Πέρασμα

Την Τετάρτη 7/1, και κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης στο κέντρο της Αθήνας, συλλαμβάνονται 36 συνολικά σύντροφοι μπροστά στα Προπύλαια, στον απόηχο έντασης έξω από τα κεντρικά γραφεία της ΧΑ στο σταθμό Λαρίσης. Μετά από σωματικό έλεγχο στο δρόμο, φωτογραφίες από τα προσωπικά κινητά των σκυλιών της ομάδας ΔΕΛΤΑ (οι οποίες μάλιστα πολύ σύντομα δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα γνωστής ρουφιάνας) αλλά και διήμερη κράτηση, αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Το κατηγορητήριο που τους βαραίνει είναι κακουργηματικού χαρακτήρα, καθώς οι πλημμεληματικές κατηγορίες αναβαθμίστηκαν μέσω του γνωστού κουκουλονόμου.

Οι συλληφθέντες σύντροφοι συμμετέχουν στο αντιεξουσιαστικό – αντιφασιστικό στέκι Δίστομο στον Άγιο Παντελεήμονα, ένα δυναμικό εγχείρημα σε μια περιοχή που έχει ταλαιπωρηθεί ιδιαιτέρως από την παρουσία νεοναζί αποβρασμάτων τα τελευταία χρόνια. Το γιατί οι σύντροφοι στοχοποιούνται φαντάζει κάτι παραπάνω από προφανές, αν αναλογιστούμε την πάγια μεθοδολογία του κράτους να θέτει υπό καθεστώς δικαστικής ομηρίας τα πιο δραστήρια και ενεργά κομμάτια του αναρχικού χώρου στα πλαίσια της καταστολής όποιου αντιστέκεται. Το παραπάνω αποδεικνύεται περίτρανα από την ενεργοποίηση της διάταξης του κουκουλονόμου με σκοπό την περαιτέρω ποινική επιβάρυνση, μία πρακτική που συναντήσαμε πρόσφατα και στους συλληφθέντες της πορείας αλληλεγγύης στον Ν. Ρωμανό στις 6 Δεκέμβρη στην Πάτρα. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά ένα απόσπασμα από το κείμενο των συλληφθέντων του στεκιού “Δίστομο” που αφορά το χαρακτήρα της λειτουργίας του:

“Το “Δίστομο” είναι ένα κοινωνικό κέντρο αγώνα που το τελευταίο διάστημα με την έναρξη της λειτουργίας του στη περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα αποτέλεσε ανάχωμα στη δράση των φασιστικών συμμοριών που λυμαίνονταν τα τελευταία χρόνια την περιοχή με την κάλυψη των κρατικών μηχανισμών. Ένα κέντρο αγώνα που δεν μένει σ’ αυτή τη συνθήκη αλλά δρα με διάφορους τρόπους και ενάντια στη εγκληματική πολιτική του κράτους απέναντι στο λαό. Την πολίτικη της οικονομικής διάλυσης που οδηγεί μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στη φτωχοποίηση και εν τέλει στο περιθώριο.”

Η αλληλεγγύη μας σε όσους μοιράζονται το ίδιο χαράκωμα με μας στον κοινωνικό πόλεμο είναι αδιαπραγμάτευτη. Οι απόπειρες του κράτους να θέσει εκτός μάχης όποιους ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια σε αυτό και τους παρακρατικούς λακέδες του, θα πέσουν στο κενό, καθώς θα μας­ βρούν ενωμένους, αποφασισμένους και ισχυρούς.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Ο Νίκος Ρωμανός, βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και δύο χρόνια για διπλή απαλλοτρίωση τράπεζας και ΕΛΤΑ στο Βελβεντό Κοζάνης. Είναι ένας συνειδητός εχθρός της δημοκρατίας, ένας αναρχικός που έχει επιλέξει να αγωνιστεί με όλα τα μέσα ενάντια στην εξουσία και τους μηχανισμούς της, τόσο εκτός της φυλακής, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για αντάρτικες επιθέσεις ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, όσο και εντός της, διατηρώντας την αγωνιστική του αξιοπρέπεια και συμμετέχοντας σε αγώνες ενάντια στον εγκλεισμό.

