Ανάληψη ευθύνης

(φωτογραφίες από καθεστωτικά)

Ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου προβήκαμε σε ένα διπλό χτύπημα στην περιοχή Ζωγράφου καίγοντας ολοσχερώς ένα φορτηγό/ψυγείο μεταφοράς κρεάτων, με εμπρηστικό μηχανισμό. Επιτεθήκαμε επίσης στο αμάξι ενός κυνηγού σπάζοντας και καίγοντας το ρίχνοντρας βενζίνη στο εσωτερικό του. Αναλαμβάνουμε επίσης την ευθύνη για την Πράσινη Νέμεσις Πράξη 3η.
Επιτιθόμαστε αδιακρίτως σε ό,τι συμβάλει στον εγκλεισμό, στην κακοποίηση και στην δυστυχία των ζώων. Είτε αυτό είναι μια βιτρίνα καλλυντικών είτε είναι ένα κρεοπωλείο κτλπ.

ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ

Οι άνθρωποι από τα πολύ παλιά χρόνια χρησιμοποιούσαν τα ζώα προς όφελος τους. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων της, η εκμετάλλευση των ζώων γιγαντώθηκε ενώ η αξία της ζωής υπονομεύτηκε. Ο ανθρωποκεντρισμός είναι αυτός που οδηγεί εκατομμύρια ζώα στο θάνατο προκειμένου να γίνουν τροφή, και όχι μόνο. Εργαστήρια γεμάτα πειραματόζωα. Επίσης οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ακόμα τα ζώα για την δική τους διασκέδαση.

Η νοοτροπία του ανθρώπινου είδους τον έχει κάνει να πιστεύει πως είναι πιο σημαντικός από την φύση και από κάθε άλλο ζώο, κοιτάζοντας συνεχώς πως θα καταφέρει να κερδοφορήσει από την καταστροφή, την λεηλασία, την εξημέρωση και τον θάνατο των ζώων και της γης. Σε αυτό το σύστημα αξιών τα ζώα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι αντικείμενα προς χρήση και ευχαρίστηση με τη λογική ότι έχουν τον πλήρη έλεγχο σαν να είναι ιδιωτική τους περιουσία. Γιαυτό και δεν μένουμε έκπληκτοι όταν οι πολίτες, τα μίντια και γενικότερα ολόκληρη η κοινωνία γίνονται έξω φρενών στη θέα ενός σπασμένου κρεοπωλείου ή ενός καμμένου αυτοκινήτου που ανήκει σε κυνηγό ενώ οι ίδιοι χειροκροτούν στα φεστιβάλ και τις γιορτές όπου συστηματικά τα ζώα βασανίζονται, γελιοποιούνται και θανατώνονται για πλάκα ή πολύ απλά για τις “παραδόσεις”. Με την ίδια λογική όλοι αυτοί δεν νοιάζονται ότι το φαγητό με το οποίο γεμίζουν τα ψυγεία και τα ράφια των σουπερ μαρκετ προέρχεται από ένα ατελείωτο μαρτύριο εγκλωβισμένων ζώων σε φάρμες και εργοστάσια, ζώα που ταΐζονται καταναγκαστικά με αντιβιοτικά και άλλα φάρμακα μεγαλώνοντας σε άθλιες συνθήκες ώστε να πάρουν το επιθυμητό βάρος και μέγεθος σε ελάχιστο χρονικό περιθώριο. Όλοι βλέπουμε τα ζώα συντροφιάς να πωλούνται στα μαγαζιά απλά για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες κάποιων ανθρώπων, για να νιώσουν δηλαδή ότι κάτι τους ανήκει, ή για να ευχαριστήσουν την παρορμητική επιθυμία φέροντας τους σαν να είναι μωρά καθώς έτσι γεμίζουν το κενό της ανυπαρξίας και της μοναξιά τους. Επίσης δεν βλέπουμε πουθενά αυτούς τους πολίτες να γίνονται έξω φρενών όταν κάποιοι άλλοι δηλητηριάζουν, χτυπάνε, μαχαιρώνουν, σκοτώνουν και βασανίζουν αδέσποτα σκυλιά και γάτες. Για αυτούς και για πολλούς λόγους ακόμα επιλέγουμε να επιτεθούμε στους υπεύθυνους και να τους δώσουμε πίσω μια μικρή γεύση,όχι μόνο καίγοντας τις ιδιοκτησίες και τις δομές ή κάνοντας σαμποτάζ στα καταναλωτικά αγαθά και στην εμπορική ροή αλλά και γιατί όχι μην επιτεθούμε και στους ίδιους.

ΒΙΓΚΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑ

Ο βιγκανισμός από μόνος τους είναι ρεφορμισμός και δεν πρόκειται ούτε να απελευθερώσει ζώα ούτε να κάνει ζημία σε καμία βιομηχανία. Ο αντισπισισμός κατά τη γνώμη μας είναι κομμάτι της ευρύτερης αναρχίας και του αντιφασισμού ο οποίος στην χώρα που ζούμε και δρούμε δεν είναι ιδιαίτερα κατανοητός. Όποιος σέβεται τη ζωή και την ελευθερία ξέρει πολύ καλά πως πρέπει να πράξει και γιαυτό δεν είμαστε εμείς εδώ για να κουνήσουμε το δάχτυλο σε κανέναν. Πρόκειται για μια προσωπική επιλογή και τίποτα παραπάνω. Ο βιγκανισμός πλέον έχει εξελιχθεί μέσω της σύγχρονης βιομηχανίας σε lifestyle κουλτούρα που ξεπλένει δήθεν την συνείδηση, άκρως πασιφιστική και νόμιμη οπότε μόνο οικονομικό πλήγμα δεν είναι. Εκατομμύρια ζώα παραμένουν στα κλουβιά περιμένοντας τον θάνατο, στην καλύτερη περίπτωση, σε βιομηχανίες και φάρμες που χρησιμοποιούν τακτικές των ναζί στο Άουσβιτς. Όλο αυτό λοιπόν είναι απλά μια θεωρία και όταν μια θεωρία δεν μπορεί να περάσει στην πράξη δεν είναι τίποτα άλλο από μια “φιλοσοφία”. Με τη δράση Πράσινη Νέμεσις στοχεύσαμε προϊόντα τα οποία ναι μεν έχουν παραχθεί από ζώα ή ανήκουν σε εταιρίες που εκμεταλλεύονται ζώα για την παραγωγή άλλων αλλά ένα ακόμα κριτήριο είναι ότι αποτελούν βασική ανάγκη για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.Μέσα από αυτή τη δράση δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα κλείσουν οι εταιρίες ή θα σταματήσει το μαρτύριο των ζώων αλλά θέλαμε να κάνουμε μια μικρή οικονομική ζημιά στις εταιρίες κολοσσούς.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΤΑΞΙΚΟΣ

Ο εγκλεισμός και η εκμετάλλευση των ζώων δεν υποστηρίζεται μόνο από την βιομηχανία και τον καπιταλισμό αλλά και από κοινούς ανθρώπους κάθε τάξης -φτωχούς, εργάτες, μεσαίους και πλούσιους-
Γιαυτό το λόγο λοιπόν, δεν κάνουμε διακρίσεις μεταξύ μεγάλων εταιριών ή μικρών μαγαζιών σε γειτονιές καθώς όλα αυτά είναι κομμάτι του ίδιου συστήματος. Με την ίδια οργή και θέληση θα σπάσουμε ένα συνοικιακό κρεοπωλείο, και με την ίδια οργή και θέληση θα κάψουμε τις εγκαταστάσεις μια μεγάλης εταιρίας ή θα φυτέψουμε μια σφαίρα στα κεφάλια αυτών που είναι υπεύθυνοι για αυτές τις “δουλειές”.
Στηρίζουμε κάθε μορφή επίθεσης με κάθε συνέπεια ενάντια σε αυτούς που βασανίζουν και κερδοφορούν εις βάρος των ζώων με κάθε τρόπο και δεν αρκούμαστε μόνο στις υλικές ζημιές. Επίσης δεν αρκούμαστε μόνο στις επιθέσεις σε εργασιακούς χώρους, μαγαζιά ή μέσα που χρησιμοπιούνται για την εκμετάλλευση των ζώων αλλά στηρίζουμε κάθε μορφή επίθεσης στα σπίτια τους και σε κάθε ιδιωτική τους περιουσία.

-Έχουμε κουραστεί πια με τις “συμβολικές” δράσεις που έχουν ως στόχο να μην βλάψουν κανένα ή με τα σαμποτάζ χωρίς επιπτώσεις, ή με τις δράσεις που ξεπλένουν την συνείδηση φορώντας το μετάλλιο, όσο οι ένοχοι ζουν μια ήρεμη ζωή χωρίς φόβο.

