Τη μέρα που τελικά δεν έκλαψα πήρα ταξί με τα τελευταία ψιλά κι από την εποχή που σου ζύγιζα το σνιφ πεντεμιση ευρώ διαδρομή μετά εμείς καθόμαστε σε κύκλο στη πλατεία κι απέναντι οι καλλιτέχνες φοράνε λευκές καρέκλες στα μαλλιά όπως τα φέρετρα των ανυμφευτων βάζουν τη ζωή σταυροποδι Ε9 και τσάμπα κόκκινο κρασί και τ’ αξηλωτα τούβλα που πατάνε τα δηλωμένα εισοδήματα του τώρα γιατί αν το καλοσκεφτεις κι…
Εμπόλεμοι απόλεμοι και τρεις ντουζίνες σπέρμα στα άρματα μας χτίσανε και σπάσανε τα φρένα παπούτσια δεν μας δώσανε ούτε και λίγες σφαίρες στο μέτωπο μας στείλανε να σχίζουμε παντιέρες Εμπόλεμοι απόλεμοι κι η ζεστή να μας θλίβει τα μάτια μας ξερίζωσαν τα γιάτρεψαν με ξύδι μας τάξανε παράσημα μας χρέωσαν θυσίες την πείνα μας ξεγέλασαν μ’ ανόσιες θητείες Εμπόλεμοι απόλεμοι με τρεις ντουζίνες ψέμα στα άρματα μας ξέχασαν βουλιάζουμε στο…
Σηκώθηκε πιο νωρίς απ’ ότι συνήθως. Έξω δεν είχε ξημερώσει και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια αναβόσβηναν ακόμα στα μπαλκόνια. Στο στόμα της είχε τη γεύση από τα γλυκά των ημερών είχε στη μύτη της την μυρωδιά του σπιτιού που μεγάλωσε και μια θαλπωρή αγκάλιαζε το κορμί της, αυτή η θαλπωρή των παιδικών και εφηβικών της χρόνων. Έφτιαξε έναν ζεστό καφέ και έστρωσε στο τραπέζι το κατάλευκο τραπεζομάντηλο. Είχε ανοίξει όλα τα…
στον αδερφό μου Στέλιο Βασιλειάδη Αφήνει τα όνειρά του στον πρώτο καφέ πνιγμένα. Ποιοι κατεβαίνουνε στο δρόμο να ξεπεράσουν το αδιέξοδο; Βάζει το ατσαλάκωτο κουστούμι του και σβήνει χάνει την ύπαρξή του εγκλωβισμένος. Χάθηκε! Ξέρουμε τον ήχο της σιωπής που φέρνει καταιγίδα! Ποιοι ξεφεύγουν απ’ τον μικρόκοσμό τους; Στραγγαλισμός κι ελαφρότητα! Κάθε…
Είσαι στην ηλικία που το τηλέφωνο ξεθάβεται μόνο για κακό Η γενιά μας πεθαίνει ! Πεθαίνει απο τη ληγμένη κατάθλιψη που μας πούλησαν μεσημεριανές εκπομπές και σχολικά βιβλία σκαρφαλώνουμε ύστερα με τα δόντια στις ταράτσες κρεμιόμαστε στις κεραίες και μας ανακαλύπτουν μoνάχα όταν χαλάσουμε το σήμα τους. Αιωρούμαστε σαν κυριακάτικη μπουγάδα λευκοί κυματίζουμε και πάνε μέρες που μυρίζουμε ψοφίμι! Πεθαίνει απο υπερβολική δόση στο βεστιάριο φτηνής παράστασης – πόσα κορμιά…
Δεν ξεχνώ ποτέ, εκτός ίσως από μερικές φορές, πως προστάτης των σχέσεών μου με τους άλλους είναι ο Σίβα, θεός της Δημιουργίας και της Καταστροφής. Εκείνος που αγαπά το αίμα στα παιδικά χείλη, τις γυναίκες των καημών και των στερήσεων τα παθιασμένα βήματα του καυτού ανατολικού ήλιου, τα ασθμαίνοντα τμήματα της πρωταρχικής αγνωσίας. Τα ρεύματα των ωκεανών Τα παιχνίδια των Νηριήδων Τις προσόψεις από τα κτίρια του 1640 Την κοσμική…
