Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο

Σε μια γειτονιά της Βηρυτού, ένα συνεργείο του δήμου, διορθώνει κατασκευαστικά λάθη στους δρόμους, τρύπες στο οδόστρωμα. Κάτω από το μπαλκόνι του Τόνι και της εγκύου γυναίκας του Σιρίν, ο εργοδηγός Γιασέρ θα βραχεί από τα νερά του μπαλκονιού τους και θα του ζητήσει να προσέχει και δίχως την άδειά του θα δοκιμάσει να διορθώσει την υδρορροή τους. Μόνο που στην διάρκεια αυτής της σύντομης διαδικασίας, οι δυο άντρες θα έρθουν σε αντιπαράθεση και μια προσβλητική κουβέντα του Γιασέρ προς τον Τόνι, θα γίνει η αρχή μιας αντιπαράθεσης που γρήγορα θα ξεφύγει από τον έλεγχό τους.

Η ουσία της βεβαίως βρίσκεται όχι στην ίδια την πράξη ή τα λόγια που ειπώθηκαν –και στη συνέχεια στις πράξεις που θα ακολουθήσουν- μα στην ίδια τους την ταυτότητα, στο γεγονός ότι ο Τόνι είναι χριστιανός Λιβανέζος κι ο Γιασέρ Παλαιστίνιος και στο πως ο πρώτος δεν κρύβει ιδιαίτερα την εχθρότητά του απέναντι στους Παλαιστινίους.

Και με αφορμή μερικές μόνο λέξεις, το φιλμ του Νταουεϊρί θα δοκιμάσει να μιλήσει για κάτι πολύ μεγαλύτερο για το εκρηκτικό φυλετικό και θρησκευτικό καζάνι που βράζει στην Λιβανέζικη κοινωνία αλλά κι ολόκληρη την μέση ανατολή. Μονο που ο τρόπος που θα επιλέξει να το κάνει, αρχικά σαν να αντιγράφει –μάλλον χοντροκομμένα- τις ηθικές διελκυστίνδες του σινεμά του Ασγκάρ Φαραντί και στη συνέχεια δανειζόμενος τα φτηνά κόλπα μια τηλεοπτικής δικαστικής σειράς, δείχνει τετριμμένος και υπερβολικά βαρύγδουπος.

Οι προσθέσεις μπορεί να είναι καλές και η ιδέα πως κανείς δεν έχει μονοπώλιο στην ιδιότητα του μάρτυρα εν δυνάμει αξιοσημείωτη, μα το «The Insult» είναι προφανές σε όλα όσα έχει να πει, όπως το «ο φανατισμός είναι κακός» ή «δεν είναι ντροπή να ζητάς συγνώμη» και η κινηματογραφική του γλώσσα είναι βουτηγμένη στην υπερβολή και το μελόδραμα.

Πρώτη προβολή στις 15/10/2018 ένα ντοκιμαντέρ για την εαμική αντίσταση! Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας 21:30

Με αφετηρία τις μαρτυρίες ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην Αντίσταση, το ντοκιμαντέρ Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών επιχειρεί να ρίξει φως σε γνωστές και άγνωστες ιστορίες του αγώνα τους, όπως αυτές διαδραματίστηκαν μέσα στις συνοικίες της Αθήνας.
Από την περίοδο του λιμού του ’41-’42, τα συσσίτια των λαϊκών επιτροπών και της Εθνικής Αλληλεγγύης, τις μεγαλειώδεις πορείες ενάντια στην επιστράτευση και την κάθοδο των Βουλγάρων, τις μάχες του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στις συνοικίες, την ίδρυση του ΕΑΜ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, τις παράνομες προκηρύξεις και τα συνθήματα της ΕΠΟΝ στους τοίχους μέχρι την απελευθέρωση της Αθήνας οι πρωταγωνιστές συνθέτουν ένα μωσαϊκό εμπειριών, αγώνων και προσδοκιών για το πώς επέλεξαν να συγκρουστούν με την ηττοπάθεια και τη συνεργασία με τον ναζισμό-φασισμό.

ΤΡΙΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2018

5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

Περίπου 80 αντιφασίστες / αντιφασίστριες από Καβάλα, συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι στις 19:00 το απόγευμα, στο κάλεσμα για τα 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Στήθηκε μικροφωνική, μοιράστηκε κείμενο και μετά από μία ώρα ξεκίνησε η αντιφασιστική πορεία. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, ασφαλίτες περνούσαν διαρκώς τσεκάροντας τον κόσμο που βρισκόταν στο λιμάνι.

Η πορεία πέρασε μπροστά από γνωστό ξενοδοχείο της πόλης (Galaxy), το οποίο φιλοξενεί τακτικά τις εκδηλώσεις των ασπόνδυλων, φωνάζοντας συνθήματα και πετώντας τρικάκια. Στη συνέχεια, πέρασε κάτω από τα γραφεία της χρυσής αυγής, τα οποία φυλούσαν, όπως ήταν αναμενόμενο,οι μπάτσοι, οι οποίοι προκαλούσαν τους αντιφασίστες/στριες με τη συμπεριφορά τους, με το δήθεν νταηλίκι τους! Την πορεία ακολούθησαν δύο διμοιρίες περίπου μέχρι το τέλος της, λίγο πριν την κατάληψη Βύρωνος 3.

ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΝΑΖΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ

Το κείμενο που μοιράστηκε:

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΖΕΙ, ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΝΑΖΙ

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 δολοφονείται ο Παύλος Φύσσας από τον φασίστα της Χ.Α Γεώργιο Ρουπακιά και το τάγμα εφόδου της Νίκαιας. Μια δολοφονία που φρέναρε την ανεξέλεγκτη δράση της Χ.Α. στους δρόμους της Ελλάδας και σταμάτησε προσωρινά την ρατσιστική και μισαλλόδοξη δράση των γνήσιων υπηρετών του κεφαλαίου και των εφοπλιστών.

Οι τότε κυβερνώντες της ΝΔ– ΠΑΣΟΚ, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να αναχαιτίσουν την κοινωνική οργή, συλλαμβάνουν την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας. Μια αντιφασιστική οργή που απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα και εκφράστηκε μέσα από τεράστιες διαδηλώσεις και ατέλειωτες συγκρούσεις. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήρε η κυβέρνηση της “αριστεράς” που ακολούθησε την ίδια λογική, αυτή της λιτότητας και των μνημονίων. Μόνο που με τη στάση και τις πολιτικές της επιλογές, η νέα τότε συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖ(Α)ΝΕΛ, λειτούργησε περισσότερο ως πλυντήριο άφεσης αμαρτιών των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενώ παράλληλα ενίσχυσε τη θεωρεία των δύο άκρων θέτοντας τον εαυτό της ως σωτήρα και θεμελιωτή της δημοκρατικής ομαλότητας. Αποτέλεσμα, 3 χρόνια μετά η δίκη συνεχίζεται, με όλα τα μέλη της Χ.Α. να είναι εκτός φυλακής και τον Παύλο στο χώμα.

Στη συνέχεια, το “Μακεδονικό Ζήτημα” θα δώσει την πάσα στον φασιστικό παροξυσμό, που ξαναβγάζει τα τάγματα εφόδου στους δρόμους και με ορμητήριο τα μακεδονικά συλλαλητήρια επιτίθεται ξανά σε καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους, πρόσφυγες αλλά και σε όποιον δεν αρμόζει στα χαρακτηριστικά του νέου δήθεν “ακομμάτιστου” χριστιανοταλιμπάν πατριώτη. Ο αγνός “πατριωτικός” αγώνας θα λειτουργήσει σαν βιτρίνα με τη βοήθεια και τις ευλογίες των πολιτιστικών συλλόγων και της εκκλησίας. Ενώ από πίσω φασιστικές γκρούπες, πατριωτικοί σύλλογοι, ακροδεξιά χουλιγκάνια και παραχριστιανικές οργανώσεις θα διαμορφώσουν το νέο εθνικιστικό οχετό. Φυσικά, από όλο αυτό δε γίνεται να λείπουν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Με τη φιλελεύθερη ψηφοθηρική τους πολιτική και την ακροδεξιά ατζέντα, η αντιπολίτευση θα κλείσει πολλές φορές το μάτι στους σύγχρονους δωσίλογους των ταγμάτων εφόδου, νομιμοποιώντας την παρουσία τους στον δρόμο.

Ξέρουμε πως όλος αυτός ο θίασος της εθνικιστικής σήψης είναι αναγκαίος για τη διατήρηση του αστικού κράτους. Ξέρουμε ότι οι φασιστικές γκρούπες και η ναζιστική συμμορία της Χ.Α. προστατεύεται τόσο από τη δικαστική όσο και από την εκτελεστική εξουσία. Άλλωστε, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα από τη δίκη της Χ.Α. αποδεικνύεται πως οι μπάτσοι, όχι μόνο ήταν παρόντες στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, άλλα θα μπορούσαν να την είχαν αποτρέψει. Αντί αυτού, με τις κινήσεις τους κατεύθυναν το τάγμα εφόδου της Νίκαιας οδηγώντας το απευθείας πάνω στον Παύλο. Ο κατασταλτικός μηχανισμός κάνει τα στραβά μάτια σε κάθε φασιστική επίθεση, είτε προστατεύοντας τους φασίστες, είτε μαγειρεύοντας δικογραφίες. Το ξέρουμε καλά, από πρώτο χέρι.

Ως αντιφασιστικό κίνημα, καλούμαστε να αντισταθούμε σε αυτόν τον εθνικιστικό συρφετό. Να υπερασπιστούμε τους χώρους ελευθερίας κόβοντας τα χέρια των φασιστών από την ρίζα. Να εξαλείψουμε τον εθνικισμό στα σχολεία και στους χώρους εργασίας μας, στα στέκια και στις γειτονιές μας. Η ημέρα δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, είναι μέρα μνήμης και αντίστασης. Είναι η συνέχεια ενός αδιάκοπου αγώνα για μια κοινωνία χωρίς ιεραρχίες, μίσος, διακρίσεις και ρατσισμό. Για μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης.

ΚΑΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΆΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΌ ΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

αυτόνομο στέκι Καβάλας

κατάληψη Βύρωνος

Τον τελευταίο καιρό με πρόσχημα το Μακεδονικό ζήτημα, η παρουσία των φασιστών και οι επιθέσεις τους σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις έχουν αυξηθεί. Άλλες φορές εκμεταλλευόμενοι τα μακεδονικά συλλαλητήρια ως ορμητήρια ανά τόπους (Libertatia, Θεσσαλονίκη) και άλλες φορές μέσω νυχτερινών εμπρηστικών καταδρομών.

Έτσι και το βράδυ της Τετάρτης 5/9, η κατάληψη του Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη δέχθηκε εμπρηστική επίθεση. Αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή μέρους του εξοπλισμού και υλικές ζημιές στο χώρο. Κύριος στόχος ήταν το αρχείο και η βιβλιοθήκη, γεγονός που υποδηλώνει τις σκοταδιστικές τους τάσεις. Πρακτικές που θυμίζουν τη χούντα του Μεταξά και τις θηριωδίες των Ναζί. Λογικές που υποστηρίζονται από νοσταλγούς της επταετίας, στρατόγκαυλους και Θρησκόληπτους.

Οι επιθέσεις αυτές είναι μια γενικότερη προσπάθεια του εθνικού παροξυσμού να εδραιώσει την παρουσία του και να καταστείλει χώρους που αποτελούν εμπόδιο στην εξάπλωση του. Χώρους που προάγουν την αυτοοργάνωση, την ισότητα, την αλληλεγγύη και τον αγώνα ενάντια στο σκοτάδι του φασισμού.

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποβαθμίζουμε και να απαξιώνουμε τέτοιες φασιστικές παραβιάσεις. Αντιθέτως, το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει να σηκώνει αντανακλαστικά το κοινωνικό ανάχωμα της προστασίας και της αλληλεγγύης, μη δίνοντας σπιθαμή γης στους φασίστες.

Μόνο που τα ασπόνδυλα της Αλεξανδρούπολης δεν έχουν λάβει υπόψιν πως η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και το αντιφασιστικό κίνημα είναι αποφασισμένο να τσακίσει κάθε χέρι που αποπειράται να βλάψει έναν κοινωνικό χώρο.

Φασίστες, ολόκληρος ο κόσμος δεν φτάνει για να κρυφτείτε.

Καιρός να αλλάξετε πλανήτη!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΆΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ

αυτόνομο στέκι Καβάλας

κατάληψη Βύρωνος 3

Το Sound of noise είναι μια Σουηδική ‘εγκληματική κωμωδία’ του 2010 από τον Ola Simonsson και τον Johannes Stjärne Nilsson. Είναι η ιστορία μιας ομάδας μουσικών που κάνουν τρομοκρατική επίθεση σε μια πόλη, εκτελώντας μουσική σε αντικείμενα στα διάφορα ιδρύματα της πόλης. Η ταινία αποτελεί συνέχεια της ταινίας Μιούζικαλ για ένα Διαμέρισμα και Έξι Τραγουδιστές του 2001, η οποία έγινε από τους ίδιους ανθρώπους και ακολούθησε την ίδια ιδέα. Ο τίτλος προέρχεται από το Ιταλικό φουτουριστικό μανιφέστο του 1913 Luigi Russolo «Η Τέχνη των Θορύβων

Ο αστυνομικός Amadeus Warnebring γεννήθηκε σε μια μουσική οικογένεια με μακρά ιστορία διάσημων μουσικών. Κατά ειρωνικό τρόπο, μισεί τη μουσική. Η ζωή του ρίχνεται σε χάος όταν μια μπάντα τρελών μουσικών αποφασίζει να εκτελέσει μια μουσική αποκάλυψη χρησιμοποιώντας την πόλη ως την ορχήστρα τους … Αδικαιολόγητα, ο Warnebring ξεκινά την πρώτη του μουσική έρευνα.

Το Νησί των Σκύλων

Isle of Dogs

του Γουές Αντερσον

Το νέο stop-motion animation του Γουές Αντερσον – ένα απολαυστικό, πανέμορφο και καυστικά πολιτικό σχόλιο πάνω στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τα κατοικίδια της ζωής μας. Αργυρή Αρκτος Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.

Η πρώτη stop motion ταινία του Γουές Αντερσον είχε ως βασικό ήρωα μια αλεπού και η δεύτερη την πιο αξιαγάπητη αγέλη σκύλων που είδαμε ποτέ στο σινεμά, σε ένα φιλμ που είναι τόσο γεμάτο από ομορφιά αλλά και σκληρότητα, υπέροχους χαρακτήρες, απολαυστικές λεπτομέρειες αλλά και πολιτικό μήνυμα. Η ιστορία του ξεκινά πίσω στην εποχή των σαμουράι με έναν πρόλογο που μιλά για το προαιώνιο μίσος της δυναστείας των Κομπαγιάσι για τους σκύλους, πριν μεταφερθεί είκοσι χρόνια στο μέλλον, στην πόλη του Μεγκασίτι, στην οποία μια επιδημία γρίπης των σκύλων έχει «αναγκάσει» τον δήμαρχο Κομπαγιάσι να εξορίσει όλα τα σκυλιά σε ένα γειτονικό νησί-σκουπιδότοπο.

Και είναι εκεί όπου ο μακρινός ανιψιός του, Ατάρι Κομπαγιάσι, θα προσγειωθεί ψάχνοντας τον αγαπημένο σκύλο-σωματοφύλακά του Βούλες, ο οποίος ήταν ο πρώτος που εκδιώχθηκε από την πόλη στο νησί. Με την βοήθεια μιας αγέλης σκυλιών που όλα ήταν κάποτε κατοικίδια εκτός από τον αδέσποτο Αρχηγό, θα διασχίσει το μήκος αυτού του τόπου εξορίας μέχρις ότου να ανακαλύψει τι συνέβη στον σκύλο του, σε ένα ταξίδι που είναι προφανώς κυριολεκτικό όσο και μεταφορικό, γεμάτο περιπέτεια και επίπεδα αυτογνωσίας.

Τοποθετημένο σε μια ρετροφουτουριστική Ιαπωνία για λόγους που έχουν να κάνουν μόνο με την αγάπη του Αντερσον και της ομάδας των συνεργατών του (οι Ρόμαν Κόπολα Τζέισον Συόρτσμαν και Κουνίτσι Νομούρα που έγραψαν μαζί του το σενάριο) για το γιαπωνέζικο σινεμά, από τον Κουροσάουα έως τον Μιγιαζάκι, τις φουτουριστικές ταινίες και φυσικά τα σκυλιά, το «Isle of Dogs» είναι ένα σκυλο-μεζεδάκι για τα μάτια, μια σειρά από υπέροχα ταμπλό βιβάν γεμάτα από τόσες πολλές λεπτομέρειες που σε κάνουν να αδημονείς για την στιγμή που θα το ξαναδείς, ή για εκείνη που θα το μελετήσεις προσεκτικά πατώντας ξανά και ξανά το pause.

Μα είναι η ιστορία του, γεμάτη αξιολάτρευτα ιδιαίτερους ήρωές και βασισμένη σε μια γνώριμη μα εντελώς απολαυστική διαδρομή φιλίας και θριάμβου του μικρού, του αδύνατου, του παραμελημένου που σε κάνει να ταυτιστείς και να αγαπήσεις το φιλμ ακόμη περισσότερο. Γιατί το «Isle of Dogs» ακόμη κι αν έχει ως πιο θετικούς από τους ανθρώπινους ήρωές του, τον 12χρον Ατάρι και μια Αμερικανίδα μαθήτρια ενός ιαπωνικού σχολείου δεν είναι προφανώς μια ταινία για παιδιά.

Πίσω από την εξιστόρηση αυτού του ταξιδιού προς την αμοιβαία εμπιστοσύνη, την βαθιά φιλία και την αγάπη, υπάρχει μια κάθε άλλο παρά κρυμμένη πολιτική παραβολή για τους κινδύνους της απόλυτης εξουσίας, τον φασισμό, την ρητορική της εθνικής καθαρότητας, την καταπίεση της διαφορετικότητας, ακόμη και το μεταναστευτικό.

Ομως ακόμη κι αν μιλά για τόσα πολλά και τόσα σοβαρά, ίσως η μόνη στιγμή που το φιλμ στραβοπατά είναι το ίσως λίγο πιο βιαστικό και «τακτοποιημένο» τέλος του, αφού στην διάρκειά του κατορθώνει με αριστοτεχνική λεπτότητα να ισορροπήσει την τρυφερότητα με μερικές αληθινά σκοτεινές, ακόμη και βίαιες σκηνές και να δώσει σχεδόν σε όλους τους χαρακτήρες του, σκύλων αλλά κι ανθρώπων την πολυπλοκότητα, τα επίπεδα, τα χαρακτηριστικά που θα τους κάνουν ξεχωριστούς.

Γεμάτο αξιομνημόνευτες στιγμές, δίχως να φοβάται τα συναισθήματα, το χιούμορ, την συγκίνηση αλλά και την θλίψη ή την μελαγχολία, το «Isle of Dogs» διερωτάται «whatever happened to man’s best friend?», αλλά στην ουσία δεν ρωτά τι συνέβη ή τι απέγιναν οι σκύλοι, μα τι στ΄ αλήθεια συνέβη στον σύγχρονο άνθρωπο. Κι όχι δεν χρειάζεται να κοιτάξεις στην Ιαπωνία του μέλλοντος για να βρεις την ερώτηση καίρια κι επείγουσα.

Cold Skin trailer: Λάβκραφτ-τέρατα και Ιρλανδοί μετεωρολόγοι στην ταινία τρόμου του Xavier Gens

Μια δεκαετία πριν, μπήκε δυναμικά στη σκηνή των πιο πολλά υποσχόμενων νέων σκηνοθετών τρόμου με το Frontière(s) (Νο 7 στις Καλύτερες Γαλλικές Ταινίες Τρόμου του Horrorant), όμως τα επόμενο μεγάλο βήμα δεν ήρθε ποτέ με τα Hitman, The Divide και τη συμμετοχή του στο The ABCs of Death, να τον αφήνουν στάσιμο.

