Een tijd geleden poste ik het eerste deel over de doelen in het leven van de Alfa, aka voor de man die alles uit zijn leven wilt halen. Ik noemde toen 2 doelen:

1. Het biologisch imperatief. Onze genen hebben geen ander doel dan proberen voor eeuwig te leven. Het voelt goed voor ons om de doelen van onze genen na te streven – sex is lekker, verleiden is spannend en een familie bouwen is nobel. Interessant genoeg vervul je op 2 manieren de doeleinden van je genen: r-selected of K-selected. Maar hier in de toekomst meer over. Voor nu is het hebben van kinderen genoeg – zie Genghis Khan, de familie von Trapp en deze vader van 34 kinderen.

2. Het ego imperatief. We hoeven niet naar onze genen te luisteren; we kunnen ook het eeuwige leven voor ons ego najagen. Jezus had geen nakomelingen, maar reken maar dat zijn naam langer voortleeft dan de jouwe. Op hun eigen manieren konden mannen als Caesar, Karel de Grote & Mohammed Ali er ook wat van. Nu hintte ik toen al op een 3e doel. Een spirituel doel. Het schrijven daarover heb ik lopen uitstellen, vooral omdat ik nog moeite heb om dat spirituele doel coherent te verwoorden. Maar fuck it, YOLO.

Spiritualiteit
Mainstream Nederland is een praktisch non-spiritueel land. Ja, we vinden het hip om buddhabeeldjes in onze woonkamer te hebben, maar daarnaast is er weinig ruimte voor spirituele momenten. We zijn er als Westerlingen te nuchter voor – ‘god bestaat niet, heb je niet gezien hoeveel stompzinnige dingen er in de bijbel staan? Duh.’ En dus is de weldenkende Nederlander atheïst. Nietschze zei het al: God is dood. Er is alleen een probleem met atheïsme – atheïsme is een kritiek op geloof zonder dat het zelf een alternatief biedt. Ok, de katholieke god bestaat niet. Wat is er dan wel?

Ahaaa. Nu zijn we bij de grote vragen van het leven aangekomen. Waarom? Waarvoor? Hoezo? Wat is de betekenis? Waar doe ik dit allemaal voor? Wat is the ultimate answer? Wat is überhaupt the ultimate question? Hoezeer we onszelf ook wijs maken dat je hier niet zo moeilijk over moet doen, feit is dat we een antwoord op deze vragen willen waarmee we -letterlijk- kunnen leven. Atheïsme geeft ons dat antwoord niet, dus keren we ons naar de wetenschap toe. Als iets wetenschappelijk onderzocht is moet het wel waar zijn! En zo is op slinkse wijze de wetenschap onze nieuwe kerk geworden.

Maar is dat dan per sé een slecht iets? Ik bedoel, het mag duidelijk zijn dat een boek als the Selfish Gene een stuk accurater is dan de bijbel of de koran? In de concrete wereld ben ik het hiermee eens; de wetenschappelijke methode is verreweg de beste methode om concrete zaken om ons heen te meten. Maar als antwoord op de eerder gestelde vragen schiet wetenschap te kort. Als we ons naar biologie keren als antwoord op de moeilijke vragen komen we bedrogen uit – zoals ik geloof dat de bijna 1 miljoen Nederlanders die anti-depressiva slikken bedrogen uitkomen

Dharma
We hebben dus een 3e doel in ons leven nodig. Dit doel = geloof. Geloof in iets groters, iets hogers, iets heiligers dan onszelf. Dat kan geloof in de traditionele zin van religie zijn. Maar het kan ook geloof zijn in iets anders; geesten, krachten, moeder natuur, etc. Je geloof is uniek in de zin dat jij de enige bent ter wereld die je geloof ooit helemal zal begrijpen. Georganiseerde religie is niks anders dan een (oudsher vrij effectieve) poging om alle mensen in een samenleving een eenstemmig geloof te geven. Waarom is geloof zo belangrijk? Wat is de kern van geloof? Voor deze kern zijn vele woorden die op hetzelfde duiden: je ‘pad’, je ‘higher purpose’, je ‘innerlijke stem’. Socrates noemde het zijn Daimon, Buddhisten noemen het je Dharma en Hinduïsten je Tao.

Uit `King Warrior Magician Lover´: “The main function of the King’s energy is to live according to the Tao, the Dharma, the Word [and the lands will flourish].”

Voor het gemak zal ik hier naar refereren als dharma. Je Dharma is je spirituele reden voor het bestaan op deze aarde. Je voelt diep van binnen wanneer je op het pad van je dharma bent; als je toegeeft aan een verslaving voel je dat je ontrouw bent aan je Dharma. Als je bezig bent met iets waar je veel passie voor hebt voel je je Dharma door je lichaam stromen. Wat JOUW Dharma is? Ik weet het niet, ik kan er alleen naar gissen. Jouw Dharma is van jou, alleen jij kan het weten.

Goed, ik hoop dat dit niet te zweverig klinkt. Laat het even bezinken. Laat het me weten als dit te vaag is. En ontspan met dit New Age filmpje.

Ali, een vriend van mij, is een dating coach. Ali begrijpt sociale interacties bijzonder goed en daarom was ik benieuwd naar zijn mening over introverten (zie Introversie, Extraversie & game). Hij heeft hierop gereageerd en heeft het zelfs voor me opgenomen, zodat we nu zijn take kunnen terugkijken – kijk dit eerst voordat je verder leest.

