Η αντιπαράθεση Δένδια – Τσαβούσογλου επαναφέρει την ένταση μεταξύ ελληνικής και τουρκικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας για την εκμετάλλευση και τον έλεγχο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Διαβάστε περισσότερα: Αντιπολεμική Αντιμιλιταριστική Αντιιμπεριαλιστική Ημέρα Δράσης
Αυτή την Κυριακή, 18 Απριλίου, στις 20:30, η Λέσχη Σπάρτακος σας καλεί στην εκδήλωση με θέμα "1871-2021: 150 χρόνια από την παρισινή κομμούνα".
Πέθανε την Κυριακή 11 Απριλίου ο παλιός σύντροφος, μέλος της Κομμουνιστικού Διεθνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ελληνικού τμήματος Τέταρτης Διεθνούς) και της Οργάνωσης Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (εττδ), Θεολόγος Ψαραδέλλης.
Ο σύντροφος Ψαραδέλλης, εργάτης, αρχικά υφαντουργός και λιθογράφος εν συνεχεία, γεννήθηκε το 1945 στη Μυτιλήνη. Από μικρός οργανώθηκε στη νεολαία της ΕΔΑ και αργότερα στη νεολαία Λαμπράκη. Από το 1963 κερδήθηκε στις ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού και έγινε μέλος του ΚΔΚΕ. Στη διάρκεια της δικτατορίας εντάχθηκε στις Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης (ΔΕΑ) - αντιδικτατορική οργάνωση που είχε δημιουργήσει το ΚΔΚΕ - συνελήφθη λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα και απελευθερώθηκε με την πρώτη αμνηστία που χορηγήθηκε τον Δεκέμβριο του 1967. Με την απελευθέρωση του συνέχισε την αντιδικτατορική δράση και συνελήφθη εκ νέου στις 5 Μάη του 1969 (μαζί με τον Αντώνη Περράκη και όλη την οικογένεια Φελέκη, η οποία αφέθηκε ελεύθερη μετά από λίγες ημέρες, εκτός από τον Γιάννη Φελέκη που παρέμεινε κρατούμενος). Λίγες εβδομάδες αργότερα, κρατούμενος στο Αστυνομικό Τμήμα της Νέα Φιλαδέλφειας, ο Ψαραδέλλης κατόρθωσε να αποδράσει. Από την Αθήνα βρέθηκε στη Μυτιλήνη και, κλέβοντας μία βάρκα ενός θείου του, έφτασε απέναντι στα τουρκικά παράλια. Η τουρκική αστυνομία τον συνέλαβε και τον προώθησε προς την Ανατολία, σε ένα στρατόπεδο προσφύγων. Μετά από λίγο, κατόρθωσε να αποδράσει κι από εκεί, συνελήφθη όμως στα τουρκοβουλγαρικά σύνορα από τον τουρκικό στρατό. Μεταφέρθηκε και πάλι στο στρατόπεδο των προσφύγων, απ΄ όπου και πάλι απέδρασε, και αυτή την φορά κατόρθωσε να περάσει τα βουλγαρικά σύνορα και να παραδοθεί σε Βούλγαρους στρατιώτες, ζητώντας πολιτικό άσυλο και την προώθηση του στη Γαλλία. Οι στρατιώτες παρέδωσαν τον Ψαραδέλλη στη βουλγαρική αστυνομία στη Σόφια, όπου και φυλακίστηκε. Εν συνεχεία, ανακρίθηκε από Έλληνα στέλεχος του ΚΚΕ, από τον οποίο, αφού επανέλαβε πως είναι πολιτικός κρατούμενος στην Ελλάδα, ζήτησε την προώθηση του στη Γαλλία. Ο Έλληνας ανακριτής του είπε πως θα ρωτήσει το κόμμα για την περίπτωση του και θα πράξει αναλόγως. Το κόμμα, μετά από έρευνα που έκανε, έστειλε το μήνυμα ότι πρόκειται για τροτσκιστή. Λέγοντας του ψέματα πως πρόκειται να τον στείλουν σε κάποιο βουλγαρικό χωριό όπου κατοικούν πρόσφυγες, με τις χειροπέδες στα χέρια, τον έβαλαν στο τραίνο και τον έστειλαν στην Ελλάδα της δικτατορίας. Ο Ψαραδέλλης μόλις κατάλαβε ότι βρίσκεται στην Ελλάδα κατόρθωσε να αποδράσει και περιπλανώμενος βρέθηκε σε χωριό του Έβρου, όπου όμως τον παρέδωσαν στην χωροφυλακή. Πέρασε από δίκη και καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλακή. Στη δίκη, όταν η έδρα του επεσήμανε ότι τον παρέδωσαν οι "δικοί του", το ΚΚ Βουλγαρίας, ο Ψαραδέλλης απάντησε ότι τους λογαριασμούς του με τη γραφειοκρατία θα τους λύσει μόνο του το ελληνικό και το βουλγαρικό εργατικό κίνημα, και δεν πέφτει κανένας λόγος για αυτό στη χούντα.