Τα τελευταία χρόνια όμως, ο Xavier Gens φαίνεται ότι έβαλε το κεφάλι κάτω και επιστρέφει δυναμικά, όχι με μία, όχι με δύο αλλά με τρεις ταινίες, με την πρώτη το The Crucifixion να έχει ήδη κυκλοφορήσει εδώ και λίγους μήνες, και τη τρίτη, το Budapest να είναι κάτι τελείως διαφορετικό, μια κωμωδία που θα δούμε το καλοκαίρι.

Εμείς θα ασχοληθούμε με τη δεύτερη, το Cold Skin, ένα θρίλερ επιβίωσης που μας πάει στο βόρειο Ατλαντικό, στα όρια του αρκτικού κύκλου, σε ένα απομονωμένο μικρό νησάκι όπου καταφτάνει ο Ιρλανδός Friend για να αντικαταστήσει τον τωρινό παρατηρητή καιρού, και να μείνει εκεί για έναν ολόκληρο χρόνο.
Όταν φτάνει εκεί όμως, το μόνο που βρίσκει είναι έναν ημίτρελο φαροφύλακα που τον ενημερώνει ότι ο μετεωρολόγος πέθανε λόγω ασθενείας.
Όταν όμως πέφτει το σκοτάδι, τα τρομακτικά πλάσματα που βγαίνουν από το νερό αποκαλύπτουν τη πραγματική αιτία θανάτου του…

Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο παρθενικό βιβλίο του Καταλανού Albert Sánchez Piñol, με τουςJesús Olmo (28 Weeks Later) και Eron Sheean (The Divide) να έχουν αναλάβει τη διασκευή και τους David Oakes (The White Queen), Ray Stevenson (Thor: Ragnarok), Aura Garrido(El Cuerpo) και John Benfield (Cassandra’s Dream) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Παρότι δεν πρόκειται για διασκευή κάποιου από τα γραπτά του H.P. Lovecraft, το βιβλίο και κατ’ επέκταση η ταινία είναι βαθιά επηρεασμένη από τη νοσηρή του φαντασία, κάτι που άλλωστε δεν έχουν καμία διάθεση να κρύψουν.

Το Cold Skin έκανε πρεμιέρα το φθινόπωρο στα φεστιβάλ L’Étrange και Sitges, και συνεχίζει μέχρι και σήμερα τη φεστιβαλική του πορεία, χωρίς να έχει ακόμα ημερομηνία ευρείας διανομής.

ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΣΤΑΛΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 25/7/2018, ΣΤΙΣ 11:00 ΤΟ ΠΡΩΙ, ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ, ΦΑΡΜΑΚΑ – ΓΑΖΕΣ – ΑΝΤΙΠΥΡΕΤΙΚΑ – ΑΛΟΙΦΕΣ – ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ -ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ-

Οι ανάγκες για τους πυρόπληκτους της Αττικής έχουν τροποποιηθεί

• Είδη υγιεινής
• Κλινοσκεπάσματα
• Εσώρουχα
• Απορρυπαντικά
• Μάσκες μιας χρήσης – γάντια μιας χρήσης
• Βαζελινούχες γάζες fucidin
• Αποστειρωμένες γάζες μεσαίο μέγεθος
• Αποστειρωμένες γάζες μεγάλο μέγεθος
• Φιάλες ορού ringers
• Φιάλες ορού dextrose
• Παλμικά οξύμετρα
• Ηλεκτρονικά πιεσόμετρα
• Τζελ εγκαύματος τύπου flagyl/ flogocalm
• Pulvo spray
• Γάντια νιτριλίου
• Αλουμινοκουβέρτες
• Μάσκες μιας χρήσης v2
• Αυτοκόλλητα ράμματα
• Ήπιο αντισηπτικό τύπου hibitane
• Μπαταρίες ΑΑ και ΑΑΑ
• Παυσίπονα
• Λαβίδες
• Ποδιές μίας χρήσεως

ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 25/7 ΣΤΙΣ 22:00 ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΗ 26/7 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3 ΣΤΙΣ 20:00!

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Berlinale 2015: «What Happened, Miss Simone?» αναρωτιέται το ντοκιμαντέρ για την ταραγμένη ζωή της ντίβας της τζαζ

Μοναδική, ευφυής, αξεπέραστη, ντίβα. Διαταραγμένη, διπολική, εθισμένη, κακοποιημένη σύζυγος και βίαιη μητέρα. Πολιτική ακτιβίστρια, σύμβολο black power, ή απλώς οργισμένη. Τι συνέβη Κα Σιμόν;

Η Νίνα Σιμόν ανεβαίνει στη σκηνή επιφυλλακτικά. Το πλήθος χειροκροτεί κι εκείνη κάνει μία κλισέ χορευτική υπόκλιση, όμως το πρόσωπό της είναι σχεδόν ενοχλημένο, εχθρικό. Βρίσκεται στα μεσήλικά της χρόνια, έχει επιστρέψει στις live εμφανίσεις μετά από πολυετή απουσία. Κάθεται στο πιάνο και μουρμουρίζει ένα καλησπέρα μέσα από τα δόντια. Το κοινό ξεσπά σε χειροκροτήματα και κραυγές κι εκείνη, επιτέλους, χαμογελά. Τα δάχτυλά της αρχίζουν να γλιστράνε με επιδεξιότητα στα πλήκτρα, η φωνή της βγαίνει καπνισμένη, βασανισμένη και σημαντική. Ομως όταν μία γυναίκα σηκώνεται από την καρέκλα της, η Σιμόν διακόπτει απότομα το τραγούδι με βρισιές και απειλές, απαιτώντας από την άτυχη θεατή να ξανακάτσει αμέσως στη θέση της. Τα μάτια της είναι γεμάτα οργή. Σε λίγα μόνο λεπτά, ολόκληρη η ντίβα αποκαλύπτεται: η ευφυής πιανίστας και η ανασφαλής performer. Η τζαζ μουσικός με τον μοναδικό ήχο και η οργισμένη καλλιτέχνης που πίστευε ότι δεν τη σεβόταν κανείς. Η σταρ και η γυναίκα.

Το ντοκιμαντέρ της Λιζ Γκάρμπους («Love, Marilyn», «Bobby Fischer Against the World») θα επιχειρήσει να τη δείξει ολόκληρη. Λουσμένη στο φως του ταλέντου της και χαμένη στο τρομαχτικό σκοτάδι του διπολισμού της. Δε θα την ηρωποιήσει, δε θα την εξιδανικεύσει, αλλά θα είναι φανερό σε κάθε ένα πλάνο πόσο πολύ την αγαπά. Δε θα πάρει θέση, όσο θα κάνει την ερώτηση του τίτλου (το οποίο είναι απόσπασμα από το ποίημα της Μάγια Ανγκέλου για τη Νίνα Σιμόν, «The Singer Will Not Sing»): «Τι συνέβη, κυρία Σιμόν;»

Mέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό (φωτογραφίες της παιδικής ηλικίας, των καλοκαιριών της εφηβείας στα jazz clubs του Ατλάντικ Σίτι) η Γκάρμπους μας συστήνει την μικρή Γιουνίς Γουέιμον από τη Βόρειο Καρολάινα – την πιτσιρίκα που οι γονείς και οι δασκάλες της είχαν ξεχωρίσει ως μουσικό ταλέντο στο πιάνο και την προόριζαν για να γίνει η πρώτη μαύρη πιανίστα που θα έπαιζε στο Carnegie Hall. Μέσα από ηχητικά αποσπάσματα συνεντεύξων που είχε δώσει η Σιμόν λίγο πριν πεθάνει (έφυγε το 2003 από καρκίνο) μάς ξαναγεί σ’ αυτή την απαιτητική, μοναχική, ιδιαίτερη παιδική ηλικία: όταν τελείωνε το σχολείο κι αντί να παίξει με τα υπόλοιπα παιδιά στο γκέτο, εκείνη διέσχιζε στην άλλη πλευρά, την πλευρά των λευκών, για να κάνει μαθήματα. Οταν όμως έδωσε εξετάσεις στο νεοϋρκέζικο Ωδείο, την έκοψαν, φυσικά λόγω των φυλετικών διακρίσεων της κλασσικής παιδείας στη δεκαετία του 50.

Νιώθοντας ότι οι γονείς της δεν μπορούν να τη συντηρούν πλέον, η 17χρονη Γιουνίς πιάνει δουλειά τα βράδια σε τζαζ κλαμπ του Ατλάντικ Σίτι. Κρυφά, για να μην τους ντροπιάσει (καθώς εκτιμούσαν μόνο την κλασική μουσική κι όχι τα μπλουζ και τη τζαζ). Για αυτό κι αλλάζει το όνομά της – «Νίνα» γιατί έτσι τη φώναζε ο τότε φίλος της και «Σιμόν» από τη Σιμόν Σινιορέ, τη γαλλίδα ηθοποιό που αγαπούσε. Στα κλαμπς της ζητούν να τραγουδήσει, εκεί πρωτοακούν τη φωνή της, έρχεται το συμβόλαιο για δίσκο, γίνεται διάσημη με το «I Loves you, Porgy», γνωρίζει τον άντρα της – έναν πρώην μπάτσο της Νέας Υόρκης, ο οποίος παρατά τα πάντα για να γίνει ο μάνατζέρ της και όλα απογειώνονται. Γίνεται σταρ.

Ψύχραιμες, σκληρές, αγαπησιάρικες, συμπονετικές, πικραμένες μαρτυρίες της μοναχοκόρης της, Λίζα Σιμόν Κέλι, αλλά και του καλύτερού της φίλου και κιθαρίστα της, Αλ Σάκμαν, μάς παρουσιάζουν αυτό το γάμο, αυτή τη σχέση που μπορούσε να αποτυπώσει όλα όσα σκοτείνιαζαν το άστρο της Σιμόν και την καθόρισαν για το υπόλοιπο της ζωής της: υποστήριξη στην ντίβα, κακοποίηση στη σύζυγο. «Η μητέρα μου δεν άξιζε στιγμή τη βία που υπέστη για χρόνια. Ομως, το έβλεπα, το ζούσα: ήταν σαν να την επιζητούσε. Σαν να κοιτούσε τον ταύρο στα μάτια, κρατώντας το κόκκινο πανί και προσκαλώντας τον στην κουζίνα της…» ομολογεί η Σιμόν Κέλι. «Ολοι βλέπατε την Νίνα Σιμόν – την γεμάτη ταπεραμέντο περσόνα που πιστεύατε ότι υιοθετούσε στη σκηνή. Δεν ήταν όμως έτσι μόνο στη σκηνή. Ηταν έτσι 24 ώρες το 24ωρο. Κι αυτό ήταν το πρόβλημα…»

Το πιο μεγάλο επίτευγμα της Γκάρμπους είναι η πρόσβαση στα χειρόγραφα ημερολόγια της Σιμόν, τα οποία κρατούσε σε όλη της τη ζωή και έγραφε τα συναισθήματά της με λεπτομέρεια κι ωμή ευθύτητα. Η Γκάρμπους βγάζει στην μεγάλη οθόνη, μικρές σκαναρισμένες φράσεις που δείχνουν διάφανα την αλήθεια. «Σε αγαπώ άντρα μου, σ’ ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου». «Σε σιχαίνομαι, με βλέπεις σαν άλογο κούρσας που πρέπει να σου κερδίσει χρήματα». «Μου αρέσει το ξύλο. Μου αρέσει το σεξ μετά το ξύλο». «Συγγνώμη μητέρα. Επαιξα στο Carnegie Hall αλλά όχι κλασική μουσική – αυτή την ποπ που σιχαίνεσαι…»

Κανείς στα 60ς δεν μπορούσε να διαγνώσει μία διπολική προσωπικότητα – ειδικά σε μία τόσο τεράστια προσωπικότητα όπως αυτή μίας jazz/blues ντίβας. Η εξήγηση ήταν απλώς «παραξενιά», «ταπαρεμέντο», «κακή διαχείριση των οικονομικών», «σκληρή μητέρα». Η εκτόνωση που μοιάζει να της έδωσε σκοπό και να την κράτησε στη ζωή ήταν η ανάμιξή της με το μαύρο κίνημα (το «Mississippi Goddam» ήταν ό,τι πιο ριζοσπαστικό τόλμησε μαύρη τραγουδίστρια να απευθύνει στο ευρύ ραδιοφωνικό κοινό τότε), τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τους Black Panthers του Μάλκομ Χ (στον Κινγκ είχε πει χαρακτηριστικά: «εγώ είμαι ΥΠΕΡ της βίας»). Η Σιμόν το 1965 μετατράπηκε σε ιέρεια των διαδηλώσεων και του κινήματος, κάτι που της στοίχησε το λευκό της κοινό, συμβόλαια, συναυλίες, χρήματα και το γάμο της.

Βλέπουμε το διαζύγιο, την πτώση στην αφάνεια και την φτώχεια, την κατάθλιψη. Την επέμβαση των λευκών φίλων μουσικών της που την τράβηξαν σωματικά και κυριολεκτικά από το βάλτο της, έστησαν ξανά την καριέρα της και της πρόσφεραν ιατρική νευρολογική περίθαλψη. «Η μητέρα μου όμως έχανε τη φωνή της και την ευελιξία στο παίξιμό της λόγω των ψυχοφάρμακων» ομολογεί γλυκόπικρα η Σιμόν Κέλι.

Κι έτσι τη συναντάμε ξανά. Στη σκηνή προς τα τέλη της ζωή της. Ακόμα μεγαλειώδη. Ακόμα ανασφαλή. Ακόμα οργισμένη. Μπροστά από μικρόφωνα δημοσιογράφων που τη ρωτούν ό,τι και η Μάγια Αγγέλου: «Ο κόσμος σας αγαπούσε. Τι σας συνέβη κυρία Σιμόν;» O,τι ακολουθεί είναι η καλύτερη εκτέλεση του πικρά ειρωνικού «My Baby Just Cares For Me». Και τότε μόνο καταλαβαίνεις ότι ό,τι προηγήθηκε ήταν η πιο ευκρινής εκτέλεση του «Don’t Let me Be Misunderstood»…

Αγαπώντας τον Πάμπλο
Loving Pablo
του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα

Ο άνθρωπος Πάμπλο και ο Βαρόνος Εσκομπάρ. Η ζωή ενός από τους μεγαλύτερους εμπόρους ναρκωτικών στην ιστορία μέσα από τα μάτια μιας ερωμένης του, δίνει την ευκαιρία στον Χαβιέρ Μπαρδέμ και την Πενέλοπε Κρουζ να συνυπάρξουν κινηματογραφικά στην πιο υπερβολική, γελοία, σαπουνοπερίστικη εκδοχή γκανγκστερικής ταινίας που έχουμε δει τελευταία.
Υπάρχουν κακές ταινίες και υπάρχουν ταινίες όπως το «Αγαπώντας τον Πάμπλο».

Η καινούρια ταινία του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα (είναι ο σκηνοθέτης του «Μια Υπέροχη Μέρα») φιλοδοξεί να αφηγηθεί την άνοδο και την πτώση του Πάμπλο Εσκομπάρ, ενός από τους μεγαλύτερους και περισσότερο συνδεδεμένους με την pop κουλτούρα βαρόνους ναρκωτικών στον κόσμο, μέσα από τα μάτια της διάσημης δημοσιογράφου της εποχής, Βιρχίνια Βαγιέχο, χρησιμοποιώντας ως αρχική πηγή έμπνευσης τα απομνημονεύματά της. Η Βαγιέχο, στην κρίσιμη περίοδο που τον συνάντησε, ερωτεύτηκε τον Πάμπλο αλλά μίσησε τον Εσκομπάρ και αν αυτό ακούγεται σαν να αποτελεί την σύνοψη μιας αυθεντικής λατινοαμερικάνικης σαπουνόπερας, είναι επειδή και η ταινία είναι στην πραγματικότητα ακριβώς αυτό.
Γιατί ήδη από την αρχή, το «Αγαπώντας τον Πάμπλο» αγκαλιάζει χωρίς όριο (και αίσθηση καλού γούστου) όλη την camp υπερβολή του, αποτελώντας τελικά ένα φιλμ που ίσως να μπορεί να απολαύσει κανείς για όλους τους λάθος λόγους.

Εδώ υπάρχει μια Πενέλοπε Κρουζ που δε διστάζει να ουρλιάξει, να γουρλώσει τα μάτια, να τραβήξει τα – χτενισμένα σε απόλυτα retro στυλ – μαλλιά της και να κυλιστεί πανικόβλητη στο έδαφος για να δείξει την απόγνωσή της, αν φυσικά δεν είναι ήδη απασχολημένη να χαϊδεύει με ηδυπάθεια τις πέρλες στο λαιμό της. Εδώ υπάρχει ένας Χαβιέρ Μπαρδέμ με ψεύτικη κοιλιά, που είναι και οικογενειάρχης, και μπίζνεσμαν, και ερωτύλος και πάρα πολύ σκληρός, τόσο σκληρός που όταν δίνει δολοφονικές εντολές, εκτοξεύει μαζί με τις απειλές και τα μακαρόνια στον τοίχο. Εδώ υπάρχει και ένας πρωτοφανώς ψύχραιμος Πίτερ Σκάρσγκαρντ, ο οποίος μοιάζει απλά ανήμπορος να συμμετέχει στην ερμηνευτική extravaganza των συναδέλφων του και παραμένει απλός (υποτονικός) παρατηρητής των όσων δρώμενων τυγχάνει να πυροδοτούν την αφήγηση της ταινίας.

Μια αφήγηση η οποία θεωρητικά δεν στερείται ούτε ταχύτητας, ούτε έντασης αλλά ούτε και αφορμών για τον Αρανόα να αποδείξει τις σκηνοθετικές του ικανότητες στην κινηματογράφηση της δράσης. Μερικές σκηνές μάλιστα καταφέρνουν στιγμιαία να τραβήξουν το ενδιαφέρον, ειδικά όταν αφορούν την εναέρια διακίνηση της κοκαΐνης και την σοκαριστική απλότητα με την οποία οι δολοφονικές προσταγές του Εσκομπάρ βρίσκουν τόπο. Με πολύ καλή δε θέληση, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Αρανόα επιχειρεί να ξεμπροστιάσει την κοινωνική συνενοχή και να εξηγήσει ενδεχομένως τους λόγους για τους οποίους η παραβατική συμπεριφορά του Εσκομπάρ έγινε σε τέτοιο βαθμό αποδεκτή.
Μόνο που όλα αυτά παραμένουν μέχρι το τέλος απλές εικασίες ή και ευσεβείς προσδοκίες. Το «Αγαπώντας τον Πάμπλο» πίσω από την κραυγαλέα βία του και την επιφανειακή πολυπλοκότητά του, δεν μπορεί να καμουφλάρει το γεγονός ότι η λογική αλλά και οι δυναμικές του αντλούν πολύ περισσότερο από τις telenovelas της Λατινικής Αμερικής παρά από το γκανγκστερικό σινεμά του δρόμου, που πρότεινε αρκετά χρόνια πριν «Η Πόλη του Θεού» του Φερνάντο Μεϊρέγιες και που θα αποτελούσε ιδανικό φόντο για την μια ιστορία που αφορά τις κοινωνικές δομές που επιτρέπουν την ενδυνάμωση (και τελικά την κυριαρχία) ανθρώπων όπως ο Εσκομπάρ.

Σε μια τέτοια ταινία δε θα υπήρχε καμία κωμική ερμηνευτική υπερβολή της Κρουζ. Δε θα υπήρχε καμία (ακούσια αστεία, έως και γελοία) «σπαστή» προφορά. Δε θα υπήρχε καμία φτηνή σωματική μανιέρα του Χαβιέρ Μπαρδέμ. Ωστόσο, υπάρχει μια γνήσια κωμική ταινία μέσα στον πυρήνα αυτού που δημιούργησε τελικά ο Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα, μόνο που μάλλον δεν είχε ακριβώς αυτό ως τελικό στόχο.

10o Wood Water Festival Παλιάς Καβάλας

Παρέμβαση διαμαρτυρίας ενάντια στον αγωγό φυσικού αερίου ΤΑΡ

Τον τελευταίο καιρό, η κοινοπραξία του ΤΑΡ μοιάζει να έχει βρεθεί σε ένα αδιέξοδο, που έχει οδηγήσει στο σταμάτημα των εργασιών κατασκευής του αγωγού στα Τενάγη των Φιλίππων. Βλέποντας ότι το πρόγραμμα κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, που νομιμοποιεί την κοινοπραξία στο να δωροδοκεί ελεύθερα, δε φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα στην κοινωνία, αποφασίζει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο… ή μάλλον πιο σωστά, να βάλει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αυξάνει τα ποσά και τις δωροδοκίες, στρατολογεί μέχρι και τον ίδιο τον υπουργό ενέργειας κ.Σταθάκη, που συμπεριφέρεται σαν εταιρικό στέλεχος και τέλος δωροδοκεί τον περιφερειάρχη και τη δήμαρχο Καβάλας. Η κοινοπραξία, υπόσχεται έργα άρδευσης, ύδρευσης και αποστράγγισης στην περιοχή ως αντάλλαγμα για τη συνέχιση των εργασιών του αγωγού. Έργα, που οι ίδιοι ντόπιοι εξουσιαστές προτείνουν, γνωρίζοντας τις ανάγκες και τις αδυναμίες των κατοίκων. Έργα που θα έπρεπε να έχουν φτιάξει χρόνια τώρα. Το να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα, ως αντάλλαγμα, ή πιο σωστά ως μοχλός πίεσης προς τον ντόπιο πληθυσμό, το αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών στην ελεύθερη πρόσβαση του νερού για τα χωράφια ή τα σπίτια τους, αποτελεί ίσως την πιο ντροπιαστική κίνηση που θα μπορούσαν να προσφέρουν οι ντόπιοι εξουσιαστές στους πολίτες τους, υποβαθμίζοντας την ζωή, την νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια τους. Αντί αυτού, ως στρατιωτάκια του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, ξεπουλάτε το φυσικό σας πλούτο, χαρίζετε το μεγαλύτερο φυσικό δώρο της περιοχής, αυτό του τυρφώνα στους εφοπλιστές και επιτρέπετε τη λεηλασία και την καταστροφή του τόπου σας .

Ο ΤΑΡ είναι ένα έργο που δείχνει τον ορισμό της ενεργειακής κεφαλαιοκρατικής αγοράς, προικισμένο με τη σαπίλα της διαφθοράς και της παρανομίας της παγκόσμιας ενεργειακής κατασκευαστικής ελίτ. Στημένο από κάθε λογής καρτέλ κατασκευαστικών εταιριών με δεκάδες δικογραφίες και πρόστιμα για περιβαλλοντολογικές καταστροφές να προικίζουν τα βιογραφικά τους, περιμένει να πάρει και αυτό τη θέση του μέσα στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα της μίζας, της ξεφτίλας και της δωροδοκίας.

Όλος ο πολιτικός κόσμος, δικαιολογεί τέτοιου είδους απάτες με το πρόσχημα της ενεργειακής ασφάλειας, της σταθερότητας και της ανάπτυξης. Μόνο που δε μας ξεκαθαρίσατε, ποια είναι τελικά αυτή η ενεργειακή ασφάλεια; Ποια είναι αυτή η ανάπτυξη που πιπιλάτε σαν καραμέλα;

Είναι αυτή που οδηγεί όλο και περισσότερο στην ενεργειακή εξάρτηση και στην ομηρία των ορυκτών καυσίμων;

Είναι αυτή που τα πλούτη τους γεύονται αυτοί που καταστρέφουν τον πλανήτη, ενώ εσένα θα σε μετατρέψουν σε ένα απλό γεωπολιτικό στόχο;

Είναι αυτή που ξεκληρίζει ολόκληρους λαούς για να περάσετε τους αγωγούς σας, πνίγοντας στη θάλασσα χιλιάδες κόσμου και γεμίζοντας προσφυγικές ροές αθώων ανθρώπων που ψάχνουν μια ελπίδα για το αύριο;

Είναι αυτή που βάζει τους λαούς να σφάζονται μεταξύ τους, πλουτίζοντας μέσα από τα εξοπλιστικά προγράμματα και το εμπόριο όπλων;

Το μέλλον μας είναι μακρυά από την εξάρτηση, την ομηρία και τον ενεργειακό έλεγχο. Μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, στήνουμε οδοφράγματα απέναντι σε κάθε εκμεταλλευτή. Ταυτιζόμαστε με τον κάθε καταπιεσμένο που αρνείται να παραδοθεί στα δόντια τους και μάχεται για την αξιοπρέπεια και τη σωτηρία της φύσης. Ταυτιζόμαστε με τους κοινωνικούς αγωνιστές στα Γιάννενα, που εναντιώνονται στην καταστροφή της φύσης από τις εξορύξεις πετρελαίου. Εναντιωνόμαστε σε αυτούς που ξεριζώνουν μέρα με την μέρα τα αρχαία δάση της Χαλκιδικής για την εξόρυξη Χρυσού. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους κατοίκους του Λέτσε και του Μελεντούνο στην Ιταλία, που από το προηγούμενο καλοκαίρι συγκρούονται με τον αγωγό ΤΑΡ και την μαφιόζικη Ευρωπαϊκή πολιτική.

Αν λοιπόν βαφτίζετε ανάπτυξη την ομηρία, τη λεηλασία και την εκμετάλλευση, ευχαριστούμε όχι δε θα πάρουμε. Το νερό, το φως και η ενέργεια είναι αγαθά που πρέπει να είναι προσιτά σε όλους μας.

Δε διαπραγματευόμαστε τη ζωή μας, δεν πουλάμε την αξιοπρέπειά μας. Ραντεβού στα χωράφια!

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΒΡΟΧΗΣ Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ 46

Μαζί ή Τίποτα

In the Fade

του Φατίχ Ακίν

Ο Φατίχ Ακίν επιστρέφει με ένα προκλητικό θρίλερ εκδίκησης με ηχηρό πολιτικό μήνυμα και κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η Νταϊάν Κρούγκερ στην πιο μεστή ερμηνεία της καριέρας της.

Τίποτα δεν σταματά την Κάτια, τη 35χρονη Γερμανίδα που πανρεύεται τον τουρκικής καταγωγής Νούρι, ακόμα και μέσα στη φυλακή. Εκείνος, πρώην έμπορος ουσιών αλλά τώρα αποφασισμένος να αλλάξει τη ζωή του, εκείνη φοιτήτρια ανθρωπολογίας που αψηφά την επικριτική της μητέρα, δεν ανταλλάζουν βέρες αλλά χαράζουν στα δάχτυλά τους τατουάζ – σύμβολα της δικής τους αιώνιας αγάπης και δέσμευσης. Εξι χρόνια μετά τους συναντάμε στη γειτονιά τους στο Kρόιτσμπεργκ – εκείνος δουλεύει στο φορολογικό γραφείο που έχει στήσει για να βοηθά τους Τούρκους μετανάστες, εκείνη φέρνει τον εξάχρονο γιο τους για να περάσει την μέρα με τον μπαμπά του. Μόνο που δε θα είναι μία συνηθισμένη μέρα για την οικογένειά τους. Μία βόμβα εκρήγνυται ακριβώς μπροστά από το γραφείο του Νούρι και η Κάτια χάνει τον σύντροφό της, το παιδί της και τη γη κάτω από τα πόδια της μέσα σε μια στιγμή. Η πραγματική όμως τραγωδία δεν έχει ακόμα ξεκινήσει. Γιατί το ωστικό κύμα που προκαλεί αυτή η έκρηξη έχει να κάνει με πολλά περισσότερα. Ποιος ευθύνεται; Γείτονες, media, φίλοι αλλά και οι ίδιοι οι γονείς τεντώνουν το δάχτυλο στο παρελθόν του Νούρι. Η αστυνομία ψάχνει ενόχους σε γνωστά ρατσιστικά μονοπάτια (ακόμα και το σκίτσο μιας γυναίκας που περιγράφει η Κάτια μεταφράζεται σε «ανατολικοευρωπαία»). Η πραγματικότητα όμως είναι ακόμα πιο ζοφερή: το χτύπημα ήταν εθνικιστικό, οι ένοχοι είναι Γερμανοί, και το νεοναζιστικό φασιστικό ρεύμα που δε δέχεται οποιαδήποτε διαφορετικότητα να συνυπάρχει, ηχηρά παρόν. Θα μπορέσει να επέλθει μία λύση μέσα από το δημοκρατικό δικαστικό σύστημα; Ή η αυτοδικία είναι ο μόνος δρόμος;

Ο Φατίχ Ακίν («Μαζί, Ποτέ», «The Cut», «Crossing the Bridge», «Soul Kitchen») κατασκευάζει ένα θρίλερ εκδίκησης με πολιτικό περίγραμμα και αφυπνιστικό μήνυμα για την εκρηκτική αύξηση εγκλημάτων μίσους που πλήττουν τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Μία χώρα που έχει περάσει πάνω από μισό αιώνα παλεύοντας ενοχικά με τα φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά δεν έχει καταφέρει να ξεριζώσει τις επικίνδυνες εθνικόφρονες κορώνες του κοινωνικού της ιστού. Η διαφορετικότητα δεν έχει γίνει ποτέ πραγματικά αποδεκτή στη Γερμανια και τώρα που όλη η Ευρώπη μοιάζει να γέρνει ανησυχητικά προς την άκρα δεξιά, οι ρατσιστικές εκδηλώσεις έχουν ανασηκώσει κεφάλι, μαζί με το θρασύ τεντωμένο δεξί χέρι τους.

Αυτό όμως που πρώτα ενδιαφέρει τον Ακίν είναι η προσωπική ιστορία. Ο άνθρωπος που βάλλεται στο επίκεντρο αυτού του πολιτικού παραλογισμού. Με κάμερα στον ώμο (θυμίζοντας το «Μαζί, Ποτέ») βουτά με ενέργεια, φρεσκάδα, τρέλα και τρυφερότητα στην πρώτη σεκάνς – στο γάμο στις φυλακές. Δύο εναντίον όλων, ερωτευμένοι, γελαστοί, αν και έγκλειστοι, δέσμιοι σ’ ένα πρόχειρα στημένο πανηγύρι. Για αυτό και τα κοντινά στην οικογένεια που σχηματίστηκε, έξι χρόνια μετά. Το αξιολάτρευτο μυωπικό πιτσιρίκι τους, την οικειότητά τους, τους καθημερινούς διαλόγους. Οταν όλο αυτό ανατινάσσεται, κυριολεκτικά, ο φακός του Ακίν θα μείνει κολλημένος στο πρόσωπο της ηρωίδας του. Οχι μόνο γιατί μέσα από κάθε της σπαραγμό, παίρνει τις σωστές, ανθρώπινες διαστάσεις το αντίκτυπο ενός εγκλήματος μίσους, αλλά ίσως και γιατί θέλει να τονίσει την μοναξιά της. Μια μοναξιά τόσο προσωπική, όσο και πολιτική: μόνη απέναντι σ’ ένα σύστημα που δεν προσφέρει ασφάλεια, ούτε δικαιοσύνη, ούτε τιμωρία, ούτε κάθαρση.

Παρακολουθώντας, στο πρώτο μέρος της ταινίας, την καθημερινότητα μετά την τραγωδία, ο Ακίν θέλει να συλλάβει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο από βόμβες: την κανονικοποίηση της ξενοφοβίας κι έτσι τη βουβή συναίνεση απέναντι στο ρατσισμό. Κι αν οι δικαστικές σεκάνς θυμίζουν λίγο περισσότερο τηλεοπτικό μελόδραμα, κι όχι το παρορμητικό σινεμά του, το μήνυμα αυτής ακριβώς της θεσμικής μοναξιάς είναι ξεκάθαρο.

Κάπως έτσι ο Ακίν δικαιολογεί την τελευταία πράξη εκδίκησης. Η ηρωίδα του πρέπει να δικαιώσει το σαμουράι τατουάζ της, ακολουθώντας τους ενόχους στην Ελλάδα (όπου έχουν συνδέσμους με τη Χρυσή Αυγή – μάλιστα ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης κάνει μία guest, αλλά καίρια εμφάνιση).

Κάπου εκεί η ταινία χάνει τόσο την κινηματογραφική της στιβαρότητα και πρωτοτυπία (εφόσον δηλώνει ιστορία εκδίκησης, μπορούμε να φανταστούμε την κατάληξη), όσο και τον άξονά της στο πολιτικό της δίλημμα. Ενώ το φινάλε θα έπρεπε να δυναμιτίζει τις αισθήσεις, η επιλογή του μοιάζει περισσότερο να γειώνει τις προσδοκίες μας για κάτι θα ξεκινούσε έναν ουσιώδη διάλογο για τη ζοφερή επικαιρότητα μας.

Παρόλα αυτά ο Ακίν καταθέτει ένα σινεμά που έχει βλέμμα, δύναμη, άποψη κι ενέργεια. Και πάνω από όλα μία εξαιρετική πρωταγωνίστρια, άξια βραβείου. Μεγάλη έκπληξη η Νταϊάν Κρούγκερ με μία ερμηνεία που οι μικρές, κλεφτές στιγμές αξίζουν ακόμα περισσότερο από τα μπραβάντο ξεσπάσματα. Την πιστεύεις, τη νιώθεις, την συμπονάς, βρίσκεσαι δίπλα της σε όλη την κάθοδό της στην κόλαση.

Κρίμα που το fade to black τέλος δεν τη δικαιώνει.

Αν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι έτοιμοι να “διαβούν” τον Ρουβίκωνα, τότε θα πρέπει να είναι έτοιμοι να υποστούν και το ποτάμι της αλληλεγγύης

Με θαυμασμό, και καθόλου έκπληξη, διαβάσαμε μια αναδημοσίευση με αφορμή τη δράση της Α.Ο. Ρουβίκωνας στη φασιστο-φυλλάδα της Νεάπολης. Ένα τοπικό μέσο ενημέρωσης, που έχει κάνει γνωστή την πόλη της Καβάλας, σε Ελλάδα και εξωτερικό, για την κατασκευή και δημοσίευση ψευδών ειδήσεων. Μάλιστα στην αναδημοσίευση αυτή* από κάποιον ομογενή γιατρό της Βοστόνης, γινόμαστε για άλλη μια φορά παρατηρητές, αυτής της κλασσικής μεταμνημονιακής, νεοφιλελεύθερης πολιτικής ξεπλύματος των φασιστικών νοοτροπιών και πρακτικών. Υπέρμαχος του κινήματος “δεν είμαι ρατσιστής αλλά..” ή των “καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται”, ο “κουμπάρος” από τη Βοστόνη, πέρα από πρόθυμος να χρηματοδοτήσει το ελληνικό CSI για το μπουζούριασμα του Ρουβίκωνα, φτάνει στο σημείο να εξισώσει τη δράση των συντρόφων μας με αυτή της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Μια λογική που τον τελευταίο καιρό, τείνει να γίνει μόδα στις τάξεις των νεοφιλελεύθερων που αναζητούν τρόπους να συλλέξουν τους ψηφοφόρους της εγκληματικής οργάνωσης των ασπόνδυλων.

Εμείς με τη σειρά μας, θα προτείναμε στον κομμουνιστοφάγο ντόκτορ, να προσέξει γύρω του, τι πράττουν τον τελευταίο καιρό οι ομοϊδεάτες του- ομογενείς που έχουν αιματοκυλίσει την Αμερική, πριν προβεί σε στρατιωτικό εξοπλισμό της χώρας για την εξουδετέρωση του Ρουβίκωνα. Στην πραγματικότητα, οι επισκέψεις των μελών του Ρουβίκωνα στους μιζαδόρους γιατρούς για τα φακελάκια και η επίθεση στη Novartis είναι ο λόγος που “ενοχλήθηκε” ο συγκεκριμένος.

Από μια εφημερίδα και ένα ραδιόφωνο που έχει καταντήσει, κυριολεκτικά, να λειτουργεί ως εκπρόσωπος τύπου της ναζιστικής γκρούπας και κάθε ακροδεξιού κηφήνα, είναι λογικό να περιμένουμε τέτοιου είδους άρθρα. Μόνο που με αυτόν τον τρόπο η Νεάπολης, στήνει ένα πολιτικό πλυντήριο, ξεπλένοντας φασιστικές δολοφονίες και εξυγιαίνοντας ακροδεξιές ρητορικές μίσους, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας. Εδώ λοιπόν παρατηρούμε τον ορισμό του λαϊκίστικου φιλελεύθερου μορφώματος, εμπλουτισμένο με τη δυσοσμία των νοσταλγών της επταετίας που ξεπηδάει από τα σάβανα της φονταμενταλιστικής δεξιάς.

Πάνω στην ανιστόρητη και ημιμαθή θεωρία λοιπόν των δύο άκρων, νεοφιλελεύθεροι πολιτικάντηδες και κεντρώοι κρατικοδίαιτοι, φροντίζουν να στήσουν την πολιτική τους καριέρα. Χαρακτηριστικά που προικίζουν το βιογραφικό αυτής της τάσης, είναι ο γκεμπελισμός των ψευδών ειδήσεων και η διαστρέβλωση των γεγονότων. Πρακτική που υιοθετούν και οι πατριδοκάπηλοι θρησκόληπτοι της κοινωνίας, προσπαθώντας να παραχαράξουν τις μελανές σελίδες της ιστορίας και των πολιτικών γεγονότων που σημαδεύουν την χώρα.

Κοιτώντας το δέντρο του Ρουβίκωνα και όχι το δάσος των προβλημάτων, τα γεγονότα παρερμηνεύονται, αποσιωπώντας τη γενεσιουργό αιτία, που οπλίζει τις δράσεις αυτές. Οι ψευδείς ειδήσεις, η παρερμηνεία του λόγου των μελών του, και η απονοηματοδότηση των δράσεων της ομάδας, αποτελούν τη βάση της πολιτικής επιχειρηματολογίας τόσο του πολιτικού κόσμου όσο και του κάθε μιντιακού, και όχι μόνο, κολαούζου του συστήματος. Αρνούμενοι να καταλάβουν πως οι ακτιβιστικές δράσεις του Ρουβίκωνα είναι μέρος του ευρύτερου αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού χώρου που συνειδητά αντιδρά ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταστολή και την ατιμωρησία, χωρίς μάλιστα να ζητά πολιτικά ανταλλάγματα. Αδύναμοι να κατανοήσουν ότι είναι τα αντανακλαστικά των καταπιεσμένων, μέσα από τις πολιτικές της λιτότητας και των πλειστηριασμών, των μιζών και της δωροδοκίας, της πολιτικής αυθαιρεσίας και της δικαστικής καταστολής, της κάλυψης των εργασιακών και κρατικών δολοφονιών, των γεωπολιτικών στρατηγικών του ενεργειακού ιμπεριαλισμού που βυθίζουν την ανατολή στο αίμα.

Η γενικότερη λύσσα του κράτους να καταστείλει τον αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο φυσικά και δεν περνάει απαρατήρητη. Ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση έχει επιλέξει, πριν αναλάβει καν την εξουσία, με ποια μεριά θα είναι. Από τη μία, αφήνει τους δολοφόνους του Φύσσα και του Λουκμάν ελεύθερους, αποφυλακίζει στρατιωτικούς και κληρικούς βιαστές και σκεπάζει τα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα του τόπου (Panama/ paradise papers, Novartis, Siemens, Lagarde). Ενώ από την άλλη, ανακαλεί συνεχώς αθωωτικές αποφάσεις υπέρ των αναρχικών, κόβει τις άδειες (εκπαιδευτικές και μη) φυλακισμένων αγωνιστών, βασανίζει απεργούς πείνας και ρίχνει εξοντωτικές ποινές μέσα από στημένα κατηγορητήρια της αντιτρομοκρατικής και πειραγμένα DNA.

