Σταδιακή επαναλειτουργία του server

Από σήμερα 01/06,  λειτουργούν και πάλι τα espivblogs! Οι υπόλοιπες υπηρεσίες  θα είναι για λίγο ακόμη μη προσβάσιμες και θα επανέρχονται σταδιακά:

  • όλα τα websites wordpress, joomla και drupal
  • όσα απο τα forum είναι δημόσια
  • η υπηρεσία ανταλλαγής αρχείων file.espiv.net

Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατό ώστε να ελαχιστοποίησουμε το χρονικό διάστημα μη διαθεσιμότητας των υπηρεσιών.

Από τις εργασίες δεν θα επηρεαστούν:

  • τα email του espiv
  • οι mailing lists του espiv
  • μη-δημόσια forum του espiv
  • status.espiv.net

Ευχαριστούμε για την κατανόηση και την στήριξή σας,

η ομάδα διαχείρισης του espiv.net

 

_______________________english_______________________
Αs of today, espivblogs are up and running. The rest of the  services that  still require our care,  will be unavailable for a little while:

  • all wordpress joomla and drupal websites
  • file.espiv.net file sharing service

We’ll do our best to keep downtime period short and make our services again
accessible.

This maintenance will not affect:

  • espiv email service
  • espiv mailing lists
  • status.espiv.net

Thanks in advance for your understanding and support,
espiv.net collective

___________________castellano_______________________
A  partir de hoy 01/06, nuestros blogs (*.espivblogs) están activos. El resto de nuestros servicios, serán desactivados un poco más:

  •  todas las paginas web
  • el servicio file.espiv.net

Haremos lo mejor que podemos para reactivarlos lo mas pronto posible.

No se veran afectados los siguientes servicios:

  • el correo electronico de espiv
  • las listas de correo electronico
  • status.espiv.net

Gracias por su apoyo,
El grupo Espiv

Τίποτα λιγότερο από αμέριστη αλληλεγγύη στον αγώνα του Ν. Ρωμανού και των Γ. Μιχαηλίδη, Δ. Μπουρζούκου και Δ. Πολίτη

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες και στηρίζουμε τον αγώνα του απεργού πείνας Ν.Ρωμανού καθώς και των απεργών πείνας
Μιχαηλίδη, Μπουρζούκου, Πολίτη

Η διαχειριστική ομάδα του espiv

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας.

Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.

Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.

Continue reading “Τίποτα λιγότερο από αμέριστη αλληλεγγύη στον αγώνα του Ν. Ρωμανού και των Γ. Μιχαηλίδη, Δ. Μπουρζούκου και Δ. Πολίτη”

Ανακοίνωση σχετικά με την τελευταία κυβερνοεπίθεση στο espiv.net

 

Γεια σε όλες και όλους,

τις τελευταίες εβδομάδες ένας από τους server μας δέχεται μεγάλης κλίμακας ηλεκτρονική επίθεση (DDoS). Σε αυτήν συμμετέχουν μολυσμένοι υπολογιστές από διάφορα σημεία του πλανήτη, επομένως δεν μπορούμε να αποφανθούμε για την πηγή της. Η επίθεση δεν έχει θέσει σε κίνδυνο δεδομένα των χρηστών των υπηρεσιών μας αλλά συνίσταται στην συμφόρηση των γραμμών δικτύου. Έχει ως αποτέλεσμα τα blogs, sites και forum που φιλοξενούμε στο espiv να είναι πολύ δύσκολα ή και καθόλου προσβάσιμα.

Δυστυχώς είναι πολύ λίγα τα πράγματα που είμαστε σε θέση να κάνουμε για να αποτρέψουμε μια επίθεση τέτοιου τύπου. Μελετάμε όμως πιθανές εναλλακτικές ώστε να βελτιώσουμε την προσβασιμότητα των υπηρεσιών μας.