Αποφυλακίστηκε λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του το 1972, κι ενώ επρόκειτο να εξεταστεί εκ νέου από γιατρούς για να επιβεβαιωθεί η ασθένεια του, δραπέτευσε με πλαστό διαβατήριο στη Γαλλία. Στη Γαλλία εντάχθηκε στην LCR, το γαλλικό τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς, και συμμετείχε στην ελληνική ομάδα του Κομμουνισμού, που είχε συγκροτηθεί στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Εν συνεχεία αποχώρησε και συμμετείχε στην ίδρυση της Σοσιαλιστικής Επαναστατικής Ενωσης (ΣΕΕ). Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβρη του 1974 και, όταν διαλύθηκε η ΣΕΕ, συμμετείχε στη συγκρότηση του Κομμουνιστικού Επαναστατικού Μετώπου (ΚΕΜ). Με την ενοποίηση του ΚΕΜ με την ΟΚΔΕ την άνοιξη του 1977 έγινε μέλος της ΟΚΔΕ, από την οποία αποχώρησε στις αρχές του 1979. Υπήρξε μέλος της Κομμουνιστικής Διεθνιστικής Λίγκας, της ομάδας που είχε αποχωρήσει από την ΟΚΔΕ. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 παρέμενε ανένταχτος στον τροτσκιστικό χώρο. Το 2002 κατηγορήθηκε για συμμετοχή στη «17 Νοέμβρη» αλλά αθωώθηκε. Αξίζει να σημειωθεί ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία επιδεινώθηκαν στη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών και προκάλεσαν τον θάνατο του την περασμένη Κυριακή 11 Απριλίου.
Σύμφωνα με την επιθυμία του ίδιου και της οικογένειάς του, ο Θεολόγος Ψαραδέλλης θα αποτεφρωθεί. Το επόμενο διάστημα θα οργανωθεί πολιτική εκδήλωση στη μνήμη του.
Σ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο Θεολόγος Ψαραδέλλης πάλεψε ανυποχώρητα κάτω από την σημαία του επαναστατικού μαρξισμού. Η ΟΚΔΕ - Σπάρτακος (εττδ) αποχαιρετά τον παλιό σύντροφο και απευθύνει θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους φίλους του.
Αυτό το Σάββατο, 3 Απριλίου, στις 20:30, η Λέσχη Σπάρτακος σας καλεί στην εκδήλωση με θέμα "1821: Η κοινωνική σημασία της ελληνικής επανάστασης".
Όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, στους δύο ειδικευόμενους γιατρούς του Ευαγγελισμού επιβλήθηκαν, με τον πιο γελοίο και αναχρονιστικό τρόπο, ποινές για «μη σωστή χρήση μάσκας», «απρεπή και επιθετική συμπεριφορά προς το πρόσωπο του Αναπληρωτή Διοικητή» και «απείθεια». Οι ποινές συνίστανται σε στέρηση μισθού, για 5 και για 15 μέρες αντίστοιχα. Ο – διορισμένος από τη ΝΔ – Διοικητής του νοσοκομείου κάλυψε τον Αναπληρωτή – διορισμένο από το ΣΥΡΙΖΑ. Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει.