Έλειψες ή έλειψα καιρό Δεν είχα παρά το άρωμά σου Με αυτό έσπασα την πόρτα του σπιτιού Και σε βρήκα νεκρό Μέχρι να έρθει ο γιατρός Μου έδινες οδηγίες Πως να παραποιήσω την αιτία του θανάτου σου Δεν ήθελα ν’ ακούσω κανένα κουδούνι, κανένα τίποτα Ήθελα ν’ ακούω μόνο εσένα Ν’ αλλάζεις σχήμα στη φυγή σου Ξανά και ξανά Να μου σφίγγεις το χέρι καθώς σε υπακούω σωστά Να με…
Ο κόσμος μέσα στο στόμα ενός σκύλου …
Να διαλυθούμε μια μέρα απ’ το πιοτό και τίποτα να μην σχωρνάει τις δίσεκτες ζωές που φύγανε παρά μονάχα να κουρδίζει τ’ αποτσίγαρα στον πάτο μετρώντας ξέφωτα στου κάκου την ατυχία. Ν’ ανάψουμε τα φώτα παίζοντας με τραινάκια της αγάπης που γυρνάνε απ’ το ένα φιλί στο άλλο, ξεζεύοντας ονείρατα απ’ της πράσινης μπουκάλας το γυαλί. Να ταξιδέψουμε όταν καμία γνώση δεν θα μας μοιράσει της τσόχας τα ξοδέματα. Να…
Θα σε περιμένω στη γωνία, Τοσίτσα και Πατησίων θα φοράω μαύρα, όπως πάντα. Δεν θα έχω κινητό μαζί μου. Στείλε τις γάτες στη μάνα μου και κανα δυό πράγματα μας για να μας θυμάται. Μην πάρεις τίποτα μαζί σου, να φορέσεις και εσύ μαύρα, στα έχω κρεμάσει στη πόρτα του δωματίου. Την πόρτα μην την κλειδώσεις και τα κλειδιά άφησε τα επάνω της. Άφησε και εσύ το κινητό σου. Θα…
Έρχεται εκεί που τη χρειαζόμαστε πριν αρχίσει το ποίημα πάνω στη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό. Χιλιάδες πρόσωπα επιθύμησαν τη νεαρή σύζυγο, τους νεόνυμφους, τους κόλπους της ακολασίας. Η Πανσέληνος προστάτιδα των μαγισσών. Τα χέρια της φορτωμένα με οικογενειακά κειμήλια. Βαθειά πηγάδια εξουθενωμένα, την παίδεψαν – εκεί που αρνήθηκαν οι εξόριστοι να υποταχτούν. Υπέροχα αστέρια ανακάλυψαν την πίκρα του εμφυλίου πολέμου. Εκεί που η ευτυχία ξεριζώνεται από τα στήθη των…
Ήρθα από το Χαλάνδρι εκείνο τον τυραννισμένο τόπο των νευρώσεων μετά από μια μάταιη απόπειρα διεκδίκησης των δεδουλευμένων μου από μια εταιρεία παραγωγής. Ο βαρύς ταξικός αέρας της περιοχής μου θύμιζε τη θέση μου μ’ έκανε να νιώθω σαν κοινωνικό απόβλητο όσο καλά κι αν είχα ντυθεί όσο σωστά κι αν είχα κάνει τη δουλειά μου. Επιστρέφοντας στο κέντρο ένιωθα άδειος σαν λάφυρο πολέμου. Κι έπρεπε ν’ ακούσω, με την…
Όταν η νύχτα μεγαλώνει κρυώνω εδώ, στο σβέρκο. Από τις πέντε και μετά έχω 20 γραμμάρια περισσότερο βάρος είναι το ψύχος εδώ πίσω. Να πάρετε ό,τι μπορείτε από μένα. Θέλω να μην αρέσκεται κανείς σε κάτι δικό μου. Να ηρεμήσουμε. Να τελειώσει η λαϊκή να βγούνε οι φτωχοί να πάρουν τις ντομάτες από κάτω να βγει ο δήμος να σκουπίσει. Να ηρεμήσουμε άνθρωποι. Άντε να εξηγήσεις στους άρπαγες το μέγεθος…