Συλλογικότητα διαχείρισης του espiv.net

αρχικό link & μεταφράσεις : https://espiv.net/node/240

Γαλανόλευκες θυσίες

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μαζική παράνοια έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, όπου στην πραγματικότητα όλοι είναι ενήμεροι για την βαρβαρότητα που μας περιβάλει, άλλα κανείς δεν ενδιαφέρεται. Την στιγμή που ενεργοποιείται μια κυκλοφορία λόγων, η οποία δημιουργεί την προσομοίωση του εσωτερικού εχθρού ως αναπαράσταση μιας δαιμονικής μορφής, μόνιμα αφηρημένης απειλής για την κοινωνία, την ίδια στιγμή αυτή η πολυδιαφημιζόμενη υπόσχεση τελετουργίας ενός βίαιου θανάτου βρίσκει ρεαλιστικό αντίκρισμα στον πνιγμό μεταναστών στο αιγαίο. Ενώ στην πρώτη περίπτωση πυροδοτείται μια ολόκληρη πρακτική κοινωνικού έλεγχου πάνω σε εννοιολογικά φαντάσματα, στην δεύτερη έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό γεγονός.

Όμως για τους ηθικολόγους λακέδες της αστικής τάξης οι ζωές μετριούνται ως εμπορεύματα και γι’ αυτό δεν μπορούν να έχουν και την ίδια αξία. Μια ενσώματη παρουσίαση ενός «τρομοκράτη» είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει μια διαρκής απειλή για τα δημοκρατικά ιδεώδη.

Ενώ ο φασιστικός λόγος έχει διαχυθεί σε διάφορες πρακτικές του κράτους, το τελευταίο προασπίζεται μετά μανίας το μονοπωλιακό του δικαίωμα στην βία. Καθώς το συστημικό αντιφασιστικό show μας τελείωσε, οι επίσημοι απολογητές της κρατικής βίας, ενώ τρέμουν μπροστά στην βία της «ανομίας», χαιρέκακα γελάνε στο πνίξιμο ανθρώπων στο αιγαίο το όποιο μονο εξαίρεση δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Όπως στο αρχετυπικό τελετουργικό της θυσίας πάντα τα θύματα όφειλαν να είναι οι πιο αδύναμοι, έτσι η σύγχρονη βαρβαρότητα σαν μια κανιβαλική μηχανή πόλεμου γελά χαιρέκακα όταν αναλώνονται οι «ανέγγιχτοι» άλλα τρέμει όταν το αίμα δεν είναι των τελευταίων άλλα των οικονομικών και πολίτικων ελίτ.

Ο κρατικός φόνος των «αόρατων» είναι μια τελετουργία, η οποία πάντα μυρίζει αίμα. Ο βωμός καθησύχασης των οικονομικών θεοτήτων οφείλει να έχει πάντα το αίμα των κοινωνικά αδύναμων. Σαν μέρος της τελετουργίας στην κοινωνία της μαζικής διάδοσης εικόνων, ο φόνος αυτός μετατρέπεται σε αρένα κακόγουστων αστείων με ακροδεξιά φόρα από τα κάθε λογής πρετεντεροειδή και περνά κάπου στη ροή των ειδήσεων ανάμεσα στις κανονικότητες των αθλητικών και του lifestyle.

Ο θεατής οφείλει να ομολογήσει την πίστη του σε αυτές τις απρόσωπες οικονομικές δυνάμεις αλλιώς αυτή η αναπαράσταση τελετουργικού φόνου θα περάσει από πάνω του με ρεαλιστικό αντίκρισμα το ματωμένο μαχαίρι της νόμιμης κρατικής βίας. Για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να είμαστε ούτε κατά διάνοια περήφανοι έλληνες. Αυτό θα σημαίνει ότι θα ‘μασταν συμμέτοχοι σε μια διαρκή δολοφονία με τις ευλογίες του ελληνικού κράτους. Αντ’ αυτού, θεωρούμε καλύτερο να κρατήσουμε την ευθύνη της προσωπικής μας αξιοπρέπειας και να παραμείνουμε άνθρωποι παρά να κυλιστούμε στο βούρκο οποιουδήποτε εθνικού ιδεώδους.