Κυριακή 16 Ιουνίου, Πάτρα
Η φασιστοσυμμορία της χρυσής αυγής μετακομίζει στην οδό Γούναρη δίπλα στο μεταγωγών -κατά τη συνήθη τακτική της να πηγαίνει δίπλα στους μπάτσους, τους πιστούς της προστάτες- και τρία περίπου τετράγωνα από την κατάληψη Μαραγκοπούλειο.
Στην Πάτρα από πέρσι τον Απρίλιο που άνοιξαν για πρώτη φορά γραφεία έχει στηθεί ένα πολιτικό παιχνίδι άγαρμπο, βρώμικο και επικίνδυνο όσο οι φασίστες και το σύστημα εξουσίας που υπηρετούν. Ανοίγουν τα γραφεία λοιπόν, μια μίζερη και σκοτεινή τρύπα, στην οδό Γερμανού, και λίγους μήνες αργότερα ο Σίψας, μεγαλοστέλεχος της τοπικής τους οργάνωσης ( γνωστός φασίστας και μέλος της παρακρατικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας “Κένταυροι” ), ανοίγει ψησταριά στην πλατεία Υψηλών Αλωνίων, μια από τις πιο κεντρικές πλατείες της Πάτρας. Το εν λόγω κατάστημα χωροταξικά βρίσκεται ένα τετράγωνο πίσω από την κατάληψη Μαραγκοπούλειο.
Από το καλοκαίρι λοιπόν και μετά παρατηρείται ραγδαία αύξηση των επιθέσεων σε μετανάστες στην ευρύτερη περιοχή των Υψηλών Αλωνίων μέχρι και την οδό Τριών Ναυάρχων που βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Τα περιστατικά χαρακτηρίζονταν από πρωτοφανή αγριότητα και περιλάμβαναν από ξυλοδαρμούς μέχρι και μαχαιρώματα. Φυσικά μετά την είσοδο των νεοναζί στη βουλή οι επιθέσεις εναντίων μεταναστών αυξήθηκαν σε όλη την ελλάδα και η συχνότητά τους αυξήθηκε ιδιαίτερα μετά το περιβόητο σχέδιο της κυβέρνησης, ξεκάθαρα φασιστικής εμπνεύσεως, “Ξένιος Δίας”. Στην Πάτρα η επέλαση του φιλόξενου Δία πραγματοποιήθηκε στις αρχές του Οκτώβρη με τη συνδρομή γνωστών φασιστών. Μπούκες σε σπίτια και ανελέητες καταδιώξεις, ξυλοδαρμοί, κάψιμο ρούχων και παπουτσιών, αφαίρεση χρημάτων και κινητών, φυλάκιση σε άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι το φιλόξενο πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας που ευαγγελίζεται τον "αρχαίο ελληνικό πολιτισμό".
Τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ως πειθήνιοι υποτακτικοί ενός συστήματος που καταρρέει, όχι μόνο αποκρύπτουν τις επιθέσεις και τη βαρβαρότητα της καταστολής και των φασιστών αλλά δεν χάνουν ευκαιρία να τους δίνουν άλλοθι, να τους στηρίζουν και να εξυμνούν το φοβερό αυτό σχέδιο, κάποιες φορές τόσο ξεδιάντροπα που δεν δίστασαν να το παρουσιάσουν μέχρι και ανθρωπιστικό.
Σε όλο αυτό το διάστημα στα γραφεία της χ.α. επικρατεί σκοτάδι και ησυχία. Ο λόγος απλός και κατανοητός. Οι χρυσαυγίτες δεν πόνταραν στα γραφεία τους για να μπουν στην άγνωστη για αυτούς πατρινή κοινωνία αλλά στο μαγαζί του Σίψα. Λειτουργούσε και λειτουργεί σαν πολιορκητικός κριός στα μυαλά και στη μνήμη της γειτονιάς αυτής. Γιατί οι πιο παλιοί κάτοικοι θυμούνται τη δολοφονία του Τεμπονέρα από την παρακρατική ομάδα του Σίψα δύο τετράγωνα πιο πάνω, αλλά η μνήμη ξεθωριάζει απ’ ότι φαίνεται μπροστά σε έναν μεσήλικα καταστηματάρχη και πολιτευτή.