Σαλια, φιλια, υγρα, στεγνα, εξαλλα, αποτομα, τεντωμενα, ηλεκτρισμενα, σιωπηλα, κρεμασμενα στις λεξεις, ετοιμορροπα, απελπισμενα, βαθια, παλια, νεα, εν-οργανα, χωρις γραμματα, με σημεια στιξης, χωρις, με παυσεις, τελειες, θαυμαστικα, ερωτηματικα, αποσιω-ποιητικα, ανεξαντλητα, μακροσυρτα, στις ακρες, γεματα, με δοντια, χωρις, ανησυχα, εκρηκτικα, πυροτεχνηματα, με ανοιχτα χερια, με κλειστα ματια, με ανοιχτα ματια, ανοιχτα χερια, ανοιχτα ολα, με ποδια, με δαχτυλα, αναμεσα, χωρις, με, πανω, κατω, αναμαλιασμενα, διπλωμενα, ανοιχτα παραθυρα, χαλια, το πατωμα…
Τα χνώτα μας μαύρα σύννεφα σαλπάρουν μέσα σε χοάνες εν μέσω εμβατηρίων σπονδές σε άγνωστους θεούς ήχοι και καταισχύνες σε πολιτισμούς που δεν κοιμούνται υποτέλεια εξάρτηση ορόσημα απανθρακωμένα στη χόβολη των ιδανικών της μιας χρήσης αναλγησία σε υπέρτατες δόσεις καρδιές αιωρούνται στο κενό στα βουλιαγμένα διάσελα στ’ αναψοκοκκινισμένα ρουμάνια όλα κρυφά κι απόκοσμα παιδικές φωνές αλαργινά όνειρα ξέμακρες αναμνήσεις παραχωμένες σε χίμαιρες και τιμολόγια παντοπωλείων δεν υπάρχει ρυμοτομικό σχέδιο σε…
Νέον επιγραφές. Μεγάλες, μικρές, πολύ μεγάλες, πολύ μικρές, κόκκινες, μπλε, πράσινες, κίτρινες. Είμαι κομμάτι αυτής της πόλης την ακούω να αναπνέει από πάνω μου. Θέλω να βγω έξω μέχρι της 7 το πρωί. Θελα να χορέψω και να βγάλω τη μπλούζα μου και να με κοιτάνε όλοι λυσσασμένοι να θέλουν να με πηδήξουν. Θέλω να γνωρίσω 10 διαφορετικά άτομα, να ακούσω για 10 διαφορετικές ζωές. Είμαι κομμάτι αυτής της πολης,την…
Θέλω να σου μιλήσω, για την ελευθερία, για τον έρωτα. Το μαζί να σημαίνει να μην πνίγεται ο ένας από τον άλλον. Ο έρωτας να σημαίνει όχι πάντα μόνο εγώ και εσύ. Θέλω να σου μιλήσω, για την μοναξιά. Που την έχουμε ανάγκη και τελικά αυτή μας κατατρώει. Η φυλακή είναι παντού γύρω μας. Μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι; Θέλω να σου μιλήσω, Τι λες να φύγουμε μακρυά; Να φύγουμε από…
Καμιά Λολίτα δεν προοιωνιζόταν έρχονταν πανικόβλητες στα αγγλικά με το κατάλληλο ένζυμο μ’ έβλεπαν απόφοιτο ή φυσιογνωμία του Παρθενώνα αυτό το χάος στα διάκενα που αντιμετωπίζουν με τα πόδια τους. Ο Στάθης Ιντζές γεννήθηκε στη Λάρισα το 1986 και κατάγεται από το Νότιο Πήλιο. Είναι εκδότης των εκδόσεων Θράκα, του ομώνυμου λογοτεχνικού περιοδικού και δημιουργός της σειράς μεταφράσεων Αργεντίνοι Ποιητές. Ζει στην Αθήνα.
