Το ΚΚΕ θεωρεί πως ο άνθρωπος ναι μεν έχει δικαίωμα να δηλώνει διαφορετικό φύλο από αυτό που λέει η ταυτότητά του, αλλά ΜΟΝΟ εφόσον έχει προηγηθεί μακροχρόνια ανάλυση και καθοδήγησή του από ειδικούς επιστήμονες οι οποίο θα δίνουν και το τελικό ΟΚ. Γιατί, όπως λέει, δεν μπορεί ο άνθρωπος να «είναι αυτό που πιστεύει», αφού υπάρχει κάτι «αντικειμενικό που προσδιορίζει το Είναι του ανθρώπου». Επίσης, μας λέει, πως η θεώρηση που θέλει την ατομική αλήθεια ως τη μόνη αλήθεια του ανθρώπου είναι «αντιδραστικός ιδεαλισμός», καθώς η αλήθεια μπορεί να προσεγγιστεί επιστημονικά με αντικειμενικό τρόπο.
Επειδή το ΚΚΕ κινούμενο από ένα εκρηκτικό μείγμα βαθύτατης ανοησίας, θεωρητικής αγραμματοσύνης και κοινωνικού συντηρητισμού, μπερδεύει τη βούρτσα με την πούτσα και επειδή σε κατάσταση πανικού κάνει τραγικές θεωρητικές ακροβασίες, συνδέοντας ότι ασύνδετο βρει μπροστά του, να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα.
Το πρόβλημα της αντικειμενικότητάς της αλήθειας, το κατά πόσον αυτή μπορεί να υπάρξει πέρα από την ατομική θέαση των πραγμάτων, είναι εδώ και αιώνες το βασικό επίδικό της επιστημολογίας. Και εδώ υπάρχουν πολλές και ενδιαφέρουσες απαντήσεις εντός της μαρξικής παράδοσης που προσπαθούν να γεφυρώσουν διαλεκτικά το ζήτημα της υποκειμενικής θέασης (ανεξαρτησία του παρατηρητή) με μια δι-υποκειμενική αντικειμενικότητα (ποτέ απόλυτη) που μπορεί να προσδιορίζει κάποια μη υποκειμενική αλήθεια. Μια αλήθεια, όπως θα πούμε, ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένη. Έτσι, προϋποθέτοντας μια κοινωνική συγκρότηση της θέασης, μπορεί να ξεπεραστεί ο σκόπελος του σχετικισμού. Η συζήτηση πάνω στο ζήτημα είναι φυσικά τεράστια και δεν μπορεί να γίνει εδώ.
Όλη αυτή η συζήτηση, όμως, για το αν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια αφορά το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ της παρατήρησης που είναι είτε η φύση (στις φυσικές επιστήμες) είτε τα έργα του ανθρώπινου πνεύματος και της ανθρώπινης κοινωνίας (στις επιστήμες του ανθρώπου). Η συζήτηση λοιπόν αφορά πάντα το αντικείμενο και πότε τον άνθρωπο, αφού αυτονοήτως για κάθε ανθρωπιστική φιλοσοφία ο άνθρωπος ως συγκρότηση, ως σύνολο, ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ – ΠΟΤΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ. Μπορώ να μελετώ ένα τμήμα του ανθρώπινου σώματος που νοσεί – π.χ. έναν καρκινικό όγκο- αλλά τότε αντικειμενοποιώ ακριβώς αυτόν τον όγκο, ή την ίδια την ασθένεια, δεν μελετώ ποτέ τον άνθρωπο ως αντικείμενο. Καμία θεώρηση που βλέπει τον άνθρωπο ως αντικείμενο δεν μπορεί να είναι ανθρωπιστική.
Η επιθυμία του ανθρώπου, η ερωτική του βούληση, η δημιουργία του, η τέχνη, η ποίησή του, η ζωγραφική του, μπορεί να διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό από την κοινωνική ιδεολογία, αλλά δεν μπορούν παρά να είναι καθαρά υποκειμενική και ελεύθερη δραστηριότητα. Καμία επιστημονική επιτροπή και κανένα σώμα ειδικών δεν μπορώ να μου πει «το τι είμαι και το τι θέλω να είμαι» και φυσικά κανένας ειδικός δεν μπορεί να μου πει «τι είμαι Αντικειμενικά» ή –ακόμα χειρότερα- «τι είναι χρήσιμο να είμαι αντικειμενικά». Γιατί από τη στιγμή που αυτό θεωρείται δικαίωμα μιας «επιστημονικής και κοινωνικής επιτροπής» (όπως λέει η πρόταση του ΚΚΕ) ο άνθρωπος ως σύνολο γίνεται ρητά αντικείμενο κανονικοποίησης, καταστολής και ελέγχου.
Και αυτή η θεώρηση είναι βαθύτερα αντιδραστικότερη —κατά τη γνώμη μου— από την απλή ιατρικοποίηση του ζητήματος. Γιατί στην φιλολογία των «δεξιών» ο άνθρωπος που θέλει να αλλάξει το φύλο του «είναι ψυχασθενής που βλέπει εξωγήινους» και άρα με κατάλληλη αγωγή «θα του περάσει», στην θεώρηση όμως του ΚΚΕ ο άνθρωπος είναι παρασυρμένος από τις πλαστές ταυτότητες της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας και με κατάλληλη εξαντλητική συζήτηση θα βρει τον κατάλληλο – χρήσιμο ρόλο του μαζί με την κατάλληλη – χρήσιμη ταυτότητά του.
Οι κήνσορες του κεντρικού σχεδιασμό και κρατικού ελέγχου δεν μπορούν ποτέ να κρύψουν την βαθύτατη πεποίθηση τους πως ο «άνθρωπος για να είναι χρήσιμος πρέπει να είναι υποταγμένος και παραγωγικός»… και αυτό γιατί στο θεμελιώδες ανειρήνευτο δίπολο της ανθρώπινης ιστορίας μεταξύ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και ΕΞΟΥΣΙΑΣ συμμαχούν πάντα με τη δεύτερη.
Και για την εξουσία ο άνθρωπος είναι πάντα το πρόβλημα.