Η διοίκηση του Ευαγγελισμού φαίνεται ότι δεν πήρε το μήνυμα της δυναμικής παράστασης διαμαρτυρίας του Σωματείου των εργαζομένων του νοσοκομείου (από το οποίο μόνο ο εκπρόσωπος της ΝΔ πήρε το μέρος της διοίκησης, με τη γνωστή αναξιοπρεπή δουλοπρεπή στάση των δεξιών στα σωματεία). Δεν φαίνεται να πήρε το μήνυμα των ανακοινώσεων πολλών ακόμα σωματείων, από την ΕΙΝΑΠ μέχρι την Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού. Η διοίκηση και ο Βαμβουρέλης προσωπικά έκαναν μεγάλο λάθος, γιατί πήραν τη σκιά τους για μπόι. Η κατακραυγή συνεχίζεται και μεγαλώνει, τόσο ανάμεσα στους υγειονομικούς, όσο και ανάμεσα στους εργαζομένους γενικά, καθώς το θέμα γίνεται πολύ ευρύτερα γνωστό.
Τα πρόστιμα θα καταπέσουν, η διοίκηση του Ευαγγελισμού θα ηττηθεί και ο Αναποληρωτής Διοικητής Βαμβουρέλης θα βρεθεί εκεί που του αξίζει, εκεί που αξίζει σε κάθε καιροσκόπο μάνατζερ που προσπαθεί να επιβάλει τραμπούκικα τη διευθυντική του εξουσία. Οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων δεν θα ανεχτεί το προηγούμενο της στέρησης μισθού σε όποιον δεν αρέσει στους διορισμένους της διοίκησης, όπως δεν θα ανεχτούν απολύσεις συνδικαλιστών (Καταραχιάς στον Άγιο Σάββα), τις διώξεις και τα πειθαρχικά με τα οποία κυβέρνηση και διοικήσεις προσπαθούν μάταια να ελέγξουν την οργή που φουντώνει για την κρατική διαχείριση της πανδημίας, που έστειλε στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους προκειμένου να μη θιγούν οι απαράβατοι κανόνες του καπιταλιστικού συστήματος. Η θύελλα της οργής των εργαζομένων και των καταπιεσμένων έρχεται για όλους.
Θυμίζουμε την ανακοίνωση της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος την επαύριο της κλήσης των δύο ειδικευόμενων γιατρών σε απολογία:
Άλλη μια σελίδα στην πρόσφατη ιστορία των επιχειρήσεων εργασιακού εκφοβισμού γράφτηκε στον Ευαγγελισμό.
Κατά τη γενική εφημερία στις 5 Μαρτίου, σε κάποια μεταμεσονύκτια ώρα, ο Αναπληρωτής Διοικητής Ηρόδοτος Βαμβουρέλλης επισκέφθηκε τα επείγοντα, με μια διάθεση που όπως αποδείχτηκε περισσότερο θύμιζε έφοδο στη σκοπιά στον στρατό, παρά έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον για τις ανάγκες των ασθενών και των γιατρών. Με πρόσχημα τη μη σωστή τοποθέτηση της μάσκας (από γιατρούς οι οποίοι αφενός είναι εμβολιασμένοι, αφετέρου βρίσκονταν σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους και χωρίς παρουσία ασθενών), ο Αναπληρωτής Διοικητής απευθύνθηκε εριστικά και απαξιωτικά στους εργαζόμενους, παρά την άμεση συμμόρφωση με την υπόδειξη. Απέναντι στη διαμαρτυρία για την απαξιωτική συμπεριφορά, αλλά και στις επισημάνσεις των εργαζομένων γιατρών για τις τραγικές ελλείψεις του νοσοκομείου, τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας για προσωπικό, ασθενείς και συνοδούς και την πάγια πρακτική του Αναπληρωτή Διοικητή και του ίδιου του Διοικητή να είναι απόντες όταν αυτές διατυπώνονται από τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων, ο Αναπληρωτής Διοικητής απάντησε με απειλές («θα τα πούμε τη Δευτέρα») και βρισιές («κωλόπαιδο»).
Λίγες μέρες αργότερα, δύο ειδικευόμενοι γιατροί έλαβαν κλήση για απολογία στη διοίκηση του Νοσοκομείου, μεταξύ άλλων με τη γελοία κατηγορία της «απρεπούς και επιθετικής συμπεριφοράς». Ένας από τους δύο είναι ο σύντροφός μας Νικόλας Σκούφογλου. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν η στοχοποίηση του συντρόφου έχει να κάνει με την πολιτική και συνδικαλιστική του δράση, ή αν απλώς εντάσσεται στο μεράκι του Αναπληρωτή Διοικητή για το σπορ του εργασιακού εκφοβισμού.