Στις 11/10/2013 οργανωμένη ομάδα 20 μελών της Χρυσής Αυγής, εξοπλισμένη με κράνη, πτυσσόμενα γκλοπ, αλυσίδες και πέτρες, συγκεντρώνεται στην πλατεία Ψηλών Αλωνίων και κατευθύνεται προς την κατάληψη Μαραγκοπούλειο με επιθετικές διαθέσεις. Η προσπάθειά τους αυτή ανακόπτεται από αντιφασίστες και αντιφασίστριες που είχαν ειδοποιηθεί για το περιστατικό και φεύγουν κακήν κακώς. Το ίδιο βράδυ, ώρες μετά, και ενώ είναι συγκεντρωμένος αλληλέγγυος κόσμος στην κατάληψη, γίνονται προσαγωγές 9 συντρόφων και συντροφισσών από διάφορα σημεία της πόλης. Ύστερα από 10 ώρες περίπου, αποδίδονται κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα στους τέσσερις συντρόφους μετά από μια φαρσοκωμωδία αναγνώρισής τους από έναν φασίστα και κατ’ εντολή από “πάνω”. Οι σύντροφοι κρατούνται για πέντε μέρες στα κρατητήρια της Ερμού και τελικά αφήνονται ελεύθεροι. Οι αλληλέγγυοι που όλες αυτές τις μέρες ήταν συγκεντρωμένοι έξω από τη ασφάλεια, βρισκόντουσαν στην πραγματικότητα απέναντι από χρυσαυγίτες με στολές της αστυνομίας. Είναι η ίδια περίοδος που ο Δένδιας είχε πει το ανυπέρβλητο σε συνέντευξη σε τοπική εφημερίδα “το μονοπώλιο της βίας το έχει το κράτος”.
Και ενώ με γρήγορες και τσαπατσούλικες κινήσεις το κράτος κουκουλώνει την ξευτίλα του βασανισμού των 15 αντιφασιστών και αντιφασιστριών στη ΓΑΔΑ στην Αθήνα, βάζει σε εφαρμογή τις επιθέσεις στις καταλήψεις το χειμώνα με τους χρυσαυγίτες βουλευτές να υποδεικνύουν (και καλά) τις εστίες ανομίας.
Και ενώ ο “Ξένιος Δίας” έρχεται και ξαναέρχεται στην Πάτρα και οι μετανάστες που βλέπεις να περπατάνε στο δρόμο και να κάθονται στις πλατείες είναι πια ελάχιστοι ξαναμπαίνουν στο στόχαστρο οι αγωνιστές, οι καταλήψεις και οι δημόσιοι χώροι.
Το έργο ξαναπαιγμένο. Στις 8/4/20013 μετά από λεκτικό διαπληκτισμό αντιφασιστών που πέρναγαν μπροστά από την ψησταριά του Σίψα και φασιστών-“θαμώνων” γίνεται εκ νέου προσπάθεια επίθεσης στην κατάληψη του Μαραγκοπουλείου με πέτρες και μπουκάλια που είχαν “καβατζωμένα” μέσα στο μαγαζί. Και πάλι αντιφασίστες και σύντροφοι σπεύδουν στην κατάληψη και αναχαιτίζουν την επίθεση. Και μετά αναλαμβάνουν οι μπάτσοι. Με δακρυγόνα που πέταγαν ευθύβολα (για όποιον δεν ξέρει ευθύβολη ρίψη σημαίνει ότι σημαδεύεις τον διαδηλωτή και ρίχνεις με το πιστόλι των δακρυγόνων στην ουσία πυροβολώντας τον με μια τεράστια μεταλλική σφαίρα μεγάλης ταχύτητας ικανή να σπάσει κόκκαλα ή να ανοίξει κεφάλια) επιτίθενται στον κόσμο και μαζί με τους φασίστες φτάνουν μέχρι την είσοδο της κατάληψης. Σημειωτέον ότι κάποια από αυτά τα καθάρματα προσπάθησαν να διαρρήξουν την αυλόπορτα γειτονικού σπιτιού προκειμένου να επιτεθούν στο χώρο. Και ενώ μια αυθόρμητη πορεία συμπαράστασης φτάνει στην κατάληψη, δέχεται επίθεση από την αστυνομία -πάλι με ευθύβολες ρίψεις δακρυγόνων- κατά τη διάρκεια της οποίας συλλαμβάνεται ένα άτομο. Όλα αυτά με τους φασίστες συγκεντρωμένους πίσω από την ασφάλεια των διμοιριών των ΜΑΤ. Εν τέλει τα περίπου 300 άτομα που έσπευσαν στην κατάληψη επαναοικιοποιούνται