De maand juli 2017 laat weer een behoorlijke lijst aan mensenrechtenschendingen zien. Staat van Beleg wist er 848 te rapporteren en nog 195 rapporten (zie ook ons archief).
Iedere maand belichten we een ander aspect met betrekking tot de bezetting van Palestina. Deze maand focussen we op de rampzalige situatie in Gaza die nog meer verslechterd is door de aanhoudende elektriciteitscrisis en met name op de vraag wie er verantwoordelijk voor is.
“Israel heeft de mensen in de Gazastrook de bestemming gegeven om “te leven in miserabele armoede onder vrijwel onmenselijke omstandigheden, ongeëvenaard in de moderne wereld” verklaarde de mensenrechtenorganisatie B’Tselem vorige maand. Sinds Israël de elektriciteitstoevoer aan de Gazastrook sterk heeft verminderd is de situatie verder verslechterd. Op het moment van schrijven hebben de mensen in de Gazstrook nog maar twee tot drie uur elektriciteit per dag. Wat dat betekent voor de mensen kunnen we in dit artikel van Anera lezen.
Mede-oprichter van Electronic Intifada Ali Abunimah vertelde Aaron Maté van The Real News in een interview: “Dit is geen natuurlijke ramp. Dit is een politieke keuze van Israël om dit twee miljoen mensen aan te doen, en het is een politieke keuze die de zogenaamde internationale gemeenschap ondersteunt”. Naast al het nieuws dat we kunnen lezen over de voortdurende crisis in de Gazastrook en antwoorden op wie verantwoordelijkheid draagt geeft dit interview een goed inzicht.
In dit stuk van B’tselem kunnen we de verantwoordelijkheden van Israël nog eens nalezen ten aanzien van de Gazastrook zoals vastgesteld in de internationale wetgeving.
Tot slot delen we dit werk van Malak Mattar, een kunstanares uit de Gazastrook, dat zij opdroeg aan de aanhoudende humanitaire crisis in Gaza.
Gevangen
Het verlangen om te bewegen en te reizen is geworteld in alle mensen. In Gaza is het als brandend maagzuur en pijn in onze harten geworden. Onze koffers staan altijd klaar omdat we nooit weten wanneer Rafah open zal gaan en of Israël ons toestemming zal geven. We zijn gedwongen om een leven te lijden van constante onzekerheid en teleurstelling. De meesten onder ons komen hier nooit weg en dat is de reden dat een ieder van ons een kooi binnen in zich draagt die de grotere kooi buiten weerspiegelt. En mijn gezicht? Mijn gezicht is blanco, behalve voor krantenpapier omdat de media ons hoop geeft op onmiddelijke verlichting om het de volgende dag weer te ontkrachten. Binnenkort zullen we zelfs het vermogen om te kunnen hopen verliezen.