Just like in so many other countries the COVID-19 epidemic has had an enormous impact on Belgium, especially the universities and students. What the last seven to eight months have shown us is how incapable the leading figures of the Belgian universities (more specifically the Vrije Universiteit Brussel) are in dealing with this pandemic. So, what is to be done with the start of a new academic year and the growing uncertainty among students about what the future holds?

Net zoals in zoveel andere landen heeft de COVID-19 epidemie een enorme impact gehad op België, vooral op de universiteiten en de studenten. Wat de laatste zeven tot acht maanden heeft aangetoond, is hoe onbekwaam de leidende figuren van de Belgische universiteiten (meer bepaald de Vrije Universiteit Brussel) zijn om met deze pandemie om te gaan. Wat moet er dan gebeuren met het nieuw academisch jaar en de groeiende onzekerheid bij de studenten over wat de toekomst brengt?

Sinds het begin van de gezondheidscrisis storten de media dagelijks een vloedgolf van angstaanjagende informatie uit. Wetenschappers met tegenstrijdige uitspraken krijgen spreektijd. De overheid verbergt haar incompetentie achter een reeks leugens. Deze omstandigheden voeden allerlei verwarde, reactionaire en min of meer vergezochte ideeën, die zich in de nasleep van de huidige crisis verspreiden.

De moord op Samuel Paty van afgelopen vrijdag bracht een golf van verontwaardiging over Frankrijk teweeg. Dit is de eerste keer dat een dergelijke aanslag wordt gepleegd tegen een leraar. Het onderwijspersoneel is in shock, verscheurd tussen walging, angst en woede.

Tot zondag trekt de Giro, een rittenkoers van drie weken, door Italië. Daags na een zware en ijskoude rit door de Alpen, werd de renners de langste etappe van de wedstrijd voorgelegd: maar liefst 258 km of zesenhalf uur fietsen. Dit ontketende de woede van de vermoeide coureurs, die bij de start van de etappe in een spontane stakingsactie uitmondde.

In het ACOD-gebouw lopen we Yves Brusseel (YB), ACOD-secretaris van afdeling Oostende en tevens co-voorzitter van de personeelsvakbond van de VDAB, tegen het lijf (met mondmasker uiteraard). We zijn reeds op de hoogte van vele problemen binnen de Vlaamse Overheid, maar we zijn nieuwsgierig hoe het verzet tegen privatiseringen bij de VDAB verlopen is.

Een diepgaand verslag genaamd 'Macht, Winst en de Pandemie’, op 9 september gepubliceerd door Oxfam, laat zien hoe de kapitalistische klasse haar zakken gevuld heeft tijdens de COVID-19-pandemie.

Het is tijd voor de arbeidersbeweging om terug te vechten tegen het coronabeleid van het kabinet-Rutte en de werkgevers.

We vragen arbeiders, studenten, activisten en organisaties over de hele wereld om hun solidariteit te tonen met de strijd in Haïti door deze uitspraak te delen, foto's te maken en eigen uitspraken te doen op sociale media met behulp van de hashtags #SolidaritéAvecLaLutteEnHaïti en #ABasLeRégimeMoïse. Om de naam van uw organisatie toe te voegen aan het statement kunt u contact opnemen met Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Ook in Nederland bestaat een lange en inspirerende traditie van hevige klassenstrijd, maar deze lijkt weinig of slechts oppervlakkig te worden herinnerd. In dit artikel zullen we kort ingaan op de Zeeliedenstaking van 1911*.

Na maanden van discussies, verlamming en botsingen binnen de Europese Raad, werd eind juli eindelijk een akkoord bereikt: er wordt €750 miljard verdeeld in de vorm van leningen en subsidies, om Europese landen bij te staan tijdens de zwaarste crisis die Europa heeft getroffen sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. De vraag is: wie betaalt de rekening?

Tata Steel IJmuiden heeft een onrustige tijd achter de rug. Niet alleen door de wereldwijde pandemie maar ook door druk van de Europese en Indiase leiding. De Europese sectie in zijn geheel is niet winstgevend, iets wat voornamelijk komt doordat de Britse staalfabrieken al lange tijd verlies maken. Om dit op te lossen willen de Indiase en Europese leiding grote reorganisaties uitvoeren, waarbij ook vele banen verloren zullen gaan bij Tata Steel IJmuiden. 