Από τις 10 Νοέμβρη ο σύντροφος ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας μερικές ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού, μέσω εκπαιδευτικών αδειών που δικαιούται έχοντας περάσει σε σχολή του ΤΕΙ Αθήνας. Ο Νίκος έδωσε έναν μαχητικό αγώνα θέτοντας σαν οδόφραγμα το σώμα του, όχι παζαρεύοντας μια ευνοϊκότερη μεταχείριση από το κράτος, αλλά εκθέτοντας το δημοκρατικό καθεστώς, απογυμνώνοντάς το από το ανθρωπιστικό του προσωπείο. Όχι για να διεκδικήσει κάποιο γενικό κι αόριστο “δικαίωμα στη μόρφωση”, αλλά θέτοντας έναν πολιτικό εκβιασμό στους εξουσιαστές, έδωσε μια μάχη με πάθος για την ελευθερία.

Παράλληλα, ως ένδειξη αλληλεγγύης, σε απεργία πείνας βρέθηκαν οι, επίσης κρατούμενοι για την υπόθεση του Βελβεντού, αναρχικοί Γιάννης Μιχαηλίδης (από 17/11), Αντρέας – Δημήτρης Μπουρζούκος και Δημήτρης Πολίτης (από 1/12), ενώ δεκάδες κρατούμενοι εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους μέσω κειμένων και αποχής συσσιτίου.

Την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου ο Νίκος Ρωμανός αποφάσισε τη λήξη της απεργίας πείνας που διεξήγαγε επί 31 ημέρες, ύστερα από την ψήφιση τροπολογίας στη βουλή σχετικά με το αίτημα του.

Όλες αυτές τις μέρες, αναπτύχθηκε ένα πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα αλλά και το εξωτερικό, με κύριο εκφραστή του τον αναρχικό – αντιεξουσιαστικό χώρο. Μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα χιλιάδες κόσμου συμμετείχαν σε πορείες και άλλες δημόσιες παρεμβάσεις, κατέλαβαν δημαρχεία και άλλα δημόσια κτίρια, συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής και πραγματοποίησαν επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους.

Σε τοπικό επίπεδο, από την πρώτη στιγμή της έναρξης της απεργίας πείνας, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης στο κέντρο της πόλης και σε άλλους κοινωνικούς χώρους, με μοιράσματα χιλιάδων κειμένων, που διέδιδαν το λόγο του συντρόφου και έβαζαν ξεκάθαρα τα αναρχικά προτάγματα στο δημόσιο χώρο και λόγο, κόντρα στις προσπάθειες καλουπώματος του αγώνα του σε στενά αιτηματικά πλαίσια από κομματικούς και θεσμικούς φορείς. Όσο οι μέρες περνούσαν, μέσα από δημόσιες και ανοιχτές συνελεύσεις, σύντροφοι και συντρόφισσες βρεθήκαμε σε μία καθημερινή διαδικασία αγώνα, ενός αγώνα που άρχιζε να αποκτά μέρα τη μέρα όλο και πιο δυναμικά χαρακτηριστικά πανελλαδικά. Σε έναν πρώτο κύκλο δυναμικών κινήσεων, πραγματοποιήθηκε κατάληψη σε τηλεοπτικό σταθμό ως μία κίνηση αντιπληροφόρησης, μοτοπορεία αλληλεγγύης, αιφνιδιαστική παρέμβαση έξω από τα γραφεία της ρουφιανοφυλλάδας «Πελοπόννησος» σε επίσκεψη του υπουργού δημόσιας τάξης Κικίλια και πολύωρος αποκλεισμός του δημαρχείου. Σημείο σταθμό αυτού του αγώνα αποτέλεσε στις 2 Δεκέμβρη η πορεία 1000 ατόμων στο κέντρο της πόλης, μία πορεία μαζική και δυναμική στο τέλος της οποίας σπάστηκαν η είσοδος των γραφείων της ΝΔ και μία τράπεζα.

