“Kto nie chce rozmawiać o kapitalizmie, powinien milczeć o faszyzmie” (Max Horkheimer)
Film odkrywa przed nami nieznaną historię relacji i powiązań finansowych i przemysłowych elit z faszystowską władzą. Niezależnie od tego, czy mowa jest o hitlerowskich Niemczech, Włoszech Mussoliniego, czy dzisiejszym neonazistowskim Złotym Świcie w Grecji, pewne mechanizmy pozostają niezmienne, a związki kapitalizmu i faszyzmu każą zastanowić się nad ich wzajemną symbiozą historyczną.
Czarna Teoria: W najnowszym “Innym Świecie” będziecie mogli znaleźć mój tekst o ruchu “Alt-Right”. Felieton jest rozwinięciem prelekcji z Kongresono, którą wygłosiłem we Wrocławiu w tym roku. Temat wzrostu popularności skrajnej prawicy, oraz odpowiedzi na to ze strony radykalnej lewicy z zapałem śledziłem przez ostatnie niemalże dwa lata, a wyszukując informacji i tłumacząc je, dzieliłem się nimi na łamach Czarnej Teorii. Starałem się zarysować cały proces, jakim było dochodzenie, a w końcu niestety przejęcie władzy przez Donalda Trumpa, wypunktować najważniejsze przełomowe wydarzenia, zarysować postacie oraz zestawić to wszystko z wspomnianą już odpowiedzią, a wręcz odrodzeniem radykalnej lewicy w USA. Nie zabrakło odwołań do polskiego podwórka, ponieważ uważam, że taktyka “Alt-Right” świetnie się przyjęła w Polsce i Europie. Miłej lektury.
K.
Grecja w Ogniu: Jak już pewnie wiecie lada dzień ukaże się nowy numer Innego Świata. Polecam w nim literacki tekst poświęcony “greckim” anarchistom z Kozani, aresztowanym w 2013 za rabunek banku i urzędu pocztowego. W grupie tej działał Nikos Romanos, przyjaciel zabitego w 2008 r. Alexisa Grigoropulosa. Osobną rzeczą przygotowaną przez GwO w nowym IŚ jest komiks undergroundowego rysownika “Spaina” Rodrigeuza, poświęcony Nestorowi Machno. Zapraszam do lektury!
Inny Świat: Jak już wiecie, nowy numer pisma ujrzał światło dzienne i lada chwila będzie ogólnodostępny… A tak przedstawia się jego pełna zawartość:
1844 rok. Karol Marks (August Diehl) przebywa ze swoją żoną Jenny na emigracji w Paryżu. Spotyka tam Fryderyka Engelsa (Stefan Konarske), syna właściciela fabryki. Zajmuje się on nowym zjawiskiem zubożenia angielskiego proletariatu. Mimo cenzury, zamieszek i policyjnych nalotów, wspólnie przyczyniają się do narodzin komunizmu. Jest to największa polityczna zmiana w dziejach od czasów renesansu. Dokonali jej – całkowicie niespodziewanie – aroganccy i zabawni synowie zamożnych rodzin. Film obejrzysz TUTAJ.
Trailer:
Uwaga! Film znajduje się poniżej.
Akcja Bezpośrednia była grupą anarchistycznej partyzantki miejskiej walczącą w Kanadzie na początku lat ’80 (Nie należy mylić jej z analogiczną grupą o tej samej nazwie działającą we Francji). Założyli ją, żyjący we wspólnej komunie, radykalni aktywiści Ann Hansen i Brent Taylor, elektronik Doug Stewart oraz gitarzysta Subhumans Gerry Hannah i jego dziewczyna, nastoletnia July Belmas. Pod koniec lat ’70, w ramach badań uniwersyteckich, Ann Hansen odbyła podróż do Francji, gdzie spędziła kilka lat w środowisku działaczy wspierających europejskie grupy zbrojne. Poznała tam ukrywająca się bojowniczkę RAF Sabine Schmidt, która zachęciła ją by wróciła do Kanady i zbudowała tam własną grupę.
Konserwatywne, górnicze miasteczko, z którego ucieka, kto może. Kiedyś spokojne, dziś targane strajkami w proteście przeciwko planom zamknięcia 20 kopalń przez neoliberalny rząd Margaret Thatcher, która wypowiedziała robotnikom i ich rodzinom wojnę.
Kiedy poczucie wrogości wobec wszystkiego, co obce osiąga apogeum, niespodziewanie przyjeżdżają tu kolorowym busem geje i lesbijki ze stolicy. Na ratunek potrzebującym! Czy padną najgorsze obelgi i posypią się zęby? Czy jedni i drudzy będą potrafili podać sobie pomocną dłoń? Co musi się wydarzyć, by konserwatywni mieszkańcy przyjęli pod strzechy aktywistów walczących o równouprawnienie? Co musi się stać, by staruszki odważyły się ruszyć w rajd po nocnych klubach Londynu? I czy wszyscy będą umieli razem bawić się i tańczyć w rytm hitów Bronski Beat?