In dit artikel leveren we een bijdrage aan de discussie over 'wit privilege', dat nu veel in de media voorbij komt sinds de geweldige golf van anti-racistische protesten in Nederland en andere landen. Het is overduidelijk dat er sprake is van systemisch racisme in de VS, Nederland en andere landen. De protesten hebben de kwestie van racisme op de agenda gekregen. Maar in hoeverre kan het begrip 'wit privilege' een verklaring bieden over waar het racisme vandaan komt en hoe we het kunnen uitroeien?

 Vanaf begin augustus, nu al een maand lang, doet een ongeziene protestbeweging het presidentieel paleis van “de laatste dictator van Europa” daveren. De straatprotesten gaan gepaard met een stakingsbeweging van proportie. De stakende arbeiders hebben ook overkoepelende stakingscomités opgericht om hun eigen eisen naar voor te brengen. Deze verder ontwikkelen, zal nodig zijn om de beweging uit de invloedssfeer van de liberale Svetlana Tikhanovskaya en het gulzige Europese grootkapitaal te houden.

In Italië raakte een week geleden bekend dat de platformen Uber Eats, Deliveroo, Glovo en JustEat een 'piratenakkoord' hebben ondertekend met de schijnvakbond UGL (Unione Generale del Lavoro). Na spoedig protest in verschillende steden door koeriers en hun echte vakbonden, werd de zogenaamde ‘piratenovereenkomst’ door het Ministerie van Arbeid geschrapt.

Schrijf je hier in voor de online-discussie!

De Braziliaanse afdeling van de Internationale Marxistische Tendency is geconfronteerd met een online aanval van een anoniem individu in een poging om onze revolutionaire ideeën het zwijgen op te leggen.

In de vestiging Jupille van de brouwerij AB-Inbev is donderdag 3 september een staking uitgebroken nadat verschillende personeelsleden besmet werden met het coronavirus.

Het heeft er de schijn van dat 7 partijen er toch nog in zullen slagen om een regering te vormen, al is de CD&V op het moment dat wij dit schrijven weer roet in het eten aan het gooien. Velen hadden het niet meer verwacht na maandenlang geklungel van de tenoren van de Belgische politiek. Maar de onbekwaamheid en dikwijls de radeloosheid van de politici zijn slechts een weerspiegeling van een maatschappij die zich in een enorme crisis bevindt. Als ze er komt wordt de komende regering misschien enkele wittebroodsweken gegund als ze kan uitpakken met enkele positieve maatregelen zoals het optrekken van de minimumpensioenen tot 1500 euro en investeringen in de gezondheidszorg. De coronacrisis heeft maar al te duidelijk gemaakt welke beroepen essentieel zijn voor de maatschappij en zowel de kapitalisten als de politieke partijen beseffen dat ze een enorme volkswoede riskeren als ze hen niet enkele kruimeltjes toewerpen. Dat belet niet dat de ongelijkheid enorm is toegenomen. Welkom als de tijdelijke werkloosheid ook is (op het hoogtepunt 1,3 miljoen!), voor degenen die veel schulden en vaste kosten hebben betekende het een flinke aderlating. Wie werkte in een precaire arbeidssituatie viel doorgaans helemaal uit de boot. Bijvoorbeeld in de cultuursector bleek hoe schijnzelfstandigen van vandaag op morgen in armoede kunnen verzeilen. Tegelijkertijd zijn de beurzen weer aan het opveren, spectaculair in de Verenigde Staten, maar ook in Europa. Dat betekent dat een flink deel van de gigantische bedragen die wereldwijd in de economie werden gepompt - om een totale ineenstorting te vermijden - uiteindelijk toch weer in de zakken van de superrijken belanden.

