Ξυπνάς σε μια πόλη από χαρτόκουτες, η μητέρα σου Ξέχασε το παιδί της μες στην κοιλιά του χρόνου, Εκτός χρόνου, αφηρημένη ως τα έσχατα σημεία, έπλενε Το κορμί σου όταν της ήρθε στο νου η εικόνα χιλίων βρυσών Με νερό να ξεπηδά απ’ το στόμα ισάριθμων πέτρινων λιονταριών Και τότε της γεννήθηκε στον μέγιστο βαθμό η απορία: Κάθε ταξίδι μία εκπλάτυνση της ματαιωμένης στιγμής; Οπλίστηκε με θάρρος και δύναμη,…
χρειάζομαι άγρια ομορφιά άχρονων δευτερολέπτων. κουράστηκα να συναναστρέφομαι με ανασφαλείς πιθήκους. αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να φτάσει τις ταινίες. και οι ταινίες δεν μπορούν να φτάσουν τους οραματισμούς μου. η ποίηση δεν είναι δεσμός, είναι απελευθέρωση. θέλω να καταβροχθήσω το σύμπαν. αυτή η γενιά αποτελείται από θλιβερά μωρά που επαναστατούν με εφήμερες σχέσεις ενάντια στην πλήξη. δεν ανήκω εδώ. κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα το κτήνος, κανείς δεν…
Μη γράφετε ποιήματα για την επικαιρότητα παράδειγμα: κανείς μη γράψει για τους πρόσφυγες που πνίγονται στους πόντους για τα πυρά που αντιστρέφουν την ιστορία κανείς μη γράψει για τα ανήλικα που χάνουν τις μανάδες τους στα σύνορα για το χαρτί που χωρίζει το χώμα απ’ το αστέρι μη γράψετε γι’ αυτή την τραβεστί που την ξέγραψε η μάνα της και δεν είχε όταν αρρώστησε η μάνα της ποιον για να…
Οι μορφές φτιαγμένες από το σύγχρονο άνθρωπο. Τα πρωινά προσφέρουν αδιανόητες στιγμές σε κάθε άτομο ξεχωριστά αλλού είναι ο πανσεξουαλικός ήλιος αλλού κάτι τρεμάμενες χιονοστιβάδες το χώμα αλλάζει μοναχό του από τη Δημοκρατία και από τους αγώνες η Αναρχία μονάχα θα απελευθερώσει τη γη από τα χρόνια της πανούκλας. Επιθύμησαν οι φυλακές τον άνθρωπο που θα τις ξεριζώσει αλλού τα αδέρφια αρνήθηκαν οποιοδήποτε πεδίο μάχης για χάρη των αιώνιων ποιητών…
Συμπτωματολογία του δικού μου έρωτα. Κοίταξε απλά έτυχε να είσαι εσύ απλά ταιριάζεις τόσο στα μέτρα μου το χρώμα του δερματός σου και η υφή του η φωνή σου και αυτό το βλέμμα που με ειρωνεύεται λατρεύω την ειρωνία πραγματικά με αφοπλίζει ξέρεις τι με καυλώνει έτυχε να είσαι εσύ και έχω πλέξει μια εμμονή στα μέτρα σου έλα να στη φορέσω με όλες τις καταστροφές κεντημένες απάνω με όλα…
Από τότε που διορίστηκα ταξιθέτρια του χάους δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με την ποίηση. Εσείς όμως, οι νεο-μυημένοι στη γραφή και εσείς οι ακούραστοι διώκτες της σιωπής είναι καιρός, νομίζω, να γράψετε τα αδιάβαστα ποιήματα. Δεν θα τα τραγουδήσουν οι γενιές που δεν θα ’ρθουν θα παραμείνουν σε βιβλία κλειστά όταν οι σαβάνες θα πολιορκούν τα τσιμέντα. Στο ενδεχόμενο ενός οριστικού τέλους να γίνετε οι πιο μάταιοι προφήτες…
Κι ήταν τυχερός έτσι που πέρασε τα σύνορα χωρίς μια σφαίρα για ενθύμιο στο πόδι. Παλιά μετρούσαν πέσος, τώρα 8 δολλάρια την ημέρα. Στην Ενσενάδα κουβαλούσαν τους εργάτες πεσμένους μέσα στις καρότσες, μοιάζαν από ψηλά λαμπάδες ανάμεσα σε τσιμέντα και μπάζα και πλαστικά. Στον γεωκτήμονα τον πήγε ένας κοντός μαυριδερός για 20 δολλάρια, σύνολο 2,5 μεροκάματα δηλαδή υπό τον ήλιο. Ήταν καλός του λέγαν ο γαιοκτήμονας, τα στάχυα γυάλιζαν πάνω…
Τυλίγεις τα πλευρά μου με γάζες — πειραματίζεσαι με τη λέξη «τρυφερότητα» αφότου τα χέρια σου μελάνιασαν τόσο τον λαιμό μου που δεν μπορώ να μιλήσω. Καθώς ο χειμωνιάτικος ήλιος αλληθωρίζει προς το λουλούδι της ερήμου, που πεθαίνει σε μια φθαρμένη τερακότα μακριά απ’ το σπίτι του, οι άντρες μού λένε να ‘μαι ειλικρινής για τον ρόλο που έπαιξα στο «περιστατικό»: Οκ, ναι, έπρεπε να κάτσω στ’ αυγά μου όταν…
[κανένα εύρος δεν μπορεί να διανυθεί χωρίς αντανάκλαση] Κι όταν εκείνο το τερατάκι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου Σου προκαλούσε τρόμο κι εσύ σχημάτιζες σε σχήμα οβάλ Μια κραυγή stop Σχισμή που λέγεται στόμα σε πρόσωπο –αραιωμένα τα δύο οστέινα που Που λέγονται δόντια Όλη η υπόλοιπη ήσουν τσιμεντωμένη με θέληση Ποτέ δεν κατάλαβες πως η σύνθεση απαιτεί Απόσχιση Μετατόπιση και Διαχωρισμό του χώρου σε πολλά τμήματα Έτσι που κυλινδρικά…
Η τέχνη σε ηρεμεί. Όχι. Η τέχνη σε ξυπνάει. Ούτε. Η τέχνη σε σπρώχνει. Οκ. Η τέχνη σε ξεγεννάει. Ναι. Ναι! Η τέχνη σε ξεγεννάει. Κι είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης. Είσαι. Ναι. Είσαι το μεγαλύτερο έργο τέχνης πάνω στη γη. Είναι. Είσαι. Είμαι. Το μυαλό δηλαδή είναι. Το ανθρώπινο, ντε! Αυτό, το ικανό για το πιο αποτρόπαιο έγκλημα. Αυτό το ίδιο ζει μέσα στο σώμα μου, στο σώμα σου,…
το πρωινό ξύπνημα με αποσπά ο θόρυβος των γειτόνων με αποσπά η ανάγκη για φαγητό με αποσπά η επικοινωνία με τους ανθρώπους μου με αποσπά ο λογαριασμός της δεη με αποσπά φυσικές λειτουργίες όπως η αφόδευση και η ούρηση με αποσπούν το νερό που αργεί να ζεσταθεί για τον καφέ με αποσπά ο αναπτήρας που τα ‘φτυσε με αποσπά το κομμένο ίντερνετ με αποσπά οι πολιτικές κουβέντες με αποσπούν οι…
Τη μέρα που τελικά δεν έκλαψα πήρα ταξί με τα τελευταία ψιλά κι από την εποχή που σου ζύγιζα το σνιφ πεντεμιση ευρώ διαδρομή μετά εμείς καθόμαστε σε κύκλο στη πλατεία κι απέναντι οι καλλιτέχνες φοράνε λευκές καρέκλες στα μαλλιά όπως τα φέρετρα των ανυμφευτων βάζουν τη ζωή σταυροποδι Ε9 και τσάμπα κόκκινο κρασί και τ’ αξηλωτα τούβλα που πατάνε τα δηλωμένα εισοδήματα του τώρα γιατί αν το καλοσκεφτεις κι…
Εμπόλεμοι απόλεμοι και τρεις ντουζίνες σπέρμα στα άρματα μας χτίσανε και σπάσανε τα φρένα παπούτσια δεν μας δώσανε ούτε και λίγες σφαίρες στο μέτωπο μας στείλανε να σχίζουμε παντιέρες Εμπόλεμοι απόλεμοι κι η ζεστή να μας θλίβει τα μάτια μας ξερίζωσαν τα γιάτρεψαν με ξύδι μας τάξανε παράσημα μας χρέωσαν θυσίες την πείνα μας ξεγέλασαν μ’ ανόσιες θητείες Εμπόλεμοι απόλεμοι με τρεις ντουζίνες ψέμα στα άρματα μας ξέχασαν βουλιάζουμε στο…
Σηκώθηκε πιο νωρίς απ’ ότι συνήθως. Έξω δεν είχε ξημερώσει και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια αναβόσβηναν ακόμα στα μπαλκόνια. Στο στόμα της είχε τη γεύση από τα γλυκά των ημερών είχε στη μύτη της την μυρωδιά του σπιτιού που μεγάλωσε και μια θαλπωρή αγκάλιαζε το κορμί της, αυτή η θαλπωρή των παιδικών και εφηβικών της χρόνων. Έφτιαξε έναν ζεστό καφέ και έστρωσε στο τραπέζι το κατάλευκο τραπεζομάντηλο. Είχε ανοίξει όλα τα…
στον αδερφό μου Στέλιο Βασιλειάδη Αφήνει τα όνειρά του στον πρώτο καφέ πνιγμένα. Ποιοι κατεβαίνουνε στο δρόμο να ξεπεράσουν το αδιέξοδο; Βάζει το ατσαλάκωτο κουστούμι του και σβήνει χάνει την ύπαρξή του εγκλωβισμένος. Χάθηκε! Ξέρουμε τον ήχο της σιωπής που φέρνει καταιγίδα! Ποιοι ξεφεύγουν απ’ τον μικρόκοσμό τους; Στραγγαλισμός κι ελαφρότητα! Κάθε…
Είσαι στην ηλικία που το τηλέφωνο ξεθάβεται μόνο για κακό Η γενιά μας πεθαίνει ! Πεθαίνει απο τη ληγμένη κατάθλιψη που μας πούλησαν μεσημεριανές εκπομπές και σχολικά βιβλία σκαρφαλώνουμε ύστερα με τα δόντια στις ταράτσες κρεμιόμαστε στις κεραίες και μας ανακαλύπτουν μoνάχα όταν χαλάσουμε το σήμα τους. Αιωρούμαστε σαν κυριακάτικη μπουγάδα λευκοί κυματίζουμε και πάνε μέρες που μυρίζουμε ψοφίμι! Πεθαίνει απο υπερβολική δόση στο βεστιάριο φτηνής παράστασης – πόσα κορμιά…
Δεν ξεχνώ ποτέ, εκτός ίσως από μερικές φορές, πως προστάτης των σχέσεών μου με τους άλλους είναι ο Σίβα, θεός της Δημιουργίας και της Καταστροφής. Εκείνος που αγαπά το αίμα στα παιδικά χείλη, τις γυναίκες των καημών και των στερήσεων τα παθιασμένα βήματα του καυτού ανατολικού ήλιου, τα ασθμαίνοντα τμήματα της πρωταρχικής αγνωσίας. Τα ρεύματα των ωκεανών Τα παιχνίδια των Νηριήδων Τις προσόψεις από τα κτίρια του 1640 Την κοσμική…
Έλειψες ή έλειψα καιρό Δεν είχα παρά το άρωμά σου Με αυτό έσπασα την πόρτα του σπιτιού Και σε βρήκα νεκρό Μέχρι να έρθει ο γιατρός Μου έδινες οδηγίες Πως να παραποιήσω την αιτία του θανάτου σου Δεν ήθελα ν’ ακούσω κανένα κουδούνι, κανένα τίποτα Ήθελα ν’ ακούω μόνο εσένα Ν’ αλλάζεις σχήμα στη φυγή σου Ξανά και ξανά Να μου σφίγγεις το χέρι καθώς σε υπακούω σωστά Να με…
Ο κόσμος μέσα στο στόμα ενός σκύλου …
Να διαλυθούμε μια μέρα απ’ το πιοτό και τίποτα να μην σχωρνάει τις δίσεκτες ζωές που φύγανε παρά μονάχα να κουρδίζει τ’ αποτσίγαρα στον πάτο μετρώντας ξέφωτα στου κάκου την ατυχία. Ν’ ανάψουμε τα φώτα παίζοντας με τραινάκια της αγάπης που γυρνάνε απ’ το ένα φιλί στο άλλο, ξεζεύοντας ονείρατα απ’ της πράσινης μπουκάλας το γυαλί. Να ταξιδέψουμε όταν καμία γνώση δεν θα μας μοιράσει της τσόχας τα ξοδέματα. Να…
Θα σε περιμένω στη γωνία, Τοσίτσα και Πατησίων θα φοράω μαύρα, όπως πάντα. Δεν θα έχω κινητό μαζί μου. Στείλε τις γάτες στη μάνα μου και κανα δυό πράγματα μας για να μας θυμάται. Μην πάρεις τίποτα μαζί σου, να φορέσεις και εσύ μαύρα, στα έχω κρεμάσει στη πόρτα του δωματίου. Την πόρτα μην την κλειδώσεις και τα κλειδιά άφησε τα επάνω της. Άφησε και εσύ το κινητό σου. Θα…
Έρχεται εκεί που τη χρειαζόμαστε πριν αρχίσει το ποίημα πάνω στη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό. Χιλιάδες πρόσωπα επιθύμησαν τη νεαρή σύζυγο, τους νεόνυμφους, τους κόλπους της ακολασίας. Η Πανσέληνος προστάτιδα των μαγισσών. Τα χέρια της φορτωμένα με οικογενειακά κειμήλια. Βαθειά πηγάδια εξουθενωμένα, την παίδεψαν – εκεί που αρνήθηκαν οι εξόριστοι να υποταχτούν. Υπέροχα αστέρια ανακάλυψαν την πίκρα του εμφυλίου πολέμου. Εκεί που η ευτυχία ξεριζώνεται από τα στήθη των…
Ήρθα από το Χαλάνδρι εκείνο τον τυραννισμένο τόπο των νευρώσεων μετά από μια μάταιη απόπειρα διεκδίκησης των δεδουλευμένων μου από μια εταιρεία παραγωγής. Ο βαρύς ταξικός αέρας της περιοχής μου θύμιζε τη θέση μου μ’ έκανε να νιώθω σαν κοινωνικό απόβλητο όσο καλά κι αν είχα ντυθεί όσο σωστά κι αν είχα κάνει τη δουλειά μου. Επιστρέφοντας στο κέντρο ένιωθα άδειος σαν λάφυρο πολέμου. Κι έπρεπε ν’ ακούσω, με την…
Όταν η νύχτα μεγαλώνει κρυώνω εδώ, στο σβέρκο. Από τις πέντε και μετά έχω 20 γραμμάρια περισσότερο βάρος είναι το ψύχος εδώ πίσω. Να πάρετε ό,τι μπορείτε από μένα. Θέλω να μην αρέσκεται κανείς σε κάτι δικό μου. Να ηρεμήσουμε. Να τελειώσει η λαϊκή να βγούνε οι φτωχοί να πάρουν τις ντομάτες από κάτω να βγει ο δήμος να σκουπίσει. Να ηρεμήσουμε άνθρωποι. Άντε να εξηγήσεις στους άρπαγες το μέγεθος…
Σαλια, φιλια, υγρα, στεγνα, εξαλλα, αποτομα, τεντωμενα, ηλεκτρισμενα, σιωπηλα, κρεμασμενα στις λεξεις, ετοιμορροπα, απελπισμενα, βαθια, παλια, νεα, εν-οργανα, χωρις γραμματα, με σημεια στιξης, χωρις, με παυσεις, τελειες, θαυμαστικα, ερωτηματικα, αποσιω-ποιητικα, ανεξαντλητα, μακροσυρτα, στις ακρες, γεματα, με δοντια, χωρις, ανησυχα, εκρηκτικα, πυροτεχνηματα, με ανοιχτα χερια, με κλειστα ματια, με ανοιχτα ματια, ανοιχτα χερια, ανοιχτα ολα, με ποδια, με δαχτυλα, αναμεσα, χωρις, με, πανω, κατω, αναμαλιασμενα, διπλωμενα, ανοιχτα παραθυρα, χαλια, το πατωμα…
Τα χνώτα μας μαύρα σύννεφα σαλπάρουν μέσα σε χοάνες εν μέσω εμβατηρίων σπονδές σε άγνωστους θεούς ήχοι και καταισχύνες σε πολιτισμούς που δεν κοιμούνται υποτέλεια εξάρτηση ορόσημα απανθρακωμένα στη χόβολη των ιδανικών της μιας χρήσης αναλγησία σε υπέρτατες δόσεις καρδιές αιωρούνται στο κενό στα βουλιαγμένα διάσελα στ’ αναψοκοκκινισμένα ρουμάνια όλα κρυφά κι απόκοσμα παιδικές φωνές αλαργινά όνειρα ξέμακρες αναμνήσεις παραχωμένες σε χίμαιρες και τιμολόγια παντοπωλείων δεν υπάρχει ρυμοτομικό σχέδιο σε…
Νέον επιγραφές. Μεγάλες, μικρές, πολύ μεγάλες, πολύ μικρές, κόκκινες, μπλε, πράσινες, κίτρινες. Είμαι κομμάτι αυτής της πόλης την ακούω να αναπνέει από πάνω μου. Θέλω να βγω έξω μέχρι της 7 το πρωί. Θελα να χορέψω και να βγάλω τη μπλούζα μου και να με κοιτάνε όλοι λυσσασμένοι να θέλουν να με πηδήξουν. Θέλω να γνωρίσω 10 διαφορετικά άτομα, να ακούσω για 10 διαφορετικές ζωές. Είμαι κομμάτι αυτής της πολης,την…
Θέλω να σου μιλήσω, για την ελευθερία, για τον έρωτα. Το μαζί να σημαίνει να μην πνίγεται ο ένας από τον άλλον. Ο έρωτας να σημαίνει όχι πάντα μόνο εγώ και εσύ. Θέλω να σου μιλήσω, για την μοναξιά. Που την έχουμε ανάγκη και τελικά αυτή μας κατατρώει. Η φυλακή είναι παντού γύρω μας. Μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι; Θέλω να σου μιλήσω, Τι λες να φύγουμε μακρυά; Να φύγουμε από…
Καμιά Λολίτα δεν προοιωνιζόταν έρχονταν πανικόβλητες στα αγγλικά με το κατάλληλο ένζυμο μ’ έβλεπαν απόφοιτο ή φυσιογνωμία του Παρθενώνα αυτό το χάος στα διάκενα που αντιμετωπίζουν με τα πόδια τους. Ο Στάθης Ιντζές γεννήθηκε στη Λάρισα το 1986 και κατάγεται από το Νότιο Πήλιο. Είναι εκδότης των εκδόσεων Θράκα, του ομώνυμου λογοτεχνικού περιοδικού και δημιουργός της σειράς μεταφράσεων Αργεντίνοι Ποιητές. Ζει στην Αθήνα.
Περιμένω τον Χειμώνα -όπως και την νύχτα- περιμένω την ησυχία της παγωνιάς του τις στιγμές που οι γάτες μου των τεσσάρων χρωμάτων θα χαιδέψουν τις μουσούδες τους στο πρόσωπο μου και θα μουρμουρίσουν “και αυτό θα περάσει!” Περιμένω τον Χειμώνα αυτόν τον καλύτερο από όλους -τον αξιόμαχο, τον γεμάτο πλησμονή για την χαρούμενη έλευση του- φίλο μου και προπομπό του καλοκαιριού (παρεπιπτόντως, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για το Καλοκαίρι)…
Μερικές φορές το ποίημα χάνει την ισορροπία του και τότε ξεχειλίζει από εραστές, από συναίσθημα, από ομορφιά και ευτυχία και τότε προχωράει ακάθεκτο πρός το αδύνατο κόντρα στην εποχή που υποστηρίζει το δυνατό προχωράει πρός το πολύ φως, δίχως να συλλογιέται τον εαυτό του δίνει τα πάντα, ό,τι έχει, προσφέρεται αφειδώς σαν άλλος νέος της Σιδώνος, κόντρα στο σκοτάδι των πολιτισμών βλέπει τα μάτια σου και δες πως τα διαπερνάει…
Αυτή η σιωπή μετά τη χίμαιρα. Αυτή η σιωπή μετά τον τυφώνα. Αυτή η σιωπή μετά τα μπάχαλα Τοσίτσα – Στουρνάρη. Αυτή η σιωπή Και όλη αυτή η κόλαση που φέρνει μαζί της. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή. Σωπαίνω για τις ημέρες που κάναμε όνειρα. Σωπαίνω για τις νύχτες που κάναμε έρωτα. Σωπαίνω για την αγάπη που τελικά, πονάει τόσο. Σωπαίνω για αυτά τα χρόνια που μοιραζόμασταν τις ανάσες μας. Σωπαίνω…
Άμα χαθώ στα νερά της Μεσογείου μην λυπηθείς Μόνο μη ξεχάσεις πως δεν χάθηκε άδικα η ζωή μου. Εκεί απέναντι από την άλλη μεριά της θάλασσας θέλησα κι εγω μια τύχη σαν τη δική σου. Έφτασα τόσο κοντά στον προορισμό μου. Μόνο που πριν αντικρίσω τη στεριά σου η μικρή μου νίκη σαν άγκυρα καρφώθηκε στο βυθό της θάλασσας. Ίσως να ναι καλύτερα εδώ με τα κοχύλια και τα πολύχρωμα…
Ω! Κράτος με το αήττητο εμπόριο και τα δαιμονισμένα δέντρα γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξέχασες να χαϊδέψεις τα όμορφα βυζιά της ελευθερίας – απ’ τη βιασύνη σου – τύφλωσες όλους τους αγγέλους της πόλης. Ω! Κράτος οι τρομαγμένοι στρατιώτες κούρεψαν τις αρχαίες πόλεις γουλί τα φορέματα του πολέμου κλαίνε με αναφιλητά κάτω από χοντρές μαργαρίτες και οι άτεκνες γυναίκες έκρυψαν τα εσώρουχα τους στις αποθήκες των σκλάβων. Ω! Κράτος…
Έχω μια στεναχώρια μεταφρασμένη στην πλάτη μου Έχω μια φυγή κρεμασμένη στο στήθος Έχω αποφάσεις με χέννα σ’ όλες τις φύτρες των μαλλιών Κάθε μέρα κάνω ζύμη την χαρά στα χέρια μου Την απλώνω στους δικούς και στους χώρους Κάποια στιγμή απολαμβάνω τη συνήθεια να στηρίζομαι στα δύο πόδια Κι εκεί κάτω κάτω βρίσκω τις ρόδες της κόρης μου Με κρατά απ’ το χέρι για να ρυθμίσει δύναμη στην κοιλιά…
Πριν λίγο μου χτύπησε την πόρτα η αγάπη. Για λίγο νόμιζα πως ήταν η μάνα μου μετά θυμήθηκα πως δεν είχα Ποιος να ‘ναι; Ήταν αυτή, την ξέρω πια Τρομακτική καθώς ήταν μέσα στην ομορφιά της μίλησε: Είδα στον ύπνο μου πως ήμουν η μαέστρος της μαύρης θάλασσας Στεκόμουν γυμνή μπροστά της και την πήγαινα από δω, την πήγαινα από κει Εκείνη ήταν υπάκουη Από πίσω μου στεκόταν η γιαγιά…
Σε χορό αγρίων θα πάμε Θα δαμάσουμε τη φωτιά Και με ολόκληρα τοτέμ Θα ξεθυμένουμε τα ταμπού μας Ξυλόγλυπτες αφηγήσεις στην τρύπα του αυτιού ένας ξαναζωντανεμένος σαμάνος φοράει νυχτικό και κάνει ευχές δυτικού τροπαρίου θα ανακαλύψουμε την ιθαγένεια του έρωτα με κουλουριασμένες αφρικάνικες μάσκες και κατεβασμένα από τη βαρύτητα στήθη εντονος βρυχηθμός βουντού η αποφυγή του μοιράσματος μην κλαις κι έπειτα πάλι αυστραλιανό θετικό το συναίσθημα μα κρίμα καθόλου να…
Προσευχήσου, και προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω στις προσευχές. Δες μακριά, πέρα στον ορίζοντα, ο χρόνος που πλησιάζει θα καταστρέψει ό,τι πιστεύεις και ό,τι σκέφτεσαι, όλα όσα σχεδιάζεις θα μείνουν μισά, ο κόσμος δεν ολοκληρώνεται ποτέ τίποτα δεν θα μείνει ίδιο ούτε για μια στιγμή, πέσε στην αγκαλιά μου και προσευχήσου, προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω σε τίποτα. Τα αστέρια κυλάνε στις παρυφές του ανεμοδαρμένου μου…
Όραση Αφή Γεύση κατά τόπους Η εντύπωση που δημιουργεί στη γλώσσα ότι βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας Αρχαίες πόλεις Θαμμένα καταφύγια Κορίτσια τρέχουν στην αγκαλιά του Ιούλιου Βερν Ο πολιτισμός ένα πυκνό υλικό στην επιφάνεια περισσότερο σίδηρο καθώς και νικέλιο και πυρίτιο ωστόσο το σπάνιο ουράνιο απλώνεται σε αχανής εκτάσεις κάτω από τα πόδια μας. Και η Κασσάνδρα τα βαμμένα ασημί νύχια της γέμισαν αλάτι όπως το σπίτι της…
Τα μάτια της έχουν ζαρώσει τόσο πολύ ζητάνε να καλυφτούν από τη ζωή. “Τίποτα κανείς δεν ξέρει, τώρα πέσε και σκεπάσου στο κρεβάτι” είπαν οι Νεφέλες. Η ζωή σκεπάζει τον θάνατο Θα πεθάνει Η οριστική παύση των ζωτικών λειτουργιών χτυπάει τους συγγενείς, δυστυχισμένοι θεριστές. Δεν θα μπορέσουν να αναπνεύσουν ή να χωνέψουν Αιφνιδίως, Ακαριαίος Το τέλος Ιδού ο αφανισμός της Σταχτοπούτας και εκείνου του σπάνιου Δράκου με τις τρεις πριγκίπισσες.…
Ποιός ένιωσε τις λοξές γωνίες της έκρηξης; Κάθισα στο παραθυροσκόπιο Και μίλησα Για πρώτη φορά Για τελευταία Κανείς δεν ήξερε Πως είχα τον τρόπο να καταστρέφω τη γειτονιά μου Και μέσα στο τασάκι είδα δικαιοσύνη Να με στριμώχνει Σε μουσικά βιβλία Σε σκοτεινά δωμάτια Την πιο απλή κουβέντα Να με περιπαίζει Λες και δεν χόρτασα Και στη γωνία περιμένει Ο χειρότερός μου φόβος: Με κλείνουνε, λέει, φυλακή Κι’ εσύ χειροκροτείς…
Μή μου μιλάς πια για τη βροχή Τη δάκρυσαν όλη. Εκείνοι οι φτιαγμένοι απο χαρτόνι άνθρωποι που εχουν αφήσει μούσια και εχουν για τύχη σκισμένο καλσόν Φλεβαρη μήνα για να ζεσταθούν που τους κανουν χωρο τα περιστερια και κοιμούνται ενώ εμείς αυτό το λεμε σπιτι, αυτοι που έγδαραν το δέρμα τους περασαν με φυλακί χρώμα και πιστευουν ακόμα στη κοινωνική επανάσταση αυτών που τους καταδίκασαν γιατί εμείς ποτίζαμε με πρόκες…
Λυπάμαι για τις ένδοξες μέρες που τα παιδιά δεν θα ζήσουν, τις νέες κοπέλες που θα αγναντεύουν χωματερές και τα ερείπια μιας προηγούμενης εποχής. Τα αγόρια βουτάνε τα δάχτυλα τους σε λασπωμένα μέταλλα της microsoft, μελανιάζουν τα γόνατα στις αυλές κορεάτικων κολοσσών έξυπνων τηλεφώνων. Η ύπαιθρος ντροπαλή δείχνει τον έρωτα. Και ευτυχώς υπάρχει αυτό το βαθύ κόκκινο που σώζει τους λογισμούς μας. Το σθένος απουσιάζει. Ευρωπαϊκές γραμματοσειρές ίδια χιλιόμετρα από…
Κι αν τα λουλούδια μυρίζουν, τι έγινε; Η μυρωδιά τους δε μπορεί να αλλάξει τίποτα στη ζωή μου. Κι ας επιμένει η βροχή να με προκαλεί με την οσμή του χώματος, συνεχίζει να μπαίνει στις μπότες μου και να μου βρέχει τα πόδια. Κι αν ο λόγος μου είναι ασύμμετρος και η σκέψη κακόβουλη, δε με νοιάζει και ούτε σας αφορά. Η μέρα μου δεν είναι η πρόκληση που θα…
Μια υπερσύγχρονη μηχανή Μια επίτευξη τεχνολογική Ίσως και ηλεκτρονική Η κβαντική φυσική βοήθησε τα νέα παιδιά να δούνε καινούργιους κόσμους Να γίνουν ήρωες σε ηλεκτρονικά παιχνίδια Να ξεχάσουν κάθε ιστορικό γεγονός Να γίνουν και αυτοί επιστήμονες σε έναν αιώνα ξερό Στεγνό από κάθε πνευματικότητα Στα μάτια ενός επιστήμονα το άπειρο είναι σχεδιασμένο σε μια μικροσκοπική συσκευή Που σου δαγκώνει τα δάχτυλα Το πιο απλό μεταμορφώνεται σε κάτι σπουδαίο Ένας απλός…
Κάθε φορά που αυτοκτονεί ένας έφηβος Γίνεται άγριο πουλί, κατακτά τις βουνοκορφές, δαμάζει τα σύννεφα. Κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει να αυτοπυρποληθεί ως ένδειξη διαμαρτυρίας χιλιάδες άλλοι πυρπολούν τις πόλεις μέρα και νύχτα. Κάθε φορά που θα απελάσουν ένα άνθρωπο χιλιάδες άλλοι θα διασχίσουν θάλασσες και ερήμους διεκδικώντας ζωή. Κάθε φορά που οι μπάτσοι σκοτώνουν ένα σύντροφο κάποιοι κρυμμένοι στο βάθος της νύχτας περιποιούνται τα καινούρια τους ΑΚ47. Κάθε φορά…
Σε κοιτώ μες το τρόμο με το βλέμμα της τρελαμένης μου αβεβαιότητας είμαστε κατεστραμμένοι απ’ τη φαντασία μας το σώμα έχει διαμελιστεί, ως το χάραμα δε θα έχουμε αντέξει. Όσο κι αν υπερασπίστηκα να σώσω τους σκοτωμένους απ’ το μαύρο τους, απελπίστηκα. Διότι ακόμη και η τυραννία θέλει γερό στομάχι για να την πάμε ως το τέλος της. Όταν ανακαλύψαμε πως η αγάπη στο τέλος απαγκιστρώνεται, με κοίταξες στα μάτια…
Τα φτερά θαυμάζουν τον Ίκαρο ο Ίκαρος θαυμάζει από ψηλά τη γη η γη θαυμάζει τον Ίκαρο και τον καλεί γρήγορα γρήγορα πίσω πρώτα μεν πάνω της ύστερα μέσα της – τόσο πολύ τον θέλει – μεγάλο πράγμα ο θαυμασμός: σκοτώνει θαύμασε να θαυμάζεσαι ο θάνατος θα ‘ρθει έτσι κι αλλιώς από ζωή από έρωτα από πίκρα κρίμα μονάχα να χαθείς προτού έστω σκεφτείς να θαυμάσεις το παραλήρημα ενός ψυχωτικού…
Tο σκοτάδι της νύχτας καθώς στάζει υγρό άσφαλτος που καίει και τρέχει σαν λάβα όπου υπάρχει καπνός υπήρξε φωτιά μα εδώ έχει σβήσει ένα μικρό χρονικό τρέλας στις φλέβες μας μέσα εδώ γεννήθηκαμε για να υμνούμε το τίποτα εγωιστές μάρτυρες χωρίς ιδανικά, ιδανικοί αυτόχειρες αριθμοί βαλμένοι ακούσια σε μια στατιστική η γενιά μιας ανέλπιδης ελπίδας άριστα εκπαιδευμένη στην αυτοκαταστροφή καταφέραμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο και φτιάξαμε αιχμηρές γωνίες στο μηδέν…
Η γυναίκα άφησε το όπλο στην άκρη. Ο άντρας βάλθηκε να της λύνει με στοργή τη βαριά πλεξούδα. Χείμαρρος χύθηκαν τα μαλλιά στη δυνατή πλάτη. Χαίτη κατάμαυρη όμοια με εκείνη τη νύχτα που εξαφάνιζε μέσα της τα άγρια βουνά και ξεκούραζε τα χέρια απ’ το ολοήμερο βόλι. «Το όπλο, είπε ή γυναίκα, είναι ελαφρύ όταν ρίχνει για την ελευθερία». Και τότε κάναν έρωτα όπως το κάνουν μόνο εκείνοι που ξέρουν…