وقتی دولتها جهان را به سمت تروریسم سوق می دهند

در آرامش شبانه خیابانهای پاریس، در حوالی ورزشگاه استاد دو فرانس جایی که هیچ کس خیالش را هم نمی کند به یکباره صدای مهیب انفجار آرامش را بر هم می زند. رگبار گلوله باریدن میگیرد و آدمهای بهت زده سلاخی می شوند. تکه های گوشت به هوا پرتاب می شوند و بعد در جوی خون فرو می افتند. رسانه ها خبری فوری را تیتر میزنند: پاریس در چندین نقطه مورد حمله مردان مسلح قرار گرفته است. همزمان با شنیده شدن صدای انفجار در پاریس، جهان در بهت فرو می رود. دولتمردان جهان يك به يك بر صفحه تلويزيون ظاهر ميشوند. اولاند در نطق تلویزیونی پیام می دهد که با تروریستها خواهد جنگید. اوباما هم پیام می دهد که فرانسه را تنها نخواهد گذاشت. سایر دولتمردان جهان از عربستان گرفته تا ایران و اسرائیل و ترکیه و روسیه و بریتانیا و آلمان هم بیکار ننشسته و تا ساعاتی بعد پیام مبارزه با تروریسم را به گوش جهانیان می رسانند! رسانه ها در شب ناآرام پاریس به سراغ شاهدان عینی می روند تا راز مردان مسلح را برای جهانیان فاش سازند! شاهدی می گوید: یکی از مردان مسلح سیاهپوش در حالیکه آدمها را به گلوله بسته بود فریاد می زد: به خاطر سوریه. شاهد دیگری می گوید: تماشاگران سالن بتکلان با ظاهر شدن مردان مسلح سیاهپوش بر روی صحنه خیال کرده اند که آنها هم بخشی از نمایش هستند. گلوله های تفنگ، انفجارهای انتحاری و تن های به خون غلتیده در خیابان های پاریس برشی کوتاه از نمایشی به مراتب هولناک تر از فاجعه بتکلان است که مدتهاست در بیرون از مرزهای اروپای آرام در کشورهایی مثل سوریه و عراق و افغانستان و لیبی و یمن هر روز تکرار می شود و جهانیان آن را نظاره میکنند بی آنکه در بهت فرو روند! اکنون چشمها به پاریس خیره می شوند و احساسات به اشکال گوناگون ظهور می یابند. عده ای ناراحت می شوند همچنان که از خانه خرابی و کشته شدن مردم یمن توسط هواپیماهای عربستان و یا بمباران بیمارستان در افغانستان توسط جنگنده های آمریکایی و کشته و مدفون شدن بیماران و پزشکان و پرستاران در زیر آوار. عده ای دیگر اما احساساتشان شکل خاص تری دارد، شکلی شبیه احساسات هواداران متعصب تیمهای فوتبال در یک استادیوم ورزشی. ظهور و بروز احساسات این دسته در قبال کشتار و قتل عام وابسته به این است که در خون آنها تعصب به كدام يك از طرفين جريان داشته باشد! اگر شیفته غرب باشند از کشتار در فرانسه ناراحت می شوند و با پرچم فرانسه بغض می کنند! در صورتی که به یمن علاقه ای نداشته باشند در قبال کشتار در یمن واکنشی نشان نمی دهند و اگر از یمنی ها بدشان بیاید از کشتار آنها ابراز خوشحالی هم می کنند! اگر طرفدار یمن باشند از کشتار در یمن اظهار ناراحتی می کنند و در صورتیکه از غرب بدشان بیاید از کشتار فرانسه ابراز شادی می کنند. گویی که در یک استادیوم فوتبال هستند که تیمها به جای گل زدن باید همدیگر را سلاخی کنند. تماشاگران بر حسب اینکه طرفدار کدام گروه باشند از خود شادی و ناراحتی بروز می دهند! این شکل وقیحانه از بروز احساسات در قبال کشتار اکنون به وفور در همه جا یافت می شود. طرفداران داعش پس از کشتار پاریس با هشتگ پاریس در آتش به شادمانی می پردازند. حزب اللهی ها هم از اینکه به زعم آنها خدا کافرها را رو در روی هم قرار داده است شادی خود را بروز می دهند و خدا را شکر می کنند. شادی از کشتار و قتل عام اما مشخصه کسانی است که در هیولا بودن و وحشتناک بودن با داعشی ها وجه مشترک دارند، خواه شادی کننده یک حزب اللهی یا هر چیز دیگری باشد که از کشتار در پاریس خوشحال می شود یا یک نژاد پرست یا هر چیز دیگری که از کشتار در یمن و فلسطین. آنچه تحت عنوان تروریسم امروز جهان را به خود مشغول کرده است حاصل سیاستهای تمام دولتمردانی است که داعیه ی مبارزه با تروریسم از دهان کثیفشان مدام بیرون می آید. نقش تمام دولتها و حکومتهایی که باعث بوجود آمدن ناامنی و ترور در جهان گشته اند امروز روشن و آشکار است. وضعیت امروز سوریه به عنوان آشفته ترین و بحرانی ترین منطقه جهان حاصل تجاوز مستقیم و غیر مستقیم کشورهای بیگانه از جمله ایران، عربستان، ترکیه، اسرائیل، آمریکا، فرانسه، انگلیس، آلمان و روسیه به خاک سوریه است. فاجعه پاریس نشان می دهد اتوپیای امن کشورهایی که سایر نقاط جهان را به کانون بحران بدل می کنند چندان پایدار نخواهد بود و ترکش های بحران می تواند به سمت خود آنها کمانه کند. بحران سوریه و بحران های وابسته به سوریه پایان نخواهد یافت مگر آنکه دولتهای متجاوز به عنوان عاملان شکل گیری و تشدید تروریسم خاک سوریه را ترک کنند و از بحران سازی در سوریه دست بکشند.

دوشنبه 25 آبان 1394