Poetry

Αν κάτι σίγουρα διέπει την ποίηση του Κώστα Κωνσταντινίδη τότε αυτό δεν είναι άλλο από την αναζήτηση της αλήθειας· κάτι που διακρίνεται και στα ερωτικά του ποιήματα. Έννοια οι οποία είναι συνυφασμένη εξ ορισμού με αυτές του φεμινισμού και του queer. Διόλου τυχαία, οι γυναικείες μορφές των ποιημάτων του εγείρουν αναστοχασμό και λειτουργούν ως πηγή κοινωνικής χειραφέτησης («που κάθονται με τα όλο αυτοπεποίθηση πόδια / ανοιχτά αδειάζοντας τον Φρόυντ»), ενώ…

Το σπίτι βυθισμένο στον ύπνο Θα μείνω εδώ για να υποκλιθώ στους μύθους που πρόκειται να ακουστούν Ένας λευκός θόρυβος δένει τους καρπούς μου στον ουρανό και τους αστραγάλους μου σε μια μεγαλοπρεπή λεύκα με έναν ανθεκτικό αναστεναγμό «κι αὐτὸς τοὺς πῆρε τὴ γλυκειὰ τοῦ γυρισμοῦ τους μέρα» Ραψωδία α – Η συνέλευση των Θεών – Οι συμβουλές της Αθηνάς Ο υπέρλαμπρος ήλιος στην Οδό Ειρήνης Συναντώ τον Όμηρο να…

Δεν τρέφω πια καμία αυταπάτη Διαλέγω τον μοναχικό δρόμο της σιωπής Δεν προσδοκώ τίποτα Βαδίζω γυμνός μέσα μου στο δρόμο της ακοής Και έχω τόσα να σου πω Όμως δεν βρίσκω λέξεις τρυφερές Τη μοναξιά και την οργή σου να απαλύνουν Την πληγωμένη πλάτη σου να επουλώσουν Ζω για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ Και θα πεθάνω μια μέρα γι’ αυτό Θα πεθάνω για μένα Η τελευταία μου…

Ένα κείμενο για το τέλος της μέρας που, συχνά, μοιάζει με το τέλος του αιώνα, το τέλος του κόσμου κ.ο.κ. Fin de siècle Οι χλωμές ακτίνες του ήλιου τρύπωναν δειλά ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα κι ύστερα σκορπίζονταν γοργά προς όλες τις κατευθύνσεις, αφήνοντας στο πέρασμά τους φευγαλέα πέπλα που εξατμίζονταν στον αέρα κι έπεφταν νωχελικά στο χώμα σαν αόρατη απαλή βροχή. Τα λεπτοδουλεμένα αρτ ντεκό κάγκελα κατά μήκος του ποταμού,…

Με τον Βάλτερ γνωριστήκαμε τυχαία και έκτοτε κρατήσαμε επικοινωνία, που με τον καιρό έπαιρνε να πυκνώνει. Εκείνος, έμενε με την οικογένειά του σ’ένα  όμορφο αγρόκτημα της Ζαπορίζιας, κάπου στον 15ο αιώνα, κι εγώ στο Κίεβο, σ’ ένα σκοτεινό διαμέρισμα του 15ου ορόφου, το 1984. Για μεγάλο διάστημα είχαμε μια μάλλον πετυχημένη σχέση από απόσταση. Επικοινωνούσαμε κυρίως με πουλιά και με μπουκάλια, καμιά φορά κατάφερνε να βγάλει τη φωνή του από…

Τη μέρα που δεν είχα σβέρκο εύκαιρο να σπάσει από πλάτανο, πήγα για μία τυπική χαρτογράφηση ελιών. Με είπεν η γιατρίνα:  όλα αυτά τα δέντρα ειν’ επιθετικά. Τα δέντρα του τόπου σου ειν’ επιθετικά, κυρίως τα μαυρόπευκα. Ναν μου τα βγάλετε αμέσως, είπα. Δεν βγαίνουν, είπε κείνη. Ούτε κι οι ελαφοκουμαριές μου, ψέλλισα, ούτε κι οι σκιναριές; Δεν ξεριζώνονται από το δέρμα ποτέ τους οι γυναίκες, κύριέ μου, μ’ έκοψε.