-Έχουμε κουραστεί πια με τον ακτιβισμό και πόσο μάλιστα με την ακτιβίστικη νοοτροπία που θέλει να είναι φιλική με όλους χωρίς να τραυματίζει συναισθηματικά κανέναν, πείθοντας τον καθένα ότι είναι δίκαιη και σώζει τα ζώα και τη γη χωρίς κανένας να λερώνει τα χέρια του και εκ του ασφαλούς.

-Έχουμε κουραστεί πια με την πασιφιστικη νοοτροπία και όσους γίνονται έξω φρενών με όσα λέμε και με όσα κάνουμε επειδή προωθούμε επιθέσεις εναντίων ανθρώπων με όλα τα μέσα. Μήπως πιστεύεται ότι έχοντας μια βιγκαν lifestyle ζωή και προπαγανδίζοντας την θα καταφέρετε τίποτα? Εμείς ξέρουμε και είμαστε σίγουροι πως η εκμετάλλευση των ζώων και η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν θα σταματήσει αλλά τουλάχιστον θα τους επιστρέψουμε λίγο από το μαρτύριο που προκαλούν. Για το μόνο που είμαστε σίγουροι είναι ότι δεν θα παραμείνουμε σιωπηλοί.

ΜΑΥΡΟΠΡΑΣΙΝΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ

ΣΠΦ: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ

(Λάβαμε 7/1/18)

Είναι στιγμές στο συνολικό αγώνα για την ελευθερία και τη χειραφέτηση που αποτελούν φλόγα αντίστασης, αξιοπρέπειας και ανυπακοής απέναντι στο ακέφαλο τέρας της κυριαρχίας. Είναι επιλογές που συμπυκνώνουν το νόημα όλων αυτών των λέξεων και το καθρεπτίζουν σε μια πορεία ζωής. Αυτές οι στιγμές , αυτές οι επιλογές έχουν τη δύναμη να λάμπουν, ειδικά στο σκοτάδι μιας γενικευμένης κοινωνικής σιωπής, απάθειας , αδράνειας και αδιαφορίας απέναντι στη βαρβαρότητα του κόσμου της Εξουσίας. Και για αυτό και έρχεται βαρύ το χέρι του Νόμου να τιμωρήσει, να εξοντώσει, να εκδικηθεί έτσι ώστε να χτυπήσει όχι μόνο τα πρόσωπα που σε συγκεκριμένες καίριες στιγμές πήραν κάποιες καίριες επιλογές , αλλά και για να αποτελειώσει τη δύναμη της λάμψης αυτών.

Ο σύντροφος Γρηγόρης Τσιρώνης επέλεξε να σηκώσει το βάρος μιας δύσκολης επιλογής, αυτή της φυγοδικίας , αλλά ταυτόχρονα και της αδιαπραγμάτευτης ελευθερίας με τίμημα να περάσει 9 χρόνια της ζωής του κυνηγημένος , στοχοποιημένος από από την αντριτρομοκρατική και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της για πληθώρα ενεργειών ριζοσπαστικού χαρακτήρα χωρίς ποτέ να υπάρξουν στοιχεία , επικηρυγμένος και εκτεθειμένος κατά συνέπεια στα πιο ταπεινά κοινωνικά ένστικτα . Η δική του επιλογή δε μπορεί να θεωρηθεί ξεκομμένη από ένα ευρύτερο πλαίσιο ριζοσπαστικοποίησης μιας ολόκληρης εποχής που έμελε να εκραγεί λίγο αργότερα κάτι το οποίο έπαιξε ρόλο και στην σκληρότητα με την οποία ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζεται από την καταστολή . Αφού πέρασε εννιά χρόνια φυγόδικος , αφότου συνελήφθη και έμεινε δυόμιση ολόκληρα χρόνια όμηρος στα χέρια του κράτους , ο ένας χρόνος φυλακής εξαφανίστηκε ως διά μαγείας και δεν μετράει πουθενά ως χρόνος έκτισης πραγματικής κάθειρξης μόνο και μόνο επειδή τα πλοκάμια της δικαστικής μαφίας έλλειψη πραγματικών στοιχείων τον έκριναν αθώο για τις κατηγορίες εκείνες που τον εξώθησαν σε εννιά χρόνια φυγοδοκίας. Κι αφού εν τέλει εξέπνευσε και το τυπικό όριο της 18μηνης προφυλάκισης του τον αποφυλακίζουν με τον ασφυκτικό όρο του κατ’ οίκον περιορισμού.

Αυτός ο απεχθής όρος συνιστά μια νέα μορφή εγκλεισμού με νέες διαφορετικές παραμέτρους από τις προηγούμενες. Δεν είναι μόνο φυσικά ο περιορισμός στον ελάχιστο χώρο ενός σπιτιού και η έλλειψη προαυλισμού όπως αυτή προβλέπεται σε κανονικές συνθήκες φυλάκισης. Είναι ότι εκτίει ουσιαστικά μια αόρατη ποινή που δεν προσμετράται πουθενά ως τέτοια ούτε έχει το δικαίωμα κάποιου ευεργετικού υπολογισμού ποινής μέσω εργασίας ή άλλων εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Πρόκειται βασικά για μια σαδιστικής εμπνεύσεως μεταχείριση που μετατρέπει την οικογενειακή του εστία σε φυλακή.

Εμείς από τη δική μας πλευρά αποτελούμε το κομμάτι μιας ολόκληρης γενιάς που είδε και αξιολόγησε υψηλά επιλογές σαν κι αυτή του σύντροφου Γρηγόρη Τσιρώνη . Η περηφάνια, η αξία, το σθένος η αγωνιστικότητα που αντανακλούσαν και αντανακλούν διαχρονικά δεν ήταν δυνατόν να μας αφήσουν ανεπηρέαστους. Και για αυτό δεν μπορούμε ούτε τώρα να σταθούμε αδιάφορα απέναντι στη νέα σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο σύντροφος μας.

Στεκόμαστε ολόψυχα λοιπόν και με όλη μας τη θέρμη αλληλέγγυοι στον αναρχικό Γρηγόρη Τσιρώνη και του ευχόμαστε δύναμη στην προσπάθεια του να απαλλαγεί από τον επαχθή περιοριστικό όρο της κατ’ οίκον φυλάκισης, μια προσπάθεια η οποία εντάσσεται η ίδια στο πλαίσιο μιας πολιτικής σύγκρουσης με το ασφυκτικό καθεστώς επιβολής περιοριστικών όρων γενικώς. Η έκβαση αυτού του αγώνα θα είναι παρακαταθήκη για πράγματα που θα ακολουθήσουν στο μέλλον και για αυτό ελπίζουμε οι συσχετισμοί να γείρουν προς την πλευρά της ελευθερίας.

ΑΜΕΣΗ ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΡΗΓΌΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ

Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Μιχάλης Νικολόπουλος

Θεόφιλος Μαυρόπουλος

Δαμιανός Μπολάνο

Γιώργος Νικολόπουλος

Παναγιώτης Αργυρού

Χάρης Χατζημιχελάκης

20 κοτοπουλάκια απελευθερώθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ανώνυμο σημείωμα:

Δεκέμβρης, Μίντλαντς Ηνωμένο Βασίλειο

Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων εισέβαλε σε μια φάρμα με κότες κατά την διάρκεια της νύχτας και απελευθέρωσε 20 κοτοπουλάκια 2 εβδομάδων αποτρέποντας έτσι την θανάτωσή τους στις πρώτες 42 ημέρες της ζωής τους

Αυτά τα 20 κοτοπουλάκια θα ζήσουν μια ζωή γεμάτη αγάπη και ελευθερία, μακριά από τους ανθρώπους που θέλουν να τα βλάψουν.

Μετάφραση Traces of Fire

(Πηγή : frentedeliberacionanimal.net)

Χαλάσματα – Τοποθέτιση σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα στο πολυτεχνείο.

(Λάβαμε 5/12/17)

Και τελικά το πολυτεχνείο απέκτησε άξιους απολογητές και υπερασπιστές, ελεύθεροι να το νοηματοδοτήσουν κατά το δοκούν αποθέτοντας το σε περίoπτη θέση στον πολιτικό χάρτη. Δυστυχώς, η κατάκτηση αυτή της μεταπολίτευσης απέτυχε να ισοσταθμιστεί από τον αντίλογο άξιων υπονομευτών. Εμείς πρώτοι πρώτοι απεκδυόμαστε το παραπάνω καθήκον υπό το άχθος της επιλογής να αποχωρούμε σιωπηλά από τις γεμάτες χλαπαταγή γούβες των πολιτικών, ευτράπελων αψιμαχιών. Προτιμούμε να μιλάμε εν απουσία επίδοξων διαστρεβλωτών, εκεί που τα λόγια μπορούν να ασκήσουν την ποιητική αμεσότητα τους ουρλιάζοντας καθαρά και ανερυθρίαστα, εξαίροντας χάσματα όσο και αποκλίσεις, πάντα σημαδεύοντας στην κατασκευή νέων. Γι’ αυτό η παρούσα ανακοίνωση προσιδιάζει περισσότερο σε χασμουρητό, απαραίτητο όμως εν είδει χαρακτηρισμού για όσα διαδραματίστηκαν και για όσα μένει να συμβούν με αφορμή τις εξελίξεις στο πολυτεχνείο και ότι οδήγησε σε αυτό.

