O κίνδυνος του φασισμού στην Ελλάδα

25 Οκτωβρίου 2012

Καθώς εξαπολύει σκληρές επιθέσεις ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη, η κυρίαρχη τάξη καταφεύγει ολοένα και περισσότερο στη βία και σε αυταρχικές μεθόδους για να καταπνίξει τη λαϊκή αντίσταση. Στην Ελλάδα, που η χρηματιστική αριστοκρατία την έχει βάλει στο στόχαστρο για να χρησιμοποιηθεί σαν παράδειγμα κοινωνικής αντεπανάστασης στην Ευρώπη, η πολιτική τρομοκρατία και ο εκφοβισμός έχουν φτάσει σε ένα νέο, απειλητικό επίπεδο με τη μορφή της ανοικτής κρατικής υποστήριξης για τις φασιστικές συμμορίες της Χρυσής Αυγής.

Στην Αθήνα, μετανάστες, ομοφυλόφιλοι και αριστερές ομάδες αντιμετωπίζουν επανειλημμένες απειλές και επιθέσεις από αυτή την οργάνωση. Πριν δύο βδομάδες, μια τέτοια επίθεση γράφτηκε σε βίντεο κατά την παράσταση ενός έργου του Αμερικάνου συγγραφέα Τέρενς Μακνάλι.

Το βίντεο δείχνει τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Παναγιώταρο, να προσβάλλει τους θεατές και τους ηθοποιούς με ρατσιστικούς και ομοφοβικούς χλευασμούς. Οι τραμπούκοι του Παναγιώταρου πετούσαν πέτρες και άλλα αντικείμενα, προκαλώντας κατάγματα και σοβαρούς τραυματισμούς. Οι αστυνομικοί που ήταν παρόντες στέκονταν αδρανείς.

Αφού ειδοποιήθηκε για την επίθεση, το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης δεν έκανε τίποτε.

Η Χρυσή Αυγή είναι μια ανοικτά φασιστική οργάνωση, που στρατολογεί τα μέλη της μέσα από εγκληματικά στοιχεία, και χρησιμοποιεί Ναζιστικά σύμβολα. Απαιτεί την απέλαση όλων εκείνων που έχουν ένα ιστορικό μετανάστη και την κατάργηση της Βουλής. Από τότε που έλαβε το 6,9% των ψήφων στις εκλογές του Μάη, το εκλογικό της ποσοστό έχει ανέλθει στο 14%.

Η οργάνωση έχει επωφεληθεί από την κατάρρευση του ακροδεξιού ΛΑΟΣ στο τέλος του περασμένου χρόνου, λόγω της συμμετοχής του ΛΑΟΣ σε μια κυβέρνηση που εφάρμοζε τα μέτρα λιτότητας της Ε.Ε. Με υποστήριξη από την αστυνομία, που το 50 έως 60 τοις εκατό των μελών της ψηφίζουν σύμφωνα με δημοσιεύματα για τη Χρυσή Αυγή, οι επιθέσεις της πραγματοποιούνται σχεδόν χωρίς αντίσταση. Έχουν αναφερθεί αρκετές περιπτώσεις αστυνομικών να συλλαμβάνουν πολιτικούς αντίπαλους της Χρυσής Αυγής και να τους βασανίζουν ενώ είναι σε κράτηση.

Αυτή η κρατική υπεράσπιση και ενθάρρυνση των φασιστών υποστηρίζεται σιωπηλά από άλλες κυβερνήσεις και θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που έχουν επίσης ανεχθεί το περιμάζεμα δεκάδων χιλιάδων μεταναστών σε μπλόκα των Ελληνικών δυνάμεων ασφαλείας.

Τα γεγονότα στην Ελλάδα είναι μόνο η πιο οξυμένη έκφραση μιας μετατόπισης σε πιο αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης σε όλη την Ευρώπη.

Οι σκηνές σήμερα στην Ελλάδα θυμίζουν την άνοδο των φασιστικών κινημάτων του περασμένου αιώνα και πρέπει να θεωρηθούν σαν μια ωμή προειδοποίηση προς τη διεθνή εργατική τάξη. Μέχρις ότου απελευθερωθεί η εργατική τάξη από την πολιτική παράλυση που επιβάλλεται από τα συνδικάτα και τα μικροαστικά "αριστερά" κόμματα - που έχουν εμποδίσει με όλες τους τις δυνάμεις μια επαναστατική πάλη των εργαζομένων - οι φασίστες θα κλιμακώνουν τις επιθέσεις τους και θα εκμεταλλεύονται τη διογκούμενη κοινωνική απόγνωση που προκαλείται από τα μέτρα λιτότητας της Ε.Ε.

Στην Ιταλία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως στην Ελλάδα σήμερα, η κρατική γραφειοκρατία "στράφηκε στο φασισμό και τον εφοδίασε με όπλα και άλλα μέσα αναγκαία για τις δραστηριότητες του ενάντια στους εργαζόμενους, ενώ εξασφάλιζε την πλήρη ατιμωρησία τους," έγραψε ο Ιταλός σοσιαλδημοκράτης συγγραφέας Ιγνάτιος Σιλόνε.

Οπως στη σημερινή Ελλάδα, η Ιταλία ήταν διασπασμένη από βαθιές κοινωνικές αντιφάσεις και συνταρασσόταν από μαζικές απεργίες και διαμαρτυρίες. Ο Μουσσολίνι πρόσφερε στην κυρίαρχη τάξη τις υπηρεσίες των φασιστών τραμπούκων του για να τρομοκρατήσει και να καταπνίξει την εργατική τάξη. Το κίνημα του κέρδισε υποστήριξη και πήρε τελικά την κρατική εξουσία μόνο χάρη στην πολιτική παράλυση του κινήματος της εργατικής τάξης. 