Τα λύσαμε όλα και μας απέμεινε ο έρωτας να σκεφτούμε ρε Αννούλα; -Δηλαδή πώς την φαντάζεσαι την αλλαγή σου συνολική ή ατομική; -Και πώς την φαντάζεσαι εσύ την επανάσταση σου και την αλλαγή δηλαδή; Με αγάπες και λουλούδια; -Βασικά ναι. Και κυρίως με πολλά ηλιοτρόπια γιατί δεν μ αρέσουν κι όλα τα φυτά, μόνο τα ηλιοτρόπια και οι κάκτοι. -Όταν θα μας δέρνουν οι μπάτσοι δηλαδή εσύ θα σκέφτεσαι τα…

ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ Ένδοξες μέρες  εκδόσεις Κενότητα, Αθήνα 2018, σ. 80. ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα Αφιερωμένο στη γιαγιά και στη μητέρα της συγγραφέως που δημοσιοποιεί την τέταρτη λογοτεχνική της έκθεση με αυτό το βιβλίο. Σεμνή και ταπεινή δεν θα την έλεγες, είναι όμως κυριολεκτική, ειλικρινής, αυθόρμητη κι αυθύπαρκτη ενίοτε, δεν επαφίεται στην επιδοκιμασία μας, δεν αποζητά εναγωνίως τη γνώμη μας, αλλά υπάρχει γράφοντας, ακριβώς όπως θα…

“Σας βαρέθηκα όλους!” Σκέφτηκε αδύναμα αλλά είπε δυνατά, εις επήκοον όλων, ο διάβολος μελαγχολών, αποστρεφόμενος το παρελθόν, γυρίζοντας την πλάτη του στο μέλλον. (Σαν αντι σταση στο αντίπαλο δέος του, τον Άγγελο της Ιστορίας;) Απρόσμενη στάση από κάποιον που έχει κατακτήσει τον ρόλο (πρωταγωνιστικό, βέβαια) να κρύβεται στις λεπτομέρειες. Αντίρροπες δυνάμεις ανιστορικότητας τον κρατούν καθηλωμένον και εκτεθειμένον στα όμματα όλων. Δεν έχει πλέον και πού να εκπέσει. Ούτε προτείνει πειρασμό.…

1. ταραταταμ! Όλοι βγάζουν βιβλία, όλοι βραβεύονται κιόλας. Εγώ λέω δεν χρειάζεται δεν είναι απαραίτητο. Ο Μακρής δεν έβγαλε ποτές του βιβλίο και πολύ καλά έπραξε. Καλά, φυσικά, κι’ όσοι έπραξαν τ’ αντίθετο. Για μένα αρκεί να ζεις σαν ποιητής. Να ζεις με την ποίηση. Αυτό. (Αυτό είναι το σημαντικό κι’ αυτό είναι αρκετό). Ο Γκόρπας γράφει κάπου για ένα ντέφι μεταχειρισμένο. Ο Χάκκας, για μια κουδουνίστρα που δεν επιτέλους…

Στην δύση που συμβαίνει πίσω απ’ την ταράτσα με την καμινάδα του καυστήρα, στα αστραφτερά τζάμια των θερμοσίφωνων και στην απόληξη του κλιμακοστασίου, στο μηχανοστάσιο του ανελκυστήρα θ’ ανέβω στις κεραίες των τηλεοπτικών δεκτών για να γιορτάσω την ομήγυρη μας στο σκοτάδι των λαμπτήρων του στεγνού φωτός που ρέει άφθονο και η φαινόμενη τροχιά του αστεριού που οδηγούσε τα πόδια – λευκή γραμμή στην άσφαλτο που κράταγαν τα χέρια –…

Είδα έναν τραβεστί χορευτή, Μάρτη μήνα μέσα σε κίτρινα διάφανα πέπλα να διαγράφει τροχιές μοναχικών πλανητών σε παρακμιακή σκηνή της Χρυσής Πόλης Είδα έναν τραβεστί χορευτή στην Ινδία προσωπογραφία θλιμμένης σελήνης στο νυχτερινό ουρανό να θρυμματίζεται σε άπειρους αστρικούς κόκκους Είδα αόρατα νήματα να τραβούν τo κορμί του πάνω από την τουριστική ατραξιόν των ψαμμιτένιων κάστρων στην άφατη γαλήνη της Ταρ την ώρα που οι καμηλιέρηδες καπνίζαν χόρτο Είδα ένα…

Έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας είμαστε οι προνομιούχοι του κόσμου οι στυλοβάτες του Δυτικού πολιτισμού με πρόσβαση σε παιδεία, ιατροφαρμκευτική περίθαλψη, δικαίωμα στην εργασία, στέγαση, τροφή για αυτό να μην παραπονιόμαστε τί κλαις; έχουμε όλοι τη ζωή μπροστά μας σκληρή δουλειά σκληρή δουλειά σκληρή δουλειά ίσως δεν προσπαθούμε αρκετά προς τί τόση αχαριστία όταν υπάρχει αριστεία; Έχουμε ολη τη ζωη μπροστά μας να γεννηθούμε σε ένα μπουρδέλο αγνές αμόλυντες…

O μεγαλύτερος φόβος είναι να χάσεις ένα κομμάτι. Όλοι βρίσκουν κάποιον τρόπο. η Μαρία παντρεύτηκε και έκανε παιδιά: πάντα το ‘λεγε. ο Γιάννης ο πάνκης επίσης. ο Νίκος που γύρισε μια ήπειρο δουλεύοντας στις φυτείες: κι αυτός. η Βαγγελίτσα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη: με σκυλί και αυλή και μελίσσια. ο Μάριος Καλιφόρνια. ο Τάκης στην πρέζα. ο Μητσάκος την έκοψε. η Γιάννα σε νησί: ποτέ δεν το ‘θελε. όλοι άγνωστοι γύρω…

Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω. Φεύγω, μέρα με τη μέρα, φεύγει η αστρόσκονη μου. Δεν θα δω όλα όσα ετοιμάζεις, δεν θα ακούσω όλα όσα θα μάθεις, δεν θα νιώσω όσα θα αισθανθείς. Μέρα με τη μέρα, νιώθω τον ουρανό πιο μακρυά μου. Μυρίζω πιο έντονα το χώμα. Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω. Ό,τι αγγίζω, το σφίγγω δυνατά, για να το θυμάμαι. Ό,τι αγαπάω πολύ το μυρίζω έντονα,…

Ξυπνάς σε μια πόλη από χαρτόκουτες, η μητέρα σου Ξέχασε το παιδί της μες στην κοιλιά του χρόνου, Εκτός χρόνου, αφηρημένη ως τα έσχατα σημεία, έπλενε Το κορμί σου όταν της ήρθε στο νου η εικόνα χιλίων βρυσών Με νερό να ξεπηδά απ’ το στόμα ισάριθμων πέτρινων λιονταριών Και τότε της γεννήθηκε στον μέγιστο βαθμό η απορία: Κάθε ταξίδι μία εκπλάτυνση της ματαιωμένης στιγμής;   Οπλίστηκε με θάρρος και δύναμη,…

χρειάζομαι άγρια ομορφιά άχρονων δευτερολέπτων. κουράστηκα να συναναστρέφομαι με ανασφαλείς πιθήκους. αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να φτάσει τις ταινίες. και οι ταινίες δεν μπορούν να φτάσουν τους οραματισμούς μου. η ποίηση δεν είναι δεσμός, είναι απελευθέρωση. θέλω να καταβροχθήσω το σύμπαν. αυτή η γενιά αποτελείται από θλιβερά μωρά που επαναστατούν με εφήμερες σχέσεις ενάντια στην πλήξη. δεν ανήκω εδώ. κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα το κτήνος, κανείς δεν…

Μη γράφετε ποιήματα για την επικαιρότητα παράδειγμα: κανείς μη γράψει για τους πρόσφυγες που πνίγονται στους πόντους για τα πυρά που αντιστρέφουν την ιστορία κανείς μη γράψει για τα ανήλικα που χάνουν τις μανάδες τους στα σύνορα για το χαρτί που χωρίζει το χώμα απ’ το αστέρι μη γράψετε γι’ αυτή την τραβεστί που την ξέγραψε η μάνα της και δεν είχε όταν αρρώστησε η μάνα της ποιον για να…

Οι μορφές φτιαγμένες από το σύγχρονο άνθρωπο. Τα πρωινά προσφέρουν αδιανόητες στιγμές σε κάθε άτομο ξεχωριστά αλλού είναι ο πανσεξουαλικός ήλιος αλλού κάτι τρεμάμενες χιονοστιβάδες το χώμα αλλάζει μοναχό του από τη Δημοκρατία και από τους αγώνες η Αναρχία μονάχα θα απελευθερώσει τη γη από τα χρόνια της πανούκλας. Επιθύμησαν οι φυλακές τον άνθρωπο που θα τις ξεριζώσει αλλού τα αδέρφια αρνήθηκαν οποιοδήποτε πεδίο μάχης για χάρη των αιώνιων ποιητών…

