Arkadaşlar bara çağırnıştı ama içimden gitmek gelmiyordu. Bundan öncesinde de 2-3 defa daha çağırmışlardı ama gidememiştim. Sınav haftamda olmama rağmen ve gitmek istememe rağmen "neyse" dedim. O gece hayatımın sikileceğinden habersiz "Neyse daveti kabul edeyim. 1 kere daha reddedersem ayıp olur" dedim.

Keşke reddetseydim de ayıp olsaydı.

Yarrak gibi geçen bir geceden sonra eve doğru yola çıktık. Arabayı arkadaşım sürüyordu. Yol uzundu. Yüksek promil, yüksek hız, son ses müzik falan klasik işte. Arabanın hızı en az 180-200 arasıydı. En azından polisler bize öyle söyledi. Eve ulaşmaya az bir zaman kalmıştı. Şehrin içine girince çiğ köfte de aşır eve öyle geçerim falan diye planlar yapıyordum sonra 1 saniyede her şey değişti.

O sırada telefona bakıyordum. Kafamı kaldırdığımda gördüğüm tek şey başka bir arabanın plakasıydı. Çarptığımız araba şeridi ortalamıştı. Arkadaşım çarpmamak için ne kadar manevra yapsa da yetmedi. O hızla önce arabaya sonra bariyerlere çarptık. Araba takla atmaya başladı. Bu esnada hiçbir şey hatırlamıyorum. Çarpışmadan 1 hatta belki yarım saniye sonra bayıldım. Heralde kafamı çarptım diye düşünüyorum nedeni belli değil.

Gözümü açtığım da araba enkazının içindeydim. Etrafta kimse yoktu. Gece vakti de olduğu için etraf zifiri karanlıktı. Arkadaşımdan falan da en ufak bir ses çıkmıyordu. Önce bir rüyada olduğumu düşündüm. Rüyadan uyanmak için yaklaşık 10-15 saniye sıkı sıkı gözlerimi kapatıp açtım. Bu gerçek olamazdı. Benim başıma böyle bir şey gelmiş olamazdı. Daha önce hastaneye yüzü görmemiş biriydim. Hayatımda hiç ciddi bir şekilde yaralanmamıştım.

Rüyada olmadığımı anladığım da dünya başıma yıkıldı. Sanki vücudumu ateş başmış gibi hissediyordum.

Direkt olarak yardım için bağırmaya başladım ama kimse yoktu. Bu noktada garip bir şekilde sakindim. Sadece tüm vücudumda bir sıcaklık vardı. Ölme ihtimali falan hiç aklıma gelmedi. Ardından gözlerim karardı.

Yeniden uyandım. Ne kadar zaman geçmişti bilmiyorum ama etrafta insanlar vardı. Kurtulduğumu düşündüm ama arabanın içinde sıkıştığımın ve sağ kolumun üst tarafının bilek hizasından başlayıp dirseğimin 2 parmak altına kadar kemiğin gözükeceği derecede sıyrıldığının farkında değildim. Sağ elimin üzerinde direkt et kalmamıştı.

3-5 ayılıp bayılmadan sonra gözümü hastanede açtım. Bu noktada hâlen hiçbir acı hissetmiyordum. Bir nedenden dolayı gözlerim açılmıyordu. Vücut power saving moduna falan geçmişti sanırım. Etrafımdaki hemşirelerin sesini net bir şekilde duybiliyordum. Benden parmaklarımı oynatmamı istiyorlardı. Ben de oynatıyordum. Sonra parmaklarımın üzerine hafif baskı uygulayıp bir daha oynat dediler ben de yine oynattım. Net bir şekilde çok şaşırdıklarını hatırlıyorum. Kolumun üst tarafı neredeyse paramparçaydı ama tendonlara ve parmaklara güç veren kaslara hiçbir şey olmamıştı.

Bu sırada yine bayıldım. Gözümü açtığımda başımda sadece 1 tane erkek hemşire vardı. Yaralı koluma bakıp "hassiktir, oha" falan diye şaşırdığını hatırlıyorum. Asistan falandı sanırım. Neyse, bu eleman yaranın üzerine aniden alkollü bir şey döktü yarayı temizlemek için. Bütün bu olaylar sırasında ilk defa o an acı hissetim. Hayatımda ilk defa istemsiz bir şekilde acıdan avazım çıktığı kadar bağırdım ve bayıldım. Sonra ameliyata aldılar zaten.

Gözümü açtığımda hastahane odasındaydım. Ailem, tanıdıklar, arkadaşlarım falan herkes başımdaydı. Kolum da hâlen yerindeydi. Fakat bir sorun vardı. Ameliyatta kolumu karın derimin altına gömmüşlerdi.

Devamını reply olarak atıyorum. Çok uzun diye tek bir yorum da atmama izin vermedi reddit.