Ο Αναπληρωτής Διοικητής, που διορίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ και διατήρησε τη θέση και τις άριστες σχέσεις με την κυβέρνηση και επί ΝΔ, είναι προφανώς ένας από τους ανθρώπους εκείνους που είναι πάντα ευχάριστοι προς τους ανώτερους και δυσάρεστοι προς τους κατώτερους, τους οποίους αντιμετωπίζει ως επαρχιακός γυμνασιάρχης ή νταής επιλοχίας. Η αηδιαστική, θρασύδειλη αυτή συμπεριφορά, πάντως, δεν θα μας αφορούσε καθόλου, εάν δεν επρόκειτο για κάποιον με τόσο υψηλή θέση σε ένα από τα μεγαλύτερα κρατικά νοσοκομεία.
Η στοχοποίηση των δύο γιατρών εντάσσεται στην ευρύτερη καμπάνια στοχοποίησης από τις διοικήσεις των νοσοκομείων των εργαζομένων που έχουν το θάρρος να μιλάνε, όπως έχουμε δει πρόσφατα σε άλλα νοσοκομεία (Άγιος Σάββας, Έδεσσα, Γιαννιτσά), αλλά και ξανά πρόσφατα στον Ευαγγελισμό. Υγειονομικών οι οποίοι δίνουν τη μάχη στις αδιανόητες συνθήκες πίεσης της πανδημίας, με εξαντλητικά ωράρια, ανύπαρκτες υποδομές και στοιχειώδεις απολαβές, την ώρα που τα μεγάλα αφεντικά της Υγείας βγάζουν εκατομμύρια σε ιδιωτικές κλινικές και ιατρεία. Δεν είναι λίγες οι διοικήσεις των νοσοκομείων που προτιμούν τον ρόλο του εντολοδόχου της κυβέρνησης, παρά αυτόν της στοιχειώδους υπεράσπισης των εργαζομένων τους και της διεκδίκησης των αυτονόητων για τα νοσοκομεία που διοικούν και τους ασθενείς που αυτά περιθάλπουν. Είναι οι διοικήσεις τις οποίες επιλέγουν απευθείας οι κυβερνήσεις και που τόσο συχνά χαϊδεύουν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.
Οι μάχιμοι υγειονομικοί, οι χαμηλότερες και πιο σκληρά εργαζόμενες βαθμίδες του κλάδου, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ενός ευρύτερου κοινωνικού, ταξικού αγώνα: του αγώνα για την υπεράσπιστη της ζωής εναντίον μιας κυβέρνησης και ενός συστήματος που διαχειρίζεται την πανδημία με μοναδικό κριτήριο τη λιγότερη δυνατή ζημιά για την καπιταλιστική οικονομία και με αποκλειστική μέριμνα τη διατήρηση των κερδών των αφεντικών και το τσάκισμα κάθε εργασιακού και δημοκρατικού δικαιώματος. Βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με τους εργαζόμενους που απαιτούν προστασία από την πανδημία, παύση της μη απαραίτητης παραγωγής με κανονικές απολαβές για τους ίδιους και το κόστος να βαραίνει τους εργοδότες, που είναι και αυτοί που κερδίζουν από την παραγωγή. Βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με τους φοιτητές που αγωνίζονται ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και τα επαναλαμβόμενα πογκρόμ, τη νεολαία που μάχεται ενάντια στον αυταρχισμό, όλους εκείνους και εκείνες που ξεσηκώνονται ενάντια στην αστυνομοκρατία στις γειτονιές. Βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με τις γυναίκες και τους άντρες που καταγγέλλουν τη σεξουαλική και εργασιακή βία.
Βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα με τα αφεντικά της Υγείας και τους διοικητές που αναπαράγουν την καπιταλιστική και κρατική εξουσία μέσα στα νοσοκομεία.
Οι υγειονομικοί δε φιμώνονται και δε σκύβουν το κεφάλι.
Ο Βαμβουρέλης και ο κάθε Βαμβουρέλης θα μας βρει μαζικά απέναντί του.
