Гэты артыкул разглядае два магчымыя аргументы супраць адраджэння надзвычайнай формы рымскага абраду: што такі праект супярэчыць духу рэформы, да якой заклікае Касцёл, асабліва Другі Ватыканскі сабор; і што такі праект супярэчыць прыродзе самой традыцыі, якая павінна толькі перадавацца, а не паўторна адкрывацца.
Практыкаванне гэтага святога перыяду заключаецца пераважна ў духоўнай радасці, якую ён выклікае ў кожнай душы, што ўваскрэсла разам з Езусам. Гэтая радасць з’яўляецца прадчуваннем вечнага шчасця, і хрысціянін павінен лічыць сваім абавязкам падтрымліваць яе ў сабе, горача шукаючы жыцця ў нашым Боскім Пану і старанна пазбягаючы граху, які вядзе да смерці.
Сацыёлагі рэлігіі адзначаюць, што ў каталіцкіх супольнасцях існуе недахоп мужчын; у 2005 г. даследаванне ў ЗША паказала, што мужчыны складаюць толькі 37 % ад агульнай колькасці наведвальнікаў Імшаў. Надзвычайная форма рымскага абраду больш паспяхова прываблівае і затрымлівае мужчын: у тыповых супольнасцях іх 55 %. Важнасць гэтага эфекту звязана з важнасцю ролі бацькі ў сям’і, а таксама з тым унёскам у евангелізацыю мужчын, які можа зрабіць гэтая форма Імшы.
Таму няхай пройдзе тыдзень са сваім шабатам. Чаго мы, хрысціяне, жадаем, дык гэта восьмага дня — дня, які выходзіць па-за вымярэнне часу, дня вечнасці, дня, святло якога з’яўляецца не часовым або частковым, а бясконцым і бязмежным. Так кажуць Айцы Касцёла, калі тлумачаць замену суботы нядзеляй.
Касцёл у Афрыцы сустракаецца з выклікамі, якія ўзнікаюць з-за ўплыву секулярызаванай заходняй культуры, праблем з аўтэнтычнай інкультурацыяй, напружання і канфліктаў паміж супольнасцямі, раздзеленымі паводле племянной і моўнай прыкметаў. Ва ўсіх гэтых выкліках надзвычайная форма рымскага абраду можа аказацца карыснай, бо яна заключае ў сабе клопат пра традыцыю, прынцыпы пашаны, пачуцця граху і сакральнасці, характэрныя для афрыканскай духоўнасці.
30 красавіка 2019 года група каталіцкіх навукоўцаў і святароў накіравала адкрыты ліст біскупам свету з мэтай абвінаваціць Папу Францішка ў “кананічным правапарушэнні ерасі” і папрасіць біскупаў прыняць неабходныя меры ў сітуацыі Папы-ерэтыка. Сярод падпісантаў ліста знаходзяцца такія сусветна прызнаныя тэолагі, як а. Эйдан Нікалс ОР. На момант напісання гэтага артыкула зварот падпісаў ужо 51 прадстаўнік каталіцкай інтэлігенцыі і духавенства.
У 1215 годзе на Чацвёртым Латэранскім саборы, бачачы ўсё большы рост абыякавасці сваіх дзяцей, Касцёл са шкадаваннем пастанавіў, што хрысціяне сурова абавязаны прымаць Камунію толькі раз на год і што рабіць гэта трэба на Пасху. Каб паказаць вернікам, што гэта крайняя мяжа яго спачування, Касцёл на тым жа Саборы пастанавіў, што таму, хто асмеліцца парушыць гэты закон, — калі ён сам па сваёй волі аддзяліў сябе ад гэтай знешняй каталіцкай еднасці, — можа быць на ўсё жыццё забаронена ўваходзіць у касцёл, а пасля смерці адмоўлена ў хрысціянскім пахаванні.
“Ierusalem, Ierusalem, convertere ad Dominum Deum tuum”.
“Ерузалем, Ерузалем, вярніся да Пана, Бога твайго”.
У эксперыментальных літургіях 1951 і 1952 гг. складзеныя арнаты былі скасаваны для Пасхальнай вігіліі, а з рэформамі 1955 года яны ўвогуле зніклі з набажэнстваў Вялікага тыдня. Выкарыстанне складзеных арнатаў працягвалася ў астатняй частцы Вялікага посту і ў іншыя пакаянныя перыяды. Гэтая анамалія скончылася з увядзеннем у 1960 г. новага кодэкса рубрык, дзе напрыканцы агульных рубрык сцвярджалася, што “складзеныя арнаты і шырокія стулы больш не выкарыстоўваюцца”.
Для цэлебранта ўбранне не стварала нейкага дыскамфорту, аднак прыслугоўваючым — дыякану і субдыякану — прыходзілася дастасоўваць арнат да сваіх патрэбаў: яны складвалі пярэднюю частку арната так, каб мець свабодныя рукі для трымання святога начыння. Таму іх назвалі “складзенымі арнатамі”, альбо “planetæ plicatæ ante pectus”.