Εκκινώντας από την ειρωνεία της υπόθεσης, δηλαδή τον κοινό τόπο παρά το πρόδηλο νείκος των δύο αντιμαχώμενων πλευρών, ο οποίος μεθοδικά τους οδήγησε να ανταγωνίζονται για την διαχείρηση της αστικοδημοκρατικής γιορτής. Γιατί, ας μην λησμονούμε πως προϋπόθεση για μια σύγκρουση συμφερόντων αποτελεί η συνάντηση τους σε κοινό τόπο με κοινό διακύβευμα. Κατανοητό αυτό πιστεύουμε. Οπότε ποιό ήταν αυτό το τόσο βαρύτιμο διακύβευμα γύρω από το οποίο οι ποιμένες μαζί με τον σάλαγο των ζωντανών τους συγκρούστηκαν; Φυσικά, το πτώμα μιας εξέγερσης στην οποία αν όντως δεν είχε εκπνεύσει πιθανότατα, αμφότεροι δεν θα είχαν την παραμικρή θέση. Και αυτό διότι η μέρα αυτή ανήκει στο λαό αφήνοντας με αυτή την έννοια να εννοηθεί όλο το εύρος των συνεπειών της, τουτέστιν αυτόματως η μέρα αυτή δεν ανήκει σε αναρχικούς, σε εξεγερμένους, σε εγωιστές, σε αυτόβουλα πρόσωπα, σε ανειρήνευτους πολέμιους της κοινωνίας και της δημοκρατικής χαβούζας. Ανήκει στο λεφούσι, στις αφαιρέσεις, στις παρατάξεις, στα κόμματα, στην τυφλή αγανάκτιση, στα χαυνωμένα τέκνα του θεάματος και της φαινομενικότητας, στο θυμικό της πλέμπας. Ανήκει σε όσους έχουν ανάγκη το μερίδιο τους από τις κυρίαρχες υπερασπιστικές γραμμές που η μεταπολιτευτική δημοκρατία αναδεικνύει από το παρελθόν, προκειμένου να εξασφαλίσουν θέση στο παρόν της. Είτε ως εξεγερμένοι, είτε ως πρωτοπορία, είτε ως μοιρολογίστρες, είτε ως κομματικά σκουπίδια σημασία έχει να κατοχυρωθεί μια θέση στο ψηφιδωτό των διεθέσιμων ιστορικών αφηγήσεων. Αντιθέτως όμως, από πλευράς μας, το πολυτεχνείο βρίσκεται στην δέουσα θέση μαζί με τους πολλαπλούς μνηστήρες του. Στα ερείπια του ιστορικού τέλματος των σύγχρονων κοινωνιών. Και κάθε χρόνο θα συνεισφέρουμε στην στηλίτευση του, ούτως ώστε να ενταφιαστεί βαθύτερα.

Μην έχοντας να διακδικήσουμε το παραμικρό από τον αντιδικτατορικό αγώνα του αγέρωχου ελληνικού φοιτηταριάτου και ευρύτερα του ελληνικού λαού που εξ αρχής αντιτάχθηκε σύσσωμα ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς (γελάει η ιστορία), αποστασιοποιημένοι, επιλέξαμε τη θέση του παρατηρητή, συνεπώς και θέση αποχής από την ανανέωση των εκτιθέμενων γεγονότων προς μαζική κατανάλωση. Αποχή οριστικά από τα κονιορτοποιημένα δίκτυα κυκλοφορίας υποσχέσεων, απαραίτητων αποκλειστικά για την συντήρηση των σύγχρονων συσχετισμών δύναμης και τον εξοβελισμό των ανόθευτων ανατρεπτικών εγχειρημάτων στην αφάνεια. Αποχή συνδεδεμένη στατηγικά με την επισκοπεία του κοινωνικού σώματος προκειμένου να εντοπίσουμε τα σημεία εκείνα σε κατάσταση ολιγορίας και ολικής σύγχησης. Σημεία εμφανή περισσότερο στο ανέκκλητο, ολοκληρωτικό ξεθώριασμα των έωλων, παροδικών αμφισβητήσεων καθώς συγκρούονται στα μεθόρια της συνήθους εφαρμογής τους και της λήθης εξαιτίας της επελαύνουσας ανίας που τόσο πιστά εξυπηρέτησαν. Διότι και η φαινομενική αμφισβήτηση όταν οι συνθήκες για την αναπαραγωγή της αφανίζονται ακόμα και σε μια κοινωνία ερειδόμενη σε περισσεύματα επί περισσευμάτων η ίδια καθίσταται περιττή. Οι κυβερνητικοί φορείς, τα κόμματα, τα εκπαιδευόμενα στα σχολικά έδρανα μούλικα, το ευνουχισμένο, ευκαταφρόνητο φοιτηταριάτο, τα ευτράπελα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οι πεφυσιωμένοι κρυφοπατριώτες, τιμητές της ακατάβλητης, δημοκρατικής ελλαδάρας, οι νεκροζώντανοι, υπέργηροι, άλλωτε αγωνιστές ανθοφόροι συνταξιούχοι, όλος αυτός ο συρφετός καταδεικνύει την απουσία φαινομενικής αμφισβήτησης στον θίασο του πολυτεχνείου. Πόσο μάλλον η συνύπαρξη τους υπό την αιγίδα πάντα της πανταχού παρούσας δημοκρατικής αβροφροσύνης και του διασφαλισμένου εξ αυτής βουβού, παρά την ακατάσχετη χλαλοή, διαλόγου. Το εξεγερμένο πολυτεχνείο πέθανε μαζί με το σύστημα και το περιβάλλον που το εξέθρεψε. Ζήτω το διασυρμένο, ευηπόληπτο και δικαιούχο πολυτεχνείο των αγωνιστικών ποπ ασμάτων, των αυχμηρών δακρύων και των τραπεζοστόλιστων, μπογιατισμένων διαδρόμων. Ζήτω όμως και το πολυτεχνείο της ξεδοντιάρικης επαναστατικής επαιτείας, της θλιβερής, νηπιακής καγκελαρίας, της αφοπλισμένης ανατρεπτικής προοπτικής και της στείρας, φαύλης συνθηματολογίας. Το πολυτεχνείο είναι νεκρό, αλλά κάποιοι μη αρκούμενοι στον ενταφιασμό του, θέλησαν να θάψουν μαζί του την ψυχοραγούσα, μα ασίγαστη δυνητική αποστασία.