Περιμένω τον Χειμώνα -όπως και την νύχτα- περιμένω την ησυχία της παγωνιάς του τις στιγμές που οι γάτες μου των τεσσάρων χρωμάτων θα χαιδέψουν τις μουσούδες τους στο πρόσωπο μου και θα μουρμουρίσουν “και αυτό θα περάσει!” Περιμένω τον Χειμώνα αυτόν τον καλύτερο από όλους -τον αξιόμαχο, τον γεμάτο πλησμονή για την χαρούμενη έλευση του- φίλο μου και προπομπό του καλοκαιριού (παρεπιπτόντως, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για το Καλοκαίρι)…
Μερικές φορές το ποίημα χάνει την ισορροπία του και τότε ξεχειλίζει από εραστές, από συναίσθημα, από ομορφιά και ευτυχία και τότε προχωράει ακάθεκτο πρός το αδύνατο κόντρα στην εποχή που υποστηρίζει το δυνατό προχωράει πρός το πολύ φως, δίχως να συλλογιέται τον εαυτό του δίνει τα πάντα, ό,τι έχει, προσφέρεται αφειδώς σαν άλλος νέος της Σιδώνος, κόντρα στο σκοτάδι των πολιτισμών βλέπει τα μάτια σου και δες πως τα διαπερνάει…
Αυτή η σιωπή μετά τη χίμαιρα. Αυτή η σιωπή μετά τον τυφώνα. Αυτή η σιωπή μετά τα μπάχαλα Τοσίτσα – Στουρνάρη. Αυτή η σιωπή Και όλη αυτή η κόλαση που φέρνει μαζί της. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή. Σωπαίνω για τις ημέρες που κάναμε όνειρα. Σωπαίνω για τις νύχτες που κάναμε έρωτα. Σωπαίνω για την αγάπη που τελικά, πονάει τόσο. Σωπαίνω για αυτά τα χρόνια που μοιραζόμασταν τις ανάσες μας. Σωπαίνω…
Άμα χαθώ στα νερά της Μεσογείου μην λυπηθείς Μόνο μη ξεχάσεις πως δεν χάθηκε άδικα η ζωή μου. Εκεί απέναντι από την άλλη μεριά της θάλασσας θέλησα κι εγω μια τύχη σαν τη δική σου. Έφτασα τόσο κοντά στον προορισμό μου. Μόνο που πριν αντικρίσω τη στεριά σου η μικρή μου νίκη σαν άγκυρα καρφώθηκε στο βυθό της θάλασσας. Ίσως να ναι καλύτερα εδώ με τα κοχύλια και τα πολύχρωμα…
Ω! Κράτος με το αήττητο εμπόριο και τα δαιμονισμένα δέντρα γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξέχασες να χαϊδέψεις τα όμορφα βυζιά της ελευθερίας – απ’ τη βιασύνη σου – τύφλωσες όλους τους αγγέλους της πόλης. Ω! Κράτος οι τρομαγμένοι στρατιώτες κούρεψαν τις αρχαίες πόλεις γουλί τα φορέματα του πολέμου κλαίνε με αναφιλητά κάτω από χοντρές μαργαρίτες και οι άτεκνες γυναίκες έκρυψαν τα εσώρουχα τους στις αποθήκες των σκλάβων. Ω! Κράτος…
Έχω μια στεναχώρια μεταφρασμένη στην πλάτη μου Έχω μια φυγή κρεμασμένη στο στήθος Έχω αποφάσεις με χέννα σ’ όλες τις φύτρες των μαλλιών Κάθε μέρα κάνω ζύμη την χαρά στα χέρια μου Την απλώνω στους δικούς και στους χώρους Κάποια στιγμή απολαμβάνω τη συνήθεια να στηρίζομαι στα δύο πόδια Κι εκεί κάτω κάτω βρίσκω τις ρόδες της κόρης μου Με κρατά απ’ το χέρι για να ρυθμίσει δύναμη στην κοιλιά…
Πριν λίγο μου χτύπησε την πόρτα η αγάπη. Για λίγο νόμιζα πως ήταν η μάνα μου μετά θυμήθηκα πως δεν είχα Ποιος να ‘ναι; Ήταν αυτή, την ξέρω πια Τρομακτική καθώς ήταν μέσα στην ομορφιά της μίλησε: Είδα στον ύπνο μου πως ήμουν η μαέστρος της μαύρης θάλασσας Στεκόμουν γυμνή μπροστά της και την πήγαινα από δω, την πήγαινα από κει Εκείνη ήταν υπάκουη Από πίσω μου στεκόταν η γιαγιά…
Σε χορό αγρίων θα πάμε Θα δαμάσουμε τη φωτιά Και με ολόκληρα τοτέμ Θα ξεθυμένουμε τα ταμπού μας Ξυλόγλυπτες αφηγήσεις στην τρύπα του αυτιού ένας ξαναζωντανεμένος σαμάνος φοράει νυχτικό και κάνει ευχές δυτικού τροπαρίου θα ανακαλύψουμε την ιθαγένεια του έρωτα με κουλουριασμένες αφρικάνικες μάσκες και κατεβασμένα από τη βαρύτητα στήθη εντονος βρυχηθμός βουντού η αποφυγή του μοιράσματος μην κλαις κι έπειτα πάλι αυστραλιανό θετικό το συναίσθημα μα κρίμα καθόλου να…
Προσευχήσου, και προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω στις προσευχές. Δες μακριά, πέρα στον ορίζοντα, ο χρόνος που πλησιάζει θα καταστρέψει ό,τι πιστεύεις και ό,τι σκέφτεσαι, όλα όσα σχεδιάζεις θα μείνουν μισά, ο κόσμος δεν ολοκληρώνεται ποτέ τίποτα δεν θα μείνει ίδιο ούτε για μια στιγμή, πέσε στην αγκαλιά μου και προσευχήσου, προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω σε τίποτα. Τα αστέρια κυλάνε στις παρυφές του ανεμοδαρμένου μου…
Όραση Αφή Γεύση κατά τόπους Η εντύπωση που δημιουργεί στη γλώσσα ότι βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας Αρχαίες πόλεις Θαμμένα καταφύγια Κορίτσια τρέχουν στην αγκαλιά του Ιούλιου Βερν Ο πολιτισμός ένα πυκνό υλικό στην επιφάνεια περισσότερο σίδηρο καθώς και νικέλιο και πυρίτιο ωστόσο το σπάνιο ουράνιο απλώνεται σε αχανής εκτάσεις κάτω από τα πόδια μας. Και η Κασσάνδρα τα βαμμένα ασημί νύχια της γέμισαν αλάτι όπως το σπίτι της…
Τα μάτια της έχουν ζαρώσει τόσο πολύ ζητάνε να καλυφτούν από τη ζωή. “Τίποτα κανείς δεν ξέρει, τώρα πέσε και σκεπάσου στο κρεβάτι” είπαν οι Νεφέλες. Η ζωή σκεπάζει τον θάνατο Θα πεθάνει Η οριστική παύση των ζωτικών λειτουργιών χτυπάει τους συγγενείς, δυστυχισμένοι θεριστές. Δεν θα μπορέσουν να αναπνεύσουν ή να χωνέψουν Αιφνιδίως, Ακαριαίος Το τέλος Ιδού ο αφανισμός της Σταχτοπούτας και εκείνου του σπάνιου Δράκου με τις τρεις πριγκίπισσες.…
Ποιός ένιωσε τις λοξές γωνίες της έκρηξης; Κάθισα στο παραθυροσκόπιο Και μίλησα Για πρώτη φορά Για τελευταία Κανείς δεν ήξερε Πως είχα τον τρόπο να καταστρέφω τη γειτονιά μου Και μέσα στο τασάκι είδα δικαιοσύνη Να με στριμώχνει Σε μουσικά βιβλία Σε σκοτεινά δωμάτια Την πιο απλή κουβέντα Να με περιπαίζει Λες και δεν χόρτασα Και στη γωνία περιμένει Ο χειρότερός μου φόβος: Με κλείνουνε, λέει, φυλακή Κι’ εσύ χειροκροτείς…
Μή μου μιλάς πια για τη βροχή Τη δάκρυσαν όλη. Εκείνοι οι φτιαγμένοι απο χαρτόνι άνθρωποι που εχουν αφήσει μούσια και εχουν για τύχη σκισμένο καλσόν Φλεβαρη μήνα για να ζεσταθούν που τους κανουν χωρο τα περιστερια και κοιμούνται ενώ εμείς αυτό το λεμε σπιτι, αυτοι που έγδαραν το δέρμα τους περασαν με φυλακί χρώμα και πιστευουν ακόμα στη κοινωνική επανάσταση αυτών που τους καταδίκασαν γιατί εμείς ποτίζαμε με πρόκες…