W końcowych latach apartheidu czterej żołnierze Afrykańskiego Kongresu Narodowego przekradają się przez granicę do RPA, którą opuścili jako młodzi chłopcy po zamieszkach w Soweto w 1976 roku. W ciągu dziesięciu miesięcy przeprowadzają szereg zamachów na brutalnych policjantów znęcających się nad czarnoskórą ludnością i polityków wspierających apartheid. Potem decydują się przenieść walkę do dzielnic białych i dokonują ataków bombowych, w których giną również przypadkowi cywile. W końcu zostają zdradzeni i trafiają do aresztu, gdzie są torturowani i zmuszeni do podpisania obciążających ich zeznań.
Swoim przesłaniem film nawiązuje do młodzieżowego buntu końca lat 60. XX wieku Był drugim, po Swobodnym jeźdźcu, filmem drogi nawiązującym do idei niczym nieskrępowanej wolności jednostki. Samotny bohater (buntownik bez powodu) wyzwala się spod kontroli społeczeństwa, ignorując obowiązujące w nim zakazy i nakazy. Zyskuje poczucie pełnej wolności w pędzącym przez bezkresne amerykańskie pustynie samochodzie. Bohater jest weteranem wojny wietnamskiej i byłym policjantem, który porzucił służbę.
“Mówić o wolności to jedna rzecz, być wolnym to już zupełnie coś innego”
„Easy Rider” jest typowym filmem drogi. Przez wszystkie lata od premiery urósł do miana kultowego. Od początku do końca przesiąknięty jest narkotykami wszelkiej maści – począwszy od trawy i LSD, skończywszy na kokainie. Nie jest jednak jakimś narkomańskim bełkotem, co to, to nie. Jego bezapelacyjna „kultowość” polega na ukazaniu wolność, takiej, jaką ją widzieli hippisi pod koniec lat 60. „Easy Rider” nie stracił jednak swojej świeżości, bo do dzisiaj potrafi wzbudzić ożywione dyskusje, potrafi zirytować i zachwycić.
“Aust, Edel, i Eichinger stworzyli kinematograficzny obraz, rozbijający w dużej mierze romantyczną aurę, która w pewnych kręgach, wciąż otacza tych zabójców” – neokonserwatysta Jeffrey Herf
“Tylko film, taki jak ten, może pokazać młodym ludziom jak brutalne i krwiożercze były działania RAF tamtego okresu”. – Jörg Schleyer
„Baader – Meinhof Complex” jest filmem z 2008 roku, napisanym przez Uli Edela i wyprodukowanym przez Bernda Eichingera. (W filmie jako: Baader, Meinhof, Ensslin, Raspe i Meins grani są kolejno, przez Moritza Bleibtreu, Martine Gedeck, Johanne Wokalek, Nielsa-Bruno Schmidta i Stipe Ercega.).
Film mógł zawierać wiele rzeczy. Patrząc na trailer, film z pewnością zapowiadał się pasjonująco i liczyłem, że będzie zawierał on świetną ścieżkę muzyczną. Obawiam się jednak, że przyniósł lekkie rozczarowanie na obu tych płaszczyznach. W warstwie montażowej, urywkowe i przeskakujące ujęcia, były nieco ryzykownym zamierzeniem – choć sprawdzało się to w niektórych scenach (np. Ofensywa majowa i Trzeci Strajk Głodowy), zawodziło z kolei w innych jak np. podczas ostatnich dni Niemieckiej Jesieni.
Tak jak zaznaczyłem film mógł zawierać wiele istotnych rzeczy. Jednakże, rzetelne sportretowanie Frakcji Czerwonej Armii z pewnością nie miało tu miejsca. W rzeczy samej, nieudanie naśladując dzieło liberalnego dziennikarza, Stefana Austa, film ilustruje różnorodność sposobów, jakimi można kłamać za pośrednictwem obrazu. Continue reading Wszystkie klisze w jednym miejscu: Baader-Meinhof Komplex i mokre sny państwa
Film argentyńskiej reżyserki Lucí Puenzo z 2007 roku opowiada niezwykłą, a zarazem zupełnie zwyczajną historię nastolatków szukających swojej tożsamości i swojego miejsca w świecie.
Główną/ym bohaterką/em jest Alex, hermafrodyta urodzona/y w Argentynie, a wychowana/y w Urugwaju, ponieważ rodzice nie zgodzili się na usunięcie u ich dziecka „nadliczbowej” ilości narządów płciowych. Chcieli uciec przed prawem i dać dziecku możliwość wyboru płci w późniejszym czasie. Zamieszkali w niedużej nadmorskiej miejscowości, gdzie ojciec zajmuje się badaniem i ochroną żółwi morskich. Dziecko zostało wychowane jako dziewczynka i wszystko było by dobrze, gdyby nie okres dojrzewania.
