La Ondo de Esperanto

Prae.

Suno lumigas per vertikalaj radioj longan verdan valon, kuŝantan inter du klifoj je malhela ruĝo.

Subite, en la norda ekstremaĵo de la valo, bastonoj brue frapadas bastonojn kaj hurloj eĥas. La bruo alarmas la gregon en la valo. Ili nazbruas, skuas la orelojn, flaras la sudan venton. Ĉiu ekmoviĝas, malrapide, hazarde. La bruoj pli kaj pli fortiĝas. La bestoj sin proksimigas, sin turnas dorse al la bruo, mallevas la kapojn, kaŝas siajn orelojn. La granda stalono stride henas kaj ekgalopas suden, tuj sekvata de ĉiuj aliaj ĉevaloj. Hufoj obtuze martelas la teron. La ĉevalinoj puŝas siajn idojn per la muzelo. La ĉevalaro atingas la finon de la valo. Abrupte, la movanta fluo disiĝas en du partoj, ĉar profunda kavo ekmalfermiĝas en la grundo. Du ĉevaloj falas enen, kun bruego de frakasitaj branĉoj kaj akutaj blekoj. Ne haltante, la aliaj skuas la kapojn, ruladas la okulojn, blovas per la nazegoj. Ili denove kuniĝas en homogena grego, plirapidigas la galopon kaj malaperas el la valo.

Kvar siluetoj aperas sur la norda kresto. La grupo malsupreniras kaj paŝas laŭlonge de la valo. Du knaboj kaj du knabinoj, plimalpli dekkvin jaraĝaj. Iliaj nudaj piedoj senbrue surpaŝas la herbojn de la valo. Iliaj nigraj okuloj senĉese kontrolas la ĉirkaŭaĵojn. Ĉiu tenas, preta por ĵeti, lignan stangon kun ŝtona pinto.
Legi plu →