Συμπτωματολογία του δικού μου έρωτα. Κοίταξε απλά έτυχε να είσαι εσύ απλά ταιριάζεις τόσο στα μέτρα μου το χρώμα του δερματός σου και η υφή του η φωνή σου και αυτό το βλέμμα που με ειρωνεύεται λατρεύω την ειρωνία πραγματικά με αφοπλίζει ξέρεις τι με καυλώνει έτυχε να είσαι εσύ και έχω πλέξει μια εμμονή στα μέτρα σου έλα να στη φορέσω με όλες τις καταστροφές κεντημένες απάνω με όλα…

  Από τότε που διορίστηκα ταξιθέτρια του χάους δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με την ποίηση. Εσείς όμως, οι νεο-μυημένοι στη γραφή και εσείς οι ακούραστοι διώκτες της σιωπής είναι καιρός, νομίζω, να γράψετε τα αδιάβαστα ποιήματα. Δεν θα τα τραγουδήσουν οι γενιές που δεν θα ’ρθουν θα παραμείνουν σε βιβλία κλειστά όταν οι σαβάνες θα πολιορκούν τα τσιμέντα. Στο ενδεχόμενο ενός οριστικού τέλους να γίνετε οι πιο μάταιοι προφήτες…

Κι ήταν τυχερός έτσι που πέρασε τα σύνορα χωρίς μια σφαίρα για ενθύμιο στο πόδι. Παλιά μετρούσαν πέσος, τώρα 8 δολλάρια την ημέρα. Στην Ενσενάδα κουβαλούσαν τους εργάτες πεσμένους μέσα στις καρότσες, μοιάζαν από ψηλά λαμπάδες ανάμεσα σε τσιμέντα και μπάζα και πλαστικά. Στον γεωκτήμονα τον πήγε ένας κοντός μαυριδερός για 20 δολλάρια, σύνολο 2,5 μεροκάματα δηλαδή υπό τον ήλιο. Ήταν καλός του λέγαν ο γαιοκτήμονας, τα στάχυα γυάλιζαν πάνω…

Τυλίγεις τα πλευρά μου με γάζες — πειραματίζεσαι με τη λέξη «τρυφερότητα» αφότου τα χέρια σου μελάνιασαν τόσο τον λαιμό μου που δεν μπορώ να μιλήσω. Καθώς ο χειμωνιάτικος ήλιος αλληθωρίζει προς το λουλούδι της ερήμου, που πεθαίνει σε μια φθαρμένη τερακότα μακριά απ’ το σπίτι του, οι άντρες μού λένε να ‘μαι ειλικρινής για τον ρόλο που έπαιξα στο «περιστατικό»: Οκ, ναι, έπρεπε να κάτσω στ’ αυγά μου όταν…

[κανένα εύρος δεν μπορεί να διανυθεί χωρίς αντανάκλαση] Κι όταν εκείνο το τερατάκι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου Σου προκαλούσε τρόμο κι εσύ σχημάτιζες σε σχήμα οβάλ Μια κραυγή stop Σχισμή που λέγεται στόμα σε πρόσωπο –αραιωμένα τα δύο οστέινα που Που λέγονται δόντια Όλη η υπόλοιπη ήσουν τσιμεντωμένη με θέληση Ποτέ δεν κατάλαβες πως η σύνθεση απαιτεί Απόσχιση Μετατόπιση και Διαχωρισμό του χώρου σε πολλά τμήματα Έτσι που κυλινδρικά…

Η τέχνη σε ηρεμεί. Όχι. Η τέχνη σε ξυπνάει. Ούτε. Η τέχνη σε σπρώχνει. Οκ. Η τέχνη σε ξεγεννάει. Ναι. Ναι! Η τέχνη σε ξεγεννάει. Κι είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης. Είσαι. Ναι. Είσαι το μεγαλύτερο έργο τέχνης πάνω στη γη. Είναι. Είσαι. Είμαι. Το μυαλό δηλαδή είναι. Το ανθρώπινο, ντε! Αυτό, το ικανό για το πιο αποτρόπαιο έγκλημα. Αυτό το ίδιο ζει μέσα στο σώμα μου, στο σώμα σου,…

το πρωινό ξύπνημα με αποσπά ο θόρυβος των γειτόνων με αποσπά η ανάγκη για φαγητό με αποσπά η επικοινωνία με τους ανθρώπους μου με αποσπά ο λογαριασμός της δεη με αποσπά φυσικές λειτουργίες όπως η αφόδευση και η ούρηση με αποσπούν το νερό που αργεί να ζεσταθεί για τον καφέ με αποσπά ο αναπτήρας που τα ‘φτυσε με αποσπά το κομμένο ίντερνετ με αποσπά οι πολιτικές κουβέντες με αποσπούν οι…

Σηκώθηκε πιο νωρίς απ’ ότι συνήθως. Έξω δεν είχε ξημερώσει και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια αναβόσβηναν ακόμα στα μπαλκόνια. Στο στόμα της είχε τη γεύση από τα γλυκά των ημερών είχε στη μύτη της την μυρωδιά του σπιτιού που μεγάλωσε και μια θαλπωρή αγκάλιαζε το κορμί της, αυτή η θαλπωρή των παιδικών και εφηβικών της χρόνων. Έφτιαξε έναν ζεστό καφέ και έστρωσε στο τραπέζι το κατάλευκο τραπεζομάντηλο. Είχε ανοίξει όλα τα…

                                     στον αδερφό μου Στέλιο Βασιλειάδη Αφήνει τα όνειρά του στον πρώτο καφέ πνιγμένα. Ποιοι κατεβαίνουνε στο δρόμο να ξεπεράσουν το αδιέξοδο; Βάζει το ατσαλάκωτο κουστούμι του και σβήνει χάνει την ύπαρξή του εγκλωβισμένος. Χάθηκε! Ξέρουμε τον ήχο της σιωπής που φέρνει καταιγίδα! Ποιοι ξεφεύγουν απ’ τον μικρόκοσμό τους; Στραγγαλισμός κι ελαφρότητα! Κάθε…

Είσαι στην ηλικία που το τηλέφωνο ξεθάβεται μόνο για κακό Η γενιά μας πεθαίνει ! Πεθαίνει απο τη ληγμένη κατάθλιψη που μας πούλησαν μεσημεριανές εκπομπές και σχολικά βιβλία σκαρφαλώνουμε ύστερα με τα δόντια στις ταράτσες κρεμιόμαστε στις κεραίες και μας ανακαλύπτουν μoνάχα όταν χαλάσουμε το σήμα τους. Αιωρούμαστε σαν κυριακάτικη μπουγάδα λευκοί κυματίζουμε και πάνε μέρες που μυρίζουμε ψοφίμι! Πεθαίνει απο υπερβολική δόση στο βεστιάριο φτηνής παράστασης – πόσα κορμιά…

Δεν ξεχνώ ποτέ, εκτός ίσως από μερικές φορές, πως προστάτης των σχέσεών μου με τους άλλους είναι ο Σίβα, θεός της Δημιουργίας και της Καταστροφής. Εκείνος που αγαπά το αίμα στα παιδικά χείλη, τις γυναίκες των καημών και των στερήσεων τα παθιασμένα βήματα του καυτού ανατολικού ήλιου, τα ασθμαίνοντα τμήματα της πρωταρχικής αγνωσίας. Τα ρεύματα των ωκεανών Τα παιχνίδια των Νηριήδων Τις προσόψεις από τα κτίρια του 1640 Την κοσμική…

Έλειψες ή έλειψα καιρό Δεν είχα παρά το άρωμά σου Με αυτό έσπασα την πόρτα του σπιτιού Και σε βρήκα νεκρό Μέχρι να έρθει ο γιατρός Μου έδινες οδηγίες Πως να παραποιήσω την αιτία του θανάτου σου Δεν ήθελα ν’ ακούσω κανένα κουδούνι, κανένα τίποτα Ήθελα ν’ ακούω μόνο εσένα Ν’ αλλάζεις σχήμα στη φυγή σου Ξανά και ξανά Να μου σφίγγεις το χέρι καθώς σε υπακούω σωστά Να με…

Ο κόσμος μέσα στο στόμα ενός σκύλου                                                                                                                               …

Να διαλυθούμε μια μέρα απ’ το πιοτό και τίποτα να μην σχωρνάει τις δίσεκτες ζωές που φύγανε παρά μονάχα να κουρδίζει τ’ αποτσίγαρα στον πάτο μετρώντας ξέφωτα στου κάκου την ατυχία. Ν’ ανάψουμε τα φώτα παίζοντας με τραινάκια της αγάπης που γυρνάνε απ’ το ένα φιλί στο άλλο, ξεζεύοντας ονείρατα απ’ της πράσινης μπουκάλας το γυαλί. Να ταξιδέψουμε όταν καμία γνώση δεν θα μας μοιράσει της τσόχας τα ξοδέματα. Να…