Λυπάμαι για τις ένδοξες μέρες που τα παιδιά δεν θα ζήσουν, τις νέες κοπέλες που θα αγναντεύουν χωματερές και τα ερείπια μιας προηγούμενης εποχής. Τα αγόρια βουτάνε τα δάχτυλα τους σε λασπωμένα μέταλλα της microsoft, μελανιάζουν τα γόνατα στις αυλές κορεάτικων κολοσσών έξυπνων τηλεφώνων. Η ύπαιθρος ντροπαλή δείχνει τον έρωτα. Και ευτυχώς υπάρχει αυτό το βαθύ κόκκινο που σώζει τους λογισμούς μας. Το σθένος απουσιάζει. Ευρωπαϊκές γραμματοσειρές ίδια χιλιόμετρα από…
Κι αν τα λουλούδια μυρίζουν, τι έγινε; Η μυρωδιά τους δε μπορεί να αλλάξει τίποτα στη ζωή μου. Κι ας επιμένει η βροχή να με προκαλεί με την οσμή του χώματος, συνεχίζει να μπαίνει στις μπότες μου και να μου βρέχει τα πόδια. Κι αν ο λόγος μου είναι ασύμμετρος και η σκέψη κακόβουλη, δε με νοιάζει και ούτε σας αφορά. Η μέρα μου δεν είναι η πρόκληση που θα…
Μια υπερσύγχρονη μηχανή Μια επίτευξη τεχνολογική Ίσως και ηλεκτρονική Η κβαντική φυσική βοήθησε τα νέα παιδιά να δούνε καινούργιους κόσμους Να γίνουν ήρωες σε ηλεκτρονικά παιχνίδια Να ξεχάσουν κάθε ιστορικό γεγονός Να γίνουν και αυτοί επιστήμονες σε έναν αιώνα ξερό Στεγνό από κάθε πνευματικότητα Στα μάτια ενός επιστήμονα το άπειρο είναι σχεδιασμένο σε μια μικροσκοπική συσκευή Που σου δαγκώνει τα δάχτυλα Το πιο απλό μεταμορφώνεται σε κάτι σπουδαίο Ένας απλός…
Κάθε φορά που αυτοκτονεί ένας έφηβος Γίνεται άγριο πουλί, κατακτά τις βουνοκορφές, δαμάζει τα σύννεφα. Κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει να αυτοπυρποληθεί ως ένδειξη διαμαρτυρίας χιλιάδες άλλοι πυρπολούν τις πόλεις μέρα και νύχτα. Κάθε φορά που θα απελάσουν ένα άνθρωπο χιλιάδες άλλοι θα διασχίσουν θάλασσες και ερήμους διεκδικώντας ζωή. Κάθε φορά που οι μπάτσοι σκοτώνουν ένα σύντροφο κάποιοι κρυμμένοι στο βάθος της νύχτας περιποιούνται τα καινούρια τους ΑΚ47. Κάθε φορά…
Σε κοιτώ μες το τρόμο με το βλέμμα της τρελαμένης μου αβεβαιότητας είμαστε κατεστραμμένοι απ’ τη φαντασία μας το σώμα έχει διαμελιστεί, ως το χάραμα δε θα έχουμε αντέξει. Όσο κι αν υπερασπίστηκα να σώσω τους σκοτωμένους απ’ το μαύρο τους, απελπίστηκα. Διότι ακόμη και η τυραννία θέλει γερό στομάχι για να την πάμε ως το τέλος της. Όταν ανακαλύψαμε πως η αγάπη στο τέλος απαγκιστρώνεται, με κοίταξες στα μάτια…
Τα φτερά θαυμάζουν τον Ίκαρο ο Ίκαρος θαυμάζει από ψηλά τη γη η γη θαυμάζει τον Ίκαρο και τον καλεί γρήγορα γρήγορα πίσω πρώτα μεν πάνω της ύστερα μέσα της – τόσο πολύ τον θέλει – μεγάλο πράγμα ο θαυμασμός: σκοτώνει θαύμασε να θαυμάζεσαι ο θάνατος θα ‘ρθει έτσι κι αλλιώς από ζωή από έρωτα από πίκρα κρίμα μονάχα να χαθείς προτού έστω σκεφτείς να θαυμάσεις το παραλήρημα ενός ψυχωτικού…
