησης]