V

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Nie mylić z: .
Ten artykuł dotyczy litery alfabetu łacińskiego. Zobacz też: V jako skrót lub oznaczenie.
V v

V (minuskuła: v) (fał) jest dwudziestą drugą literą alfabetu łacińskiego. W języku polskim używana w zapożyczeniach z innych języków, a także jako symbol lub skrót oraz w tak nietypowych zastosowaniach jak tablice rejestracyjne pojazdów. W dawnym języku polskim stosowana była niekiedy do zapisywania samogłoski u. Litera ta występuje w etnolekcie słowińskim, przez niektórych językoznawców uważanym za dialekt języka polskiego[1].

Litera V oznacza zwykle spółgłoskę wargową [v], [ʋ] lub [f]. Nazwę tej litery w języku polskim wymawia się (z niemieckiego) fał, rzadziej spotyka się wymowę we (choć, zdaniem niektórych językoznawców, jest ona niepoprawna[2]).

Inne reprezentacje litery V[edytuj | edytuj kod]

Sygnalizacja Język migowy Alfabet
Braille’a
flaga
Międzynarodowego
Kodu Sygnałowego
Alfabet
semaforowy
Kod Morse’a francuski kanadyjski polski
ICS Victor.svg Semaphore Victor.svg V i LSF LettreV.jpg LSQ v.jpg SGN-PL SW V.PNG i Braille V.svg

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Friedrich Lorentz, Slovinzische Grammatik, I, St.Petersburg 1903
  2. prof. Jan Miodek, Be, ce, wu, fał