Tο σκοτάδι της νύχτας καθώς στάζει υγρό άσφαλτος που καίει και τρέχει σαν λάβα όπου υπάρχει καπνός υπήρξε φωτιά μα εδώ έχει σβήσει ένα μικρό χρονικό τρέλας στις φλέβες μας μέσα εδώ γεννήθηκαμε για να υμνούμε το τίποτα εγωιστές μάρτυρες χωρίς ιδανικά, ιδανικοί αυτόχειρες αριθμοί βαλμένοι ακούσια σε μια στατιστική η γενιά μιας ανέλπιδης ελπίδας άριστα εκπαιδευμένη στην αυτοκαταστροφή καταφέραμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο και φτιάξαμε αιχμηρές γωνίες στο μηδέν…
Η γυναίκα άφησε το όπλο στην άκρη. Ο άντρας βάλθηκε να της λύνει με στοργή τη βαριά πλεξούδα. Χείμαρρος χύθηκαν τα μαλλιά στη δυνατή πλάτη. Χαίτη κατάμαυρη όμοια με εκείνη τη νύχτα που εξαφάνιζε μέσα της τα άγρια βουνά και ξεκούραζε τα χέρια απ’ το ολοήμερο βόλι. «Το όπλο, είπε ή γυναίκα, είναι ελαφρύ όταν ρίχνει για την ελευθερία». Και τότε κάναν έρωτα όπως το κάνουν μόνο εκείνοι που ξέρουν…
Χάρισα σήμερα σε μια κοπέλα μια νεκροκεφαλή Ήταν από κείνες που γελούσαν με το πρώτο άγγιγμα Δεν ένιωσα αμήχανα Η δουλειά ήταν πάντα ένα παρακλάδι Της άρνησης Τα πράγματα που δίνεις είναι Λέξεις κεντημένες σιωπηλά Στη σιωπή Δεν πρέπει να’χεις άγχος Η ποιητική τελειότητα αρέσει στις γιορτές Στο καρναβάλι που πενθώ Ιστόρησέ μου αφηγήτρα Ένα βαθύ πηγάδι Νόημα είναι και δεν είναι Η Μήπως ΤΟ ΝΟΗΜΑ Είναι και δεν είναι;…
Γνώρισα ένα κορίτσι εχθές, την Luisa Peterson έκλαιγε εχθές το βράδυ και μου είπε: “Από εσένα είναι κρυμμένο κάθε βράδυ για εσένα που είναι δικό μου και χάνεται κάθε πρωί” Δεν καταλαβαίνω της λέω και συνεχίζει: για εσένα – για όλες τις βόλτες που δεν πήγαμε μαζί για όλα αυτά τα ευγενή δέντρα τα τυρκουάζ φυλλώματα που δεν κοιτάξαμε μαζί όλες αυτές οι βόλτες όλα αυτά τα πρωινά που ήθελα…
Αυτόχειρες. Λευκά, σταρένια, κίτρινα, μαύρα, κορμιά. Νέα, γέρικα, αδύνατα, χοντρά, γυμνά, ντυμένα, μυώδες, χαλαρά, κορμιά. Ψηλά, κοντά, όμορφα, άσχημα, καμμένα από τον ήλιο, λευκά σαν γάλα, ένα μόνο του, πολλά μαζί, θλιμμένα, χαρούμενα, κακοποιημένα, χαϊδεμένα. Κορμιά. Αυτόχειρες. Δάχτυλα. Πατούσες. Αστράγαλοι. Γόνατα. Μάτια. Μηροί. Γεννητικά όργανα. Στέρνα. Ώμοι. Αγκώνες. Σπλάχνα. Γλώσσες. Καρποί. Λαιμοί. Γνάθοι. Μέτωπα. Γεννητικά όργανα ενωμένα. Κορμιά που γίνονται ένα. Κορμιά λιωμένα στην άσφαλτο. Κορμιά με μεταμοσχευμένα όργανα. Κορμιά…
την είχαν αλείψει με προικοσύμφωνο και περίσσευε το δισάκι της καραμέλας. πήρε αυτή το λοιπόν λίγα γράμματα κι έναν απ’ τους αθλίους του Ουγκώ και κατέβηκαν να πουλήσουν τομάρια στην πόλη. είχε αποκοιμηθεί “η ζωή μου όλη” έλεγε και ξανάλεγε. εννοώντας προφανώς κι εμφανώς την αγία μητέρα που περίσσευε απ’ όλα τα σύρματα το ποδάρι της: να το. μέχρι και μέσα εκεί στο πιάτο που κατανάλωνε σπέρμα γερό για να…
Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα και έφτασα να σου μιλάω εγώ για αγάπη εγώ που ούτε τα φυτά μου δεν ποτίζω καθώς αυτά πεθαίνουν θυμάμαι πόσο μου αρέσαν στην αρχή ύστερα τα έκανα δικά μου και αυτά απλώς μαράθηκαν ούτε από αγάπη ούτε από την έλλειψη της απλώς γιατί και τα φυτά πεθαίνουν ο κόσμος είναι άθλιος τι θα άλλαζε με το πότισμα; ______Μαριβή Γαζέτα / Κενό Δίκτυο http://voidnetwork.gr
