free love, free fight
Derin ve uzun süreli değişimlerin kuvvet kullanarak başarılabileceğini sanmıyorum, ister yasalara karşı olsun, isterse yasalardan yana. O kadar tankımız, balistik füzemiz yok, dünyadaki devletleri yozlaştıracak bir paramız yok. Amaçlar araçları meşrulaştırmıyor; araçlar sonu değiştirirse ne olacak?
Eğer inandığım bir şey varsa, parçası olduğum kültürü değiştirebileceğimize inanıyorum, ve eğer bunu değiştirebilirsek gerisi gelecek. Politika, ekonomi, toplum.
Bir keresinde arkadaşımla beraber bir fareyi yakaladığımızı hatırlıyorum. Bowling oynadığımız yerin çatısına çıkardık fareyi (çocukken sürekli o çatıda oynardık), kuyruğuna ip bağladık ve onunla oynadık. Kaçmaya çalışınca az da olsa izin veriyorduk, sonra yavaşça geriye çekiyorduk, ya da ipe bastırıp hayatı için mücadele etmesini keyifle izliyorduk.
Herşeye alıştığımızı söylüyorlar. Zaman içinde bütün korkuların daha az korkutucu, bütün acıların daha az acı verici olduğunu söylüyorlar. Ama hayvanların yaşamları ve ölümlerinden para kazanan adi iş hayatı artık beni daha fazla hasta ediyor. Bir çiftlikten ya da yoldan döndüğümde, bilgisayar başına oturup bir kaç saat içerisinde fotoğraf ve videoları yüklüyorum. Genellikle bir sefer yetiyor. Bugün, haftalar sürebilir. Uyanıyorum, odada yürüyorum; her seferinde yeniden baktığım fotoğraflar var. Tekrar tekrar bakıyorum onlara. Herşey ölü. Kurtarmayı başarabildiğimiz bir kaç hayvan var sadece. Onlara o çalınmış yaşamlarını geri verebileceğimiz.
Şahsen bir çok kürk çiftliğine, büyük baş hayvan yetiştirme çiftliklerine, kümes hayvanları çiftliklerine, domuz ahıllarına yasa dışı şekilde girdim ve bütün bu olup bitenlerin gerçek olduğuna hala şaşırıyorum.
