Ξημερώματα της 22ης Μαίου, 10 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales, τιμήσαμε τη μνήμη του όπως εμείς ξέρουμε. Επιτεθήκαμε με λύσσα και αρκετή βενζίνη στους μπάτσους επί της Πατησίων. Φωνάχτηκαν συνθήματα και κάηκε μια σημαία προκλητικά μπροστά στα μάτια τους, κάτι που τους πείραξε πολύ όπως φάνηκε. Ανταποκριθήκαμε με αυτό το τρόπο στο κάλεσμα για ένα Μαύρο Μάιο και στέλνουμε την αλληλεγγύη μας σε όλα τα εξεγερμένα αδέρφια ανά τον κόσμο.
Δύναμη και αλληλεγγύη στον έγκλειστο Βασίλη Φάτση ο οποίος ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας την ελευθερία που του στερούν εδώ και 4 μήνες.
Δύναμη στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα
Μέχρι να μαυρίσουμε όλους τους μήνες του χρόνου
ΥΓ: Αυτό ήταν το αρχικό κείμενο, αλλά μας πρόλαβαν τα ευχάριστα νέα για την αποφυλάκιση του Βασίλη Φάτση, τον οποίο βέβαια βαραίνουν σκληροί περιοριστικοί όροι, καθώς και για τη λήξη της απεργίας πείνας του Δ Κουφοντίνα. Χαιρόμαστε για την έκβαση του αγώνα τους, γιατί είναι μια πρώτη νίκη, αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο ώστε να γίνουμε ο χειρότερος εφιάλτης του συστήματος και της κοινωνίας.
Διεθνές κάλεσμα για αγκιτάτσια και δράση: Για την επιθετική μνήμη και ένα Μαύρο Μάη στη μνήμη του Μαουρίσιο Μοράλες
“Θα αναζητήσω με κίνδυνο της ζωής μου, την καλύτερη, την αυθεντική ελευθερία…”
Mauricio Morales
Πριν από 10 χρόνια, στις 22 Μαϊου 2009, ο εκρηκτικός μηχανισμός που μετέφερε ο αναρχικός σύντροφος Μαουρίσιο Μοράλες εξερράγη κατά λάθος πριν τοποθετηθεί στη Σχολή Χωροφυλακής, στο Σαντιάγο της Χιλής, αγγίζοντας τις μαύρες καρδιές. Έκανε αυτό το θεσμό και εκείνους που τον αποτελούν ορατούς ως στόχο επίθεσης, δημιουργώντας έτσι μια στενή σχέση μεταξύ της αλληλεγγύης με τους κρατούμενους και της δράσης. Αλλά εκείνη την ώρα ο εχθρός δεν δέχτηκε το χτύπημα, αυτή τη φορά ο κρότος δεν ταρακούνησε την υποδομή των δεσμοφυλάκων, αυτή τη φορά η ισχυρή έκρηξη πήρε τη ζωή του Μάουρι εκείνο το ξημέρωμα.
Γρήγορα, τα διάφορα αρπακτικά της αστυνομίας, των εισαγγελέων, των δημοσιογράφων και των υπουργών ήρθαν να σκυλέψουν και να καταβροχθίσουν το αίμα και το σώμα του Μάουρι. Σε αυτή τη συγκυρία, ο θάνατος ενός αναρχικού ήταν η αφορμή για την ανάπτυξη νέας ώθησης στο κυνήγι ενάντια στα αντιεξουσιαστικά περιβάλλοντα.
Από τότε η μνήμη έχει διασχίσει διαφορετικά μονοπάτια, σε διάφορες γλώσσες, ηπείρους, από το δρόμο, στο λόγο, στις δράσεις και τη φωτιά. Η μνήμη του παρέμεινε ζωντανή μέσα στην πολύμορφη δράση που μας κρατάει ενωμένους με τους νεκρούς μας. Είναι με αυτές τις χειρονομίες που ο μηχανισμός της λήθης, της σιωπής και της μετάνοιας δεχόταν συνεχώς επιθέσεις και σαμποτάζ, προστατεύοντας την απόφαση του συντρόφου Μαουρίσιο Μοράλες από το να χαθεί στο χρόνο ή στη δίνη της υπερπληροφόρησης.
