Kuwait
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2016.) |
Coordenadas: 29°30′N 45°45′L / 29.500, -45.750
| Estado de Kuwait | |||
|---|---|---|---|
| دولة الكويت Dawlat al-Kuwayt | |||
| |||
| |||
 | |||
| Himno: Al-Nasheed Al-Watani | |||
| Capital • Poboación | Kuwait 3 925 000 (2014 est) | ||
| Cidade máis poboada | Kuwait | ||
| Linguas oficiais | Árabe | ||
| Forma de goberno | Monarquía | ||
| Sabah Al-Ahmad Al-Jaber Al-Sabah Sabah Al-Khalid Al-Sabah | |||
| Independencia do Reino Unido | 19 de xuño de 1961 | ||
| Superficie | Posto 157º | ||
| • Total | 17 820 km² | ||
| • % auga | Desprezable | ||
| Fronteiras | 462 km | ||
| Costas | 499 km | ||
| Poboación | Posto 140º | ||
| • Total (2016 est.) | 4 348 395 hab. | ||
| • Densidade | 202,2 hab./km² | ||
PIB (nominal) | |||
| • Total | n/d | ||
| • per cápita | n/d | ||
| PIB (PPA) | Posto 55º | ||
| • Total (2016 est) | 148 854 mil millóns $ | ||
| • per cápita | 35 235 $ | ||
| Moeda | Dinar kuwaití (KWD) | ||
| IDH (2014) | 0,816 (48º) – Elevado | ||
| Xentilicio | Kuwaití | ||
| Fuso horario | UTC +3 | ||
| • Horario de verán | Non aplica | ||
| Dominio de Internet | .kw | ||
| Prefixo telefónico | +965 | ||
| Prefixo radiofónico | 9KA-9KZ | ||
| Código ISO | 414 / KWT / KW | ||
| Membro de: OPEP, ONU, A | |||
Kuwait[1] é un estado, situado no suroeste asiático, ao norte da Península Arábica, sobre o Golfo Pérsico. Linda coa Arabia Saudita e mais con Iraq.
Kuwait é un importante produtor de petróleo e é membro da OPEP.
Historia[editar | editar a fonte]
O territorio que actualmente conforma Kuwait habitárono diversas tribos árabes; os Tamim, os Abd Qais, os Taglob e mais outras. A comezos do século XVIII estableceuse un núcleo urbano habitado por comerciantes, pescadores e buscadores de perlas, así como de tribos árabes do sur que acabaron formando a nova tribo de Bani Utub. A súa localización na rota comercial que unía o leste da Península Arábica con Iraq e a súa condición de porto natural favoreceron o desenvolvemento do núcleo habitado e a finais do século XVIII comezou a adquirir certa importancia como porto comercial.
En 1752 os xefes das familias kuwaitís aclamaron como primeiro gobernante a Sabah Ben Jaber, da familia Al Sabah, aínda que nominalmente baixo a autoridade da Sublime Porta.
En 1773 a peste rematou coa maioría da poboación pero a recuperación foi rápida e en 1793 a Compañía Británica das Indias Orientais trasladou alí a súa axencia de Basora tras ser ocupada esa cidade polos persas. En 1870 Kuwait pasou a formar parte da provincia de Al Ahsa e en 1875 da provincia de Basora, o que non cambiou a estrutura política de Kuwait gobernada efectivamente polos Al-Sabah.
En 1899 Mubarak Al-Sabah asinou un acordo cos británicos no que estes se comprometían a prestarlle protección militar contra os otománs e a cambio o control da política exterior pasaba aos británicos; Kuwait converteuse de feito nun protectorado británico. Na Convención Anglo-Otomá de 1913 definiuse Kuwait como un estado autónomo do Imperio Otomán con autoridade sobre un raio de 80 quilómetros da capital e outros 100 máis onde podía establecer tributos. Despois da Primeira Guerra Mundial os británicos invalidaron a Convención e declararon Kuwait estado autónomo baixo protectorado británico, nun territorio que abranguía un raio de 140 quilómetros da capital. Pero entrou en conflito con Nejd que reclamaba o seu territorio e en 1920 atacou Jahra, a 40 quilómetros da capital; os atacantes foron derrotados e os kuwaitís consideran esta vitoria o comezo do seu estado moderno.
En 1922 a Conferencia de Uqair estableceu as fronteiras entre Kuwait e Nejd e a formación dunha zona neutral no sur do seu territorio. En 1934 Ahmad Al-Jaber Al-Sabah asinou un acordo coa compañía británica Kuwait Oil Company no que lle daba o monopolio da exploración e extracción petrolífera, que non empezou a explotar ata despois da Segunda Guerra Mundial. Nos anos cincuenta o petróleo pasou a ser a primeira fonte de riqueza do país, converténdose nun dos primeiros países produtores. O 19 de xuño de 1961 Kuwait converteuse nun estado independente e aprobouse unha constitución en 1962.