Maar het zou een gevaarlijke illusie zijn om te geloven dat zelfs de weinige positieve maatregelen om de werkende mensen te beschermen zullen blijven duren. Aan de onderhandelingstafel bij de regeringsvorming weegt zeker loodzwaar de vraag: wat zullen we doen in de toekomst? Hoelang zullen de steunmaatregelen nog duren? Eerder vroeg dan laat wordt de rekening gepresenteerd, zeker in een land met een grote staatsschuld als België. Dan komt de vraag: wie betaalt? Paradoxaal genoeg zal die vraag steeds luider beginnen klinken op het ogenblik dat de pandemie, bijvoorbeeld door de ontwikkeling van een vaccin, aan het verdwijnen is. Zeer vlug komt dan een tijd dat de rechterzijde, cijfers in de hand zal uitleggen “dat dergelijke gulheid niet langer haalbaar is”, dat ze “de concurrentiepositie van onze bedrijven ondermijnt” enzovoort. Hun remedie voor het gat in de begroting en in de economie zal bestaan uit decennia besparingen, daling van de lonen en afbraak van de sociale zekerheid. Dat zijn de zaken die verborgen zijn onder termen als “modernisering van de arbeidsmarkt”, die opduiken in de eisenbundels van de patroonsfederaties.

Klassenstrijd

Maar we kunnen er op rekenen dat de Belgische arbeidersklasse dergelijke aanvallen niet onbeantwoord zal laten. Nu al zien we opflakkeringen van de klassenstrijd, ondanks de beperkingen die de pandemie opwerpt. Maar strijdbaarheid is niet voldoende, ook een correct programma is nodig. Het voornaamste antwoord dat de huidige arbeidersbeweging aanbrengt op de vraag “wie betaalt?” is een belasting op de grote fortuinen in de vorm van een vermogensbelasting of een vermogenswinstbelasting. Dat is goed (het eerste duidelijk beter dan het tweede, want enkel winsten belasten maakt de opbrengst zeer onzeker). Maar het is verre van voldoende in een tijd dat de wereldmarkt ineenstort en overal handelsoorlogen uitbreken, om van de klimaatcrisis niet te spreken. Een concreet programma van overgangseisen, zoals je steeds kunt terugvinden op de voorlaatste pagina van elke Vonk is onmisbaar. Onmisbaar, niet alleen om de aanvallen af te slaan, om de verworvenheden van de arbeidersbeweging veilig te stellen, maar ook om onze klasse voor te bereiden op de socialistische omvorming van de maatschappij. Dat is geen utopie; degenen die denken dat het mogelijk is een kapitalistische maatschappij te maken waarin de rechten van de arbeiders gegarandeerd blijven, dat zijn de utopisten.

Het nationaal probleem

De marxistische theorie en praktijk beperkt zich niet tot het economische aspect. Een belangrijk thema voor ons is ook het nationaal probleem. Hiermee bedoelt het marxisme de tegenstellingen die in een zelfde land kunnen bestaan tussen bevolkingsgroepen die een andere achtergrond of een andere taal hebben. Marxisten zijn voor een zo groot mogelijke eenheid van de arbeidersklasse, binnen één land en internationaal. Maar om dat te bereiken is het essentieel om ook oog te hebben voor tegenstellingen die de arbeidersklasse kunnen verdelen. De laatste verkiezingen hebben in Vlaanderen bijna een meerderheid opgeleverd voor partijen die Vlaamse onafhankelijkheid prominent in hun beginselverklaring hebben staan. Wij zijn tegen een splitsing van België, niet omdat we een nostalgie hebben naar de Belgische eenheidsstaat -met de Belgische vlag zal je ons niet zien zwaaien- maar omdat we tegen elke maatregel zijn die de arbeidersklasse verdeelt. Het eigenaardige is dat, ook al gebruiken ze dikwijls nationale tegenstellingen om de arbeidersklasse te verdelen, ook de overgrote meerderheid van de kapitalisten de splitsing van België niet willen. Zij beseffen dat dit slecht zou zijn voor hun zaken, door bijkomende administratieve rompslomp en door onoplosbare problemen als het statuut van Brussel en de verdeling van de staatsschuld. Dat is de reden waarom zij er zo lang op aangedrongen hebben om te proberen de N-VA te betrekken bij de regeringsonderhandelingen. In de vorige regering had N-VA immers bewezen dat zij zowel de dictaten van het grootkapitaal slaafs volgden als ook bereid waren hun nationalistische eisen in te slikken voor lucratieve baantjes. Nu komt N-VA waarschijnlijk in de oppositie, samen met het Vlaams Belang. Het is een bijkomende complicatie van de klassenstrijd in ons land, waaraan we in de volgende nummers veel aandacht zullen besteden.