Έχουν περάσει 10 χρόνια. Είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές μοιάζει σαν μια αιωνιότητα και κάποιες φορές είναι απλώς μερικά δευτερόλεπτα. Σήμερα επιστρέφουμε σθεναρά στην κίνηση που μονιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, επιδιώκοντας να εμπνεύσουμε νέες ενέργειες και να τις μετασχηματίσουμε σε έναν εξαιρετικό λόγο για να οξύνουμε τις αρνήσεις μας σε αυτόν τον κόσμο: Η μνήμη σήμερα όπως και χτες είναι επίθεση. Δεν επιδιώκουμε να συνεργαστούμε για να επιτείνουμε μια μακρινή, θεαματική και υπερηρωική εικόνα του συντρόφου∙ όπως πάντα, ο Μάουρι ήταν ένας από εκείνους που απέρριψαν αυτόν τον κόσμο, ένας σύντροφος, όχι ένα είδωλο, που, χρησιμοποιώντας την ευφυΐα και τη θέληση του, από τη σύγκρουση με αυτή την επιβεβλημένη πραγματικότητα αποφάσισε να αναλάβει δράση. Εκείνη τη νύχτα θα μπορούσε να είναι αυτός ή κάποιος άλλος σύντροφος που αποφάσισε να οπλιστεί με τις αρνήσεις του.
Υψώνουμε μια αναρχική και εικονοκλαστική μνήμη που μακριά από την αναζήτηση της συνεχούς επανεπιβεβαίωσης ή τον πικρό διαξιφισμό πάνω στην ιδιοκτησία της μνήμης, κατευθύνεται επιθετικά εναντίον αυτού του κόσμου.
Καλούμε τους διάφορους συντρόφους διάσπαρτους ανά τον κόσμο, την πάντα μειοψηφική τάση, που επιδιώκει την καταστροφή όσων μας κάνουν σκλάβους, τα ανήσυχα μυαλά να συμβάλλουν σε μια μνήμη της δράσης ενάντια στην κυριαρχία. Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη μιας διπλής διάστασης σε αυτόν το Μάιο, από τη μία το πρόσχημα για αναρχική μάχη και από την άλλη την ειλικρινή θλίψη για την απώλεια ενός αγαπημένου συντρόφου. Πιστεύουμε ότι με συμπληρωματικό τρόπο μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε και να αναπαράγουμε τις κινήσεις μνήμης: Δραστηριότητες, δημοσιεύσεις, τοιχογραφίες, δράσεις, φωτιές, οδομαχίες. Όλα πιάνουν, επειδή τίποτα δεν περισσεύει.
Το κάλεσμα είναι για να πάρουμε πίσω ό,τι δεν έχει μείνει ποτέ πίσω, δίνοντας ζωή σε αυτή τη συνέχιση της πρακτικής στο τρέχον σενάριο, συνεισφέροντας έτσι ώστε οι θάνατοί μας να παραμένουν επικίνδυνοι στα αυτιά των ισχυρών, αδύνατο να αφομοιωθούν από τους «προοδευτικούς πολίτες», απομακρύνοντάς μας και απορρίπτοντας κάθε θυματοποιητική έκφραση που επιδιώκει να πλασάρει μια παραμορφωμένη εικόνα του συντρόφου.
Αυτά τα λόγια είναι ένα κάλεσμα για δράση και προπαγάνδα, για να πολλαπλασιάσουμε τις χειρονομίες ενάντια στην Εξουσία, κινήσεις που καταστρέφουν την πόρτα της λησμονιάς που προσπαθεί να επιβληθεί στον Μάουρι, αλλά είναι επίσης μια πρόσκληση για να ενισχύσουμε τις ικανότητές μας, να πολλαπλασιάσουμε τις αναφορές μνήμης, να αναπαράγουμε τη μάχη και να γεννήσουμε ένα σύγχρονο αγώνα κατά της κυριαρχίας.
Στα 10 χρόνια: Για την επιθετική μνήμη και ένα μαύρο Μάη στη μνήμη του Mauricio Morales.
Η μαύρη μνήμη μας θα συνεχίσει να αντηχεί στις διαρρήξεις αυτής της πολύτιμης κοινωνικής ειρήνης.
Γιασεμιά κι αμυγδαλιές ανθίζουν απ’ τα βόλια και τις πληγές στα κορμιά των πεσόντων αδερφών μας. Οι καρποί της αυτοδικίας κουρνιάζουν στα κλαδιά, έτοιμοι να θρέψουν τις άπληστες για ζωή. Απ’ το αίμα μέσα σταλάζει η πίκρα, γίνεται λίπασμα για την οργή. Οι πευκοβελόνες σωριάζονται και αγκαλιάζουν την τιμή να ζεις ως αρνητής της υποτέλειας. Τα κύματα ορθώνονται και αγκαλιάζουν την τιμή να πεθαίνεις πολεμώντας. Τα ύδατα ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της σιωπής, γίνονται φωτιά, κι ένα βράδυ σαν την 29η Μάρτη ξεχύνονται λυτρωτικά. Είναι εκεί ακριβώς όπου οι νεκρές και οι νεκροί μας συντροφεύουν κάθε βήμα μας. Εκεί όπου ο Sebastian Oversluij, ο Λάμπρος Φούντας, ο Mauricio Morales, ο Σπύρος Δραβίλας, η Anna Campbell, ο Δημήτρης Αρμακόλας, ο Javier Recabarren, όλα τα συντρόφια μας που φύγανε, σαλεύουν απ’ τις φλόγες ψηλαφίζοντας το αιώνιο.