Η ηγεσία του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος αποδείχτηκε ανίκανη να μετατρέψει την αντί-καπιταλιστική ρητορεία της σε πάλη για εξουσία, και η ρεφορμιστική ηγεσία των συνδικάτων αρνήθηκε να κινητοποιήσει την εργατική τάξη που ήταν έτοιμη και πρόθυμη να αγωνιστεί ενάντια στις φασιστικές συμμορίες.

"Οι ρεφορμιστές είχαν μουσκέψει την πυρίτιδα τους για τόσο πολύ χρόνο, από φόβο μήπως εκραγεί, που όταν τελικά τοποθέτησαν ένα φλεγόμενο φυτίλι με τρεμάμενο χέρι, η πυρίτιδα δεν έπιασε φωτιά," έγραψε ο Λέων Τρότσκι δέκα χρόνια αργότερα, περιγράφοντας την ήττα της γενικής απεργίας ενάντια στον Μουσσολίνι τον Ιούλη-Αύγουστο του 1922.

Η σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη ειναι ακόμη πιο δραματική από όσο ήταν πριν 90 χρόνια. Πλατιά τμήματα της εργατικής τάξης έχουν δείξει επανειλημμένα ότι είναι πρόθυμα να αγωνιστούν, παίρνοντας μέρος ξανά και ξανά σε απεργίες, διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Αυτό που λείπει είναι μια πολιτική ηγεσία και οργάνωση που μπορεί να οδηγήσει την εργατική τάξη σε μια πάλη για εξουσία για να υπερασπίσει τα βασικά κοινωνικά της δικαιώματα.

Παρά τις ιστορικών διαστάσεων επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη, τα συνδικάτα, που είναι σε μεγάλο βαθμό ενσωματωμένα μέσα στον κρατικό μηχανισμό, δεν έχουν οργανώσει μια μοναδική αποτελεσματική απεργία. Κάθε μέτρο λιτότητας και περικοπή μισθού συζητιέται και σχεδιάζεται από κοινού με συνδικαλιστές ηγέτες οι οποίοι περιορίζουν την αντίδραση σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που έχουν σαν στόχο την αποθάρρυνση και αποδυνάμωση των εργαζομένων.

Το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης - ο ΣΥΡΙΖΑ - αντιτίθεται στα λόγια στις κοινωνικές περικοπές. Ωστόσο, δεν κινητοποιεί την εργατική τάξη ενάντια στα μέτρα λιτότητας και συνδέει την εργατική τάξη με μια χρεωκοπημένη προοπτική αναμόρφωσης της Ε.Ε. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας έχει τονίσει επανειλημμένα ότι ο πιο σημαντικός πολιτικός στόχος του είναι να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ε.Ε. και ότι οι θεσμοί αυτού του οργάνου της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας θα ισχυροποιηθούν.

Καθώς η Ε.Ε. στρέφεται όλο και πιο φανερά προς αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα μικροαστικά κόμματα μετακινούνται περισσότερο προς τα δεξιά. Αυτό μπορεί και διακρίνεται στην υποστήριξη για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Λιβύη και τη Συρία του Νέου Αντι-καπιταλιστικού Κόμματος στη Γαλλία και του Αριστερού Κόμματος στη Γερμανία.

Ταυτόχρονα, αυτές και άλλες ψευτο-αριστερές οργανώσεις επιδιώκουν να προσδέσουν τους εργαζόμενους πάνω στα συνδικάτα και σε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, επιμένοντας ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να διεξάγουν την πάλη τους μέσα από αυτές τις χρεωκοπημένες οργανώσεις.

Το αντίθετο είναι αυτό που συμβαίνει. Όσο οι εργαζόμενοι παραμένουν κάτω από την επιρροή αυτών των οργανώσεων και πολιτικά παράλυτοι από αυτές, αφήνοντας πλατιά στρώματα του πληθυσμού που αφανίζονται οικονομικά χωρίς ελπίδα για μια προοδευτική λύση στην κρίση, ο δρόμος ειναι ανοιχτός στους φασίστες για να σκορπίζουν το δηλητήριο τους.

Η πάλη ενάντια στον κίνδυνο του φασισμού απαιτεί πάνω από όλα έναν αγώνα ενάντια στην πολιτική επιρροή αυτών των οργανώσεων, που επιδιώκουν να υποτάξουν την εργατική τάξη στην αστική τάξη. Το κρίσιμο ζήτημα ειναι η εγκαθίδρυση της πολιτικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης από όλα τα τμήματα της κυρίαρχης τάξης-φιλελεύθερα και συντηρητικά, δεξιά και υποτιθέμενα "αριστερά."

Αυτό σημαίνει το χτίσιμο ενός μαζικού σοσιαλιστικού κινήματος της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής εργατικής τάξης που στρέφεται ενάντια στην Ε.Ε. και όλες τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Η εργατική τάξη πρέπει να πάρει την εξουσία στα δικά της χέρια και να αναδιοργανώσει την κοινωνία προς μια κατεύθυνση σύμφωνη με τη λογική, τη δημοκρατία, την ισότητα και την ισονομία. Αυτό απαιτεί πάνω από όλα το χτίσιμο μιας νέας ηγεσίας με τη μορφή ενός επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

23 Οκτώβρη 2012

Κρίστοφ Ντράιερ