Οι αναρχικοί δεν έχουν ανάγκη πολυτεχνεία, μήτε αγελαίες δύσοσμες αναθυμιάσεις αγανάκτησης προκειμένου να συγκροτήσουν μια οξεία επιθετική δραστηριότητα. Ιδίως το κουφάρι τους. Το πολυτεχνείο όπως αποτυπώθηκε ευκρινέστατα προηγουμένως ανήκε στην διαμαρτυρόμενη πλέμπα. Καμία εξέγερση το 73 δεν οργανώθηκε γύρω από αναρχικά χαρακτηριστικά θέτοντας σε κίνηση μια συμπαιγνία ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την εξουσία και τον πολιτισμό. Εκτός βέβαια αν ορισμένοι επιλέγουν συνειδητά τον ρόλο του σε κωμικό βαθμό εθελότυφλου, πιστεύοντας πως το εξεζητημένο πανό δέκα ανθρώπων ”κάτω η εξουσία” εξέφραζε τις προσπάθειες χιλιάδων να πλήξουν ανέξοδα και ατελέσφορα ένα στρατιωτικό καθεστώς. Φυσικά, σύνολη αυτή η κατάσταση απηχεί τους λόγους για τους οποίους σταχυολογείται η επιβράβευση μιας εξέγερσης με άοπλους πολίτες να δέχονται καταιγισμό πυρών ή να εκτοξεύουν τρόφιμα σε άρματα μάχης ως αξιομνημόνευτη και παραδειγματική για τους υπηκόους μιας δημοκρατίας. Διότι ακριβώς αυτό το οργιλό συνονθύλευμα εναντιονώταν διαμέσου ομόλογου ασυνάρτητου τρόπου, πολιτικά σε μία αμφισβητούμενη, κλονιζόμενη κοινωνική πραγματικότητα και όταν αυτή κατέρρευσε, παίρνοντας με την σειρά του την σκυτάλη, χειροτόνησε τους υπερασπιστές του, πένθησε για τους νεκρούς του και επέβαλε τις μεθόδους του. Οι γενναιόφρονες φοιτητές κατόρθωσαν να αποκτήσουν πρόσβαση στις πολυπόθητες φοιτητικές ζωές της ανεμελιάς επί πίστωση, οι ηγέτες να κατακτήσουν τιμαλφείς θέσεις στον μετέπειτα πολιτικό χάρτη, ο λαός αμείφθηκε για την ευψυχία του με περισσότερα από τριάντα χρόνια τρυφής και καταναλωτικής πλησμονής, η κουλτούρα μυήθηκε ομαλά στην νέα περίοδο του μετανεωτερικού σχετικισμού, του ηδυπαθή ηθικισμού και του κοσμοπολίτικου οπτιμισμού. Οι περισσότεροι βέβαια όσο μηχανικά διαμαρτυρήθηκαν ωσαύτως επέστρεψαν στα σπίτια και τις ζωές τους, συνεχίζοντας να κάνουν τα ίδια ακριβώς πράγματα, ανεπηρρέαστοι από τις μεταβολές και τις ανακατατάξεις στον αποπληκτικό περίγυρω τους. Οι σύγχρονες αναπολήσεις της χρυσής εποχής των χρόνων 67-74 ( τότε που κοιμόμασταν με ανοιχτές τις πόρτες και η εργασία ήταν δεδομένη ) αποκαλύπτουν τι πραγματικά ήταν ικανό ανέκαθεν να διαταράξει την επιφάνεια στο απάνεμο υπαρξιακό τους έλος. Εργασία, κατανάλωση, άνεση, ιδιοκτησία και ακίνδυνες απολαύσεις. Χονδρικά, μαμ, κακά και νάνι. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, με τον κάθε όρο να εμφανίζεται ως η προσήκουσα κατάληξη στην πασίγνωστη, προμετωπίδα  ψωμί-παιδεία-ελευθερία. Οποιαδήποτε, λοιπόν προσπάθεια αναστήλωσης ή και απλής επίκλησης αυτής της εξέγερσης από αναρχικούς συνιστά ανόσια σκύλευση, ειδεχθή καπήλευση και προκλητική σύληση ενός ιερούς μαυσωλείου. Ως τέτοια επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί από τους επίγονους της εν λόγο γενιάς καθώς καλούνται να προασπίσουν τα μοναδικά απαραβίαστα κεκτημένα τους. Τις φθηνές δικαιολογίες της ολοκληρωτικής τους αποστέρησης. Τα επιχειρήματα με τα οποία επισκιάζουν το γεγονός ότι πλέον δεν τους ανήκει τίποτα, ούτε καν το παρελθόν τους.

Το παραδεδεγμένο αυτό αμάλγαμα της εορτάζουσας, αφυούς αγέλης, χρόνια τώρα εγείρει επιθυμίες υποδαύλισης και παρακώλησης του. Υγιές κατ’ εμάς φαινόμενο, αντιπροσωπευτικό των υφιστάμενων διαψεύσεων των ισχυρισμών όσων βεβιασμένα σπεύδουν να διατρανώσουν το απρόσβλητο της πολιτικής ηγεμονείας. Ωστόσο, οι ευκταίες αυτές δολιοφθορές ενάντια σε κάθε αστικό υπερθέαμα, δεν αναμένεται να συμβούν από τους όλβιους απολογητές του στους προνομιακούς χώρους άσκησης του ελέγχου του. Αν κάτι κατάφερε να προμηθεύσει η διαδραματιζόμενη αυτή διαμάχη μεταξύ του φαινομενικά νέου και του πραγματικά παρωχημένου, προς χρήση όσων ικανών να παραγάγουν χρήσιμα για την προοπτική του ξεπεράσματος συμπεράσματα, είναι η ομοιότητα του πεπερασμένου με αυτό που αφειδώς επιμένει να μας ξανασερβίρεται εσαεί ως φάρσα. Κάθε φορά όλο και πιο άνοστη, όλο και πιο αδιάφορη. Κουραστήκαμε όμως να θωρούμε το τραπέζι μας έμφορτο με περιττώματα του παρελθόντος. Η κατανάλωση του κενού και η απονενοημένη αδολεσχία στο εσωτερικό κολοβών σχέσεων ανίκανων να δώσουν έκταση στα μεγαλεπίβολα σχέδια μας, επιστράφηκε στο κατάστημα συνοδευόμενη από τα παράπονα μας και την υπόσχεση να μην ξαναπαραπονεθούμε σε κανέναν για οποιαδήποτε επιλογή μας. Δεν είναι τυχαίο πως εμείς στις 16 του μηνός απουσιάζαμε επιμελώς από τις φιλονικίες της κινηματικής μαγάρας. Απουσιάζαμε, όπως απουσιάζουμε διαρκώς από πάσα διαδικασία αναπαραγωγής των κυρίαρχων αναπαραστάσεων και του αντίστοιχου φλύαρου διαλόγου μεταξύ τους. Απήχαμε ως αναρχικοί μηδενιστές γιατί δεν αναζητούμε σανίδα επιβίωσης στην φουσκοθαλασσιά της ανυπαρξίας όσο βλέπουμε τα ανατρεπτικά εγχειρήματα του παρελθόντος να βυθίζονται μετατρεπόμενα σε τροφή για το αδηφάγο απελπισμένο πλήθος. Όσοι όμως βρέθηκαν εκεί ελπίζουμε με την σειρά τους να γνωρίζουν το γιατί ή τουλάχιστον το πως να αποφύγουν να μας απαντήσουν. Εμείς, απεναντίας, με πλήρη διαύγεια θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τα αίτια της αποστασιοποίησης μας ελπίζοντας πως η απόφαση αυτή θα κατανοηθεί στα δέοντα πλαίσια μιας συνολικότερης πολεμικής στρατηγικής και όχι ως ακόμα μια άκαπνη, εκ του ασφαλούς, λόγια κριτική, ζωτικά εξαρτώμενη από την εμπράγματη απουσία των προαναφερόμενων πολεμικών σχεδιασμών στον ιστορικό χώρο ενόσω αυτός γίνεται έρμαιο των μονοπωλείων της γενικευμένης φλυαρείας.

Η συμπλοκή στο πολυτεχνείο μεταξύ όσων από την μία προσπάθησαν να το φέρουν στα μέτρα τους και όσων από την άλλη αποτυγχάνουν μονίμως να λάβουν το αναμφίλεκτο μα συνάμα ανεπίκαιρο ιστορικό του μέγεθος μας αφήνει αδιάφορους. Εξίσου ατάραχους μας αφήνει και η επελαύνουσα κομμουνιστικοποίηση μερίδας του ας το πούμε χάριν της συνενόησης ”χώρου”, ως απάντηση στην δυσειδή, θεαματική μπαχαλοποίηση του υπολοίπου. Η αδυναμία αμφότερων να κατασκευάσουν σύγχρονες, αμιγώς αναρχικές θεωρήσεις και πρακτικές, αυλακώνεται στα εντεινόμενα, κοινά πεδία σύγκρουσης τους πάνω στα σκέλεθρα του παρελθόντος και των προσφερόμενων ανασκευάσεων του. Οι μεν αποκρίνονται στην κυρίαρχη στειρότητα ανασύροντας προοπτικές μέσα από την αίγλη του επιβλητικού, μυθοποιημένου, κομμουνιστικού μεγαλείου, οι δε λερώνουν το παρελθόν αυτό εγκολπώνοντας το στο τίποτα που εκπροσωπούν, αφαιρώντας του ακόμα και τον μοναδικό ιστορικό του χαρακτήρα. Ο αφοπλισμός του ενός στηρίζεται στην φθείρουσα δραστηριότητα του άλλου. Το παρελθόν επιστρέφει μόνο σαν φάρσα, αφού κάποιος πρότερα το κωμικοποιήσει αλλιώνοντας τα χαρακτηριστικά του. Συμπεραίνουμε, πως ότι μπορούσε να υπάρξει έχει διαδραματιστεί ήδη και ότι υπήρξε ποτέ δεν θα επιστρέψει.  Το αν ορισμένοι λοιπόν, επέλεξαν να εναντιωθούν σε μία κατ’ επίφαση αναρχική κατάληψη συνιστά πάρεργο στο πραγματικό διακύβευμα που δεν είναι άλλο από την συνάντηση τους στον ίδιο αφιλόξενο τόπο, όπου ”ό,τι εμφανίζεται ως πραγματικός βίος, απόκαλύπτεται ως βίος, πλέον αυθεντικά θεαματικός”.