Política[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Política de Kuwait.
Kuwait é unha monarquía constitucional, cuxo xefe de Estado é o emir (dende 2006 Sabah Al-Ahmad Al-Jaber Al-Sabah). Está dirixido por un primeiro ministro (dende 2019 ocupa o cargo o xeque Sabah Al-Khalid Al-Sabah), responsábel ante o parlamento, composto de 50 deputados elixidos e ministros en exercicio que teñen igualmente dereito ao voto.
Ata maio de 2005, só o 15 % da poboación tiña o dereito de voto: as mulleres eran excluídas do corpo cívico así como os militares. A idade mínima para votar está nos 21 anos. O 16 de maio do 2005 o parlamento votou unha emenda á lei electoral que doa o dereito de voto ás mulleres. O artigo primeiro da lei electoral, que data de 1962, limitaba, antes do seu emendamento, o dereito de voto e de elixibilidade soamente aos homes, mentres que a Constitución do Kuwait garante a igualdade entre os sexos. Aumentou o número de electores que pasou de 145.000 persoas a máis de 350.000, ou sexa un 37 % dunha poboación autóctona de 956.000 habitantes.
Subdivisións[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Subdivisións de Kuwait.
Kuwait está dividida en 6 provincias (árabe: muhafazat, singular muhafadhah). O goberno kuwaití prefire o nome de gobernacións ao de provincias.
As maiores cidades son a capital Kuwait e Jahrah (a uns 30 minutos en coche ao noroeste da capital). As principais áreas residenciais e administrativas son Salmiya e Hawalli. A principal área industrial é Shuwaikh, que se atopa dentro da provincia de Ao Asimah.
Xeografía[editar | editar a fonte]
Kuwait consiste principalmente en desertos, con pequenas diferenzas de altitude. É o único país do mundo sen lagos ou reservas de auga naturais.
Posúe nove illas, sendo a maior Bubiyan, que está unida ao continente por unha ponte de cemento. Tras a liberación en 1991, a illa converteuse nunha base militar e actualmente non se permite a entrada de civís. As illas son Auhah, Bubiyan, Failaka, Kubbar, Miskan, Qaruh, Umm ao Maradim, Umm an Namil e Warbah.
O clima é continental variable. Os veráns (de abril a outubro) son extremadamente quentes e secos, con temperaturas superiores aos 51 °C na cidade de Kuwait. Os invernos (de novembro a febreiro) son frescos, con precipitacións escasas e temperaturas por baixo dos 21 °C. A primavera é fresca e agradábel.
Economía[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Economía de Kuwait.
Kuwait é unha economía pequena, rica e relativamente aberta, con reservas de cru seguras de 94 mil millóns de barrís (15 km³), o 10% das reservas mundiais. O petróleo representa case a metade do PIB, o 90% das exportacións e o 75% dos ingresos do goberno. Con todo, en 1990 o país gañou máis diñeiro dos investimentos estranxeiros que da exportación de petróleo. Ten grandes reservas, co Gran Burgan como segunda reserva mundial en 2020.[2]
Os gastos xerados pola invasión de Iraq e a reconstrución da posguerra foron unha carga económica importante para o país. Con todo, cara a metade dos anos noventa Kuwait recuperara a súa prosperidade.
Os prezos do petróleo produciron un superávit de 1,7 miles de millóns de ? (2 mil millóns de ) $para o ano fiscal 99/00. O ano fiscal 00/01 só tivo 9 meses por unha modificación no ano fiscal. O orzamento para o ano fiscal 01/02 prevía maiores gastos en salarios, construción e outras categorías. O PNB no 2003 era de 4,6 miles de millóns de ? (41.7 miles de millóns de ), $cun PNB per cápita de 14.166? ($17.420).
A forza laboral é de 1 073 115 persoas, dos que só un cuarto son cidadáns kuwaitís.
O clima limita o desenvolvemento da agricultura. Como consecuencia, coa excepción do peixe, depende case por completo das importacións para a comida. O 75% da auga ten que ser destilada ou importada. Al-Jahra, baseada nun oasis, é a principal rexión agrícola de Kuwait.[2]
O Banco Central de Kuwait na capital, emite o dinar kuwaití (KWD), a moeda local. O dinar ten un valor de 0.351676 dinares por 1 Euro e 0.292010 dinares por 1 USD, o que a converte na moeda de curso máis alto do mundo.
O 90% dos ingresos públicos de Kuwait veñen do petróleo e o país ten a intención de investir máis de 40 mil millóns de dólares nos 15 vindeiros anos por moderniza-las instalacións da industria petroleira.
Demografía[editar | editar a fonte]
A case tot\zlidade da poboación concéntrase na capital.[2]
Cultura[editar | editar a fonte]
A cultura de Kuwait, do mesmo xeito que moitas outras culturas árabes, dálle moita importancia á hospitalidade.