Στην κατεύθυνση της περαιτέρω όξυνσης του αγώνα, στις 4 Δεκέμβρη συντρόφισσες και σύντροφοι άνοιξαν το Παράρτημα μετά από ενάμιση χρόνο σφραγίσματος από την εξουσία, προκειμένου να μετατραπεί σε ένα ανοιχτό κέντρο αγώνα για την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού. Το ίδιο απόγευμα πραγματοποιήθηκε άλλη μία μαζική πορεία αλληλεγγύης σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Από τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα του Παραρτήματος πραγματοποιήθηκαν εκεί καθημερινές μαζικές συνελεύσεις και συγκεντρώσεις αλληλεγγύης.

Το Σάββατο 6 Δεκέμβρη, μέρα που πριν από έξι χρόνια ο μπάτσος Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, πραγματοποιήθηκαν πανελλαδικά δυναμικές πορείες. Στην Πάτρα η Συνέλευση αλληλεγγύης από το Παράρτημα, κάλεσε στην πορεία του Σαββάτου βάζοντας ξεκάθαρο περιεχόμενο αλληλεγγύης στο σύντροφο Νίκο Ρωμανό που αποτυπώθηκε δυναμικά και μαχητικά στο δρόμο. Κατά τη διάρκεια της πορείας πετάχτηκαν χρώματα στα δικαστήρια, απ’ όπου και ξεκίνησαν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Προς το τέλος της πορείας συνελήφθησαν 6 σύντροφοι και συντρόφισσες, σε δύο εκ των οποίων αποδόθηκαν κακουργηματικού τύπου κατηγορίες με τη διάταξη του κουκουλονόμου. Όλοι οι συλληφθέντες τελικά αφέθηκαν μετά από παρατεταμένη κράτησή τους στα κρατητήρια της Ασφάλειας. Όσο οι συλληφθέντες βρίσκονταν σε καθεστώς κράτησης, πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στην Ερμού, όπου κρατούνταν, και στα δικαστήρια, ενώ παράλληλα συνεχίστηκαν οι συνελεύσεις και οι δράσεις για την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, μέχρι και την Τετάρτη 10 Δεκέμβρη όποτε το αίτημα του συντρόφου ικανοποιήθηκε μέσω σχετική τροπολογίας στη βουλή και έληξε την απεργία πείνας και δίψας την οποία είχε ξεκινήσει το ίδιο πρωί.

Όλες αυτές τις μέρες και μετά τη λήξη της απεργίας, μέχρι και σήμερα, το Παράρτημα παραμένει στα χέρια μας. Σε μία κατεύθυνση απολογισμού του αγώνα που δόθηκε από το Νίκο και τους συντρόφους εντός και εκτός της φυλακής, την Πέμπτη 11/12 πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο Παράρτημα όπου συμμετείχαν τηλεφωνικά και οι σύντροφοι Πολίτης και Μπουρζούκος, όπου και διεξήχθη μία μαζική και πλούσια σε περιεχόμενο συζήτηση.

Είναι βέβαιο πως χρειάζεται χρόνος για να γίνει ένας επαρκής κινηματικός απολογισμός της έκβασης της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού και του κινήματος στήριξης του αγώνα του. Το γεγονός ότι το κράτος από την πρώτη στιγμή έδειχνε μία αδιάλλακτη και ανυποχώρητη στάση, αρνούμενο να δώσει υπό οποιαδήποτε μορφή τις άδειες στο Νίκο, και εν τέλει αποφάσισε να υποχωρήσει και να του τις δώσει είναι σίγουρα υποχώρηση από μεριάς της εξουσίας, και αποτέλεσμα της ανυποχώρητης στάσης του συντρόφου και του κινήματος αλληλεγγύης. Ακόμη κι αν μέσα από την υπόθεσή του Ρωμανού εφαρμοστεί και στις εκπαιδευτικές άδειες το, πρότερα ψηφισμένο, μέτρο της επιτήρησης των κρατουμένων μέσω ηλεκτρονικού «βραχιολιού» – GPS.