Ανειλικρινής θα ήταν όποιος ισχυριζόταν ότι είχε προβλέψει τις λαϊκές εξεγέρσεις των τελευταίων μηνών στην Αργεντινή, τη Χιλή, τη Βολιβία ή τον Ισημερινό, το Χονγκ Κονγκ ή την Ινδία, το Ιράν και το Ιράκ, τον Λίβανο, την Αίγυπτο ή την Αλγερία... Ανειλικρινής θα ήταν επίσης όποιος ισχυριζόταν ότι θα ανακοίνωνε τις επόμενες χώρες που θα βιώσουν μαζικές κινητοποιήσεις εναντίον των κυβερνήσεων και των κυβερνώντων τάξεων. Ωστόσο, αυτές οι κινητοποιήσεις δεν είναι ξαφνικές· αποτελούν έκρηξη οργής που συσσωρεύεται επί δεκαετίες και συνέχεια αγώνων και απεργιών, τοπικών ή τομεακών.
Το 1871, η εξέγερση του παρισινού προλεταριάτου δεν είχε προβλεφθεί από κανέναν. Ξέσπασε εξαιτίας ενός πολύ συγκεκριμένου οικονομικού πλαισίου. Η Κομμούνα του Παρισιού ήταν το αποκορύφωμα της ανάπτυξης (για περισσότερες από δύο δεκαετίες) του εργατικού κινήματος και της επιβεβαίωσης της πολιτικής ανεξαρτησίας του από την αστική τάξη.
Διαβάστε περισσότερα: 150 χρόνια από τη Κομμούνα του Παρισιού: διδάγματα για την επανάσταση!
Τις τελευταίες εβδομάδες, η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι της χώρας σπάνε τα δεσμά του φόβου και των απαγορεύσεων και βγαίνουν στο δρόμο. Κάθε πόλη και κάθε γειτονιά γέμισε ανθρώπους που διαδηλώνουν μαζικά ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό και την αστυνομική βία. Φουντώνει η οργή για τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από την κυβέρνηση, που έχει στείλει στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Αυξάνει η ανησυχία για την ανεργία, τις περικοπές και τη φτώχεια που έρχεται, όταν θα κληθούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τον οικονομικό λογαριασμό της κρίσης. Η κυβέρνηση φοβάται όσο τίποτα τον νέο κύκλο αγώνων στον οποίο μπαίνει η εργατική τάξη.
Η εργατική τάξη, όμως, δεν θα είναι ολόκληρη εάν δεν περιλάβει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Η ενότητά μας και η δύναμή μας θα είναι μισή χωρίς τους συναδέλφους και τους συνανθρώπους μας από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, της Αφρικής, των Βαλκανίων. Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι πιο πολυεθνική, και πιο μαζική, από ποτέ.
Διαβάστε περισσότερα: Όλες οι εθνότητες του κόσμου, μια εργατική τάξη
Δεν είναι υγειονομικός κίνδυνος
Δεν είναι δάκτυλος της αντιπολίτευσης
Δεν είναι μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων
Είναι η οργή της τάξης μας!
Απαγόρευσαν τις συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων, κατέβασαν αύρες, έδειραν, συνέλαβαν, πέρασαν χειροπέδες, απείλησαν, ίδρυσαν νέα σώματα αστυνομίας, ρουφιάνεψαν, λογόκριναν, συκοφάντησαν, λύσσαξαν, και τι κατάφεραν; Να διαδηλώνουν κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, στις γειτονιές, σε όλες τις πόλεις.
Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν οξύνει καθημερινά την καταστολή και την καταπίεση από ακροδεξιό βίτσιο. Το κάνει επειδή ξέρει ότι η αγανάκτηση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων θα ξεσπάσει. Η οργή τους θα ξεσπάσει για τους νεκρούς τους στην πανδημία, για τον κίνδυνο που διατρέχουν κάθε μέρα στη δουλειά τους προκειμένου να μην χάσουν ευρώ οι εργοδότες, για την ανεργία που σκαρφαλώνει ξανά, για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, για την αστυνομία και τις διαγραφές στα πανεπιστήμια, για τη σεξουαλική και εργασιακή βία που αποκαλύπτεται παντού, για τη σήψη στους χώρους του πολιτισμού και του αθλητισμού, για τα νέα μέτρα λιτότητας που έρχονται με τη λήξη της καραντίνας. Αυτή την αγανάκτηση θέλει να περιορίσει η κυβέρνηση, όσο είναι καιρός. Η κυβέρνηση οξύνει την καταστολή και την καταπίεση γιατί αυτή είναι η ανάγκη και η εντολή της τάξης που εκπροσωπούν, της τάξης των καπιταλιστών.
Διαβάστε περισσότερα: 13-14 Μάρτη στις πλατείες των γειτονιών μας!