Όσοι έχουν αποτινάξει τις ψευδαισθήσεις περί ύπαρξης ενός συγκροτημένου, ενιαίου, επαναστατικού αναρχικού χώρου, σίγουρα γλίτωσαν μία ακόμα ελεύθερη πτώση από το συννεφάκι της ιδεολογικής αφέλειας. Άλλο τόσο σίγουροι είμαστε πως απήχαν από τα τετριμμένα αστικά μνημόσυνα, τις ανίσχυρες εκδηλώσεις λατρείας του παλιού και τους συμβατικούς θιάσους αναπαράστασης μιας ταριχευμένης εξέγερσης. Ειδάλλως, διαβεβαιώνουμε πως αν παρευρίσκονταν ή σκόπευαν να το κάνουν, δεν θα το έπρατταν με τους ανέμπνευστους, στομώμενους όρους της εύπεπτης επιθετικότητας για την επίθεση. Οι παραλήπτες αυτών των αράδων, οι λίγοι μα αναντικατάστατοι αυτοί άνθρωποι, εμφορούμενοι από την εγγύτητα που αποκλειστικά η απορρέουσα εκ της επιλογής ολικής άρνησης της κραταίας ευτέλειας περηφάνεια, δύναται να ζωογονήσει, διακωνούν ανεπιστρεπτί στους πλατείς ορίζοντες των καταστρεπτικών παθών. Χαράζουν με εργαλεία το αίμα, την απόγνωση και το πείσμα τους το χρονικό εξεγέρσεων ακατάληπτων προς τους θεματοφύλακες των αστικών κηδειόχαρτων. Οι καθημερινές τους βαθύσκιωτες αρνήσεις δεν θα μνημονευτούν από κανένα ενθουσιασμένο κοπάδι ενώ οι ραφιναρισμένες, άπληστες εξεγέρσεις τους αναμένουν με μακροθυμία να βρουν τους προσίδιους χώρους έκφρασης και εκδίπλωσης τους. Χώρους που καμία υστεροφημία δεν πρόκειται να εξασφαλίσουν στους φιλοξενουμένους τους. Χώρους απροσπέλαστους για όσους πλέκουν εγκώμια σε ότι δεν γνώρισαν ευγνωμονώντας το για τις παραχωρούμενες επιφάσεις με την αρωγή των οποίων απελευθερώνονται εκ των ευθυνών να σταθούν κριτικά και ακλόνητα στο σήμερα.

Εν κατακλείδι αντιπροτάσσουμε στις συμπεφωνημένες παρελάσεις της επελαύνουσας αδυναμίας, την μεθοδική και επίπονη διαδικασία συγκρότησης ενός σύγχρονου, επικίνδυνου αναρχικού ρεύματος. Την προσωπική περισυλλογή και την διαπροσωπική ώσμωση των θελήσεων όσων επιδιώκουν να ακολουθήσουν τις σύραγγες του αρνητικού ως την οριστική συντριβή κάθε αξιοπεριφρόνητης σταθεράς. Και μετά πάλι από την αρχή. Ξανά και ξανά παρατηρώντας τις μορφές να μεταβάλλονται και να πάλλονται στους ρυθμούς της δημιουργικής βούλησης μέχρι το άοντο ντα φε της νιότης. Κόντρα στην αποπληκτική ηττοπάθεια του πολιτικού ρεαλισμού και στον αφελή οπτιμισμό της πολιτικής μας ήττας. Αποσείοντας τα άχρηστα βάρη του παρελθόντος, είμαστε ελεύθεροι να ξεχυθούμε στο γόνιμο κενό της απώλειας των χαρτογραφημένων διαδρομών αναζητώντας αυτό που την ελευσή του όλοι αισθάνονται αλλά κανείς δεν τολμά να οραματιστεί και ακόμα περισσότερο να βοηθήσει να έρθει. Να τολμήσουμε να οραματιστούμε. Ατρόμητοι μπροστά στο άγνωστο με μόνη πυξίδα την βεβαιότητα ότι καμία αφήγηση δεν μας εμπεριέχει. Ότι σε κάθε παρελθόν το μόνο πιθανό να βρούμε είναι περισσότερες διαβεβαιώσεις πως αν δεν ενεργήσουμε άμεσα καμία πορεία από εδώ και μπρος δεν θα μας ανήκει. Να επιχειρήσουμε να πιστέψουμε σε αυτά που κανείς άλλος πέρα από εμάς δεν μπορεί να διεκπεραιώσει. Να αγαπήσουμε την εποχή μας μαζί με τα συντρίμμια που μας διαμόρφωσαν και τα θριμματισμένα όνειρα που μας υποσχέθηκαν αλλά και αυτά εν τέλει στερηθήκαμε. Οι εξεγέρσεις πέθαναν μαζί με αυτά τα όνειρα και ευτυχώς τώρα έχουμε την δυνατότητα να τοποθετήσουμε την ίδια την έννοια στην έδρα και αφού την καταδικάσουμε αναλογιζόμενοι ως αναρχικοί την σημερινή αποσπασματικότητα σχετικά με τις δικές μας επιθυμίες, να την επανανοηματοδοτήσουμε και να την στρέψουμε  ενάντια στο σύστημα που πίστεψε ότι τοιουτοτρόπως θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις μας.

Τέλος να αποσαφηνίσουμε πως δεν αρνούμαστε την σχέση μας με το παρελθόν. Την αναγνωρίζουμε και έχουμε πάρει θέση αλλά όχι αυτήν που οι χρηστοι γείτονες και οι αξιότιμοι συμπολίτες μας θα ήθελαν. Αντικρίσαμε κατάματα το παρελθόν μας και την αξιοζήλευτη αίγλη του. Είδαμε μέχρι τα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας. Είδαμε χρόνια πολιτισμένης βαρβαρότητας, ορθολογικού παραλογισμού, υποβάθμισης του ατόμου, λεηλασίας της φύσης, σπίλωσης της ομορφιάς, καταπίεσης του διαφορετικού, πατριαρχικής επιβολής, εμπορευματοποίησης των επιθυμιών, κανονικοποίησης των συμπεριφορών, κωδικοποίησης της τιμωρίας, επιβολής του θυμικού των μαζών, θρησκευτικής καταπίεσης, περιφρόνησης των παθών, περιθωριοποίησης του σώματος, περιχαράκωσης της θέλησης, υπονόμευσης της δύναμης και κακοποίησησης της ζωής. Δεν είδαμε όμως πουθενά σε κανένα πολυτεχνείο παρά απομονωμένα, τυχαία σαν μια εξαίρεση στον κανόνα και διάσκορπα  να αναδεικνύεται μια απόλυτη ρήξη με αυτήν την επονείδιστη διαδρομή που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται πρόοδος. Έχουμε λοιπόν έναν πολύ ισχυρό δεσμό με το παρελθόν αφού εκεί βρήκαμε αμέτρητες ερωτήσεις, οι δικές μας απαντήσεις όμως σε πείσμα των επίσημων και μη συνταγογράφων παραμένουν μια ανοιχτή προοπτική.

Horizontal Mortem
Consumimur Igni – Σύμπραξη για τους σκοπούς της ανάφλεξης.
Mail επικοινωνίας: consumimurigni@espiv.net

(Grecia) Ataque incendiario por un Diciembre Negro

(Recibido 15/12/17)

Vivimos en un mundo en el que todos los aspectos de nuestras vidas están
rodeados por el sistema tecnológico. Las relaciones sociales que se
logran a través de computadoras y teléfonos móviles están lejos de la
vida real. Todas y cada una de ellas son monitoreadas diariamente en
cada rincón de la ciudad por cámaras, ubicadas a través de la señal
emitida por teléfonos móviles, archivados a través de huellas dactilares
y muestras de ADN. Este diseño busca convertir a cada persona en un
número registrado en una base de datos para ser un peón predecible y
seguro del podrido.

Nuestro objetivo es un mundo de individuos rebeldes que toman la vida en
sus propias manos, dándose cuenta del deseo de rebelión y libertad.

Así que volvimos a atacar la compañía de telecomunicaciones (OTE),
continuando nuestro propio plan anti-tecnología.
El 14 de diciembre, al amanecer, colocamos un dispositivo incendiario en
el sistema de antenas de OTE en Sheikh Sou.

Vemos la solidaridad como un arma que tiene la cabeza puesta en el
capital y el estado, y es por eso que estamos respondiendo a los ataques
represivos de los estados contra los anarquistas que atacan los
objetivos de poder.

Solidaridad con el anarquista Salvatore Vespertino, que fue encarcelado
el 3 de agosto de 2017 en Florencia, y está acusado de haber bombardeado
una librería fascista con pruebas de identificación de material
genético.
Solidaridad con el anarquista Dino Yatzoglou que fue arrestado en la
mañana del 28 de octubre en Atenas y acusado de paquetes explosivos.

Muerte al estado.

Para un diciembre negro, por la anarquía.

Núcleo anarquista “Destrucción de lo existente”.

Πράσινη Νέμεσις Πράξη 3

Αυτές τις μέρες των χριστουγέννων χιλιάδες κόσμος αφήνει τον καναπέ για να κάνει τα απαραίτητα ψώνια για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι γεμίζοντας τις κενές υπάρξεις τους με καταναλωτικά σκουπίδια με όμορφα και αστραφτερά περιτυλίγματα. Όλο αυτό το πανηγύρι έχει ως θύματα εκατομμύρια ζωντανά πλάσματα οπού είτε σφάζονται για να φτάσουν στο τραπέζι των ζωντανών/νεκρών, είτε στραγγίζονται μέχρι τελευταίας σταγόνας για να ικανοποιήσουν τις γευστικές ανάγκες τους. Αναγνωρίζουμε πως αυτό γίνεται καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, απλώς τις συγκεκριμένες ημέρες το φαινόμενο αυτό είναι σε ύφεση (?έξαρση?).