Έτσι και εμείς, ως αλληλέγγυοι/ες στην Α.Ο. Ρουβίκωνας, στεκόμαστε δίπλα τους σε αυτό το κύμα καταστολής και δυσφήμισης που τους έχει επιβληθεί. Σηκώνουμε τα συντροφικά αναχώματα απέναντι σε άλλη μια εκδικητική επίθεση του κράτους και δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράσταση μας στα μέλη του Ρουβίκωνα που δικάζονται στις 12 Ιουνίου και σε κάθε άλλο διωκόμενο σύντροφο και μέλος της ομάδας. Το μόνο που θα πετύχετε, είναι να κάνετε όλο τον κόσμο “Ρουβίκωνες”.

Η δίκη των 12 μελών του Ρουβίκωνα, θα γίνει η πολιτική καταδίκη κράτους και κεφαλαίου.

Αλληλεγγύη στην Α.Ο. Ρουβίκωνας

Αυτόνομο στέκι Καβάλας,Κατάληψη Βύρωνος 3

*http://www.neapolisnews.gr/ανοικτη-επιστολη/

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΑΡΙΟ ΣΕΙΣΙΔΗ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 6 ΙΟΥΝΗ.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.

 ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΒΕΤΟ

Το Τελευταίο Σημείωμα

του Παντελή Βούλγαρη

Ο Παντελής Βούλγαρης επιστρέφει στην πολύπαθη σύγχρονη ελληνική ιστορία για να αποδείξει για άλλη μια φορά, παρά τα ελαττώματα του «Τελευταίου Σημειώματος», την ειλικρίνεια των προθέσεών του και την εξαιρετική του ικανότητα να επικοινωνεί άμεσα με το κοινό.

Υπάρχει μόνιμα μια γνησιότητα στο σινεμά του Παντελή Βούλγαρη και ένα πάθος που αντικατοπτρίζεται τόσο στον συναισθηματισμό που διαποτίζει κάθε πλάνο όσο και στην προσεκτική επιλογή των λέξεων των πρωταγωνιστών του, οι οποίες συνήθως ξεπερνούν τους ήρωές τους για να αναδείξουν την εποχή τους, τα ήθη και όλες εκείνες τις μικρές παρόμοιες ιστορίες που παρέμειναν κρυφές στη ροή της Ιστορίας.

Έτσι και στο «Τελευταίο Σημείωμα», την πιο πρόσφατη ταινία του σκηνοθέτη, η ταινία δεν αφορά μόνο την ιστορία του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, Κρητικού αγωνιστή του λαϊκού κινήματος που δούλεψε ως διερμηνέας των Γερμανών στη φυλακή του Χαϊδαρίου κατά τη διάρκεια της κατοχής, αλλά και όλους εκείνους που έζησαν, έδρασαν και στιγμάτισαν με το αίμα τους εκείνη την περίοδο, δημιουργώντας αθροιστικά ένα κοινωνικό ψηφιδωτό γεμάτο ιστορικές λεπτομέρειες και ανθρώπινες δυνατές στιγμές.

Γιατί η ταινία μπορεί να κλείνει με την πλήρη καταγραφή των ονομάτων των 200 ανθρώπων που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944 ως αντίποινα στην ενέδρα της ελληνικής αντίστασης στον Στρατιωτικό Διοικητή Λακωνίας, σε χαράδρα της περιοχής των Μολάων, όμως στην πραγματικότητα το «Τελευταίο Σημείωμα» είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Πίσω από το σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη και του ίδιου του Παντελή Βούλγαρη φαίνεται η λεπτομερής κοινωνιολογική και ιστορική μελέτη παρόμοιων γεγονότων, πίσω από την ματιά του Παντελή Βούλγαρη γίνονται εμφανείς η αφοσίωση και η γνώση της ιστορίας, πίσω από την φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή, τα σκηνικά του Σπύρου Λάσκαρη και τα κοστούμια της Γιούλας Ζωϊοπούλου επιβεβαιώνεται η προσοχή στην αναπαράσταση μιας ολόκληρης εποχής.

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι Ναπολέων Σουκατζίδης τού (ποτέ κραυγαλέα αλλά πάντοτε ιδανικά εκφραστικού) Ανδρέα Κωνσταντίνου, ο οποίος έπειτα από διαδοχικές εξορίες και φυλακές από το 1936, βρίσκεται να εκτελεί χρέη διερμηνέα στον Γερμανό Διοικητή του στρατοπέδου του Χαϊδαρίου, Καρλ Φίσερ (Αντρέ Χένικε). Εξω από το στρατόπεδο, η μνηστή του Ναπολέοντα, Χαρά Λιουδάκη (η Μελία Κράιλινγκ έχει το δύσκολο ρόλο να βασιστεί περισσότερο στη στάση του σώματος και το βλέμμα της παρά στα λόγια – και αριστεύει), εργάζεται ως νοσοκόμα υπομένοντας καθημερινά την προσδοκία της επανασύνδεσης. Η ενέδρα στους Μολάους και οι τέσσερις νεκροί Γερμανοί που φέρνει ως αποτέλεσμα, πρόκειται να θέσουν σε διαφορετική ροή την ιστορία τους και να κάνουν ακόμα ασθενέστερη οποιαδήποτε ελπίδα.

Όμως το «Τελευταίο Σημείωμα» δεν είναι τόσο μια ταινία για την ελπίδα όσο για τη δύναμη των πιστεύω και την ισχύ των ιδεωδών και οι ποικίλες μικρές ιστορίες φόβου, συντροφικότητας, φιλίας αλλά και ονειροπόλησης των κρατούμενων στους θαλάμους, δίνουν στον Βούλγαρη και την Καρυστιάνη την ιδανική ευκαιρία να διευρύνουν τη ματιά τους και να μετατρέψουν τον Σουκατζίδη σε φορέα μιας ιστορίας με πολυάριθμες, εξίσου σημαντικές παραλλαγές. Η ουσιαστική δύναμη της ταινίας δεν βρίσκεται στη θορυβώδη επιφάνεια αλλά εντοπίζεται στις ήσυχες λεπτομέρειες, το δράμα παραδόξως δεν κορυφώνεται τη στιγμή του θανάτου αλλά στον πανηγυρισμό της ζωής (η σκηνή των παραδοσιακών χορών εντός της φυλακής αποτελεί και την καλύτερη σκηνή της ταινίας) και οι σημαντικότερες ατάκες δεν λέγονται από τους πρωταγωνιστές αλλά εμφανίζονται εμβόλιμες ως στιγμές από κάποια άλλη προσωπική ιστορία, που θα μπορούσε με τη σειρά της να αποτελεί μια εξίσου σημαντική ταινία.

Για αυτό και είναι εύκολο να συγχωρήσεις στην ταινία (αν και κατανοητό ως ένα βαθμό) την υπερδραματοποίηση ορισμένων στιγμών, την μάλλον υπερβολική χρήση του slow motion, την ανάγκη κατά στιγμές να τονιστούν με λόγια πράγματα που έχει ήδη κάνει σαφή η ευγλωττία των εικόνων, όπως και την αίσθηση ότι, ειδικά λόγω της πλούσιας έρευνας, πολλές ιστορίες αποζητούν (χωρίς τελικά να λαμβάνουν) περισσότερο χρόνο. Γιατί στην πραγματικότητα, το «Τελευταίο Σημείωμα» παραμένει μέχρι το τέλος μια ταινία προσωπική, ένα φιλμ που πιστεύει με πάθος στην αλήθεια της ψυχής του και μια δημιουργία ειλικρινής που βρίσκει άμεσα επικοινωνία με τον θεατή. Και αυτό είναι μάλλον το σημαντικότερο από όλα.

Καβάλα 25 Μαΐου 2018

Περιοχή: Άγιος Τρύφωνας & Ελληνικής Δημοκρατίας

Την Παρασκευή 25/5/2018, πραγματοποιήθηκε από τη Συνέλευση Ενάντια στις Φόλες και άλλους φιλόζωους, παρέμβαση στην περιοχή του Αγίου Τρύφωνα, πίσω από το στρατόπεδο Ασημακοπούλου και στην οδό Ελληνικής Δημοκρατίας, με αφισοκόλληση, στένσιλ και συνθήματα.

Για ακόμη μία φορά, απάνθρωποι έριξαν φόλες και δολοφόνησαν αδέσποτες ψυχές, κάτι που μας επιβεβαίωσαν και κάποιοι από τους κατοίκους των παραπάνω περιοχών.

ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ

ΣΥΝ.Ε.ΦΟ

ΣΥΝέλευση Ενάντια στις ΦΟλες Συν.ε.φο

The Antifascists (2017) Documentary

Ένας πόλεμος χαμηλής έντασης διεξάγεται στους δρόμους της Ευρώπης και το επίκεντρο είναι ο φασισμός. Αυτό το ντοκιμαντέρ μας μεταφέρει πίσω από τις μάσκες των μαχητών, που ονομάζονται αντιφασίστες.

Το 2013 μια ομάδα οπλισμένων ναζί επιτίθεται σε ειρηνική πορεία στη Στοκχόλμη κατά την οποία πολλοί άνθρωποι τραυματίζονται. Στην Ελλάδα το ναζιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή αναδεικνύεται τρίτο στις εκλογές και στο Μάλμε ο ακτιβιστής Showan Shattak και οι φίλοι του πέφτουν θύματα ναζιστικής επίθεσης με μαχαίρια και ο ίδιος καταλήγει σε κώμα.

Σ’ αυτό το πορτραίτο των αντιφασιστών στην Ελλάδα και τη Σουηδία ανακαλύπτουμε σημεία κλειδιά που εξηγούν την ριζοσπαστική τους δράση.

Bomb City : Βίαιο punk δραματικό θρίλερ στα πρότυπα του American History X!

Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία εγκλημάτων μίσους από punk rock οπαδούς στο Amarillo του Τέξας το 1997, το Bomb City είναι ένα δραματικό θρίλερ από τον σκηνοθέτη Jameson Brooks.

Ο τίτλος αναφέρεται στο όνομα ενός καταλύματος όπου ο ένας τύπος γνωστός ως Brian Deneke φιλοξενεί ένα πανκ σόου.
Μετά την ήττα σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, μια ομάδα κολλεγιόπαιδων με το όνομα The White Hatters ξεκινά μια μεγάλη μάχη στους δρόμους με τους punk.

Πρωταγωνιστεί ο Dave Davis ως Brian και παίζουν ακόμη οι Glenn Morshower, Logan Huffman, Lorelei Linklater, Eddie Hassell, Henry Knotts και άλλοι.

Μια σκληρή ταινία βίας, στα πρότυπα ίσως του American History X.

Σήμερα, 3/5/2018, περίπου 70 αλληλέγγυοι/ες πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση-πορεία για τον αναρχικό-κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου. Με αφορμή τη σημερινή πορεία, από νωρίς το πρωί ασφαλίτες κινούνταν επιδεικτικά γύρω από την κατάληψη Βύρωνος 3, ενώ το κέντρο είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις καταστολής.

Η πορεία κινήθηκε τόσο σε πεζόδρομους της πόλης όσο και στον κεντρικό εμπορικό δρόμο, περνώντας μπροστά και από το αστυνομικό τμήμα. Τα συνθήματα ποικίλα και με παλμό, σε όλη τη διάρκεια της πορείας, όχι μόνο για το διωκόμενο σύντροφο, αλλά για όλες τις συμπαθείς τάξεις, θύματα του κρατικού και δικαστικού μηχανισμού.

Η πορεία κατέληξε στην κατάληψη Βύρωνος 3, ενώ οι μπάτσοι κράτησαν γενικά διακριτική στάση τόσο κατά την διάρκεια της όσο και στο τέλος της.

Η κίνηση αυτή ήταν μια ελάχιστη δράση αλληλεγγύης στον Τ. Θεοφίλου, καθώς η κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα, η δικαστική εξουσία, μας αποδεικνύει πως λειτουργεί σαν κράτος εν κράτη. Η έφεση της αθωωτικής απόφασης είναι η απεγνωσμένη κίνηση των εξουσιαστών να καταστείλουν τους κοινωνικούς αγωνιστές, αρνούμενοι να δεχτούν την ήττα τους μέσα στα δικά τους λημέρια. Τα λημέρια της μίζας, της διαφθοράς και της υποταγής που επικρατούν μέσα στις τάξεις των δικαστών.

Με τους δολοφόνους του Φύσσα, τα λαμόγια της Novartis, καθώς και τους μαφιόζους των Panama και Paradise Papers να γυρνάνε όλοι ελεύθεροι, η δικαστική εξουσία μας αποδεικνύει πως η δικαιοσύνη όχι μόνο είναι τυφλή, αλλά δρα εκδικητικά σε όσους πιστεύει πως είναι πραγματικοί εχθροί για την καρέκλα τους.

Στην πορεία πετάχθηκαν τρικάκια ενώ μοιράστηκε και το παρακάτω κείμενο:

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Στις 18/8/2012, ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου, συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται, κατηγορούμενος για ένοπλη ληστεία σε υποκατάστημα της ALPHA BANK στην Πάρο το 2012, για ανθρωποκτονία και για συμμετοχή στην Ε.Ο Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς. Ο ίδιος αρνείται εξαρχής όλες τις κατηγορίες. Μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο, αποτέλεσε ένα μη επαρκές δείγμα DNA, που βρέθηκε σε καπέλο που δήθεν έπεσε από τους δράστες σύμφωνα με τα λεγόμενα της αντιτρομοκρατικής, και το οποίο δεν υπήρξε σε καμία φωτογραφία από τον τόπο του εγκλήματος. Επίσης,το συγκεκριμένο “εύρημα” στάλθηκε στους αρμόδιους σε διαφορετική ημερομηνία από τα υπόλοιπα, πράγμα που μαρτυρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο της αστυνομίας στην ενορχήστρωση της υπόθεσης με απώτερο σκοπό τη στοχοποίηση ενός αγωνιστή.

Στις 7/7/17, ο Τ.Θεοφίλου κρίνεται αθώος από το πενταμελές εφετείο κακουργημάτων, έπειτα από την πενταετή άδικη παραμονή του στη φυλακή. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι δυνατότητες της αντιτρομοκρατικής στην κατασκευή κατηγορητηρίων και ενοχοποίησης αγωνιστών φάνηκαν ανεπαρκείς. Το μίσος της πολιτικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας για τους πολιτικούς της αντιπάλους δε σταματάει όμως εκεί. Την Παρασκευή 11/5/2018, ο Θεοφίλου καλείται να ξαναδικαστεί με τις ίδιες κατηγορίες, μετά από την αναίρεση της αθωωτικής απόφασης που άσκησε ο κατάπτυστος αντεισαγγελέας Ιωάννης Αγγελής,σαν επιρρεπές τσιράκι της ντόπιας αστικής τάξης. O συγκεκριμένος, υπήρξε πρώην εποπτεύων εισαγγελέας της «αντι»τρομοκρατικής, η οποία έχει κατασκευάσει σειρά καφκικών διώξεων κατά αγωνιστών, κι έχει προαχθεί πλέον σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγκαινιάζει νέες πρακτικές δίωξης συντρόφων με γενικότερο σκοπό την καταστολή και την τρομοκρατία των αγωνιστικών κομματιών της κοινωνίας. Η σοσιαλδημοκρατική-ακροδεξιά συγκυβέρνηση,συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων κάνοντας ξεκάθαρο και στους πιο δύσπιστους πως ο ρόλος της, ακόμα και υπό το μανδύα της “αριστερής” φιλολαϊκής ρητορικής, δεν είναι άλλος από την αφαίμαξη της καταπιεσμένης τάξης προς όφελος των καπιταλιστών και της τιμωρίας όποιου/όποιας δε δέχεται τους όρους της. Στην προσπάθεια αυτή, κράτος και κεφαλαίο επιτίθενται με όλα τα μέσα στα ήδη εξαθλιωμένα στρώματα, επιβάλλοντας μνημόνια, πλειστηριάζοντας πρώτες κατοικίες, καταστέλλοντας βίαια απεργίες, εκκενώνοντας καταλήψεις, φυλακίζοντας αναρχικούς και στερώντας εκδικητικά τα δικαιώματα τους, ξυλοκοπώντας και φυλακίζοντας πρόσφυγες και μετανάστες. Σε αυτό τον αγώνα καταστολής, δε θα υπήρχαν τα ίδια αποτελέσματα χωρίς την καθοριστική συνδρομή της ταξικής τους δικαιοσύνης. Μίας “δικαιοσύνης”, η οποία αποτελείται από διεφθαρμένους εισαγγελείς και δικαστές και που επιβάλλει εξοντωτικές ποινές, πολλές φορές με μόνο κριτήριο τα πολιτικά φρονήματα του κατηγορούμενου. Μίας “δικαιοσύνης” που παράλληλα αθωώνει φασίστες, πρεζέμπορους και την υπόλοιπη οικονομική και πολιτική ελίτ από τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται. Και ενώ η ποινικοποίηση των αντιστάσεων όλο και εντείνεται, η ανάγκη για ακόμα μεγαλύτερες αντιστάσεις είναι επιτακτική. Σε όλα αυτά δε μένουμε αμέτοχοι. Σε μια κοινωνία ,στην οποία η εξουσία γεννάει το άδικο και το εδραιώνει ως λογικό , δε θα σταματήσουμε να παλεύουμε για την εξάλειψή της. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας σαν όπλο ενάντια στον κανιβαλισμό των ζωών μας.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3

Την πρωτομαγιά, βρεθήκαμε δίπλα στους αγρότες που απειλούνται από τον αγωγό ΤΑΡ, ύστερα από κάλεσμα που απεύθυναν οι ίδιοι στην κοινωνία της Καβάλας. Με την κοινοπραξία να έχει βάλει λυτούς και δεμένους να πράξουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να συνεχιστούν οι εργασίες που έχουν διακοπεί για 10 χιλιόμετρα στον νομό Καβάλας, προχωρά με απειλές και τελεσίδικες αποφάσεις, δίνοντας σε όλους να καταλάβουν το πραγματικό πρόσωπο της κοινοπραξίας . Μπάτσοι, Δικαστές, Συμβούλια της Επικρατείας, τεχνοκράτες, βουλευτές (όλων των κομμάτων) και τοπικοί εξουσιαστές, έχουν όλοι στηθεί σε ένα ατέλειωτο ξεγύμνωμα της αξιοπρέπειάς τους για μια δήθεν ενεργειακή ασφάλεια και οικονομική ανάπτυξη. Ταριχευμένοι από την εθνική ντόπα των τελευταίων μηνών, από την μία ξεσηκώνονται στο όνομα διπλωματικών παιχνιδιών μέσα από φασιστικά παραληρήματα, παίζοντας το παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων, και από την άλλη, μέσα από μία δυσωδία φορμόλης και φασιστικής αποσύνθεσης, ως γνήσια ανίκανα απολιθώματα και στρατιωτάκια του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, ξεπουλάνε το φυσικό τους πλούτο στους εφοπλιστές και επιτρέπουν τη λεηλασία και την καταστροφή του τόπου τους για ένα ενεργειακό έργο, αυτό του αγωγού ΤΑΡ.

Ένα έργο, που στήνεται για να πάρει και αυτό τη θέση του μέσα στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα της μίζας, της ξεφτίλας και των δωροδοκιών. Με τα Panama, Paradise και λοιπά Papers, να αποτελούν πτυχία αναγνωρισιμότητας της φορολογικής διαφθοράς και της ανάπτυξης που τόσο πολύ οι εξουσιαστές περηφανεύονται. Στημένο από κάθε λογής καρτέλ κατασκευαστικών εταιριών, με χιλιάδες δικογραφίες και περιβαλλοντολογικές καταστροφές να προικίζουν τα βιογραφικά τους και τα ενεργειακά μνημόνια να υπογράφονται το ένα μετά το άλλο. Με τις ενεργειακές πολιτικές να στήνουν διπλωματικά επεισόδια, εγκρίνοντας εξοπλιστικά προγράμματα και στρατιωτικούς ανεφοδιασμούς, ενώ από την άλλη να γεμίζουν τη Μεσόγειο και το Αιγαίο με χιλιάδες πρόσφυγες και αθώα θύματα.

Αρνούμαστε να κλείσουμε τα μάτια σε κάθε εργασιακή και εργοδοτική ξεφτίλα που ξεζουμίζει ακόμα και τους ίδιους τους εργαζόμενους των εταιριών αυτών, αν και διαφωνούμε με το σύνολο των αντιδρώντων. Δεν είμαστε ενάντια μόνο στη  διέλευση του αγωγού, αλλά σε όλη αυτή την ενεργειακή απάτη που έχουν στήσει ένα μάτσο μαφιόζοι και καιροσκόποι, απατεώνες και λαμόγια, υποστηριζόμενοι από τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και τα τσιράκια τους, το σύνολο του Ελληνικού πολιτικού λόμπυ.

Για τους παραπάνω λόγους, αντιστεκόμαστε και τασσόμαστε απέναντι σε κάθε αγωγό που διατίθεται να περάσει από την περιοχή μας και όχι μόνο. Απέναντι σε κάθε ενεργειακή επένδυση που βαφτίζει ανάπτυξη τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και καταπατά κάθε δικαίωμα. Η πολιτική μας συνείδηση μας τοποθετεί δίπλα σε κάθε πολίτη του τόπου που μάχεται ενάντια στην λεηλασία της φύσης, την αξιοπρέπεια και την Ελευθερία του.

Αλληλεγγύη στους κατοίκους των Φιλίππων που μάχονται τον αγωγό ΤΑΡ.

Αλληλεγγύη στους κατοίκους των Σερρών που μάχονται ενάντια στον σταθμό Συμπίεσης.

Αλληλεγγύη στους συντρόφους και στους κατοίκους του Letse και του Melenduno, στις παραλίες τους San Basilio στην Ιταλία που από το προηγούμενο καλοκαίρι έχουν ριχτεί στη μάχη ενάντια στην ενεργειακή λεηλασία της περιοχής.

Ραντεβού λοιπόν στα Χωράφια.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Αντιφασιστικό Τριήμερο στο Μιλάνο, Ιταλία

Με συμμετοχή αντιφασιστών από Καβάλα και Θεσσαλονίκη, ενάντια στην ετήσια φασιστοφιέστα των Μιλανέζων ναζιστών

ΚΑΒΑΛΑ

Εξακρίβωση και ταυτοποίηση προσφύγων του Αφρίν από την ΕΛ.ΑΣ στο Α.Τ Καβάλας με σκοπό το φακέλωμα και την τρομοκράτηση τους.

Το μεσημέρι της Τρίτης 27 Μάρτη, σύντροφοι επισκέφθηκαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών “Ασημακοπούλου” (το οποίο βρίσκεται έξω από τον αστικό ιστό) για να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους που έχουν αναγκαστεί να ζουν σε ένα νομικό καθεστώς ανυπαρξίας, τιμωρούμενοι στην πραγματικότητα για την ύπαρξη τους, λαθραία και μη.

Προσεγγίζοντας το στρατόπεδο, έκαναν αισθητή τη παρουσία τους τα λαμόγια της ασφάλειας, περνώντας δίπλα από τα οχήματα των συντρόφων και κοιτώντας τους επιβλητικά. Αμέσως μόλις εμφανίστηκαν οι πρόσφυγες, οι ασφαλίτες πλάγιασαν το αμάξι ζητώντας τις ταυτότητες προσφύγων και συντρόφων και απαιτώντας να γίνει έλεγχος του αυτοκινήτου. Αφού έγινε ο έλεγχος χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, και ο σύντροφος έδειξε την ταυτότητα του, γνωστοποιείται στους μπάτσους πως οι πρόσφυγες ακριβώς για το λόγο πως προέρχονταν μέσα απ’ το camp, δε φέραν πάνω τους κάποιο χαρτί ταυτοποίησης, παρ’ όλα αυτά τους εξήγησαν πως θα ήταν εύκολο να εξακριβωθούν αμέσως τα στοιχεία τους μέσα στις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου. Αντ’ αυτού, οι ασφαλίτες επιδίωκαν την στοχευμένη ταλαιπωρία του συντρόφου και τον απαραίτητο εκφοβισμό των προσφύγων, ζητώντας από τον οδηγό να τους ακολουθήσουν στο τμήμα.

Φυσικά, δεν ήταν αυτό που επιδίωκαν τα όργανα καταστολής, αλλά αρχικά η εκ νέου ταλαιπωρία των προσφύγων, οι οποίοι τόλμησαν να αγνοήσουν τις συνθήκες περιθωριοποίησης που τους έχουν επιβληθεί, θέλοντας να έρθουν σε επαφή με ένα κομμάτι της κοινωνίας της Καβάλας. Επιπλέον, επιδιώκουν την εγκαθίδρυση ενός μόνιμου φόβου και του πάγιου ελέγχου στο μυαλό αυτών των ανθρώπων, καταστέλλοντας έτσι κάθε τους ανάγκη να αγωνιστούν ενάντια στην επιβαλλόμενη κοινωνική τους θέση και να συνεχίσουν να αποδέχονται παθητικά τα δεινά που τους επιφυλάσσουν κράτος και καπιταλισμός.

Η κίνηση αυτή των ένστολων εκμεταλλευτών να τραβήξουν αναίτια τον σύντροφο και τους πρόσφυγες στο Α.Τ για την πλήρη καταγραφή τους στα κατάστιχα των ρουφιάνων, είχε ως αποτέλεσμα την άμεση αντανακλαστική κίνηση αλληλεγγύης έξω από το τμήμα. Μέσα στα επόμενα 10 λεπτά περίπου 15 αλληλέγγυοι/ ες μαζεύτηκαν μπροστά στην είσοδο αιφνιδιάζοντας τις αρχές όπου και έσπευσαν να οργανωθούν και να ασφαλίσουν το χώρο, ενώ την κίνηση αυτή ολοκλήρωνε η παρουσία δικηγόρου που δεν θα τους άφηνε να παίξουν με τις τύχες των προσφύγων. Ξαφνικά τα δύο καθίκια εμφανίζονται με τον σύντροφο με εμφανή την έκπληξη και δυσαρέσκεια στη θέα των συντρόφων/ ισσών. Ενώ του ζητούν να ανοίξει ξανά το αμάξι του για επανέλεγχο, οι αλληλέγγυοι/ ες προσεγγίζουν το όχημα επιδιώκοντας να έχουν εικόνα της διαδικασίας, αψηφώντας τις παρακλήσεις των σκυλιών για αποχώρηση. Αφού οι τελευταίοι κατανόησαν πως κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί, βάλθηκαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα παρουσιάζοντας ως αίτιο όλης αυτής της φασαρίας μία κλοπή που δήθεν διαπράχθηκε μέσα στο camp. Επ’ ουδενί λόγω μας έπεισαν και αναμφίβολα καμιά σχέση δεν είχαν οι πρόσφυγες με την ληστεία, αν αυτή συνέβη όντως σαν γεγονός, κάτι το οποίο δεν γνώριζε κανείς από όσους πρόσφυγες ρωτήσαμε μέσα από το camp. Εξάλλου, οι ίδιοι οι παπατζήδες της ασφάλειας έπεφταν σε αντιφάσεις μεταξύ τους σχετικά με το αντικείμενο κλοπής. Μάλιστα, ο επιθετικός χαρακτήρας του αστυνόμου Κάλαχαν που πραγματοποίησε την αρχική εξακρίβωση, μετατράπηκε σε ένα ευγενικό όργανο της τάξης που οι συμπτώσεις, τα γεγονότα και οι συνωμοσίες επιχείρησαν να του διαστρεβλώσουν το αστυνομικό του κύρος.

Ο σύντροφος και οι πρόσφυγες, αμέσως μετά τον μάταιο επανέλεγχο του αυτοκινήτου αφέθηκαν ελεύθεροι. Για ακόμη μια φορά φάνηκε έμπρακτα πως η αλληλεγγύη ήταν και θα είναι πάντοτε το ισχυρότερο όπλο των καταπιεσμένων και των εξεγερμένων αυτού του κόσμου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Η Φιόνα, μια βιβλιοθηκάριος από μικρή καναδική πόλη, λαμβάνει γράμμα απελπισίας από την 93χρονη θεία της Μάρθα που ζει στο Παρίσι. Η Φιόνα μπαίνει στο πρώτο αεροπλάνο και ανακαλύπτει πως η θεία είναι εξαφανισμένη. Μέσα σε έναν κυκεώνα καταστροφών, γνωρίζει τον Ντομ, έναν γοητευτικό και εγωμανή άστεγο, ο οποίος δεν την αφήνει μόνη.

Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό

Ο Ρομπέν Καμπιγιό ξαναγράφει την ιστορία της Αct Up, με μια ταινία τόσο λυτρωτικά συγκινητική όσο και βαθιά πολιτική και σοκαριστικά επίκαιρη.

Οι «120 Χτύποι το Λεπτό» στον τίτλο της νέας ταινίας του Ρομπέν Καμπιγιό αναφέρονται στο σημείο εκείνο που η καρδιά χτυπάει πλέον σε επικίνδυνα σημεία: όταν η επιθυμία γίνεται εμμονή, η χαρά ελευθερώνει ενέργεια, ο θυμός μετατρέπεται σε βία και το μόνο που έχει σημασία είναι να καταφέρεις να μην περάσεις το όριο – για να μην χάσεις τη στιγμή αλλά κυρίως την ίδια σου τη ζωή.

Δεν είναι τυχαίο ότι στους ίδιους χτύπους μετράνε και τα beats της house μουσικής που εμφανίστηκε ως μια (όχι μόνο μουσική) επανάσταση στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ακριβώς, δηλαδή την ίδια εποχή που ένα ιός άρχισε να εξαπλώνεται στην γκέι κοινότητα σκορπώντας το θάνατο, πρώτα στην Αμερική και στη συνέχεια στην Ευρώπη.

Η ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό διαδραματίζεται στο Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν η γαλλική Act Up, στα πρώτα μόλις χρόνια της δημιουργίας της, κορυφώνει τις δράσεις της, ενημερώνοντας για τον ιό του AIDS και απαιτώντας από την κυβέρνηση και τις φαρμακευτικές εταιρίες να επισπεύσουν τις δοκιμές για τα φάρμακα που θα μπορούσαν να σταματήσουν την ιλιγγιώδη θανατηφόρα διαδρομή του ιού όχι μόνο στην γκέι κοινότητα, αλλά και ανάμεσα στους τοξικομανείς, τις ιερόδουλες και τους φυλακισμένους.

Ο,τι ξεκινάει σαν μια (κυριολεκτικά) αιματηρή βουτιά στα άδυτα της ακτιβιστικής οργάνωσης και τη γνωριμία με τους κανόνες με τους οποίους λειτούργησε και έκανε έντονη αίσθηση το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 στη Γαλλία, γίνεται γρήγορα η ιστορία νέων ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο και βρίσκουν νόημα στο να αντισταθούν απαιτώντας κάτι ακόμη περισσότερο σημαντικό και από ορατότητα, ασφάλιση, σεβασμό ή φάρμακα: λίγο περισσότερο χρόνο.

Ο Καμπιγιό σκηνοθετεί την ταινία σε κεφάλαια, επιλέγοντας να αναπαραστήσει μερικές από τις πιο θρυλικές δράσεις της Act Up και χτίζει πάνω στην κάθε μια από αυτές όλες τις πιθανές πλευρές μιας επιδημίας που υπήρξε ταυτόχρονα μια ανείπωτη (ακόμη και σήμερα) τραγωδία, αλλά και μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία του ακτιβισμού και της σημασίας του εν γένει ως όπλο απέναντι στη διεκδίκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της προστασίας των μειονοτήτων, της αποκάλυψης της υποκρισίας και του συντηρητισμού ενός κατεστημένου που δεν λυγίζει ακόμη και μπροστά στο θάνατο αθώων ανθρώπων.

Καθώς οι δράσεις της Act Up κορυφώνονται (για να φτάσουν στον κατακόκκινο Σηκουάνα σαν βαμμένο από αίμα σε μια εικόνα που είπε περισσότερα από αμέτρητες δεκαετίες ακτιβισμού) και τα αιτήματα γύρω από τον ιό, την ενημέρωση και την αντιμετώπισή του φτάνουν στο απόγειό τους, το «120 Βattements par Minute» αφήνει χώρο στο κάδρο του για την ιστορία του Σον, ιδρυτικού και από τα πιο ενεργά και «επιθετικά» μέλη της γαλλικής Αct Up και του Νατάν, νέου εθελοντή που θα δει το αγόρι που αγαπάει να πεθαίνει μέρα με τη μέρα, δυναμώνοντας έτσι την ένταση στον ακτιβισμό του, τον έρωτά του, τον τρόπο με τον οποίο θα αποφασίσει να οδηγήσει με ασφάλεια στο θάνατο το σύντροφό του και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα φροντίσει για την υστεροφημία του.

Η ιστορία τους φέρει όλη την αλήθεια δύο νέων που θα προτιμούσαν να χορεύουν κάθε βράδυ στα κλαμπ παρά να φτιάχνουν ψεύτικο αίμα στις μπανιέρες των σπιτιών τους για να το πετάξουν στη συνέχεια μέσα στα πολυτελή γραφεία των φαρμακευτικών εταιριών και ταυτόχρονα συμπληρώνει ιδανικά όλη την ιστορία μιας κουλτούρας που έμαθε στο ελεύθερο σεξ για να το πληρώσει όχι μόνο με το ρατσισμό και την άνιση κοινωνική μεταχείριση αλλά με το θάνατο και το στιγματισμό.

Και είναι τόσο συγκινητική, χωρίς ποτέ να γίνεται μελοδραματική και κυρίως «ακτιβιστική». Τρυφερή στις ερωτικές τους σκηνές (εκεί και μια από τις ωραιότερες σκηνές γκέι σεξ που είδαμε τελευταία στο σινεμά), σκληρή απέναντι στον τρόμο του θανάτου, λυτρωτικά νατουραλιστική στο σπαρακτικό της φινάλε.

Ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας βρίσκεσαι και εσύ, ο θεατής, ένας εθελοντής στο μεγάλο αμφιθέατρο όπου γίνονται οι συγκεντρώσεις της Act Up. Εκεί όπου συζητιούνται δημοκρατικά όλες οι απόψεις, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις, εκεί όπου θα ξεκινήσουν και οι πρώτες διαφωνίες ανάμεσα στους πιο μετριοπαθείς και τους πιο ακραίους ακτιβιστές. Εκεί όπου σιγά σιγά ξετυλίγεται η μεγάλη εικόνα μιας ταινίας που καταφέρνει με τον πιο ανεπιτήδευτο και σχεδόν σωματικό τρόπο να εναλλάσσεται συνεχώς ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, ανάμεσα στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο στην οποία αναφέρεται και στο σήμερα, ανάμεσα σε ένα ακέραιο σινεμά που βρίσκεται εδώ – ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμαστε – για να φυλάξει στα σπλάχνα του την ιστορική μνήμη και ταυτόχρονα ένα σινεμά τόσο προσωπικό και συγκινητικό σαν η ιστορία του Σον και του Νατάν να είναι η μοναδική που έπρεπε να ειπωθεί μέσα από τα εκατομμύρια των ιστοριών που γεννήθηκαν και… πέθαναν στα πρώτα εκείνα εφιαλτικά χρόνια του AIDS.

Σε μια ευθεία γραμμή που έρχεται να συναντήσει τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ πάνω στο θέμα του ακτιβισμού, του AIDS και της ιστορίας της LGBTQ κοινότητας (από το «Parting Glances» και τις «Αγριες Νύχτες» μέχρι το «Milk») και ήδη σημείο αναφοράς, το «120 Βattements par Minute» δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έρχεται να προσγειωθεί στον κόσμο των βασανιστηρίων για τους γκέι στην Τσετσενία, στην ομοφοβική διακυβέρνηση του Πούτιν, στον ρατισμό του Τραμπ και την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τη Γαλλία.

Καθαρίζοντας τα μάτια σου από τα δάκρυα στους σοφά βωβούς τίτλους τέλους της ταινίας, μπορείς πλέον να δεις με καθαρό βλέμμα πως οι τόσο ξεφτισμένες από την εύκολη και λαϊκίστικη χρήση των ημερών μας έννοιες της «αντίστασης», της «δράσης», του «ακτιβισμού» και της «αυτοοργάνωσης» έχουν νόημα μόνο όταν είσαι διατεθειμένος να φτάσεις σε εκείνο το σημείο όπου η καρδιά χτυπάει στο όριο των 120 χτύπων το λεπτό. Ίσως γιατί μόνο σε εκείνο το σημείο κάθε μάχη, κάθε νίκη και κυρίως κάθε ήττα και κάθε θυσία αρχίζει να αποκτά πραγματικό νόημα.

Selma
της Αβα ΝτιΒερνέ

Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της «μαύρης» ιστορίας της Αμερικής σε ένα στιβαρό αν και στρογγυλεμένο δράμα υποψήφιο για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας – με μύθο ήδη μεγαλύτερο από τις διαστάσεις του.
Την άνοιξη του 1965, ο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, λίγο πριν παραλάβει το Νόμπελ Ειρήνης, ηγείται της προσπάθειας των Αφροαμερικάνων να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ψήφο. Οι επαφές του με τον Λίντον Τζόνσον και τα πολιτικά παιχνίδια γύρω από ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα τον αναγκάζουν να οργανώσει μια ειρηνική πομπή από την πόλη Σέλμα έως το Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας αλλά και το ολοένα αυξανόμενο πάθος της κοινότητας για ισότητα.

Από την πρώτη κιόλας του σκηνή, το «Selma» φανερώνει όλα του τα χαρτιά – καρφώνει στο χάρτη την Αμερική του 1965, τοποθετεί σε πρώτο πλάνο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ξεκινάει από το ιδιωτικό της συζήτησης ενός ζευγαριού πριν φτάσει στο πανανθρώπινο και από το εσωτερικό ενός δωματίου πριν βγει οριστικά και με τη δύναμη ενός οδοστρωτήρα στο δρόμο.

Σε ευθεία αναλογία με τον ήρωά του – ακόμη κι αν μιλάμε για μια μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων που έπαιξαν το δικό τους ρόλο στα γεγονότα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί μια ηγετική μορφή – το «Selma» είναι το ίδιο επιθετικό, μελαγχολικό και κυρίως το ίδιο χωρίς ίχνος ενοχής στρατευμένο, έτοιμο να χάσει τα πάντα προκειμένου να αποδείξει το δίκιο του και πετύχει το σκοπό του.

Και ενώνοντας τη φωνή του με αυτή του Ντείβιντ Ογιέλοου – σε μια από τις πραγματικά αξιοσημείωτες ερμηνείες των τελευταίων χρόνων – το φιλμ της Αβα ΝτoυΒερνέ γίνεται το ίδιο Ιστορία, γράφοντας ένα από αυτά τα κεφάλαιά της που λίγοι γνωρίζουν εκτός Αμερικής ή ακόμη και εκτός της Αφροαμερικανικής κοινότητας.

Υπό άλλες συνθήκες μια τέτοια ταινία – που προσπαθεί να φωνάξει περισσότερο και από τον «φωνακλά χωριάτη» – όπως τον χαρακτήριζε ο Μάλκολμ Χ – Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, θα έχανε γρήγορα το δίκιο της, αλλά και το οπόιο καλλιτεχνικό της οικοδόμημα. Μόνο που η ΝτουΒερνέ ξέρει (ακαδημαϊκό) σινεμά, τουλάχιστον τόσο ώστε να διακόπτει τον ακτιβισμό με μικρές σκηνές που τελικά μιλούν πιο δυνατά και από την ίδια την κατάκτηση της ψήφου από τους Αφροαμερικάνους εκείνη την ιστορική στιγμή για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι σκηνές στο Λευκό Οίκο (με το χαμηλότονο δίδυμο των Τομ Γουίλκινσον και Τζιοβάνι Ριμπίζι), αυτή η μία αποκαλυπτική σκηνή με τον Μάλκολμ Χ, η πρώτη εμφάνιση της Οπρα Γουίνφρι να θέτει το πρόβλημα και να αποδεικνύει πως ναι κάπου κάπως κάποτε αυτή η γυναίκα θα είχε την καριέρα μιας μεγάλης ηθοποιού, κάνουν το «Selma» να θυμίζει ένα μικρό «Lincoln» – με τα μεγέθη των δύο ταινιών να βρίσκονται βέβαια έτη φωτός μακριά, ειδικά για όσους θα συμφωνήσουν πως η ταινία του Σπίλμπεργκ αποτελεί ένα αριστουργηματικό αντιρατσιστικό μανιφέστο για τους αιώνες.