Τη νύχτα της 29ης Μάρτη 2019, στείλαμε λίγες φλόγες αλληλεγγύης στα συντρόφια μας στη Χιλή με αφορμή τη μέρα του Νεαρού Μαχητή. Βρεθήκαμε όλα μαζί, κρεμάσαμε πανό στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, συγκρουστήκαμε με τους μπάτσους για μερικές ώρες, επιτιθέμενα με μπουκάλια και πυροτεχνήματα. Φωκώσαμε ένα αμάξι* και επιτεθήκαμε στους πυροσβέστες που ήρθαν να το σβήσουν. Χαρήκαμε που μάθαμε ότι δυο μπάτσοι έφαγαν σφαίρες στις οδομαχίες που έλαβαν χώρα το ίδιο βράδυ στο Σαντιάγο. Θα είμαστε πάντα με τις περιθωριακές και τους κουκουλοφόρους που καταλαμβάνουν τους δρόμους στη Χιλή και παντού, για να επιτεθούν στους μπάτσους και να βάλουν φωτιά στην πόλη και τις αξίες που αντιπροσωπεύει. Να γίνουν όλες οι μέρες 29 Μάρτη.
*Παρά τα όσα λένε τα μήντια, η φωτιά δεν ήταν ατύχημα από χαζά παιδιά. Κάποια άτομα από εμάς χρησιμοποίησαν μικρούς εμπρηστικούς μηχανισμούς για να προκαλέσουν ανάφλεξη στο ντεπόζιτο. Το πράξαμε στη μνήμη της φίλης μας Anna που σκοτώθηκε πέρσυ πολεμώντας τις κρατικές δυνάμεις του τουρκικού στρατού. Τη θυμόμαστε, όχι ως μάρτυρα ή ηρωίδα, αλλά ως φίλη που, παρά τα ελαττώματά της, η σπίθα μέσα της μας οδήγησε σε αυτή τη στιγμή.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΧΙΛΗ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΦΥΛΑΚΗ
κάποια χαζά παιδιά της ταραχής
Υ.Γ.1: Μη βρίζετε πουτάνες, γουρούνια και μουνιά.
Υ.Γ.2: Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στο Πολυτεχνείο και πέριξ, έγιναν 2 συλλήψεις. Στη βία της κρατικής καταστολής να απαντάμε με βία.
Jasmins and almond trees bloom from the bullet wounds and scars in the bodies of our fallen ones. The coming seeds of self-redress perch on the branches, ready to nourish those greedy-for-life. Drawn in blood; bitterness flows out, becomes fertilizer for the rage. The pine needles fall down embracing the honour of living as negator of servitude. Waves break, embracing the honour of dying fighting. Waters respond to the call of silence, they turn into fire, and a night like the 29th of March make a salutary spill-over. It’s exactly there that our dead friends accompany each of our step. It’s there that Sebastian Oversluij, Lambros Fountas, Mauricio Morales, Spiros Dravilas, Anna Campbell, Dimitris Armakolas, Javier Recabarren, all our comrades that left away, are bursting out of fire caressing eternity.
The night of the 29th of March 2019, we sent solidarity fire to our comrades in Chile, for the day of the Young Combatant. We all gathered, we hung a banner on the main entrance of Polytechnio, we clashed with the cops for some hours, attacking them with molotovs and fireworks; we set a car on fire*, and when the firefighters came they were also attacked. We are happy to hear that two cops were shot during the clashes on the same night in Santiago. We will always stand by the side of the delinquents and hooded ones who take the streets in Chile and everywhere to attack the cops and set the city and the values it represents on fire. Let’s make every day the 29th of March.
*Despite what the media may tell you, this fire was not the accident of stupid kids. Some individuals amongst us, used small incendiary devices to ignite the fuel tank. We did this in memory of our friend Anna who was killed last year fighting state forces of the Turkish Military. We remember her not as a martyr or hero but as a friend; flawed as she was, the fire of her spirit brought us to this moment.
FROM GREECE TO CHILE
FIRE TO THE PRISON-SOCIETY
some stupid riot kids
P.S.1: Stop using whores, pigs, pussies/cunts as insults.
P.S.2: During the riots in Polytechnio and around, there were 2 arrests. Let’s respond violently to the violence of the state opression.