Γιαυτό το λόγο επιλέξαμε να κάνουμε σαμποτάζ στα παρακάτω προιόντα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Για πρακτικούς λόγους παραθέτουμε ένα δείγμα οπτικού υλικού από τα προιόντα που δηλητηριάσαμε με υδροχλωρικό οξύ, βήμα προς βήμα. Θα ξεκινήσουμε να τα επανατοποθετούμε στα ράφια από τις 20.12 ως και τις 24.12 σε διαφορετικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ σε όλη την Αθήνα και όλη την Θεσσαλονίκη. Τα προιόντα που δηλητηριάστηκαν είναι Coca Cola και Coca Cola light ενάμιση λίτρο, παριζάκι Υφαντής 500 και 350 γραμμάρια και το πλήρες γάλα της Δέλτα.

Για καθε προιόν δείχνουμε ακριβώς πως βάλαμε το υδροχλωρικό οξύ και το τελικό αποτέλεσμα όταν αυτό είναι ετοιμο να επανατοποτετηθεί στα ράφια των σούπερ μάρκετ.

Μαυροπράσινοι Εμπρηστές

Αθηνα: Αναληψη Ευθυνης Για Εμπρηστικες-Εκρηκτικες Επιθεσεις Σε 3 Εφοριες

Ανάληψη ευθύνης για εμπρηστικές-εκρηκτικές επιθέσεις σε 3 εφορίες στην Αθήνα

Οι ήρωές μας έχουν χαθεί. Και κανείς δεν μπορεί να τους αναστήσει. Οι ήρωές μας μας υποσχέθηκαν πολλά. Μας τάξαν ζωή, χαρά και παιχνίδι. Μας τάξαν τη βιωμένη ποίηση, μας έταξαν πως κάποτε θα χορέψουμε όλοι μαζί γύρω από τη φωτιά. Οι ήρωές μας μας υποσχέθηκαν την Επανάσταση. Οι ήρωές μας, όμως, έχουν χαθεί. Και οι χαμένοι δεν εκπληρώνουν ποτέ τις υποσχέσεις τους. Ταϊστήκαμε παιδιόθεν με το παχύ γκρίζο των καταναγκασμών. Ώσπου σκάσαμε. Μπορεί, σαφώς, κανείς να μας καταλογίσει πως δε συμπεριφερόμαστε στον κόσμο της τάξης με την αρμόζουσα ευγένεια, με τη μετριοπάθεια που μας έπρεπε. Μας τάισε το σχολείο, μας τάισε η δουλειά, μας τάισε το δελτίο και η χλιαρή ταινία μετά. Και μπουκώσαμε που να πάρει ο διάολος.

Τα ρολόγια μιλάνε τη γλώσσα των κυρίων μας.

Οι λέξεις μιλάνε τη γλώσσα των κυρίων μας.

Οι εικόνες μιλάνε τη γλώσσα των κυρίων μας.

Οι ήρωές μας δώσαν στη γλώσσα των κυρίων μας ονόματα. Την είπαν κι αλλοτρίωση.

Τη γλώσσα των κυρίων μας την κάναμε κομμάτι μας αναπόσπαστο και δικαίωμά μας.

Διαδηλώσαμε για περισσότερη δουλειά, κατακτήσαμε την επιλογή των ηγεμόνων μας, μαθητεύσαμε σε πύργους ευκλεείς τη γλώσσα των κυρίων μας. Διακηρύξαμε πως είμαστε εργάτες, πως είμαστε σπουδαστές, πως είμαστε πολίτες και φορολογούμενοι.

Μα δε μας πρόφτασε που ακόμη μιλούσαμε τη γλώσσα των κυρίων μας.

Μας μπούκωσε το γκρίζο και το ξεράσαμε με αίμα. Το πορφυρό αιμάτινο της ανταρσίας. Τρεις νύχτες περασμένες, χτυπήσαμε, τοποθετώντας εμπρηστικούς μηχανισμούς στις ΔΟΥ Χολαργού και ΔΟΥ Γαλατσίου, και εκρηκτικό μηχανισμό στη ΔΟΥ Αθηνών.

Πολλές φορές η στόχευση, αυτή καθ’ εαυτή, δεν έχει τόση σημασία. Η επιλογή εντός της πληθώρας των εχθρικών στόχων τείνει να συναντήσει την τυχαιότητα, όχι εν απουσία μεμονωμένων αιτιών, αλλα εντός της περιδίνησης των αρνήσεών μας μες στον κυκεώνα των πιο μύχιων επιθυμιών και των πιο καταστροφικών μας ορέξεων. Η πύρινη παλίρροια που φουσκώνει εντός μας δεν είναι ικανή να σαρώσει το ναυάγιο της τρικυμισμένης πραγματικότητας, ούτε η ισχύς των εκρηκτικών μας να διαρρήξει μονομιάς το τείχος ώστε να την απελευθερώσει. Πολλές φορές, σημασία δεν έχει ούτε η στόχευση, ούτε η ισχύς των μέσων, αλλα η ίδια η έκρηξη, και ιδίως το ωστικό κύμα που, στη συντριπτική`του δόνηση, εξωτερικά αφήνει θρύψαλα, αλλά εσωτερικά λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία. Είναι αυτή η δόνηση που συνενώνει τα κατακρημνισμένα και συντεθλιμμένα από τους καθημερινούς συμβιβασμούς και απογοητεύσεις εσώτατα της ύπαρξης μας, που μας προσφέρει το ελάχιστο οξυγόνο να αναπνεύσουμε στη δυσωδία της ελώδους πραγματικότητας στην οποία ασφυκτιούμε.

Όμως, η εφορία για μας δε συνιστά έναν απομονωμένο στόχο επίθεσης. Ο μηχανισμός αυτός, όπως κάθε δομή στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύμπλεγμα, είναι άρρηκτα συνυφασμένος με τις υπόλοιπες λειτουργίες που συγχρονίζονται στους ρυθμούς της οικονομικής ηγεμονίας. Δηλαδή, ωράρια εργασίας, την αφαίρεση της αξίας, την εμπορευματοποίηση των πάντων, την ολοκληρωτική αλλοτρίωση, τη συνολική αποστέρηση του ελέγχου των συνθηκών της ύπαρξης μας και τη ρύθμιση των ζωών μας βάσει των απαιτήσεων του κεφαλαίου. Οι αυξανόμενες λαϊκίστικες κριτικές, λόγω της προσπάθειάς τους να γίνουν προσφιλείς στις στομωμένες συνειδήσεις των θλιβερών καθημερινών λεηλατημένων από την προαναφερόμενη οικονομική δυναστεία ανθρώπων, αφήνουν άθικτες τις πλέον βάναυσες επιθέσεις της ακραία ανεπτυγμένης σύγχρονης βιοπολιτικής στις ζωές μας. Το μεγάλο εργοστάσιο, αντί να καταρρεύσει, συγχωνεύτηκε κι επεκτάθηκε αναίμακτα στα μικρά ιδιωτικά μας καταφύγια, ισοπεδώνοντας ακόμα και τις ύστατες δικαιολογίες που είχαν απομείνει στους δειλούς απολογητές του. Με την οικονομία μετατρεπόμενη σε κινητήρια δύναμη του κοινωνικού γίγνεσθαι, όλες οι μικροπολιτικές και τοπικές αντιστάσεις υποβιβάζονται σε αποσπασματικά διακυβεύματα λειψών προσωπων, ανίκανων να πλήξουν ουσιαστικά τον πυρήνα της σύγχρονης υποβαθμισμένης ζωής. Δεν υπάρχει πια η οικογενειακή θαλπωρή να συμμαζέψει το κατάκοπο εργαζόμενο ερείπιο. Δεν υπάρχει ο ιδιωτικός, σχετικά αυτόνομος, βίος να παρηγορήσει τις ματαιωμένες προσδοκίες των αλλοτριωμένων γειτόνων μας. Δεν υπάρχουν επιθυμίες απρόσβλητες στις διαδοχικές επελάσεις των στρατευμάτων της διαφήμισης. Δεν υπάρχει ηθική τάξη να απειλήσει τη σταθερότητα της τεχνοβιομηχανικής οργανωμένης ανηθικότητας. Δεν υπάρχει κανένας προσωπικός θεός να δικαιολογήσει αυτόν το εξευτελισμό. Και δε λυπούμαστε καθόλου για την κατάντια στην οποία απορροφούνται οι καθόλου αξιότιμοι συνάνθρωποί μας. Δε λυπούμαστε για τα υπέρογκα χρέη τους στις τράπεζες. Δε λυπούμαστε για την απειλούμενη ιδιοκτησία τους. Δε λυπούμαστε για τα ψυχολογικά τους αδιέξοδα. Δε λυπούμαστε για την κρίση που περνάει η σχέση τους με το κράτος. Δε λυπούμαστε για την εκποίηση των μύθων που τους εξέθρεψαν. Καμία επίθεσή μας δεν πρόκειται να συμπαραταχθεί με την πλευρά όσων αγανάκτησαν κατόπιν του ξεπεσμού τους στο περιθώριο του δυστοπικού μεγαλείου, στην υπηρεσία του οποίου εργάστηκαν για χρόνια επιμελώς, δίχως να ανταμειφθούν, σε αντίθεση με τις άφθονες πεποιθήσεις τους. Και πάλι τους βλέπουμε να στέκονται ανήμποροι αντίκρυ στον πολυαναμενόμενο χαμό τους. Να στέκονται άναυδοι, αγόγγυστα, υπομένοντας τον τετριμμένο εξευτελισμό τους.