O saúdo: os kuwaitís tradicionalmente saúdanse dando a man e bicándose nas fazulas. Tradicionalmente os homes e as mulleres non intercambian máis que unhas palabras e quizais se dean a man como saúdo para respectar a privacidade da muller. Con todo, é común que mulleres e homes se biquen na fazula se están emparentados. Tamén é costume no saúdo facer longas series de preguntas sobre a saúde, a dos parentes, os seus traballos etc.
Té e café: a hospitalidade móstrase a miúdo polo ofrecemento de té e café. É raro que ao hóspede que entra nunha casa, oficina ou mesmo nalgunhas tendas, non lle sexa ofrecido té ou café. Os beduínos kuwaitís teñen por costume interpretar como un insulto que o hóspede rexeite o ofrecemento.
Comida: a comida ten un papel importante na cultura Kuwaití. A comida tradicional de Kuwait é coñecida como Machboos e consiste en cordeiro, polo ou peixe sobre ou mesturado cunha gran cantidade de arroz cocido, similar ao biryani indio. O prato principal compleméntase con salsas de curry e pequenos pratos adicionais. Tradicionalmente cómese coas mans, aínda que actualmente moitos prefiren comer con cubertos occidentais. Habitualmente a comida é preparada e servida en grandes cantidades e é moi habitual invitar a comensais para compartir a comida.
Diwaniah[editar | editar a fonte]
O diwaniah é unha institución exclusiva da cultura de Kuwait, que non se coñece noutros países do Golfo Pérsico. Os diwaniahs son reunións de homes que normalmente teñen lugar ás tardes, unha, dúas ou tres veces por semana ou mesmo todos os días. Habitualmente, os homes reúnense en confortables cadeiras de brazos e discuten calquera tema, tanto político, social, económico, coma local ou internacional, sen medo a ser perseguidos. Os diwaniahs pódense considerar como un símbolo e proba do talante democrático e a liberdade de expresión do país. Normalmente o anfitrión serve té ou algún refrixerio. Algúns comerciantes e membros do parlamento anuncian os seus diwaniahs nos xornais para que membros do público poidan visitalos.
As mulleres ás veces tamén teñen os seus diwaniahs, aínda que non son tan estendidos e non se mesturan cos de homes.
Música[editar | editar a fonte]
A tradición musical de Kuwait estivo ben documentada ata a Guerra do Golfo, cando o exército de Iraq destruíu o arquivo. Con todo, Kuwait mantivo unha industria musical activa, tanto antes como logo da invasión. A música reflicte as diversas influencias da cultura kuwaití en xeral, incluíndo música da África oriental e da India.
Kuwait é, xunto a Bahrein, o centro do sawt, un tipo de música popular con aires de blues. Foi popularizada nos anos 1970 por Shadi ao Khaleej (o Canto de paxaro do Golfo). Nabil Shaeil e Abdullah O Rowaished son os artistas de sawt máis populares na actualidade. Ambos teñen influencias da música techno e do pop europeo.
Outro grupo popular e a Al-Budoor Band.
Música e baile tradicional[editar | editar a fonte]
A música tradicional kuwaití é realizada principalmente por mulleres en privado, e hai algunhas bandas de música exclusivamente de mulleres que fan concertos en celebracións públicas. Os instrumentos de percusión simples, coma pequenos tambores é (mirwas) e palmas son os únicos utilizados habitualmente. Entre as cancións de voda están os al-Fann, e nelas tamén se baila individualmente o al-Khamary e mais o al-Sameri.
A canción de mariñeiros Ao Arda Ao Bahariya é amplamente coñecida en Kuwait, tal coma son as cancións do tipo al-Nahma que acompañaban os labores de navegación.
Os mawled son recitacións de seccións da biografía de Mahoma, cantadas en festas relixiosas.
Os beduínos son coñecidos polo uso dun instrumento chamado rubabah, aínda que tamén empregan o oud, o tanbarah (instrumento de corda) e o habban (gaita).
O al-Fareesa é unha danza bailada por mulleres disfrazadas de homes en determinadas festas nacionais e relixiosas. A danza realízase como unha batalla entre un cabaleiro e dous atacantes. Outros bailes tradicionais son unha danza de sabres chamada ardah, acompañada de tambores e pandeiretas, e as danzas de mulleres chamadas khamari, tanboura, fraisah, zifan e samiri.
Comunicacións[editar | editar a fonte]
Ten unha das pontes máis longas do mundo (ocupa o 4º lugar no 2020), sobre a Baía de Kuwait, o Sheikh Jaber Al-Ahmad Al-Sabah, de 36 km.[2]
Mapas e imaxes[editar | editar a fonte]
Mapa
Imaxe satélite: tormenta de area
Demografía
Guerra do Golfo. Operación "Tormenta do deserto"
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para kuwaití.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 "Kuwait". www.esa.int (en inglés). Consultado o 2020-03-20.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Kuwait |
| Membros |  | |
|---|---|---|
| Observadores | ||
| Membro dun acordo bilateral de cooperación | ||