Η ΝτουΒερνέ παρασύρεται και ίσως να μην μπορεί να κάνει αλλιώς, όταν στο δεύτερο μέρος οι ιστορικές πορείες των Αφροαμερικάνων στη Σελμα γίνονται ο σκοπός για τον οποίο αγιάστηκαν όλα τα μέσα πριν και μετά στην δική τους Ιστορία. Το σύνθημα είναι «Go» με όλο το φτηνό μελοδραματισμό που φέρει μια τέτοια ιαχή, ο θεατής συμπάσχει και το αίσθημα της δικαίωσης απλώνεται σαν μια κραυγή ανακούφισης πως μερικοί αγώνες σε αυτή τη ζωή έχουν αποτέλεσμα.

Γνωρίζοντας, ωστόσο, τις διαστάσεις μιας μικρής ταινίας που εκ των υστέρων απέκτησε φήμη πολλαπλάσια της πραγματικής της έκτασης, η ΝτουΒερνέ παλεύει μέσα της προσπαθώντας να αποδείξει και τη ματαιότητα των ίδιων αγώνων που – ειρωνικά και υπέρ της – μοιάζουν σήμερα να μην έχουν καν αρχίσει, με αφορμή τα γεγονότα στο Φέργκιουσον.

Παραδίδοντας τελικά μια στιβαρή, μόνότονη (με τον τρόπο που είναι κάθετι στρατευμένο), στρογγυλεμένη ταινία που στο φινάλε της σε δικαιώνει, ακόμη κι αν στη διαδρομή της δεν ρισκάρει τα πάντα όπως ο ατρόμητος, εμβληματικός πρωταγωνιστής της.

ΠΡΟΕΡΑΙΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ 2€ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΟΥ LIVE

Επιχείρηση Ανθρωποειδές

Anthropoid

του Σον Ελις

Τσεχοσλοβακία, 1942. Ο Γιόσεφ Γκάμπτσικ και ο Γιαν Κούμπις φθάνουν στην κατεχόμενη Πράγα με σκοπό να φέρουν εις πέρας την επιχείρηση «Ανθρωποειδές». Η αποστολή έχει στόχο να δολοφονήσει τον αξιωματικό των SS Ράινχαρντ Χέιντριχ, τον τρίτο κατά σειρά ισχυρότερο αξιωματικό του 3ου Ράιχ μετά τον Χίτλερ και τον Χάινριχ Χίμλερ. Ο Χάιντριχ ήταν επίσης επικεφαλής των Ναζί στην Τσεχοσλοβακία και γνωστός ως ο «σφαγέας της Πράγας». Εκεί οι δύο άντρες θα έρθουν σε επαφή με την τοπική αντίσταση και με πολλές δυσκολίες θα προσπαθήσουν να οργανώσουν την επιχείρησή τους, η οποία ίσως να είναι η τελευταία της ζωής τους.

Ενα από τα πρώτα πράγματα που προσέχει κανείς στη νέα ταινία του Βρετανού Σον Ελις είναι η βαριά σλάβικη προφορά με την οποία ομιλούν άπταιστα την αγγλική οι βασικοί του (τσεχοσλοβάκικης καταγωγής) χαρακτήρες (τους οποίους υποδύονται οι Ιρλανδοί Κίλιαν Μέρφι και Τζέιμι Ντόρναν) – μια από τις συνήθεις μάστιγες που ταλαιπωρούν κατά παράδοση φιλόδοξα φιλμ χολιγουντιανής προελεύσεως ή πολυεθνικής συμπαραγωγής, στην προσπάθειά τους να φέρουν στο κοινό μια φιλική προς το χρήστη εκδοχή ιντριγκαδόρικων ιστοριών εποχής από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, χωρίς φυσικά να το εξαναγκάσουν στο όχι και τόσο εμπορικά προσοδοφόρο «μαρτύριο» των υποτίτλων.

Εύλογα, η μέθοδος αυτή έχει συνήθως ως αποτέλεσμα μια προβληματική αναπαράσταση, όταν πρόκειται για μια αφήγηση που εκτυλίσσεται σε ένα ξεκάθαρα μη αγγλόφωνο περιβάλλον, κάτι που κάνει ακόμα και τις πιο φιλότιμες απόπειρες να χάνουν την πειστικότητά τους παρά τους όποιους παχυλούς προϋπολογισμούς μπορεί να έχουν σπαταληθεί σε πλουσιοπάροχα και προσεκτικά σχεδιασμένα σκηνικά και κοστούμια εποχής.

Η «Επιχείρηση Ανθρωποειδές» δεν απέχει πολύ από τον παραπάνω κανόνα, ειδικά όταν βάζει τους Γερμανούς χαρακτήρες της να μιλούν γερμανικά (λογικό) και τους Τσέχους και Σλοβάκους να μιλούν με προφορά αγγλικά ακόμα και μεταξύ τους (όχι και τόσο λογικό), την ίδια στιγμή που τους υποδύονται τόσο αγγλόφωνοι (στην περίπτωση των δύο βασικών ηρώων) όσο και ανατολικοευρωπαίοι ηθοποιοί (στην περίπτωση των περιφερειακών χαρακτήρων), προδίδοντας αμέσως την ταυτότητα της λεγόμενης ευρω-σούπας (η ταινία είναι συμπαραγωγή μεταξύ Αγγλίας, Τσεχίας και Γαλλίας).

Ευτυχώς, όμως, παρά το αναπόφευκτο πλήγμα που επιφέρει ο γλωσσικός αυτός εφιάλτης στην αληθοφάνεια της ταινίας του, ο Ελις καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να ξεπεράσει τον σκόπελο της αλλόκοτης αυτής σύμβασης σκηνοθετώντας με συνέπεια και αμείωτη ένταση μια όχι και τόσο γνωστή (έστω κι αν έχει μεταφερθεί αρκετές ακόμα φορές στο σινεμά), αλλά σίγουρα συναρπαστική πτυχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τραγικές συνέπειες: εκείνη της παράτολμης απόπειρας δολοφονίας από μέλη της τσεχοσλοβάκικης αντίστασης του Ράινχαρντ Χέιντριχ, του τρίτου κατά σειρά ισχυρότερου άνδρα στην ιεραρχία του 3ου Ράιχ, διαβόητου για τα ειδεχθή του εγκλήματα και τις μαζικές δολοφονίες που του χάρισαν το παρατσούκλι «ο σφαγέας της Πράγας».

Ενας άνισος σκηνοθέτης με αδιαμφισβήτητες αισθητικές αρετές αλλά ενίοτε προβληματικά σενάρια, ο Ελις έχει παραδώσει απολύτως διαφορετικά μεταξύ τους δείγματα γραφής στη σύντομη μέχρι τώρα καριέρα του: από εκκεντρική ρομαντική κομεντί («Cashback») και στυλιζαρισμένη ταινία τρόμου («The Broken») μέχρι ρεαλιστικό γκανγκστερικό δράμα με φόντο τον υπόκοσμο της Μανίλα («Metro Manila»). Στο «Επιχείρηση Ανθρωποειδές» δοκιμάζεται στην αντιπολεμική ταινία εποχής χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά υπηρετώντας στιβαρά μια παλιομοδίτικη εκδοχή του είδους, εξυψώνοντάς την από τη χρυσή μετριότητα χάρη στο καλοκουρδισμένο σασπένς και την ανάδειξη των διλημμάτων και της αμφιλεγόμενης ηθικής του πατριωτισμού που κινεί τα νήματα του σεναρίου του.

Οι δύο πρωταγωνιστές του αποτελούν, παρά τους διαφορετικούς χαρακτήρες τους και τους όποιους ενδοιασμούς τους πάνω στην αποτελεσματικότητα και το στόχο της ριψοκίνδυνης αποστολής τους, δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αληθινών ηρώων που θα μνημονεύονται πάντα από την Ιστορία για το θάρρος και την αυτοθυσία τους. Στο πρόσωπό τους, ωστόσο, αλλά και σε εκείνο των πολυάριθμων και πότε πότε σχηματικών, ειδικά στην περίπτωση των γυναικείων χαρακτήρων, δορυφόρων τους –συμμάχων, αντιπάλων, προδοτών και αντικειμένων του πόθου– ο Ελις και το σενάριο του (γραμμένο ως συνήθως, για καλό ή για κακό, από τον ίδιο) πασχίζουν να ανακαλύψουν τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που αναδεικνύουν την ιστορία τους σε κάτι πέρα από μια θριαμβευτική περίπτωση ηρωισμού, σε μια ιστορία για τις ενίοτε τρομακτικές συνέπειες των πράξεών μας, ακόμα και των πιο ανιδιοτελών, στους ανθρώπους και στον κόσμο γύρω μας.

Η περίπτωση των θαρραλέων αντιστασιακών ανδρών της «Επιχείρησης Ανθρωποειδές» αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα της Ιστορίας, όπου μια άξια εξύμνησης πράξη ηρωισμού έφερε ως αντίποινα ένα νέο κύμα φρικωδίας με θύματα χιλιάδες αθώους, και η ταινία αγγίζει έστω και φευγαλέα τα κίνητρα όχι τόσο των ανδρών που κρατούν τα όπλα και αποτελούν συνήθως απλά πιόνια, αλλά εκείνων που χειρίζονται τα θολά πολιτικά και διπλωματικά παιχνίδια (στην προκειμένη περίπτωση το ταρακούνημα των Ευρωπαίων συμμάχων που άφησαν την Τσεχοσλοβακία στο έλεος των Ναζί κατακτητών).

Ο Ελις τα χειρίζεται όλα αυτά αποτελεσματικά αλλά χωρίς πραγματικές εκπλήξεις, όμως εκεί που κάνει τη διαφορά είναι στη δεξιοτεχνική σκηνοθεσία μερικών από τις πιο κομβικές σκηνές της ταινίας του, όπως εκείνη όπου το σχέδιο δολοφονίας μπαίνει επιτέλους σε εφαρμογή, σε μια αγωνιώδη σεκάνς αμφιβόλου κατάληξης, και στο εκκωφαντικό φινάλε όπου μια εκκλησία μετατρέπεται σε πεδίο μάχης και το δράμα βαδίζει προς το αναπόφευκτο τέλος του σε έναν καταιγισμό πυρών και ελεγειακής υπερβολής.

Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα («In Bruges», «Επτά Ψυχοπαθείς»), επιστρέφει στο σινεμά με μια ταινία που επιτίθεται στις αισθήσεις, την καρδιά και το μυαλό, αποδεικνύοντας ότι κανένας τίτλος τέλους δεν μπορεί να ανακόψει την ορμή μιας εξαιρετικής ταινίας. Χρυσές Σφαίρες Καλύτερης Ταινίας, Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Σαμ Ρόκγουελ και Σεναρίου.

Μια μητέρα στη μικρή πόλη του Εμπινγκ, στο Μιζούρι, αναζητά ακόμη απαντήσεις για το φόνο της κόρης της λίγους μήνες πριν, ένα έγκλημα που δεν έχει διαλευκανθεί ακόμα λόγω της απραγίας του τοπικού σερίφη. Ή τουλάχιστον, έτσι υποστηρίζει η ίδια, έχοντας στο μυαλό της μια ολόκληρη λίστα ενεργειών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην πιθανή σύλληψη του δράστη. Οταν, λοιπόν, αποφασίσει να αγοράσει τρεις παλιές διαφημιστικές πινακίδες στον εγκαταλειμμένο παλιό δρόμο που οδηγεί στην πόλη για να δημοσιοποιήσει την κατηγορία της (αν και «οι ερωτήσεις δεν αποτελούν κατηγορίες», όπως πολλαπλώς επισημαίνεται στην ταινία), οι πράξεις της όχι απλώς θα εκθέσουν τον σερίφη αλλά θα στρέψουν και ολόκληρη την πόλη εναντίον της, ανοίγοντας παλιές πληγές, ξύνοντας τραύματα που δεν έχουν ακόμα επουλωθεί και αποκαλύπτοντας έναν ανεμοστρόβιλο αντικρουόμενων συναισθημάτων, που ενσωματώνουν το χιούμορ, τη συγκίνηση και την ουσία της θλίψης σε μια τραγική αφήγηση που προδίδει την ιδιοφυΐα του Μάρτιν ΜακΝτόνα («In Bruges», «Επτά Ψυχοπαθείς»), με κάθε πιθανό τρόπο.

Χρησιμοποιώντας επιλεκτικά τα στοιχεία ενός γουέστερν, ο ΜακΝτόνα παρατηρεί την ηρωίδα του να επιμένει στην ηθική της πυξίδα, να αγωνίζεται για τα πιστεύω της και να προσπαθεί να κάνει το καλό όπως εκείνη το αντιλαμβάνεται, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που δεν έχει ανάγκη από τα όπλα (πέρα από μερικές σπιτικές βόμβες μολότοφ) καθώς τίποτα δεν ξεπερνά τη διαύγεια και τη δύναμη των λέξεών της. Οπως θα ανέμενε κανείς από το σύμπαν του ΜακΝτόνα, κάθε γραμμή των διαλόγων αποτελεί και μια νοηματική έκρηξη, είναι όμως αυτή η μοναδική ικανότητα της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ να αποτυπώνει οργανικά και ανατριχιαστικά κάθε συναισθηματική μετάπτωση που μετατρέπει την σταυροφορία της από προσωπικό θρήνο σε ένα ταξίδι προς την αλήθεια των γεγονότων, των ανθρώπων γύρω της και, κυρίως, του εαυτού της.

Γιατί η Μίλντρεντ της είναι και κυνηγός και θήραμα, πολλές φορές την ίδια ακριβώς στιγμή, κρύβοντας πίσω από το αυστηρό της προσωπείο μια ευαισθησία που η ΜακΝτόρμαντ αφήνει να γίνει εμφανής μέσα από τις μικροκινήσεις του προσώπου της, τις σιωπές της, τα ξεσπάσματά της, τις αλλαγές της ματιάς της. Η ηρωίδα της δεν είναι ποτέ μια άκαρδη, εμμονική προσωπικότητα, όπως και κανείς γύρω της δεν είναι ένα εχθρικό στερεότυπο ή, εξίσου μονοδιάστατα, ένα απλό εμπόδιο στο δρόμο της. Η Μίλντρεντ της ΜακΝτόρμαντ θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας της, αν η καριέρα της δεν ήταν ήδη γεμάτη με ανατριχιαστικές ματιές στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η ερμηνεία της στις «Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι» είναι απλώς η επιβεβαίωση του μεγαλείου της, χωρίς να χρειάζεται κραυγαλέα δάκρυα ή κραυγές για να αποτυπώσει τις μεταπτώσεις του χαρακτήρα της.

Η ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα, όπως και το σύνολο σχεδόν του έργου του, αφορά το θυμό, τη θλίψη και τον τρόπο που τα δύο αυτά συναισθήματα αλληλεπιδρούν, όμως εδώ δίνεται επιπλέον έμφαση στην απαγκίστρωση από το παρελθόν και τη διάθεση των ανθρώπων να αλλάξουν, επενδύοντας ισόποσα στον τρόμο του παρελθόντος και την αισιοδοξία για το μέλλον. Στις «Τρεις Πινακίδες…» οι διάλογοι του ΜακΝτόνα είναι εξαντλητικά αστείοι, εξοντωτικά συναισθηματικοί και πάντα αληθινοί, πίσω από ένα μόνιμα υπερρεαλιστικό πρίσμα που παραδόξως κανονικοποιεί κάθε υπερβολή. Η ταινία ουσιαστικά φανερώνει όλες τις δυνάμεις του θεατρικού ΜακΝτόνα και τις αξιοποιεί κινηματογραφικά με τον ιδανικό τρόπο, όπως φαίνεται και στην ίσως πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας, όπου (σε μονόπλανο), ένας αστυνομικός εισβάλει σε ένα κτήριο για να πετάξει κάποιον από το παράθυρο, μια σκηνή που φλερτάρει και με το slapstick και με την κοινωνική σάτιρα αλλά και με τους πολύπλοκους χαρακτήρες και τις απρόβλεπτες πράξεις τους, που πάντα αγαπά ο ΜακΝτόνα.

Και υπάρχει πληθώρα από τέτοιους χαρακτήρες στην ταινία, είτε πρόκειται για τον πληθωρικό αλλά και καταπιεσμένο Ντίξον του Σαμ Ρόκγουελ, είτε για τον θεωρητικά κακό της υπόθεσης Σερίφη Γουίλομπι του Γούντι Χάρελσον, που ανατρέπει στην πορεία κάθε σχετικό στερεότυπο για να προσφέρει ένα ηθικό αντιστάθμισμα που δε διαφέρει και πολύ από την ουσία της Μίλντρεντ. Ο ΜακΝτόνα προβάλλει τόσο τις διαφορές όσο και τις ομοιότητες των δύο ηρώων του και ο κοινός τόπος τους προσφέρει την πιο έντονη δυναμική της αφήγησης, κυρίως όταν και οι δύο παρατούν στιγμιαία τις άμυνές τους. Οι «Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι» είναι μια ταινία εκρήξεων που κερδίζει την ισχύ της στις ήσυχες στιγμές και κάθε ένας χαρακτήρας συμβάλλει καθοριστικά στο στήσιμο αυτού του επιθετικού αλλά πληγωμένου μικρόκοσμου που αναζητά την προσωπική του λύτρωση.

Πέρα όμως από την ιδιοφυή δηκτικότητα των διαλόγων, πέρα από τις λιτές μουσικές γραμμές του Κάρτερ Μπεργουέλ, πέρα από τις έντονα συναισθητικές ερμηνείες ολόκληρου του καστ, οι «Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι» είναι μια ταινία για την ελπίδα, το μέλλον και την αντίσταση στην αλλαγή, γεμάτο πολύπλοκες καταστάσεις αλλά πάντα διαυγή ματιά. Μπορεί να μην θυμίζει δομικά σε τίποτα αρχαία τραγωδία, όμως λίγοι σκηνοθέτες αντιλαμβάνονται τόσο καλά την έννοια της κάθαρσης όπως αποδεικνύει εδώ ο ΜακΝτόνα. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μιας (ήδη) εκπληκτικής ταινίας που κανένας τίτλος τέλους δεν μπορεί να ανακόψει την ορμή της.

 Σήμερα,24/2/2018,πραγματοποιήθηκε εκδήλωση της χρυσής αυγής στο ξενοδοχείο Galaxy της Καβάλας.Κεντρικοί ομιλητές της εκδήλωσης ήταν οι Χ.Παππάς,Γ.Επιτήδειος(ευρωβουλευτής) και Α.Ματθαιόπουλος.Τις τελευταίες μέρες,το κέντρο της Καβάλας βρισκόταν σε αστυνομικό κλοιό με τις δυνάμεις καταστολής σήμερα να φτάνουν τις 4 διμοιρίες,δίας,οπκε,περιπολικά και ασφαλίτικα.30-40 σύντροφοι έδωσαν το παρών στην αντιφασιστική αντισυγκέντρωση στον Κήπο,ενώ με την έλευση των αντιφασιστών/αντιφασιστριών οι μπάτσοι αμέσως έκλεισαν το δρόμο ώστε να εξασφαλίσουν τη διεξαγωγή της εκδήλωσης μίσους των φασιστών.

Σε κάθε εκδήλωση,σε οποιαδήποτε προσπάθεια διάχυσης του εθνικοσοσιαλιστικού τους λόγου εντός της κοινωνίας,οι υμνητές των ναζί θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι τους.Στην πόλη των καπνεργατών και των ταξικών αγώνων,το έδαφος δε θα είναι ποτέ πρόσφορο για τους παρακρατικούς.

ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΑΝΤΟΥ!

ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ,ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ,Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ

Αντιφασίστες/Αντιφασίστριες

Η Πιο Σκοτεινή Ώρα (Darkest Hour) του Τζο Ράιτ
Ένας εξαιρετικός Γκάρι Όλντμαν στο ρόλο του Γουίνστον Τσόρτσιλ (ολοταχώς για Όσκαρ), ο βασικός -αν όχι ο μόνος λόγος- για να δεις την καλοφτιαγμένη μα επιφανειακή ταινία του Τζο Ράιτ.
Η ταινία αφηγείται τις πρώτες εβδομάδες της πρωθυπουργίας του Τσόρτσιλ, όταν οι Ναζί είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν την Ευρώπη και ο ίδιος έπρεπε, έχοντας όχι μόνο την απειλή της εισβολής των δυνάμεων του Χίτλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και 300.000 στρατιώτες εγκλωβισμένους στη Δουνκέρκη, να αποφασίσει αν θα συνθηκολογήσει μαζί τους, στην πιο σκοτεινή στιγμή της δικής του αλλά και της ιστορίας της χώρας του ή αν θα τους αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης. Παρά τον εσωτερικό πόλεμο που δέχεται από το κόμμα του και τον σκεπτικισμό του Βασιλιά, ο Τσόρτσιλ, με την αρωγή της επί 31 χρόνια συζύγου του, αποφασίζει να πολεμήσει για τα ιδανικά, την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας του και οι λόγοι που συνέταξε με σκοπό να ανυψώσει το ηθικό των Βρετανών, έξοχο δείγμα της ρητορικής του δεινότητας, έχουν μείνει στην Ιστορία.

Συμπληρώνοντας το κινηματογραφικό παζλ της σύγχρονης βρετανικής ιστορίας «η Πιο Σκοτεινή Ωρα» θα μπορούσε να τοποθετηθεί ανάμεσα στον «Λόγο του Βασιλιά» αφού ο Γεώργιος ΣΤ’ κρατά έναν ρόλο στην ταινία εφόσον ήταν στον θρόνο όταν ο Γουίνστον Τσόρτσιλ Ανέλαβε την εξουσία και την «Δουνκέρκη», τα γεγονότα της οποίας απεικονίζονται εν τάχει εδώ.

Με ανάλογο τρόπο όπως και τα δυο «συμπληρωματικά» του φιλμ η ταινία του Τζο Ράιτ χρησιμοποιεί την Ιστορία ως εφαλτήριο, αλλά βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην λαϊκή (ή και λαϊκίστική) αντίληψη του Τομ Χούπερ, για το πως την μεταφέρεις στο σινεμά ,παρά στην πιο «εγκεφαλική» του Κρίστοφερ Νόλαν.

Η «Πιο Σκοτεινή Ωρα» ασπάζεται απόλυτα την λογική που θέλει την ροή της Ιστορίας να είναι αποτέλεσμα των καθοριστικών πράξεων «μεγάλων ανδρών» και μεταμορφώνει τον Τσόρτσιλ στον ιδανικό κινηματογραφικό χαρακτήρα, έναν αξιαγάπητα ιδιοσυγκρασιακό ήρωα, κάποιον που πίνει ουίσκι με το πρωινό του και που μοιάζει ακόμη και να κοιμάται με το πούρο του. Τόσο που δίχως την λαμπρή, απόλυτα γοητευτική, θεαματικά απολαυστική ερμηνεία του Γκάρι Ολντμαν, θα ήταν πολύ εύκολο να διασχίσει την γραμμή της καρικατούρας.

Αναμφίβολα ο Γουίνστον Τσόρτσιλ υπήρξε ένας γλαφυρός χαρακτήρας στην πολιτική ιστορία της Ευρώπης, αλλά ακόμη κι έτσι, βλέποντας την ταινία δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι στιγμές η χαρακτηριστικά του προφανώς εντάθηκαν ή τονίστηκαν προκειμένου τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του, αλλά ακόμη και η γραμματέας του να ταιριάξουν στο καλούπι μιας ταινίας που θέλει να μιλήσει για μια από τις πιο σκοτεινές ώρες της Βρετανικής ιστορίας με τον πιο χαριτωμένο και φιλικό στον θεατή τρόπο.

Διότι όπως και ο τρόπος που βλέπει τον χαρακτήρα του βρετανού πρωθυπουργού, έτσι και ο τρόπος που κοιτάζει τον πόλεμο και η σκηνοθεσία του Ράιτ είναι σαφώς «καλλιγραφικά», σαν κάτι που συζητιέται χαριτωμένα και ανάλαφρα στο απογευματινό τσάι, ανάμεσα σε «oh dear» και μικρές μπουκίτσες από shortbread cookies.

Το βάθος, ο πόνος, το σκοτάδι, ο αντίκτυπος των γεγονότων όπως καταγράφεται στην «Δουνκέρκη» είναι εδώ απών κρατώντας μόνο μια εξιδανικευμένη αίσθηση ηρωισμού κι εθνικής περηφάνιας που αγγίζει κατά στιγμές άβολα επίπεδα ευκολίας και λαϊκισμού, όπως σε μια σκηνή όπου ο Τσόρτσιλ παίρνει το τρένο και μιλά με τους «απλούς ανθρώπους».

Δεν είναι παράξενο να διαβάζεις ότι σε αρκετές προβολές του φιλμ στην Μεγάλη Βρετανία το κοινό σηκώνεται όρθιο και χειροκροτά στον τελικό λόγο του Τσόρτσιλ στην βρετανική Βουλή. Η ταινία προφανώς χαϊδεύει τα αυτιά, το ηθικό (και τα ματιά) των θεατών της και προφανώς δεν έχει κανένα πρόβλημα να ιδωθεί ως ένα ενθαρρυντικό χτύπημα στον ώμο σε καιρούς που η βρετανική υπερηφάνεια δεν βρίσκεται ακριβώς στο υψηλότερο σημείο της.

Ακόμη κι αν οι καιροί έχουν σαφώς αλλάξει.

Αν κι όχι η λογική πίσω από αυτήν την ομολογουμένως γοητευτική μα αναμφίβολα επιφανειακή και παλιομοδίτικη αγιογραφία.

The Killing of a Sacred Deer

του Γιώργου Λάνθιμου

Μια εντυπωσιακή ταινία που απαιτεί σκέψη. Ενα βήμα μπροστά για το σινεμά του Λάνθιμου, ακόμη κι αν το φιλμ είναι περισσότερο αμφίσημο στην καρδιά του απ΄όσο θα χρειαζόταν. Βραβείο Σεναρίου στον Γιώργο Λάνθιμο και τον Ευθύμη Φιλιππου στο 70ό Φεστιβάλ Καννών.

Ο Στίβεν είναι ένας διαπρεπής καρδιοχειρουργός, παντρεμένος με την Ανα, μία καταξιωμένη οφθαλμίατρο. Είναι ευκατάστατοι και ζουν ευτυχισμένοι με τα δύο τους παιδιά, τη δεκατετράχρονη Κιμ και τον δωδεκάχρονο Μπομπ. O Στίβεν έχει αναπτύξει φιλική σχέση με τον Μάρτιν, ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, ορφανό από πατέρα, το οποίο μοιάζει να έχει υπό την προστασία του. Τα πράγματα παίρνουν ολέθρια τροπή όταν ο γιατρός συστήνει τον Μάρτιν στην οικογένεια του, αναστατώνοντας τον κόσμο τους, ενώ ο ίδιος καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε μια ασύλληπτη θυσία και τον κίνδυνο να χάσει τα πάντα.

Υπάρχει μια σκηνή στην διάρκεια του φιλμ στην οποία ένας από τους χαρακτήρες λέει στον άλλο μετά από μια βίαιη πράξη του: «είναι συμβολικό, είναι μια μεταφορά». Ακόμη κι αν δεν το είχε κάνει σαφές, ή ακόμη κι αν η κόρη του ήρωα δεν είχε κάνει στο σχολείο μια εργασία για την οποία πήρε άριστα με θέμα την Ιφιγένεια, πάλι θα είχαμε αντιληφθεί ότι (κι) αυτή η ταινία του Λάνθιμου μιλά για περισσότερα από όσα αντανακλά η επιφάνειά της.

Η ενοχή, η εκδίκηση, η έννοια του καθήκοντος, της ευθύνης, της θυσίας, η δυναμική ή η εντροπία της πυρηνικής οικογένειας, το σκοτάδι ως δομικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, είναι αναμφίβολα οι βασικές θεματικές του φιλμ, στο οποίο ένας πετυχημένος καρδιοχειρουργός καλείται να πάρει μια πολύ σκληρή απόφαση, όταν η συμπεριφορά ενός αγοριού το οποίο έχει πάρει υπό την προστασία του, απειλεί ολόκληρη την οικογένειά του.

Το φιλμ ξεκινά σε μαύρο, με μια μπαρόκ, υποβλητική μουσική για να συνεχίσει με ένα κοντινό σε μια ανοιχτή καρδιά στο χειρουργικό τραπέζι. Και με μια τέτοια αρχή δεν μπορείς παρά να περιμένεις την ένταση μόνο να ανέβει, κάτι που συμβαίνει με (συγχωρήστε μας το λογοπαίγνιο) χειρουργική ακρίβεια και με μια τόσο μεγαλόπνοη διάθεση που δεν μπορείς παρά να σκεφτείς τον Κιούμπρικ ή τον Τζόναθαν Γκλέιζερ στον τρόπο που ο Λάνθιμος σκηνοθετεί την αρχιτεκτονική των χώρων, των χαρακτήρων και της ιστορίας του.

Το «Ιερό Ελάφι» θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα απόλυτα πετυχημένο κι ανατριχιαστικό θρίλερ εκδίκησης, ή ένα ξεκάθαρο genre film, αφού οι κανόνες του είδους υπηρετούνται (κάθε τόσο) με απόλυτη επιτυχία και συχνά η ένταση είναι σχεδόν ασφυκτική. Ομως καθώς αυτή είναι μια ταινία του Γιωργου Λάνθιμου σε ένα σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου, δυο γιατροί μπορεί να συγκρίνουν τα ρολόγια τους και να ρωτά ο ένας τον άλλο σε πόσο βάθος είναι αδιάβροχα, ο πατέρας να ανακοινώνει σε ένα πάρτι ότι η κόρη του μόλις είχε την πρώτη της περίοδο και η αγαπημένη ερωτική στάση του ζευγαριού να είναι η «ολική αναισθησία».

Το φλερτ με το «παράλογο ή το μπανάλ όμως, μοιάζει εδώ να είναι με κάποιο τρόπο η «σύνδεση με τα προηγούμενα», ο τρόπος του Λάνθιμου να κρατήσει ενθαρρυντικά το χέρι του σινεμά του (κι όσων το αγαπούν) πριν το αφήσει ελεύθερο να εξερευνήσει καινούριες ενδιαφέρουσες περιοχές. Και τα βήματα της τέχνης του προς τα μπρος, μοιάζουν στην πραγματικότητα εδώ, με αληθινά άλματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «The Killing of a Sacred Deer» είναι ένα εντυπωσιακό φιλμ που κατορθώνει να συνθέσει τα πιο απροσδόκητα στοιχεία (από το μεταφυσικό μέχρι το pulp κι από το υπαρξιακό έως την σάτιρα και την μαύρη κωμωδία), να δώσει στους πρωταγωνιστές του την ευκαιρία να αναδυθούν από τους ρόλους τους με εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά δείχνει να βασίζεται περισσότερο απ΄όσο θα χρειαζόταν στην φόρμα (την μουσική, τις κινήσεις της κάμερας, τις γωνίες) για να στηρίξει ένα δράμα που θα έπρεπε να έχει κάτι περισσότερο από τον αντίκτυπο μιας αρχαίας τραγωδίας όπως αυτή στην οποία αναφέρεται.

Κι αν αυτό δεν συμβαίνει -τουλάχιστον στο επίπεδο που θα έκανε το φιλμ αληθινά μια αληθινά συγκλονιστική εμπειρία- ίσως έχει να κάνει με την απροθυμία του Φιλίππου και του Λάνθιμου να σταθούν απέναντι στους χαρακτήρες και τις πράξεις τους τους με την σαφήνεια που το κάνει π.χ. ο Ευριπίδης σε μια άλλη ιστορία που περιλαμβάνει ένα «ιερό ελάφι», αφήνοντας τους θεατές τους να γεμίσουν τα κενά με αμφιβολία και αβεβαιότητα. Το οποίο βεβαίως μπορεί να είναι εδώ, ακριβώς το ζητούμενο.

Η νέα ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι ένα εξωφρενικό genre movie για τις βαθιές αγωνίες της ανθρωπότητας: την ζωή, τον θάνατο, την δημιουργία, την μητρότητα, την θρησκεία, τους άλλους και κυρίως τις γρατζουνιές στο καινούριο παρκέ!

Ο Ντάρεν Αρονοφσκι δηλώνει πως έγραψε την πρώτη εκδοχή του σεναρίου του «mother!» μέσα σε πέντε πυρετικές μέρες που πέρασε σκυμμένος μπροστά στο πληκτρολόγιό του, μόνος σε ένα άδειο σπίτι. Σύμφωνα με τον ίδιο, η έμπνευση για την ιστορία του ήρθε από την παράδοξη συνθήκη στην οποία ζει ο κόσμος μας, μια στιγμή στην οποία ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, ίσως βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, το τέλος του είδους μας και του ίδιου μας του πλανήτη.

Βλέποντας το φιλμ δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς αυτές τις υπαρξιακές ανησυχίες που κρύβονται ανάμεσα στις πτυχές του σεναρίου, όμως το αν θα τις πάρεις στα σοβαρά είναι ένα εντελώς άλλο θέμα. Η επιλογή του Αρονόφσκι να σκηνοθετήσει την ιστορία του κλέβοντας στοιχεία από το DNA των ψυχολογικών θρίλερ, των ταινιών με στοιχειωμένα σπίτια, της λογικής των home invasion φιλμ και απ όλη την παλέτα του σινεμά του τρόμου, με ειδική μνεία φυσικά στο «Μωρό της Ρόζμαρι», είναι ένα μαχαίρι που κόβει κι από τις δύο πλευρές.

Από την μια το «mother!» θέλει να είναι ένα απολαυστικό, γεμάτο φτηνές απολαύσεις θρίλερ που θα έβρισκε ανετά τη θέση του σε ένα grindhouse σινεμά, από την άλλη μπολιάζει την ιστορία του με ιδέες που σου κλείνουν το μάτι, θέλοντας να σε κάνουν να τις αναλογισθείς με σοβαρότητα έξω από το πλαίσιο των cheap thrills του. Πράγμα που δυστυχώς είναι δύσκολο.

Γιατί από το πρώτο κι όλας πλάνο, όταν το γεμάτο μώλωπες πρόσωπο της Τζένιφερ Λόρενς γεμίζει την οθόνη ενώ καίγεται στις φλόγες, νιώθεις ότι ο Αρονόφσκι δεν πρόκειται να συγκρατήσει την διάθεσή του προς την υπερβολή. Κι όταν αμέσως μετά ο Χαβιέ Μπαρδέμ τοποθετεί ένα κρύσταλλο σε μια βάση και το καμένο σπίτι γύρω του μεταμορφώνεται σε μια όμορφη ζωντανή κατοικία, ξέρεις ότι το υπερφυσικό έχει το πάνω χέρι στο φιλμ.

Η λέξη «ζωντανό» είναι απόλυτα ταιριαστή για το σπίτι: η ηρωίδα του (που όπως κανείς στην ταινία δεν έχει όνομα) πολλές φορές θα ακούσει την «καρδιά» του να χτυπάει βάζοντας το αυτί της στους τοίχους. Είναι ένα σπίτι που η ίδια, με τα χέρια της, έχει ξαναφτιάξει από το καμμένο κουφάρι του, όσο ο διάσημος ποιητής σύζυγός της προσπαθεί να ξεπεράσει το καλλιτεχνικό του εμπόδιο και να ξαναγράψει. Οι δυο τους ζουν ευτυχισμένοι (όμως με μια αδιόρατη σκιά πάνω τους) στο άδειο απομακρυσμένο σπίτι, μέχρι την στιγμή που ένα βράδυ θα χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας. Κι εκεί αρχίζουν όλα να πηγαίνουν στραβά.

Ενας ξένος θα ζητήσει φιλοξενία κι ο ποιητής θα την προσφέρει με χαρά παρά τις δικαιολογημένες αντιρρήσεις τις συζύγου του και στη συνέχεια, η γυναίκα του ξένου θα έρθει να μείνει μαζί τους επίσης. Οταν οι δυο γιοί τους θα εισβάλουν στο σπίτι, μια τραγωδία και οι απρόβλεπτες συνέπειες της, θα φέρουν το ζευγάρι στο χείλος της διάλυσης αλλά τελικά θα δώσουν στην σχέση τους το φιλί της ζωής και την υπόσχεση μιας καινούριας ευκαιρίας, αφού η γυναίκα του ποιητή θα μείνει έγκυος.

Ομως φυσικά, σε μια ταινία όπου οι σταγόνες αίμα δεν στεγνώνουν στο πάτωμα, παράξενοι ήχοι τρίζουν απειλητικά στους διαδρόμους και το υπόγειο κρύβει ένα μυστικό δωμάτιο, η ηρεμία δεν μπορεί παρά να είναι παροδική και το κρεσέντο του φιλμ θα έρθει με μια κορύφωση που θα δώσει στον Αρονόφσκι την ευκαιρία να χτίσει μια παροξυσμική σεκάνς παράνοιας, βίας, ηδονισμού και τρέλας που θυμίζει τους εφιαλτικούς κόσμους του Ιερώνυμου Μπος, ή τους Μαύρους Πίνακες του Γκόγια και την οποία πραγματικά δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις για το εύρος και την φιλοδοξία της, μα που μοιάζει δύσκολο –ακόμη κι αν οι προθέσεις του Αρονόφκσι είναι σαφείς- να την διαβάσεις ως μια παραβολή για κάτι βαθύτερο.

Κι αυτό είναι και το πιο ουσιαστικό πρόβλημα της ταινίας, η δυσκολία της να συγχρονίσει τις προθέσεις της στην φόρμα και στις ιδέες της, κάνοντας τον συνδυασμό τους, να μοιάζει τελικά μάλλον αθέλητα αστείος, παρά υπαρξιακά σκοτεινός. Και αυτή η αμηχανία αντανακλάται και στις ερμηνείες των ηθοποιών με την Τζένιφερ Λόρενς να νιώθει τον αληθινό τρόμο όταν βλέπει τους απρόσκλητους επισκέπτες να αφήνουν την κουζίνα ένα χάλι αφού έχουν φτιάξει λεμονάδα και τον Χαβιέ Μπαρδέμ να έχει διαβάσει κάτι σαν το «Πως να Υποδυθείτε Εναν Σατανικά Μεταφυσικό Ηρωα, για Αρχάριους».

Εν τούτοις και παρά αυτό το εξαιρετικά ουσιώδες (σχεδόν αξεπέραστο) πρόβλημα, το «mother!» είναι μια ταινία που μπορείς να απολαύσεις αν αφήσεις στην άκρη κάθε προσπάθεια να αναλύσεις τις ατάκτως εριμμένες ιδέες του για την αδιέξοδη φύση των σχέσεων, την εμμονική ανάγκη για δημιουργία, το φλερτ μας με την αυτοκαταστροφή και το κακό που ο άνθρωπος εμπεριέχει.

Με αφορμή τις προτάσεις Νίμιτς και την εκκρεμή εξέταση του αιτήματος εισδοχής της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε., οι ατυχήσαντες μακεδονομάχοι της περασμένης εικοσαπενταετίας, επιδιώκουν την ανασύνταξη ενός εθνικού μετώπου. Όπως και τότε έτσι και τώρα, μέσα από συνθήκες εθνικιστικής υστερίας, πατριδοκάπηλης μικροκομματικής πολιτικής και κατευθυνόμενης πληροφόρησης, προσπαθούν να στήσουν την μισαλλόδοξη γραμμή της δεκαετίας του ‘90. Φασίστες, νοσταλγοί της Χούντας και του Ναζισμού, με το μανδύα του δήθεν λαϊκού αγνού πατριώτη και μέσω των γνωστών φασιστικών μεθόδων ανιστόρητων στερεοτύπων, παραχαραγμένων ιστορικών στοιχείων και ψευδών ειδήσεων, διοργανώνουν πανελλαδικό συλλαλητήριο ελπίζοντας να ξαναζήσουν στιγμές του ενενήντα. Με το αίμα στο μαχαίρι του Λουκμάν και του Φύσσα να είναι ακόμα φρέσκο, προσπαθούν να ανασυνταχθούν μέσω του Μακεδονικού ζητήματος και να ξεφύγουν από την δίνη του αντιφασιστικού αποκλεισμού και την δικαστική τους πανωλεθρία.

