☩ Te igitur ☩

“Прымі, святы Ойча, Усемагутны вечны Божа, гэтую беззаганную гостыю, якую я, нягодны слуга Твой, прыношу Табе, Богу майму, жывому і праўдзіваму, за незлічоныя грахі, знявагі і занядбанні мае і за ўсіх тут прысутных, а таксама за ўсіх верных хрысціянаў, жывых і памерлых, каб мне і ім яна паслужыла для збаўлення і жыцця вечнага”.

Да IV ст. ахвяраванне дароў адбывалася ў цішыні, аднак потым быў уведзены звычай спяваць падчас ахвяравання псальмы, каб людзі не нудзіліся. Св. Аўгустын у сваіх творах згадвае пра гэты звычай, а яго правобраз можна бачыць у старым законе, дзе сыны Аарона, пакуль першасвятар прыносіў у ахвяру кроў вінаграду, трубілі ў срэбраныя трубы, а спевакі ўзнімалі свой голас і напаўнялі святыню салодкім спевам (Сір 50).

Слова “аферторый” — ад лац. “offerre”, ахвяраваць, прысвячаць — сёння выкарыстоўваецца ў двух адрозных значэннях: па-першае, яно азначае малітву, якая ў Імшале называецца “offertorium” і якую святар чытае адразу пасля Сімвала веры; па-другое, гэтым словам называюць усё, што адбываецца на алтары ад канца гэтай малітвы да завяршэння ахвяравання хлеба і віна.

У рымскім абрадзе Сімвал веры прамаўляецца адразу пасля Евангелля або пасля казання, калі яно ёсць. У масарабскім абрадзе ён чытаецца непасрэдна перад “Ойча наш”, як у 589 годзе наказаў Трэці Таледскі сабор, каб людзі прымалі Цела і Кроў нашага Пана ў святой Камуніі з сэрцамі, поўнымі веры і любові.