Οι πραγματοποιημένες επιθέσεις μας, αλλα κυρίως όσες άμεσα σχεδιάζουμε να εφαρμόσουμε σε πολλαπλάσια ένταση, επιδοξούμε να συνεισφέρουν στην επίσπευση του αφανισμού τους, καθώς και της πραγματικότητας που τους παράγει μαζικά, εξασφαλίζοντας τη διαιώνιση της.

Η πραγματικότητα αυτή στάθηκε αμείλικτη με όσους αμφισβήτησαν ή διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν τους κοινωνικά αναγνωρίσιμους κι επικροτούμενους τρόπους ζωής ενός χρηστού για το σύνολο, μα συνάμα άχρηστου για οποιοδήποτε δημιουργικό έργο πολίτη. Ένας από τους πολλούς, μα ξεχωριστούς συντρόφους του ασίγαστου κοινωνικού πολέμου, ήταν ο, αιχμάλωτος πλέον, Ντίνος Γιαγτζόγλου, καθώς τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 2017 συνελήφθη, κατηγορούμενος με ο,τι οι κατά τ’ άλλα καθόλου εφευρετικοί τυβενοφόροι κατάφεραν, διάμεσω ποικίλων αίολων και αβάσιμων τρόπων, να του προσάψουν. Λαμβάνοντας στα υπόψιν την απουσία δηλώσεων του ιδιου έως τώρα στο δημόσιο, περιοριζόμαστε σε μια υποτυπώδη διαβεβαίωση. Όσοι σύντροφοι κι αν φυλακιστούν ή εξοντωθούν, όσες απειλές κι αν εκτοξευθούν απέναντι σ’ εμάς και τους άξιους συνδαιτυμόνες μας, όσα κατασταλτικά μετρα κι αν ληφθούν, όσα συστήματα ελέγχου κι αν αναπτυχθούν, οι εχθροπραξίες θα συνεχιστούν με αμείωτη ένταση. Οι εκφοβισμοί και οι τιμωρίες σας συνιστούν απόδοση τιμής στο έργο μας. Το σκοτείνιασμα των προσώπων μας κατόπιν της διέλευσής μας από ένα δικαστήριο, το σφίξιμο στο στομάχι στη θέα μιας φυλακής, η απαράμιλλη οργή που ακολουθεί κάθε άκουσμα σύλληψης ενός συντρόφου, η βουβή λύσσα σε κάθε τυχαία συνάντησή μας με τους φύλακες της τάξης, η απόγνωση και τα αδιέξοδα στην αβάσταχτη πιθανότητα να ζήσουμε μιμούμενοι το θλιβερό παράδειγμά σας, όλος αυτός ο ορυμαγδός καθημερινών συναισθημάτων συσσωματώνεται σε μια ακλόνητη πεποίθηση πως ζούμε αξιοπρεπώς την εποχή μας. Τοποθετούμαστε σε εμπόλεμη θέση, έχοντας πλήρη συνείδηση πάσας ενδεχόμενης συνέπειας, ακόμη και όσων διστάζετε να ανακοινώσετε. Τίποτα δε μας τρομάζει περισσότερο από την προοπτική να ανταλλάξουμε τη συνείδηση και τις αδιαπραγμάτευτες επιθυμίες μας με τα σκουπίδια και το τίποτα που καταχρηστικά ονομάσατε ζωή. Ανταλλάξαμε την ασφάλεια, την ησυχία και τον ύπνο μας για ένα έστω φευγαλέο πέρασμα από τον λαβύρινθο των καταστρεπτικών παθών. Εσείς, απεναντίας, ξεπουλήσατε κάθε πάθος και ακεραιότητα, προκειμένου να αφιερώσετε τις νύχτες σας στον ατάραχο ύπνο. Αλλα ούτε αυτόν θα σας αφήσουμε να ευχαριστηθείτε.

Δύναμη στον αναρχικό αιχμάλωτο πολέμου Ντίνο Γιαγτζόγλου.

Φωτιά στον νέο σωφρονιστικό κώδικα, και σε κάθε νόμο της δυσωδίας που ονομάζεται αστική δικαιοσύνη.

Αλληλεγγύη και συνενοχή με τους συλληφθέντες της κατασταλτικής επιχείρησης Scripta Manent στην Ιταλία.

Θα επανέλθουμε.

 

Μητροπολιτικοί Πυρήνες Ανταρσίας

 

Θεσσαλονικη: Αναληψη Ευθυνης

 

Ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο όλες οι πτυχές των ζωών μας περιβάλλονται από το τεχνολογικό σύστημα. Οι κοινωνικές σχέσεις που επιτυγχάνονται μέσω υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων απέχουν πολύ από την πραγματική ζωή. Ο καθένας και η κάθε μία καθημερινά παρακολουθείται σε κάθε γωνιά της πόλης από κάμερες τελευταίας τεχνολογίας, εντοπίζεται μέσω του σήματος που εκπέμπουν τα κινητά τηλέφωνα, φακελώνεται μέσω της λήψης αποτυπωμάτων και δείγματος DNA. Αυτός ο σχεδιασμός επιδιώκει να μετατρέψει κάθε άτομο σε νούμερο καταγεγραμμένο σε κάποια βάση δεδομένων, έτσι ώστε να είναι ένα προβλεπόμενο και ακίνδυνο πιόνι του σάπιου συστήματος.

Στοχεύουμε σε ένα κόσμο ατίθασων ατομικοτήτων που παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους, πραγματώνοντας την επιθυμία της εξέγερσης και της ελευθερίας.

Έτσι λοιπόν ξαναχτυπήσαμε την εταιρεία τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ, συνεχίζοντας το δικό μας αντιτεχνολογικό σχέδιο.
Στις 14 Δεκεμβρίου τα ξημερώματα τοποθετήσαμε εμπρηστικό μηχανισμό στο ηλεκτρολογικό σύστημα των κεραίων του ΟΤΕ στο Σέιχ Σου.

Βλέπουμε την αλληλεγγύη ως όπλο που έχει την κάνη στραμμένη στο κεφάλαιο και το κράτος και για αυτό απαντάμε στις κατασταλτικές επιθέσεις των κρατών ενάντια στους αναρχικούς επιτιθόμενοι στους εξουσιαστικούς στόχους.

Αλληλεγγύη με τον αναρχικό Salvatore Vespertino που προφυλακίστηκε στις 3 Αυγούστου 2017 στη Φλωρεντία και κατηγορείται για την τοποθέτηση βόμβας σε βιβλιοπωλείο φασιστών με απόδειξη την ταυτοποίηση γενετικού υλικού.
Αλληλεγγύη με τον αναρχικό Ντίνο Γιατζόγλου που συνελήφθη το πρωί της 28ης Οκτωβρίου στην Αθήνα και κατηγορείται για παγιδευμένα δέματα.

Θάνατος στο κράτος.

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη, για την Αναρχία.