Θα σε περιμένω στη γωνία, Τοσίτσα και Πατησίων θα φοράω μαύρα, όπως πάντα. Δεν θα έχω κινητό μαζί μου. Στείλε τις γάτες στη μάνα μου και κανα δυό πράγματα μας για να μας θυμάται. Μην πάρεις τίποτα μαζί σου, να φορέσεις και εσύ μαύρα, στα έχω κρεμάσει στη πόρτα του δωματίου. Την πόρτα μην την κλειδώσεις και τα κλειδιά άφησε τα επάνω της. Άφησε και εσύ το κινητό σου. Θα…

Έρχεται εκεί που τη χρειαζόμαστε πριν αρχίσει το ποίημα πάνω στη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό. Χιλιάδες πρόσωπα επιθύμησαν τη νεαρή σύζυγο, τους νεόνυμφους, τους κόλπους της ακολασίας. Η Πανσέληνος προστάτιδα των μαγισσών. Τα χέρια της φορτωμένα με οικογενειακά κειμήλια. Βαθειά πηγάδια εξουθενωμένα, την παίδεψαν – εκεί που αρνήθηκαν οι εξόριστοι να υποταχτούν. Υπέροχα αστέρια ανακάλυψαν την πίκρα του εμφυλίου πολέμου. Εκεί που η ευτυχία ξεριζώνεται από τα στήθη των…

Ήρθα από το Χαλάνδρι εκείνο τον τυραννισμένο τόπο των νευρώσεων μετά από μια μάταιη απόπειρα  διεκδίκησης των δεδουλευμένων μου από μια εταιρεία παραγωγής. Ο βαρύς ταξικός αέρας της περιοχής μου θύμιζε τη θέση μου μ’ έκανε να νιώθω σαν κοινωνικό απόβλητο όσο καλά κι αν είχα ντυθεί όσο σωστά κι αν είχα κάνει τη δουλειά μου. Επιστρέφοντας στο κέντρο ένιωθα άδειος σαν λάφυρο πολέμου. Κι έπρεπε ν’ ακούσω, με την…

Όταν η νύχτα μεγαλώνει κρυώνω εδώ, στο σβέρκο. Από τις πέντε και μετά έχω 20 γραμμάρια περισσότερο βάρος είναι το ψύχος εδώ πίσω. Να πάρετε ό,τι μπορείτε από μένα. Θέλω να μην αρέσκεται κανείς σε κάτι δικό μου. Να ηρεμήσουμε. Να τελειώσει η λαϊκή να βγούνε οι φτωχοί να πάρουν τις ντομάτες από κάτω να βγει ο δήμος να σκουπίσει. Να ηρεμήσουμε άνθρωποι. Άντε να εξηγήσεις στους άρπαγες το μέγεθος…

Σαλια, φιλια, υγρα, στεγνα, εξαλλα, αποτομα, τεντωμενα, ηλεκτρισμενα, σιωπηλα, κρεμασμενα στις λεξεις, ετοιμορροπα, απελπισμενα, βαθια, παλια, νεα, εν-οργανα, χωρις γραμματα, με σημεια στιξης, χωρις, με παυσεις, τελειες, θαυμαστικα, ερωτηματικα, αποσιω-ποιητικα, ανεξαντλητα, μακροσυρτα, στις ακρες, γεματα, με δοντια, χωρις, ανησυχα, εκρηκτικα, πυροτεχνηματα, με ανοιχτα χερια, με κλειστα ματια, με ανοιχτα ματια, ανοιχτα χερια, ανοιχτα ολα, με ποδια, με δαχτυλα, αναμεσα, χωρις, με, πανω, κατω, αναμαλιασμενα, διπλωμενα, ανοιχτα παραθυρα, χαλια, το πατωμα…

Τα χνώτα μας μαύρα σύννεφα σαλπάρουν μέσα σε χοάνες εν μέσω εμβατηρίων σπονδές σε άγνωστους θεούς ήχοι και καταισχύνες σε πολιτισμούς που δεν κοιμούνται υποτέλεια εξάρτηση ορόσημα απανθρακωμένα στη χόβολη των ιδανικών της μιας χρήσης αναλγησία σε υπέρτατες δόσεις καρδιές αιωρούνται στο κενό στα βουλιαγμένα διάσελα στ’ αναψοκοκκινισμένα ρουμάνια όλα κρυφά κι απόκοσμα παιδικές φωνές αλαργινά όνειρα ξέμακρες αναμνήσεις παραχωμένες σε χίμαιρες και τιμολόγια παντοπωλείων δεν υπάρχει ρυμοτομικό σχέδιο σε…