Christina

Curacha, ang babaeng walang pahinga

• Report rights infringement
• published: 23 Nov 2016
• views: 222084

Direction: Chito S. Roño Screenplay: Ricardo Lee Cinematography: Charlie Peralta Editing: Jaime Davila Sound: Albert Michael Idioma Production Design: Tatus Lina Aldana Music: Jaime Fabregas Line Producer: Manny Valera Cast: Rosanna Roces Jaclyn Jose Ara Mina Ruby Moreno Mike Magat Lucita Soriano Eva Darren Vangie Labalan Richard Bonnin Richard Quan Roy Alvarez Lito Legaspi Para sa akin, ang katauhan ni Curacha ay maihahalintulad sa bansang Pilipinas. Ang pelikula kasi ay sumasalamin sa kalagayan ng bansa noong panahon na may coup d’etat kung kailan may matinding iringan sa pagitan ni Ferdinand Marcos at Corazon aquino. Maaari rin sigurong pinakikitang pro-Corazon ang pelikula dahil may posibilidad na doon kinuha ang tunay na pangalan ni Curacha na Corazon. Samantala, ikinumpara ni Curacha ang kan’yang katawan bilang mapa ng kaputahan sa Pilipinas: mula suso hanggang singit (ayon sa kanya). At ang lahat na raw yata ng bagay ay pumasok sa katawan n’ya at ang iba’y ‘di na lumabas. Gaya s’ya ng PIlipinas na buong loob na tinanggap ang mga dayuhan hanggang sa pag-nasaan na ito. Sa tingin nila’y mabibigyan sila nito ng lubos na kasiyahan. Sa tingin nila’y sulit ang makukuha nilang yaman kahit pa gumastos o gumugol sila ng oras at panahon para mapuntahan ito. Ang iba’y nawili kaya hindi na ninais pang umalis rito. Ang iba’y nagdala pa ng ibang mga bagay na makaiimpluwensya sa sistema ng katawan nito. Halimbawa na lamang ang sayaw na Curacha na impluwensya ng Espnayol. Hanggang sa kasalukuyan ay dala-dala pa rin ito ng bansang Pilipinas sa ibang panig nito. Marami pa rin namang ibang mga impluwensyang iniwan ang mga dayuhang pumunta sa bansang ito. Isa lamang ang sayaw na Curacha na nakita sa pelikula. Maaari rin namang maikumpara ang tinutukoy na kaputahan sa magulong sistema. Saan ka man tumingin, at sa’n mang bahagi ka man tumungo ay madadatnan mo ang magulong sistema ng Pilipinas. Tila noon ay may mga batas nang ipinapatupad kung saan kahit hindi na tama ay hindi pa rin tinatanggal. Sa mga dayalogo ni coronel, sinusuportahan nito ang magulong sistema at mga pangyayari sa Pilipinas Tingnan mo sa labas, iba na ang panahon. Hindi mo na malaman kung sino ang mabuti. Kung sino ang Dios, kung sino ang demonio. Mahirap humanap talaga ng papanigan. Dahil sa magulong nangyayari sa bansa, hindi na rin malaman maging ng ibang nasa posisyon kung sino ang kanilang papanigan. Kahit ang mga sundalo ay hindi rin tiyak kung sa’n ba dapat sila pumabor. Ang mahalaga lang raw ay handa sila kapag may putukan na agad namang inihambing ni Curacha sa kanilang mga torera na kailangang handa tuwing may putukan. Ipinapahiwatig nito na tila sumusugal sila sa tuwing may pagputok na mangyayari: kung mabubuhay pa ba o mamamatay na. Hindi naman siguro lingid sa kaalaman ng iba na kapag ipinutok ng lalaki ang sandamakmak na sperm cells ay may posibilidad na mamatay ang mga ‘yon o may may isang makaligtas. Para bang pakikipagsapalaran. Noong panahong iyon, humarap ang Pilipinas sa matinding pakikipagsapalaran dahil sa matinding hirap na nararanasan. Maraming putukan ang maririnig kaliwa’t kanan, Tila lito ang bawat isa at naghahanap ng madaliang solusyon sa panahon na punong-puno ang mga tao ng kawalang pag-asa. Noon, tila naging kaaliwan ng mga tao ay ang bar. Ipinakita rin ang mga pangyayaring sinasabing simbolo ng mababang-uring sosyedad: ang pag-iihaw sa aso at ang batang babaeng may dalawang ari. Sa kabila ng pagtigil ng kaguluhan, may naiwan pa ring tanong kay Curacha: Lahat ng mga torero at torera, mga puto at puta, mga magsasampaguita at magdyadyaryo, Kung iipunin ko kaya sila at sasabihin kong ligtas na ang Pilipinas, papalakpak kaya sila? Ipinapakita pa rin ang duda niya. Para sa akin, pinapa-pansin sa mga manonood na sa kabila ng ng mga nangyari, ang ay nananatili at patuloy pa rin ang mga gaya n’ya (torero’t torera, puto’t puta, magsasampaguita’t magdyadyaryo) sa pakikipagsapalaran. Silang mga Pilipino na nakatira sa sarili nilang bansa ay haharap pa rin sa kaguluhang mayroon sa araw-araw nilang pakikibaka. Ngunit bago matapos, nagkaroon ng bakas ng pag-asa si Curacha. Ipinakita iyon nang awitin ang “Lupang Hinirang” na siya ang pambansang awit ng Pilipinas hanggang sa kasalukuyan. Bayang Magiliw, Perlas ng Silanganan… The church scenes when they mashed up with the Christian hymn "Pag-aalaala (bayan muling magtipon)" by Fr. Manoling V. Francisco, S.J. at the beginning of the Holy Mass, played in organ piano and sung by a combined men and women voice choir. The male emcee shouts "Mabuhay ang Pilipinas!", then it all responded "Mabuhay!" by the mass-goers. Bayan, muling magtipon, awitan ang Panginoon, sa piging sariwain pagliligtas Niya sa atin Bayan ating alalahanin panahong tayo'y inalipin nang ngalan Niya'y ating sambitin paanong di tayo lingapin? (koro) bayan, walang sawang purihin ang Poon nating mahabagin bayan, isayaw ang damdamin kandili Niya'y ating awitin (koro) Koda: sa piging sariwain pagliligtas Niya sa atin