Αναρχικός Πυρήνας – Καταστροφή του Υπάρχοντος

Χιλη: Εκρηκτικη Επιθεση Στα Κεντρικα Του Σοσιαλιστικου Και Του Ριζοσπαστικου Σοσιαλδημοκρατικου Κομματος

Σαντιάγο. 11 Δεκέμβρη 2017

 

“Tο Κρατος ειναι η αρνηση της ανθρωπιας”
-Μιχαηλ Μπακουνιν

“Καμια καμπανια συλλογης υπογραφων δε θα διαλυσει την εξουσια και την κατεστημενη ταξη.Ουτε και καμια νομικη πραξη,δε μπορουμε να περιμενουμε απο τα δικαστηρια των εκμεταλλευτων να αποφανθουν οτι η εκμεταλλευση ειναι εκνομη και πρεπει να καταπολεμηθει.Δε θα καταφερουμε τιποτα ψηφιζοντας για μια εναλλακτικη,ουτε με αγρυπνιες προσευχης,ουτε αναβοντας αρωματικα κερια στις ολονυχτιες η τραγουδωντας τραγουδια διαμαρτυριας…δε θα καταφερουμε τιποτα κανοντας επιδεικτικες δηλωσεις,αλλαζοντας τη διατροφη μας η φτιαχνοντας ποδηλατοδρομους.Για να το πω ορθα: αυτη η εξουσια, αυτη η δυναμη,η οντοτητα,αυτο το τερατουργημα που λεγεται Κρατος συντηρειται απο φυσικη δυναμη και μπορει μονο να αμφισβητηθει με τους ορους που επιβαλλει και καταλαβαινει”
– Ward Churchill

Θελοντας να ειμαστε ακριβεις και μεστοι μεσω αυτης της δηλωσης,αναλαμβανουμε την ευθυνη για την τοποθετηση εκρηκτικων μηχανισμων στα κεντρικα γραφεια των δυο κυριων κομματων της νεας πλειοψηφιας,που αντιστοιχουν στο “Σοσιαλιστικο” και το “Ριζοσπαστικο Σοσιαλδημοκρατικο Κομμα” που βρισονται στον αριθμο 873 της οδου Paris και στον αριθμο 57 της οδου Londres αντιστοιχα.Δεδομενου οτι οι εγκαταστασεις ειναι ο φυσικος χωρος στον οποιο βρισκονται οι δυο βρωμερες οργανωσεις εντοπισαμε την πιθανοτητα να φερουμε εις περας ταυτοχρονες επιθεσεις,πληττοντας συναμα την φρουρηση και την εσωτερικη παρακολουθηση των κομματων,μετα την ανακοινωση της κυβερνησης πριν δυο εβδομαδες απο το σκουπιδι που ειναι ο υπουργος εσωτερικων,Mahmud Aleuy,που ακολουθησε την τοποθετηση εκρηκτικων μηχανισμων στα κεντρικα γραφεια του PPD (Κομμα για τη Δημοκρατια) και του PDC(Χριστιανοδημοκρατικο Κομμα).Λαμβανοντας υποψιν τα παραπανω,θελουμε να δηλωσουμε πως ειμαστε ικανοι να πληξουμε τις μεθοδους,τις στρατηγικες και τους φρουρους τους και πως δε φοβομαστε τις εξαγγελιες και τις μεθοδους καταστολης τους.

Ο σκοπός της επίθεσης μας διαγράφεται στην αντίθεση μας ως αναρχικές ατομικότητες ενάντια στους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους η εξουσία και η υποκείμενη σε αυτήν ιδεολογία εκφράζονται σε μικροπολιτική κλίμακα. Στοίχημα μας επίσης μέσω αυτής της επίθεσης να αρνηθούμε με βίαιη μέθοδο το υπάρχον περιεχόμενο των εκλογών στο οποίο το Χιλιανό Κράτος βυθίζεται, διαδικασίες που από την φύση και την ιστορία τους τiς ερμηνεύουμε ως τις πλέον έντονες έκφρασεις της αξίωσης για κυριαρχία και εξαναγκασμό που το κράτος ασκεί στις ζωές μας και στην κοινωνία γενικότερα, περιορίζοντας μας όλο και περισσότερο στην θέση του θεατή της υπαρξης μας, επενδύοντας την σκλαβιά σαν ελευθερία επιλογής. Ως αναρχικοί απορρίπτουμε την δημοκρατία και την κάλπικη ελευθερία με την οποία συγκαλήπτουν αυτό το ελληνικής προέλευσης επινόημα της κυριαρχίας.

Από την άλλη, κατά καθόλου τυχαίο τρόπο επιλέξαμε τις πρώτες ώρες αυτής της κυριακής λόγω της στενής εγγύτητας τους με την επαίτιο τεσσάρων χρόνων απ’ όταν ο αναρχομηδενιστής συντροφός μας Sebastian Oversluij έπεσε μαχόμενος κατά την διάρκεια απαλλοτρίωσης τράπεζας από τα χέρια του μπάσταρδου ιδιωτικού φρουρού Walter Vera… Σύντροφε, απόψε οι καρδιές και τα πνεύματα μας ήταν μαζί με την εξεγερμένη σου ζωή και μνήμη.

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΙ ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΠΟΛΗΣ είναι το πλαίσιο συντονισμού υπό την σκιά του οποίου συνωμοτήσαμε ενάντια στους εκλογικούς και κρατικούς μηχανισμούς που ίσχυαν και πριν μερικές εβδομάδες στις επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν ενάντια στα κεντρικά γραφεία του ‘PPD’ και τους ‘PDC’.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ SEBASTIAN OVERSLUIJ KAI TON ΜAURICIO MORALES
ΖΗΤΩ Η ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΑ!

Εξεγερμένος πυρήνας 11ης Δεκεμβρίου
ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΙ ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΠΟΛΗΣ

Μετάφραση: Διαχειριστική Ομάδα Ragnarok

Πηγή: InsurrectionNews

(Chile) En memoria de Renzo Novatore: iconoclasta, anti-dogmático, individualista, nihilista y por sobre todo anarquista.

(Recibido 30/11/17)

“El mundo es una iglesia petulante codiciosa y limosa donde todos tienen
un ídolo para adorar cual fetiche y un altar al cual sacrificase.”
(R. Novatore, El reino de los fantasmas)

El compañero Renzo Novatore, pseudónimo de Abele Rizieri Ferrari, nació
un 12 de mayo de 1890 en Arcola, localidad italiana ubicada en la
provincia de La Spezia. Representante del “anarquismo iconoclasta”,
luchó con ideas y armas contra el poder hasta que fue abatido a balazos
por los carabinieri en un tiroteo ocurrido el 29 de noviembre de 1922.

Al leer y analizar las ideas y acciones de Renzo Novatore en la
actualidad podemos interpretarlo desde varias perspectivas, pero desde
un óptica anarco-nihilista podemos reconocer su gran aporte en dar
contundencia a todo el entramado de discursos y prácticas iconoclastas –
individualistas – nihilistas – anarquistas.

Entre ellas se encuentra principalmente la crítica a la sociedad
(cualquiera esta sea) como lugar de origen de los vicios de la
humanidad. Además, la interpretación que realiza el compañero en sus
escritos sobre la vida misma como algo que hay que amar en su conjunto
de contradicciones, la prioridad del yo ante todo, no como un mero
ejercicio de egocentrismo o desprecio hacia el/la otrx, sino mas bien
como la construcción del Ego, que se podría explicar simplemente como la
idea que hoy conocemos como el “ser tu mismx”, el amor por la
naturaleza, el placer por la destrucción, el despojo de todos los
valores morales, y el placer, sí, el más puro placer que nos entrega
arrojarnos a la nada.

Porque la relación es directa entre dependencia e individualidad,
mientras más dependiente, se es menos individua/o y viceversa.  De esta
manera, el último reducto de la libertad está en cada unx de nosotrxs,
más allá y por encima de cualquier mayoría o acuerdo.

Bajo el falso esplendor de la civilización democrática, los más altos
valores espirituales han caído rotos en pedazos.
La fuerza volitiva, la individualidad bárbara, el arte libre, el
heroísmo, el genio, la poesía, han sido objeto de burla, ridiculizados,
calumniados. Y no en nombre del “yo”, sino de la “colectividad”. No en
nombre del “único”, sino de la “sociedad”
(R. Novatore. Hacia la nada creadora)

Estas, son sin dudar un conjunto de ideas que podemos reconocer como
grandes aportes e influencias a la senda por la que algunxs -siempre
pocxs-  transitamos.

Novatore no es sólo autor de diversos escritos teóricos y agitativos,
también lo es de numerosas acciones y expropiaciones en su imparable
lucha contra toda forma de autoridad.  Por lo que el reconocer a
Novatore como parte de una historia de lucha en ofensiva contra el
poder, es reconocernos a nosotrxs mismxs como parte de esta historia. Es
hacernos participes de la guerra contra toda autoridad y dominación por
la destrucción de todos los valores morales y entender al individuo como
parte fundamental del desarrollo de nuestras vidas como el inicio de
todas nuestras negaciones y contradicciones.

Que la nada y el todo ya no sea un juego de palabras bonitas con los
cuales rellenar panfletos y consignas, que así como el panfleto y la
consigna necesitan estar acompañados de acción para ser coherentes,
llevemos nuestras ideas a la práctica.

De nada sirve el nihilismo vacío y pasivo, estrellemos la tendencia
anárquica con las  practicas nihilistas tal cual gran colisión de
estrellas en una oscura noche que impulsa caóticamente la conspiración.

Hoy, ya son muchos los y las Bruno Filippi y Renzos Novatore que se
arrojan al devenir de las tendencias antisociales, desde Chile hasta
Grecia y por todos los rincones del mundo la guerra continua..

¡Hasta que todo lo existente sea destruido.. por el triunfo del yo y la
derrota del poder !

!Renzo Novatore, presente!