Την τελευταία φορά Που κάναμε έρωτα ακόμα αγάπη μου, Με πυροβόλησες οκτώ φορές στον κρόταφο. Το κρανιόδερμα έσπασε σε διάφορα σημεία σαν κινέζικη πορσελάνη που δεν άντεξε την υπερβολική θερμότητα. Η κώμη μου, σκούπισε στο δάπεδο το αίμα και δεν φάνηκε να νιώθει άσχημα μ’ αυτό. Την τελευταία εκείνη τη φορά το αίμα μου έγινε γαλάζιο -Δεν έμοιαζες να αστειεύεσαι Φίλε μου -Μου έστειλαν ραπόρτο Πρεσβεία στο διάστημα… Στο είδος…
Πόσες φορές ανταμωθήκαμε σ’ Αυτό το σκαλοπάτι; Πόσες φορές μου είπες καλημέρα στ’ αγγλικά, κι εγώ έβγαλα με τα νύχια το δεξί μου μάτι; Πόσες παράξενες γιορτές μου ζήτησες να σου προσφέρω μέχρι να σου πω ποιος είμαι; Είχε το στομάχι ένα σφίξιμο Τις μέρες των γιασεμιών στα στεφάνια Είναι η ουρά της κουρούνας που μου χάρισες , τόσο πλατιά και περήφανη που ο ουρανός τη γροικά με πόθο και…
*Σημειώσεις από έναν έρωτα που δεν έλαβε χώρα ποτέ. Αν και γινόταν κάθε βράδυ στα καυτά μου σεντόνια Τα σκληρά σου χέρια Μαλακά στο άγγιγμα και στο μπάτσισμα τρυφερά Με έκανες πρώτα να χύσω Και μετά τελείωνες μέσα στο στόμα μου Μου έστελνες ηχητικούς παλμούς οξείας μορφής να καταπιώ και τρανταζόμουν ολόκληρη Το σώμα μου ντελίριο στο κορμί σου, αν και κουφή. Άλλες φορές πάλι, περίμενες να με ακούσεις να…
Αν με πιάσεις γκόμενα, Μη μου αγοράσεις εσώρουχα. Δεν τα φοράω, με σφίγγουν. Μη μου χαρίσεις βιβλία. Βλέπω τις σκέψεις μου γραμμένες κι από άλλους, απελπίζομαι. Μη με πας να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Θα σκέφτομαι πως το βλέπουν, δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια κρετίνοι. Γαμημένοι κρετίνοι. Μη με πας έξω για φαγητό. Πίνω, δεν τρώω, θα σε εκθέσω. Μην μου χαρίσεις κοσμήματα. Θα τα πουλήσω και θα τρέξω να αγοράσω μια…
Οι τρελοί δεν κάνουν διακοπές το καλοκαίρι λιώνουν μονάχα ακίνητοι καταμεσής στην πίσσα της ασφάλτου που ζέχνει λιώνουν βλέποντας τους λύκους να τρέχουν κατά πάνω τους μετά μαζεύουν το σιτάρι από τα πάρκα βρίζονται με τους περαστικούς και τα βράδια αλυχτάνε -για τα κοράκια που θα έρθουν για το πτώμα τους- αλλά εμείς δεν τους ακούμε παρά μονάχα στο γέμισμα του φεγγαριού τον Αύγουστο και τότε τους μπερδεύουμε όμως με…
Κατεβασμένα παραθυρόφυλλα, κλειστά παράθυρα, κλεισμένες πόρτες, ανοιχτές τηλεοράσεις. Οι φίλοι μου είναι αμπαρωμένοι. Καταπίνουν χάπια για να τους ανέβει η ντοπαμίνη, η σεροτονίνη. Αισθάνομαι μόνη. Θέλω να τρέξουμε στην φθινοπωρινή βροχή, να είμαστε στους δρόμους, να γελάμε, να γελάμε τόσο δυνατά που να ξυπνάμε τον κόσμο. Θέλω να κοιμόμαστε λίγο πριν χαράξει, να μεθάμε, να κάνουμε έρωτα. Οι δρόμοι είναι άδειοι και από τα διαμερίσματα ακούγεται μόνο ο ήχος της…