Манiфэст калектыва "Прамень"/Манифест коллектива "Прамень" (рус. "Луч")
Прамень — гэта калектыў і інфармацыйны рэсурс сацыял-рэвалюцыйнага анархісцкага кірунку. Expand text…
На здарэнні, што адбываюцца ў свеце мы глядзім не праз прызму пошуку танных сенсацый, а з пункту гледжання класавай барацьбы. Разглядаючы сацыяльныя, эканамічныя і палітычныя канфлікты мы заўсёды выступаем на баку прыгнечаных супраць прыгнятацеляў, за пабудову анархісцкага грамадства. Нам непрымальныя ніякія формы дыскрымінацыі, мы выступаем супраць дзяржавы, капітала і любых іншых формаў эксплуатацыі чалавека чалавекам. Нашая мэта — перш за ўсё данесці да грамадства праўду аб падзеях у Беларусі і паспрыяць барацьбе грамадства і асобы за свае правы, за суцэльнае вызваленне. Дзяржава і яе інстытуты робяць усё, каб нашае мысленне было вузкаскіраваным і аднабокім. У школе нам выкладаюць заідэалагізіраваыныя псеўдаведы, пакідаючы без увагі важнейшыя падзеі чалавечай гісторыі, дзяржаўныя СМІ у навінах дэманструюць кансерватызм і абмежаванасць, а часам адкрыта хлусяць, замоўчваюць адны здарэнні, перабольшваюць другія і перакручваюць сэнс трэціх.
Мэта падобнага «выхавання», якое праследуе нас цягам усяго жыцця ў дзяржаве: падавіць крытычнае мысленне і сфарміраваць паслухмянага, пакорнага і пасіўнага грамадзяніна. Грамадзяніна, які не пярэчыць і не пратэстуе.
Аднак і апазіцыйныя СМІ ў Беларусі часта не грэбуюць цэнзурай, адстойваючы вузкапартыйныя ці фінансавыя інтарэсы сваіх спонсараў і кіраўнікоў, і тым самым прыпадабняюцца дзяржаўнай прапагандзе беларускага тэлебачання і друку.
Мы, у сваю чаргу, намагаемся паказаць вам тое, аб чым не распавядуць ані тэлеканал «Беларусь 1» ані апазіцыйныя СМІ. Мы — голас неабыякавай моладзі, анархісцкага падполля, якое змагаецца не дзеля прыходу да ўлады, а дзеля свабоды для ўсіх, дзеля вызвалення краіны і людзей ад усіх відаў прыгнёту і эксплуатацыі.
У той жа час мы не замыкаемся ў нацыянальных рамках і будзем інфармаваць сваіх чытачоў аб значных падзеях не толькі ў Беларусі, але і ва ўсім свеце, бо беларускія анархісты — гэта частка сусветнага анархісцкага руху, і нашая барацьба ідзе нага ў нагу з барацьбой соцень тысяч людзей па ўсяму свету, якія паўсталі супраць тыраніі Ўлады і Капітала.
Няхай вам ззяе Прамень свабоды!
<Таксама наш праект адкрыты для супрацоўніцтва са ўсімі, хто падзяляе нашыя ідэі і хоча дапамагчы. Заклікаем мастакоў, аўтараў артыкулаў, карэспандэнтаў далучацца!>
Мы опросили десяток активных минских анархистов и разобрались, как они представляют общество будущего, что предлагают делать для его достижения и кому вообще это нужно.
Одни анархисты и анархистки делают акцент на социальных преобразованиях, говоря, что цель движения — это упразднение институтов власти и замена их самоуправляемыми структурами. Другие дополняют эту идею, подчеркивая необходимость распространить новый образ жизни и новые ценности, соответствующие анархистскому идеалу свободной и ответственной личности, активно включающейся в управление собственной жизнью. Идеи нового общества и «нового человека» для анархистов тесно связаны. Для их реализации необходимо создание горизонтальных отношений на всех уровнях: от межличностного взаимодействия до способов принятия решений, касающихся миллионов людей.
В сфере экономики реализация принципа горизонтальности означает создание сетей производственных и потребительских кооперативов. Эти структуры позволят как мелким, так и крупным производителям напрямую договариваться с потребителями о поставках нужных видов и нужного количества продукции. По мнению анархистов, такая экономическая модель позволит решить проблему экономического неравенства и изменит отношение к окружающей среде, поскольку будет нацелена не на максимизацию прибыли отдельных игроков, а на устойчивое развитие всего общества. Некоторые анархисты утверждают, что такая экономика не исключает конкуренции, однако последняя сместится в область качества продукции и не будет сказываться на экономическом благополучии «проигравших» соревнование.
В сфере принятия решений анархисты выступают за организацию ступенчатой системы самоуправления, где все основные полномочия будут находиться в руках автономных местных собраний жителей. При необходимости местные ассамблеи смогут направлять своих делегатов для координации на уровне района, города или целого региона. При этом некоторые анархисты считают, что на низовом уровне в экстренных случаях можно создавать и органы с ограниченными властными полномочиями, однако они будут иметь настолько мало возможностей и настолько сильно контролироваться местными ассамблеями, что не будут угрожать горизонтальной общественной структуре.
Чтобы такая система работала, отмечают анархисты, необходимо распространение новой культуры, основанной на равноправии, взаимоуважении и плюрализме. Все разделения по расовому, этническому, гендерному и другим признакам не будут создавать иерархий.
Какие методы предполагает анархизм для достижения своих целей?
Все анархисты согласны с тем, что способы приближения анархистского идеала могут быть самыми разными и зависят от конкретной общественно-политической ситуации. Анархизм предполагает широкий спектр практик: от образовательных мероприятий, символических уличных акций или издательской деятельности до вооруженного сопротивления власти.
Некоторые анархисты считают, что важным направлением деятельности является организация альтернативных горизонтальных учреждений, удовлетворяющих потребности участников: жилищных проектов, производственных и потребительских кооперативов, образовательных инициатив и т. д. Предполагается, что численный рост «альтернативного общества» может вылиться в конфликт с властными учреждениями, что создаст революционную ситуацию.
Часть анархистов среди способов реализации социальных преобразований называют активное включение в существующие социальные движения: рабочее, женское, экологическое, антирасистское и другие.
Все эти методы и практики объединяет принцип прямого действия, означающий, что угнетенные для реализации своих прав действуют самостоятельно, не прибегая к помощи каких-либо представителей власти и не создавая иерархии в своем движении. Иными словами, прямое действие — это соответствие целей и средств.
Какие существуют примеры воплощения анархических идей на практике?
Не существует ни одного примера реализации анархистского идеала, который был бы абсолютным, и при этом массовым и долгосрочным. У этого есть множество причин.
Некоторые крупные попытки создания анархистских структур насильственно подавляются государством. Так было с сельскохозяйственными коммунами и самоуправляемым промышленным производством в Каталонии времен гражданской войны в 1936-1939 годах и с махновским экспериментом 1918-1921 годов (http://www.makhno.ru/lit/book2.php).
Тем не менее и сегодня существует целый ряд примеров реализации анархистских или близких к анархизму экспериментов. Это целые регионы вроде мексиканского штата Чьяпас и автономных кантонов Сирийского Курдистана (https://avtonom.org/news/devid-greber-pochemu-mir-ign..), множество производственных и потребительских кооперативов по всему миру, оккупированные рабочими в 2001 году в Аргентине фабрики (например, завод Zanon) (http://www.aitrus.info/node/3537).
В политической сфере примером близкого к анархистскому способа организации может служить координация всемирного альтерглобалистского движения, движения «Occupy wall street», «Ночное стояние» или «Желтые жилеты».
В интересах каких социальных групп перемены, предлагаемые анархистами?
В первую очередь в интересах тех социальных групп, которые испытывают хотя бы один из видов структурного угнетения или не имеют возможности равноправного участия в принятии решений, которые напрямую касаются условий их жизни. А таких, между прочим, подавляющее большинство населения.
В интересах наемных работников, которые, наконец, смогут распоряжаться своим трудом, временем и навыками. Женщин, которые станут просто людьми, а не «вторым полом». Мужчин нижних и средних классов, которые не будут умирать в войнах за интересы элит. Людей с особыми физическими потребностями, для которых найдутся ресурсы и возможности, чтобы создать инклюзивную среду. Людей, страдающих от загрязнения окружающей среды и разрушения природы.
Как правило, анархисты подразумевают, что все эти, казалось бы, «узкие» и «отдельные» интересы внутренне взаимосвязаны и могут быть включены в общий проект социальных преобразований.
Единственная группа, любые интересы которой бесконечно далеки анархистам, — это малочисленная экономическая и политическая элита, сконцентрировавшая в своих руках привилегии и рычаги управления обществом.
Масштабные анархистские преобразования общества — это долгий и сложный процесс. Но какие конкретные изменения анархисты предлагают совершить уже сейчас?
Когда речь зашла о конкретных и актуальных социальных преобразованиях, многим анархистам уже было тяжело сформулировать конкретный ответ.
Тем не менее часть опрошенных сформулировали четкие и обоснованные шаги:
• Добиться свободы слова, свободы собраний и свободы организаций. Сюда же относится отмена всех законов, связанных с «экстремистской деятельностью». Это поможет вернуть какую-то часть общества в политическую жизнь
.• Наделить местные органы управления большими полномочиями. Это сделает власть более прозрачной и подконтрольной обществу. В тех районах, где это возможно, нужно преобразовать эти органы в местные ассамблеи.
• Хотя бы частично лишить государство монополии на насилие. То есть легализовать как минимум травматическое оружие, смягчить или упразднить статьи о насилии в адрес силовиков. Это позволит приблизиться к решению проблемы полицейского насилия, снизить уровень репрессий и, в долгосрочной перспективе, вернуть обществу возможность самостоятельно заботиться о своей безопасности.
Что из себя представляет анархическое движение Беларуси?
Многие анархисты говорят, в Беларуси не существует анархистского движения, если под движением понимать некую массовую силу, способную влиять на социально-политическую ситуацию. Вместо этого есть ряд активистских групп, сообществ и отдельных людей, разделяющих анархистские убеждения и ведущих работу по созданию полноценного движения. Среди них: бесплатная раздача еды «Еда вместо бомб» (https://vk.com/fnbminsk), медиа-коллектив «Прамень», инициатива помощи заключенным «Анархический черный крест» (https://www.facebook.com/pages/ABC-Belarus/), либертарная библиотека «Вольная думка»(https://dumka.be/) и минская «Бесплатная ярмарка» (https://www.facebook.com/reallyfreemarketminsk/).
Главное отличие анархистов от других политических сил Беларуси — это отсутствие стремления попасть во власть. Некоторые анархисты видят нечестность и непрозрачность в том, что политики используют недовольство каких-то социальных групп или какие-то социальные конфликты для того, чтобы «набрать политические очки», которые в конечном итоге помогут им занять место в «больших кабинетах» и наслаждаться таким уровнем жизни, который будет недоступен большинству из тех, с кем они сегодня, как кажется, заодно. Анархисты, напротив, прямо и открыто заявляют о своих интересах, не отличающихся от интересов большинства населения.
Как присоединиться к анархистам Беларуси?
В общем-то нужно познакомиться с кем-то из анархистов и включиться в работу одной из инициатив. Например, посещая открытые мероприятия вроде «Еды вместо бомб» или «Бесплатной ярмарки». Многие анархисты отмечают, что это достаточно сложно, ведь из-за репрессий приходится соблюдать целый ряд мер безопасности.
Кроме того, можно создать автономную инициативу или группу, и единомышленники обязательно выйдут на связь.
Наконец, о намерении присоединиться или помочь можно написать любой из указанных выше инициатив. Например, на почту pramen@riseup.net
================== Дорогие друзья и читатели "Промня". Напоминаем вам, что наш паблик в любой момент может быть заблокирован на территории Беларуси администрацией Вконтакте по запросу КГБ. С момента основания паблика в декабре 2015 это происзодило уже ТРИЖДЫ. В связи с этим настоятельно советуем вам переходить на чтение нашего сайта на других платформах!
Также настоятельно советуем подписаться на нашу е-мэйл рассылку тут: https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen (вписываете ваше мыло в поле "Your email address" и жмёте "Subscribe". Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить, это очень удобно.
Эта группа заблокирована и новые сообщения сюда публиковаться не будут. Для актуальной информации от коллектива используйте новую группу - https://vk.com/pramen_2
На ўчорашняй акцыі ў Брэце прысутнічала каля 120 чалавек - гэта столькі ж, колькі на мінулым тыдні (https://pramen.io/ru/2018/10/brest-represii-suprats-p..). У той жа дзень міліцыянты затрымалі двух берасцейскіх актывістаў: Валера Фамінскага і Аляксандра Аблака. Expand text…
Затрыманне адбылося вельмі "арыгінальным" чынам. Актывісты самі (!) прышлі ў пастарунак позвай, якая была выпісана якраз на час акцыі. Прама там на іх склалі пратаколы за ўдзел у масавай акцыі тыдзень таму і пакінулі ў ізалятары. Судзіць іх будуць сення.
Гэта яшчэ адзін урок актыістам аб тым, што падпарадкоўвацца міліцыі - сабе даражэй. Відавочна, што калі вас выклікаюць позвай на час акцыі, ісці да міліцыянтаў і "здавацца" ім самастойна - не вельмі абачліва. Законапаслухмянасць заўседы вылазіць бокам.
На акцыі ў нядзелю людзі вярнуліся вярнулася ў ранейшы фармат флэшмоба. а не мітынга. — людзі не выкрыквалі лёзунгаў, ня было плякатаў. Замест гэтага кармілі галубоў, гулялі зь дзецьмі. Плошчу патрулявалі міліцыянты, асобы ў цывільным здымалі на камэру, але людзей на плошчы не затрымлівалі.
Нагадаем, на мінулым тыдні на на акцыі 14 кастрычніка было затрымана паўтара дзясятка чалавек. Большасць з іх атрымалі штрафы. Некаторыя - суткі.
================== Дорогие друзья и читатели "Промня". Напоминаем вам, что наш паблик в любой момент может быть заблокирован на территории Беларуси администрацией Вконтакте по запросу КГБ. С момента основания паблика в декабре 2015 это происзодило уже ТРИЖДЫ. В связи с этим настоятельно советуем вам переходить на чтение нашего сайта на других платформах!
Также настоятельно советуем подписаться на нашу е-мэйл рассылку тут: https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen (вписываете ваше мыло в поле "Your email address" и жмёте "Subscribe". Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить, это очень удобно.
Арабская весна известна массовой публике в основном благодаря кровопролитным гражданским войнам, религиозному радикализму и вмешательству крупных держав. Expand text… Но в то же время она продемонстрировала поразительные пример успешного самоуправления по анархистским принципам. Там где государство отступало и не могло больше обеспечивать потребности людей, люди старались справиться самостоятельно, выстраивая низовые структуры по горизонтальному принципу. И очень часто им это удавалось. Статья социолога Асии Эль-Михи - об этих вдохновляющих примерах.
Власть советам
Вслед за восстаниями в Египте и Сирии появились новые формы местного самоуправления. В обеих странах возникли новые структуры для выполнения ряда функций, которые формально были представлены центральным правительством или местными учреждениями, организованными по принципу «сверху вниз». Однако в Египте самоуправление осуществлялось Местными народными комитетами (МНК), а в Сирии – местными Советами (МС). Как МНК, так и МС являются многообещающими примерами горизонтального управления с демократическим потенциалом в странах, где такие попытки до этих пор были в крайнем дефиците. Приводя результаты эмпирических исследований, автор изучает успех МНК и МС в достижении целей построения инклюзивного демократического местного самоуправления.
Она считает, что по ряду показателей и причин, которые обусловлены, в основном, противоречивой социальной ситуацией в Египте и Сирии, образовавшиеся структуры на сегодняшний день далеки от реализации принципа управления с участием широких слоев населения. Тем не менее, они представляют собой поворотный момент для управленческих практик в этих двух странах и демонстрируют, что местная самоорганизация будет чрезвычайно актуальна в предстоящие годы.
Арабские восстания, которые начались в 2011 году, дали возможность для возникновения новых способов низового управления в регионе.
В то время как режимы терпели крах или впутывались в гражданские войны, активисты создавали низовые структуры там, где государственные учреждения больше не функционировали.
Эти структуры амбициозно стремились к самоуправлению в своих сообществах, координировали предоставление коллективных благ, разрешали споры и выступали в качестве представителей жителей.
В Египте «lijan sha’abiyah» – МНК – превратились из патрулей городских районов, призванных защищать собственность, в автономные форумы для обсуждения и разработки коллективных решений давних и неразрешенных проблем. В период с 2011 года по середину 2013 года комитеты добились заметных успехов в получении конкретной выгоды от сменявших друг друга переходных правительств.
В то же время, когда разгорелась гражданская война в Сирии, активисты сосредоточили свое внимание на удовлетворении потребностей населения в оппозиционных районах, в которых центральное правительство больше не осуществляло контроль.
Революционные местные советы были созданы как «низовые» институты, направленные на стабилизацию общества. (2) Несмотря на то, что многие советы были недолговечны или оказались неспособными наладить местную общественную жизнь, некоторые из них, как, например, в Идлибе и Алеппо, стали успешными экспериментами местного самоуправления. Как в Египте, так и в Сирии создание этих местных структур было обусловлено практическими потребностями, такими, как восстановление или улучшение доступа к общественным услугам, а также идейной приверженностью активистов принципам инклюзивного демократического управления. Они представляют собой уникальные явления на фоне давно укоренившихся в арабском регионе централизованных государств с гегемонистским контролем над гражданским обществом. Их появление повлекло за собой определенные последствия для фактического осуществления власти на местах, а также для будущего взаимодействия между некоторыми населенными пунктами и центральным правительством. Таким образом, местные народные комитеты Египта рассматривались, прежде всего, в качестве организации, дающей гражданам возможность не только отстаивать свои права, но даже оспаривать и то, как управляется государство — и то, как они, люди, с этим государством взаимодействуют и насколько они сами вовлечены в процесс управления. Сторонники МНК предположили, что мобилизация на местах в перспективе может трансформироваться в нечто большее, чем просто организация для решения бытовых вопросов, и построить широкую коалицию для децентрализации государственных институтов, а также преобразовать местное самоуправление в дееспособную, быстрореагирующую, прозрачную и поддающуюся учету структуру.(4)
Аналогичным образом, наблюдатели высоко оценили местные советы в Сирии как «лабораторию передового опыта» для новых экспериментов в децентрализованном управлении, ставшую краеугольным камнем любых попыток государственного строительства в послевоенной Сирии.(5)
Еще существует мало сравнительных эмпирических исследований о практике формирования, внутренней организации и эволюции этих уникальных форм самоуправления. Каковы особенности этих недавно возникших форм местного управления? В какой степени они предоставляют возможность для расширения прав и участия граждан? Я утверждаю, что эксперименты по самоуправлению в Египте и Сирии имеют схожие черты в наличии автономного добровольного характера, отсутствии доступа к устойчивым источникам финансирования, а также в совмещении идей демократического гражданского общества и удовлетворения практических потребностей в качестве стимула к деятельности.
Состав участников этих структур, процесс принятия решений и связи с общинами, в которых они работают, свидетельствуют о существенных изъянах в демократичности процедур. В обоих случаях действия местного самоуправления фактически не отвечают принципам управления, основанного на широком участии жителей. Учитывая нестабильную ситуацию в Египте и гражданскую войну в Сирии, эти эксперименты должны, тем не менее, рассматриваться как многообещающие признаки низовой организации в регионе.
Наличие «альтернативных» структур управления, однако, не совсем новое явление в арабском регионе.(6) Глобальное сокращение экономического пространства с конца 1980-х годов привело к распространению динамики вытеснения из основных социально-экономических систем, что совпало в регионе с переходом от статичных моделей развития к рыночному росту. (7) В то время как государства не справлялись со своими задачами в области развития, расширялась неформальная сфера, и процесс социально-экономического исключения все больше затрагивал средний класс, который традиционно составлял социальную основу власти государства, что приводило к возникновению чувства обездоленности и ущемленности среди представителей этого социального слоя. (8)
Во многих случаях правительства не успевали за стремительно развивающейся урбанизацией и оказывались не способны установить государственную власть в неконтролируемых зонах.
В результате даже в «географическом центре официального государства (…) территории фактически оказались вне государственного управления», не имея доступа к государственным услугам или к верховенству закона. Однако эти территории не были ни неуправляемыми, ни анархическими, и в них появились новые субъекты — такие, как вооруженные группы, ополченцы, головорезы, местные влиятельные лица и религиозные политические партии, выполняющие функции, которые ранее считались исключительно прерогативой государства. (10)
Зачастую эти субъекты эффективно осуществляли локальное управление, предоставляя общественные услуги и общие блага, разрешая споры и осуществляя посредничество между гражданами и государством. Появление Хезболлы в качестве соперника для действующей власти в Ливане объединило власть негосударственных субъектов и ослабило суверенитет государства над своей территорией. Несмотря на то, что можно провести некоторые исторические параллели, новые способы управления снизу, которые появились после восстаний, во многом отличаются. Они не только возникали в условиях государственного вакуума и устанавливали революционную власть, но и нередко ставили перед собой цели проведения демократических реформ.
Кроме того, эти инициативы не возглавлялись традиционными субъектами гражданского общества такими, как исламисты. Напротив, они были первоначально созданы новой политически активной молодежью, которая стремилась, прежде всего, не быть пойманной правительственными силами или вооруженными группировками.
Другими словами, изучаемые способы управления необходимо рассматривать в революционном контексте арабских восстаний. Они стали результатом значительного отрыва общества от исторической траектории государства, а не просто продолжением более ранних форм самоорганизации, тактик выживания и объединений маргинализованных групп населения.
В этой главе сравниваются два примера местного управления – египетские местные народные комитеты (МНК) и сирийские местные советы (МС) – которые появились после восстаний. Развитие этих двух восстаний существенно отличается, поскольку действующие режимы реагировали на ранние волны протестов по-разному. Хосни Мубарак, президент Египта, находящийся у власти тридцать лет, отступил довольно быстро, что выдвинуло армию на передний план. Президент Сирии Башар Асад оказался более стойким и втянул страну в гражданскую войну. Такое расхождение во внутренней политике отражает фундаментальные различия в процессах государственного строительства, институционализации аппарата принуждения и международной динамике. (11)
Действительно, это различие создало пространство для появления более сложных форм управления снизу в Сирии, в рамках МС, по сравнению с противоречивой формой самоуправления МНК в Египте. Тем не менее, я утверждаю, что после восстаний как египетская, так и сирийская формы местной самоорганизации имеют во многом схожие черты. В обоих случаях организация локального самоуправления была результатом вакуума власти и исключала определенные социальные группы, иногда непреднамеренно, а иногда и преднамеренно. Им часто не хватало укорененности в своих местных общинах. Эти локальные эксперименты существенно различались по своей эффективности и в большинстве своем оказались неустойчивыми. Несмотря на все недостатки, они представляют собой беспрецедентные формы политического расширения прав и возможностей в постколониальную эпоху региона.
Укрепление этих зарождавшихся структур в автономных местных добровольных инициативах было обусловлено как практическими потребностями, так и светскими демократическими идеями. Их появление представляет собой глубинную, возникшую на низовом уровне, систематическую проблему для централизованной власти хрупких арабских режимов, которые не смогли обеспечить социальные права граждан в местах, для них недоступных.
Мой анализ основан на полевой работе с египетскими и сирийскими активистами. В период 2011-14 гг. были проведены подробные интервью с основными участниками шести местных комитетов в Египте. Кроме того, были проведены фокус-группы и полуструктурированные интервью, чтобы изучить мнения жителей трех районов в Каире в апреле 2013 года. Выводы по Сирии пришли от фокус-группы местных активистов в марте 2013 года. Я дополнила и обновила выводы, проведя интервью с активистами, а также членами сирийской оппозиции. Надо иметь в виду, что отсутствие доступа в Сирию мешало мне наблюдать за работой местных советов или оценивать отношение к ним жителей. Тем не менее, мое исследование содержит достаточно данных, чтобы определить тенденции и сделать ограниченные выводы, представленные здесь.
Истоки
Вывод полицейских отрядов и как результат вакуум безопасности в Египте 25 января 2011 в ходе восстания вызвали небывалый рост общественной активности в виде формирования гражданских районных патрульных бригад, получивших название «народные комитеты». Молодые люди, как правило, руководили формированием народных комитетов, сначала организовывая на уличном уровне, а затем используя социальные сети (в частности, Facebook) для формирования новых социальных связей в течение восемнадцати дней до отставки Мубарака 11 февраля. Согласно ранним исследованиям, большинство комитетов самопроизвольно возникли в городских районах, причем около 34% из них работают в Большом Каире.(12)
За пределами этих районов в сельских районах также появились признаки того, что сети патронажа Национально-демократической партии (НДП) Мубарака играли жизненно важную роль в создании комитетов сверху-вниз, в которых доминировали более крупные влиятельные семьи, заинтересованные в поддержании локальной стабильности. (13)
Многие местные комитеты распались после постепенного восстановления общественного порядка. Однако некоторые из них вновь стали участвовать в инициативах по самоуправлению, особенно в неформальных поселениях-общинах с высокой плотностью населения, которые, как правило, создавались на частных сельскохозяйственных землях, нарушая строительные нормы. Пик активности движения комитетов пришелся на период с февраля 2011 года по 30 июня 2013 года. В ответ на фактическое блокирование правительственных учреждений, роспуск местных народных советов и бывшей правящей НДП, а также ухудшение экономических условий они расширили свою деятельность и вышли далеко за пределы выполнения функций охраны и элементарной безопасности. Доступ к медицинским клиникам, главным дорогам, общественным местам, а также к коллективным благам — в частности, к баллонам с бутаном для ведения домашнего хозяйства, сбор отходов и уличное освещения — стали основной задачей активистов комитетов в неформальных поселениях. По всему Каиру имеется множество примеров того, как комитеты берут ответственность за решение вопросов в свои руки. Комитет района Ард аль-Лева самостоятельно профинансировал железнодорожный переезд, чтобы свести к минимуму несчастные случаи. Он (прим. – комитет) также сформировался вокруг создания парка, школы и больницы на четырнадцати фадданах – свободных землях – принадлежащих Министерству вакуфов Египта. По соседству комитет в Имбабе организовал эффективные кампании по осуществлению бесплатных услуг, которые государство не могло предоставлять, такие как сбор мусора, в то время как комитет Нахии построил автомобильную развязку, чтобы соединить окрестности с кольцевой дорогой. (15)
Мое исследование показывает, что в этих случаях активисты часто были мотивированы не только практическими потребностями своих сообществ. Многие также считали, что вывели революцию на низовой уровень, став местными наблюдателями правительства, в то время как другие считали, что они занимаются переосмыслением народного понимания гражданства, подчеркивая расширение прав и возможностей и внедряя демократические ценности.
Будучи секулярной революционной силой, местные комитеты Египта столкнулись с глубокой подозрительностью со стороны властей. Конец автократического правления Мубарака привел к ужесточению государственного контроля над организациями гражданского общества, что совпало с монопольным присутствием исламистских партий в официальных политических институтах. Сменявшие друг друга временные правительства пытались использовать комитеты в качестве революционной силы, для того, чтобы придать легитимность своей политике на локальном уровне. Под властью Верховного Совета Вооруженных Сил (ВСВС) активисты местных комитетов подвергались преследованиям, но одновременно с этим активно поощрялось вступление в «Национальный совет», который был создан сверху-вниз, чтобы представлять верхушку власти. Присоединение к «национальному совету» сделало бы их официально организованными легитимными группами, санкционированными государством. Однако большинство комитетов отказались сотрудничать в рамках этой политики ВСВС.
В минувшую пятницу на территории исправительной колонии №1 в Новополоцке начался новый суд над Святославом Барановичем, осужденным за применение насилия в отношении сотрудника милиции. В суде решается вопрос об изменении режима содержания для Барановича на более жесткий. Expand text… После суда правозащитники «Весны» связались с сестрой Святослава Натальей и пообщались с ней о многочисленных дисциплинарных взысканиях и жестких условиях содержания — о всем том, что происходило с ее братом с момента поступления в колонию.
То, что Святослава Барановича третьего июня привезли отбывать наказание в исправительную колонию №1, его сестра Наталья узнала почти сразу от начальника колонии. Однако в течение последующих полутора месяцев от него не было никаких сведений — ни писем, ни телефонных звонков. Поэтому Наталья решила обратиться в Департамент исполнения наказаний (ДИН).
13 июля она принесла туда заявление на имя начальника, в которой просила сообщить ей о местонахождении своего брата, его состоянии здоровья и о причине, по которой он лишен связи с семьей. Но ее заявление просто не приняли.
«Ну может он не хочет с вами общаться» — вот что мне ответили в департаменте», — рассказывает Наталья.
Первое и единственное письмо от брата Наталья получила 21 июля, и больше вестей от него не приходило. В начале августа она отправила Святославу посылку, но она вернулась назад. Тогда родственники позвонили начальнику колонии, а тот сообщил, что «Святослав находится в карцере и что до 19 сентября он лишен всяких посылок».
В начале сентября родственники опять звонили начальнику колонии, чтобы узнать о судьбе Святослава. Им ответили, что в сентябре Барановича на три месяца поместили в помещение камерного типа (ПКТ). Выйдет он оттуда не раньше декабря, и поэтому не имеет смысла ему что-то присылать. При этом начальник добавил, что тот будто бы сам виноват, потому что «не моется, не бреется, не содержит себя в надлежащем санитарном состоянии, а также отказывается делать уборку и соблюдать правила внутреннего распорядка».
О том, что Святославу грозит суд по изменению режима на более жесткий, его сестра узнала, когда пятого октября тот потребовал адвоката.
12 октября состоялось первое судебное заседание. Адвокат ходатайствовала о переносе заседания в обычный суд, чтобы на нем могли присутствовать родственники, но судья отклонила это ходатайство, сославшись на то, что суд на территории колонии считается открытым. В результате он проходил в колонии.
На заседании Баранович заявил, что с помощью адвоката будет обжаловать наложенные на него дисциплинарные взыскания, которые и стали основаниями для направления его в тюрьму. Поэтому судебное слушание отложено, пока будут проходить обжалования взысканий.
После этого суда сестра Барановича получила от адвоката более подробную информацию о том, что происходило со Святославом последние четыре месяца.
Так, седьмого июня, всего через четыре дня после прибытия в колонию, Барановича поставили на профилактический учет как «личность, склонная к захвату заложников и хулиганских проявлений». На чем основан такой вывод — непонятно, ведь, например, в СИЗО Баранович получил довольно положительную характеристику, «как человек медлительный, со спокойным характером». И буквально через несколько часов после постановки на учет Баранович получает свои первые десять суток ШИЗО — за то, что не успел пришить специальную бирку, которая показывает, что он стоит на этом самом учете.
Но через десять суток из ШИЗО он не выходит, а выходит только через 40. Ведь уже в самом штрафном изоляторе получает еще три взыскания: за то, что будто бы не побрился, спал днем и за неубранное помещение.
18 июля он возвращается обратно в отряд, но уже 30-го вновь попадает в штрафной изолятор — из-за «несоответствия описи личных вещей». Восьмого сентября Барановича на три месяца помещают в помещение камерного типа (ПКТ).
С того момента он постоянно находится либо в ПКТ, либо в ШИЗО. Там он почти не выходит на прогулки, не имеет постельного белья, ему запрещено делать покупки, писать и получать письма и посылки. Кроме того, Баранович говорит о недостаточном питаним: порции еды в ШИЗО, по его словам, меньше чем в отряде.
Также известно, что Святослав Баранович поставлен на профилактический учет как «личность, склонная к экстремизму и другой деструктивной деятельности», и как «злостный нарушитель режима, который отрицательно влияет на других заключенных». При этом других заключенных в общем и целом он видел только две недели. Именно столько времени он успел побывать в отряде за четыре с половиной месяца своего пребывания в колонии. А все остальное время, в ШИЗО и в ПКТ, он почти всегда находится один.
Сейчас сестра Святослава Барановича подготовила новое обращение в Департамент исполнения наказаний с просьбой поспособствовать прекращению предвзятого отношения к ее брату. А в скором времени должны состояться суды по обжалованию наложенных на Барановича дисциплинарных взысканий.
***
15 марта 2017 года, когда в Минске проходил «Марш нетунеядцев», была попытка сотрудниками милиции в штатском задержать часть митингующих в масках во время их посадки в троллейбус . Началась драка. Позже следствие, просмотрев видеозаписи драки, установило, что именно Святослав Баранович несколько раз ударил милиционера по голове на остановке троллейбуса возле площади Бангалор.
Баранович был задержан в начале октября 2017 года и помещен под стражу в СИЗО №1 Минска. Ему было предъявлено обвинение в применении насилия в отношении сотрудника органов внутренних дел (ст. 364 Уголовного кодекса РБ). 15 февраля 2018 года в суде Московского района Минска начался судебный процесс по этому уголовному делу. Во время процесса Баранович признал свою вину.
Прокурор Сергиенко запросила для активиста четыре года заключения. Его чистосердечное признание она назвала смягчающим обстоятельством, а прежнюю судимость за Площадь-2010 — отягчающим. 12 марта Барановича осудили на 3 года лишения свободы. Он обжаловал приговор, но коллегия Мингорсуда оставила жалобу без удовлетворения.
================== Дорогие друзья и читатели "Промня". Напоминаем вам, что наш паблик в любой момент может быть заблокирован на территории Беларуси администрацией Вконтакте по запросу КГБ. С момента основания паблика в декабре 2015 это происзодило уже ТРИЖДЫ. В связи с этим настоятельно советуем вам переходить на чтение нашего сайта на других платформах!
Также настоятельно советуем подписаться на нашу е-мэйл рассылку тут: https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen (вписываете ваше мыло в поле "Your email address" и жмёте "Subscribe". Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить, это очень удобно.
Вчера паблик анархистской группы Прамень Вконтакте (vk.com/pramen_1) был заблокирован на территории Беларуси. Такой шаг госорганов не стал для нас сюрпризом. Это уже третья (!) блокировка нашей группы с декабря 2015 года, когда была создан наш медиа-коллектив. Expand text…
За 6 месяцев 24 дня с момента последней блокировки наша группа собрала более 2000 подписчиков. А это значит, что наши идеи актуальны, важны, а главное — опасны для перепуганных ментов, чиновников, цензоров и чекистов. Мы были и остаёмся бельмом на глазу ничтожеств, которые как огня боятся правды, нашей радикальной критики и наших неподконтрольных действий.
Целая свора охранителей и начальников всех мастей напрягала свои последние извилины ради того, чтобы пресечь распространение наших идей, преградить путь нашего слова к массам. ГУБОПиК снова направил ходатайство в суд, который, через свои "экспертные комиссии" из пучеглазых старпёров в очередной раз признал размещённые на нашем сайте материалы экстремизмом, и направил их в Мининформ, тот, в свою очередь, потребовал от соцсети ВКонтакте (купленной пропутинским олигархом Усмановым), чтобы та заблокировала нашу страницу на территории Беларуси. И если они так нас боятся — значит мы всё делаем правильно!
И у них ничего не выйдет, ведь мы снова с вами! А значит политический радикализм, неуважение к органам власти, ненависть к государственным служащим, идеи классовой войны, призывы к революции и антигосударственной деятельности, экстремизм — всё это с новой и новой силой будет разжигаться на наших страницах.
Как вы уже поняли, Вконтакте — не самое дружелюбное место для анархистов. Поэтому настоятельно советуем вам освоить методы обхода блокировок (http://bit.ly/2qB6Uzh) и регулярно читать наш сайт www.pramen.io
А ещё лучше, безопасней и надёжней — присоединиться к нашей е-мэйл рассылке. Заходите на https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen , вписывайте ваше мыло в поле "Your email address" и жмите "Subscribe". Вы подписаны! Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить — это очень удобно.
Правда! Анархия! Прамень!
================== Дорогие друзья и читатели "Промня". Напоминаем вам, что наш паблик в любой момент может быть заблокирован на территории Беларуси администрацией Вконтакте по запросу КГБ. С момента основания паблика в декабре 2015 это происзодило уже ТРИЖДЫ. В связи с этим настоятельно советуем вам переходить на чтение нашего сайта на других платформах!
Также настоятельно советуем подписаться на нашу е-мэйл рассылку тут: https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen (вписываете ваше мыло в поле "Your email address" и жмёте "Subscribe". Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить, это очень удобно.
Группа барановичских анархистов вечером 19 октября расклеила по городу несколько десятков анархистских наклеек, а в общественных местах оставляли брошюры "Будем молчать - потеряем всё". Сообщение об этом и фото пришло нам на е-мэйл. Expand text…Агитация анархистов в Барановичах - https://pramen.io/ru/2018/10/agitatsiya-anarhistov-v-..
Группа барановичских анархистов вечером 19 октября расклеила по городу несколько десятков анархистских наклеек, а в общественных местах оставляли брошюры "Будем молчать - потеряем всё". Сообщение об этом и фото пришло нам на е-мэйл.
================== Дорогие друзья и читатели "Промня". Напоминаем вам, что наш паблик в любой момент может быть заблокирован администрацией Вконтакте по запросу КГБ, как уже произошло уже дважды: в апреле 2017 и марте 2018. В связи с этим настоятельно советуем вам переходить на чтение нашего сайта на других платформах!
Также настоятельно советуем подписаться на нашу е-мэйл рассылку тут: https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen (вписываете ваше мыло в поле "Your email address" и жмёте "Subscribe". Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить, это очень удобно.
Элементы анархического мировоззрения были известны на протяжении многих веков. Стремление к полной свободе личности в свободном обществе, отрицание власти и эксплуатации – подобные настроения в той или иной форме можно обнаружить у античных киников и у китайских даосов, у средневековых анабаптистов и у английских диггеров, у русского еретика Ф.Косого и французского мыслителя конца XVIII в. Expand text… С.Марешаля. Роднящее упомянутых мыслителей умонастроение уместно обозначить термином протоанархизм.
Однако анархизм в собственном смысле этого слова, несомненно, порожден реалиями нового времени. Лишь с конца XVIII столетия, когда Европа вступила в эпоху великих революций, способствовавших утверждению человеческой индивидуальности и крушению основ традиционного общества, постепенно оформляется анархизм – сначала как философское учение, а затем как революционное движение.
Перед вами один из удачнейших русскоязычных трудов по истории анархизма от Петра Рябова - историка, философа, публициста и, конечно, анархиста, написанный им в 2000 году.
================== Дорогие друзья и читатели "Промня". Напоминаем вам, что наш паблик в любой момент может быть заблокирован администрацией Вконтакте по запросу КГБ, как уже произошло уже дважды: в апреле 2017 и марте 2018. В связи с этим настоятельно советуем вам переходить на чтение нашего сайта на других платформах!
Также настоятельно советуем подписаться на нашу е-мэйл рассылку тут: https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen (вписываете ваше мыло в поле "Your email address" и жмёте "Subscribe". Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить, это очень удобно.
Иркутский студент Артем Яковлев рассказал об угрозах сотрудников ФСБ и попытке завербовать его. Он записал об этом видеообращение, так как опасается за свою жизнь, пишет «ОВД-Инфо». Expand text…
По словам Яковлева, 10 октября его вызвал на встречу советник по безопасности Иркутского государственного университета, где он учится. Советник задал ему несколько вопросов, а затем быстро вышел из кабинета. Вместо него в кабинет вошли два человека, которые попросили Яковлева достать свой телефон и выключить его.
Сначала Яковлев предположил, что это сотрудники Центра по противодействию экстремизму, однако один из мужчин сказал, что они «из гораздо более серьезной структуры». Одного из них звали Сергей. С ними была папка с фотографиями Яковлева и его знакомых.
«Затем последовали расспросы о моих мировоззрениях, и я прямо сказал, что я анархист. Дальше они расспрашивали о планах на жизнь, увлечениях и прочем. Затем они поинтересовались о деятельности моих товарищей анархистов и предлагали сотрудничество», — рассказывает на видео Яковлев.
Яковлев говорит, что «стал отказываться». После этого ему пообещали «веселую жизнь»: «Что я плохо сдам диплом, не поступлю в магистратуру и пойду в армию, где попаду в очень замечательную часть». В случае согласия сотрудники обещали Яковлеву помочь «в свершении его мечт».
По словам Яковлева, мужчин интересовала деятельность группы открытого пространства «Черный квадрат (Иркутск)» и Движения иркутских анархистов (ДИАна). При этом студент отметил, что у него нет контактов с движением и возобновлять их он не собирается.
«В итоге я согласился [на сотрудничество], спросив лишь, что он меня нужно. Они ответили, что им нужно знать, как настроены члены группы и что происходит. Затем я записал под диктовку Сергея примерно следующее: я, такой-то такой-то, сотрудничаю с органами и обязуюсь никогда, нигде и ни при каких обстоятельствах разглашать информацию, и выбираю себе такой-то позывной», — вспоминал Яковлев.
Мужчины уверяли студента, что передаваемая информация будет известна только им «и еще двум людям». В конце они назначили Яковлеву следующую встречу, попросив его восстановить контакты с анархистами.
================== Дорогие друзья и читатели "Промня". Напоминаем вам, что наш паблик в любой момент может быть заблокирован администрацией Вконтакте по запросу КГБ, как уже произошло уже дважды: в апреле 2017 и марте 2018. В связи с этим настоятельно советуем вам переходить на чтение нашего сайта на других платформах!
Также настоятельно советуем подписаться на нашу е-мэйл рассылку тут: https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen (вписываете ваше мыло в поле "Your email address" и жмёте "Subscribe". Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить, это очень удобно.
В результате массового расстрела подростков в Керчи (оккупированная территория Крымского полуострова) совершенным 18-летним Владиславом Росляковым 17 октября погиб уже 21 человек. Expand text…
Судя по личности нападавшего, стиля осуществления убийства (практически полное копирования убийства в школе Колумбайн), это нападение не имело политической подоплеки, а убийца, скорее всего, решился на произошедшее ввиду серьезного расстройства личности.
Однако кремлевские "инсайдеры", ватная пресса и просто досужие болтуны уже успели начать ловить рыбку в мутной воде, пытаясь использовать прозиошедшее для очернения политических оппонентов - каждый по своему усмотрению. Особо отличился путинский канал "Караульный". Найдя на странице тогда еще 14-летнего Рослякова репосты из анархистских пабликов, автор сделал заключение, что убийца - анархист, и, конечно же, действовал исходя из политических мотивов:
"Караульный, [17.10.18 15:21] Тело Владислава Рослякова - студента-химика 4 курса, устроившего подрыв СВУ в столовой и расстрел учителей со студентами в керченском политехе, нашли в здании колледжа. Он застрелился из купленного им ранее оружия в подбородок. На страницах в социальных сетях у студента - панковские, анархистские посты, репосты плакатов "Новороссии", а также посты а-la "Колумбайн".
Караульный, [17.10.18 15:21] Ну че пидорасины, то есть зря все таки анархо-антифу сотрудники ФСБ принимали по всей России?
Караульный, [17.10.18 15:22] То есть блять Сеть невинные девочки. Купите сотый ноутбук уже Паше Никулину а то ему в Лонлоне ахуеть как кушать нечего"
На это адекватные СМИ и блоги возразили резонно: 1. Репостнутые картинки вообще мало о чем значат. Анархо-паблики репостят десятки тысяч человек, но все ли они являются анархистами? 2. Политические взгляды 14-летнего подростка 4-летней давности вообще едва ли можно считать устоявшимися. 3. Были у парня и репосты со страничек про "Новороссию" - почему бы не объявить его рускомирцем? 4. Совершенный им поступок (убийство невинных людей) в корне противоречит анархистским взлядам и принципам и поэтому априори не может быть совершен человеком анархистских взглядов.
Позже появлиась информация, что, "проанализированный" кремлевцами аккаунт вообще принадлежал другому человеку.
Конспирологические теории тем не менее прдолжили расти как грибы после дождя. Цитируем украинского анархиста, ветерана АТО, Евгения Лешана:
"Сейчас разгоняют по сети тему, будто в керченском техникуме действовала "группа вооруженных людей".
Говорят о "свидетельствах очевидцев".
Реальных цитат две. Первая принадлежит ученику колледжа: "стали выбегать из туалета вооруженные люди в масках, непонятно какой национальности, но очень много".
Просто попробуйте представить эту картину. Из туалета. В масках. Очень много. Эта вооруженная толпа убила всего 19 человек? Куда они потом делись? Вернулись в туалет и умчались в вонючую даль? Или сняли маски, съели оружие и притворились студентами и преподавателями?
Есть такая штука - конфабуляция, заполнение нехватки информации в воспоминаниях додумыванием деталей. Перепуганный ребенок слышал выстрелы, возможно, видел стрелявшего, вокруг паника и формируемые на бегу обрывки версий происходящего. Всё это в голове подростка складывается в какую-то картинку, в которой факты, впечатления, допущения и слухи перемешаны примерно в равных пропорциях. Но стресс не позволяет ему оценить эту картинку критически, и он выдает ее как достоверное свидетельство.
Вторая цитата - видео с директором, которая в истерике докладывает по телефону: "Бегают, убивают, взрывают, как в Беслане!"
Только вспомним, что директорки вообще на момент обытия в колледже не было - она уехала. То есть, всё происшедшее знает с чужих слов. А все вокруг в панике, и городят то, что описано абзацем выше. И директорка под впечатлением всё это ретранслирует.
Расстрел в колледже - расправа над толпой безоружных подростков и педагогов - вполне по силам 18-летнему одиночке с ружьем. Собрать взрывное устройство с дистанционным взрывателем студенту 4-го курса - кажется, электротехнику или что-то близкое - вообще не проблема.
Кроме того, включим элементарную логику. Оккупантам была бы выгодна история с "группой террористов", чтобы обвинить Правый Сектор, Меджлис, Хизб ут-Тахрир, джихадистов или каких-нибудь анархистов. И раз эта версия оккупантами вообще не выдвигается - значит, даже у этих патологических лжецов для этой версии нет ни малейшего подтверждения. Кроме того, будь там реальные или мнимые террористы, они постарались бы четко дать понять, кто устроил бойню и в честь чего. Им анонимность ни к чему. Террор не самоцель, а инструмент для донесения обществу какого-либо послания.
Товарищи, бритву Оккама придумали для того, чтобы ею пользоваться. Отсекайте ложные сущности и не выдумывайте лишнего.
ПыСы. И да, "эксперты", рассуждающие о том, что застрелившийся стрелок как-то не так лежит, не так держит ружьё и вообще на нем книжка. Так вот, вы, пожалуйста, сначала сами застрелитесь, посмотрите, как оно получается - а потом рассуждайте. Или заткнитесь и дождитесь комментариев реальных криминалистов, специалистов по самострелам."
Тем временем СМИ, играющие в одну руку со спецслужбами, выкапывают все новые подробности, которые позволили бы использовать инцидент для закручивания гаек в РФ, в т.ч. на оккупированных территориях. Регнум сообщил (https://regnum.ru/news/2503294.html), что мать погибшего была иеговсисткой (как раз в отношении этой религиозной группы в России началась в последнее время активная травля и уголовные преследования), а ФСБ уже заявило (https://tvrain.ru/news/fsb_zajavila_o_neobhodimosti_k..) что произошедшее - плод "отсутствия контроля в киберпространстве", который, разумеется, следует как можно скорее вернуть.
Цинизм убийцы был велик - но цинизм государства, использующего смерти невинных людей для того, чтобы еще сильнее придавить сапогом недовольных и несогласных - еще больше.
================== Дорогие друзья и читатели "Промня". Напоминаем вам, что наш паблик в любой момент может быть заблокирован администрацией Вконтакте по запросу КГБ, как уже произошло уже дважды: в апреле 2017 и марте 2018. В связи с этим настоятельно советуем вам переходить на чтение нашего сайта на других платформах!
Также настоятельно советуем подписаться на нашу е-мэйл рассылку тут: https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen (вписываете ваше мыло в поле "Your email address" и жмёте "Subscribe". Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить, это очень удобно.
Напомнило парня с бензопилой в Европе - тоже похоже на отклонения психики или личностные расстройства. Но приплести политику уже успели все кому не лень (((
Прамень pinned post
Прамень
Мы опросили десяток активных минских анархистов и разобрались, как они представляют общество будущего, что предлагают делать для его достижения и кому вообще это нужно.
Какие цели у анархистов?
Expand text…
Одни анархисты и анархистки делают акцент на социальных преобразованиях, говоря, что цель движения — это упразднение институтов власти и замена их самоуправляемыми структурами. Другие дополняют эту идею, подчеркивая необходимость распространить новый образ жизни и новые ценности, соответствующие анархистскому идеалу свободной и ответственной личности, активно включающейся в управление собственной жизнью. Идеи нового общества и «нового человека» для анархистов тесно связаны. Для их реализации необходимо создание горизонтальных отношений на всех уровнях: от межличностного взаимодействия до способов принятия решений, касающихся миллионов людей.
В сфере экономики реализация принципа горизонтальности означает создание сетей производственных и потребительских кооперативов. Эти структуры позволят как мелким, так и крупным производителям напрямую договариваться с потребителями о поставках нужных видов и нужного количества продукции. По мнению анархистов, такая экономическая модель позволит решить проблему экономического неравенства и изменит отношение к окружающей среде, поскольку будет нацелена не на максимизацию прибыли отдельных игроков, а на устойчивое развитие всего общества. Некоторые анархисты утверждают, что такая экономика не исключает конкуренции, однако последняя сместится в область качества продукции и не будет сказываться на экономическом благополучии «проигравших» соревнование.
ЧИТАЙТЕ ТАКЖЕ: Петр Кропоткин «Что такое анархия?» (https://pramen.io/ru/2018/09/petr-kropotkin-chto-tako..)
В сфере принятия решений анархисты выступают за организацию ступенчатой системы самоуправления, где все основные полномочия будут находиться в руках автономных местных собраний жителей. При необходимости местные ассамблеи смогут направлять своих делегатов для координации на уровне района, города или целого региона. При этом некоторые анархисты считают, что на низовом уровне в экстренных случаях можно создавать и органы с ограниченными властными полномочиями, однако они будут иметь настолько мало возможностей и настолько сильно контролироваться местными ассамблеями, что не будут угрожать горизонтальной общественной структуре.
Чтобы такая система работала, отмечают анархисты, необходимо распространение новой культуры, основанной на равноправии, взаимоуважении и плюрализме. Все разделения по расовому, этническому, гендерному и другим признакам не будут создавать иерархий.
Какие методы предполагает анархизм для достижения своих целей?
Все анархисты согласны с тем, что способы приближения анархистского идеала могут быть самыми разными и зависят от конкретной общественно-политической ситуации. Анархизм предполагает широкий спектр практик: от образовательных мероприятий, символических уличных акций или издательской деятельности до вооруженного сопротивления власти.
Некоторые анархисты считают, что важным направлением деятельности является организация альтернативных горизонтальных учреждений, удовлетворяющих потребности участников: жилищных проектов, производственных и потребительских кооперативов, образовательных инициатив и т. д. Предполагается, что численный рост «альтернативного общества» может вылиться в конфликт с властными учреждениями, что создаст революционную ситуацию.
Часть анархистов среди способов реализации социальных преобразований называют активное включение в существующие социальные движения: рабочее, женское, экологическое, антирасистское и другие.
Все эти методы и практики объединяет принцип прямого действия, означающий, что угнетенные для реализации своих прав действуют самостоятельно, не прибегая к помощи каких-либо представителей власти и не создавая иерархии в своем движении. Иными словами, прямое действие — это соответствие целей и средств.
Какие существуют примеры воплощения анархических идей на практике?
Не существует ни одного примера реализации анархистского идеала, который был бы абсолютным, и при этом массовым и долгосрочным. У этого есть множество причин.
Некоторые крупные попытки создания анархистских структур насильственно подавляются государством. Так было с сельскохозяйственными коммунами и самоуправляемым промышленным производством в Каталонии времен гражданской войны в 1936-1939 годах и с махновским экспериментом 1918-1921 годов (http://www.makhno.ru/lit/book2.php).
Часть проектов по созданию альтернативного общества вырождаются, интегрируясь со временем в окружающую систему. Например, израильские кибуцы, коммуна Ауровиля (http://www.india.ru/india/dif/auroville/indaurovil.sh..) в Индии и Мондрагонский кооператив в Испании (http://creatorsociety.org/index.php/ru/cooperation-ru..).
Тем не менее и сегодня существует целый ряд примеров реализации анархистских или близких к анархизму экспериментов. Это целые регионы вроде мексиканского штата Чьяпас и автономных кантонов Сирийского Курдистана (https://avtonom.org/news/devid-greber-pochemu-mir-ign..), множество производственных и потребительских кооперативов по всему миру, оккупированные рабочими в 2001 году в Аргентине фабрики (например, завод Zanon) (http://www.aitrus.info/node/3537).
В политической сфере примером близкого к анархистскому способа организации может служить координация всемирного альтерглобалистского движения, движения «Occupy wall street», «Ночное стояние» или «Желтые жилеты».
В интересах каких социальных групп перемены, предлагаемые анархистами?
В первую очередь в интересах тех социальных групп, которые испытывают хотя бы один из видов структурного угнетения или не имеют возможности равноправного участия в принятии решений, которые напрямую касаются условий их жизни. А таких, между прочим, подавляющее большинство населения.
В интересах наемных работников, которые, наконец, смогут распоряжаться своим трудом, временем и навыками. Женщин, которые станут просто людьми, а не «вторым полом». Мужчин нижних и средних классов, которые не будут умирать в войнах за интересы элит. Людей с особыми физическими потребностями, для которых найдутся ресурсы и возможности, чтобы создать инклюзивную среду. Людей, страдающих от загрязнения окружающей среды и разрушения природы.
Как правило, анархисты подразумевают, что все эти, казалось бы, «узкие» и «отдельные» интересы внутренне взаимосвязаны и могут быть включены в общий проект социальных преобразований.
Единственная группа, любые интересы которой бесконечно далеки анархистам, — это малочисленная экономическая и политическая элита, сконцентрировавшая в своих руках привилегии и рычаги управления обществом.
Масштабные анархистские преобразования общества — это долгий и сложный процесс. Но какие конкретные изменения анархисты предлагают совершить уже сейчас?
Когда речь зашла о конкретных и актуальных социальных преобразованиях, многим анархистам уже было тяжело сформулировать конкретный ответ.
Тем не менее часть опрошенных сформулировали четкие и обоснованные шаги:
• Добиться свободы слова, свободы собраний и свободы организаций. Сюда же относится отмена всех законов, связанных с «экстремистской деятельностью». Это поможет вернуть какую-то часть общества в политическую жизнь
.• Наделить местные органы управления большими полномочиями. Это сделает власть более прозрачной и подконтрольной обществу. В тех районах, где это возможно, нужно преобразовать эти органы в местные ассамблеи.
• Хотя бы частично лишить государство монополии на насилие. То есть легализовать как минимум травматическое оружие, смягчить или упразднить статьи о насилии в адрес силовиков. Это позволит приблизиться к решению проблемы полицейского насилия, снизить уровень репрессий и, в долгосрочной перспективе, вернуть обществу возможность самостоятельно заботиться о своей безопасности.
Что из себя представляет анархическое движение Беларуси?
Многие анархисты говорят, в Беларуси не существует анархистского движения, если под движением понимать некую массовую силу, способную влиять на социально-политическую ситуацию. Вместо этого есть ряд активистских групп, сообществ и отдельных людей, разделяющих анархистские убеждения и ведущих работу по созданию полноценного движения. Среди них: бесплатная раздача еды «Еда вместо бомб» (https://vk.com/fnbminsk), медиа-коллектив «Прамень», инициатива помощи заключенным «Анархический черный крест» (https://www.facebook.com/pages/ABC-Belarus/), либертарная библиотека «Вольная думка»(https://dumka.be/) и минская «Бесплатная ярмарка» (https://www.facebook.com/reallyfreemarketminsk/).
Главное отличие анархистов от других политических сил Беларуси — это отсутствие стремления попасть во власть. Некоторые анархисты видят нечестность и непрозрачность в том, что политики используют недовольство каких-то социальных групп или какие-то социальные конфликты для того, чтобы «набрать политические очки», которые в конечном итоге помогут им занять место в «больших кабинетах» и наслаждаться таким уровнем жизни, который будет недоступен большинству из тех, с кем они сегодня, как кажется, заодно. Анархисты, напротив, прямо и открыто заявляют о своих интересах, не отличающихся от интересов большинства населения.
Как присоединиться к анархистам Беларуси?
В общем-то нужно познакомиться с кем-то из анархистов и включиться в работу одной из инициатив. Например, посещая открытые мероприятия вроде «Еды вместо бомб» или «Бесплатной ярмарки». Многие анархисты отмечают, что это достаточно сложно, ведь из-за репрессий приходится соблюдать целый ряд мер безопасности.
ЧИТАЙТЕ ТАКЖЕ: «Активизм в домашних условиях» (https://pramen.io/ru/2018/03/aktivizm-v-domashnih-usl..)
Кроме того, можно создать автономную инициативу или группу, и единомышленники обязательно выйдут на связь.
Наконец, о намерении присоединиться или помочь можно написать любой из указанных выше инициатив. Например, на почту pramen@riseup.net
==================
Дорогие друзья и читатели "Промня". Напоминаем вам, что наш паблик в любой момент может быть заблокирован на территории Беларуси администрацией Вконтакте по запросу КГБ. С момента основания паблика в декабре 2015 это происзодило уже ТРИЖДЫ. В связи с этим настоятельно советуем вам переходить на чтение нашего сайта на других платформах!
pramen.io
- Наш сайт. Скачивайте Tor Browser либо устанавливайте VPN (об обходе блокировок тут: http://bit.ly/2qB6Uzh) и забудьте про любые блокировки.
fb.com/pramenofanarchy
- Страничка в Фейсбуке
twitter.com/pramenofanarchy
- Страничка в Твиттере
t.me/pramenby
- Наш канал в Телеграме
diasp.org/u/pramenby
- Мы в децентрализованной соцсети "Диаспора"
pramenofanarchy.livejournal.com
- Прамень в Livejournal
pramenby.wordpress.com
- Блог на Вордпресс
Также настоятельно советуем подписаться на нашу е-мэйл рассылку тут: https://lists.aktivix.org/mailman/listinfo/pramen (вписываете ваше мыло в поле "Your email address" и жмёте "Subscribe".
Каждая новость будет приходить на ваш электронный ящик, вам не надо будет никуда заходить, это очень удобно.
Оставайтесь с нами!