Τη στιγμή που μιλάμε μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, πως ο πολύμορφος αγώνας που αναπτύχθηκε όλες αυτές τις μέρες, ανέδειξε τις δυναμικές του ριζοσπαστικού κινήματος, που βγήκε μαχητικά στους δρόμους και υπενθύμιζε κάθε στιγμή το κόστος που επιφέρουν οι κρατικές επιλογές. Ένα κόστος, που έχει ούτως ή άλλως προκληθεί στο αλώβητο προσωπείο που πασχίζει να διατηρήσει η εξουσία, μέσα από αυτόν τον αγώνα. Και είναι επίσης βέβαιο πως τόσο ο σύντροφος Νίκος Ρωμανός και οι υπόλοιποι κρατούμενοι αγωνιστές, όσο και όλοι εκείνοι που αγωνιζόμαστε με μαχητικότητα και αξιοπρέπεια κόντρα στις προσταγές της εξουσίας, θα δώσουμε εξίσου δυναμικούς αγώνες στο άμεσο μέλλον ενάντια στα νέα μέτρα επιτήρησης και καταστολής, όπως είναι το ηλεκτρονικό «βραχιολάκι», όπως είναι οι φυλακές υψίστης ασφαλείας και οι ειδικές συνθήκες κράτησης.

Θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε ενάντια στη βαρβαρότητα της δημοκρατικής και καπιταλιστικής πραγματικότητας, ενάντια στην κοινωνία του ελέγχου και της υποταγής, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε δίπλα σε όποιον αγωνίζεται μέσα και έξω από τις φυλακές για την αξιοπρέπεια και τη λευτεριά.

ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΟΠΛΙΣΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΝΑ ΣΥΝΔΕΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Καλούμε την Τετάρτη 17/12 στις 18.00 σε ανοικτή συζήτηση στο Παράρτημα για την από εδώ και στο εξής λειτουργία του χώρου.

Συνέλευση αλληλεγγύης από το Παράρτημα
Πάτρα 15/12/2014

Στις 6/12 ημέρα που πριν 6 χρόνια έπεφτε νεκρός από σφαίρες αστυνομικού ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους απέναντι στη συνθήκη που επιβάλλεται καθημερινά όλο και πιο βίαια στη ζωή μας. Την απόλυτη επιβολή του φόβου και της υποταγής ως μοναδικές αποδεκτές συμπεριφορές απέναντι στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου. Αυτή τη μέρα όμως, η δυναμική που εξαπλώθηκε στους δρόμους είχε ξεκάθαρα το χαρακτήρα της αλληλεγγύης στον αναρχικό Νίκο Ρωμανό που ξεκίνησε απεργία πείνας από τις 10/11 διεκδικώντας μερικές ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού, μέσω εκπαιδευτικών αδειών για φοίτηση στο ΤΕΙ Αθήνας, όπου και πέρασε μετά από πανελλήνιες εξετάσεις που του επετράπη να δώσει από τις φυλακές. Μια απεργία πείνας που από την πρώτη στιγμή έθεσε χαρακτηριστικά ρήξης, αξιοπρέπειας, αγώνα και διεκδίκησης. Φτάνοντας, μέχρι σήμερα που μιλάμε, να έχει αποκτήσει η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού χαρακτηριστικά ολομέτωπης αντιπαράθεσης με το κράτος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στην Πάτρα πολύς κόσμος κατέβηκε στο δρόμο σε μια δυναμική και μαχητική πορεία που, από τη μεριά τις αστυνομίας, είχε ξεκάθαρο το στόχο των συλλήψεων, κάτι που, όπως αποδείχτηκε και πανελλαδικά, αποτέλεσε κεντρική πολιτική επιλογή. Στόχος ήταν να εγκλωβιστεί σε αυτήν την κρίσιμη καμπή το κίνημα στην διαδικασία της υπεράσπισης των συλληφθέντων αλλά και πολλοί αγωνιστές να βρίσκονται αυτήν τη στιγμή όμηροι του κράτους, σε μια προσπάθεια να πλήξουν την αδιαπραγμάτευτη και ορμητική αλληλεγγύη στον αγώνα του συντρόφου Νίκου. Γι’ αυτό και τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα που έχουν ξεφυτρώσει σε όλη την Ελλάδα αποτέλεσαν χθες στόχο. Είναι ξεκάθαρο πως από τη μία το κράτος προσπαθεί να απομονώσει και να αποδομήσει τα αδιάσειστα χαρακτηριστικά του αγώνα του αναρχικού Νίκου Ρωμανού και από την άλλη να επιτεθεί λυσσαλέα στο πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της αλληλεγγύης και της δράσης.