Δεν πρόκειται να μπούμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε ή να αναλωθούμε σε ιστορικά γεγονότα για το αν η Μακεδονία είναι Ελληνική, για το ποιοι είναι οι απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου και ποιος είναι ο πιο παλιός κάτοικος της γεωγραφικής περιοχής. Αυτή είναι δουλειά των ιστορικών μελετητών που έχουν γράψει εκατοντάδες βιβλία και έχουν αποδείξει χιλιάδες φορές πως η ιστορία δεν διαμορφώνεται, δεν χειραγωγείται, αλλά πρέπει να την δέχεσαι ακόμα και με τις μελανές της σελίδες. Η συζήτηση γύρω από τη χρήση του ονόματος Μακεδονία αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της χειραγώγησης των ιστορικών γεγονότων για την εξυπηρέτηση των εθνικιστικών αντιλήψεων. Άλλωστε οι αλυτρωτικές βλέψεις είναι χαρακτηριστικό των εθνικιστικών και αυταρχικών κυβερνήσεων και αντιλήψεων.

Στην ελληνική κοινωνία μπαίνουν ψευτοδιλήμματα που την αποπροσανατολίζουν από την πραγματική χροιά του ζητήματος, που δεν είναι η εθνική, όπως διατείνονται όλοι, αλλά η πολιτική-ταξική. Κι αυτό γιατί το νόημα της όλης βιασύνης για να λυθεί το ζήτημα είναι οι γεωπολιτικοί λόγοι. Δηλαδή, η πρόθεση του γειτονικού κράτους να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και η αναγκαιότητα της σταθεροποίησης της συμμαχίας Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου στην περιοχή υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και γενικότερα του ενεργειακού ιμπεριαλισμού. Άλλωστε, πολιτική των ΗΠΑ όσον αφορά τους υδρογονάνθρακες, είναι ο ενεργειακός και οικονομικός στραγγαλισμός της Ρωσίας.

Η ελληνική “αριστερή” κυβέρνηση φέρει και αυτή τις ευθύνες της σχετικά με το πως φτάσαμε ως εδώ. Ένα μεγάλο μέρος της βούλιαξε στον εθνικισμό αγκαλιάζοντας ακόμη και τα παρανοϊκά επιχειρήματά του. Όμοια, και το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας με καπεταναίους τη Δήμαρχο αλλά και τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου, εθισμένο στην μικροπολιτική, τον λαϊκισμό και την ψηφοθηρία, φρόντισαν να κάνουν αισθητές τις ακροδεξιές τους πεποιθήσεις.

Για άλλη μια φορά, η “δεν είμαι ρατσιστής αλλά” σύσταση του δημοτικού συμβουλίου εκτίθεται στην κοινωνία της Καβάλας. Να θυμίσουμε τη στάση του δημοτικού συμβουλίου απέναντι στους πρόσφυγες, που κατά καιρούς δυναμιτίζει το κλίμα με ρατσιστικές δηλώσεις, δίνοντας πάτημα στον κάθε μισάνθρωπο και νοσταλγό της χούντας. Την περίπτωση του μεντρεσέ, όπου η ισλαμοφοβία, προίκιζε την επιχειρηματολογία των τοπικών αρχόντων, οπλίζοντας τα χέρια των φασιστών με γουρουνοκεφαλές. Ή μήπως να θυμηθούμε την βεβήλωση του μνημείου ολοκαυτώματος, που χάρη στην μισαλλοδοξία του δημοτικού συμβουλίου, γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Αλήθεια, τι έγιναν τα τέσσερα μέλη τις διαλυμένης ναζιστικής ομάδας των ΦΟΙΝΙΞ, που πρωταγωνίστησαν στην καταστροφή του μνημείου? Αν δεν κάνουμε λάθος, κάποιοι από αυτούς διετέλεσαν και προεκλογικοί συνεργάτες με κάποιους δημοτικούς συμβούλους σας. Και κάποιοι σαν αυτούς είναι αυτοί που σήμερα σκυλιάζουν για να πραγματοποιηθεί το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό.

Οι σχέσεις του δημοτικού συμβουλίου με το παρακράτος είναι πιο ορατές από ποτέ. Όπως και οι προθέσεις σας που κρύβονται πίσω από αυτό το ψήφισμα που πλασάρετε μέσω πολιτικών εκβιασμών. Η μισαλλοδοξία και ο λαϊκισμός στο μεγαλείο τους.

Δεν είδαμε ως γνήσιοι Μακεδονομάχοι να βγάζετε κάποιο ψήφισμα για το ξεπούλημα της Χαλκιδικής στην Καναδική El Dorado. Δεν σας είδαμε να αντιδράτε όταν παίρνετε τις δωροδοκίες από την κοινοπραξία του ΤΑΡ, ενώ όλη η Βόρεια Ελλάδα καταστρέφεται συστηματικά από την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου. Όπως επίσης δεν ακούμε καμία φωνή να διαμαρτύρεται για τις πετρελαϊκές επενδύσεις που σχεδιάζονται να γίνουν αυτόν τον καιρό στην Δυτική Ελλάδα. Δυστυχώς στις περιπτώσεις αυτές εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, όπου πιστοί ακόλουθοι και ορκισμένοι δούλοι φέρονται να είναι οι Έλληνες εθνικιστές, όπως και το δικό σας δημοτικό συμβούλιο.

Η αντιπαράθεση για το όνομα αφορά ασφαλώς τη χειραγώγηση του απλού λαού, ενώ την ίδια ώρα Έλληνες καπιταλιστές προχωρούν σε μεγάλες μπίζνες στη γειτονική χώρα ακόμη κι όταν εκεί κυβερνούσαν οι εθνικιστές. Βλέπετε οι μακεδονομάχοι βάζουν συστηματικά βενζίνη από τα Σκόπια, παίζουν στα καζίνο της, επενδύουν τα λεφτά τους, κάνουν τα ψώνια τους και στήνουν εκεί τις επιχειρήσεις τους.

Το χειρότερο από όλα όμως,όλα αυτά γίνονται την ίδια ώρα που ψηφίζονται μέτρα, όπως η κατάργηση της απεργίας. Αλλά βλέπετε, δεν πρόκειται να βγάλετε ποτέ ένα ψήφισμα για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν πρόκειται ποτέ να πάρετε θέση δίπλα στον απλό πολίτη για τα πραγματικά προβλήματα της πόλης. Ψηφίσματα και συλλαλητήρια, όπως αυτά,το μόνο που θα κάνουν είναι να δώσουν δημόσιο λόγο και κοινωνική νομιμοποίηση σε κάθε λογής φασίστες για να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο.

Ο διεθνισμός, λοιπόν, αποτελεί την μόνη εφικτή, ενωτική και ειρηνική λύση. Κι αυτό γιατί δεν επιζητεί την εξόντωση πληθυσμών και ολόκληρων λαών. Αντίθετα, προτάσσει την αλληλεγγύη των προλετάριων και των καταπιεσμένων ενάντια σ’ αυτούς που μας εκμεταλλεύονται και καταστρέφουν τις ζωές μας.

Θα είμαστε ενάντια σε κάθε εθνικισμό από όπου και αν προέρχεται αυτός, σε κάθε εξουσία και σε κάθε ιεραρχία, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση και την ταξική ισότητα.

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ,
ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ!

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Ξημερώματα Πέμπτης, 4/1/18, οι δυνάμεις καταστολής Βόλου, σε συνεργασία με εργολάβους, εκκενώνουν και κατεδαφίζουν την κατάληψη Τερμίτα ( κτιριακό συγκρότημα ιδιοκτησίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας παρατημένο εδώ και χρόνια), και προσαγάγουν 3 καταληψίες. Σκοπός της κατεδάφισης είναι να αποφευχθεί η ανακατάληψη των κτιρίων. Η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης Τερμίτα, αποτελεί το πιο πρόσφατο γεγονός των κατασταλτικών εκκενώσεων αυτοοργανωμένων καταλήψεων, που έχουν πραγματοποιηθεί από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από το χειμώνα του 2016, οι καταληψίες γνώριζαν τα σχέδια του πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Το καλοκαίρι του 2017 πραγματώθηκαν δράσεις αλληλεγγύης, εκδηλώσεις και συνελεύσεις. Οι κινήσεις αλληλεγγύης δεν πραγματοποιήθηκαν μόνο από τις συλλογικότητες του Βόλου, αλλά και από άλλες αλληλέγγυες ομάδες ώστε να κρατηθεί ζωντανό το μικρόβιο της αντίστασης σε μια επικείμενη εκκένωση της κατάληψης. Οι καταλήψεις δεν είναι απλά ντουβάρια εγκαταλελειμμένων κτιρίων, αλλά ζωντανοί πυρήνες αντίστασης, ελευθερίας και επικοινωνίας ανθρώπων που μάχονται την ανάπτυξη του καπιταλιστικού κεφαλαίου. Είτε αυτό είναι “αριστερό ” , είτε σοσιαλιστικό, είτε δεξιό ή όπως αλλιώς βαφτίζεται από αυτούς που το υπηρετούν. Μέρος του φοιτητικού κόσμου του πανεπιστημίου Θεσσαλίας , αλλά και μερίδα της τοπικής κοινωνίας του Βόλου, θα μπορούσαν να θεωρηθούν συνυπεύθυνοι της επιχείρησης εκκένωσης της κατάληψης, επιτρέποντας έτσι να ολοκληρωθεί η καταστροφική “ανάπτυξη” του κεφαλαίου. Να θυμίσουμε σε όλους πως οι ΙΔΕΕΣ δεν εκκενώνονται ούτε κατεδαφίζονται. Οι καταλήψεις και τα αυτο-οργανωμένα εγχειρήματα είναι υγιείς μορφές αντίστασης και ελευθερίας, σε έναν κόσμο εμπορευματοποιημένο και αλλοτριωμένο στα μέτρα του κέρδους και του κεφαλαίου.

Καβάλα 20 Δεκεμβρίου 2017 περιοχή: Δέπος- Νεάπολη.

…Την περασμένη εβδομάδα, τρία μικρά γατάκια βρέθηκαν νεκρά σε διαφορετικά σημεία, έχοντας προφανώς «καταλήξει» μετά από φόλα! Ένα άλλο βρέθηκε βαριά χτυπημένο να περιφέρεται στη γειτονιά μη μπορώντας να κουνήσει τα πίσω του πόδια… Η ροή των γεγονότων και η ένταση του φαινομένου των… «εξαφανίσεων» δε δίνει και πολλά περιθώρια στο σενάριο του «τυχαίου»… …γράφει ο τοπικός τύπος και πράγματι έτσι είναι. Μόνο που τα κρούσματα φόλας είναι περισσότερα και ο θάνατος στα νεαρά γατάκια προέρχεται από ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟ… Τα τελευταία 2-3 χρόνια, οι φόλες πέφτουν συστηματικά ανά συνοικία. Κάτι που μοιάζει ενέργεια μαζικής αντιμετώπισης των αδέσποτων από κάποιον επίσημο “φορέα”… Η Δέπος είναι μια συνοικία της Καβάλας που όλοι έχουν λίγο πολύ από ένα ζώο σπίτι τους, μα και όλοι προσέχουν τα αδέσποτα. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Τα σημεία όπου υπάρχουν πολλά αδέσποτα (κυρίως γάτες), στην περιοχή είναι συγκεκριμένα, όπως και τα κρούσματα φόλας που έχουν εντοπιστεί από την ανεύρεση νεκρών ζώων. Ένα από αυτά είναι και το σημείο όπου γράφτηκαν τα εμετικά συνθήματα. Κάποιος αρρωστημένος και ψυχικά ανώμαλος, προίκισε τους τοίχους της περιοχής με τις δολοφονικές του ορέξεις, αναλαμβάνοντας την ευθύνη στην ουσία για αυτήν την αποτρόπαια πράξη. Μόνο που αυτές ο πράξεις έχουν και συνέπειες… Ο κύκλος της αφάνειας στενεύει για όσους ξεσπούν πάνω στα ζώα και η τελευταία ανάσα κάθε ετοιμοθάνατου ζώου θα γίνει εφιάλτης στην καθημερινότητα τους.

ΣΥνέλευση Ενάντια στις Φολες. ΣΥΝ.Ε.ΦΟ.

The Book of Henry

Ο Colin Trevorrow μάλλον έχει βαλθεί ως σκηνοθέτης να καθιερώσει ένα μοτίβο με βάση το οποίο μεταπηδά με χαρακτηριστική άνεση από τα blockbuster στις ανεξάρτητες παραγωγές και πίσω.

Η νέα ταινία του Trevorrow ονομάζεται The Book of Henry (Το Βιβλίο του Henry) και διαδραματίζεται σε μία μικρή προαστιακή αμερικάνικη πόλη, περιστρεφόμενη γύρω από μία μονογονεϊκή οικογένεια, η οποία αποτελείται από τη μαμά Susan Carpenter και τους δύο γιους της, Peter και Henry.

Η Susan, την οποία υποδύεται η Naomi Watts, φαινομενικά μεγαλώνει μόνη τα παιδιά, αλλά στην πραγματικότητα έχει μεγάλη βοήθεια. Ο Henry, τον οποίο υποδύεται ο μικρός πρωταγωνιστής του Midnight Special και εκ των μελών του Loser’s Club στο πολύ-αναμενόμενο It, Jaeden Lieberher, είναι μία σπάνια ιδιοφυΐα και από τα χέρια του περνούν οι περισσότερες σημαντικές δουλειές.

Ο 11χρονος Henry, μέσω επενδύσεων τις οποίες χειρίζεται, είναι ο ακούραστος οικονομικός υποστηρικτής της μαμάς του, η οποία δουλεύει ως σερβιτόρα για να τα βγάζει πέρα, αλλά και προστάτης του 8χρονου Peter, στον ρόλο του οποίου εμφανίζεται ένας ακόμα ανερχόμενος μικρός ηθοποιός του Χόλιγουντ, ο Jacob Tramblay, ο οποίος εντυπωσίασε στο οσκαρικό δράμα, Room.

Αλλά η δομή της οικογένειας Carpenter δεν είναι το μόνο πράγμα σε αυτήν την ταινία το οποίο δεν είναι όπως ακριβώς φαίνεται με την πρώτη ματιά. Τουλάχιστον, αυτό υποστηρίζει ο Henry, ο οποίος χάρη στην εξαιρετική νοημοσύνη του μπορεί να αντιλαμβάνεται πράγματα πίσω από εκεί που ο περίγυρός του αδυνατεί να παρατηρήσει. Και εδώ, η ταινία κάνει μία απρόσμενη στροφή.

Ο Henry είναι πεπεισμένος ότι η Christina, την οποία υποδύεται η χορεύτρια-φαινόμενο των videoclips της Sia, Maddie Ziegler, μία γλυκιά συμμαθήτριά του που μένει στο σπίτι ακριβώς δίπλα από το δικό του, έχει ένα μεγάλο μυστικό και διατρέχει κίνδυνο από τον πατριό της, Glenn, στον ρόλο του οποίου εμφανίζεται ο γνωστός από το Breaking Bad, Dean Norris.

Για αυτό, ο πανέξυπνος Henry σχεδιάζει ένα λεπτομερές σχέδιο για να τη σώσει, το οποίο γράφει σε ένα βιβλίο -το Βιβλίο του Henry. Αν και πανέξυπνος, όμως, ο 11χρονος παραμένει απλά ένα παιδί, ενώ ο Glenn είναι και επίτροπος της τοπικής αστυνομίας. Έτσι, επιστρατεύει τη βοήθεια της μητέρας του, για να βάλει σε ισχύ το ριψοκίνδυνο σχέδιό του.

Η Sara έχει αρχικά τις αμφιβολίες της, αλλά το επίσημο trailer μοιάζει να υποδεικνύει ότι ο Henry -ο οποίος έχει προβλέψει κάθε απορία της μαμάς του κι έχει φροντίσει να έχει έτοιμες όλες τις απαντήσεις- έχει πάντα δίκαιο. Έτσι έχουν τα πράγματα; Και μέχρι πού θα φτάσουν μάνα και γιος για να το αποδείξουν;

ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Στις 12:00 ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στην πλατεία Καπνεργάτη. Στήθηκε μικροφωνική, διαβάστηκε και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο. Όλη η αστυνομική δύναμη της Καβάλας, ήταν στημένη γύρω από την πλατεία. Ασφαλίτες από νωρίς έκαναν βόλτες γύρω από την κατάληψη Βύρωνος 3. Περίπου 30 σύντροφοι/ισσες παρέμειναν στο χώρο για μιάμιση ώρα, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια σε μπάτσους και κράτος. Προς το τέλος της συγκέντρωσης πετάχτηκαν τρικάκια.

SPLIT (Διχασμένος)

Ο σκηνοθέτης της «Έκτης Αίσθησης» ξαναβρίσκει κάτι από το χαμένο εδώ και καιρό στιλάτο σασπένς του, δεν μπορεί όμως να γίνει ολότελα πειστικός.

Στιλίστας, επιδέξιος χειριστής του σασπένς και σεναριογράφος με έξυπνες όσο και ηχηρές ιδέες, ο Αμερικανοϊνδός Μ. Νάιτ Σιάμαλαν είχε στις αρχές της χιλιετίας μια μετεωρική άνοδο στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα («Έκτη Αίσθηση», «Άφθαρτος», «Οιωνός»), την οποία ακολούθησε μια εξίσου εντυπωσιακή κατακρήμνιση στην εμπορική και την καλλιτεχνική απαξίωση («Lady in the Water», «Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου», «After Earth»).
Το «The Visit», μια φτηνή, deja vu ταινία τρόμου της μιας ιδέας που δεν είδαμε στη χώρα μας, τον προσγείωσε από τις αμετροεπείς sci-fi περιπέτειες πίσω στις δοκιμασμένες ανατριχίλες, στις οποίες ευτυχώς επιμένει με τον «Διχασμένο».

Το φιλμ ξεκινά λιτά και δυναμικά, καθώς τρεις νεαρές φίλες απάγονται από έναν μυστηριώδη άντρα και φυλακίζονται σε ένα δωμάτιο.
Προσπαθώντας να καταλάβουν τις προθέσεις του, διαπιστώνουν πως έχουν να κάνουν με κάποιον που πάσχει από σοβαρή διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας, γεγονός που φέρνει αμέσως στο νου το χιτσκοκικό «Ψυχώ» και την «Προετοιμασία για Έγκλημα» του Μπράιαν ντε Πάλμα.
Σε έναν ρόλο ιδιαίτερα απαιτητικό, ο Τζέιμς ΜακΑβόι (ο νεαρός Τσαρλς Εξέβιερ των «X-Men») καταφέρνει να κάνει πιστευτές τις «μεταμορφώσεις» του ήρωά του και ο Σιάμαλαν εκμεταλλεύεται την κλειστοφοβική αίσθηση για να παίξει με την εκκρεμότητα, κρατώντας ζωντανό το μυστήριο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αλλά η έλευση του Κτήνους, μιας εκ των προσωπικοτήτων του απαγωγέα, σπρώχνει την αληθοφάνεια στα άκρα και ο ρόλος της ψυχαναλύτριας αποδεικνύεται υπερβολικά επεξηγηματικός.
Η ένταση παρόλα αυτά διατηρείται, κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες διασώζονται (η διαχείριση του ψυχολογικού τραύματος, η κοινωνική καταπίεση των ενστίκτων) και αν η πλοκή στριμώχνει το φινάλε σε προβλέψιμη (και ολίγον ασαφή) γωνία, η υπογραφή ενός έμπειρου θριλερά είναι ευδιάκριτη.