Ik vind Ali een onbetwiste baas – check bijvoorbeeld De harde waarheid waarom je waarschijnlijk nooit goed zal worden. Maar in dit filmpje slaat hij de plank mis. Sterker nog, hij maakt de klassieke fouten die niet-introverten maken als ze het over dit onderwerp hebben en daarom is het alleen maar nog interessanter om in te gaan op wat hij zegt.

Ali maakt 2 belangrijke punten:

1. Hoe sociaal je je voelt is relatief volgens het principe van relatieve deprivatie
2. Mensen labelen zichzelf als introvert als excuus om niet sociaal te hoeven zijn; “victim mentality”

Laten we op zijn punten ingaan.

1. Relatieve deprivatie
Het argument hier is dat hoe ‘introvert’ je je voelt afhankelijk is van de groep mensen waar je mee omgaat. Ben je met losers dan voel je je relatief een pimp. Ben je met ubersociale pimps dan voel je je daarentegen een stuk minder cool. Dit klopt helemaal. Maar het heeft niks met introversie te maken.

Waar Ali hier op duidt is je relatieve ‘coolheid’ en diens tegenhanger ‘verlegenheid’, of hoe je zo ook noemt. Het is een klassieke fout om introversie te verwarren met verlegenheid. De 2 correleren, maar ze zijn niet hetzelfde! Voor de essentie moeten we terugkeren naar de definitie van introversie:

Introversie = de groepsinteractie zuigt je sociale energie leeg
Extraversie = de groepsinteractie voedt je sociale energie

Een voorbeeld. Ik heb een oude vriendengroep. Goede gasten. Geen van hen zijn zo hard bezig met game & zelf-ontwikkeling als ik. Ze drinken liever een biertje met vrienden of kijken een film. Toch zijn een aantal van die vrienden een stuk socialer dan ik: ze praten makkelijker met vreemden en maken meer lol in de groep. Waarom? Omdat zij daar oprecht van genieten. Zij krijgen hun energie van de groep. Vroeger probeerde ik dat krampachtig na te bootsen (met een beetje succes), nu interesseert het me een stuk minder. Maar ik loop vooruit op de zaken. Eerst punt 2.

2. Introversie als excuus
Ali’s 2e punt is een wijdverspreid argument: dat mensen zichzelf als ‘introvert’ labelen als excuus om niet te hoeven veranderen. ‘Nee man ik druk mezelf niet uit tegenover meisjes, ik ben introvert!’ Een recept om de rest van je leven lui, stil en maagd te blijven. Nu heeft hij gelijk in de zin het absoluut voorkomt; zo noemt hij z’n vroegere zelf als voorbeeld. Maar daar zit ’em de kneep: ik denk dat Ali zijn eigen ervaring generaliseert naar iedereens ervaring.

Ik heb mijzelf tot een jaar geleden nooit als introvert gezien. Sterker nog, ik heb het altijd keihard ontkend. In groepen probeerde ik jarenlang luidruchtig te zijn door de socialere mensen te imiteren. Dit ging soms even goed, maar altijd kwam een crash waarop ik ‘leeg’ raakte. En des te leger ik me voelde, des te actiever de ‘echte’ sociale mensen werden! Ik snapte dit niet en vond dit frustrerend. Pas toen ik van mezelf ging accepteren dat mijn sociale batterij langzaam leegraakt begon ik me beter op m’n gemak te voelen in groepen mensen.

Introversie is niet hetzelfde als het hebben van filters. Ik kan ongefilterd introvert zijn. Ben ik al wel eens op een langdurig feestje geweest: “pf, mijn sociale batterij is leeg. Ik heb geen zin meer om te praten. Ik wil liever gaan lezen. Oorlog en vrede is goed. Tolstoy is een baas. Hm wat? Ja sorry ik luister niet meer naar je, ik heb echt gewoon geen energie mee over om aan de sociale interactie te besteden. Teveel prikkels man, teveel prikkels.”

Tegenwoordig neem ik op zulke momenten gewoon even 10 minuten pauze – ik trek mezelf terug om even op adem te komen. Ik kan het elke introvert aanraden.

Het Nature/Nurture debat
Waar dit allemaal natuurlijk op neerkomt is het nature/nurture debat. Is introversie genetisch bepaald of door je sociale acties? Ik denk een mix (50/50). Ja, je wordt socialer naarmate je meer met mensen omgaat. Maar ik heb inmiddels de hoop opgegeven om energie te krijgen van een groep. Ik hoef maar 5 minuten met een extraverte vriend in een kroeg te zitten om duidelijk te zien dat we heel anders gewired zijn.

Tenslotte. Betekent mijn introverte natuur dat ik nooit zo’n pimp kan worden als mijn extravertere vrienden? Natuurlijk niet. Ik moet het alleen congruent met mijn introversie aanpakken. Neem bijvoorbeeld Mike Cernovich van Danger & Play. Een absolute baas die ongelooflijk veel succes heeft behaald op alle vlakken in z’n leven. Maar hij identificeert zichzelf wel als introvert en heeft daarmee leren omgaan. Ander voorbeeld: Nick krauser van krauserpua. De man heeft snoeiharde game. Maar ook hij identificeert zichzelf als INTJ – a.k.a. introvert. Het is geen hopeloos verhaal. Maar voordat we kunnen veranderen moeten we onszelf wel accepteren zoals we zijn.

Ik besef dat de vorige post niet helemaal compleet was.

Soms wil je niks verkopen.

Soms wil je geen zuivere waarheid verkopen.

Soms wil je gewoon lekka shockeren. Dus bij deze. Het gezicht van de hedendaagse Ctulhu.

“The greatest trick the devil ever pulled was convincing the world he didn’t exist”