τον χώρο μπροστά από το κτήριο και παραμένουν εκεί για αρκετές ώρες. Οι φασίστες και οι μπάτσοι αποχωρούν ύστερα από αρκετές ώρες, μετά από ένα σκηνικό έντασης προσχεδιασμένο και εκτελεσμένο με αρμονική συνεργασία των δυο τους. Ο στόχος ήταν προφανής. Ένας χώρος που προάγει την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, την αυτοοργάνωση, που σκοπό έχει την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση έξω από λογικές ιδιοκτησίας και που εχθρεύεται κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας. Η προσπάθεια καλλιέργειας φόβου στη γειτονιά έχει σκοπό να ανοίξει το δρόμο για την επέμβαση σε μια κατάληψη που οι μόνοι που πρέπει να τη φοβούνται είναι οι εξουσιαστές, η κυριαρχία και οι υποτακτικοί τους.
Λίγες εβδομάδες αργότερα και ενώ δεν έχει κοπάσει ακόμα ο απόηχος εκείνης της νύχτας για πρώτη φορά στην Πάτρα η τοπική οργάνωση της χρυσής αυγής καλεί ανοιχτή εκδήλωση έξω από τα γραφεία της στην οδό Γερμανού. Σπεύδουν να την προστατέψουν δύο πράσινες διμοιρίες από την Αθήνα, δύο μπλε από την Πάτρα και αμέτρητες μηχανές δίας. Η ευρύτερη περιοχή της άνω πόλης μοιάζει να είναι σε καθεστώς στρατιωτικού νόμου με τους μπάτσους να δίνουν οδηγίες στα μαγαζιά να κλείσουν και χρυσαυγίτες με παλούκια και μπλουζάκια να “περιφρουρούν” μια στην ουσία ήδη αποκλεισμένη περιοχή. Σε αντιπαραβολή των 150 απομονωμένων ανθρωποειδών (κατά πλειοψηφία μίζεροι χουντικοί μικροαστοί, προφανώς θειάδες και θείοι των “άριων”) πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική πορεία και συγκέντρωση στο κέντρο της Πάτρας με συμμετοχή 1000 και πλέον ατόμων. Και σε πείσμα των βαλτών δημοσιογραφίσκων που μέρες πριν έστρωναν το χαλί της καταστολής η αξιοπρέπεια αυτών που μάχονται τον φασισμό στην καθημερινότητα βγήκε μπροστά.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Η χρυσή αυγή, το κόμμα των νεοναζί, βρίσκει τη θέση της δίπλα σε αυτούς που την προστατεύουν και σε αυτούς που στηρίζει. Πλάι στους μπάτσους μα και πάνω από ένα κοράκι μαυραγορίτη. Γιατί οι ναζί δεν είναι τίποτα άλλο από εφεδρείες του καπιταλισμού και σύμμαχοι του κεφαλαίου. Εχθροί της ελευθερίας και υμνητές της μισαλλοδοξίας. Είναι πιστοί υπηρέτες των απλωικών αλλά ταυτόχρονα πολύπλοκων σχεδίων του κράτους που παλεύει να επιζήσει με όχημα την καταστολή και στήριγμα την βαθιά αποκτήνωση με την οποία έχει εμποτίσει τόσα χρόνια την κοινωνία.
Και επειδή δεν φαίνεται η ανθρωπότητα να μαθαίνει από τα λάθη της και όπως λέγανε κάποιοι, κάπου, κάποτε “επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως”
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους,
δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα,
γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους,
ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό,
δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα,
αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου».
Ράδιο Κατάληψη 93,7fm
radiokatalipsi.espiv.net
Αναδημοσιεύουμε τη:
