Διαβάστε όλα τα τεύχη του περιοδικού «Αντί» (ψηφιοποιημένα αρχεία)

Το Αντί ήταν ελληνικό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό της Αριστεράς, το οποίο κυκλοφορούσε ανά δεκαπενθήμερο από το 1974 έως το 2008. 

Ιδρυτής, ιδιοκτήτης και διευθυντής του περιοδικού ήταν ο δημοσιογράφος Αντώνης Καρκαγιάννης και ο αρχιτέκτονας Χρήστος Γ. Παπουτσάκης τον Μάιο του 1972, και από το 1974 ο δεύτερος.

 

Το πρώτο Αντί κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1972 και περιείχε συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη, άρθρο του Γεωργίου-Αλέξανδου Μαγκάκη για την δημοκρατία, σκίτσα του Μποστ με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι και από πάνω να γράφει «υπέρ Δικτατορίας», μια διαφήμιση με αφίσα του Τσε Γκεβάρα, μια άλλη για βιβλίο του Παντελή Πουλιόπουλου, κ.λπ. 

Οι αρχές της Χούντας συνέλαβαν τον εκδότη του περιοδικού και δεν επέτρεψαν την έκδοση άλλων τευχών. 

Το περιοδικό επανακυκλοφόρησε στις 7 Σεπτεμβρίου 1974, αμέσως μετά την κατάρρευση της Δικτατορίας. Γι' αυτό και στο εξώφυλλο όλων των επόμενων τευχών υπήρχε η ένδειξη «Περίοδος Β΄».Περίοδος Α", τεύχ. 1 (Μάϊ. 1972)-[1974;] ; Περίοδος Β", χρόνος 1ος, τεύχ. 1 (Σεπ. 1974)-περίοδος Β", χρόνος 34ος, τεύχ. 919 (11 Απριλίου 2008).

 ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΥΧΗ ΕΔΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ 

Μια πρώτη ακρόαση του νέου άλμπουμ των Villagers of Ioannina City - Age of Aquarius

Πριν από λίγες ημέρες οι VIC ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους με τίτλο Age of Aquarius. Πέντε χρόνια μετά το Riza (2014) επανέρχονται με Αγγλικό στίχο αυτή την φορά σε μια κίνηση που ίσως δείχνει ότι πλέον είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν και εκτός Ελλάδας την δισκογραφική τους αντοχή.

Psychedelic/Stoner rock με έντονη παρουσία των folk στοιχείων που έκαναν του VIC ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα της Ελληνικής μουσικής. Γκαϊντες (όπως στα υπέροχο Father Sun) και έντονα κιθαριστικά ριφάκια (Millennium Blues) σε ένα μείγμα αντάξιο της παράδοσης των VIC και όσων θα περιμέναμε από αυτούς. Δεν αρκέστηκαν και δεν επανέλαβαν όσα ακούσαμε στο Riza. Ανέβασαν τόνο, παιδεύτηκαν μουσικά και αποφάσισαν να δοκιμάσουν σε πιο progressive μοτίβα. 

Αναμφίβολα μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς από ένα συγκρότημα που ούτε τα όργανά του ούτε την φωνή και την άποψή του ντρέπεται να βροντοφωνάκει και να φωτίσει πάνω σε σκηνές και γεμάτα θέατρα.

Ακούστε το ολόκληρο.

Ο Federico García Lorca : (5 Ιουνίου 1898 - 19 Αυγούστου 1936) μέσα από τα λόγια του και από δυο τραγούδια

«Εγώ πάντα θα είμαι στο πλευρό αυτών που δεν έχουν τίποτα και στους οποίους δεν επιτρέπεται καν να απολαύσουν ειρηνικά το τίποτα που έχουν»


«Εγώ ποτέ δεν θα γίνω πολιτικός. Είμαι επαναστάτης, γιατί δεν υπάρχει αληθινός ποιητής που να μην είναι επαναστάτης»


«Έπειτα κατάλαβα ότι είχα δολοφονηθεί. Με έψαξαν σε καφετέριες, νεκροταφεία και εκκλησίες…αλλά δε με βρήκαν. Δε με βρήκαν ποτέ; Όχι. Ποτέ δε με βρήκαν.»


“Δε ζει μόνο με ψωμί ο άνθρωπος. Αν ήμουν πεινασμένος και αβοήθητος στο δρόμο, δε θα ζητούσα ένα ψωμί. Θα ζητούσα μισό ψωμί και ένα βιβλίο.”

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: I WANT THE MOON

Oι Ι want the Moon ιδρύθηκαν στην Αθήνα το 2011 και έκτοτε τα μουσικά τους όργανα πάλλονται σε ρυθμούς hardcore και Punk. 

H σύνθεσή τους είναι :Alex (ex "Αρνητική Στάση", "ThisGhost") φωνητικά, T1 (ex "ThisGhost") κιθάρα, Mel (ex "Χειμερία Νάρκη", "Straighthate") μπάσο και  Bill drums.

Μέχρι σήμερα οι κυκλοφορίες τους είναι self-reasled.  Συγκεκριμένα το 2011 κυκλοφόρησε το demo "Demon 2011" με έξι ζωντανές ηχογραφήσεις δικών τους κομματιών και το 2013 κυκλοφόρησε ένα 10'΄ LP που περιέχει τέσσερα κομμάτια οι ηχογραφήσεις των οποίων έγιναν στο Deva Soundz Studios.

Οι I want the Moon έχουν εμφανιστεί ζωντανά σε διάφορα αυτοοργανωμένα στέκια και καταλήψεις τόσο εντός όσο και εκτός Αθηνών. 

more@www.facebook.com/pg/I-want-the-moon-167239529985710

@iwantthemoon.bandcamp.com/

To Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ παρουσιάζει: Το πιο κρύο καλοκαίρι Τρεις πραγματικές ιστορίες προσφύγων (εικονογραφημένες)

Ένας εργαζόμενος πατέρας, μια εργαζόμενη μητέρα, δυο παιδιά που αναγκάζονται να δουλεύουν για να βγάλουν τα προς το ζην, εγκαταλείπουν τον τόπο τους που έχει γίνει επικίνδυνος, τη ζωή τους που έχει γίνει αβίωτη, τις οικογένειές τους που δεν μπορούν να ακολουθήσουν, για να αρχίσουν μια ζωή που θα τους επιτρέπει να σκέφτονται όχι πια με τη μέρα και τον μήνα, αλλά να σχεδιάσουν το μέλλον τους εν ειρήνη, να δουλέψουν, να σπουδάσουν, να ζήσουν ανάμεσά μας με ίσα δικαιώματα στη συμμετοχή, στη δημοκρατία, στην κοινωνία, στον πολιτισμό. Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικές αφηγήσεις προσφύγων που συναντήσαμε στην Αθήνα και στο Βερολίνο. Ιστορίες τυχαίες, χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις. Διαλέξαμε να τις μετατρέψουμε σε κόμικς για να ξεγελάσουμε τη δραματικότητα χωρίς να χάσουμε τη λεπτομέρεια της αφήγησης. Τα βασικά πρόσωπα των ιστοριών μας είναι άνθρωποι που θα μπορούσαν ίσως να είναι μέλη της οικογένειάς μας, φίλοι μας, γείτονες. Είναι όμως σίγουρα άνθρωποι που στο κοντινό μέλλον θα γίνουν οι συνάνθρωποί μας στις κοινωνίες μας, στους τόπους μας. Ας τους υποδεχτούμε.

Μέσα σε δύο χρόνια από την έκδοσή του, το κόμικ έχει ήδη μεταφραστεί σε 5 γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, αραβικά. Το κόμικ, όπως και όλες οι εκδόσεις του Ιδρύματος, διατίθεται δωρεάν. Για αντίτυπα, ελάτε σε επαφή με το Παράρτημα Ελλάδας.

Κατεβάστε το ολόκληρό εδώ.

more@ https://rosalux.gr/el/publication/pio-kryo-kalokairi

«Ηπειρώτικο τραγούδι. Οδοιπορικό στην αρχαιότερη ζωντανή δημώδη μουσική της Ευρώπης»

(από την έκδοση) 

Συνηθίζουμε ν’ αντιλαμβανόμαστε τη μουσική σαν μια μορφή ψυχαγωγίας ― σαν μια πολυτέλεια, τελικά σαν κάτι το περιττό. Και πράγματι η μουσική που συνήθως ακούμε αυτόν το σκοπό έχει: να διασκεδάσει. Ποια ήταν όμως η πρωταρχική λειτουργία της μουσικής; Για ποιο λόγο άρχισαν κάποτε οι άνθρωποι να τραγουδούν και να χορεύουν;

Ο Κρίστοφερ Κινγκ, βραβευμένος μουσικός παραγωγός και μανιώδης συλλέκτης δίσκων γραμμοφώνου, υποστηρίζει ότι η μουσική στην πρωταρχική της μορφή είναι ένα γιατρικό για τις πληγές της ψυχής ― κάτι εξίσου απαραίτητο με τον αέρα και την τροφή.

Σταδιακά η μουσική έπαψε να έχει αυτή τη λειτουργία. Τα εύθραυστα πολιτισμικά οικοσυστήματα μες στα οποία η μουσική επιτελούσε το ιαματικό της έργο καταστράφηκαν.

Μ’ εξαίρεση μια απόμερη γωνιά της Ελλάδας, στις εσχατιές της Ευρώπης ― την Ήπειρο. Εδώ, σαν από θαύμα, κρατήθηκε ζωντανός ένας πανάρχαιος τρόπος ζωής που επέτρεψε στη μουσική να διατηρήσει το θεραπευτικό της ρόλο. Ο Κινγκ αναλαμβάνει να μας ξεναγήσει σ’ αυτόν το σκληρό μα μαγικό τόπο, όπου η μουσική γίνεται ένα με την ποίηση, το χορό και τη γιορτή.

Ο Κινγκ γράφει για την ιστορία της Ηπείρου και το μεγαλείο του το­πίου, για τα πανηγύρια, τα τσίπουρα και τους Τσιγγάνους οργανοπαίχτες, για τα συλλογικά βιώματα και τις κοινές αναμνήσεις. Μας μιλά για τη μουσική σαν θρήνο, σαν νανούρισμα και σαν παρηγοριά. Μας μιλά γι’ ανθρώπους που ξέρουν να πενθήσουν και ξέρουν να γλεντήσουν.

Συνδυάζοντας το φιλοσοφικό στοχασμό με την ιστορική περιγραφή, τη μουσικολογική ανάλυση με την ανθρωπολογική ματιά, η παθιασμένη και παιγνιώδης αυτή αφήγηση παίρνει τελικά τη μορφή ενός ερωτικού γράμματος στη μουσική και τους ανθρώπους της Ηπείρου.

----------------------------------

Συγγραφέας   ΚΙΝΓΚ Κ. ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ

Μετάφραση: Αριστείδης Μαλλιαρός

Επιμέλεια: Θάνος Σαμαρτζής

Θεώρηση μετάφρασης: Νίκος Κουμπιάς

Διορθώσεις: Δημήτρης Ραπτάκης, Μαριλένα Καραμολέγκου & Μιχάλης Σαμαρτζής

Ζωγραφιά εξωφύλλου: Robert Crumb, Η ηπειρώτικη κομπανία του Λάζαρου Ρούντα στη Βίτσα, περ. 1930

Προσαρμογή εξωφύλλου: Ιφιγένεια Βασιλείου

Εκδοτική φροντίδα: Θάνος Σαμαρτζής & Μαριλένα Καραμολέγκου

427 σελ.

ISBN: 978-618-83224-5-5

Εκδότης    ΔΩΜΑ

9 Μαϊου 1945 - Ημέρα Αφιρωμένη σε αυτούς που δεν ζητήσαν μερτικό

 Εδώ πέσαμε . Παιδιά του λαού . Γνωρίζετε γιατί .
Γυμνοί , κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες ,
-η Ελλάδα τις έρραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο -.
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα .
Είδατε τα πουλιά , που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους ,τον ανατέλλοντα πυρφόρον .
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ανοίγουνε στο μέλλον .
Εμείς , μερτικό δε ζητήσαμε ….Τίποτα …Μόνον
θυμηθείτε το : αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας ,
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα . Γεια σας .

Γιάννης Ρίτσος