Στην Πάτρα λοιπόν, από την προχθεσινή πορεία και συγκεκριμένα από το μπλοκ μας, υπάρχουν έξι συλληφθέντες-ισσες σύντροφοι-ισσες, με τους δύο να κατηγορούνται με κακουργήματα βάσει του κουκουλονόμου. Ένα νόμο, που επί της ουσίας στοχεύει ξεκάθαρα τις αυτονόητες πρακτικές αυτοπροστασίας των διαδηλωτών που δεν επιθυμούν να είναι έρμαια των βλεμμάτων των ασφαλιτών και των χτυπημάτων των μπάτσων. Που αφορά όσους απέναντι στη βιομηχανία διώξεων και τραυματισμών που χτίζει το κράτος μέσω των σωμάτων καταστολής, επιλέγουν στοιχειωδώς να αμυνθούν. Το κράνος, λοιπόν, που προστατεύει κάποιον απέναντι στις ευθύβολες ρίψεις χημικών (στην προχθεσινή κιόλας πορεία πάλι ένας διαδηλωτής παρά λίγο να χάσει το μάτι του) ή τα χτυπήματα στο κρανίο από τους μπάτσους, σε οδηγεί στον κουκουλονόμο και την αναβάθμιση των όποιων κατηγοριών σε κακουργήματα. Ας μην γελιόμαστε. Ζούμε σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης που το μόνο αποδεκτό είναι η νόμιμη κρατική βία. Οτιδήποτε άλλο καταστέλλεται καθώς το μοναδικό πράγμα που περιγράφει την λειτουργία του κράτους είναι η καταστολή, το δόγμα «νόμος και τάξη». Είναι ουσιαστικά η κερκόπορτα για την καταπάτηση όλων των κοινωνικών χώρων και σχέσεων, όλων των αγωνιστικών προοπτικών. Είναι η μοναδική επιλογή για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η επίθεση κράτους και κεφαλαίου. Αυτό και η δημιουργία ενός πειθήνιου στρώματος πολιτών, δημοκρατών ή μη που όπως και να έχει υπερασπίζονται τη βαρβαρότητα που ζούμε.

Ο αγώνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού [που μαζί του και σε αλληλεγγύη έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας ο αναρχικοί Γιάννης Μιχαηλίδης (από 17/11), Ανδρέας Δημήτρης Μπουρζούκος (1/12), Δημήτρης Πολίτης (1/12), Ηλίας Καραντουμάν (5/12)] είναι ένας αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια. Είναι μια ρήξη με την υποταγή και τον πειθαναγκασμό που μας επιβάλλεται. Είναι μια πάλη απέναντι στον γενικευμένο θάνατο. Και για αυτό είναι κομμάτι όλων των αγώνων που διεξάγονται με διαφορετικά πολύ ή λίγο χαρακτηριστικά. Είναι κομμάτι όλων όσων δεν αποδέχονται ένα μέλλον μισθωτής σκλαβιάς, μιζέριας, φόβου και καταστολής. Γιατί εν τέλει οι ίδιοι οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι κομμάτι όσων παλεύουν, βάζοντας τον ορίζοντα της πάλης ένα βήμα πιο μακριά, πέρα από τα αποδεκτά από την αστική νομιμότητα όρια. Στοχεύοντας στην καταστροφή αυτού του σάπιου κόσμου και την οικοδόμηση ενός άλλου, ενός κόσμου αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.

Αλληλεγγύη στον αναρχικό απεργό πείνας από 10/11 Νίκο Ρωμανό.

Λευτεριά στους συλληφθέντες της πορείας της 6/12 στην Πάτρα.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ (8/12) ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ (9/12) 9:00 π.μ.

Συνέλευση αλληλεγγύης από το απελευθερωμένο Παράρτημα

ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΝΟΙΧΤΟ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

Σήμερα, 4/12 απελευθερώσαμε τον ιστορικό χώρο του Παραρτήματος που είχε σφραγιστεί τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου του 2013 μαζί με τις καταλήψεις Μαραγκοπούλειο και στέκι ΤΕΙ στην πόλη της Πάτρας. Τότε η κρατική ατζέντα είχε στο στόχαστρο τις καταλήψεις, ως ένα από τα στοιχεία που πρέπει να εξαλειφθούν μαζί με τους κουκουλοφόρους, τους μετανάστες, τους άστεγους από τα όμορφα και λαμπερά κέντρα των πόλεων. Πόλεων που για τον ακροδεξιό συρφετό που κυβερνά τη χώρα είχαν «καταληφθεί».

Μετά λοιπόν από ενάμιση χρόνο, μετά από τις καταλήψεις, μετά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μετά από τόσους και τόσους ακόμη ανθρώπους που ζουν στην εξαθλίωση, τη φτώχεια και τη μιζέρια κράτος και κεφάλαιο συνεχίζουν την επίθεσή τους, ακόμη πιο έντονα, προσφέροντας απλόχερα ως μοναδική προοπτική το θάνατο. Στην τωρινή λοιπόν φάση, το νέο περιβάλλον περιλαμβάνει λευκά κελιά, ειδικές συνθήκες κράτησης, νόμο και τάξη στα πανεπιστήμια, λυσσαλέα επίθεση στους πολιτικούς κρατούμενους.

Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, στις 10 Νοέμβρη ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας (και μπαίνει πλέον στην 26η μέρα) διεκδικώντας μερικές ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού, μέσω εκπαιδευτικών αδειών για φοίτηση στο ΤΕΙ Αθήνας, όπου και πέρασε μετά από πανελλήνιες εξετάσεις που του είχαν επιτρέψει να δώσει από τις φυλακές. Και τις οποίες εκπαιδευτικές άδειες μόλις χτες ανακοίνωσε το δικαστικό συμβούλιο ότι του απαγορεύει.

Από την πρώτη στιγμή έχουμε σταθεί πλάι στο σύντροφο και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε μέχρι το τέλος. Μαζί του και σε αλληλεγγύη έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας ο αναρχικοί Γιάννης Μιχαηλίδης (από 17/11), Ανδρέας – Δημήτρης Μπουρζούκος (από 1/12) και Δημήτρης Πολίτης (από 1/12).

Απελευθερώνουμε το Παράρτημα λοιπόν σαν κέντρο αγώνα, αντιπληροφόρησης, οργάνωσης και δράσης. Για να κλιμακώσουμε τη δράση μας. Για τον αγώνα του Νίκου Ρωμανού, έναν αγώνα που έρχεται μετά από τόσους προηγούμενους και προεικονίζει και όσους θα έρθουν. Έναν αγώνα για αξιοπρέπεια και ζωή. Γιατί απέναντι στο γενικευμένο θάνατο, θα προτάξουμε τη ζωή. Απέναντι στον θανατηφόρο καπιταλισμό θα προτάξουμε την καταστροφή του και τη δημιουργία ενός άλλου, ελεύθερου κόσμου. Στην ολομέτωπη σύγκρουση που το κράτος και το κεφάλαιο εξαπολύουν να διαλέξουμε θέση πλάι σε όσους αγωνίζονται και δεν σκύβουν το κεφάλι.

Όλες και όλοι στις δράσεις αλληλεγγύης για το σύντροφό μας από το ανοιχτό Παράρτημα, για τη δημιουργία ενός μαχητικού κέντρου αγώνα. ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5/12 – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

12.00 και μετά ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ
18.00 ΠΟΔΗΛΑΤΟΜΗΧΑΝΟΚΙΝΗΤΗ ΠΟΡΕΙΑ
20:30 ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ μετά την πορεία

Συνέλευση αλληλεγγύης από το Παράρτημα